ตอนที่ 43 ผมกำลังจีบคุณอยู่ ดูไม่ออกเหรอ

ถังจิ้นเหยียนห่อน้ำแข็งก้อนหนึ่งในผ้าเช็ดหน้า ลอง ประคบที่หน้าตนเองดู ทำให้แน่ใจว่าไม่มีขอบหรือมุมที่จะ ทำร้ายผิวหนัง จากนั้นเขาก็กลับไปที่ห้องนั่งเล่นในห้องนั่ง เล่น ไม่เห็นฉู่ลั่วหานแม้แต่เงา ประตูห้องน้ำเปิดไว้ เขาเดิน ไปและเห็นฉู่ลั่วหานก้มหน้าของเธอไว้ ไหล่สั่นอย่างรุนแรง อดทนไม่ให้เสียงออกมาดูเหมือนว่าเด็กผู้หญิงที่ถูกรังแก ไม่กล้าพูดความเจ็บปวดและความอัปยศอดสู

ฉ่ลั่วหานที่อยู่ตรงหน้า บาดใจของเขาเธอไม่ได้แข็งแรง จนไม่มีอะไรทำลายได้ และไม่ใช่ว่าเธอไม่ต้องการการ ดูแล แต่เธอแค่ซ่อนความเปราะบางทั้งหมดไว้ ปกป้อง หัวใจที่เปราะบางด้วยเปลือกที่แข็งแรง

“ถ้าคุณต้องการร้องไห้ ก็ร้องไห้ออกมาเลย ร้องไห้ออก มันจะสบายใจกว่า อยู่ที่นี่ คุณสามารถทำอะไรก็ได้ที่คุณ ต้องการ”

ถังจิ้นเหยียนตบเบาๆที่ไหล่ของเธออย่างอ่อนโยน โดย บอกให้เธอรู้ว่าไม่ต้องกังวล ให้ถือว่าที่นี่เป็นที่ของตนเอง ไม่ควรมีภาระทางด้านจิตใจตอนแรกฉู่ลั่วหานคิดไว้ว่าจะ อดทนแค่จะไหลไม่กี่หยดลงในอ่าง เมื่อถังจิ้นเหยียนพู ดอย่างนี้ ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหว ไม่สามารถกลั้นไว้ได้ และเริ่มร้องไห้ออกมาทันที

ถังจิ้นเหยียนช่วยพยุงเธอออกจากห้องน้ำ ปล่อยให้เธอ นั่งบนโซฟา แล้วดึงทิชชูมาสองสามแผ่น “ถ้าคุณไม่อยากตอนที่ 43 ผมกำลังจีบคุณอยู่ ดูไม่ออกเหรอ

ถังจิ้นเหยียนห่อน้ำแข็งก้อนหนึ่งในผ้าเช็ดหน้า ลอง ประคบที่หน้าตนเองดู ทำให้แน่ใจว่าไม่มีขอบหรือมุมที่จะ ทำร้ายผิวหนัง จากนั้นเขาก็กลับไปที่ห้องนั่งเล่นในห้องนั่ง เล่น ไม่เห็นฉู่ลั่วหานแม้แต่เงา ประตูห้องน้ำเปิดไว้ เขาเดิน ไปและเห็นฉู่ลั่วหานก้มหน้าของเธอไว้ ไหล่สั่นอย่างรุนแรง อดทนไม่ให้เสียงออกมาดูเหมือนว่าเด็กผู้หญิงที่ถูกรังแก ไม่กล้าพูดความเจ็บปวดและความอัปยศอดสู

ฉ่ลั่วหานที่อยู่ตรงหน้า บาดใจของเขาเธอไม่ได้แข็งแรง จนไม่มีอะไรทำลายได้ และไม่ใช่ว่าเธอไม่ต้องการการ ดูแล แต่เธอแค่ซ่อนความเปราะบางทั้งหมดไว้ ปกป้อง หัวใจที่เปราะบางด้วยเปลือกที่แข็งแรง

“ถ้าคุณต้องการร้องไห้ ก็ร้องไห้ออกมาเลย ร้องไห้ออก มันจะสบายใจกว่า อยู่ที่นี่ คุณสามารถทำอะไรก็ได้ที่คุณ ต้องการ”

ถังจิ้นเหยียนตบเบาๆที่ไหล่ของเธออย่างอ่อนโยน โดย บอกให้เธอรู้ว่าไม่ต้องกังวล ให้ถือว่าที่นี่เป็นที่ของตนเอง ไม่ควรมีภาระทางด้านจิตใจตอนแรกฉู่ลั่วหานคิดไว้ว่าจะ อดทนแค่จะไหลไม่กี่หยดลงในอ่าง เมื่อถังจิ้นเหยียนพู ดอย่างนี้ ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหว ไม่สามารถกลั้นไว้ได้ และเริ่มร้องไห้ออกมาทันที

ถังจิ้นเหยียนช่วยพยุงเธอออกจากห้องน้ำ ปล่อยให้เธอ นั่งบนโซฟา แล้วดึงทิชชูมาสองสามแผ่น “ถ้าคุณไม่อยากผมที่เปียกแนบคางของเธอไว้เธอใช้ทิชชูเช็ดน้ำตาหยด สุดท้ายออก และตอนนี้ไม่เพียงแต่ใบหน้าของเธอจะบวม ดวงตาทั้งสองข้างก็พองเป็นฟอง ดวงตาสีแดงห่อนัยน์ตาที่ เปล่งประกายของเธอ เหมือนกระต่ายน้อยที่ได้รับบาดเจ็บ

เธอสูบจมูกของเธอ ใส่กระดาษทิชชูที่เช็ดน้ำตาและ น้ำมูกของเธอลงในถังขยะ กลับมีกองโต “ขอโทษ นะ…เมื่อกี้คงทำให้คุณตกใจแล้วสิ?”

เป็นเวลานานแล้วที่ไม่ได้ร้องไห้แบบนี้ เธอเกือบลืมไป แล้วว่ารสชาติของการร้องไห้เป็นยังไง และร้องไม่ค่อยเป็น แล้วด้วยซ้ำ คิดไม่ถึงว่าฉู่ลั่วหานผู้ที่เข้มแข็งมาตลอด จะ ร้องไห้ต่อหน้าถังจิ้นเหยียนที่ไม่ได้สนิทกันมากนัก”ไม่หรอ คุณสามารถร้องไห้กับผมได้ ผมรู้สึกมีความสุขมาก อย่าง น้อยก็พิสูจน์ให้เห็นว่า ในใจคุณไม่ปฏิเสธผม และคุณยินดี ที่จะแสดงให้ผมเห็นความเปราะบางมุมของคุณให้ผมเห็น”

การที่ยอมเปิดเผยด้านที่เปราะบางของตนเองให้ใครอีก คน คือความไว้วางใจที่แท้จริง

ฉู่ลั่วหานขยี้จมูกของเธอ “ฉัน….ไปก่อนนะ”

ถังจิ้นเหยียนยิ้ม “ไป? คุณจะไปไหน?พร้อมที่จะจ้องมอง ที่สองตาที่แดงและบวม และรอยตบอย่างเห็นได้ชัดบน ใบหน้า?ออกไป? นั่งลงก่อน ผมจะช่วยประคบให้คุณ”

เขาเอาผ้าเช็ดหน้าแล้วถูเบา ๆ บนใบหน้าของเธอ ใน

ขณะที่ประคบอย่างระมัดระวังพร้อมว่า “เจ็บหรือเปล่า? ถ้า

มันเจ็บผมจะได้เบากว่านี้หน่อย”
ทั้งสองนั่งใกล้เกินไป ฉู่ลั่วหานรู้สึกอึดอัด ขยับไปด้าน ข้าง “ฉัน…ให้ฉันทำเองเถอะ”

ถังจิ้นเหยียนก็ไม่ได้ยื้อ “โอเค คุณทำเองละกัน ต้องการ ดื่มอะไรหรือเปล่า?กาแฟ? ชา? หรือน้ำอุ่น”

ฉู่ลั่วหานประคบใบหน้าของเธอ” อะไรก็ได้” ถังจิ้นเหยียน ลุกขึ้น “เช่นนั้นก็ดื่มน้ำอุ่นละกัน คุณยังไม่ได้นอนทั้งคืน การดื่มกาแฟจะส่งผลต่อการนอนหลับของคุณ”

ฉู่ลั่วหานมองด้านหลังของถังจิ้นเหยียนในใจรู้สึกเสียใจ เธอไม่โง่ เธอเห็นได้ว่าความห่วงใยของถังจิ้นเหยียนที่มีต่อ เธอนั้นเกินความสัมพันธ์ธรรมดาระหว่างหัวหน้ากับ พนักงาน แต่สิ่งที่ถังจิ้นเหยียนให้เธอ เป็นความอ่อนโยนที่ เธอไม่สามารถรับมันไว้ได้

พวกเขาทั้งสอง ไม่มีทางเป็นไปได้

ถังจิ้นเหยียนนำชาร้อนมาให้เธอหนึ่งถ้วย “ใส่น้ำตาล กลูโคสเล็กน้อย คุณต้องเติมพลังงานให้กับร่างกายตนเอง เดี๋ยวคุณนอนพักที่นี่สักพัก นี่เป็นห้องส่วนตัวของผม ไม่มี ใครจะรบกวนคุณ

“ไม่ต้องแล้ว เดี๋ยวฉันกลับไปนอนพักในบ้าน”ถังจิ้นเหยี ยนยิ้ม เขายกมือที่ใหญ่ขึ้น และต้องการไปปัดผมของเธอ ให้เรียบ แต่เมื่อคิดถึงสถานะตนเอง จึงไม่ไปทำเช่นนั้น “อย่าทำเป็นแข็งแกร่งต่อหน้าผม กลับอะไรกลับ? ยังไงคุณ ก็อยู่คนเดียว เมื่อกลับถึงบ้านไหม? ผ้าห่มผ้าปูเป็นของใหม่ ทั้งนั้น ผมไม่ค่อยได้มานอนพักที่นี่”
“ฉันไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น”

“ในเมื่อไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น คุณก็สามารถอยู่อย่าง สบายใจได้เลย ถ้าคุณรู้สึกหิวเมื่อคุณตื่น

บอกผมได้ว่าคุณต้องการกินอะไรและผมจะซื้อให้ คุณ”การเคลื่อนไหวของมือฉู่ลั่วหานหยุดไปสักพัก เธอเงย หน้าขึ้นและมองไปถังจิ้นเหยียนที่สูงใหญ่ ดวงอาทิตย์ส่อง ผ่านหน้าต่างและทาสีวงกลมพนมเปญรอบตัวเขา “รอง คณบดี…. ทำไมคุณ…”

“ทำไมดีต่อคุณขนาดนี้?” เขาดูออก เธอไม่รู้จะพูดยังไง

ถังจิ้นเหยียนยักไหล่ “ผมล้มเหลวในการเป็นคนจริงๆ ผม จีบคนอื่นจีบถึงขนาดนี้แล้ว คนที่ถูกจีบก็ยังไม่รู้อีก”

การเยาะเย้ยตัวเองของเขา ทำให้ฉู่ลั่วหานชะงัก เธออ้า ปากแล้วพูดว่า “รองคณบดี ฉัน…ขอบคุณ แต่ลืมมันไป เถอะนะ ระหว่างฉันกับคุณมันเป็นไปไม่ได้ คุณไม่เข้าใจ ฉัน จะบอกว่าคุณไม่รู้จักฉันก็ว่าได้”

ถังจิ้นเหยียนเอียงตัวมา ฉู่ลั่วหานคิดว่าเขาจะทำอะไร ดังนั้นเธอจึงรีบถอยออกไปอย่างรวดเร็วใครจะรู้ว่าเขายิ้ม อย่างภาคภูมิใจ จากนั้นก็แตะที่ผนังด้านนอกของถ้วยด้วย มือที่สะอาด “น้ำพร้อมดื่ม”

ฉู่ลั่วหาน”… ” ไม่ต้องรีบให้คำตอบกับผมก็ได้ ผมมี ความอดทนมาก คุณหมอฉู่ การผ่าตัดหัวใจใช้เวลานาน กว่าสิบชั่วโมงในการดำเนินการ นี่มันเกี่ยวข้องกับความสุขในชีวิตของผมทั้งชีวิต อย่ารีบออกใบประกาศความตาย ก็ได้?”

ฉู่ลั่วหานรู้สึกละอายใจ ตอนนี้เขาสงบบรรยากาศอีกครั้ง ด้วยคำพูดสองสามคำ ในนาทีนั้น ฉู่ลั่วหานก็คิดในทันทีว่า ถ้าคนที่เธอพบครั้งแรกคือถังจิ้นเหยียนมีคงจะดีมาก

อย่างไรก็ตาม เรื่องของความรู้สึก มาก่อนได้ก่อนเสมอ หัวใจของเธอแคบเกินไป สามารถให้หลงเซียวอยู่ได้คน เดียว เธอไม่สามารถใส่คนอื่นเข้าไปได้อีก

“คุณไปทำงานเถอะ ขอบคุณสำหรับโดเมนส่วนตัวของ คุณ”โอเค ผมไปทำงานก่อนนะ แต่สัญญากับผมเรื่องหนึ่ง เดี๋ยวถ้าคุณตื่น อย่าแอบหนีไปนะ”

พระเจ้า.. เขามองความคิดของเธอออกจริง ๆ.. เธอ แค่อยากหลบไปในขณะที่เขาไม่ได้อยู่ที่นั่น

สไตล์ของฉู่ลั่วหานกลับมา รองคณบดี คุณคิดมากเกิน ไปแล้ว ฉันจะรอให้คุณเชิญฉันไปทานอาหารค่ำและพาฉัน กลับบ้าน”

ทันใดนั้นเขาก็ยิ้ม รอยยิ้มอ่อนโยนและอบอุ่น เหมือน สายลมฤดูใบไม้ผลิ “รอผม แน่นอน”

ถังจิ้นเหยียนออกไปและปิดประตู ฉู่ลั่วหานเหนื่อยมาก แล้วจริงๆ นอนอยู่บนเตียง หลับตาของเธอลง เรื่องวุ่นวาย ในหัวของเธอไม่สามารถปิดกั้นไม่ให้เธอหลับได้

ในเวลานี้ ห้องผู้ป่วยวีไอพี หยวนชูเฟินพึ่งจากไป เกา หยิ่งจือก็ได้เข้ามา
) แบ่งขานงาน

“เฟยเฟยคุณเป็นยังไงบ้าง?”โม่หรูเฟยนั่งบนโซฟา และ เล่นกับเครื่องประดับที่หยวนชูเฟินเพิ่งมอบให้เธอ “ร่างกาย สบายดี แค่อารมณ์ไม่ค่อยดี ! นางฉู่ลั่วหานเป็นผู้หญิงที่มี เก้าชีวิตจริงๆ แม้แต่แบบนี้ฉันก็ไม่สามารถฆ่าเธอได้!”

เกาหยิ่งจือหัวเราะอย่างเย็นชา เก็บชายเสื้อสีขาวของ เธอแล้วนั่งลง” ของร้ายอยู่เป็นพันปี มันตายง่ายขนาดนั้น ได้ไง แต่ไม่ต้องห่วงเธอจะไม่ได้อยู่เป็นสุขแน่นอน”

“พี่ เมื่อคืนนี้ผู้ชายคนนั้นที่อยู่กับฉู่ลั่วหานเป็นใครหรือ? ตอนที่คุณถ่าย ภาพชัดเจนไหม?” โม่หรูเฟยตรวจตราตา ของเธอ

เกาหยิ่งจือเป็นผู้หญิงที่ฉลาด แม้อยู่ต่อหน้าโม่หรูเฟย เธอจะไม่เปิดเผยความจริงก้นลึก “เห็นไม่ชัดนะ ฉันกลัวว่า จะมีใครพบเจอ ฉันถ่ายรูปเดียวก็รีบไปแล้ว เรื่องนี้ก็ถึงแค่ นี้ ในอนาคตฉันจะจัดการเธออย่างช้าๆ ”

“พี่! ฉันแทบรอไม่ไหวแล้ว! คุณเร็วหน่อย!รีบจัดการเธอ ซะ!”เกาหยิ่งจือขมวดคิ้ว “โม่หรูเฟย คุณรู้ไหมว่าทำไมสอง สามปีนี้คุณถึงสู้ไม่ไหว?เพราะคุณใจร้อนเกินไป และคุณ ใจเย็นไม่เป็น สู้กับคนอย่างฉู่ลั่วหานต้องไปทีละขั้น ถ้าคุณ ไม่ระวัง คุณอาจถูกเธอบีบคอตา คุณคิดว่าสามปีนี้เธอใช้ ชีวิตไปสูญเปล่าเหรอ?”โม่หรูเฟยกัดฟันของเธอ “ฉัน เกลียดเธอ! ฉันอยากให้เธอตายเดี่ยวนี้!”

“สิ่งที่คุณต้องทำตอนนี้ไม่ใช่เพื่อจัดการกับเธอ แต่คือ ต้องหาวิธีที่จะทำให้ได้หัวใจของหลงเซียวอยู่ต่อหน้าหลง เซียว หลงเซียวเป็นคนชอบคนที่อ่อนข้อให้เขา ฉู่ลั่วหานนั้นหัวดื้อ ดังนั้นคุณก็อ่อนโยน ยึดหัวใจของหลงเซียวไว้ คุณยังจะกลัวอะไรฉู่ลั่วหานทำไม?

โม่หรูเฟยควงแขนของเกาหยิ่งจือและยิ้มอย่างมีชัย “พี่ มันเยี่ยมมากที่พี่กลับมาเป็นที่ปรึกษาทางการทหารให้ พี่มี วิธีเยอะสุดละ อะนี่ ให้พี่นะ เมื่อกี้แม่ของหลงเซียวให้ฉันมา เป็นรุ่นจำกัด”เกาหยิ่งจือเอานิ้วมือแหย่หน้าผากของเธอ” คุณโง่หรือเปล่า? แม่ของหลงเซียวให้อะไรคุณ คุณต้อง หยิบมันออกมาสวนใส่ในโอกาสต่าง ๆ และบอกคนอื่น ๆว่า ใครเป็นคนให้ ถึงตอนนั้นทุกคนจะยอมรับว่าคุณเป็นว่าที่ สะใภ้ของตระกูลหลง”

“พี่พูดถูก! พี่คะ มีพี่อยู่ ฉันก็วางใจแล้ว!”

ฉู่ลั่วหานนอนอยู่บนเตียง ฝันร้ายบุกเข้ามา เหงื่อไหล ออกมาจากหน้าผากเธอ ในความฝัน เธอยืนอยู่บนทางเดิน ที่ไม่มีที่สิ้นสุดของโรงพยาบาลวิ่งไปข้างหน้าสุดแรง แต่ ลมกรดสีดำกอดพ่อของเธอทะยานไปข้างหน้าด้วยอัตราที่ เร็วกว่า!

“พ่อ.. พ่อ!”เธอตื่นขึ้นมาทันที จับผ้าห่มแล้วรีบลุกขึ้นนั่ง เปียกเหงื่อไปทั่วร่างกาย

ฝันร้ายนี้ ฉันไม่ได้ฝันมานานแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะกลับมา อีกฉ่ลั่วหานยกผ้าห่มขึ้น และเดินไปที่หน้าต่าง เป็นเวลาห้า โมงเย็น เธอไม่ได้คาดคิดว่าเธอจะนอนหลับเป็นเวลานาน ขนาดนี้ นวดหน้าผากที่บวมของเธอ เธอกลับไปที่กระจก อีกครั้ง ใบหน้าของเธอยังคงบวม

หลังจากล้างมือเสร็จ ก็เช็ดใบหน้าอย่างระมัดระวัง(

โทรศัพท์ก็สั่นสะเทือนอย่างรวดเร็วบนโซฟา

หลงจื่อ?

เขาโทรมาทำไม?

ลั่วหานปาดน้ำที่อยู่บนโทรศัพท์ออก “ฮาโหล”

“พี่สะใภ้ ในที่สุดพี่ก็ยอมรับสายสักที ผมโทรตั้งแต่ตอน บ่ายจนถึงตอนนี้ ตอนนี้ก็จะค่ำละ! พี่อยู่ไหนเหรอ?”

ฉู่ลั่วหานคิดดูสักครู่ สุดท้ายก็พูดความจริง “พื่อยู่โรง พยาบาล ห้องพัก ”

“พี่สะใภ้ พี่ร้องไห้หรือ?” หลงจื่อฟังออกว่าเสียงของฉู่ลั่ วหานผิดปกติ

“ไม่ได้ร้อง! หลงจื่อถ้าไม่มีธุระอะไร พี่วางสายแล้วนะ ” “อย่าพึ่งวางนะพี่สะใภ้ ผมเห็นข่าวแล้ว โม่หรูเฟยรังแกพี่ อีกแล้ว ใช่ไหม?”

ไอ้หนุ่มหลงจื่อคนนี้ เห็นว่าเรื่องมันยังวุ่นวายไม่พอใช่ ไหม?! “ นี่คือเรื่องของพี่ มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลย อย่า เข้าไปแทรกแซง” ฉู่ลั่วหานกลัวว่าถ้าหลงจื่อทำอะไรอีก เธอจะไม่มีทางไปอยู่กับครอบครัวหลงแล้ว

“เป็นไปได้อย่างไรว่าฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับผม? คุณ เป็นพี่สะใภ้ของผม! ผมจะไปหาโม่หรูเฟย

ตอนนี้เลย!”

“หลงจื่อ! อย่าวู่วาม! คุณจะทำอะไร!
(1) adeo “ไปโรงพยาบาลของพี่ ไปสั่งสอนโม่หรูเฟยและรับพี่กลับ บ้าน!

“หลงจื่อ! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ! กลับมาเดี๋ยวนี้! น่าเสียดาย สายถูกหลงจื่อวางแล้ว สมควรตายจริง! หลงจื่ออย่าทำอะไรโดยไม่คิดสิ!