ตอนที่ 44 ที่นี่คือโรงพยาบาล คุณอย่าทำอะไรบ้าๆนะ

แม้ว่าเธอจะปรารถนาเป็นการส่วนตัวว่าหลงจื่อจะแยกโม่ หรูเฟยเป็นชิ้นส่วน แต่เมื่อเธอคิดได้ว่านี่เป็นโรงพยาบาล เธอและโม่หรูเฟยก็เพิ่งมีปากเสียงกัน หากโม่หรูเฟย ประสบอุบัติเหตุในเวลานี้ มันจะไม่ดีสำหรับทุกคน

ไม่ใช่เพราะเธอใจอ่อน แต่เธอแค่ต้องการที่จะให้โลกนี้ ได้สงบสุขสักพัก ดังนั้นฉู่ลั่วหานจึงได้ตัดสินใจ

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ลังเลแล้วกดหมายเลขของหลง เซียวโทรศัพท์มือถือหน้าจอใหญ่จับไว้ในมือเธอ นิ้วห้านิ้ว รวบรวมแรงทั้งหมดของร่างกายมาหมด เธอเกือบจะทำให้ โทรศัพท์อุ่นจนละลายแล้ว

เสียงกริ่งดังขึ้นสองสามครั้งแล้วโทรติด เธอก็ไม่มีความ รู้สึกใด ๆ เกี่ยวกับความเร็วของคนที่รับ แน่นอนว่า ไม่มี เวลานั้น หลังจากรับสาย หลงเซียวเอ่ยปากอย่างเย็นชา “มี ธุระ?”

เธอเป็นคนโลภมากสำหรับเสียงของเขา แม้ว่ามันจะเป็น เพียงคำศัพท์ธรรมดา ๆ แม้ว่ามันจะเป็นเพียงคำศัพท์ สำหรับธุรกิจ เมื่อเธอฟังแล้ว ดูเหมือนว่ามันได้ต่อลม หายใจและกระตุ้นการเต้นของหัวใจของเธอ… มันไม่ได้ เป็นแค่เสียงที่มองไม่เห็น แต่มันเป็นเสียงที่มีเลือดมีเนื้อ ของหลงเซียว

ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที เธอคิดมาก และยิ่งเธอคิดมาก เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอไม่เอาไหนจริงๆ ถึงเวลานี้แล้วเธอยังคงคิดถึงเขาอยู่!

ในสำนักงานของประธาน MBK นิ้วยาวของหลงเซียวจับ ใบงานไว้ และหยุดอ่าน เขาอดทนรอเสียงจากอีกฝั่งดังขึ้น อีกครั้ง

ในลำโพงไม่มีเสียงสักที ฉู่ลั่วหานคิดว่าเขาวางสายไป แล้ว เอียงหัวไปมอง หน้าจอยังสว่างอยู่ ก็เต้นของจังหวะ หัวใจเธอหลุดไปหนึ่งจังหวะ แล้วรีบหยิบหัวข้อขึ้นมาทันที “หลงจื้อโทรมาแล้ว เขาบอกว่าเขาได้เห็นข่าวแล้ว ต้องการ มาที่โรงพยาบาลเพื่อสั่งสอนโม่หรูเฟย ถ้าคุณห้ามเขา น่า จะยังทันอยู่”

คิ้วคมของหลงเซียวขมวดเล็กน้อย เสียงเหมือนเชลโล่ ของเขาก็ดูมืดมนมากขึ้น เขาเปิดหน้าเอกสารมา “คุณยัง อยู่ในโรงพยาบาลหรือ”

การถามกลับของเขา เห็นได้ชัดว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับ หัวข้อในตอนนี้ แต่น้ำเสียงของเขาทำให้เธอไม่อาจ ต้านทานได้ เธอได้สัมผัสความดื้อดึงของหลงเซียวในวันนี้ แล้ว ไม่สามารถสัมผัสได้อีก

“ใช่ ฉันอยู่โรงพยาบาล ”

“กลับบ้านเดี่ยวนี้”เขาเป็นแบบนี้เสมอ เขาจะไม่ฟังคำ อธิบายของใครอีก เมื่อเขาได้ทำการตัดสินใจ อย่างไร ก็ตามจอมเผด็จการของหลงเซียวแบบนี้ มักทำให้คนอื่น รู้สึกยอมจำนน”ตกลงว่าคุณได้ยินสิ่งที่ฉันกำลังพูดอยู่หรือ ไม่? หลงจื่อกำลังจะไปโรงพยาบาลไปหาเรื่องของโม่หรู เฟย ถ้าคุณไม่ต้องการให้…แม่ของลูกคุณรับบาดเจ็บ ให้หยุดเขาทันที”

ฉู่ลั่วหานเริ่มร้อนใจ พูดทั้งหมดจบในประโยคเดียว เพราะว่าใช้แรงมากเกินไป เธอเกือบหักโทรศัพท์หน้าจอ โทรศัพท์ที่แนบบนใบหน้าของเธอก็ร้อนผิวหน้าของเธอ

หลงเซียวบ่นอย่างเย็นชา “คุณเป็นห่วงโม่หรูเฟยหรือเป็น ห่วงหลงจื่อ?ทางที่ดีคือคุณจะเป็นห่วงโม่หรูเฟย

จริงๆนะ ถ้าให้ผมรู้เรื่องอื่น คุณคงรู้สไตล์การทำสิ่งต่าง ๆ ของผม”

“ลำคอฉู่ลั่วหานกระชับและกลืนน้ำลายลงไปในคอที่แห้ง ของเธอ” ระหว่างฉันกับหลงจื่อไม่มีอะไร”

“พักผ่อนเป็นยังไง?ดีขึ้นหรือยัง?”

ยังไม่ทันวางสายถังจิ้นเหยียนกลับมาอย่างกะทันหัน! เขาไม่ได้สังเกตเห็นว่าฉู่ลั่วหานกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ เข้า มาในห้องเสร็จก็เอ่ยคำห่วงใยรัวๆ

หลงเซียวได้ยินเสียงของการเปิดประตูเมื่อกี้ ตามด้วย เสียงจาง ๆ ของพวงกุญแจ เห็นได้ชัดว่า ฉู่ลั่วหาน

อยู่กับผู้ชายคนหนึ่งในตอนนี้….และผู้ชายคนนั้นเปิด ประตูด้วยตัวเอง!

เธอบอกว่าเธออยู่ในโรงพยาบาล? ดังนั้นผู้ชายคนนี้ ….จะเป็นหมอคนนั้น!

เมื่อจู่ลั่วหานตื่นตระหนก ปิดโทรศัพท์ไว้แล้วพยักหน้าให้ ถังจิ้นเหยียนแล้วมองลงมาในโทรศัพท์ สายถูกหลงเซียววางลงแล้ว

แย่แล้ว เมื่อกี้เขาต้องได้ยินแน่ ดูเหมือนว่าเธอจะต้องมี ปัญหาอีกครั้ง

ช่างมันละ ปัญหามาก็แค่ไปแก้

ถังจิ้นเหยียนเห็นเธอรีบเร่งกดโทรศัพท์ คิดว่านอกจาก หลงเซียวแล้วไม่มีใครทำให้เธอตื่นเต้นได้ขนาดนี้?

ถังจิ้นเหยียนยิ้มอย่างอ่อนโยน โดยแสร้งทำเป็นไม่รู้ ความ “ตอนนี้คุณรู้สึกอย่างไร?ดีขึ้นไหม?”

ฉ่ลั่วหานพยักหน้า “ฉันสบายดี ขอบคุณต้อนรับฉัน ตอน นี้ฉันต้องไปแล้ว”เธอคิดว่าจะกลับไปที่ห้องนอนเพื่อเอาเสื้อ คลุมของเธอ วางเสื้อคลุมไว้บนไหล่ ทันใดนั้นเธออยากจะ ไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว ไม่ว่าหลงเซียวจะเข้าใจผิดก็ดี มัน ไม่สำคัญหรอก เธอไม่ต้องการให้เขารู้สึกขยะแขยงการก ระทำของเธอเพิ่มอีก

ถังจิ้นเหยียนไม่ได้ยื้อเธอไว้ เขาหัวเราะเยาะเย้ยตนเอง “ดูเหมือนว่าเสน่ห์ของผมยังไม่เพียงพอ ไม่สามารถทำให้ คุณอยู่ต่อได้ ผมไปส่งคุณ”

หลังจากหลงเซียววางหูโทรศัพท์ลง เปลวไฟแห่งความ โกรธก็ลุกขึ้นมาในหัวใจของเขาอย่างรวดเร็วเขาทิ้งตัวเอง ลงไปในเก้าอี้ และด้านหลังกระแทกเข้ากับเก้าอี้หนังอย่าง รุ่นแรง

จากนั้น เขาลุกขึ้นยืนอย่างโกรธแค้น เอาเสื้อโค้ตและ กุญแจรถ และเดินออกจากออฟฟิศด้วยก้าวใหญ่ จี้ตงหมิงกำลังรายงานเรื่องการทำงานของเขา หลงเซียวพูดโดย ไม่รอให้เขาพูดประโยคแรกแล้วถามโดยตรงว่า”เดี๋ยวค่อย พูดที่หลัง”

จี้ตงหมิงชะงักมองดูด้านหลังของเขาที่เดินจากไป ออร่า เจ้านายคุ้นเคยมาก มันดูเหมือนว่าความโกรธและความขัด แย้งจะเป็นเฉพาะในประเด็นที่เกี่ยวข้องกับคุณนายหญิง เท่านั้นหลงเซียวเดินเข้าไปในรถด้วยความรวดเร็ว หมุน กุญแจรถและกดหมายเลขโทรศัพท์ของหลงจื่อ “ไม่ว่าคุณ ต้องการทำอะไรตอนนี้ ก็หยุดทันที”

หลงจื่อซึ่งอยู่ในระหว่างเดินทางไปโรงพยาบาลด้วย ความเร็วสูงขมวดคิ้วอย่างรุนแรง “พี่ชาย คุณอนุญาตให้โม่ หรูเฟยกลั่นแกล้งพี่สะใภ้? พี่สะใภ้เป็นภรรยาของพี่ โม่หรู เฟยเป็นใครกัน? พี่จึงได้ปกป้องเธอขนาดนี้?” ” แล้วน้องจะ ไปในฐานะอะไร? น้องชายสามีออกตัวแทนพี่สะใภ้? นั่น เป็นเหตุผลที่ดีใช่ไหม!”

หลงจื่อนั้นตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง เขาไม่ได้คิดอะไร มากมายเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาแค่ทนเห็นไม่ได้กับการกระทำ ของโม่หรูเฟย เขาทนเห็นไม่ได้เห็นว่าพี่ใหญ่เข้าข้างโม่หรู เฟยไม่ช่วยฉู่ ลั่วหาน

“พี่ชาย ”

“กลับไป ตอนนี้!

“แต่ว่าพี่ชาย พี่สะใภ้เธอ ตอนนี้ในใจคงไม่สบายมาก ” ในใจไม่ยอม แต่ว่าหลงจื่อก็ได้ลดความเร็วของรถลงกัดฟันแน่น เขาอยากตบโม่หรูเฟยให้ตายโดยที่ไม่สนว่า ต้องจ่ายด้วยอะไร!

เสียงเยือกแข็งและน่ากลัวของหลงเซียวที่มีพละกำลังที่ ไม่เหมือนใคร เขาค่อย ๆ เตือนเขา”หลงจื่อ คุณทำผิดกฎ คุณต้องการให้ผมอธิบายให้ชัดเจนยิ่งขึ้นหรือไม่”

หลงจื่อพูดไม่ออก

สายโทรศัพท์ถูกวางลง หลงเซียวเหยียบคันเร่งด้วยเท้า

เดียว!

โรงพยาบาล

ผู้คนเดินทางไปมาในเวลาทำงาน ฉู่ลั่วหานไม่อยากให้ คนอื่นเห็นว่าเธอใกล้ชิดสนิทกับถังจิ้นเหยียนมากเกินไป พอเข้าลิฟต์เธอก็บอกว่า “ฉันสามารถกลับไปได้ด้วยตัวเอง ได้ นั่งรถประจำทางสะดวกดี”

เธอจะไม่ปล่อยให้ถังจิ้นเหยียนขับรถไปส่งเธอแน่นอน เธอไม่อยากให้ถังจิ้นเหยียนรู้มากเกินไปเกี่ยวกับที่อยู่ อาศัยความสัมพันธ์ในครอบครัว สถานภาพการสมรส เธอ รู้สึกว่าถังจิ้นเหยียนยิ่งรู้น้อยนั้นมันดีสำหรับทั้งสอง “ผม เคารพการตัดสินใจของคุณ แต่ฉู่ลั่วหานก็ควรจะให้หน้า ผมหน่อยใช่ไหม? ผมถูกคุณปฏิเสธไปแล้ว ไม่ให้โอกาส ผมที่จะเดินไปด้วยกันสักพักเหรอ?”

เขาพูดแบบนี้ เธอก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี…ทำได้แค่ปล่อย เขาเดินข้างๆตนเอง

หลังจากออกจากลิฟต์ เดินผ่านห้องโถง เธอก็จงใจเร่งก้าวของเธอ ถังจิ้นเหยียนรู้ถึงความกังวลของเธอ และไม่ รีบร้อน….ทั้งสองรักษาระยะ 3ถึง 5 เมตร ดูผ่านๆเหมือน ว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องเลยหลังจากออกจากประตูโรง พยาบาล ป้ายรถเมล์อยู่ทางขวา “ฉันจะไปรอรถบัสแล้ว คุณสามารถขับรถกลับไปได้ละ”

ถังจิ้นเหยียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ” วันนี้ผมก็อยากนั่งรถ บัส คุณฉู่ลั่วหานคงไม่เหมารถทั้งคันหรอกมั้ง?” รองคณบดี โตๆกันแล้ว อย่าทำอะไรโง่ๆอีกได้ไหม? ฉัน

พูดอย่างชัดเจนแล้วว่าระหว่างเราสองคนมันเป็นไปไม่ได้!”

ถังจิ้นเหยียนยักไหล่ “ดูเหมือนว่าความแข็งแกร่งทาง ร่างกายและสติปัญญาฉ่ลั่วหานหายดีแล้ว คุณหมอฉูลั่วหา นที่หยิ่งและเย็นชาที่ผมรู้จักกลับมาอีกครั้ง ก็ได้ กลับบ้าน อย่างปลอดภัยนะ

ในเวลานี้ รถโรลส์รอยซ์สีดำก็หยุดกะทันหัน!

หลงเซียวเมื่อกี้ก็เห็นฉู่ลั่วหานและชายคนหนึ่งเดินเคียง ออกไป คิดไม่ถึงว่าเดินไปที่ประตูแล้วยังคงกล่าวคำอำลา กันอย่างไม่อยากจากกัน!

เปลวไฟในหัวใจของเขาเกือบจะเผาฉู่ลั่วหาน!

ปลอดเข็มขัดนิรภัยสุดแรง….ดันประตูรถ และก้าวลงมา ด้วยขายาว!

เสื้อกันหนาวสีเบจยาวของหลงเซียวกำลังตามล่าหาลม จากการเดิน! ใบหน้าที่งดงามแสดงความไม่พอใจอย่าง

มหันต์
ร่างสูงและตรงเดินไปข้างหน้าทั้งสองภายในไม่กี่ก้าว ฉู่ลั่ วหานมองดูหลงเซียวที่กำลังเดินมา และแน่นอนว่าเธอยัง เห็นพายุสีดำภายใต้สายตาของหลงเซียว

ถังจิ้นเหยียนก็เช่นเดียวกัน

หลงเซียวคว้าข้อมือเรียวของฉู่ลั่วหานแล้วดึงมันออกมา อย่างแรง เขาดึงเธอไปอยู่ภายใต้แขนของเขา!

แขนเหล็กของเขาเป็นเหมือนคุกที่ไม่สามารถทะลุผ่าน ได้ และกักขังความอ่อนเพรียวของเธอไว้

ฉู่ลั่วหานตกใจมาก “นี่คุณกำลังทำอะไร?” มือเรียวยาวยื่นความโกรธของเขากลับมา

ถังจิ้นเหยียนแสร้งทำเป็นไม่รู้จักสถานะของพวกเขาทั้ง สอง….. ในขณะที่ฉู่ลั่วหานถูกลากออกไปเขาเหยียดมือ ของเขาและคว้าข้อมือบาง ๆ ของแขนอีกข้างของเธอไว้ เขายังมีความสูงเท่ากับหลงเซียว

ดวงตาสองคู่จ้องมองกัน เต็มไปด้วยควันไฟ “คุณเป็นใคร? นี่คุณกำลังทำอะไรอยู่?”

ริมฝีปากเรียวยาวของหลงเซียวค่อยๆดึงออกไปอย่าง ดูถูกเหยียดหยาม “คำถามนี้ ผมควรถามคุณดึงมือของ ภรรยาผม หมายความว่าไง?”

ฉู่ลั่วหานมองดูคางของหลงเซียวด้วยความประหลาดใจ เพราะว่าตกใจเธอจึงอ้าปากค้าง กลายเป็นรูปตัว O ขนาด ใหญ่ หลงเซียวยอมรับตัวเธอต่อหน้าถังจิ้นเหยียนว่าเป็นภรรยาตนเอง?

เธอควรจะร้องไห้ด้วยความตื่นเต้น หรือเธอควรจะ ไตร่ตรองดูดีๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอกลายเป็นคนต้อยต่ำ แบบนี้ และเมื่อเขาให้ความหวานเล็กน้อยแก่เธอ เธอก็ อยากมอบทุกสิ่งบนโลกนี้ให้เขา?

ที่ผ่านมาเขาดูถูกสิ่งนี้ที่สุดไม่ใช่เหรอ?

โอ้ เช่นกัน ตุ๊กตาของเขา เขาสามารถนำไปเก็บไว้และ ทิ้งได้ แต่ไม่เคยยอมให้ใครมาจับจอง

มันเป็นอย่างนั้นเสมอมา!

มีความสุข.. เร็วเกินไปแล้ว!

ถังจิ้นเหยียนไม่ได้ยอมถอยเพราะเรื่องนี้ เขายังคงยิ้ม อย่างสง่างาม “ภรรยา? ที่แท้คุณฉู่ลั่วหานเป็นภรรยาของ คุณนั่นเอง ผมมองไม่ออกจริงๆ ขว้างเธอต่อหน้าสื่อและ กอดผู้หญิงคนอื่นแล้วเดินออกไป พฤติกรรมแบบนี้ คนเป็น สามีเขาทำกันเหรอ? ”

หลงเซียวกอดไหล่ของฉู่ลั่วหานอย่างแน่น ไม่ให้เธอมี ช่องว่างในการดิ้นใด ๆ เขาต้องการที่จะควบคุมเธอให้ได้ ครอบครองทั้งหมด สำหรับคนอื่น ไสหัวไป!

* เรื่องครอบครัวของผมกับภรรยา คุณไม่ต้องมายุ่ง” หลงเชียวมีแรงมาก ถ้าไม่ใช่เพราะเธอไม่กล้าเคลื่อนไหว เธออาจถูกเขาบีบไหล่จนสลายไปแล้วก็ได้

ถังจิ้นเหยียนปล่อยมือเขา เปลี่ยนความสุภาพของเมื่อกี้ และปฏิบัติต่อกันอย่างจริงจัง “คุณหมอฉู่ลั่วหานเป็นหมอเก่งในโรงพยาบาลของเรา ผมมีหน้าที่ปกป้องความ ปลอดภัยส่วนบุคคลของเธอรวมถึงความรุนแรงใน ครอบครัว”

ชายสองต่อสู้ด้วยสายตา….ในอากาศเต็มไปด้วยกลิ่น

ดินปืน

หัวใจของฉ่ลั่วหานรู้สึกผิดหวัง คิดไม่ถึงว่า สถานะของ เธอถูกถังจิ้นเหยียนรู้จนได้ ไม่เพียงแค่รู้ แต่ยังรู้ด้วยวิธีนี้

ตั้งแต่นี้ไป บางทีในใจของถังจิ้นเหยียนคงจะมองเธอไม่ เหมือนเดิม” ดูเหมือนว่าคุณไม่เพียงชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน แต่ยังชอบที่จะกล่าวโทษอาชญากรรมคนอื่นอีก ผมมารับ ภรรยาของผมหลังเลิกงาน แต่ผมกลับถูกคุณกล่าวหาว่า ทำความรุนแรงในครอบครัว? ทำไม?ต้องการที่จะกล่าวหา ผมเช่นเดียวกับในระหว่างวันใช่ไหม?”

ริมฝีปากที่เยือกเย็นของเขา เอียงเล็กน้อย เยาะเย้ยกลับ ไป

ฉู่ลั่วหานกัดริมฝีปากของเธอ ตอนนี้เธอจะพูดอะไรก็ไม่ เหมาะสม เพราะมันจะทำให้เรื่องมันบานปลายกว่านี้

ถังจิ้นเหยียนยังคงอดทนต่อสู้ไม่ถอยเพื่อเธอ “ในเมื่อ เป็นสามีของเธอ ผมหวังว่าคุณจะสามารถทำตามความรับ ผิดชอบของสามีได้จริง ๆ แต่ไม่ใช่ปล่อยให้ผู้หญิงของคุณ ต้องเจ็บปวดและได้ทนรับการถูกรังแกเพียงลำพัง ในเมื่อ คุณเป็นสามีของเธอ ก็ควรรู้ อาการบาดเจ็บที่หัวเข่าของ เธอ ไม่ควรให้มันแย่ลงได้อีก อีกอย่าง รอยแผลเป็นบน ใบหน้าของเธอ.. ก็น่าจะเป็นเพราะคุณ”
ถังจิ้นเหยียนชักกระตุกในใจเล็กน้อย จากนั้นก็หันไปดูฉู่ ลั่วหานเธอได้ฝังใบหน้าของเธอลงลึกเข้าไปมากเท่าที่จะ ก้มลงไปได้ มีเพียงผมยาวของเธอเท่านั้น แขวนอยู่บน ใบหน้าของเธอเบา ๆ

“อีกอย่าง….ในฐานะผู้ชาย คุณไม่ควรปล่อยให้ผู้หญิง ของคุณหลั่งน้ำตาอย่างลับๆ”

น้ำตา?

หลงเซียวก้มหน้ามองดูที่ฉู่ลั่วหานด้วยความไม่เชื่อ แต่ น่าเสียดาย ที่หัวของเธอก้มหน้าอยู่ เห็นเฉพาะด้านหลัง ศีรษะของเธอ

มือใหญ่ของเขาควบคุมเอวของเธอไว้ ร่างกายสั่นเล็ก น้อย ฉูลรั่วหาน เธอ…ร้องไห้เพราะเขาจริง ๆ เหรอ? ผู้หญิงคนนี้ที่ไม่เคยหลั่งน้ำตา…. ร้องไห้เพราะเขา? !

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ