ตอนที่ 57 ฟิฟตี้เชดส์ออฟเกรย์ ฉันจะสอนเธอ

ตอนที่ 57 ฟิฟตีเชดส์ออฟเกรย์ ฉันจะสอนเธอ

มือใหญ่เรียวยาวอันทรงพลังของหลงเซียวจับข้อ มือเรียวเล็กของเธอไว้ ฉู่ลั่วหานไม่ทันระวังตัว เธอชน อ้อมกอดเขาเหมือนตุ๊กตาล้มลุก หลังเธอออกมาจาก บานประตู อยู่ในอ้อมกอดเขาเหมือนปลาหมึก รองเท้า สลิปเปอร์ถูกเธอเตะจนหลุดเมื่อครู่นี้ แทบจะเป็นนิสัย เท้าเปล่าข้างหนึ่งของเธอ ‘เหยียบ ลงไปบนหลังเท้า ของเขา

ห่างกันแค่ 0.01 เซนติเมตรและเสื้อผ้าที่เนื้อบาง สุดๆ ลมหายใจและอุณหภูมิร่างกายเขาเหมือนสายน้ำ ที่พัดผ่านหาดทรายขาว กลืนกินเธอ

เธอเบิกตากว้าง ปลายจมูกเกือบจะชนปลายจมูก เขา ปัจจัยที่คลุมเครือล่องลอยอยู่กลางอากาศ ปังๆๆ เหมือนบอลลูนระเบิด

เมื่อมือใหญ่ของท่านเซียวกำลังจะยื่นออกไป แนบ กับส่วนโค้งเหนือต้นขาด้านล่างเอวนุ่มของเธออย่าง เป็นกลาง ฝ่ามือใหญ่กุมครึ่งลูกเอาไว้ ผ้าเปียกแนบติด กับเธอ พยายามที่จะซ่อนมันไว้ และมือของฉู่ ลั่วหาน ภายใต้ความเร่งรีบ เธอจับที่

ใดที่หนึ่งระหว่างขาเขา กลัวว่าตัวเองจะล้ม เธอเลย

เพิ่มแรงขึ้น!
ท่านเซียวเกือบคำรามด้วยความเจ็บปวด

ท่าทางแปลกๆ ที่ทำให้น่าสยดสยอง การ เคลื่อนไหวคลุมเครือที่ทำให้คนหน้าแดง!

สบตากัน เกิดความเงียบ

หนึ่งวินาทีก่อน ท้องฟ้าสีดำ แผ่นดินสีเหลือง ต่อมา จักรวาลกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา

“ฮัดชิ่ว!”

ภายใต้บรรยากาศที่เหมาะจะทำเรื่องไม่ดีอย่าง มาก คู่ลั่วหานก็จามหนึ่งที่ขาดจังหวะจริงๆ

ความบังเอิญคือใบหน้าพวกเขาอยู่ใกล้กันมากเกิน ไป เมื่อเธอจามออกมาก็ไม่ทันได้เบือนหน้าหนี ละออง น้ำส่วนมากพ่นอยู่บนใบหน้าท่านเซียว

ใบหน้าของท่านเซียวมืดมนขึ้น สะบัดผู้หญิงออก จากร่างตัวเองอย่างรังเกียจ ไม่ว่าเธอจะล้มลงที่ไหน ความน่ารังเกียจบนใบหน้าเขา ก็เหมือนกระสุนที่แนบ ติดตัวเขาในตอนนี้

ลั่วหานยืนนิ่ง ลูบจมูกที่คัน ในใจก็แอบขำ ท่าน เซียว คุณก็มีวันนี้เหมือนกัน

“ขอโทษ ฉันน่าจะเป็นหวัดแล้ว”

ใบหน้าท่านเซียวหม่นหมองเหมือนฝนตกหนัก

กำลังจะมา “ออกไป”

ฉูลั่วหานใช้กระดาษชำระเช็ดจมูก การจามยังบ่มอยู่ในจมูก แต่ให้ตายยังไงก็จามออกไม่หมด ทำให้เธอ หน้าแดงก่ำ “ให้ไปไหน? นี่บ้านฉัน”

โอ้? แน่ใจไหม?

มุมปากด้านข้างของท่านเซียวเอียงและยกขึ้น

ท่านเซียวเปิดประตูห้องนอนด้วยความโกรธ เผชิญหน้ากับแสงสีม่วงคริสทัลอ่อนๆ เตียงสี่ชุดสีม่วง อ่อน ผ้าม่านสีม่วงอ่อน เตียง โต๊ะเก้าอี้ โต๊ะเครื่องแป้ง ที่สะอาดเหมือนเป็นโรคจากการประกอบอาชีพนิด หน่อย พื้นที่ขนาดเล็กน้อยกว่ายี่สิบตารางเมตรถูกเธอ จัดระเบียบอย่างเหมาะสม

ในอากาศ มีกลิ่นหอมจางๆ ของดอกพุดอย่าง ชัดเจน กลิ่นหอมบนร่างกายเธอก็แบบนี้ แค่มันถูก ปกคลุมไปด้วยน้ำยาฆ่าเชื้อตลอดปี ถ้าไม่ดมอย่าง ระมัดระวังก็จะไม่ได้กลิ่นมัน

“ปัง!” ท่านเซียวเข้าไปในห้องแล้วก็ปิดประตูห้อง นอน

“หลงเซียว ฉันต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เสื้อผ้าฉันเปียก ไปหมด! ให้ฉันเข้าไปหยิบเสื้อผ้า!” ฉู่ลั่วหานเคาะประตู อยู่ด้านนอก ท่านเซียวที่นั่งอยู่บนเตียงเดี่ยวของเธอไม่ ฟังอะไรทั้งนั้น แค่มองรูปหญิงสาวที่อายุเจ็ดแปดขวบ คนหนึ่งบนโต๊ะข้างเตียง

คู่ลั่วหานตัวน้อยในรูปภาพฟันหลอ หัวเราะยิ้ม กว้างให้กับกล้อง ชุดกระโปรงเจ้าหญิงสีชมพู ใบหน้ากลม เธอยิ้มกว้างมาก ตากลายเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว

น่ารักมาก

ดวงตาหิมะอันเยือกเย็นของท่านเซียว มีรอยยิ้ม เอ่อล้นมาเล็กน้อย

“หลงเชียว เปิดประตูสิวะ คุณอยากให้ฉันหนาว ตายหรือไง?”

ท่านเซียวขมวดคิ้ว ยิ่งโตก็ยิ่งคลาดเคลื่อนมาก เท่านั้น ทั้งๆ ที่ตอนเด็กดูเป็นเด็กดีมาก ตอนนี้ล่ะ? แข็งกร้าว เอาชนะคน เอาแต่ใจ ดื้อรั้น แถมยังทำอะไร มุทะลุอีก!

พรีบ เขากดรูปภาพเธอไว้บนโต๊ะ แล้วยกเท้ายืน ขึ้นมาอย่างเย็นชา

ผู้หญิงคนนี้ หนวกหูชะมัด

“อย่าโวยวาย”

เขาตะคอกอย่างเย็นชา ด้านนอกเงียบไปหลาย สิบวินาที แต่ด้านในไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ตลอด เวลา ฉู่ลั่วหานเคาะประตูอย่างต่อเนื่อง

หลงเซียวแม่ง จะขังเธอไว้ข้างนอกแบบนี้ไม่ได้ ปะ?

ต้องการเสื้อผ้าเหรอ?

ท่านเซียวเปิดประตูตู้เสื้อผ้าไม้เนื้อแข็งด้านหน้า หน้าต่าง ตู้เสื้อผ้าสามประตู พื้นที่ไม่ใหญ่มาก แต่ข้างในว่างเปล่าแทบไม่มีเสื้อผ้าอะไรเลย มีเสื้อผ้าเพียงไม่ กี่ชุดตามฤดูกาล เสื้อผ้าน้อยกว่าเขาในหนึ่งสัปดาห์

ท่านเซียวขมวดคิ้ว

ยื่นมือไปเปิดลิ้นชักหนึ่ง ด้านในมีชุดนอนสี่ฤดูไม่กี่ ชุดวางซ้อนทับกัน ด้านบนสุดเป็นชุดนอนกระโปรง ของฤดูกาลนี้ เป็นสไตล์ที่เรียบง่าย สีธรรมดา

ลิ้นชักที่สองเต็มไปด้วยชุดชั้นในสตรีวางซ้อนทับ กัน แต่ละตัววางอย่างเป็นระเบียบหลายแถว ท่านเซียว ขมวดคิ้ว แล้วปิดลิ้นชักไป

“หลงเซียว อย่างน้อยก็ให้เสื้อผ้าฉันเถอะ!”

เธอเพิ่งจะตะโกนออกไป ประตูก็ถูกหลงเซียวเปิด ออก สองนิ้วเขาหยิบสายชุดนอนเธอ ยกขึ้นต่อหน้าฉ่ลั่

วหานอย่างรังเกียจ

ลั่วหานเบิกตากว้าง “วิปริต!”

นำชุดนอนออกไป เธอวิ่งไปที่ห้องน้ำเหมือนวิ่งหนี ล็อกประตู จากนั้นก็อ้าปากหอบหายใจ

ร่างสูงใหญ่พิงกรอบประตู มุมปากยกขึ้นอย่าง

ตลกขบขัน

ผู้หญิง ที่ น่ารำคาญจริง!

ความเจ็บเสียวแปลบในร่างกายที่อดทนไว้ปะทุ เข้ามาทุกที่ ฉู่ลั่วหานกัดฟันอาบน้ำเสร็จ หลังจากใส่ ชุดนอน อึ้ง-
ไอ้หลงเซียวบ้านั่น ให้เธอมาแค่ชุดนอน อย่างอื่น ไม่เอามาให้เลย!

ให้เธอไม่ใส่อะไรเลยเหรอ? แม่ง!

ดึงชุดกระโปรงนอน ฉู่ลั่วหานแกล้งทำไม่สนใจ ก้าวเท้ายาวเดินออกมาจากห้องน้ำ นำผ้าห่มและหมอน สะอาดออกมาจากตู้เสื้อผ้าแล้ววางมันไว้บนโซฟา นอน!

ใช้ผ้าห่มห่อตัวเองให้แน่น ฉู่ลั่วหานเตรียมนอน หลับถึงรุ่งเช้า

พี่เซียวที่กั้นด้วยกำแพง หลังจากตรวจสอบห้อง นอนของฉู่ลั่วหานอย่างละเอียดแล้วก็เปิดประตูเดิน ออกมา เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนอนหลับบนโซฟา

“ขึ้นมา”

ฉู่ลั่วหานขมวดคิ้ว ไม่สนใจเขา ไม่ให้เธอนอนอีก

เหรอ?

“เธอ ทางที่ดีอย่าใช้กลอุบายเด็กๆ แบบนี้ต่อหน้า

ฉัน ลุกขึ้น!”

ฉ่ลั่วหานกัดฟัน “ห้องนอนฉันก็ให้คุณ ฉันนอนที่ โซฟา คุณยังไม่พอใจอะไรอีก ท่านเซียว!”

เธอกอดผ้าห่มลุกขึ้นนั่ง ป้องกันตัวเองจากทุกด้าน นัยน์ตาสีดำดุจหมึกของท่านเซียวพุ่งมาบนตัวเธอ “ฉัน ให้เธอลุกขึ้น ฉู่ ลั่วหาน ในเมื่อหูเธอไร้ประโยชน์ ฉันจะ

ช่วยตัดมันออก ดีไหม?”
เชี่ย!

คู่ลั่วหานกำหมัดสีชมพูแน่น ห่อผ้าห่มลุกขึ้นยืน พูดพึมพำ “ทำตัวเป็นเด็ก!”

ท่านเซียวมือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง บนตัวยัง มีรอยคดเคี้ยวที่เธอทำเปียกชื้นไว้ “ผ้าห่ม เอามาให้

ฉัน”

เฮ้ย! นี่ไม่ใช่ทำตัวเป็นเด็ก จุดประสงค์ของท่าน เซียว คาดไม่ถึงเลยว่าเธอพูดว่าทำตัวเป็นเด็ก? ถ้า อย่างนั้นก็เปลี่ยนมัน

ลั่วหานถอยหลังไปครึ่งก้าว “หลงเซียว อยู่ที่ คฤหาสน์คุณ คุณจะไปไหนมาไหนก็ได้ แต่ที่นี่…” “อยู่ที่ไหนก็เหมือนกัน ฉันบอกว่าเอามาให้ฉันไง”

ให้ก็ให้

เธอแกะผ้าห่มออกแล้วโยนไปให้หลงเซียว ชุด นอนตัวบางห้อยอยู่บนร่างกาย พอลมพัดก็เห็นโค้งเว้า

ปรากฏขึ้น นำไปสู่อาชญากรรม

ดวงตามืดมิดของท่านเซียวเบนออกอย่างไม่พอใจ

“สิ่งของที่ฉันใช้ ไม่มี?”

.

“งงอะไร?”

ฉ่ลั่วหานพยักหน้า “ใช่ ไม่มี ท่านเซียว ออกไป เลี้ยวซ้ายแล้วเดินตรงไปมันมีโรงแรมอยู่”
เหอะ!

ท่านเซียวไม่สนใจ ยืนอยู่ด้านหน้าฉู่ลั่วหานเริ่ม ปลดกระดุมอย่างช้าๆ “ในเมื่อไม่มี ฉันก็ไม่สนใจ”

หมายความว่าไง? จะแก้ผ้าตรงๆ จะลวนลาม?

เขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเขาทีละเม็ด ปุ่มสีเงินส่อง แสงสะท้อนจุดเล็กๆ นิ้วมือเขาวนไปรอบๆ แขนเสื้อ ค่อยๆ ปลดกระดุมเม็ดที่สาม

“รอเดี่ยว! ฉันคิดได้แล้ว ฉันออกไปซื้อให้คุณได้”

ซื้อ?

ท่านเซียวยิ้มเย็นชาขึ้น ขมวดคิ้วเป็นพายุฝุ่น “เธอ ให้ฉันใช้ของจากร้านสะดวกซื้อข้างล่างเหรอ?”

“ไม่งั้น? ฉันจะไปมีได้ไง?”

“ไม่มีก็ดี”

ระหว่างที่พูดคุย เขาก็ถอดเสื้อเชิ้ตขาวออกไป แล้ว เผยพื้นผิวครึ่งบนที่ไร้ร่องรอยไขมัน

ฉู่ลั่วหานเอนกายลงบนโซฟา ระงับความตื่น ตระหนกเมื่อครู่ เธอตื่นตระหนกทำไม เขาจงใจถอด องก็ถูกแล้ว ผู้ชายหล่อโชว์กล้ามสวย ไม่มองก็น่า เสียดายสิ

เธอไม่มองอย่างเดียว ยังพูดขึ้นอย่างเปิดเผย “ทำ ต่อสิ อย่าหยุดนะ ยังไงสุดท้ายก็เตรียมแก้ผ้าแล้ว”

ผู้หญิงคนนี้!
ท่านเซียวแกะหัวเข็มขัดออกมาดัง “คลิก” ดึง เข็มขัดยี่ห้อArmaniสีดำออกมาม้วนไปรอบๆ มือของ ตน ริมฝีปากบางยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม เย็นยะเยือก ทำให้ คนตื่นตระหนก

“ฉู่ลั่วหาน นึกถึงอะไรไหม?” เขาเข้ามาใกล้ทีละ ก้าว กางเกงขายาวไม่มีเข็มขัด ห้อยอยู่บนเอวอย่าง อิสระตามการเดิน เผยกระดูกเชิงกรานเซ็กซี่

“อะไร?” เธอถอยครึ่งก้าวอย่างระมัดระวัง ดวงตา มืดมนของหลงเซียวเต็มไปด้วยความอาฆาต

ร่างกายตระหง่านบังคับเธอให้จนมุมกำแพง ร่างกายผอมเพรียวถูกเขากักขังไว้ในพื้นที่สามเหลี่ยม ริมฝีปากเหมือนใบมีดของเขาแนบชิดริมฝีปากเธอ ” (ฟิฟตีเชดส์ออฟเกรย์) ผู้หญิงอย่างเธอ ต้องเคยดู แน่ๆ”

ลั่วหานเหลือบมองเข็มขัดในมือเขา ในหัวก็ นึกถึงฉากคลาสสิกของภาพยนตร์ หรือหลงเซียว อยากเล่นภาพยนตร์ซาดิสม์เหรอ?

ไม่ เธอไม่อยากโดนเขาทรมานจนตาย “ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไร! ปล่อยฉัน!”

ท่านเซียวบีบคางเรียวของเธอ ดวงตาเจาะรู ม่านตาของเธอ “ไม่รู้เหรอ? ไม่เป็นไร ฉันจะชี้แนะเธอ ด้วยตัวเอง จนกว่าเธอจะเรียนรู้”

พูดจบ เข็มขัดในมือเขาก็สั่นดัง “เปี๊ยะ” มีเสียงดังของผิวตึง ฉู่ลั่วหานหัวใจกระตุก ดิ้นในอ้อมแขนเขา สุดชีวิต

“หลงเซียว! คุณมันวิปริต! คุณปล่อยฉันนะ! ปล่อย!”

“แสร้งทำเป็นใสซื่อ! เธออยากได้ผู้ชายเข้า สิ่งที่เธอต้องการก็คือของพวกนี้ ! ฉู่ลั่วหาน เอา กระดูก! ความตอแหลเธอออกไป แสดงความเสเพลของเธอให้ ฉันเห็น ความหยาบช้าของเธอ แสดงให้ฉันเห็น!”

“หลงเซียว คุณแม่งชั่ว คุณกล้าแตะต้องฉัน ฉันจะ เกลียดคุณตลอดชีวิต!”

เข็มขัด พันรอบมือของหญิงสาว หลงเซียวเหมือน สิงโตที่โกรธเกรี้ยว เขาอยากกัดให้เธอตาย ฉีกเธอ กิน เธอ!

“มีสิทธิ์อะไรมาเกลียดฉัน? เธอไม่คู่ควรที่จะ

เกลียด”

ฉ่ลั่วหานใช้ทั้งมือและเท้าพร้อมกัน บิดกลมใน อ้อมแขนเขา “เหอะ หลงเซียวในฐานะผู้ชาย เป็นวิธี เดียวที่จะจัดการผู้หญิงคนหนึ่งเหรอ? น่าสงสารจริงๆ น่าเศร้าจริงๆ!”

“จัดการเธอ ใช้แค่วิธีนี้ก็พอแล้ว ฉันจะทำให้เธอรู้ ว่า วิธีนี้จะเอาชนะเธอยังไง!”

หลงเซียวเหมือนสัตว์ร้ายที่กำลังโกรธเกรี้ยว โน้ม ตัวลงไปกัดหูของฉู่ลั่วหานทิ้งรอยฟันตัวเองไว้บนหูเธอเขาอยากให้เธอจดจำตลอดไป จะเกลียดหรือรัก ผู้ หญิงคนนี้ก็เป็นของเขา

“เพี้ยะ!”

มือสองข้างที่มัดติดกันของฉู่ลั่วหานยกขึ้นตบ ใบหน้าด้านข้างเขาอย่างแรง!

การกระทำของหลงเซียวนิ่งไป ขมวดคิ้วแน่นมอง เธอ คิ้วดำหนาเหมือนมีดสั้น “ฉู่ ลั่วหาน เธออยากตาย จริงๆ สินะ”

เธอยิ้ม “คุณคิดผิดแล้ว ฉันไม่อยากตาย หลง เซียว ฉลาดหน่อยนะ คุณครอบครองฉันมันไม่มีความ หมายอะไร หัวใจของฉันจะไม่ให้คุณ คุณต้องการศพ รู้สึกดีไหม?”

แขนเหล็กของหลงเซียวปล่อยผู้หญิงไปอย่างสูญ เปล่า “เธอมีหัวใจด้วยเหรอ?”

“ท่านเซียว มีสติหน่อย ได้ไหม? สามปีแล้ว ฉันไม่ ใช่ฉู่ลั่วหานคนนั้นที่ให้ข้อดีเล็กๆก็ประจบประแจงคุณ ในตอนนั้นแล้ว!”

ฉู่ลั่วหานค่อยๆ เงยศีรษะขึ้น ใบหน้ามีรอยยิ้ม ตั้งแต่ต้นจนจบ น้ำเสียงไม่หนักไม่เบา มีเสน่ห์นิด หน่อย “อยากได้หัวใจฉันเหรอ? เหอะ เอาของคุณมา

แลกสิ!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ