ตอนที่ 145 ป๋อนน้ำดื่มให้คุณ ไม่ทำอย่างอื่น

ในตอนเย็น จู่ลั่วหานตื่นขึ้นมาจากอาการโคม่า ดวงตาและ ลำคอยังคงเจ็บและรู้สึกไม่สบายตัวหลังจากถูกควัน ดิ้นรน หลายครั้ง ในที่สุดก็ลืมตาขึ้นมา

สายตาของเธอยังไม่ฟื้นตัวอย่างเต็มที่ และเธอก็ยังมอง เห็นสิ่งต่างๆยังไม่ชัด เห็นแค่ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาหน้า เคียงโรงพยาบาล ชายคนนั้นกำลังมองลงไปที่บางสิ่ง หุ่น ของเขาสูงและโต และในมุมมองที่คลุมเครือ เหมือนกับคนที่ เธอฝันถึงในตอนที่เป็นลมอยู่

ล่าคอของเขาแห้งและไม่สบายอย่างมาก ฉู่ลั่วหานตะโกน ด้วยเสียงแหบและเบา “หลงเชียว..นั่นใช่คุณหรือ เปล่า?”

เพราะเสียงนั้นเล็กเกินไป เธอจึงไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายได้ยิน หรือไม่ เธอกระพริบตาสองสามครั้ง แล้วมองไปอีกครั้ง ร่าง นั้นค่อยๆถูกโฟกัส ชายคนนั้นลุกขึ้น แล้วกำลังเดินเข้ามา และใกล้ขึ้น เธอถึงมองเห็นว่า แท้จริงแล้วไม่ใช่เขา

ถังจิ้นเหยียนยิ้มอย่างอ่อนโยน และเดินเข้าหาฉู่ลั่วหานที่ อ่อนแอ เขามองใบหน้าซีดเซียวของเธอด้วยความปวดใจ และยื่นมือออกไปดึงผ้าห่มบางๆขึ้นมาบนตัวเธอ “คุณตื่น แล้วเหรอ รู้สึกดีขึ้นหน่อยหรือยัง?”
เสียงและการเคลื่อนไหวที่อ่อนโยนเช่นนี้ ก็คงมีเพียงถัง จิ้นเหยียนเท่านั้นที่สามารถทำออกมาได้?

จู่ลั่วหานรู้สึกผิดหวังในใจเล็กน้อย เปลวไฟที่เพิ่งถูกจุดขึ้น มาก็ถูกดับลงอย่างสมบูรณ์อีกครั้ง ส่ายหัว และพูดอย่าง หมดแรงเบาๆว่า “ดีขึ้นเยอะแล้ว คุณคอยดูแลฉันอยู่ที่นี่ ตลอดเวลาเหรอ?”

ถังจิ้นเหยียนไม่ได้จงใจเน้นย้ำ “ดื่มน้ำหน่อยเถอะ ควันไฟ หนักมาก คอและตาของคุณได้รับความบาดเจ็บอย่างมาก อย่าพึ่งพูดเสียงดังในตอนนี้ พยายามข่มตาให้มากที่สุด”

คู่ลั่วหานตอบว่า อืม รู้สึกอยากดื่มน้ำมากจริงๆ

ยิ่งรู้สึกร่างกายอ่อนแอลง เธอคิดว่าเธอจะได้เห็นหลง เชียวนั่งอยู่ที่นี่เมื่อเธอตื่นขึ้นมา แต่โดยไม่คาดคิด เขาก็ยัง คงเลือกโม่หรูเฟยอยู่ดี

ถังจิ้นเหยียนรินน้ำ นิ้วที่สะอาดถือแก้วใสเดินเข้ามา แสง ดวงอาทิตย์ตกส่องที่ตัวของเขา มอบร่างที่ฝังต้วยแสงทอง คำอ่อนเป็นชั้นๆ เขาจมอยู่ในสายัณห์ของพระอาทิตย์ตก ความอบอุ่นที่อธิบายไม่ถูก

พยุงหลังของฉู่ลั่วหานอย่างระมัดระวัง และปล่อยให้เธอ เอนตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา ถังจิ้นเหยียนไม่ได้ให้โอกาส เธอที่ปฏิเสธและต่อสู้เลย ตอนนี้เขาใส่เสื้อคลุมสีขาว และ เป็นหมอของเธอ ที่สามารถดูแลเธอใต้อย่างสมเหตุสมผล
“มันไม่ร้อนแล้ว ฉันคิดว่าคุณจะต้องตื่นขึ้นมาในเวลานี้ และเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว” ถังขึ้นเหยียนหัวเราะด้วยเสียงที่ นุ่มนวล และยื่นแก้วน้ำเข้าปากของเธอ และป้อนให้เยอดื่มที่ ละนิด

คู่ลั่วหานรู้สึกไม่สบายตัวเล็กน้อย จิบแล้วดิ้นพูดว่า “ฉัน ทำเองได้ รบกวนคุณเขย่าเตียงขึ้นมาหน่อย แล้วฉันดื่มเอง”

ถังจิ้นเหยียนไม่ฟัง “คุณฉู่ คุณไม่น่ารักจริงๆเมื่อคุณ ปฏิเสธ นี่แค่ป้อนน้ำให้คุณเฉยๆ และผมก็ไม่ได้ทำอะไรอย่าง อื่น กังวลอะไรเหรอ?

มันแปลกจัง ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ถังจิ้นเหยียนกลายเป็นคนที่มี อิทธิพลขนาดนี้? นี่คือจังหวะของเส้นทางหลงเชียว

คู่ลั่วหานเซริมฝีปากของเธอ และคว้าแขนเสื้อของเขา อย่างกระวนกระวาย และถามว่า “แล้วชวงชวงหล่ะ? เธอเป็น อย่างไรบ้าง? มีใครช่วยเธอไว้หรือไม่?!”

“เธอไม่ได้เป็นไรอาการของเธอดีกว่าคุณเล็กน้อย แต่เธอ ได้รับบาดแผลภายนอกจำนวนมาก โชคดีที่เธอได้รับการ รักษาทันเวลา และก็ไม่เป็นอะไรแล้ว อยู่ในห้องผู้ป่วย พ่อแม่ ของเธอก็อยู่ที่นี่ ไม่ต้องกังวล”

อย่างนั้นเธอจึงจะวางใจ!

เมื่อเกิดเหตุการณ์ไฟไหม้ขึ้น สิ่งที่เธอคิดถึงนั้นคือสลู่ซวงชวงทั้งหมดไม่เป็นที่น่าเสียดายหากเธอเองตายไป แต่ลู่ซวงช วงไม่สามารถตายได้!

ดื่มน้ำหมดทั้งแก้วทีละคำ คอที่แห้งผากและไม่สบายก็ หายเป็นปกติเล็กน้อย “ขอบคุณ รองคณบดี”

สีหน้าของถังจิ้นเหยียนกระชับขึ้นเล็กน้อย วางแก้วน้ำแล้ว ไม่ได้เร่งรีบที่จะปล่อยคนลง แต่มองไปด้านข้างของเธอ และ ยั่วยวน “คุณไม่ใช่หมอในโรงพยาบาลกลางอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นผมก็ไม่ใช่หัวหน้าของคุณแล้วในตอนนี้ ผมเคยบอก แล้วไงว่าจะต้องเรียกผมในอนาคตยังไง ลืมไปแล้วหรือ?”

เสียงที่สง่างามและน่ารื่นรมย์ดังก้องอยู่ในหูราวกับขนนก ที่ขีดข่วนผิวหนัง สบายมาก และอ่อนโยนมาก

คิ้วของฉู่ลั่วหานชมวด พูดตรงๆว่าเธอไม่คุ้นเคยกับการ เรียกชื่อถังจิ้นเหยียนมากนัก มักจะรู้สึกว่าการเรียกเขาด้วย ชื่อของเขานั้น เป็นเรื่องที่…สนิทสนม และคลุมเครือ

หลังจากใช้ความคิดเป็นเวลานาน เธอก็ปลอบตัวเองว่า “ขอบคุณมาก ถังจิ้นเหยียน”

ถังจิ้นเหยียนไม่ได้โกรธกลับหัวเราะ สีหน้าที่สง่างามของ เขาเปล่งประกายสีแดง “เอาหล่ะ ถึงแม้ว่าผมจะไม่พอใจกับ การเรียกชื่อและนามสกุลร่วมกันนี้มากนัก แต่อย่างน้อยมันก็ พิสูจน์ได้ว่ายังมีช่องว่างสำหรับการปรับปรุงดีขึ้น
หลังจากพูดจบแล้วเขาก็ปล่อยคนลง และตรวจดูเปลือก ตาของเธอ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีผลสืบเนื่อง “อุณหภูมิพอ เหมาะหรือไม่?”

เครื่องปรับอากาศในห้องอยู่เปิดอยู่ที่ 27 องศาเซลเซียส และพอดีสบายมากไม่ร้อนไม่เย็น

“เหมาะสมดี ฉันสบายดี คุณไปทำงานก่อนเถอะ”

เมื่อเห็นถังจิ้นเหยียนตอนเมื่อกี้นี้ เขากำลังดูเอกสารอยู่ และยังมีเอกสารบางส่วนอยู่บนโซฟาที่เขายังไม่ทันได้ดู

คู่ลั่วหานรู้สึกผิดอยู่ในใจตัวเองมาก ถังจิ้นเหยียนเป็นคน ดีต่อเธอจริงๆ ดีจนไม่มีใครสามารถปฏิเสธได้ หากเธอผิด ต่อเขา เธอจะต้องอับอายไปตลอดชีวิตแน่ๆ

ช่าๆ! โง่จริงๆ เธอจะมีตลอดชีวิตให้ละอายใจได้สัก ที่ไหน?

ถังจิ้นเหยียนนั่งบนโซฟาและดูเอกสารอย่างจริงจัง ใน เวลาเขาก็หันมาสนใจมองเธอบางครั้ง สายตาของทั้งสองก็ สบกันในท่ามอากาศ โดยไม่ได้ตั้งใจ เธอเห็นความอ่อนโยน ในดวงตาของเขา

คำพูดหนึ่งเข้ามาในความคิดอย่างรวดเร็ว -๑๑๑๑- เป็นก ระแสน้ำอันยาวนาน

ความประหลาดใจและความรักที่หลงเชียวทำให้เธอเป็นอันตรายอยู่เสมอ แต่หลังจากน้ำท่วมมันก็ยุ่งเหยิง

แต่ความรักของถังจิ้นเหยียนที่มีต่อเธอคือสหายและผู้ พิทักษ์ที่อ่อนโยน เขาไม่มีความแข็งแกร่งมากขนาดนั้น แต่ละลายความอ่อนโยนลงในไขกระดูกของเขา

เห้อ—๑๑๑๑

คู่ลั่วหานหลับตาลง ด้วยการถอนหายใจเบาๆ

หลงเชียว คุณอยู่ที่ไหน? อยู่ข้างๆ โม่หรูเฟย และดูแลเธอ กับลูกอยู่ใช่ไหม?

ในห้อง โทรศัพท์มือถือของถังจิ้นเหยียนสั่น

หลังจากรับโทรศัพท์ ถังจิ้นเหยียนก็รีบพูดว่า “คุณพักผ่อน ที่นี่ให้ดี ถ้าคุณต้องการอะไรติดต่อพยาบาลทันที ผมจะไปที่ ห้องฉุกเฉินก่อน”

“โอเค คุณไปเถะ”

ถังจิ้นเหยียนจากไป และเธอเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ใน ห้องผู้ป่วยวีไอพีขนาดใหญ่ รู้สึกว่างเปล่า ทันใดนั้นหัวใจ ของเธอก็หายไป

ในเวลานี้ ในห้องผู้ป่วยของโม่หรูเฟย

ฟูเหวินฟางและคนอื่นๆ ล้อมรอบเตียงในโรงพยาบาลของ โม่หรูเฟยเป็นวงกลม และแสดงความเป็นห่วงอย่างอบอุ่น
“เฟยเฟย ในที่สุดคุณก็ตื่นขึ้นมา และแม่ตกใจกังวลมาก ยังมีที่ไหนรู้สึกไม่สบายไหม? แม่จะเรียกหมอมา” ฟูเหวิน ฟางจับมือลูกสาวไว้แน่น ราวกับกลัวว่าลูกสาวจะบินหนีไป ทันทีที่เธอปล่อยไป

โม่หรูเฟยกระพริบตาสองสามครั้ง ในที่สุดสายตาของเธอ ก็จดจ่อ และมือของเธอก็แตะท้องส่วนล่างของเธอโดย จิตใต้สำนึก หลังจากสัมผัสมัน ดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง “ลูกล่ะ? ลูกของฉันกับพี่เซียวเป็นยังไงบ้าง?

ฟูเหวินฟางและหยวนชูเฟินยิ้มให้กัน คนก่อนพูดอย่าง จงใจแสดงออก “ฉันเคยพูดว่าอย่างไรบ้าง? คนที่เป็นแม่ ต้องคิดถึงลูกของตัวเองก่อนอันดับแรก ดูสิ เฟยเฟยยังไม่ทัน ได้แต่งงานกับหลงเชียวเลย ในใจก็เต็มไปด้วยลูกของพวก เขาแล้ว”

หยวนชูเฟินมองไปที่โม่หรูเฟยด้วยความห่วงใย จับมือ เธออีกข้างหนึ่ง แล้วยิ้มด้วยรอยยิ้มที่หายาก “เด็กไม่เป็นไร คุณลำบากพอแล้ว หรูเฟย ป้าจะตอบแทนคุณแน่นอน”

โม่หรูเฟยยิ้มอย่างน่ารักและเชื่อฟัง “ขอบคุณมากคุณป้า ลูกสบายดีก็พอ ไม่งั้นจะอธิบายต่อคุณยังไง คุณชอบเด็ก มากขนาดนี้ ฉันจะยากลำบากแค่ไหนก็ไม่เป็นไร ตราบเท่าที่ ลูกยังปลอดภัยก็โอเค”

หลังจากคำพูดเหล่านี้ ทำให้ผู้อาวุโสทั้งสองรู้สึกสะเทือนใจมาก โดยเฉพาะฟูเหวินฟาง ที่เอาแต่พูดค่าดีช่วยลูกสาว ตัวเองอยู่ต่อหน้า หยวนชูเฟิน และทำให้ไม่หรูเฟยขึ้นครอง บัลลังก์คุณนายหญิงตระกูลหลงโดยตรง

ในห้อง โม่ล่างคุนก็ช่วยพูดอีกคน ในเวลาอันสั้นๆ โม่หรู เฟยก็กลายเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับความอ่อนโยนความ สง่างามและความเหมาะสม

โม่หรูเฟยทำให้ผู้อาวุโสมีความสุข จากนั้นก็ทำเสียงถาม เบาๆว่า “คุณป้าค่ะ พี่เซียวไปไหน? ฉันอยาก.ฉันอยาก เจอเขา”

ท่าทางที่น่าสงสารนั้นเพียงพอแล้ว สำหรับฉากไม่มีที่ว่าง ให้เธอปฏิเสธ “คุณไม่ต้องห่วง เดี๋ยวถ้าเขามาแล้ว จะให้เขา อยู่เป็นเพื่อนคุณนานๆ”

โม่ล่างคุนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ฮ่าฮ่า เป็นความจริงที่ ลูกสาวโตแล้วจะเก็บไว้ไม่อยู่แล้ว ตอนนี้ตัวของเฟยเฟยอยู่ ในตระกูลโม่ และหัวใจของเธอก็อยู่ที่ตระกูลหลงของพวก คุณตลอดเวลา”

หยวนซูเฟินกระตุกยิ้ม และมีแผนของตัวเองในใจอย่าง เป็นธรรมชาติ “ถ้าเซียวเอ๋อตกลง หรูเฟยก็จะกลายเป็นลูก สะใภ้ของตระกูลหลงของเรา”

“เขาจะขัดขืนคำสั่งของพ่อแม่ได้หรือ?” ทัศนคติของโม่ ล่างคุนหนักแน่นมาก และเขาไม่ยอมให้ลูกสาวขายหน้าอีกครั้ง

ฟูเหวินฟางกล่าวว่า “เมื่อเฟยเฟยอยู่ในอาการโคม่าหลง เซียวจัดการกับเรื่องของ บริษัท เราเข้าใจได้ เฟยเฟยก็ เข้าใจ แต่ตอนนี้ยังไม่ปรากฏตัว ชูเฟิง ฉันเป็นแม่ และฉันรัก ลูกตัวเองจริงๆ”

หยวนซูเฟินโทรออกโทรศัพท์ของหลงเชียว และเสียง เรียกเข้าดังขึ้นหลายครั้งก่อนที่จะถูกรับสายขึ้นมา

หลงเชียวนั่งอยู่ในห้องทำงานของประธาน MBK โดยถือ โทรศัพท์ไว้ในมือข้างหนึ่ง ถือเมาส์เพื่อดูจอแสดงผล และพูด อย่างเกียจคร้านว่า “แม่”

“หรูเฟยตื่นขึ้นมาแล้ว คุณรีบมาที่โรงพยาบาลทันที หรูเฟ ยกกำลังท้องลูกของคุณอยู่นะ!”

จี้ตงหมิงยืนอยู่ที่โต๊ะทำงาน ได้สังเกตเห็นบางอย่างผิด ปกติจากการแสดงออกของประธานในตอนนี้

“ผมยังไม่ว่าง” ท่านเซียวพูดอย่างรวบรัด

เขายุ่งมากจริงๆ ไม่งั้นเขาคงไปโรงพยาบาลเพื่อไปอยู่กับ ผู้หญิงที่รักของเขาแล้ว

“ฉันไม่สนว่าคุณจะยุ่งอยู่หรือเปล่า! มาที่นี่ทันที! อีกอย่าง พ่อของคุณจะมาที่โรงพยาบาลอีกสักครู่ เรื่องที่คุณทำในช่วง นี้มันเป็นเรื่อง…
“เอาหล่ะ ผมจะไป”

หลงเชียววางโทรศัพท์พโดยตรง ขยีค้วอย่างเบื่อหน่าย

“แล้วฝั่งNCล่ะเป็นไงบ้าง?”

จี้ตงหมิงรีบพูดว่า “อีกฝ่ายยอมอ่อนแอลงแล้ว จากข่าว ล่าสุดที่ผมเพิ่งได้รับมา จะเห็นได้ว่านี่คือการทดสอบน้ำ ส่วน จะเกิดขึ้นอีกหรือไม่ ตอนนี้ยังไม่รู้”

“โอเค ผมเข้าใจแล้ว”

ท่านเชียววางเมาส์ลง และลุกขึ้นจากที่นั่ง ร่างสูงเดินไปที่ กลางห้องทำงานในไม่กี่ก้าว “เตรียมรถ แล้วไปโรง พยาบาล”

จี้ตงหมิงพยักหน้า “ครับ!”

รถกำลังควบม้า และเมื่อผ่านร้านดอกไม้ หลงเชียวก็ให้รถ หยุด “รอผมอยู่ที่นี่”

ท่านเซียวลงจากรถด้วยตัวเอง ซื้อดอกพุดมาซ่อหนึ่ง และ เมื่อเขายกขายาวออกกำลังจะไป มุมปากของเขาก็เอ่อล้นคำ ว่าเชี่ยออกมา!

“ขอดอกลิลลี่อีกซ่อให้ผมด้วย”

ถือตอกไม้สองช่อขึ้นรถ สีหน้าของท่านเชียวก็ดูไม่ดีมาก จี้ตงหมิงปิดปากอย่างเงียบ ตอนนี้ถ้าเขาพูดคำหนึ่ง เจ้านายก็อาจฆ่าเขาได้ ขับรถไปอย่างเงียบๆ และดูการ แสดงออกของเจ้านายในกระจกมองหลัง จตงหมิงก็รู้สึกได้ ว่าฝนภูเขาจะมาและเต็มไปด้วยลมนั่นหมายความว่าอย่างไร

จอดรถที่ทางเข้าโรงพยาบาล หลงเชียวหยิบซ่อดอกพุด และลงจากรถ

จี้ตงหมิงกัดฟัน “บอส นี่.. ช่อดอกลิลี่จะทำยังไง?

“ขึ้นไปชั้นบน แล้วส่งไปให้เธอ”

แม้แต่ชื่อโม่หรูเฟยเขาก็ไม่อยากจะเรียกเลย

จี้ตงหมิงแข็งหนังศีรษะ และถือซ่อดอกไม้ขึ้นมา

“ครับ..”

เดี๋ยวถ้าท่านผู้หญิงไม่เห็นตัวเจ้านาย คงจะขว้างระเบิดใส่ จ๊กตงหมิงแน่นอน

โดยไม่คาดคิด ทั้งสองเดินเข้าไปในประตูโรงพยาบาล ก็ได้เผชิญหน้ากับม้าสีดำของหลงถึง เมื่อทั้งสองเห็นก็ไม่ สามารถเดินอ้อมได้อีกต่อไปแล้ว

หลงถึงลงจากรถ ชุดสูทสีด่าของเขาก็ดูน่าเกรงขาม เมื่อ เขาเห็นลูกชาย เขาก็ตะโกนเรียกก่อน “หลงเชียว”

หลงเชียว คิ้วขมวดดับ “พ่อ”

เมื่อเห็นดอกไม้ในมือของลูกชาย หลงถึงก็ตะคอกอย่างเย็นชา และเสียงที่บาดลึก และไม่มีทางปฏิเสธได้ “มากับ

ข้า!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ