ตอนที่ 173 ชายเจ้าชู้ จบการตรวจสอบ

ประโยคที่ชื่อตรงและไร้หัวใจ!

เธอหัวเราะอย่างเย็นชา พวกคุณชายเป็นแบบนี้ทุกคนเลย ไหมนะ? ร่ำรวยโอหัง ตองกันเพื่อธุรกิจ ไร้ซึ่งความรัก ผูกทั้ง คู่เอาไว้ด้วยอำนาจเงินทอง โดยเฉพาะชายหนุ่มที่กุมอำนาจ ไว้ในมือ ภายนอกสูงศักดิ์ แต่ภายในเหม็นทีึ่ง

ตามคาด ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนดีอะไร!

เมื่อเทียบกับคู่หมั้นของเธอแล้ว ไม่เลวเลย แม้ตามหลัก แล้ว พวกเขาก็ถือได้ว่าดองกันเพราะธุรกิจ

นิ้วมือของเธอสวมแหวนที่เขาให้เอาไว้ หรูหราเลอค่า ราคาสูงลิ่ว ที่ล็อคนิ้วมือของเธอเอาไว้ ในขณะเดียวกัน เขา

กำลังพยายามล็อคหัวใจของเธอด้วยเช่นกัน เมื่อเทียบกันแล้ว แอนน่าทำการสรุป ชายผู้นี้แค่ชายเจ้าชู้

ไม่รู้ว่าหญิงสาวโต๊ะข้างๆแอบกระซิบอะไรกัน ชายหนุ่ม กระซิบตามเสียงแผ่วด้วยเช่นกัน ก่อนเห็นหญิงสาวก้มหน้า เดินออกไป

อดยอมรับไม่ได้ หญิงสาวสวยสง่านัก รูปร่างนั้นไร้ที่ติที่ เดียวเชียว ชายเจ้าชู้กลับไม่รู้จักพอ? สมองมีปัญหาแน่
Shitผู้ชายที่ทำร้ายผู้หญิงน่าโมโหเสียจริง

หากแต่….แอนน่ากำตะเกียบในมือ พร้อมขมวดคิ้ว เธอ ไม่อยากยุ่งเกี่ยว ยังไงซะอีกไม่กี่วันก็จะกลับอเมริกาแล้ว และจะยอมแต่งงานอย่างว่าง่าย

เธอคีบเนื้อปลาขึ้นอีกครั้ง รสชาติไม่เลวเลย ร้านอาหารที่ มีระดับเช่นนี้ จำเป็นต้องเปิดบัตรสมาชิก

เธอทานอาหารตรงหน้าอย่างสุขสันต์ ก่อนเงยหน้า สบ ประสานสายตาเข้ากับชายหนุ่มพอดิบพอดี ทั้งคู่ห่างกันเล็ก น้อย สบประสานสายตาเข้าอย่างจัง คนหนึ่งเยาะเย้ยดูถูก คนหนึ่งคาดการณ์ไม่ได้

แอนน่าบดเคี้ยวเนื้อปลาในปาก ริมฝีปากยกขึ้น ส่งรอย ยิ้มเยาะเย้ยไปทางเขา เจ้าเล่

ท่านเชียวเผยสายตายากที่จะคาดเดา กล้าแสดงกิริยา เช่นนี้กับเขา เธอเป็นคนที่สอง!

หลังทานอาหารจนอิ่ม แอนน่าเช็ดเศษอาหารบริเวณรอบ ขอบริมฝีปาก เมื่อแหงนหน้าขึ้นกลับเห็นชายหนุ่มยังคงนั่ง อยู่ที่เติม อาหารเต็มโต๊ะแต่กลับไม่ได้รับการแตะต้องเลย แม้แต่น้อย

ชายหนุ่มกำลังนั่งบนเก้าอี้ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ที่ท่าสูง ศักดิ์ หากไม่ใช่เพราะรู้นิสัยที่แท้จริงของเขา แอนน่าคงถูกเขาดึงดูดเข้าเป็นแน่

แต่ก่อนเธอเคยคิดว่าแฟนหนุ่มของเธอนั้นหล่อเหลา เอาการ หากเป็นในยุโรป ส่วนสูงนั้นถือว่าไม่ธรรมดา หาก แต่เมื่อเทียบกับเขา ขายหนุ่มตรงหน้าชนะขาด

ประหลาด ทำไมเธอถึงได้เปรียบเทียบอะไรที่ไร้สาระเช่น นี้? ระหว่างมนุษย์โลก ไม่มีสิ่งใดสมควรถูกเปรียบเทียบ

เธอส่ายหน้า ก่อนเดินออกจากร้านไป

หากแต่หลงเชียวยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ไม่ทราบได้ว่าเขานั่น คิดอะไรอยู่ หรือเขาอาจไม่ได้คิดอะไรเลย เพียงแค่ต้องการ ผ่อนคลายเท่านั้น

ความรู้สึกที่บอกไม่ถูกดึงรั้งเขาเอาไว้ เขาถูกความรู้สึก อะไรบางอย่างดึงรั้งเอาไว้

“คุณหลง อาหารเย็นหมดแล้ว ต้องการอุ่นหรือไม่?” พนักงานเห็นว่าเขาไม่นิ่งเฉยจนอาหารเย็นแล้ว จึงเข้ามา ถามไล่

ท่านเขียวตอบเสียงเรียบ “ไม่เป็นไร ช่วยทำเมนูที่เหมือน โต๊ะนั้นมาหน่อย”

เมื่อครู่ เขาเห็นหญิงสาวทานอย่างอร่อย เขาไม่ทันได้ สังเกต ตนเหม่อลอยนั่งมองผู้หญิงรับประทานอาหาร

“รับทราบ กรุณารอสักครู่”
DE

เข้าครู่ ภายในห้องของโรงแรมสี่ดี้

Lisaที่เดินทางถึงประเทศจีนอย่างปลอดภัยจ้องมองออก ไปยังนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าสดใส อากาศบริสุทธิ์ เธอสูตลม หายใจเข้าลึก ก่อนเอ่ย “แอนน่า อันที่จริงประเทศจีนไม่ได้ แย่อย่างที่เธอคิดหลอก? หลังฉันลงเครื่องทุกอย่างเป็นไปได้ ด้วยดี เมื่อคืนเพราะอารมณ์ของเธอกระทบต่อการตัดสินใจรี ป่าว?”

แอนน่าทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเกียจคร้าน เส้นผมสยาย ออกอย่างเป็นธรรมชาติ เผยใบหน้าขาวนวล พร้อมพลิก เอกสารในมือ เตรียมการสำหรับงานแลกเปลี่ยนในวันพรุ่งนี้

เธอยกแก้วกาแฟบนโต๊ะขึ้นดื่ม ก่อนขมวดคิ้วเอ่ย “เธอคิด ว่าที่นี่ดีหรือ?”

Lisaหัวเราะ “ไม่ถึงขนาดนั้นหลอก แต่ประเทศจีนเป็น ประเทศที่มีประวัติเก่าแก่มาอย่างยาวนาน หากตั้งใจขุดคุ้ย ต้องเจออะไรน่าสนุกแน่เลย”

แอนน่าไม่ตอบโต้ใดๆ “ฉันไม่มีอารมณ์ไปนั่งขุดหลอกนะ รอจบงานแลกเปลี่ยน เราก็เตรียมกลับกันได้เลย”

* โถ? รีบจังเลย เธอจะอยู่เที่ยวที่นี่สักพักนี่? บนโลก ออนไลน์บอกว่า ลีเจียงกับลาซาก็สวยดี น่าลึกลับดี เธอจะ ไปดูสักหน่อยไหม?”
อันที่จริง ตอนนี้แอนน่าไม่อยากไปไหนทั้งนั้น แถมยังรู้สึก ว่ากลับนิวยอร์กไปอยู่กับพ่อแม่ยังดีซะกว่า

“ที่ฉันทำเครื่องหมายในเอกสารไปแท้ซะ แล้วพิมพ์ออก

มาใหม่”

“ได้เลย ได้เลย”

แอนน่ายกแก้วกาแฟขึ้นมุ่งไปยังริมหน้าต่าง มืออีกข้าง โอบข้อศอกเอาไว้จ้องมองไปยังทิวทัศน์ด้านนอก ตึกสีขาว ตระหง่านของบริษัทMBKที่เด่นเป็นสง่า

เธอพอจำได้ ในประวัติแนะนำของโรงพยาบาลหวาเซี่ย เห็นว่าอยู่ภายใต้บริษัทMBK ส่วนผู้บริหารบริษัทMBKคือ หลงเชียว

“แอนน่า เธอรู้จักอาหารอร่อยๆ ในประเทศจีนบ้างใหม? คนอื่นบอกว่าอาหารของจีนล้ำเลิศมาก อร่อยมาก! มี ภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง ชื่อว่า (จีนบนปลายลิ้น) มีแต่อาหารหาร จีนเต็มไปหมดเลย!”

อาหารอร่อยหรือ?

“Lisa ฉันจะบอกอะไรให้ ฉันจะพาไปที่หนึ่ง มีแต่อาหาร ระดับประต้นๆทั้งนั้นเลย”

“จริงหรือ? รอเดี๋ยว ฉันเรียก Curretไปด้วยกัน”

แอนน่าสำเร็จในการสมัครบัตรสมาชิกร้านอาหารหรงเหยียน บัตรสมาชิกสีทองอยู่ในมือ สายตาเหลือบไปเห็นที่นั่ง ของชายเจ้าชู้นั้น เธอขมวดคิ้วแน่น

หลังได้ลิ้มลองอาหารจีน LisaและCurretหลงรักที่นี่ขึ้นมา ต่างจากอาหารการกินกินอเมริกา อาหารจีนนั้นหลากหลาย แถมกลิ่นสีรสครบถ้วน ติดใจทันทีที่ได้ทาน

“แอนน่า ฉันว่าเธออย่าเพิ่งกลับนิวยอร์กเลย รอพวกเรา ได้ลิ้มรสอาหารที่นี่ให้หมดก่อนค่อยกลับ โอเคไหม?”

ทานให้หมด?

“ร้านอาหารร้านนี้เมนูเป็นร้อย ซิมหมดนี่เดือนนึงก็ไม่พอ น่ากลัวจริง” แอนน่าปฏิเสธ

ดวงตาสีฟ้าของCurretเสียดายนัก “แอนน่า ถ้างั้น เราหา อะไรทำที่นี่สักพัก กินไปด้วยเที่ยวไปด้วย? อาหารที่นี้อร่อย ชะมัด! ฉันชักชอบประเทศจีนแล้วสิ”

เอ่อ?

ชาวอเมริกันทั้งสองกลับชอบประเทศจีนขึ้นมา แต่เธอกลับ ไว้ความรู้สึกต่อประเทศนี้ มีอะไรผิดพลาดตรงไหนกัน?

บริษัทMBK ที่ห้องทำงานผู้บริหาร

หลงเชียวเจ็บแปลบขึ้นมากลางอก นิ้วมือเรียวยาวปาด เหงื่อที่ผุดขึ้นบนหน้าผาก ในเวลาอันรวดเร็วใบหน้าเขาเหงื่อ

ท่วม
จี้ตงหมิงเห็นเจ้านายที่เจ็บหน้าอก เขาเปิดขวดยา เทยา เม็ดสีขาวออกมาสองเม็ด ยื่นไปตรงปากของเขา “เจ้านาย ทานยาก่อน”

หลงเชียวตื่มยาก่อนดื่มน้ำตาม ก่อนเอนกายพิงกับเก้าอี้ อย่างเหนื่อยหน่าย นิ้วมือเรียวยาวทาบไว้ตรงกลางอก สีหน้าขาวซีด

จี้ตงหมิงนวดทรวงอกให้กับเขาเบาๆ ก่อนเอ่ยอย่าง กังวล”เจ้านาย ไม่ได้กำเริบมาหลายเดือนแล้วไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงกำเริบกะทันหันขึ้นมา?”

หลงเซียวหลับตาลง คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันเป็นปม น้ำเสียงยังคงเหน็ดเหนื่อย “ไม่เป็นไร”

เมื่อสองปีก่อนเขาเกิดอุบัติเหตุที่ทรวงอก ก่อนผ่านการ

รักษาที่ทรมาน ทรวงอกของเขาค่อยยังดีขึ้น…

เมื่อครู่เขานึกถึงคู่สังหาน ทุกครั้งที่นึกถึงเธอ เมื่อคิดถึง เกินเหตุก็จะเกิดอาการ เจ็บจนทรมานถึงที่สุด

ทำไมถึงคิดถึงเธอขึ้นมากะทันหัน? หรือว่า….เพราะผู้ หญิงคนนั้น?

“เจ้านาย ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ ต้องไปหาหมอสักหน่อย ต้องมียาหรือวิธีรักษาอื่นที่สามารถช่วยท่านได้อย่างเด็ด ขาด”
บางทีหลังจากนี้หลายสิบปี ต้องเผชิญหน้ากับความเสี่ยง ของอาการป่วยนี้ อย่างนั้น….ใครจะทนไหว?

หลงเชียวสูตลมหายใจเข้าลึก หยิบผ้าเช็ดหน้าสีเทาขึ้น เข็ตเม็ดเหงื่อ “หมอตรวจได้แต่โรคในใจ แต่รักษาโรคในใจ ไม่ได้”

เจ็บใจ กับเจ็บใจ ต่างกัน

จี้ตงหมิงนึกขึ้นได้ แม้ตนก็รู้สึกใช้การไม่ได้ แต่เขาคิดว่า ควรลองสักตั้ง “เจ้านาย คุณรู้จักหมอสาวที่ชื่อแอนน่าไหม? ได้ยินว่าเธอจะรักษาแค่คนที่มีหน้ามีตา แม้ค่ารักษาของเธอ นับได้ว่าแพงที่สุดในโลก แต่ความสามารถเธอไร้เทียมทาน ลองให้เธอตรวจดูไหม”

แอนน่า?

หลงเชียวขมวดคิ้ว ตอนนี้เขาไม่ชอบหมอด้านทรงอก กระทั่งไม่อยากได้ยินสามพยางค์นี้

ไร้การตอบโต้จากท่านเชียว

“การแลกเปลี่ยนของโรงพยาบาลหวาเซี่ยในครั้งนี้ คณบดีเฉินได้เชิญคุณแอนน่ามาด้วย ได้ข่าวว่าเธอตอบรับ แล้ว หากเธอปรากฏตัวขึ้นในงาน ให้เธอลองตรวจดู ก็ไม่ เสียหาย ท่านว่าอย่างไร?”

หลงเชียวยกมือขึ้นบีบนวดขมับ เอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “พรุ่งนี้ ?”
“ใช่แล้ว ที่ห้องโถงโรงพยาบาลหวาเซี่ย ถ้าอย่างนั้น ให้ ผมเข้าไปไหม?”

“อึม”

อันที่จริงไม่หวังอะไรหลอก ทำการตรวจมานับไม่ถ้วน เพิ่ม ครั้งนึงไม่มาก ลดครั้งนึงไม่น้อย เขายังไงก็ได้

“แกไปที่งาน อัดวิดีโอของแอนน่ามาให้ฉัน”

“ครับ! เจ้านาย!”

ชายหนุ่มยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้จิตงหมิงออกไป หลง เซียวตั้งสติ นิ้วมือหยิบกระเป๋าตังค์ออกมา ด้วยความอิดโรย เขาหยิบบัตรสมาชิกร้านอาหารร้านอาหารหรงเหยียนออก มา

ด้วยสีหน้ายากที่จะคาดเดา

งานแลกเปลี่ยนเริ่มขึ้นอย่างตรงเวลา แอนน่ากับผู้ช่วยทั้ง สองถึงโรงพยาบาลหวาเซี่ยอย่างตรงเวลา คณบดีเฉินผู้นำ สูงสุดและหมอจากแผนกทรวกอกออกมาต้อนรับอย่างเป็น กันเอง

การมาเยือนของแอนน่าทำให้เหล่าหมอตื่นเต้น และตก ตะลึงในเวลาเดียวกัน

ไม่มีใครคาดคิด หมออัจฉริยะในตานานยังสาวและสวย

เช่นนี้
ไม่เพียงแต่หมอที่ตกตะลึง จีดงหมิงที่สอดแทรกอยู่ ภายในตกตะลึงไปด้วยเช่นเดียวกัน แอนน่าไม่ใช่ยัยป้าแก่? แต่กลับเป็นสาวสวย!

ดูท่าราว20กว่าเท่านั้น ดวงตาที่น่าดึงดูด ผิวขาวออร่า เรียวขาที่ยาวงาม ดูดีซะมัด!

รูปร่างนางแบบเห็นๆ!

เป็นหมอสาวที่สวยขนาดนี้ สวมชุดกาวน์สีขาวคงถูก

ดึงดูดตายเรียบ

จี้ตงหมิงชมไม่ขาดสาย แอบอัดวิดีโอขณะที่แอนน่ากล่าว ก่อนทำการส่งให้เจ้านายอย่างราบรื่น

วิดีโอถูกส่งสู่หลงเชียว

ท่านเขียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ จากการ บรรยายของจี้ตงหมิง เขาคิดว่าแอนน่าเป็นสาวแก่วัย40 แต.

หลังเห็นวิดีโอ ท่านเซียวหรี่ตาลง เขาพินิจด้วยดวงตาล้ำ ลีก หลังจ้องมองอย่างตกตะลึง เขากำโทรศัพท์แน่น เธอเอง

หรือ

หญิงสาวที่พบในร้านอาหารร้านอาหารหรงเหยียน “ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน พาเธอมาที่คฤหัสถ์ใด้”
เจ้านายสนใจจริงตัว! ดีจังเลย!

“ครับ! เจ้านายสบายใจได้!”

“อีกอย่าง ไม่ต้องบอกสถานะของฉันกับเธอ”

อืม?

“ครับ!”

งานแลกเปลี่ยนจบลงด้วยดี แอนน่าหายตัวไปจากงาน หลังเสียงปรบมือ เฉกเช่นกับครั้งก่อน เธอปฏิเสธงานเลี้ยง ก่อนเดินไปยังรถที่จอดอยู่พร้อมผู้ช่วย

ภายในห้องโถงเงาร่างสูงใหญ่ขัดขวางเส้นทางของเธอ

จี้ตงหมิงยืดตัวขึ้น ก่อนส่งยิ้มด้วยมารยาท “คุณแอนน่า ขอเชิญคุณพบกับผู้ป่วยท่านหนึ่งได้หรือไม่?”

แอนน่าหันไปทางLisa ด้วยความสงสัยชายหนุ่มตรง หน้า? มาจากไหนกลับไปทางนั้นเสีย

LisaและCurretกั้นจี้ตงหมิงเอาไว้ด้านนอก “ขอโทษด้วย คุณผู้ชาย การมาเยือนของคุณแอนน่าในครั้งนี้เพียงเพื่อเข้า ร่วมงานแลกเปลี่ยนเท่านั้น ไม่ทำการรักษา”

ไม่ธรรมดาเลยจิงๆ

“คุณแอนน่า คนๆนี้ ตรงตามความต้องการในการรักษา ของคุณ ไม่ว่าจะด้านการเงินหรืออำนาจ ขอเชิญคุณไปกับDE

ผมเถอะครับ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ