ตอนที่ 159 เผ่นไปแอฟริกา ท่านเซียวโมโหจนถึงขีด
สุด
“ลั่วลั่ว! ทำฉันตกใจหมดเลย! ได้ยินพวกเขาพูดว่าเธอโดน จับเข้าคุกไปแล้ว ฉันแทบจะตกใจตาย เธอเป็นยังไง บ้าง…หน้าเป็นอะไรไปนะ? ! ทำไมเธอถึงได้ผอมลงแบบนี้!”
ยังไม่ทันฟังความเป็นห่วงที่ลั่วลั่วราวกับปืนกลของเธอจบ ฉู่ลั่วหานกดไหล่ของเธอเอาไว้ ล้วงเอากล่องผ้าออกมาจาก ข้างในกระเป๋ายัดใส่เข้าไปในมือของซวงซวง “สิ่งนี้ รอหลัง จากที่หลงเซียวออกจากโรงพยาบาล เธอหาโอกาสมอบให้ เขากับมือนะ”
ลู่ซวงซวงตกตะลึงไปชั่วขณะ มองพิจารณากล่องผ้าสี่เหลี่ ยมจัตรัสใบนี้ “ข้างในนี้คืออะไร? แล้วก็ ทำไมให้ฉันมอบให้ เขา? ให้ฉันพูดอะไรกับเขาล่ะ?”
อย่าพูดถึงเอาของให้เลย ลู่ซวงซวงมองเห็นหลงเชียวต่าง ก็แผ่นหลังเย็นวูบไปหมด ออร่าของเจ้าหนุ่มนั่นซ่างแข็งแกร่ง ช่างเยือกเย็นช่างอาจหาญจริงๆ หัวใจของเธอไม่ค่อยจะดี
“เธอก็บอกว่าเป็นของที่ฉันให้กับเขา เขาเห็นก็เข้าใจ
แล้ว”
ลู่ชวงชวงเอียงศีรษะมองลั่วหานขึ้นๆลงๆ แอบรู้สึกว่าที่ไหนไม่ปกติ “ลั่วลั่ว เธอเป็นอะไรไปกันแน่? ทำไมฉันถึงรู้สึก ว่าเธอดูเหมือนมีความในใจไม่ได้บอก”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร เพียงแต่ช่วงนี้ฉันจะเข้าร่วมทีมกู้ภัย ทางการแพทย์ ต้องจากประเทศจีนไปสักระยะ เธอต้องดูแล ตัวเองดีๆนะ เจอผู้ชายที่ชอบก็อย่าเล่นๆอีก เอาตัวเองแต่ง ออกไป แต่ว่าจะต้องเป็นแบบที่ชื่อสัตย์จริงใจต่อเธอถึงจะได้ ไม่เช่นนั้นจะส่งตัวเองออกไปตามใจชอบไม่ได้นะ”
“ให้ตายเถอะ! อย่าพูดเหมือนแม่ฉันสิ แล้วเธอจะกลับมา เมื่อไหร่? ถึงแอฟริกาก็ต้องรักษาการติดต่อกับฉันนะ โพสต์ รูปลงโซเชียลเยอะๆล่ะ”
“ได้!”
เธอตอบกลับอย่างตรงไปตรงมามาก แต่ว่าสถานที่แบบ นั้น จะมีอินเตอร์เน็ตรีเปล่าก็ยังไม่รู้ จะให้โพสต์อะไรล่ะ?
ลู่ซวงซวงคือเพื่อนเพียงหนึ่งเดียวของเธอในเมืองหลวง คนอื่นๆนั้นคู่ลั่วหานไม่อยากทำให้รู้กันไปจนหมด แล้วก็ไม่ อยากติดต่อกับใครใดๆ อีก
“คุณฉู่ เชิญเถอะครับ”
บอดี้การ์ดร่างสูงในชุดเครื่องแบบสีดำเปิดประตูรถ ฉู่ลั่ วหานหันกลับไปมองโรงพยาบาลครู่หนึ่ง ลมหายใจติดอยู่ที่ หน้าอกทำยังไงก็หายใจเข้าได้ไม่เต็มปอด สีหน้าซีดเผือดไร้สีสัน ใช้พลังที่มีอยู่ทั้งหมดถึงทำให้ตัวเองค้ำเอาไว้ได้
รถวิ่งห่างจากโรงพยาบาล จู่ลั่วหานนั่งอยู่บนเบาะทาง ด้านหลังน้ำตาก็ไม่ได้หยุดไหลอีก
หลังจากนั้นสองวัน เคนยา
แผ่นดินที่อยู่ในแถบเส้นศูนย์สูตร แสงอาทิตย์แผดเผา โดยตรง หลังจากที่ลงจากเครื่องบิน ฉู่ลั่วหานรู้สึกได้ถึง ความร้อนระอุ ความร้อนระดับสูงแบบนี้ เธอไม่เคยสัมผัสมา ก่อน
ไม่กล้าแหงนมองท้องฟ้าเลยแม้แต่น้อย ผิวหนังนอกร่มผ้า ใดๆต่างก็มีโอกาสถูกรังสีอัลตราไวโอเล็ตแผดเผาได้ ภายในชั่วพริบตา ความแสบร้อนที่ที่มแทงผิวหนัง เรียกให้ ใจของคนแทบจะเป็นบ้าตาม
“ที่นี่…ในตำนานเล่าว่ากับโซมาเลีย มีโอกาสที่จะมีการ ดวลปืนกันได้ตลอดเวลา ทุกวินาทีต่างก็ใช้ชีวิตอยู่บนความ เป็นความตาย.ก็คือที่นี่ ดีจริงๆ ” เธอหัวเราะทั้งน้ำตา
ถังจิ้นเหยียนน่าผ้าคลุมไหล่ผื่นใหญ่คลุมไปบนร่างกาย ของเธอ “มนุษยศาสตร์แย่ไปหน่อย แต่ทิวทัศน์ธรรมชาติจะ ยอดเยี่ยมมาก” เขายิ้มขึ้นมาเล็กน้อย
คู่ลั่วหานก็ยิ้มตามเช่นเดียว ตอนที่โรงพยาบาลจัดมาที่นี่ก็ไม่เคยคิดว่าจะปล่อยคนไป มีโอกาสตายที่นี่ได้ตลอดเวลา?
ที!
หลังจากที่ลงจากเครื่องบิน ทั้งสองคนโดยสารรถบัสใช้ เวลาสี่ห้าชั่วโมงถึงจะถึงที่หมายสุดท้ายในที่สุด สามด้าน ล้อมด้วยภูเขา ด้านนึงเป็นเขตปศุสัตว์ที่โล่งกว้าง ประชากร เบาบาง ดูแล้วค่อนข้างเหมือนฉากในหนังคาวบอยตะวันตก
ลงจากรถ สภาพสองแง่สองง่ามระหว่างฉากที่รกร้างกับ อุณหภูมิที่ร้อนระอุ ฉู่ลั่วหานค่อนข้างมีนจริงๆ
ถังจิ้นเหยียนวางกระเป๋าเดินทางลง “ด้านหน้าก็คือสถาน ที่ที่ทีมแพทย์พักอาศัย ผมได้เตรียมห้องเดี๋ยวไว้ให้กับคุณ ล่วงหน้าแล้ว”
เดินตามถังจิ้นเหยียนไปด้านหน้า ด้านหน้ามีหญิงท้องถิ่น ที่สวมเครื่องแต่งกายสีสันสดใสอยู่สองสามคน บอกว่าคือ เครื่องแต่งกาย ที่จริงแล้วดูเหมือนผ้าผืนใหญ่ห่อคลุม ร่างกายเอาไว้เสียมากกว่า เผยให้เห็นผิวที่เข้มและมันวาว มองแวบแรกแทบจะแยกไม่ออกหรอกว่าใครคือใคร
คู่ลั่วหานดึงผ้าพันคอชีฟองสีขาวผืนหนึ่งออกมาจากใน กระเป๋าคลุมศีรษะและครึ่งค่อนใบหน้าเอาไว้
“ตอนนี้ยังไม่ต้องให้ใครรู้สถานะของฉันจะดีกว่า” เธอ หัวเราะขึ้นอย่างปิดบังเรื่องที่จะทำให้คนอื่นหัวเราะเยาะตัวเอง ม้วนผ้าพันคอเล็กน้อย มองไม่เห็นความรู้สึกบนใบหน้า
ถังจิ้นเหยียนถือโอกาสประคองกระเป๋าเดินทางแล้วมอง สังเกตเธอ จากนั้นก็พยักหน้าอย่างพิจารณาและมั่นใจแล้วก็ ไม่ปาน “ไม่เลว ค่อนข้างมีกลิ่นอายของต่างบ้านต่างเมือง
ประเทศจีน เมืองหลวง
“บอสครับ ติดต่อคุณหญิงไม่ได้จริงๆ เธอไม่ได้ท่ำซิมใหม่ อีกทั้งค่ายืนยันจากโรงพยาบาลทางนั้น คุณหญิงไม่ได้อยู่ ในรายชื่อทีมแพทย์ที่ติดตามครับ ”
หลงเชียวขมวดคิ้วขึ้น มองดูหน้าจอโทรศัพท์มือถือด้วย สีหน้าที่จริงจัง ก่อนที่เธอจะไปไม่ได้สวมใส่นาฬิกาเรือนนั้น เอาไว้!
“ค้นหาเที่ยวบิน! จําเป็นจะต้องหาเธอให้เจอ!” หลงเชียว เลิกผ้าห่มขึ้นฝืนจะลงจากเตียง
จี้ตงหมิงพอเห็นอารมณ์ของท่านประธานได้รับแรงกระตุ้น ที่มากเกินไป สองมือก็กดไหล่ของเขาเอาไว้เอ่ยเตือนขึ้น อย่างหนักแน่นจริงจัง “ท่านประธาน สถานการณ์ร่างกาย ของคุณในตอนนี้ยังไม่เสถียร จะต้องพักรักษาแผลให้ดีก่อน ไม่เช่นนั้นจะมีเรี่ยวแรงไปหาคุณหญิงได้ยังไงกัน? คุณวางใจ ครับ ผมจะต้องพยายามอย่างสุดความสามารถค้นหาที่อยู่ ของคุณหญิงให้ได้”
หลงเขียวกำหมัดแน่น”ปิง”ทุบลงบนขอบเตียง “บ้าจริง! ผมควรจะเดาออกว่าเธอจะทำเช่นนี้ 4
เพียงแต่ผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนเป็นกล้าขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ กัน คิดไม่ถึงว่าจะกล้าหลอกเขา! เขาจะต้องจับกลับมาสอบ ถามให้ชัดเจนให้ได้!
จี้ดงหมิงเช็คเที่ยวบิน แต่กลับพบว่าไม่ปรากฏชื่อของฉู่ลั วหานอย่างประหลาด
เขาหาไม่พบแน่นอน ในขณะที่ฉู่ลั่วหานขึ้นเครื่องหลงถึงก็ สั่งให้คนลบบันทึกการเดินทางของเธอไปตั้งนานแล้ว
จี้ดงหมิงนำข่าวบอกกับหลงเซียว “ท่านประธาน ดังนั้น คุณหญิงน่าจะยังอยู่ในประเทศ ไม่มีการขึ้นเครื่องบิน ดังนั้น สามารถพิสูจน์ได้ว่าเธอยังไม่ได้ไปไหนไกล บางที่คุณหญิง เพียงแค่อยากจะสงบสติอารมณ์สักสองสามวันกระมัง ถึง อย่างไรเรื่องที่เกิดขึ้นหลายวันมานี้ก็มากมายจริงๆ”
ดวงตาที่ล้ำลึกแหลมคมของหลงเชียวกวาดไปทางจี้ตงห มิงราวกับปลายดาบแหลมก็ไม่ปาน ริมฝีปากบางเยือกเย็น ภายใต้ความโกรธและร้อนใจ บีบถามเอาคำตอบทีละคำที่ ละประโยคว่า “เรื่องอะไร? ช่วงนี้เกิดอะไรขึ้น?”
จี้ตงหมิงกัมศีรษะลงต่ำ คางแทบจะลากลงต่ำไปบนท้อง ไม่กล้าปริปากแม้แต่คำเดียว จบเห่แล้ว เมื่อกี้ตื่นเต้นเกินไป หน่อย ควบคุมตัวเองเอาไว้ไม่อยู่
บ้าจริง !
“พูด!” น้ำเสียงของหลงเชียวบีบบังคับจนทำให้คนหวาด กลัว มือข้างเดียวคว้าคอเสื้อของจี้ตงหมิงเอาไว้ หากเขากล้า โกหกแม้แต่ประโยคเดียว หลงเซียวทำลายเขาได้ตลอด เวลา!
จี้ตงหมิงกัดฟันแน่น แผ่นหลังชุ่มไปด้วยเหงื่อ ถ้าหาก… บอสได้รับแรงกระตุ้นมากจนเกินไปจนเกิดเหตุการณ์ที่ไม่ คาดฝัน..
“ผมให้คุณพูด! คุณมันฟังไม่เข้าใจหรือยังไง!”
ถูกบีบบังคับโดยแรงกดดันของหลงเซียว กับกลัวเขาใน ตอนนี้จะได้รับแรงกระตุ้นมากจนเกินไปจนเกิดเหตุการณ์ที่ ไม่คาดฝัน จี้ตงหมิงได้แต่นำเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ อธิบายออกไปจนหมด
ฟังจี๊ตงหมิงบรรยายความไม่เป็นธรรมที่สั่วหานได้รับจบ หัวใจของหลงเชียวบีบรัดจนเจ็บปวดอย่างแรง!
บาดแผลที่ยังไม่สมานเข้าหากันหลังการผ่าตัดราวกับถูก คนราดด้วยกรดซัลฟิวริก กัดกร่อนอวัยวะภายในจนแตก กระจาย
ดวงตาที่ดำสนิทของหลงเชียวราวกับลูกไฟขึ้นมาอย่าง กะทันหัน เปลวไฟเผาไหม้อย่างรุนแรงจนไม่อาจขัดขวางสองมือคว้าปกคอเสื้อของจี้ตงหมิงเอาไว้แน่น บีบบังคับถาม ต่อไปว่า “ยังมีอะไรอีก!”
เห็นว่าปิดบังต่อไปไม่ไหวแล้ว ตงหมิงได้แต่กัดฟัน ตัดใจ นำเรื่องที่ไม่หรูเฟยแท้งบอกกับบอสของตนเอง หลังจากพูด จบ จี้ตงหมิงแทบจะคุกเข่ายอมรับความผิด คิดไม่ถึงว่า มือคู่ นั้นที่จับตัวเองเอาไว้กลับคลายออก
ชายหนุ่มที่หล่อเหลาอย่างหาใดเปรียบแต่กลับเที่ยวแห้ง จนราวกับถูกสูบเลือดจนหมดนั่งลงบนเตียง หัวเราะอย่าง ประชดประชันทีสองสามที่ สายตาที่เยือกเย็นว่างเปล่า ใบหน้าที่เห็นเค้าโครงอย่างชัดเจน ค่อยๆสูญเสียอุณหภูมิ อย่างช้าๆ ที่มาแทนก็คือความเลือดเย็นของใบหน้าที่ไร้ ความรู้สึก
แท้ง?
ลั่วหานท่ำร้าย?
ไอ้พวกสารเลว! ไอ้พวกโง่งม!
ลั่วหานของเขาไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้เป็นอันขาด!
จี้ตงหมิงนิ่งอึ้งไปหลายวินาที สังเกตการเปลี่ยนแปลง ความรู้สึกบนใบหน้าของบอสอย่างจริงจัง บอสคือปวดใจ หรือว่าเป็นอะไรไปกันแน่? นี่คือปฏิกิริยาตอบสนองอะไรกัน?
“บอสครับ ถึงแม้ลูกจะไม่อยู่แล้ว แต่ยังดีที่ร่างกายของคุณโม่ไม่ได้มีอุปสรรคร้ายแรงอะไร เพียงแต่เดือนนี้ต้องพัก ฟื้น ถึงอย่างไรแท้งก็ยังต้องอยู่ไฟ”
“งั้นก็ให้เธอพักผ่อนให้ดีก็แล้วกัน ! ”
น้ำเสียงที่พูดไม่ใช่ความห่วงใยอย่างแน่นอน โม่หรูเฟย ตอนนี้เป็นยังไง ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาเลยแม้แต่น้อย บุญ คุณในการช่วยชีวิตเขาได้ตอบแทนแล้ว สำหรับเด็ก…
ท่านเซียวเพียงแค่อยากหัวเราะออกมาอย่างประชด ประชัน เด็กคนนึงที่ถูกพวกเธอใช้เป็นเครื่องมือในการได่เต้า เป็นคุณหญิงของตระกูลหลง ให้เขาไปใส่ใจ? ไปรักใคร่ เอ็นดูอย่างจริงใจ?
เห็นว่าท่านเซียวนิสัยดีขนาดนั้นจริงๆ?!
ภายในห้องผู้ป่วย ความกดอากาศต่ำมาก บรรยากาศอืม ครีมเป็นอย่างมาก ผู้ชายที่อยู่บนเตียงใบหน้าบิ้งตึง ดุจดัง
อสูร
“ติดต่อถังจิ้นเหยียน ” นิ้วมือของหลงเซียวทาบไปบนหน้า ผากกุม ชื่อที่ทำให้เขาปวดหัวอย่างหาใดเปรียบนี้ บ้าจริง เขายังต้องพูดอีกกี่ครั้งกันแน่?
จี้ตงหมิงพยักหน้า ลองกดเบอร์โทรออก ด้านในแจ้งเตือน
ว่าไม่สามารถติดต่อได้
สายตาที่เยือกเย็นของท่านเชียวราวกับรังสีที่แผ่ออกไป”ลั่วหานหายตัวไป ถังจิ้นเหยียนก็ติดต่อไม่ได้ งั้นก็ไม่ใช่ เรื่องบังเอิญแล้ว”
หลงอุทานออกมาอย่างประชดประชัน ออกคำสั่งไปใน ทันทีว่า “เรียกคณบดีเฉินมาหาผม!”
จี้ตงหมิงพยักหน้า “ครับ บอส!”
ใช้เวลาเพียงแค่ไม่ถึงสิบนาที คณบดีเฉินก็ถูกคนเชิญตรง มาจากห้องทำงานถึงยังห้องผู้ป่วยของหลงเซียว จี้ตงหมิง เฝ้าอยู่ที่ด้านนอกประตู ใครก็ไม่สามารถเข้าไปที่ด้านในได้
ภายในห้องผู้ป่วย ชายหนุ่มที่อยู่บนเตียงสีหน้าสงบนิ่ง ถึง แม้จะผ่านโลกมาหลายสิบปีคณบดีเฉินก็ดูไม่ออกว่านัยน์ตา ของเขาซ่อนอะไรเอาไว้
เขาเอ่ยถามขึ้นอย่างร้อนอกร้อนใจเป็นอย่างมาก “คุณ หลง เรื่องอะไรกันแน่ครับ?”
หลงเชียวกลับไม่ร้อนใจ เผชิญหน้ากับคณบดีเฉินคนที่รุ่น แกกว่าแบบนี้ เขาก็ยังคงมีการได้รับการปลูกฝังมาอย่างดี มาก “คณบดีเฉินครับ ได้ข่าวว่าโรงพยาบาลของคุณส่งทีม แพทย์ชุดหนึ่งออกไปต่างประเทศ?”
คณบดีเฉินเหงื่อตก โชคยังดี สุดท้ายตอนที่ออกเดินทาง ลั่วหานไม่ได้อยู่ในนั้น ไม่เช่นนั้นเขาได้ตายเป็นหมื่นครั้ง แน่ๆ
“เป็นเรื่องจริงครับ…เมื่อวานช่วงเช้าออกเดินทาง”
มือที่เห็นท่อนกระดูกซัดเจนของหลงเชียวเคาะไปบนปก เอกสารครั้งแล้วครั้งเล่า
มือของหลงเชียวเคาะปกเอกสารครั้งแล้วครั้งเล่า “ไป ที่ไหนหรอ? มีใครไปบ้าง? ผมหวังว่าคณบดีเฉินจะบอกกับ ผมด้วยตนเองนะครับ”
ไม่ว่าคณบดีเฉินจะชำนาญโลกอีกสักแค่ไหน เผชิญหน้า กับหลงเชียวก็ยังคงหวาดกลัวอยู่ดี
“ทำไมครับ? คุณบดีเฉินมีอะไรที่ไม่สะดวก?” ความหมาย นั้นก็คือ หากไม่สะดวกที่จะพูด ให้ผมช่วยคุณเป็นไง?
คณบดีเฉินจะกล้าไม่ตรงไปตรงมาได้ที่ไหนกัน พิจารณา ไตร่ตรองอยู่สักพัก “พวกเขาไปที่เคนยาครับ”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ