ตอนที่ 56 รุกล้ำเข้าไปในดินแดนส่วนตัวของเธอ
ตอนที่ 56 รุกล้ำเข้าไปในดินแดนส่วนตัวของเธอ
ถูกเขาดึงมือออกจากงานเลี้ยง เธอหนาวจนอยาก รีบหาผ้ามาห่อตัวเองแน่นๆ แต่เทียบกับร่างกายที่หนาว เย็น ความเย็นชาในดวงตาของหลงเซียวในตอนนี้ ทำให้รู้สึกหนาวสั่นมากกว่า
ทำไมเขาต้องแสดงสีหน้าท่าทางแบบนี้ออกมา? คนที่เพิ่งทำตัวสนิทสนมกับโม่หรูเฟยต่อหน้าคนใน ตระกูลฉู่ก็คือเขา!
พวกเขาแต่งงานกันมาสามปี คนนอกไม่รู้ แต่ คนในตระกูลฉู่รู้
เขาไม่เหลือเกียรติอะไรให้เธอเลยสักนิด
คิดถึงตรงนี้แล้ว ฉู่ลั่วหานไม่สนความเหน็บหนาว บนร่างกาย ดิ้นรนอย่างหนัก “หลงเซียว จำเป็นต้องทำ แบบนี้ไหม? คุณตบหน้าฉันในที่สาธารณะ ตอนนี้มา ช่วยฉันมันหมายความว่าไง? ตบหัวแล้วลูบหลังเหรอ? ทำให้ฉันรู้สึกขอบคุณ?”
ดวงตาดำสนิทเหมือนหินออบซิเดียนของหลง เซียวเกิดการสั่นไหวในตอนกลางคืน “พูดแบบนี้ เธอ อยากกลับไปขายขี้หน้าคนอื่นต่อเหรอ? กระโดดลงไป อีกครั้ง ยืนยันว่าเธอป่วยทางจิต? หรือเธออยากกลับ ไปทำให้แม่เลี้ยงและน้องสาวเธออับอายในที่สาธารณะ? ฉู่ ลั่วหาน เธออ้างว่าตัวเองฉลาดและ ใจเย็น พอเห็นวันนี้ เธอทำให้ฉันเปิดหูเปิดตา!”
คู่ลั่วหานตกใจกับคำพูดของเขา ไม่ใช่คำประชด ของเขา แต่คุณชายหลงที่พูดน้อยคนนี้พูดออกมาที เดียวหลายคำจริงๆ เสียงทุ้มต่ำนุ่มนวลเหมือนไวน์แดง ของเขา ในความหนามีความเย็นชา ทุกคำเข้าไปในหู ทำให้รู้สึกมีเสน่ห์อย่างเป็นธรรมชาติ
“มองอะไร?” เสียงเขายังคงเย็นยะเยือก
ฉู่ลั่วหานเลิกคิ้วเล็กน้อย เชิดคางขึ้น มองใบหน้า หล่อสามมิติงดงามของเขา โครงหน้าแกะสลัก ไม่เคย เหนื่อยที่จะดูดี “หลงเซียว คุณเป็นคนมีสองบุคลิกเห
รอ?”
คิ้วโค้งเรียวของหลงเซียวขมวดแน่นอีกครั้ง “เธอ
อยากพูดอะไร?”
“อ๊ะ!”
ทันใดนั้นเธอก็กดเสียงต่ำร้องออกมา จู่ๆ ก็หยุด การเดิน หลงเซี่ยวจับแขนเธอไว้แน่น ยืดหลังตรง
“เป็นอะไร?”
“เท้า”
เธอบอกว่าเท้า เขาก็ก้มศีรษะมอง เธอเท้าเปล่า เท้าเล็กขาวเหยียบก้อนกรวด นิ้วเท้ากลมสวยน่ารัก เหมือนหยกเอียงเล็กน้อยเพราะเจ็บ นิ้วเท้าที่เหมือน ตุ๊กตาน้อยเงยขึ้นมา ยิ่งน่ารักขึ้นเรื่อยๆ ผิวเธอขาวมากเท้าก็ยิ่งขาวมาก
เท้าที่สวมรองเท้าเบอร์ 36 ไม่สมดุลกับความสูง ของเธอ เพียงแค่มองเท้าคู่นี้ สวยเหมือนหยกที่แกะ สลักประณีต
ยัยผู้หญิงที่ม!
ท่านเชียวโน้มตัวไปโอบเอวเธออุ้มขึ้นมาอย่างทน ไม่ไหว การอุ้มที่แข็งแรง ขาสองข้างอยู่กลางอากาศ เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดหนาอุ่น
เนื้อแนบเนื้อ หัวใจแนบหัวใจ จู่ๆ ได้สัมผัสอย่าง ใกล้ชิด หูของฉู่ลั่วหานก็ร้อนระอุเล็กน้อย
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? คุณชายตระกูลหลงอุ้มฉู่ล้ วหานจริงๆ เหรอ? ทั้งคู่สนิทกันขนาดนี้เลย?”
“ผู้หญิงข้างกายหลงเซียวอัปเดตเร็วกว่ากระเป๋า ชาแนลอีก อย่าว่าแต่อุ้ม คนที่เคยนอนด้วยก็ไม่รู้ตั้ง เท่าไร”
“แต่เมื่อกี้เขาอยู่กับโม่หรูเฟยนะ และทั้งคู่ก็มีความ สัมพันธ์มั่นคงด้วย โม่หรูเฟยท้องลูกของเขาอีกต่าง หาก เขาทำแบบนี้เกินไปหรือเปล่า?”
“ไม่รู้! หลงเซียวจะปกป้องผู้หญิงคนหนึ่งทั้งชีวิต? ฝันไปหรือเปล่า? โม่หรูเฟยสิบคนก็อยู่กับเขาไม่ได้ ตลอดชีวิตหรอก ฉันเดาว่าฉู่ลั่วหานก็เป็นชู้เขาเหมือน กัน สนุกที่จะเล่นด้วย เปลี่ยนรสชาติไง”
“ก็จริง โม่หรูเฟยกับฉู่ลั่วหานต่างกันอย่างชัดเจนเธอเอาอะไรมาเทียบกับดาราหนังต่างประเทศ?”
เสียงกระซิบดังมาจากฝูงชนผู้หญิง ในขณะที่ทั้ง สองเดินออกไปไกล เสียงบทสนทนาก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ ลั่วหานอยู่ในอ้อมกอดเขา โกรธจนไหล่สั่นเทิ้ม ใน ดวงตามีความโกรธเคืองขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“หลงเชียว มันคือจุดประสงค์ของคุณใช่ไหม?” เธอถามแบบนี้ หลงเซียวเกือบทิ้งเธอไว้กับพื้น “ยัง
ไง?”
จริงๆ ด้วย!
เธอยิ้ม กระชับเสื้อผ้าให้แน่น แนบชิดเขาเพื่อให้ ร่างกายอบอุ่น “ดีมาก ไม่พลาดโอกาสที่จะดูถูกฉัน เหมาะกับนิสัยคุณชายหลงอย่างคุณดี ได้ สนุกกับมัน ให้เต็มที่ รอให้คุณเล่นจนพอใจ อย่าลืมบอกฉันทันที ฉันจะเตรียมข้อตกลงการหย่ารอคุณ”
ยัยที่มบ้าน ไม่พูดถึงการหย่าสักสามวันผิวหนังจะ คันหรือไง!
เบนท์ลีย์สีดำที่จี้ตงหมิงขับมาจอดอยู่ริมถนน เห็น หลงเชียวอุ้มฉู่ลั่วหานออกมา เขาก็เปิดประตูหลังรถ หลงเชียวไกลแขน ฉู่ลั่วหานถูกโยนเข้าไป
การกระทำนี้ เขาทำได้คล่องมาก
หลงเชียวไม่ได้นั่งเบาะหลัง และปิดประตูรถไป “อาหมิง ยึดโทรศัพท์ของทุกคนที่นี่ทั้งหมด คนที่ถ่าย รูปในวันนี้ จัดการให้ฉันด้วย”
จี้ตงหมิงพยักหน้า “ครับ! เจ้านาย!”
เสื้อผ้าของหลงเซียวเปียกชุ่มเพราะเสื้อผ้าที่เปียก ของเธอ พอวางเธอลง ลมเย็นก็พัดมา ความหนาวเย็น พุ่งสูงขึ้น
ยัยที่มนี่ เกรงว่าจะยิ่งหนาวกว่า
ขมวดคิ้ว ท่านเซียวไม่พอใจอย่างมาก “งั้นเจ้านาย ใครขับรถครับ? คุณดูเหมือนจะดื่ม
เหล้าไป…อ๊ะ!
ให้ตายเถอะ!
หลงเซียวควักโทรศัพท์ออกมา “เสี่ยวจื่อ ฟังนะ…..
ท่านเซียวมอบหมายงานให้คุณชายส ยสองของ ตระกูลหลง และบอกหลงจื๋อว่าถ้าเรื่องนี้จัดการไม่ สะอาดหมดจด งานเลี้ยงตระกูลหลง เขาจะเตรียม
ตำแหน่งที่ดีให้กับเขา หลงจื่อถูกทิ้งให้จัดการกับความยุ่งเหยิง จี้ตงหมิง
สตาร์ทรถ
“เปิดเครื่องทำความร้อน”
“ครับ”
“เปิดมากกว่านี้หน่อย”
“..แต่มันมาก……ครับ!”
คู่สังหารและหลงเชียวนั่งอยู่เบาะหลัง เสื้อผ้าที่ เปียกโชกของเธอนั่งลงแล้วเหมือนเป็นสระน้ำ เบาะ หนังเปียกโชกเป็นวงกว้างเพราะเธอ คราบน้ำแพร่ กระจาย ชะล้างที่นั่งขนาดกว้าง
เธอขยับไปด้านข้าง กลัวว่าเดี๋ยวกางเกงของหลง เซียวจะเปียก
“เจ้านาย ไปไหนครับ?”
ดวงตาหลงเซียวเย้ยหยัน “เธอพักที่ไหน?”
นี่จะไปส่งเธอกลับบ้าน? ฉู่ลั่วหานพูดชื่อชุมชน
หลงเซียวมองไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง “ไปที่ที่ เธอบอก”
จี้ตงหมิง “..ครับ เจ้านาย”
เจ้านายจะไปส่งคุณนายใหญ่กลับบ้านเธอ? เป็น ครั้งแรกในรอบสามปี ไม่สิ เป็นข่าวใหญ่ในรอบ ศตวรรษเลย
สองคนเบาะหลังเงียบไม่พูดไม่จา เงียบเหมือน
ช่องแช่แข็ง แต่จี้ตงหมิงที่ขับรถรู้สึกโลกใบนี้งดงาม ขึ้นมา สภาพแวดล้อม ไฟถนนค่อนข้างสลัว มีต้นไม้น้อย
มาก สถานบันเทิงกลางแจ้งเกือบเป็นศูนย์ เธออยากอาศัยอยู่ที่นี่มากกว่าที่คฤหาสน์ หาความโหดเหี้ยม!
“ลงรถ”
ฉู่ลัวหานเปิดประตูรถออก แค่ก้าวเท้าลงมา ใคร จะไปรู้ว่าหลงเซียวก็ตามลงมาด้วย
“คุณลงมาทำไม?”
หลงเซียวเงยศีรษะขึ้นมองอาคารอพาร์ทเมนท์ที่ เธออาศัยอยู่ ริมฝีปากบางเย็นชาไม่มีรอยยิ้ม “นี่คือ การตอบแทนพระคุณที่ฉันช่วยเธอไว้?”
“หลงเซียว นี่มันอพาร์ทเมนท์ของฉัน ไม่ใช่ คฤหาสน์คุณ ไม่ได้มีห้องเยอะขนาดนั้น”
สามปีที่ผ่านมา หลงเซียวไม่เคยนอนห้องเดียวกับ เธอมาก่อน อพาร์ทเมนท์เดี่ยวของเธอไม่มีห้องสำหรับ แขกด้วย
“กังวลใหญ่เลยนะ” เขาเย้ยหยันและประชด ประชัน หันหลังกลับและสั่งจี้ตงหมิงทันที “พรุ่งนี้มารับ ฉัน เอาเสื้อผ้าสะอาดมาชุดหนึ่งด้วย”
“ได้ครับ! เจ้านาย!”
จี้ตงหมิงคราวนี้ได้เห็นดอกไม้บานในฤดูใบไม้ผลิ แล้ว! แม้แต่การรายงานผลดั้งเดิมก็เปลี่ยนไป กลัวว่า พวกเขาจะมีคนเสียใจ รีบเข้าไปในรถแล้วขับออกไป อย่างรวดเร็ว
ฉู่ลั่วหานยังไม่มีสติกลับมา ร่างก็ถูกเขาอุ้มขึ้นมาอีกครั้ง อ้อมกอดหนากว้างของเขา กลิ่นอากาเว่สาม ส่วนที่คุ้นเคยนั้น เหมือนยาพิษ
ขึ้นลิฟต์ไปแล้ว ฉู่ลั่วหานมองเลขชั้น 16 เข้าไป ใกล้ทีละนิด ลมหายใจและการเต้นหัวใจเขาไม่ เปลี่ยนแปลงเลย แต่เธอสับสนวุ่นวายทั้งหมด
“หลงเซียว ฉันไม่เข้าใจจริงๆ คุณคิดจะเล่นอะไร กันแน่” เธอพูดขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“คนที่คิดจะเล่นน่ะคือเธอ”
สรุปออกมาอย่างทรงพลัง ทั้งคู่ก็ตกอยู่ในความ
เงียบ
ประตูลิฟต์เปิดขึ้น หลงเซียวเดินออกจากลิฟต์ ยืน อยู่หน้าประตูห้องเธอ “ฉู่ลั่วหาน ออกจากตระกูลฉู่ อาศัยอยู่ในที่แบบนี้ในตอนนี้ เธอคิดจะทำอะไร?”
“ฉันชอบอยู่ที่นี่!”
“ดีมาก เปิดประตูสิ”
เดี๋ยวนะ เปิดประตู?
กระเป๋า โทรศัพท์ กุญแจของเธอทั้งหมดอยู่ที่งาน เลี้ยง…
ฉ่ลั่วหานกัดฟัน ยากที่จะซ่อนความ กระอักกระอ่วน “ฉัน…..ไม่ได้เอากุญแจมา”
สีหน้าท่าทางของท่านเซียวมืดมนตาม ประตูห้อง ของฉู่ลั่วหานไม่มีรหัส ต้องใช้กุญแจ แต่คืนนี้เขาก็ต้องเข้าไปเหมือนกัน!
“ไปหาอสังหาริมทรัพย์เอากุญแจสำรอง”
ครั้งนี้ฉู่ลั่วหานเงียบกว่าเดิม คราวที่แล้วรูกุญแจ ถูกบล็อก เธอโกหกอสังหาริมทรัพย์ว่าเธอเป็นเจ้าของ ตอนนี้จะต้องถูกค้นพบความจริง ถ้าไปอีกก็เป็นการตบ หน้า
“ฉัน….ไม่มีกุญแจสำรอง!”
หลงเซียวปล่อยแขนทิ้งเธอไว้กับพื้น โกรธจน สีหน้าไร้อารมณ์ “ฉู่ ลั่วหาน ลูกไม้นี้เธอกล้าที่จะใช้มัน ต่อหน้าฉันเหรอ? ฉันให้เวลาเธอสามนาที”
ฉู่ลั่วหานกัดปากแน่น “เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน” โทรศัพท์ไป อสังหาริมทรัพย์ก็ขึ้นมา
เพื่อรักษาหน้า ฉู่ลั่วหานไม่ได้พูดอย่างชัดเจนมาก นัก เมื่ออสังหาริมทรัพย์ขึ้นมาก็เห็นชายหนุ่มรูปงามยืน อยู่ข้างๆ คู่ลั่วหาน ก็รีบยิ้มกว้างพูดขึ้น “คุณฉู่ ท่านนี้ คือสามีคุณเหรอ? เพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก”
พูดไร้สาระมากจริง!
“คือว่า ฉันลืมหยิบกุญแจมาด้วย คุณช่วยฉันเปิด ประตูหน่อย”
คราวนี้ ฉู่ลั่วหานจิตใจเด็ดเดี่ยวไม่ได้
อสังหาริมทรัพย์ไม่ได้แฉเธอต่อหน้า เปิดประตูให้ อย่างคล้อยตาม ยิ้มพูด “คราวหน้าจะเพิ่มกุญแจให้ดอกหนึ่ง ทั้งคู่ต้องพกมาอย่างน้อยหนึ่งดอก เมื่อก่อน เด็กผู้หญิงที่อยู่ที่นี่ก็มักจะลืมเอากุญแจมาบ่อยๆ”
เชี่ย! พูดไร้สาระมากจริง!
หลงเซียวขมวดคิ้วแน่น บ้านโทรมแบบนี้ แค่เช่ามา
เหรอ?
แต่ก็ไม่เป็นอะไร ไม่นานเจ้าของบ้านหลังนี้ก็จะ
เปลี่ยนชื่อแล้ว
เข้าประตูไป หลงเซียวเห็นพื้นที่ส่วนตัวของฉู่ลั่ วหาน ห้องไม่ได้ถือว่าเก่าแก่ แต่ตกแต่งอย่างหยาบๆ โชคดีที่เธอจัดห้องได้ดีมาก ทุกที่มีความละเอียดอ่อนข
องสาวน้อย
บนโต๊ะอาหารในห้องรับแขก มีดอกลิลลี่ในแจกัน ดอกไม้ มีกุหลาบสองดอกคั่นกลาง ช่อดอกไม้ธรรมดา มาก แต่มองไปมองมา ท่านเซียวก็ได้ลิ้มรสที่แปลกแต่ สบายใจ
นั่นมัน….เป็นรสชาติของครอบครัว
เธอสวมสลิปเปอร์ของเธอ ร่างเพรียวไปไหนมา ไหนอย่างอิสระในพื้นที่ของตัวเอง แต่ชายร่างสูงยืน อยู่ในห้องรับแขก สายตายังคงไม่แยแส
เธอเทน้ำเดือดแล้วประคองไว้ในมือให้ความอบอุ่น แก่ตัวเอง พูดขึ้นอย่างช้าๆ และจริงจัง–
“ท่านเซียว คืนนี้ถ้าคุณอยากอยู่ที่นี่ โปรดเตรียม ใจให้พร้อม”
ท่านเขียวมองริมฝีปากที่พูดพล่อยของเธอแล้ว อยากจะปิดมันไว้จริงๆ!
“บ้านฉันไม่มีสลิปเปอร์ของผู้ชาย”
%3D
“บ้านฉันไม่มีชุดนอนผู้ชาย”
“บ้านฉันไม่มีแชมพูสระผม ผ้าขนหนูและครีมอาบ น้ำของผู้ชาย”
“บ้านฉันไม่มีแปรงสีฟันสำรองด้วย”
ในที่สุดท่านเซียวก็หมดความอดทนหลังจากที่เธอ บอกว่าบ้านเธอไม่มีนั่นไม่มีนี่ เขาจับไหล่ฉู่ลั่วหานอย่าง เย็นชา สายตาขุ่นเคือง “ฉู่ลั่วหาน คืนนี้เธออยากตาย เหรอ”
ลั่วหานจ้องมองดวงตาเขาตรงๆ “ท่านเซียวบีบ คอฉันให้ตาย ของเหล่านี้ก็ยังไม่มีอยู่ดี”
ท่านเซียวโน้มตัวลงไป เข้าใกล้ใบหน้าเธอทีละนิด “มีอย่างหนึ่ง อย่างน้อยเธอก็มี”
แววตาและน้ำเสียงของเขามีความอาฆาต
เธอถามอย่างไม่สบายใจ “อะไร?”
นิ้วยาวของเขาบีบคางเธอแน่น เอียงมุมปากอย่างเลวร้ายและล่อลวงใจสุดๆ “เตียง”
“.! หลงเซียว คุณ….คุณจะทำอะไร?”
หลงเซียวเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เธอถอยหลัง หนึ่งก้าว ในไม่ช้าก็ถอยหลังไปที่ประตูห้องนอน หลัง เธอแนบกับประตู สาบานให้ตายก็ไม่ยอม “คืนนี้ ไม่ ได้”
“ฉันได้ทุกคืน!”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ