ตอนที่ 52 ภายในห้องคนไข้ หมาป่าบนร่างกายเจ็ด ครั้ง ตอนที่ 52 ภายในห้องคนไข้ หมาป่าบนร่างกายเจ็ดครั้ง

“ซี้ด!”

ข้อมือเธอเจ็บมาก มือใหญ่ของหลงเซียวลากเธอเข้าไป ในอ้อมแขนตัวเองอย่างไร้ความปรานี เห็นได้ชัดว่าตั้งใจ ทำให้ถังจิ้นเหยียนเห็น จากมุมของถังจิ้นเหยียน สามารถ เห็นแผ่นหลังของฉู่ลั่วหานที่ถูกลากไปด้วยกำลัง

เขาอยากตามไป แต่จุดยืนไม่เหมาะสมจริงๆ

หมัดข้างกายกำแน่นทั้งสองข้าง หัวใจของถังจิ้นเหยียน เหมือนถูกเหล็กร้อนนาบ มันเจ็บ

“หลงเซียว….

ขาสองข้างของฉู่ลั่วหานแทบจะลอยกลางอากาศครึ่ง หนึ่งของร่างกายอยู่ในอ้อมแขนเขา ตามเขาไปเรื่อยๆ รองเท้าส้นสูงถูกับพื้นเป็นครั้งคราว เกิดเสียงที่ทำให้ขนลุก

หลงเซียวเหมือนเผด็จการคนหนึ่ง แขนและกำปั้นเหล็ก ของเขา กำลังกรีดร้องแสดงความโกรธของตัวเอง ความ โกรธกวาดล้างเหตุผลของสติปัญญา ดวงตาเหยี่ยวมองไป ข้างหน้า แพทย์และพยาบาลที่เดินผ่านไปผ่านมาในบาง ครั้ง เห็นภาพเหตุการณ์นี้ก็ไม่กล้ามองมาก ก้มหน้าก้มตา รีบเดินไป

เขาไม่พูดอะไรเลย แค่แสดงอารมณ์ของตัวเองด้วยการกระทำ เขาบ้าไปแล้ว บ้าอย่างสิ้นเชิง

หญิงบ้าน! ย้ายออกมาจากคฤหาสน์เขา บ้านของพวก เขา เพื่อสะดวกในการเป็นชู้กับชายเถื่อน! ดีมาก เมื่อวานเขาเคยเตือนเธอแล้ว เขาจะทำให้เธอรู้

รสชาติของการไม่เชื่อฟัง

วันนี้ เขาไม่ลังเลที่จะทิ้งงานฉลองดอกกุหลาบ เพื่อให้ เธอได้เห็น เพื่อให้เธอปวดใจ เพื่อให้เธอละอายใจและรู้สึก

ขายหน้า!

เขาคิดว่าเขาทำสำเร็จแล้ว

แต่ท่านเซียวไม่คิดเลยว่า การกระทำยิ่งใหญ่ของเขานี้ ไม่สามารถทนเสียงหัวเราะของเธอและถังจิ้นเหยียนสั้นๆ ไม่กี่นาทีได้ สิ่งที่ท่านเซียวยิงออกไปคือธนูขนนก แต่สิ่งที่ เธอยิงออกมาคือกระสุน

เชี่ย!

ความโกรธเคืองของท่านเซียว เผาไหม้! ไหลทะลัก! ข้อมือของฉู่ลั่วหานเจ็บเพราะถูกเขากำไว้ เขาลืมขนาด แรงไป พร้อมที่จะบดกระดูกของเธอให้แตก

ถูกเขาลากเข้าไปในลิฟต์ ระหว่างที่ลิฟต์ขึ้น ดวงตาเย็น ยะเยือกของเขาก็เหมือนเทพเจ้าแห่งความตาย ขู่เธอจนไม่ กล้าพูดสักคำ ปกติเธอกล้าเผชิญหน้ากับเขา นั่นเพราะ ท่านเซียวไม่ได้เอาจริงเอาจัง แต่ตอนนี้

เธอกล้าสู้อีกไหม? ท่านเซียวจะบีบเธอให้ตายโดยไม่ลังเล!

ฉู่ลั่วหานไม่ได้โง่ “หลงเซียว ถ้าคุณอยากฆ่าฉันให้ตาย ทำวันนี้ที่เดียวไปเลย!”

“หุบปาก!”

ประตูลิฟต์เปิดขึ้นอีกครั้ง เป็นห้องคนไข้VIP!

เป็นห้องคนไข้ของโม่หรูเฟย!

ถูกบังคับลากออกมาจากลิฟต์ ตรงหน้าเธอคือทางเดิน ห้องคนไข้VIPที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบสีแดงสะดุดตา ดอกกุหลาบสีแดงสด แดงเหมือนเลือด

“ปัง!”

ท่านเซียวใช้เท้าถีบประตูห้องคนไข้ของโม่หรูเฟย!

โม่หรูเฟยกำลังนั่งบนโซฟา ทานผลไม้อยู่ที่ละคำ จู่ๆ หลงเซียวก็กลับมา ใบหน้าเธอก็ดีใจทันที ลุกขึ้นยิ้มพูด “พี่ เซียว กลับมาแล้วเหรอคะ เมื่อกี้ที่พี่ออกไป ฉันคิดว่าพี…”

เธอยังพูดไม่จบ หลงเซียวก็ดึงแขนยาว ฉู่ล้วหานถูกเขา ดึงเข้ามาในห้องคนไข้!

“พรึ่บ”

แอปเปิลชิ้นเล็กที่อยู่ในไม้จิ้มฟันในมือของโม่หรูเฟยก็ หล่นลงมา เธอมองฉู่ลั่วหานด้วยความตกใจ “พี่เซียว เธอ มาทำไม?”

มุมปากหลงเซียวลาดเอียง สีหน้าท่าทางของเขาน่ากลัว เกินไป โครงหน้าสามมิติเปลี่ยนรูปร่างเพราะความโกรธลมหายใจเย็นยะเยือกภายในจมูกสามารถแช่แข็งคนให้ ตายได้

โม่หรูเฟยถอยหลังมาหนึ่งก้าวเหมือนป้องกันตัวเอง ขึ้ ขลาดไม่กล้าพูดอะไรอีก

หลงเซียวเหวี่ยงฉู่ลั่วหานลงบนโซฟา ขาสองข้างเธอ อ่อนแรง เหมือนเธอกระดูกหักไปทั้งร่าง ล้มลงไปบนโซฟา

นุ่ม

หลงเซียวไม่หายโกรธ เขาโน้มตัวลงไปทันที ร่างสูงใหญ่ แข็งแรงกดร่างเธอไว้ “ฉู่ ลั่วหาน เธอบอกมาสิว่าฉันควรจะ ลงโทษเธอยังไงดี?”

ลงโทษ?

ฉ่ลั่วหานและโม่หรูเฟยเบิกตากว้าง ทันใดนั้นดวงตาของ ลั่วหานก็กลายเป็นสนุก โม่หรูเฟยกำลังหัวเราะคิกคัก

ดูเหมือน ฉู่ลั่วหานจะทำให้หลงเซียวโกรธ

ความดื้อรั้นในดวงตาของฉู่ลั่วหานไม่ได้หายไปอย่างสิ้น เชิง เธอจ้องมองเขา “คุณคิดจะทำอะไร?”

หลงเซียวทำเสียงฮึดฮัดเย็นชา พูดขึ้นอย่างไม่ทน “เดี๋ยว เธอก็รู้

“แควก!”

มือใหญ่เขาฉีกเสื้อคลุมขาวตัวใหญ่ของฉู่ลั่วหานออก อย่างรุนแรง ดวงตาเปื้อนเลือดจ้องมองเธอ “คุณผู้หญิง เธอขอมันเองนะ!”
พูดจบ เขาก็ทำการกระทำขั้นต่อไป ฉู่ลั่วหานสร่างอย่าง สิ้นเชิง เขาต้องการทำให้เธออับอายต่อหน้าโม่หรูเฟยเห รอ? เขาต้องการทำลายศักดิ์ศรีเธออย่างสิ้นเชิง

ไม่!

มันคือขีดจำกัดของเธอ!

“ไม่เอา!” มือเล็กเธอจับคอเสื้อเขาไว้แน่น เธอปฏิเสธเขา เป็นครั้งแรก พูดตะกุกตะกักสองคำ แต่เพิ่มความมุ่งมั่นเล็ก น้อย “ไม่เอา…..หลงเซี่ยว”

“ตอนนี้บอกว่าไม่เอา เธอไม่คิดว่ามันสายไปแล้วเหรอ?” ดวงตาเขายังเต็มไปด้วยการประชดประชัน

ฉู่ลั่วหานลืมตาขึ้น ริมฝีปากสั่นเบาๆ “หลงเซียว มันคือ เรื่องระหว่างคุณกับฉัน ไม่จำเป็นต้องมีผู้ชม”

เธอปกป้องเสื้อผ้าตัวเองอย่างแรงไม่ให้เขาทำสำเร็จ เขาบีบคางเธอ “คุณผู้หญิง ที่แท้เธอก็อายเป็น?” ยิงธนูไปโดยไม่หันศีรษะกลับมา เขาทนไม่ไหวแล้ว

“ชื่บ!”

เขาดึงเธอขึ้นมาอีกครั้ง แล้วลากเข้าไปในห้องน้ำอย่าง

รุนแรง!

“ปัง!” เขาใช้เท้าปิดประตู

โม่หรูเฟยที่ยืนอยู่ในห้องรับแขกห้องคนไข้เหม่อลอย หลงเซียวเขาจะทำอะไร? เขาอยากฆ่าฉู่ลั่วหานเหรอ? สีหน้าท่าทางเขาเมื่อครู่นี้ เป็นไปได้จริงๆ
ริมฝีปากแดงยกขึ้น เธอเอากระดาษแผ่นหนึ่งออกมา เช็ดน้ำผลไม้ในมือ พิงระเบียงรอคอยการตัดสินของเขา

ฉู่ ลั่วหาน ฉันจะรอดูเธอตาย

ภายในห้องน้ำ

หลงเซียวโอบเอวเธอ ผลักเธอไปที่ขอบอ่าง ด้านหลังเธอ คือกระจกบานใหญ่ ในกระจกนั้นสะท้อนสีหน้าโกรธเคือง ของหลงเซียว

เขาจะไม่เกรงใจอีกแล้ว

“หลงเซียว ไม่!”

เขาอยากทำที่นี่เหรอ?!

ไม่….

หลงเซียวหนีบเอวและแขนเธอด้วยมือเดียว ไม่ให้เธอมี

ทางดิ้นรนได้สักนิด

เธอเงยศีรษะขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ มองเขา “หลง เซียว นายมันวิปริต!”

“ปัง!”

ไม่อยากเห็นแววตาเย็นยะเยือกของเธออีก หลงเซียว พลิกร่างกายเธอไปอย่างรุนแรง ให้เธอหันหลังนอนบน โต๊ะ!

เจ็บจนหายใจไม่ออก เหงื่อไหลอย่างอิสระ แต่เธอไม่ สามารถเปล่งเสียงได้ โม่หรูเฟยอยู่ด้านนอก
ฉูลั่วหานเห็นภาพน่าอายในกระจก หลับตาปี

“ทำไมเธอไม่มอง? ตอนแรกเธอบ้าคลั่งกว่าตอนนี้ ตอนนี้ แกล้งทำเป็นใสซื่อ!”

วันนั้น? วันบ้าๆ นั่น เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลงเซียวกำลังพูด เรื่องอะไร

โม่หรูเฟยสุดท้ายก็เข้าใจ ว่าประตูภายในเกิดอะไรขึ้น

นิ้วเธอจับผ้าม่านแน่น เล็บจิกลงไปในฝ่ามือ อยากตัดรู ผ้าม่านออก ตอนนี้หลงเซียวกำลังอ้อยอิ่งกับผู้หญิงคนนั้น อยู่

ถ้าหลงเซียวทำแบบนี้คือการลงโทษ ถ้าอย่างนั้นผู้หญิง ในเมืองหลวงหรือทั้งประเทศก็อยากจะได้รับการลงโทษ ของเขามากเท่าไรกัน?

เธอเกลียด!

ผ่านไปนานมาก เสียงจากด้านในก็หยุดลงในที่สุด

โม่หรูเฟยเหมือนถูกคนเอาปืนไรเฟิลเล็งที่ศีรษะ จ้องมอง ไปที่ประตู น้ำตาไหล ความเกลียดชังโหมซัด

ฉู่ลั่วหาน….เธอต้องตาย!

หลงเซียวหยิบกางเกงขายาวขึ้นมา ทิ้งฉู่ลั่วหานที่เหนื่อย ล้าไว้ในห้องน้ำ เปิดประตูแล้วเดินออกมา

ฉ่ลั่วหานเหมือนตุ๊กตาที่แตกหัก ค่อยๆ ล้มลงไปจาก อ่างล้างหน้า กระดูกทุกส่วนทุกข้อต่อในร่างกายแตกหัก เจ็บปวดสุดใจ
เงยศีรษะขึ้นอีกครั้ง เธอเห็นตัวเองที่ผมเผ้ายุ่งเหยิง สีหน้าขาวซีดและแดง ก่ำ เหงื่อเกาะติดเส้นผมและแนบ ใบหน้าทีละเส้น

ด้านนอกประตู หลงเซียวไล่โม่หรูเฟยออกไปจากห้อง คนไข้แล้วตัวเองนั่งบนโซฟา

ได้ยินเสียงน้ำที่ดังจากด้านใน ท่านเซียวก็ขมวดคิ้วแน่น หลับตาลง

ฉู่ลั่วหานล้างหน้าแล้ว ใช้มือจัดทรงผมเล็กน้อย หยิบซื้อ คลุมสีขาวแล้วออกมา

ครั้งนี้ เธอเห็นดอกกุหลาบในห้องคนไข้ ห้องรับแขก ที่ ระเบียง ห้องนอน แม้แต่พื้นที่เล็กๆ ที่สองขาเธอยืนอยู่ ก็ยัง มีกลีบดอกกุหลาบสีแดง

กลิ่นหอมดอกกุหลาบนั้นน่าทึ่ง

ท่ามกลางดอกกุหลาบสีแดง หลงเซียวที่ถอดเสื้อโค้ต เหลือแค่เสื้อเชิ้ตขาวนั่งอยู่บนโซฟา ได้ยินเสียงประตูเปิด เขาก็พูดขึ้นอย่างเยือกเย็น “เรื่องในวันนี้ เธอจะอธิบายยัง ไง?”

หลังจากกลั่นแกล้งสิ้นสุดลง เขายังอยากได้คำอธิบาย? ฉู่ลั่วหานยิ้มอย่างขมขื่น ทำไมไม่ขอคำอธิบายก่อนหน้า

นี้?

เธอสวมเสื้อคลุมสีขาวอีกครั้ง ไม่รู้ปากกาในกระเป๋าหาย ไปไหนแล้ว “ท่านเซียวอยากได้คำอธิบายอะไร? ถ้าคุณไม่ พอใจคำอธิบายของฉัน เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ คุณจะทำมันอีกครั้งเหรอ?”

การลงโทษของเขา เป็นแบบนี้ปกติไม่ใช่เหรอ? ไม่มี อะไรใหม่!

ท่านเซียวทำเสียงฮึดฮัดเย็นชา ดวงตาจ้องมองดอก กุหลาบหนึ่งอย่างลึกซึ้ง “เธอ? เธอไม่คู่ควรจะให้ฉันเสีย พลังงานมากขนาดนั้นหรอก แต่….” นิ้วยาวเขาบีบดอก

กุหลาบสวยกลีบหนึ่ง “ฉันไม่รังเกียจที่จะแสดงอีกครั้งให้

ไอ้ชั่วแซ่คางนั่น”

“พรึ่บ” เขาปล่อยนิ้ว ดอกกุหลาบหล่นลงพื้น

ท่านเซียวยกรองเท้าหนังมันวาวขึ้น เหยียบดอกกุหลาบ เบาๆ แล้วค่อยๆ บี้มัน

ฉู่ลั่วหานเงยศีรษะขึ้น ในใจเธอเกือบเสียสติ แต่สีหน้า เย็นชา “หลงเซียว ต้องทำยังไงคุณถึงจะปล่อยฉันไป? ตอนนี้ฉันก็เป็นแบบนี้แล้ว คุณยังมีอะไรไม่พอใจอีก?”

หลงเซียวลุกขึ้น มือข้างหนึ่งเขาล้วงกระเป๋า เดินไปตรง หน้าเธอ มืออีกข้างเชยคางเธอแล้วเหวี่ยงไปซ้ายขวา มอง ดูอย่างละเอียด เห็นร่องรอยบวมแดงบนใบหน้าที่ยังไม่ หายไปอย่างสิ้นเชิง “ไม่ว่าเธอจะทำยังไง ฉันก็ไม่พอใจ เทียบกับที่เธอทำกับฉัน ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันทำในวันนี้มัน เอาเปรียบเธอเกินไป”

เขาชักมือกลับอย่างแรง เย็นยะเยือก

ฉู่ลั่วหานสูดหายใจเข้าลึกๆ “ในเมื่อเป็นแบบนี้ รบกวน ท่านเซียวขอทางด้วยค่ะ ฉันต้องกลับไปทำงาน”
“จะไปทำงาน หรือแอบไปพบมัน?”

เขาเยาะเย้ย

“ไม่ใช่ว่าใครก็สบายเหมือนท่านเซียวนะคะ”

“แน่นอน และก็ไม่ใช่ว่าใครจะเหมือนเธอ….ไร้ค่า”

ฉู่ลั่วหานทนไม่ได้อีกต่อไป เธอก้าวไปสองก้าว ซวนเซ

กับเขา “คุณหลง หญิงตั้งครรภ์ไม่เหมาะกับอากาศที่เข้ม ขันมากเกินไป ดอกไม้พวกนี้ คุณเอามันออกไปดีกว่า” หลงเซียวมองไปที่แผ่นหลังเธอ “ถ้างั้นเธอก็เก็บกวาดมัน

ออกไปที่ จำไว้ด้วยนะ เธอต้องเก็บกวาดเอง ทำให้สะอาด

หมดจดห้ามเหลือแม้แต่นิดเดียว”

ฉู่ลั่วหานกำหมัดแน่น “ฉันเป็นหมอ ไม่ใช่คนทำความ สะอาด ไม่ได้มีหน้าที่กำจัดขยะ”

ขยะ เธอพูดมันอย่างชัดเจนมากเมื่อครู่นี้ ดอกไม้ที่มีสีสัน ภายในห้องนี้เป็นขยะทั้งหมด

คุณอยากโรแมนติกกับเธอเหรอ? สำหรับเธอมันไม่มีค่า เลย

ท่านเซียวยกปากขึ้น เขาค่อยๆ กลับไปที่โซฟา นั่งไขว่ ห้าง “งั้นก็ทิ้งขยะให้ฉันสิ ไม่อย่างนั้นฉันจะเอาเธอและชาย เถื่อนของเธอ….ขยะที่เกะกะขวางตานี้ ทิ้งในขยะซะ!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ