ตอนที่ 255 เนื้อที่ถูกตัดออกต้องเปะกลับมา

หลงเซียวนั่งอยู่บนเก้าอี้เถ้าแก่ เล่นแหวนแต่งงานบนนิ้ว “ตรวจสอบ ให้ชัดเจน ตลาดหุ้นของMBK การผันผวนในครั้งนี้ตกลงมีคนทำร้าย หรือไม่”

“ได้ครับ เถ้าแก่”

จี้ตงหมิงจ้องมองสายตาของเถ้าแก่อย่างละเอียดและระมัดระวัง สอบถามว่า “เถ้าแก่ คณะกรรมการทางโน้น จะเพิ่มความกดดันให้ด้วย หรือไม่ เรื่องเช่นนี้ไม่ใช่เป็นครั้งแรกแล้ว กรรมการเหล่านี้ ความกล้า ใหญ่เกินไปแล้วหน่อยหรือไม่?”

ถึงขนาดกล้าวางอำนาจกับท่านประธาน กระดูกแก่กลุ่มนี้ไม่อยาก อยู่ต่อแล้วหรือ

หลงเซียวไม่ได้แสดงท่าทีอะไรเลย สำหรับเล่ห์กลต่างๆของคน เหล่านี้ แกล้งไม่เห็นโดยตรงกลับเป็นวิธีการจัดการที่ดีที่สุด พวกคุณ อยากจะมาทรมานตามใจทำให้เต็มที่ ใครจะสนใจคุณ

แต่ว่า ท่านเชียวนึกถึงเรื่องอะไรเล็กน้อย โบกมือให้จี้ตงหมิงไป ตรวจสอบก่อน ตัวเองก็หยิบโทรศัพท์ในบริษัทขึ้น ใช้ปุ่มลัดกด หมายเลขออฟฟิศของหลงจื้อ

เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังไปสักพัก ไม่มีคนรับส่าย

เด็กคนนี้ถึงขนาดหนึ่งาน

หลงจื่อกำลังขับรถอยู่บนถนนอย่างสะใจ เสียงมือถืออยู่ดีๆตัดเพลง rap ที่ฮัมอยู่ในปากของเขา ใส่หูฟังบูธูท หลงจื่อโยกหัว “ไฮ่!” หลงเซียวขมวดคิ้ว “เสี่ยวจื้อ ออฟฟิศของคุณย้ายที่ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วล่ะ? ย้ายไปที่บนรถแล้วหรือ?”

อ่า?

ไหวพริบของหลงจื่อ เกือบจะขับรถไปที่บนต้นไม้รีบลดความเร็วลด ลงจากนั้นสุดลมหายใจลึกๆหนึ่งที่แกล้งไม่รู้ไม่ชี้ว่า “นั่นจะเป็นไปได้ยัง ไงล่ะ แต่ว่าพี่ใหญ่ สองวันนี้ไม่ใช่ทำการสำรวจวิจัยกับคนในแผนกการ ตลาดหรือ ? ผมกำลังทำการสำรวจวิจัยอยู่ เอ่อ ยังอยู่บนถนน ”

ข้อสอบของหลงเชียววางอยู่ที่จับของโซฟามือข้างหนึ่งถือมือถือไว้ มืออีกข้างหนึ่งถือแก้วกาแฟขึ้น นิ้วสัมผัสกับผิวแก้ว พบเห็นว่ากาแฟ เย็นไปแล้ว ตัวเองลุกขึ้นมาเดินไปที่ห้องนั่งเล่น “เสี่ยวจื่อ อยู่ต่อหน้า ผมคุณพูดความจริงดีกว่า อย่าให้ผมจับแผนการเล็กน้อยของคุณได้

“พี่ใหญ่ ที่ผมพูดคือเรื่องจริง ผมกำลังทำการสำรวจวิจัยอยู่จริงๆ นี่ ไม่ใช่คุณสั่งเองหรือ?” หลงจื้อจ้องมองนาฬิกาข้อมือ รถเปลี่ยนทิศทาง หน้าสี่แยกทันที ขับบินไปยังทางใหญ่ที่จะไปบริษัท

หลงเซียวเทกาแฟทิ้ง เงากายที่เรียวยาวยืนตรง “การสำรวจวิจัย ของแผนกการตลาดเมื่อวานก็หมดสิ้นแล้ว

อะไรนะ? จบแล้วหรือ?

หลงจืออึดอัดใจ ฮี ๆๆ หัวเราะไปหลายเสียงปิดบังคำโกหกที่ถูกจับ ได้เมื่อกี้ของตนเอง “อันนั้น เอาล่ะ ผมทรมานอดทนอยู่ในบริษัท ออก มากินลมชมวิว เดี่ยวก็กลับไป ! อย่างน้อยครึ่งชั่วโมง!”

“การประชุมคณะกรรมการในวันนี้ ทำไมไม่เข้าร่วมหรือ?”

เปลี่ยนคำพูดทันที จุดประสงค์แท้จริงที่หลงเซียวอยากจะถามให้ ชัดเจนคือเรื่องนี้

“การประชุมคณะกรรมการหรือ? ผมไม่รู้ว่ามีการประชุมคณะ กรรมการ ไม่มีคนแจ้งให้ผมไปประชุม พูดอีกว่า พี่ใหญ่รู้ว่าผมไม่ชอบ ไปประชุมที่แล้ว การประชุมคณะกรรมการน่าเบื่อที่สุด ยังไม่มีความ น่าสนใจกว่าการประชุมของแผนกเราเลย การประชุมคณะกรรมการ ในวันนี้มีอะไรน่าสนุกไหม?”

โอ่ว? หลงจือถึงขนาดไม่ได้รับการแจ้งหรือ? ดูแล้ว ปัจจุบันนี้คณะ กรรมการกลุ่มนั้นกลับไม่มีอะไรเกี่ยวพันโดยตรงกับหลงจื้อ แต่ว่า พ่อ ก็ไม่ได้แจ้งเขาด้วยหรือ?

ฮี! หลงเซียวหัวเราะเย็นชา หลงถึงคือกังวลว่าเขาจะซ่วยเขาต่อต้าน พลังอำนาจของพ่อในการประชุมคณะกรรมการล่ะ?

“ไม่มี น่าเบื่อเหมือนที่ผ่านมา”

วางสายลง หลงเชียวเตรียมตัวจะให้เลขาเทกาแฟ ตอนที่สายตา จ้องมองไปยังนอกประตู กลับมองเห็นเงากายเงาหนึ่งพอดี

กู้เยนเซินปิงอยู่เคาน์เตอร์เลขา กำลังแหย่เล่นกับแอนดี้และลินตา คุณชายกู้ชายที่เจ้าชู้ ไปถึงที่ไหนล้วนไม่ลืมนิสัยเดิมที่แหย่เล่นพัวพัน กับผู้หญิง ตอนนี้ถึงขนาดยื่นอุ้งมือมาถึงออฟฟิศของหลงเชียวเลย ความอยากอาหารมากจริงๆนะ!

“คุณชายกู้ว่างมากหรือ?”

หลงเซียวมือหนึ่งถือแก้วกาแฟ อีกมือหนึ่งสอดไว้ในกระเป๋ากางเกง เงากายที่สูงใหญ่ยืนอยู่นอกประตู สายตาความเป็นระเบียบในสภาพ แวดล้อมที่วุ่นวายจ้องมองกู้เยนเซิน

กู้เยนเซินเก็บมือที่จะจับหน้าของลินดากลับมา ผิวปากเสียงมาเฟีย เสียงหนึ่ง “คุณชายหลงถึงขนาดออกจากประตูมาต้อนรับเอง ไม่ต้อง อบอุ่นขนาดนี้มั้ง ไอ่หย่า ยังถือกาแฟให้ผมด้วยมือตนเอง ช่างเกรงใจ จริงๆ?”

พูดแล้วก็ไปรับแก้ว เอามาแล้วจึงพบเห็นว่าคือแก้วเปล่า

“แม่ง!”

ท่านเซียวขมวดคิ้ว “ในเมื่อคุณชายกู้อยากดื่มกาแฟ ออกจากประตู เลี้ยวซ้าย ซงเสร็จแล้วส่งเข้ามา ทำให้ลำบากแล้ว”

มือใหญ่ตบไหล่กู้เยนเซิน หลงเชียวกลับไปที่ออฟฟิศอย่างสง่างาม “แม่ง!”

กู้เยนเซินจ้องมองแก้วอย่างกลุ่มใจ สายตาเอียงไปมองเห็นเลขาที่ กำลังแอบยิ้มอยู่ ยิ้มเบิกบานอย่างนิสัยคนพาลหนึ่งที่ “คนสวยทั้ง หลายอีกสักครู่เจอกัน” ถือกาแฟสองแก้วเข้าไป กู้เยนเซ็นเบ้ปากอย่างไม่พอใจ “ดำจริงๆ

ถึงขนาดเอาเปรียบผม”

หลงเซียวดื่มกาแฟคำหนึ่ง ขมวดคิ้ว ฝีมือใช้ไม่ได้ วันหลังต้อง ฝึกฝนมากกว่านี้หน่อย” ! ไม่ชอบดื่ม ไม่ดื่มก็ได้ แต่ว่า เลขาผู้หญิงของคุณ สวยคนแล้ว

คนเล่า ให้ผมคนหนึ่งละ?”

หลงเซียวเหล่ตามองเพื่อน “ไสหัวไปเอง หรือว่าจะให้ผมเตะคุณ

ล่ะ?”

“อย่าเลย! เอาละๆ ผมมาหาคุณมีธุระจริงๆกู้เยนเซินตัวเองดื่ม กาแฟคำหนึ่ง ฟาดทิ้งเถอะๆ “รสชาติก็ยังพอใช้ได้ล่ะ!”

“เข้าเรื่อง”

“OK! ผมพบเห็นเรื่องที่น่าสนใจมากเรื่องหนึ่งเสิ่นเหลียวช่วงนี้ทำการ ค้าขายกับญี่ปุ่น แล้วเป็นการค้าขายอะไร ผมก็ไม่ต้องพูดชัดเจน มากกว่านี้แล้ว เขามีสินค้าชุดหนึ่งคืนนี้ต้องผ่านท่าเรือ L ขนส่งไปยัง ญี่ปุ่น ผมไปตรวจสอบสักหน่อย เรือโดยสารล้านตัน ข้างในใส่สินค้า เต็มไปหมด ออกจากท่าเรือโดยใช้ข้ออ้างที่จะส่งนักท่องเที่ยว น่าจะ คำนวณออกคร่าวๆว่า สินค้าชุดนี้อย่างน้อยมีราคาถึงเลขตัวนี้”

กู้เยนเซินใช้นิ้วชี้เขียนตัวเลข 9

เก้าหลัก ย่อมไม่ใช่เป็นจำนวนน้อยอยู่ดี

หลงเซียวพิงหลังเก้าอี้ มุมปากกวาดผ่านรอยยิ้มหนึ่ง”ดังนั้นล่ะ? เกี่ยวอะไรกับผมหรือ?”

“แม่ง! อย่าแกล้งทำดั่งสุภาพบุรุษผู้ดีได้ไหม? อยู่ต่อหน้าผมคุณก็ เก็บความเสแสร้งนี้ขึ้นมาเถอะ OK? พูดจนเหมือนตัวเองไม่เคยเตะกับ เงินร้อนมาก่อน” กู้เยนเซินนั่งไปยังโซฟาที่อยู่ตรงข้ามเขาอย่างตามใจ ทำปากกว้าง

หลงเซียวมุมปากเอียง “ดูแล้วคุณมีแผนการ

“นั่นจำเป็นเสิ่นเหลียวคนนี้ในทุกปีล้วนต้องส่งสินค้าให้กับสิบกว่า ประเทศ จำนวนผลลัพธ์ทำให้คนตื่นตะลึง แต่ว่าอยู่ที่งานประมูล จิ้งจอกตัวนี้ช่างไม่ใจใหญ่จริงๆ! แต่ว่าคุณชายหลงคุณลูกผู้ชายพอ เก้าพันล้าน ใจใหญ่จริงๆ! มีดนี้กรีดเนื้อออกไปไม่น้อย ไม่เจ็บใจหรือ?”

หลงเซียวเล่นแหวนอยู่ ฮี เบาๆ “โอ่ว? ดูแล้วเนื้อที่กรีดออกนี้ มีความ จำเป็นต้องเปะกลับมาจริงๆ”

กู้เยนเซ็นดีดนิ้วเสียงดัง “ชาญฉลาด!”

หลงเซียวพยักหน้า “ปล้นสินค้าของเสิ่นเหลียว ในประเทศมีหลาย คนที่ไม่กลัวตายอยากได้ ส่งต่อให้พวกเขา”

“สวยงาม! ผมก็คิดเช่นนี้! คืนนี้ห้าทุ่ม เจอกันที่ท่าเรือ นานแล้วไม่ได้ ร่วมงานด้วยกัน ผมตั้งหน้าตั้งตารอ” หลงเซียวขมวดคิ้ว”ห้าทุ่มหรือ? มีธุระไปไม่ได้ คุณไปจัดการ ลูก

น้องที่ต้องการผมจะวางแผนจัดการให้คุณอย่างดี”

“แม่ง! คุณไม่ไปหรือ? มีเรื่องอะไรล่ะ?”

ท่านเซียวจับแหวน “ผมเพิ่งแต่งงาน คุณให้ผมกลางคืนทิ้งภรรยาไว้

ไปรับลมที่ท่าเรือหรือ?”

กู้เยนเซินเงยหน้าขึ้น ไม่มีอาลัยอาวรณ์ร้องเรียก “แม่ง!!”

ยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน ลั่วหานหยิบกุญแจรถ “มีเรื่องโทรหาฉัน ฉันมี ธุระเล็กน้อยไปก่อนแล้ว”

Lisa ซุบซิบจ้องมองลั่วหาน “เมื่อวานมีคนเพิ่งขอแต่งงาน วันี้ก็หนี

งานไปออกเดตหรือ?”

ลั่วหานทิมจมูกของLisa ที่โด่ง ไม่ใช่ออกเดต แต่ว่าคุ้มที่จะให้ฉัน หนึ่งานสักครั้ง”

รถลีมูซีน Maybach สีขาวขับออกจากลานจอดรถ มุ่งตรงไปทาง

ทางหนึ่ง เร็วมาก รถจอดอยู่ที่ข้างนอกโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่งในเมืองหลวง แอนน่าหยิบบัตรสมาชิกเพชรที่ได้เอามาจากลิ้นชักของหลงเชียวใน ตอนเช้าก่อนที่จะออกประตูออกมา พนักงานไม่ได้พูดอะไรก็นำเธอ เข้าไปในห้องพัก VIP ชั้นหนึ่งอย่างเคารพ

“คุณผู้หญิง ขอถามหน่อยว่ามีอะไรที่จะบริการให้ท่านได้หรือ?” ลั่วหานอมยิ้ม “ช่วยฉันเรียกคุณฉู่ซีหรานมาที่นี่ ขอบคุณ”

“คุณฉู่ที่อยู่ห้องเพรสซิเดนท์สูทหรือ?”

สถานที่อยู่กลับดี

“ใช่ค่ะ”

“ได้ค่ะ รบกวนท่านรอสักครู่

ลั่วหานพยักหน้า นิ้วเล่นการ์ดสมาชิกอยู่ ฐานะของหลงเซียวใช้อยู่ที่ นี่พูดได้ง่ายจริงๆ อีกทั้งเธอยังสงสัยว่า ถ้าหากว่าเอาบัตรประชาชน ของหลงเซียวออกจากบ้าน ใช่หรือไม่ว่าเดินทั่วทั่วหล้าไร้ผู้ต่อต้าน

วันหลังกลับทดลองดูได้

ฉู่ซีหรานได้รับสายจากเคาร์เตอร์ประชาสัมพันธ์แปลกใจเล็กน้อย อยู่ในเมืองหลวงยังจะมีใครจะมาหาเธออีกล่ะ?

ฉู่ซีหรานเดินลงจากลิฟต์พร้อมด้วยความสงสัย ยังไม่ได้เข้าไปแขก เฉพาะของVIP ก็เห็นฉ่ลั่วหานที่ดื่มน้ำชาอย่างสงบสบายอยู่บนโซฟา

ตาหยีอย่างแน่น ยิ้มเย็นชาพูดว่า “โย่ว พี่สาวที่ดีของฉัน ที่แท้เป็น คุณนี่เอง!” ลั่วหานเงยหน้าขึ้น จ้องมองคู่ซีหรานที่สวมใส่กระโปรงเซ็กซี่พอดีตัว

มุมปากดูถูกสะบัดหนึ่งที่ “คิดไม่ถึงหรือ? คุณนายเส้น”

“ฮี! คิดไม่ถึงจริงๆ! คุณนายหลง!” ฉูซีหรานแต่ละคำล้วนแทบจะ กัดฟัน

ลั่วหานโบกมือให้สัญญาณเธอนั่งลง ตาสี่ดวงสบกัน แรงอาฆาต

กระจาย

“คุณมาหาฉัน มีเรื่องอะไรหรือ? ฉันคิดว่าระหว่างเราไม่มีอะไรต้อง พูด” ฉู่ซีหรานแกว่งขาขึ้นมาข้างหนึ่ง ยิ้มเย็นชาจ้องมองเธอ

ลั่วหานยักไหล่ “ระหว่างพวกเราไม่มีอะไรต้องพูดจริงๆ แต่ว่ามีเรื่อง หนึ่ง ฉันยังต้องให้น้องสาวอธิบายให้ดีๆจริงๆ”

“ฮีให้ฉันอธิบายหรือ? ฉู่ ลั่วหาน คุณคิดว่าตนเองเป็นคนสำคัญ จริงๆหรือ!”

ลั่วหานไม่รีบร้อนเลย ไม่โมโหด้วย แต่ว่าใช้มือซ้ายหยิบแก้วชาไว้ ปรากฏแหวนวงนั้นออกมา “ฉันเป็นคนสำคัญหรือไม่คุณนายเสิ่น เมื่อ คืนไม่ใช่เห็นแล้วหรือ?”

“ไม่เอาหน้า! อาศัยอำนาจของผู้ชาย!”

“คุณนายเสิ้น พูดไม่ผิด ฉันก็คืออาศัยอำนาจของสามีฉัน” ยืมมาใช้อย่างสมเหตุสมผล ยืมมาใช้อย่างปีติ

น้ำเสียงเปลี่ยนทันที ลั่วหานหัวเราะ ฮี “ฉู่ซีหราน ฉันถามคุณ หุ้น ของบริษัทฉู่ซื่อคุณให้ใครไปแล้วล่ะ?”

ฉู่ซีหรานหัวเราะ ฮีๆ “ฉันว่าแล้วคุณทำไมมาหาฉัน ที่แท้ก็คือเพื่อ บริษัทญ่ซื่อนั่นเอง! พี่ขอโทษแล้วจริงๆนะ หลังจากปีนั้นคุณตายแล้ว ฉันกับแม่ก็ขายบริษัทฉู่ซื่อ สำหรับผู้ที่มีสิทธิครอบครองบริษัทฉู่ซื่อพูด ในตอนนี้คือใคร ไม่รู้”

ลั่วหาน ฮี เสียงหนึ่ง วางแก้วลง มือทั้งสองไขว้กัน “ฉู่ซีหราน คุณ ซื่อสัตย์หน่อยดีกว่า ถ้าไม่งั้นฉันไม่ถือสาที่จะใช้แรงหน่อย ทำให้สามี ที่ดีของคุณรู้ว่าคุณเป็นผู้หญิงยังไงกันแน่? โอ่ว ฉันจำได้ว่าคุณยังเคย แท้งลูก เรื่องนี้ถ้าหากว่าให้เขารู้แล้ว คุณรู้สึกว่าเขา…..*

“ฉลั่วหาน! คุณคนต่ำต้อย! คุณอย่าบังคับฉัน!” ฉู่ชีหรานอยู่ดีๆลุก ขึ้นมา เอ่ยปากซี้ด่าลั่วหาน

ลั่วหานฉีกมุมปากเล็กน้อย “รีบร้อนอะไรหรือ? ฉันยังพูดไม่จบล่ะ OK ในเมื่อคุณไม่อยากฟัง อย่างงั้นก็พูดออกมาซื่อๆตรงๆเถอะ หุ้น ใหญ่ที่สุดของบริษัทฉ่ซื่อในปัจจุบันนี้คือใคร? บริษัทฉู่ซื่อกำลัง ทำการค้าขายอะไรอยู่อีก” ฉู่ซีหรานกำกำปั้นอย่างแน่น แต่ว่าเธอกลับโมโหไม่กล้าระบาย กัดฟันอย่างแน่น ฮี เย็นชา “บริษัทฉู่ซื่อตอนนี้เป็นของสามีฉัน!ก่อนที่ คุณจะไปก็เป็นของเขาแล้ว ไม่เพียงแค่นี้คฤหาสน์ของตระกูลฉู่ใน ตอนนี้ก็เป็นชื่อของสามีฉันด้วย เป็นยังไงล่ะ? ตื่นตกใจไหม?”

โอ่ว? ที่แท้ตอนเวลานั้นซื้อหุ้นของบริษัทฉู่ซื่อที่ไม่ระบุชื่อ อีกทั้งคน ที่ซื้อคฤหาสน์ของตระกูลฉู่ไป คิดไม่ถึงว่าคือเสิ่นเหลียวโลกนี้ช่างเล็ก จริงๆ

แต่ว่าเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆหรือ?

“ไม่ตื่นตกใจ ช่างรังเกียจมาก พูดเถอะ สามีของคุณใช้บริษัทฉซื้อ ทำการค้าขายอะไรกันแน่?”

ตามที่ลั่วหานรู้ บริเวณกิจการของบริษัทฉู่ซื่อในตอนนี้ไม่ใหญ่เลย สิ่งที่ทำก็คือสินค้าเข้าออกโดยทั่วไป แต่สิ่งที่แปลกใจคือบริษัทฉูซื่อ กลับสามารถอยู่ภายใต้ที่เศรษฐกิจไม่มั่นคง แค่อาศัยสินค้าเข้าออก อย่างเดียวก็สามารถนั่งมั่นคงอยู่ในเมืองหลวง

ข้างในต้องมีคนควบคุมอยู่แน่นอน

ฉูซีหรานยิ้มแล้วยิ้มเล่าอย่างไม่รู้อะไร “ฉันเพียงแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้ชายทำการค้าขายฉันไม่ยุ่ง คุณอยากรู้ขนาดนี้ ไปถามเขาด้วย ตนเอง ถ้าแน่จริง คุณก็ขู่เขาด้วยลองดู ฉันรับรอง คุณแม้แต่สุดท้าย จะตายยังไงก็ไม่รู้ตัว!”

ลั่วหานยิ้มมองคุณนายมั่งมีที่อยู่ต่อหน้า “ฉันย่อมไปถามให้ชัดเจน อยู่ดี แต่ว่าฉันเตือนคุณสักคำ เป็นคนทำเรื่องต่างๆมีสมองหน่อย อย่า ถูกคนเตะแล้วก็ไม่รู้ว่าตายอยู่ที่ไหน”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ