ตอนที่ 186 ดูแลตัวเองให้ดีเถอะ อย่ายุ่งเรื่องชาวบ้าน
ท่านเชียวกล่าวเช่นนั้น ไม่ต้องพูดถึงคนโดยรอบๆ แม้แต่ หลงซื้อกับเกาจิงอานยังตกตะลึง!
คนของเขา! คำพูดของท่านเซียวนี้ จะมีกี่ความหมายกัน? แอนน่าก็คิ้วขมวด หลงเชียวคุณต้องการอะไรกัน? หลงจื้อตะลึงทำอะไรไม่ถูก! สีหน้ายิ่งแย่ยิ่งกว่ากลืน แมลงวันเข้าไปเสียอีก!
คนของพี่ใหญ่! แม่งเอ้ย ล้อเล่นอะไรอีกล่ะ!?
เกาจึงอานหรี่ตามอง ดึงแขนของท่านเชียวเอาไว้ “ท่าน เชียว เธอเป็นคนของคุณ หรูเฟยล่ะ?”
ท่านเซียวกวาดสายตามองมือของเขาอย่างหงุดหงิด
กิริยาท่าทางของเขาเหมือนเลื่อยไฟฟ้าที่เปิดใช้งาน “ประธานเกา เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของฉัน เหมือนว่าคุณจะ ใส่ใจมันมาก?”
ความหมายนั่นก็คือ กูจะอยู่ด้วยกันกับใคร เกี่ยวอะไรกับ
จึงด้วยหรอ?
หลงเชียวเดินไปข้างๆแอนน่า ชายตามองไปทุกๆที่ “ตาม
ฉันมา”
แอนน่าน้ำตาไหลนอง อยู่ภายใต้การจับจ้องของมวล มหาชน ตกตะลึงไปชั่วขณะ กดน้ำเสียงแล้วกัดฟันพูดว่า “คุณหลง คุณทำลายกฎของพวกเรา”
ท่านเซียวสีหน้าไม่ดี ดวงตาสะท้อนความแหลมคมออกมา “กฎ? ฉันจำไม่ได้แล้วว่ากฎระหว่างพวกเรามีอะไรบ้าง ฉันจำ ได้แค่ว่า คุณเป็นคนของฉัน สามารถควบคุมได้โดยฉัน เท่านั้น”
กลับคำกะทันหัน ผิดคำมั่นสัญญาโดยตรง ท่านเชียว กระทำไปโดยไม่ได้มองสีหน้าของแอนน่า
กฎที่ว่า เวลานี้กับเวลานั้นไม่เหมือนกัน ตอนนี้ท่านเซียว รู้สึกว่าไม่ดีก็ต้องเปลี่ยนกฎ
แอนน่ากัดฟันแน่น สามารถมองเห็นสายตาลึกซึ้งของแขก โดยรอบ อยากตรงเข้าไปเตะไอ้เลวหลงเชียวนี่ออกไป!
แย่จริงๆ! ต่อไปนี้เธอคงจะต้องถูกผลักออกไปเป็นด้าน
หน้า
พวกแขกจ้องมองไปที่หลงเชียวและคนอื่นๆ อีกสี่คน ทุกๆ คนหูผึ่งฟังข่าว ข่าวนี้กลับมาคึกคักอีกครั้งหนึ่ง
ท่านเชียวตูและผู้หญิงด้วยตนเอง ฐานะทางสังคมเป็นสิ่งที่ สำคัญมาก
แต่ว่าสิ่งที่ทุกคนแปลกใจก็คือ ลำดับที่นั่งก่อนและหลังนี้ ถูกหลงจื้อ เกาจึงอานและท่านเซียวนั่งใกล้กับผู้หญิงสามคน ท้ายที่สุดคือฐานะอะไร มีความเป็นมาอย่างไร?
คาดไม่ถึงว่าพวกเขาจะไม่รู้อะไรเลย
ถึงแม้ว่าจะนับว่าเป็นสตรีที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง คาด ว่าก็หาคนที่มีเกียรติยศสูงส่งแบบนี้ไม่ได้แล้วหรือเปล่า?
เวลานี้ มีการวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างเซ็งแซ่ในห้องโถง ใหญ่ที่เจิดจ้า ทุกคนซุบซิบนินทากันทั่วสารทิศ กระซิบ กระซาบ ไม่ขาดเสียง
เกาจึงอานเห็นสถานการณ์ จะทำลายชื่อเสียงของตัวเอง ในงานเลี้ยงก็เป็นการไม่ดี จึงเปลี่ยนเป็นยิ้ม ทักทายแขก ที่มางานเลี้ยงอย่างเสียงดังว่า “ทุกท่าน เกิดความเข้าใจผิด กันเล็กน้อย อย่าให้ส่งผลต่ออารมณ์ในการรับประทาน
อาหารเลย เชิญนั่งเถอะ”
พวกแขกต่างนั่งลงที่นั่งของตน สถานที่เกิดเหตุกลับมาส งบเหมือนเดิม
เกาหยิ่งจือยิ้มแล้วพูดว่า “วันนี้ทุกคนมาเพื่ออวยพรน้อง ชายของฉันที่ได้รับตำแหน่งประธานกรรมการของบริษัทอื่น เดอ วันนี้พวกเรามาปรองดองก่อเกิดทรัพย์ ทุกคนดื่มได้ อย่างเต็มที่เลย!”
เกาหยิ่งจือกล่าวเช่นนั้น บรรดาแขกก็อดไม่ได้ที่จะ สรรเสริญขึ้นมา
“ถึงแม้ว่าพี่น้องตระกูลเกาจะอยู่ต่างประเทศมาหลายปี หลังจากกลับประเทศมาก็มาทำงานที่โรงพยาบาลโดยตรง แต่กฎทางธุรกิจ ทว่าไม่เคยรั่วไหลออกไป!”
“หากว่าพี่น้องตระกูลเกาตัดใจจากโรงพยาบาลกลับมา บริษัทอื่นเคอ พี่น้องของพวกเขาจะน่าบริษัทอื่นเคอไปสู่อีก ระดับได้อย่างแน่นอน!”
ได้ยินค่ำชื่นชมจากบรรดาแขก แอนน่าก็อดไม่ได้ที่จะมอง ไปที่เกาหยิ่งจือ นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะเป็นหมอ? แต่ก็ไม่รู้เลย ว่าเป็นหมอด้านไหน
เกาจิงอานยื่นมือออกไปเชิญหลงเชียวกับแอนน่าให้นั่ง หลงเชียวเป็นแขกผู้มีเกียรติ ต้องนั่งบนโต๊ะกลมตัวใหญ่ตรง กลางอย่างไม่ต้องสงสัย ชุดสูทสีขาวอมเทาด้านหลังของหลง เชียวขับให้เด่นประหนึ่งยอดเขาอันสูงส่ง แอนน่าเดิมตาม หลังเขา รักษาระยะห่างของการก้าว ข้างหลังเธอก็ตามด้วย หลงจื้อ
หลงจื้อพูดเบาๆว่า “คุณอย่ามาล้อเล่นกับฉันนะ ครั้งที่แล้ว ฉันถามว่าคุณรู้จักพี่ใหญ่ของฉันไหม นึกไม่ถึงว่าคุณจะพูดว่า ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร คุณล้อฉันงั้นหรอ?”
ครั้งที่แล้วเธอไม่รู้จริงๆ แต่เธอไม่อยากอธิบายอะไร มากมาย จึงพูดไปว่า “ล้อคุณเล่นแล้วมันเป็นยังไง?”
หลงจื้อทั้งโกรธทั้งไม่สบายใจ กำหมัดแน่นภายใต้แขน เสื้อของชุดสูท “งั้น….คุณเป็นผู้หญิงของพี่ใหญ่ใช่ไหม?”
แอนน่าก็เงยหน้าขึ้นมองหลงจื้อทันที หรี่ตามอง สีหน้าที่ โกรธเคืองไม่ต้องบอกก็เห็นได้ชัด “คุณชายรองหลง คุณ อ่อนต่อโลกขนาดนี้มาตลอดเลยหรอ?”
หมายความว่าอะไร? หลงจื้อไม่อยากจะเข้าใจ อย่างนั้น ท้ายที่สุดคือ ใช่หรือไม่ใช่?
“เฮ้ คุณพูดให้ชัดเจน ใช่หรือไม่ใช่? หลงจื่อกดน้ำเสียง
ถามเยอ
แอนน่าปฏิเสธตรงๆว่า “ไม่ใช่!”
ไม่ใช่?!
หัวใจของหลงจื้อที่จมลงสู่กันบึ้งมหาสมุทรแอตแลนติกฉับ พลันก็โบยบินกลับขึ้นมาอีกครั้ง ดีเหลือเกิน ขอเพียงแต่ ไม่ใช่ผู้หญิงของพี่ใหญ่ อย่างนั้นไม่เกี่ยวว่าฐานะเธอจะเป็น อย่างไร เขาจะคว้าไว้ให้อยู่ในกำมืออย่างแน่นอน!
หลงจื้อคว่ำแหวนในกระเป๋าผ่านเสื้อสูท ยิ้มมุมปาก โต๊ะกลมขนาดใหญ่ นั่งโดยเกาหยิ่งจือ เกาจึงอาน หลง
เชียว หลงจื้อ ชุนปิงเหวิน ซุนเจียลี่
งานเลี้ยงทั้งหมดเป็นลูกหลานของสี่ตระกูลใหญ่ในเมือง หลวง ขาดก็แค่โม่หรูเฟยของตระกูลโม่
เกาหยิ่งจือทำเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรหันไปมองแอนน่าที่ยืนอยู่ข้างหลังหลงซื้อ ยิ้มแล้วพูดว่า “ที่นั่ง นี้….ดูเหมือนจะคุ้นหน้าคุ้นตาหน่อย เราเคยเจอกันที่ไหน หรือเปล่า?”
แอนน่าพูดตรงไปตรงมาว่า “ถ้าคุณเกาเป็นหมอ ก็อาจจะ ใช่”
เกาหยิ่งจือหันกลับทันที เป็นไปได้อย่างไรน้ำเสียงคำพูด ของผู้หญิงคนนี้….จะสามารถเหมือนกับคู่ลั่วหานผู้หญิง ต่ำช้าคนนั้นอย่างกับพิมพ์เดียวกัน!
สบตากับซุนเจียสี่อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็มีปฏิกิริยา เดียวกัน
หายใจเข้าสองสามที เกาหยิ่งจือจะไม่ท่าให้ตนเองเผย ความตื่นตระหนกออกมา มือกำแน่นเล็กน้อยอยู่บนกระโปรง พยายามบีบเคล้นรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้า “พูดแบบนี้แล้ว คุณเกี่ยวข้องอะไรกับหมอด้วยหรอ?”
มันไม่ควรจะบังเอิญขนาดนั้นหรือเปล่า? ถึงกับเป็นหมอ เขียวหรอ? นี..จำใจต้องทำให้จิตใจคนเกิดความตื่นกลัว
แอนน่ามองไปที่สีหน้าที่เปลี่ยนไปของเกาหยิ่งจือ ที่แปลก ก็คือ คนที่พบเจอเธอช่วงนี้มักจะมีปฏิกิริยาคล้ายๆกัน เธอพยักหน้า “ฉันเป็นหมอ”
เกาหญิ่งจือถึงกลับนั่งไม่ติดทันที กำมือแน่น แววตาจงใจ จ้องมองไปที่หลงเชียวทางด้านนั้น “คุณ..เป็นหมอทาง ด้านไหน?”
“หัวใจ ศัลยกรรม”
หัวใจ….สองคำ ก็แทบทำให้หัวใจของเกาหยิ่งจือตกลง มา แต่คำว่าศัลยกรรมทำให้จิตใจเธอกลับมามั่นคง ฝืนใจ ยิ้มแห้งๆ “อย่างนี้….ฉันถึงได้บอกว่าคุ้นเคยยังไงล่ะ คุณ คงจะเป็นคุณแอนน่าที่เข้าร่วมสัมมนาของโรงพยาบาลหวา เชี่ยครั้งที่แล้วใช่ไหม? ฉันเคยได้ยินคนพูดถึงชื่อคุณ ก็รู้สึก เป็นเกียรติที่ได้เห็นรูปโปรไฟล์ของคุณ”
เกาหยิ่งจือยืนขึ้นอย่างสุภาพ ยื่นมือตนเองออกมา “สวัสดี ค่ะ ฉันชื่อเกาหยิ่งจือ ดีใจมากที่ได้รู้จักคุณ”
แต่แอนน่าไม่ได้รู้สึกดีใจ อีกทั้งเธอไม่ชอบจับมือกับใคร ขมวดคิ้วแล้วยื่นมือออกไป ทำความรู้จักนิดหน่อยแล้วก็ ปล่อยมือ “สวัสดีค่ะ คุณเกา ฉันชื่อแอนน่า เป็นหมอประจำตัวของคุณหลง”
ห้า?
อะไรนะ?
นี่จริงหรอ?
ฉะนั้น เมื่อกี้นี้หลงเชียวเน้นย้ำถึงคนของฉัน เพียงแค่เป็น หมอประจำตัวของเขาหรอ?
เพียงแค่คำว่าหมอ ทำไมจะต้องปกป้องขนาดนั้น?
เกาจึงอานหน้าผากยึดออก ความซวยบนใบหน้าก็ถูกขจัด ออกไป ยึดหลังตรง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ คุณแอนน่า ก็เชิญนั่ง ด้วยกันเถอะ”
พูดจบ เขาก็โบกไม้โบกมือ ผู้ช่วยหูไวตาไวย้ายเก้าอี้วาง
ไว้ข้างๆเกาจิงอาน
เดิมทีซุนเจียลื่นั่งอยู่ข้างๆเกาจิงอาน ทันใดนั้นตอนนี้ก็มี เก้าอี้มาเพิ่ม ซุนเจียลี่ก็ถูกบีบบังคับให้แยกออกจากเขา พูด อย่างไม่สบายใจเล็กน้อยว่า “ประธานเกา เธอเป็นหมอของ ท่านเชียว ถึงแม้ว่าจะนั่ง ก็ควรนั่งข้างๆท่านเชียวหรือเปล่า? จะมานั่งที่นี่ได้อย่างไรล่ะ?”
หลงจื้อย้ายเก้าอี้ของตนเองออกไปด้านข้างเพื่อให้มีช่องว่างระหว่างหลงเชียวกับเขา “คุณขุนพูดถูก ย้ายเก้าอี้มาตรงนี้”
ทว่าเกาจึงอานกดพนักพิงเก้าอี้ไว้ “นี่มันไม่ถูกต้องหรือ เปล่า? ถึงแม้ว่าคุณแอนน่าจะเป็นหมอของท่านเชียว แต่วันนี้ มางานเลี้ยงของฉันก็ต้องเป็นแขกคนสำคัญของฉัน ควรจะ นั่งที่แขกคนสำคัญ คุณแอนน่า เชิญนั่งเถอะ”
เกาหยิ่งจือผายมือออก มองออกว่าน้องชายตนเองมี เจตนาอะไร “แอนน่า คุณก็นั่งไปเถอะ มิฉะนั้นก็ไม่รู้ว่างาน เลี้ยงของพวกเราจะเริ่มขึ้นเมื่อไหร่”
หลงเชียวไม่พูดอะไร กลับใช้มือยกถ้วยน้ำชาตรงหน้า จิบ ชาราคาแพงอย่างช้าๆ ตวงตาที่ดำขลับและลึกซึ้งของเขา สะท้อนในน้ำใส
ชั่ววูบแอนน่าก็อยากจะสะบัดแขนเสื้อเดินออกไป คนกลุ่ม นี้ เฉลียวฉลาดมากเกินไป ไม่ตรงไปตรงมา ดูเชิงมวยล้ำลึก เหลือเกิน จริงๆเธอไม่กล้าสรรเสริญเยินยอและไม่อยากจะ อยู่ด้วย
แต่ว่า…หากเธอหักหน้าหลงเซียว ก็ต้องประสบกับ
หายนะอย่างแน่นอน
ด้วยเหตุนี้จึงปฏิเสธ “ไม่จำเป็นหรอก ฉันรับผิดชอบดูแลสุขภาพของคุณหลงเท่านั้น ฉันมาที่นี่ และไม่มี ส่วนเกี่ยวข้องกับงานเลี้ยง
ท่านเขียวดื่มน้ำชาอีกทีหนึ่ง “ประธานเกา บรรดาแขกรอ นานแล้ว ไม่ควรเตรียมเสิร์ฟอาหารแล้วหรอ?” หน้าตาของเกาจึงอานในครั้งนี้ถูกหลงเชียวกับแอนน่า
เหยียบย่าจมลงไปอยู่ใต้เท้าแล้ว!
“ครับ! เสิร์ฟอาหาร! เริ่มงานเลี้ยง!”
วางมือลงบนหลังเก้าอี้ที่ว่าง เกาจึงอานจะยิ้มไม่ยิ้มมองไป ที่แอนน่า เธอสวมชุดราตรีสีดำ สีหน้าเยือกเย็น หน้านิ่ง ทว่า กลับสวยจนทำให้ทุกคนในงานเลี้ยง มือตกลงมาอยู่ด้าน หน้า แม้ว่าจะเป็นเพียงหมอเท่านั้น แต่ว่าเสน่ห์ของเธอทว่า ไม่ด้อยไปกว่าใคร
ถึงแม้ว่าพี่สาวของเขาจะอยู่ในแวดวงสตรีที่มีชื่อเสียง ทั้งหมดก็ไม่สามารถข่มเสน่ห์ของเธอได้
ผู้หญิงคนนี้ แน่นอนในที่สุดเขาก็ค้นพบ
สีสันที่หลากหลายบนโต๊ะ อาหารจีนที่พิถีพิถัน หม่านฮั่นฉ
วนสี
เกาจิงอานยกแก้วขึ้นมา “ขอบคุณทุกท่านมากที่มา อวยพรด้วยตนเอง ฉันดื่มหมดแก้วเพื่อแสดงความเคารพ!”
งานเลี่ยงเริ่มขึ้น เหมาะสมกับแขกและเจ้าภาพทั้งหมด แสงไฟเปล่งประกายระยิบระยับในห้องโถงใหญ่ ใบหน้ายิ้ม แย้มไม่หยุด
หลงจื่อมองแอนน่าอยู่บ่อยๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาเต็มไป ด้วยรอยยิ้ม “คุณแอนน่า หิวไหม? อยากทานอาหารอันไหน? ฉันจะตักให้”
ท่านเขียวชำเลืองมองหลงจื้อ “ตูแลตัวคุณเองก็พอ”
เกาจึงอานเอ่ยว่า “ท่านเซียว ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นหมอขอว คุณ แต่แขกนั่งอยู่ในห้องโถงเยอะขนาดนี้ ให้เธอยืนอยู่คน เดียว เกรงว่าจะไม่เหมาะสมหรือเปล่า?”
ทำนเซียวก็ไม่ได้ปฏิเสธ แต่หันไปถามแอนน่าที่ยืนอยู่ด้าน หลังว่า “คุณอยากจะนั่งไหม?”
แม่งงงง! เธอจะไปนั่งตรงไหนล่ะ? ก่อนหน้าเธอก็เห็นชัด แล้ว โต๊ะนี้เต็มไปด้วยระเบิด ไม่ว่าจะนั่งตรงไหนก็สร้างแต่ ความเดือดร้อน หลงเชียวจงใจ! ทำให้เธออึดอัด!
“ไม่จำเป็น เชิญทุกท่านต่อกันเถอะ”
เกาจิงอานกล่าวว่า “เป็นหมอผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ ให้ยืน อยู่ในงานเลี้ยงเท่านั้น ไม้ให้ทานข้าว ท่านเซียว คุณเป็นบุรุษ ที่ไม่อ่อนโยนต่อสตรีเอามากๆเลย”
หลงเซียวยังคงถือตะเกียบของเขาต่อ คีบอาหารเงยขึ้น ไปมองเกาจิงอานที่ถือแก้วเหล้ายกเข้าปาก พูดอย่างไม่หนัก ไม่เบาว่า “ประธานเกา ถึงแม้ว่าเหล้าจะดี ควรจะมีปริมาณที่ เหมาะสม อย่าดื่มจนเป็นขี้เหล้าน่าจะดีกว่า”
ความหมายชัดเจนมาก คนของเขา คุณอย่าได้คิดเพ้อเจ้อ ที่อยากจะได้
หลงจื้อกลืนน้ำลาย คำพูดนี้ ครึ่งหนึ่งเหมือนบอกกับเขา
แอนน่าขมวดคิ้ว
แขกที่อยู่ในงานก็รู้อยู่แก่ใจ ถึงแม้ว่าจะแขวนชื่อหมอ แต่ ว่าลูกหลานตระกูลที่ร่ำรวยแบบนี้ คนไหนที่ไม่ถูกห้อมล้อม ด้วยสาวสวยข้างกาย ก็เป็นคนรักเดียวใจเดียว?
แค่ปิดตาข้างหนึ่งลืมตาข้างหนึ่ง
หากว่าไม่รู้จักวางตัวไม่เข้าใจกฎ นั่นสามารถตายอย่าง อนาถได้
เกาจิงอานหัวเราะที่ “ที่ท่านเซียวแนะนำก็ถูก แก้วนี้ฉัน
แสดงความเคารพต่อคุณ”
ท่านเซียวกล่าวว่า “ฉันไม่ดื่มเหล้า”
คุณ.หักหน้านี้
เกาจิงอานยิ้มแล้วพูดว่า “พูดอย่างนี้ งั้นฉันดื่มแสดงความ เคารพต่อคุณแอนน่าหนึ่งแก้ว”
บริกรตาแหลมคมส่งแก้วเหล้าให้เธอ เธอยังไม่ทันได้ยื่น มือออกไปรับ ท่านเซียวก็พูดว่า “เธอก็ไม่ดื่มเหล้า ต้องขับรถ
กลับบ้าน”
อะไรกัน?
กลับบ้าน?
เธอขับรถ?
นี่….พวกเขาคิดไปไกลแล้ว หรือว่าท่านเซียวจงใจให้ พวกเขาคิดไปทางด้านนั้น?
หลงจื้อยังไม่ทันตักอาหารใส่ปาก ของก็ตกลงมาในจาน “พี่ใหญ่ คุณกับหมอแอนน่า?”
ท่านเชียวเคี้ยวช้าๆ “เสี่ยวจื้อ อาหารอันนี้คุณชอบ กินเยอะๆนะ”
เขาคีบเนื้อตุ๋นน้ำแดงชิ้นใหญ่วางไว้ในจานของหลงซื้อ บอกใบ้ให้เขาหุบปาก
เนื้อมันขึ้นโต แต่ยากที่จะเป็นไปได้จริงๆ
หลงจื้อกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก “ขอบคุณมากพี่
ใหญ่”
เกาหยิ่งจือหัวเราะเยาะ เป็นเพราะผู้หญิงคนเดียว รู้สึกได้ ถึงว่าทุกคนในงานเลี้ยงเปลี่ยนไป คนสำคัญในวันนี้ไม่ใช่ ท่านเซียว ไม่ใช่เกาจิ่งอาน จริงๆกลับเป็นหมอที่ไม่เข้าตาคน นี้ต่างหาก!
“คุณแอนน่า ฉันมีข้อสงสัยทางการแพทย์และต้องการ ปรึกษาคุณได้ยินมาว่าแบบคุณนั้นหายาก วันนี้ได้เสียสละ อันนี้ เพื่อเป็นผลประโยชน์ต่อไป”
แอนน่ามองไปที่หลงเซียวนิตหนึ่ง ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ
“ค่ะ คุณเกาเชิญพูดได้เลย”
เกาหยิ่งจือเช็ดมุมปากของเธอ ยืนขึ้นมาแฝงไปด้วยรอย ยิ้ม “คนที่นี่จ้อกแจ้กจอแจมาก อีกทั้งกลิ่นคาวเลือดอะไรยังส่งผลต่อความอยากอาหารของทุก คน คุณตามฉันมาหน่อยเถอะ”
ซุนเจียลีก็ยืนขึ้นมา “ในเมื่อเป็นคำถามเฉพาะทาง ฉันก็ อยากได้ประโยชน์บ้าง” “ได้ค่ะ งั้นก็ไปด้วยกัน ล้วนเป็นโรคหัวใจ ครอบคลุมทั้ง
ภายนอกและภายใน”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ