ตอนที่26 เป็นไปไม่ได้ เจอกันที่นี่ได้

แสงไฟส่องสว่างยามค่ำคืนในเมืองหลวง ทุกๆที่มีแสง ไฟหลากสีระยิบระยับไปหมด ไฟที่ถูกประดับบนกำแพง ด้านนอกของตึกสูงลิ่วกะพริบเปลี่ยนสีไปมาเป็นสีรุ้ง วิว ทิวทัศน์ที่งามตาติดกันเป็นสิบไมล์ ยาวสุดลูกหูลูกตา แสดงให้เห็นถึงความเจริญของยุคสมัยใหม่

“ลั่วลั่ว เธอหยุดทำหน้าเศร้าสักเดี๋ยวได้มั้ย ผู้หญิงต่ำๆ พรรค์นั้นอย่างโม่หรูเฟยน่ะ ไม่มีค่าให้เธอโกรธด้วย ซ้ำ! ของถูกๆอย่างนั้นน่ะ ก็เป็นได้แค่ดอกไม้ริมทางให้ คนเด็ดเล่น ส่วนเธอน่ะรับผิดชอบเป็นดอกกุหลาบสีแดง สดในแจกันตั้งโต๊ะ!

ฉู่ล้วหานเบะปาก พลางหันสเต๊กเนื้อชิ้นเล็กเข้า ปาก”ดอกไม้ในแจกันหรอ เหอะ”

“ตอนกินก็ควรกิน อย่าเอาเรื่องอะไรมาใส่ใจเลย ตาม ที่ฉันเห็น เรื่องที่โม่หรูเฟยตั้งท้อง ไม่ใช่เรื่องแย่สำหรับ เธอเลยสักนิด เพราะยังไงหลงเซียวก็ไม่ยอมหย่ากับเธอ นี่ก็ดีแล้วนี่ โม่หรูเฟยมีลูก เขายังมีเหตุผลอะไรอีกที่จะ ไม่ปล่อยเธอไป อืม!

ลู่หวู่ซวงใช้ฟันกัดสเต๊กเนื้อชิ้นใหญ่อ่างเคียดแค้น ราวกับกำลังกัดเนื้อศัตรูของตัวเองอยู่ก็ไม่ปาน ฉู่ลั่วหาน ถูกแกล้ง ลู่หวูซวงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟซะยิ่งกว่าเจ้าตัว เสียอีก แถมยังโมโหมากด้วย
ฉู่ลั่วหานใช้ซ้อมจิ้มอาหารในจานเขี่ยไปมา หลงเซียว จะยอมหย่ากับเธอเพราะเรื่องของโม่หรูเฟยจริงๆหรอ

เหตุผลที่หลงเซียวไม่ยอมหย่า ฉู่ลั่วหานรู้อยู่กับใจดี เขาก็แค่อยากเก็บเธอไว้ในตำแหน่งสะใภ้ของตระกูล หลง กักขังอิสระของเธอ ไม่ให้เธอได้มีความสุข ใช้วิธีนี้ ทรมานเธอในเวลาเดียวกัน ให้เธอเห็นเขากับผู้หญิงคน อื่นเสพสุขกัน

วลีที่เขาพูดกัน”มีสามีแต่เหมือนเป็นม่าย “ก็คือสถานะ ของเธอในตอนนี้เอง

“ถ้าหย่ากันได้จริงๆล่ะก็ ลูกของโม่หรูเฟยฉันจะดูแล เป็นอย่างดี”ฉู่ลั่วหานใช้ซ้อมจิ้มสเต๊กเนื้อชิ้นใหญ่ ยัด เข้าปากเคี้ยว

“ต้องอย่างนี้สิ! นี่แหละฉู่ลั่วหานที่ฉันรู้จัก ก็แค่โม่หรู เฟยไม่ใช่คนหนึ่งเท่านั้น กะอีแค่ผู้ชายเยือกเย็นที่ชื่อว่า หลงเซียว? ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้หรอก ฉันจะบอกเธอ ให้ ผู้ชายดีๆ หาที่ไหนก็ได้!

ฉิ!

“ยกตัวอย่างเช่นผู้ชายที่เธอเจอที่Club.HTน่ะหรอ พอ เถอะ หมอนั่นไม่ได้ใกล้เคียงกับคำว่าคนดีเลยแม้แต่นิด เดียว”

“ตายๆๆ ของแบบนี้มันต้องใช้เวลา เธอไปออกงานกับ ฉันสิ ได้เจอคนมากหน้าหลายตาสักหน่อย เดี๋ยวเธอก็แยกแยะออกว่าใครดีใครไม่ดี!

ฉู่ลั่วหานยิ้มบางๆไม่ปฏิเสธ สายตาบังเอิญมองทะลุ ออกไปทางประตูกระจกข้างนอกร้านอาหาร ประตู กระจกที่ทั้งใสและโปร่งแสง มีผู้ชายใส่ชุดสูทห้าหกคน กำลังเดินเข้ามา รวมถึงร่างสูงใหญ่ที่อยู่ท่ามกลางคน เหล่านั้น..

ร่างสูงโปร่งของหลงเซียวถูกผู้ชายวัยกลางคนหลาย คนล้อมรอบ สายตาเย็นชาของเขามองมาทางด้านหน้า ผู้ชายวัยกลางคนที่อยู่ซ้ายขวากำลังก้มหัวพยายาม รายงานอะไรสักอย่าง ดวงตาหม่นๆของหลงเซียวทำให้ เดาไม่ออกว่าเขารู้สึกอะไร หลังจากที่คนข้างๆพูดอยู่ นานสองนาน เขาถึงค่อยขยับปากบางๆตอบกลับสอง สามคำอย่างขี้เกียจ

เหล่าผู้จัดการที่ได้รับคำตอบสองสามคำจากเขาต่างก็ ยิ้มบางๆพลางพยักหน้า ท่าทางการยกย่องปอปั้นแบบ นั้นน่าขยะแขยงสิ้นดี

พอได้เห็นหลงเซียวเดินเข้าประตู ใจของฉู่ลั่วหานเต้น แรงจนแทบจะหลุดออกมา รีบคว้าส้อมกับมีดขึ้นมาตั้ง หน้าตั้งตากิน ดวงตากลมโตของเธอถูกร่างของเขา ดึงดูดไว้

ใครจะไปคิด ว่าจะมาเจอกับเขาที่นี่!

คิดถึงเมื่อตอนกลางวันโม่หรูเฟยมาหาเรื่องที่โรง

พยาบาล สายจากแม่สามีที่โทรมาด่า สีหน้าของฉู่ลั่วหาเปลี่ยนจนดูไม่ได้ ถ้าหลงเซียวเห็นเธอขึ้นมาล่ะก็ ไม่รู้ ว่าจะพูดอะไรอีกกับเธอ คืนนี้เธอคงจะนอนไม่หลับ แน่นอน

“ลั่วลั่ว มองอะไรน่ะ” ลู่หวู่ซวงเห็นเธอมองอะไรสัก อย่างตาไม่กะพริบ เลยยกมือขึ้นโบกๆข้างหน้า เรียกเธอ ให้ดึงสติกลับมา

ทันทีที่ฉู่ลั่วหานรู้สึกตัว ก็รีบทำตัวให้เป็นปกติเหมือน ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะถ้าซวงซวงเห็นหลงเซียวขึ้นมา ล่ะก็ เดาได้เลยว่าคงจะระเบิดอารมณ์แทนเธอแน่ๆ ซวง ซวงเหมาะเป็นคู่ปรับกับอีตานั่นซะที่ไหน ครั้งก่อนก็ เกือบโดนเขาเชือดเป็นๆ !

“ไม่ได้มองอะไร ฉันอิ่มแล้ว เราไปกันเถอะ”ฉู่ลั่วหา นวางส้อมในมือลง วิธีการแก้ปัญหาที่ดีที่สุดสำหรับตอน นี้ก็คือรีบหนี

“ไม่จริงอ่ะ ฉันเพิ่งกินไปไม่กี่คำเอง เธอกินอีกสักหน่อย สิ”สเต๊กเนื้อในจานของสองคนเพิ่งจะหายไปแค่ซีกเดียว คู่หวู่ซวงมองตาละห้อย ไม่ยอมวางมือ

ส่วนฉู่ลั่วหานที่อยากจะออกจากที่นี่ ก็ไปไหนไม่ได้ซะ

แล้ว

ร่างสูงโปร่งของหลงเซียวค่อยๆเดินมาอย่างช้าๆ ไม่รู้ ว่าบังเอิญหรืออะไร เพราะทางที่เขาเดินมาคือตรงที่พวก

เธอกำลังนั่งอยู่!นเปลี่ยนจนดูไม่ได้ ถ้าหลงเซียวเห็นเธอขึ้นมาล่ะก็ ไม่รู้ ว่าจะพูดอะไรอีกกับเธอ คืนนี้เธอคงจะนอนไม่หลับ แน่นอน

“ลั่วลั่ว มองอะไรนะ”ลู่หวู่ซวงเห็นเธอมองอะไรสัก อย่างตาไม่กะพริบ เลยยกมือขึ้นโบกๆข้างหน้า เรียกเธอ ให้ดึงสติกลับมา

ทันทีที่ฉ่ลั่วหานรู้สึกตัว ก็รีบทำตัวให้เป็นปกติเหมือน ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะถ้าซวงซวงเห็นหลงเซียวขึ้นมา ล่ะก็ เดาได้เลยว่าคงจะระเบิดอารมณ์แทนเธอแน่ๆ ซวง ซวงเหมาะเป็นคู่ปรับกับอีตานั่นซะที่ไหน ครั้งก่อนก็ เกือบโดนเขาเชือดเป็นๆ!

“ไม่ได้มองอะไร ฉันอิ่มแล้ว เราไปกันเถอะ”ฉู่ลั่วหา นวางส้อมในมือลงวิธีการแก้ปัญหาที่ดีที่สุดสำหรับตอน นี้ก็คือรีบหนี

“ไม่จริงอ่ะ ฉันเพิ่งกินไปไม่กี่คำเอง เธอกินอีกสักหน่อย สิ”สเต๊กเนื้อในจานของสองคนเพิ่งจะหายไปแค่ซีกเดียว ลู่หวู่ซวงมองตาละห้อย ไม่ยอมวางมือ

ส่วนฉู่ลั่วหานที่อยากจะออกจากที่นี่ ก็ไปไหนไม่ได้ซะ

แล้ว

ร่างสูงโปร่งของหลงเซียวค่อยๆเดินมาอย่างช้าๆ ไม่รู้ ว่าบังเอิญหรืออะไร เพราะทางที่เขาเดินมาคือตรงที่พวก เธอกำลังนั่งอยู่!
หลงเซียวที่ถูกพวกหุ้นส่วนของโปรเจคทำให้ปวดหัว ไม่น้อยค่อยๆเงยหน้าขึ้น สายตาที่คมเฉียบเหมือนนก เหยี่ยวมองเห็นร่างบางที่นั่งพิงอยู่ตรงหน้าต่าง หญิงสาว ก้มหน้าก้มตา ผมยาวนุ่มสลวยแบ่งออกเป็นช่อปล่อยอยู่ บนหน้าอก แสงสว่างจากโคมไฟคริสทัลข้างบนส่องลง หัวเธอ ส่งแสงระยิบระยับ

เสื้อเชิ้ตสีขาวอ่อน พวงแก้มขาวอมชมพู หันหน้าไป ข้างๆรับประทานอาหารอย่างเงียบๆ เป็นภาพที่ทำให้ รู้สึกสงบจิตสงบใจอย่างบอกไม่ถูก

รอจนฉูลั่วหานเงยหน้ากลับไปมองอีกครั้ง หลงเซียวก็ ถูกคนสองสามคนลากไปนั่งโต๊ะหกคนที่อยู่ทางซ้ายมือ ของพวกเธอเรียบร้อยแล้ว หลงเซียวนั่งตรงหัวโต๊ะ ส่วน คนอื่นๆนั่งเปิดเมนูอาหารอย่างไม่รีรอ

เสียงของพวกเขาเบามาก ฟังไม่ขัดว่ากำลังคุยอะไร กันอยู่ แต่มักรู้สึกว่าสิ่งที่ลอยมามีแต่เสียงสะท้อนทุ้มต่ำ ของหลงเซียว คำพูดที่เหมือนทองคำหาได้ยากของเขา มักจะมีปีกบินมาถึงหูของเธอเสมอ น้ำเสียง ไพเราะน่าฟัง เปรียบเทียบกับเสียงหัวเราะของชายวัยกลางคนเหล่า นั้น แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เพราะอย่างไม่มีอะไรมา เปรียบได้

แม้แต่ลู่หวู่ซวงที่ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวอยู่เอง ก็รู้สึกได้ ถึงบรรยากาศแปลกๆ ไม่วายหันหน้ามองไปรอบๆตัว จากนั้น..ก็ชะงักไป!
ไม่ไกลจากตรงนั้น ร่างสูงๆของหลงเชียวที่กำลังนั่งอยู่ ที่โซฟา ขาไขว้กัน บนใบหน้าหล่อเหลาแฝงไปด้วยความ เย็นชา ดวงตาลึกไร้ก้นบึ้งราวกับหลุมน้ำแข็งขั้วโลก เหนือ กำลังมองผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังรายงานความคืบ หน้า

เนื้อที่กำลังจะเข้าปากลู่หวู่ซวงตกเพาะลงบนจาน

“ไม่…ไม่จริงน่ะ”ลูหวู่ซวงตกใจกลัวจนสั่นไปทั้งตัว คุณลู่ที่พูดถึงหลงเชียวอยู่อย่างเมามันเมื่อครู่ พอได้เห็น หลงเซียวตัวเป็นๆเท่านั้น สมองกลับว่างเปล่าไม่เหลือ อะไรสักอย่าง

ฉ่ลั่วหานที่ใช้มือข้างหนึ่งปิดด้านข้างของหน้าอยู่ ก้ม หน้าลงต่ำแล้วต่ำอีก “อย่ามองไปทางนั้น อีกแป๊บเรา ค่อยหาโอกาสออกจากที่นี่”

ลู่หวู่ซวงรีบพยักหน้าตอบอย่างเกร็งๆ”โอเค”

“คุณชายหลง? “ผู้ชายที่เพิ่งรายงานความคืบหน้าเห็น ว่าหลังจากที่ข้อมูลถูกส่งออกไป แต่ไร้เสียงตอบรับอยู่ นาน จึงเรียกเจ้านายตัวเองอย่างระมัดระวัง

คนที่อยู่ตรงนั้นสองสามคนต่างก็รู้สึกได้ว่าหลงเซียว จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนัก เลยพูดทวนข้อมูลที่ได้รับ

อีกรอบ

ถึงสายตาของหลงเซียวจะไม่ได้จับจ้องไปที่โต๊ะ อาหารทางด้านนั้น หรือผู้หญิงคนนั้น เห็นได้ชัดว่าดูไม่ค่อยเข้ากับออร่าของท่านเซียว แต่ตอนที่เขาหลุบ สายตาลง ความคิดที่วนไปวนมาอยู่ในหัวกลับทำให้เขา หัวเสียไม่น้อย

“รายได้ในไตรมาสนี้ไม่สามารถใช้เป็นข้อมูลอ้างอิง โดยรวมได้ ผู้จัดการหวังจำเป็นต้องรวบรวมรายงานราย ได้ในสองปีนี้ เมื่อถึงเวลาคณะกรรมการ MBK จะ

ประเมินอย่างรอบคอบเอง”

หลงเซียวตอบกลับเรียบๆ ท่าทางเย็นชา แต่เนื้อหา กลับเฉียบแหลม ทำให้คนที่อยู่ตรงนั้นเกิดความสงสัยว่า หลงเซียวได้ฟังคำแนะนำจากพวกเขาแล้วหรือยัง ต่าง คนต่างแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ความฉลาดหลักแหลมของ หลงเซียวไม่เป็นรองใครจริงๆ

หลังจากตอบคำถามเสร็จ สายตาของหลงเซียวยังคง มองไปทางหน้าต่าง ฉู่ลั่วหานกับลู่หวู่ซวงสะพายกระเป๋า ของตัวเองที่วางอยู่บนโซฟา เตรียมลุกขึ้นเดินออกจาก

ร้านอาหาร

จะไปแล้วหรอ

เห็นร่างของหญิงสาวกำลังเตรียมตัวเดินออกไป ริมฝี ปากบางๆของท่านเซียวเผยอขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะกลับ ไปเหยียดตรงเหมือนเดิม

“คุณชายหลง ดูสิครับ จะรับประทานอะไรดี เมนูที่ขึ้น ชื่อที่สุดของร้านอาหารนี้ก็คือ….”
ผู้จัดการอายุวัยกลางคนคนหนึ่งแนะนำเมนูอาหารขึ้น ชื่อให้หลงเซียวกับตัว คนอื่นๆเองก็ช่วยแนะนำด้วยเช่น กัน พยายามเรียกความสนใจจากคุณชายหลง

สายตาดุร้ายของหลงเซียวกวาดตาบนเมนูแวบหนึ่ง ใบหน้าไร้ความรู้สึกที่บอกไม่ได้ว่ายินดียินร้าย เขาเพียง แต่ตอบกลับคนทั้งโต๊ะเรียบๆว่า “มื้อเย็นคงต้องงดล่ะ ฉัน มีธุระต่อ”

“คุณชายหลง…”หลังจากคนสองสามคนบนโต๊ะเห็น หลงเซียวลุกขึ้นยืน แต่ละคนก็รีบลุกขึ้นอย่างกระสับ กระส่าย พลางพูดขึ้นยิ้มๆอย่างระมัดระวัง “หรือว่า คุณชายหลงรู้สึกไม่พอใจอะไรหรือเปล่าครับ ถ้าท่านมี ความเห็นอะไรได้โปรดแจ้งให้พวกเราทราบด้วย พวก เราจะจัดการสุดความสามารถอย่างแน่นอน”

นิ้วมือเรียวยาวของหลงเซียวค่อยๆติดกระดุมชุดสู ทอาร์มานี่ ก่อนจะก้าวขายาวๆออกจากที่นั่ง “ธุระส่วนตัว ของฉัน ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกคุณสุภาพบุรุษ”

หลังจากที่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังออกไป สายตาเย็นๆ ของหลงเซียวก็จ้องไปที่ประตูกระจกหมุน ก้าวเดินหนัก แน่นเต็มไปด้วยพละกำลัง ไม่อนุญาตให้ใครที่อยู่ด้าน หลังได้พูดอะไรอีก

คนที่อยู่บนโต๊ะต่างจ้องหน้ากัน ปิดปากเงียบสนิท มอง ร่างของผู้ชายที่เดินไกลออกไป ราวกับความชื้นใน อากาศได้ถูกคนคนเดียวเอาไปหมดในชั่วพริบตาเดียวทำให้พวกเขากลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะเดินตามออกไป

“เฮือก!

ลู่หวู่ซวงที่หนีออกมาข้างนอกสูดหายใจเข้าลึก ใช้มือ กุมที่หัวใจราวกับกำลังปฐมพยาบาลให้ตัวเอง”แม่งเอ้ย กลัวจนหัวใจจะหลุดออกมาอยู่แล้ว ! ลั่วลั่ว ถูกผีหลอก มันเป็นแบบนี้ใช่มั้ย!

“ไหนเมื่อกี้ใครทำเก่งบอกจะช่วยฉันแก้แค้นอยู่เลย ความกล้าของเธอหายไปไหนซะแล้วล่ะ”ฉู่ลั่วหานพูด แหย่

“ก็….จะทำสงครามทั้งทีก็ต้องดูความแข็งแกร่งของทั้ง ฉันทั้งศัตรูด้วย ไม่ใช่หรือไง ฉันกับหลงเซียวไม่ได้อยู่ ชั้นเดียวกันนะ ถ้าถูกเชือดขึ้นมาล่ะก็ เธอจะทนดูผู้หญิง น่ารักๆอย่างฉันโดนทารุณกรรมได้หรอ”

ลู่หวู่ซวงยกมือขึ้นมาใช้นิ้วทำท่าทางตัดหัวออก แถว ยังแลบลิ้นปลิ้นตา “ตายตาไม่หลับ”

ฉ่ลั่วหานเองก็หายโมโหแล้ว “พอแล้วล่ะ ฉันจะยอมให้ เธอตายได้ยังไงกัน ยังกินไม่อิ่มเลยนี่นา ป่ะ เดี๋ยวฉันพา เธอไปกินอย่างอื่น! ”

พูดจบ ฉู่ลั่วหานก็จูงมือเพื่อนสนิทของตัวเอง กำลังจะ

เดินออกไป

“จะไปไหน”

ข้างหลัง อยู่ๆก็มีน้ำเสียงเย็นยะเยือกดังทะลุมาถึงพวกเธอไกลสิบกว่าเมตร ความหนาวเหน็บบนตัวหลงเซี่ยว ถูกพัดมาแต่ไกล!

ฝีเท้าของลู่หวู่ซวงกับฉู่ลั่วหานหยุดชะงัก บรรยากาศรอบๆ ไร้การเคลื่อนไหว!

ลู่หวูซวงอ้าปากค้างเป็นรูปตัว 0 อยู่นานฉู่ลั่วหานข มวดคิ้วเข้าหากันเบาๆ ก่อนจะหมุนตัว หันไปเจอหลง เซียว

หลงเชียวที่อยู่ในชุดสูทหรูสีดำเต็มไปด้วยออร่า มือ ข้างหนึ่งล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกงของชุดสูท ร่างสูง โปร่งดูดีราวกับเทพเจ้า ดวงตาเย็นเฉียบไร้ก้นบึ้งที่เต็ม ไปด้วยน้ำค้างแข็ง ริมฝีปากบางเหมือนปลายมีดปิด เงียบสนิท เป็นภาพที่อยากเกินกว่าจะหาอะไรมาอธิบาย

“บังเอิญจริงๆ”

ฉู่ลั่วหานยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย ทำท่าทางราวกับเจอ กันโดยบังเอิญ ดวงตาซ่อนความกระสับกระส่ายไว้ ภายใน รอยยิ้มที่ยิ้มออกมาธรรมชาติจนมองแทบไม่ ออก

บังเอิญจริงๆ หี!

สีหน้าของหลงเซียวไม่ได้มีความยินดียินร้าย ขายาวๆ ของเขาก้าวลงบันไดมา พูดด้วยเสียงเยือกเย็น”มากับ

ฉัน”

ดวงตาของลู่หวู่ซวงเบิกกว้าง กอดแขนฉู่ลั่วหานไว้แน่น ส่ายหน้าไปมาอย่างรีบร้อน ใช้รูปปากบอกเธอว่า อย่าไปเชียว อย่าไป

ฉู่ลั่วหานค่อยๆคลายมือของเธอออก ก่อนจะกระซิบ เสียงเบา “อย่ากังวลไป ไม่เป็นไรหรอก”

คู่หวู่ซวงอดไม่ได้ที่จะทำหน้าเศร้า”ลั่วลั่ว….”

ไฟหน้ารถ โรลส์-รอยซ์ สีดำสว่างขึ้นมาท่ามกลางรถ หลายๆค้น คู่ลั่วหานบอกลาลู่หวู่ซวงก่อนจะเดินออกไป โน้มตัวลงก้าวเข้าไปนั่งที่ที่นั่งข้างคนขับ

ภายในพื้นที่ๆทั้งแคบและเล็ก บรรยากาศหนาวเหน็บ บนรถเห็นที่จะมาจากหลงเซียวไม่มีผิด ฉูลั่วหานทำใจ ให้สงบ ก่อนจะเอ่ยปากพูดออกไปก่อน”นายมาหาฉัน เพื่อหล่อนใช่มั้ย”

ไม่ต้องพูดอะไรก็รู้ว่าต้องเป็นเรื่องของโม่หรูเฟย สายตาของหลงเซียวเหลือบไปเห็นเธอ”นั่งรถไม่คาด เข็มขัดนิรภัย เธอไปเรียนกับใครมา”

ห้ะ?

ลั่วหานชะงักไป พลางส่งสายเข็มขัดข้างๆตัว ใช้ สายตาตรวจสอบสีหน้าของหลงเซียว หน้าของเขายังคง เย็นชาเหมือนเดิม ไม่มีอะไรผิดแปลก

คลิ้ก คาดเข็มขัด

หลงเซียวสตาร์ทรถ ตัวรถสีดำทะยานตัวออกไปจากลานจอดรถสู่ถนนใหญ่ ตั้งแต่รถออกหลงเซียวก็ไม่พูด อะไรสักคำ

“นายจะพาฉันไปไหน”ฉู่ลั่วหานหันไปถามหน้าของเขา ที่นิ่งราวกับรูปปั้นแกะสลัก

สิ่งที่ตอบเธอ มีแต่ความเงียบที่มาพร้อมความหนาว เหน็บของท่านเซียว

ฉู่ล้วหานกัดฟันกรอด”หลงเซียว นายจะทำอะไรของ นายกันแน่”

ดวงตาทั้งสองข้างของท่านเซียวจับจ้องที่ท้องถนน ด้านหน้า นิ้วเรียวยาวจับอยู่ที่พวงมาลัย”เธอทำเรื่องดีๆ ของฉันพังหมด เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรดีล่ะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ