ตอนที่ 137 ปิดปากเธอด้วยความอ่อนโยน

เธอวางโทรศัพท์ลงราวถูกไฟช็อต หน้าจอที่ยังไม่ตับสนิท ปรากฏชื่อบุคคลปลายสาย “รองคณบดี” ตัวอักษรที่บันทึก เบอร์โทรศัพท์ ฉลาดปราดเปรื่องเยี่ยงหลงเชียว มีหรือจะ ไม่รู้ได้ว่าปลายสายคือใคร

คู่ลั่วหานถูกย้อมด้วยความตกใจราวถูกสามีจับได้ตนคุย กับชายอื่น เธอช็อคไร้สติทำอะไรไม่ถูก

“ฉัน.*

“โทรศัพท์จากทางโรงพยาบาลหรือ?” หลงเชียวขัดคำเธอ ในชั่วพริบตา เขานึกขึ้นได้ ไม่ว่าเธอจะยอมรับหรือไม่ คำ ตอบนั้นสำหรับตนแล้วไม่ใช่เรื่องดี เขาจึงขัดขึ้น

แม้ฝ่ายตรงข้ามเป็นคู่แข่งที่ทำให้เขาเสียการควบคุม อย่างถังจิ้นเหยียน ท่านเชียวยังคงรักษาความสุขุมนิ่งสงบ เอาไว้

ฉู่ลั่วหานมือเย็นเฉียบ ราวกุมน้ำแข็งไว้ในฝ่ามือ ท่าทาง เขาจะรู้แล้วจริงๆ

“หลงเซียว คือว่า…

“วันนี้เธอไม่ได้ไปทำงาน ทางโรงพยาบาลคงโทรมาตาม ฉันเข้าใจ หากเธออยากไปทำงาน ฉันจะไปส่ง”
กายกำยำของหลงเซียวยืนอยู่ในห้อง ตะวันสาดส่องผ่าน หน้าต่างไปยังร่างบางใบหน้าได้รูป จมูกที่โด่งเป็นสัน ริม ฝีปากที่ปิดสนิท เขาทลายความอึดอัดเมื่อครูอย่าง

ความตระหนกเมื่อครู่ในใจฉู่ลั่วหาน พลันคลายออก พลิกโทรศัพท์ปิดไว้ด้วยฝ่ามือ ยังดีที่เขาไม่ได้ยิน ไม่อย่าง นั้นคงเป็นเรื่องแน่

เพียงแค่ เขาไม่รู้ว่าเธอได้ลาออกแล้ว

“ด้านโรงพยาบาล ฉันลาพักร้อน เตรียมตัวไปต่างประเทศ จึงไม่ต้องไปทำงาน” ฉู่ลั่วหานเบือนหน้าหนีพร้อมสูดหายใจ ลึกเข้าเต็มปอด ในขณะที่เธอสูดหายใจเข้า ชายหนุ่มได้ก้าว ขายาวหยุดลงต่อหน้าเธอ

เขากุมมือเธอแน่นอย่างมั่นคง เพียงแตะลงที่ปลายนิ้ว เขา พบว่ามือเธอเย็นเฉียบจนน่าตกใจ อุณหภูมิหน้าร้อนที่สูง กว่า30องศา ฝ่ามือเธอราวถูกแช่กับหิมะละลอกใหญ่

“เห็นข่าววันนี้แล้วใช่ไหม? มือถึงได้เย็นแบบนี้ โกรธข นาดนั้นเลย?”

ข่าว?

เธอไม่ได้ดูจริงๆนั่นแหละ ต่อให้ไม่ดูก็รู้อยู่แล้วว่านักข่าว จะเขียนว่าอย่างไรบ้าง เธอชินชากับคำวิพากษ์วิจารณ์เสียแล้ว

คู่ลั่วหานยิ้มพลางสำยหน้า “เรื่องแบบนี้กระทบต่ออารมณ์ จิตใจ ฉันว่าไม่ดูจะดีกว่าไหม? และฉันเชื่อ ความสามารถ ระดับท่านเขียว อะไรพูดได้ อะไรพูดไม่ได้ นักข่าวต้องกลั่น กรองก่อนอยู่แล้ว”

หลงเชียวอารมณ์ดีขึ้นมาเมื่อได้ยินประโยคเธอ ลืมเรื่อง เมื่อครู่ที่เธอคุยโทรศัพท์กับถังจิ้นเหยียนจนสิ้น เพียงแต่ เหลือบตาเห็น โทรศัพท์ที่เธอวางทิ้งเอาไว้อารมณ์พลันขุ่นมัว ขึ้นมาทุกที

เมื่อเผชิญกับความเชื่อใจของเธอ ใบหน้าที่หล่อเหลาเย็น ชาปกคลุมไปด้วยรอยยิ้มแกมหยอกล้อ “ได้รับความเชื่อใจ ของหมอไม่ง่ายเลย เธอว่า ฉันควรฉลองหรือเปล่า?

ฉลองหรือ?

ฉู่ลั่วหานมีกระจิตกระใจฉลองในเวลาแบบนี้ที่ไหนกัน?

“ได้เวลาอาหารเที่ยงแล้ว เธอไปเตรียมตัวให้เรียบร้อย ฉันจะพาเธอออกไป” หลงเชียวกดมือเธอเบาๆ ไม่ให้เวลา เธอได้ไตร่ตรองที่จะออกไปกับเขาแม้แต่น้อย เพียงตัดสินใจ เองอย่างเอาแต่ใจ

เขาสละห้องให้เธอเตรียมตัวเปลี่ยนชุด หลงเชียวถอย ออกจากห้อง หลังพิงกับประตูห้อง ร่างสูงใหญ่แนบกับประตูหลงเสียงหัวเราะขอบใจกับการกระทำของตน

อดีต ระหว่างเขาและเธอราวลิ้นกับฟันต่างกลืนกันไม่ลง หนามแหลมคมบนตัวเธอที่มแทงเขาอย่างไร้ความเกรงใจ เสมอ และตัวเขาเองไม่เคยไตร่ตรองถึงการกระทำของตนจะ ทำร้ายเธอหรือไม่

ตอนนี้ ตัวหลงเชียวเองยังตกใจ เขากลับนิสัยดีเช่นนี้ เขาส่ายหน้า พร้อมเดินลงไปยังชั้นล่าง ต่อสายหาดงห

“ไปตรวจสอบรายชื่อหมอที่ไปต่างประเทศในครั้งนี้ ถัง จิ้นเหยียนอยู่ในนั้นด้วยหรือไม่

“ครับ!”

“อีกอย่าง ตรวจสอบเวลาเครื่องออก และสถานที่อย่าง ละเอียด”

“ครับ เจ้านาย!”

เขามีความอดทน แต่ความอดทนของเขา มีขีดจำกัด

ในขณะที่ยุ่งอยู่กับการเสาะหา โทรศัพท์ของหลงเชียว พลันดังขึ้น

ประหลาดนัก บุคคลที่ไม่กล้าติดต่อเธออย่างฟางหลิงหยู่ กลับติดต่อเขากะทันหัน
ริมฝีปากบางของชายหนุ่มเย็นเยียบ แต่ก่อนความ สัมพันธ์ของเขาและจู่ลั่วหานยังไม่ถูกเปิดเผย

ฟางหลิงหยูกระทำเช่นไรต่อเขา ท่านเขียวจำได้อย่าง ละเอียดยิบ

เมื่อคืนเพิ่งเปิดตัวไปอย่างอลังการ เธอกลับติดต่อเขามา กะทันหัน

“ฮัลโหล”

น้ำเสียงดูถูกเล็กน้อย เพียงแค่ฟางหลิงหยูรู้ตัวสักนิดเธอ จะได้รู้ว่าเขาไม่อยากเกี่ยวข้องกับเธอมากแค่ไหน

ฉ่ซีหรานโอบแขนข้างหนึ่งของฟางหลิงหยู่ สองแม่ลูกนี้ พยายามที่จะจับหลงเชียวถุงถังใบใหญ่นี้ ส่วนชื่อเสียงและ ศักดิ์ศรี พวกเขาโยนทิ้งได้ทุกเมื่อ

ฟางหลิงหยู่เอ่ยอย่างนอบน้อมเกรงใจ แต่ยังคงไม่ลืม สถานะแม่ยายของตน “หลงเชียว เธอกับลั่วหานไม่ได้กลับ มาบ้านสักพักแล้ว ในเมื่อพวกเธอเปิดตัวกันแล้ว หาเวลาว่าง มานั่งเล่นบ้างสิ”

คู่ชีหรานหูเพิ่งฟังปฏิกิริยาของอีกฝ่าย แต่หลงเชียวกลับ นึ่งสงบ สองแม่ลูกสบตากันและกัน รอดูปฏิกิริยาหลงเชียว ตอบโต้

นานจนกระทั่งพวกเขาคิดว่าหลงเชียววางสายไปแล้วที่สุดอีกฝ่ายตอกกลับอย่างไร้ความอดทน “คุณฟาง คงรู้ข่าว เมื่อคืนแล้วสินะ”

ฟางหลิงหยู่ดีใจออกนอกหน้าเมื่อได้ยินเสียงของหลง เชียว ไข่แล้วๆ เรื่องใหญ่โตขนาดนี้ฉันจะไม่รู้ได้อย่างไร สิ่ง ที่เธอทำให้กับสั่วหาน ซาบซึ้งใจมากเลยหละ ฉันดูวีดีโอตั้ง หลายรอบ ฉันน้ำตาไหลทุกครั้งเลยลั่วหานเป็นลูกสาวที่เก่ง ที่สุดของตระกูล ฉู่ สำหรับมารดา ฉันดีใจแทนเธอจริงๆ…

เขาไม่ให้โอกาสเธอได้พร่ำต่อไป ท่านเซียวเหวี่ยงปิด ประตูตู้เย็น “หากคุณฟางเป็นห่วงเธอจริงๆ ไม่ใช่ควรถาม ก่อนหรือ เหตุใดเธอถึงบอกว่าตนมีชีวิตอยู่ไต้อีกไม่นาน? ผม ว่าคุณมีอื่นใดแอบแฝงนะครับ”

สู้กับคนอย่างคุณฟาง แม้ตอบคำถามหลงเซียวยังเหนื่อย หน่าย สิ่งเดียวที่เขาสงสัย ตระกูลจู่มีสมาชิกเช่นนี้ได้ อย่างไร!

ดีที่ คู่ลั่วหานเข้มแข็งพอ ไม่เคยเรียกเธอแม่แม้แต่คำเดียว

ฟางหลิงหยูถูกแตกในจนพูดอะไรไม่ออก พลางหัวเราะ กลบเกลื่อน “ฉันก็แค่คิดว่า พวกเธอมาบ้านฉันคืนนี้ ค่อย ถามให้ละเอียดอีกที เพื่อ…”

“ไม่ต้อง ลั่วหานเป็นภรรยาผม ทั้งหมดของเธอผมจะดูแล

เอง”
จับจ้องยังสายที่ถูกตัด ฟางหลิงหยู่นิ่งอึ้งราวถูกแช่แข็ง เธอกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ “นังแพศยาไร้จิตนึกคู่ลั่วหาน บินสูงแล้ว ลืมตระกูลฉู่สิ้น!”

จู่ชีหรานหรี่ตาลงอย่างชั่วร้าย “บริษัทจู่ชื่อถูกซื้อกิจการ เธอไม่แม้กระทั่งถาม พูดดิบดีว่าจะปกป้องบริษัทฉู่ซื่อ มันก็ แค่นังแพศยาไร้จิตใจ”

บริษัทจู่ชื่อล้มละลาย แต่ก่อนเก่าเป็นคู่แม่ลูกมีหน้ามีตา มีชื่อเสียงในบรรดาแวดวงไฮโซ บัดนี้กระทั่งงานเลี้ยง ธรรมดายังเข้าร่วมไม่ได้ เธอไม่ยอมรับชะตากรรม

“รอก่อน คนที่เกลียดฉู่ลั่วหานในตอนนี้มีไม่น้อย คงไม่มี ใครเกลียดเธอเท่าโม่หรูเฟยอีกแล้ว เพียงแต่การติดต่อกับ โม่หรูเฟย ได้ความช่วยเหลือจากเธอ หวนคืนสู่แวดวงไฮโซ เรายังมีโอกาส”

ฟางหลิงหยูกุมมือลูกสาวแน่น “หรานหราน อย่าลืมว่า ก่อนแต่งเข้าบ้านตระกูลจู่ เรามีชีวิตอยู่ยังไง ไม่มีทางที่เราจะ กลับไปตายรังเก่าที่เล็กเท่ารูหนูอีก! ไม่ได้เด็ดขาด!”

นึกถึงอดีต คู่ซีหรานเต็มไปด้วยความหวาดผวา ตระหนก กลัวจนเหงื่อแตก โชก “ไม่….ฉันไม่อยากกลับไป! ฉันไม่กลับ ไป!”

คู่สังหารเปลี่ยนชุดกระโปรงเรียบง่ายดูดี จัดการหวีผมให้ ตนเองต่อหน้ากระจก พลางยิ้มอย่างขมขื่น ความสัมพันธ์ของเธอและหลงเชียวมันอะไรกันแน่?

อีกอย่าง เหตุใดเธอถึงเปลี่ยนความตั้งใจเติม กลับตัดสิน ใจที่จะอยู่ด้วยกันไปจนถึงหัวหงอก?

รู้ทั้งรู้ ทุกอย่างจบลงแล้ว ตอนนี้อยู่ใกล้เขามากเท่าไหร่ อนาคตความทรงจำที่เหลือไว้จะทำให้เขาเจ็บยิ่งขึ้น เธอจะ สร้างความทรงจำที่ทำร้ายเขาในอนาคตต่อไปอย่างนั้น หรือ?

“ตุบ” หวีตกหล่นลงพื้น ในขณะที่เธอคิดไปเรื่อยเปื่อย

ไม่คิดแล้ว!

หลงเชียวที่ยืนอยู่ในห้องโถง เงยหน้าจ้องมองเงาร่างที่ เคลื่อนลงมา กระโปรงสีฟ้าน้ำทะเล ไม่แต่งแต้มใดๆแต่กลับ สวยสง่าเป็นธรรมชาติ บัดนี้ยิ่งมองยิ่งสวย

เขาอ้าแขนให้เธอคล้องเอาไว้ “อยากกินอะไร?”

“คุณกลับมาเที่ยง เพื่อกินข้าวหรือ?

ปฏิกิริยาช้าเสียจริง เธอเพิ่งนึกขึ้นได้เดี๋ยวนี้เองเขาหนึ่งาน กลับมา

เขาจ้องมองด้วยรอยยิ้ม “ฉะนั้น อาหารมื้อนี้คุ้มค่าที่สุด” คุณนายหลงต้องให้

หรูหราสบายตา ภัตตาคารอาหารตะวันตกที่แสนอบอุ่นหลงเชียวจับจ้องไปยังหญิงสาวฝั่งตรงข้ามที่เกรงเล็กน้อย พลางยิ้มอ่อนโยน “เป็นอะไร? ไม่อยากร่วมโต๊ะอาหารกับฉัน หรือ? หรือว่าฉันขี้เหร่เกินไปจนเธอไม่อยากอาหาร?

คู่สังหารเบ้ปาก “แล้วยังไง? เตรียมไปศัลยกรรมที่เกาหลี เลยไหม?”

เขาอารมณ์ดีพลางหัวเราะออกมา “หากหมอฉู่สามารถหา แบบที่หล่อกว่าผม ผมจะลองคิดดู”

“ทำไมเมื่อก่อนฉันไม่สังเกต ว่าคุณชายหลงจะหลงตัวเอง ถึงขั้นนี้

ไปตามบทสนทนา เธอคลายกังวลลง หลงไปกับเสน่ห์ของ หลงเชียวอย่างไม่เอาไหน

หลงเชียวเปิดสมุดเมนู อย่างไม่เกรงใจ “เรื่องที่เธอยังไม่ ค้นพบ มีอีกเยอะ ฉะนั้นคุณนายหลง ที่หลังอย่าเอาชีวิต ตนเองมาล้อเล่น เธอต้องอายุยืน ค่อยๆ ค้นพบความสามารถ ของเขา”

คู่ลั่วหานเจ็บจี๊ดในใจ ไม่ตอบโต้ใดๆ

บนโต๊ะอาหารตะวันตก ทั้งคู่นิ่งเงียบ บนโต๊ะมีเพียงเสียง เครื่องเงินและอุปกรณ์ชั้นสูงราคาแพงกระทบกัน ทานมื้อ หนึ่ง น้อยลงมื้อหนึ่ง ฉู่ลั่วหานจึงเห็นคุณค่าเป็นพิเศษ

“ลั่วหาน” น้ำเสียงทุ้มต่ำ อ่อนโยนไม่เปลี่ยน
เธอชะงัก เงยหน้าขึ้นสบตาเขา “มีอะไร?”

เขาลากเก้าอี้ออกเดินตรงเข้าไปหยุดอยู่ข้างเธอ ลม หายใจที่ร้อนแผ่วโอบล้อมเธอเอาไว้ ซ่อมในมือเกือบหล่น

ที่มแทง

หลงเชียวประคองตัว จ้องมองเข้าไปในดวงตาเธอที่คลอ เบ้าอย่างแน่วแน่ “หลับตา”

คู่ลั่วหานไม่เข้าใจ “อะไร?”

ผู้หญิงคนนี้ ข้อเสียของเธอคือไม่เชื่อฟัง

และแน่นอน เป็นจุดเด่นของเธอเช่นกัน

ท่านเซียวเผชิญหน้ากับหมอณู พลางหยิบกล่องที่เต็มไป ด้วยความอดทนและอ่อนโยน

เธอไม่น่ารัก หลงเชียวยื่นแขนปิดตาเธอเอาไว้ มือหนา บดบังใบหน้าเธอไปครึ่งหน้า เหลือให้เห็นเพียงปลายจมูก และริมฝีปากอมชมพู ชายหนุ่มล่ำคอแห้งฝาด ทนไม่ไหวที่จะ จุมพิตเธอ!

ควักกล่องกำมะหยี่ออกจากกระเป๋ากางเกง ดีดออกด้วย มือเดียว นาฬิกาหรูวางลงบนฝ่ามือเธอ

เธอรู้สึกเพียงหนาวเย็นบนฝ่ามือ ฉู่ลั่วหานลืมตาขึ้น ปรากฏภาพนาฬิกาบนฝ่ามือ ไม่เห็นโลโก้ของนาฬิกา แต่ ผลิตโดยนักออกแบบฝีมือดี ไม่ต้องบอกก็รู้ราคาไม่ธรรมดา
“หนึ่งเดียวในโลก สั่งทำเพื่อเธอโดยเฉพาะ ซอบใหม?”

หรูหรามีระดับจริงๆนั่นแหละ เพียงแค่เพชรด้านในล้อม รอบอย่างไร้ที่ติ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น

“ทำไมให้นาฬิกาฉัน?” ไม่ใช่วันพิเศษใดๆ

หลงเชียวยกยิ้มหวาน รอยยิ้มของเขาสว่างไสวกว่า ดวงตะวันนอกหน้าต่างเสียอีก “คุณนายหลง เธอไม่รู้ตัวเลย หรือ ฉันกำลังทำเพื่อให้เธอมีความสุข?”

” ทำให้เธอมีความสุข? ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าตนเอง

กำลังติดกับ

“นาฬิกาเรือนนี้ เธอต้องใส่ไว้ตลอดเวลา เวลาที่เหลือของ เรา ใช้มันในการจดจำ ทุกวินาทีต้องจดจำให้ได้ทุกราย ละเอียด พวกเราเสียเวลามา3ปี ฉะนั้น เวลาที่เหลือของเรา

ต้องชดเชยกลับมา”

ฉู่ลั่วหานนิ่งอึ้ง อยู่กับที่

“หลงเชียว คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ความทรงจำนั้นหวนคืนกลับไปไม่ได้ ชายผู้เย็นชาอย่าง หลงเชียว บัดนี้เขาเปลี่ยนไปราวกับคนละคน เธอไม่ได้ฝันไป จริงๆ ใช่ไหม? หรือโรคเอดส์กัดกินสมองเธอสิ้น เริ่มปรากฏ ภาพจินตนาการ

“เป็นสิ รับประทานอาหาร ให้ของขวัญกับเธอ เป็นเรื่องใหญ่”

อู่ลั่วหานฉงนอีกครั้ง ขายคนนี้สมองมีปัญหาหรือเปล่า?

“อีกอย่าง นาฬิกานี้มีชื่อที่ดีเลยหละ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ