ตอนที่ 320 ลั่วหานทำให้โม่หรูเฟยตื่นตระหนกตกใจ

โม่หรูเฟยสองตาจ้องมองหน้าของลั่วหาน สายตาของ เธอดูเหมือนกับถูกสายตาตรงหน้านี้ดึงดูดเข้าแล้ว อีกฝั่งที่ นิ่งๆเย็นชา เป็นใบหน้าที่สวยมากๆ สวยจนไร้ที่ติ สวยราวกับ รูปประติมากรรม สวยราวกับทะเลสาบน้ำนิ่ง

ใบหน้าที่สวยเกินไปนี้ กลับดูห่างไกล แปลกหน้า เข้าไม่

นี่เป็นรูปลักษณ์ดั้งเดิมเหรอ…ไม่ใช่

จู่ๆโม่หรูเฟยก็ถอยหลังไปเหมือนกับเห็นผี ข้างหลังชน เข้ากับโซฟาอย่างจัง แผ่นหลังเจ็บขึ้นมาทันที

แต่ความเจ็บบนร่างกายกลับไม่สามารถช่วยบรรเทา ความตกใจกลัวของเธอได้ สองมือกำแน่น เพราะว่าแรง สะเทือนในใจทำให้ตัวเธอสั่นเล็กน้อย

ลั่วหานเข้าใกล้เธอไปทีละคืบๆ ค่อยเอาหน้าเข้าไปอยู่ ตรงหน้าของเธอทีละนิดๆ ใบหน้าที่ขาวไร้ที่ติเนื่องจากอยู่ ใกล้กันมากเลยดูชิดขึ้นหลายเท่า ทุกๆรายละเอียดปรากฏให้ เห็นอยู่ตรงหน้า

โม่หรูเฟยกำโซฟาแน่น แทบจะฉีกโซฟาออก“แก…แก อย่าเข้ามา! อย่าเข้ามา……

ลมหายใจของลั่วหานรดหน้าเธอ ยิ้มราวกับดอกกุหลาบ มีหนามที่ถูกลมพัดโบกไปมาหลายต่อหลายครั้ง เธอคว้ามือ ของโม่หรูเฟยเอาไว้ แล้วบังคับให้เอามือมาแตะที่หน้าของตัว เอง เสียงยังคงนิ่งๆเหมือนเดิม รอยยิ้มยังคงเย็นชา แปลกๆ“โม่หรูเฟย ใบหน้านี้ เธอชอบไหม?”

ถึง โม่หรูเฟยตกใจจนขวัญกระเจิง ใบหน้าที่สวยงามใบหน้า นี้จู่ๆก็กลายเป็นฝันร้าย ใบหน้าที่ละเอียดนุ่มของเธอจู่ๆก็ เปลี่ยนไปเป็นใบหน้าที่ดูน่ากลัว ทำให้โม่หรูเฟยตกใจจนนั่ง ขดตัวส่ายหัวบนโซฟา”อย่าเข้ามา ฉู่ลั่วหานอย่าเข้ามาใกล้ ฉัน! ”

ลั่วหานยิ้มอย่างนิ่งๆ ยกมุมปากขึ้น ยิ้มอย่างคุ้นหน้าคุ้น ตา แล้วก็ดูแปลกหน้าแปลกตาเช่นกัน“โม่หรูเฟย ใบหน้านี้ ดู ดีไหม?”

“ว้าย!! อย่าเข้ามา! ! ฉู่ลั่วหานไสหัวไปเดี๋ยวนี้! ไสหัว ออกไป! “เธอขดตัวบนโซฟาพร้อมกับพูดตะโกนขึ้นอย่างตื่น กลัว ราวกับว่าคนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ฉู่ลั่วหานอีกต่อไป แต่ เป็นปีศาจ ปีศาจที่สามารถจับเธอกลืนลงไปเมื่อไรก็ได้ ลม หายใจของเธอหนักหน่วงอยู่นานสองนานราวกับว่าถูกเธอ กลืนกินลงไปแล้ว“ออกไป! ออกไป!”

มือซ้ายของลั่วหานรั้งมือเธอเอาไว้ เข้าไปใกล้เธอ “โม่ หรูเฟย ใบหน้านี้ คือใบหน้าที่พวกเธอให้ฉันมา ยังจำได้ ไหม?”

ในหัวของโม่หรูเฟยก็มีความทรงจำที่ซัดไปเซมาอยู่ เรื่อยๆ ทั้งหมดที่เกี่ยวกับเธอหมุนวนอยู่ในหัวของเธอ! ทำให้ เธอกลัวจนสั่น

“ไม่ ฉันไม่ได้ทำ ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน! แกอย่ามาหาฉัน! ฉู่ลั่วหาน แกอย่ามาหาฉัน! “สองมือของโม่หรูเฟยกวัดแกว่ง ไปมาตรงหน้า พยายามที่จะสะบัดทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ตรง หน้าออกไปให้หมด แต่มันไม่มี เธอยิ่งดิ้นรนขัดขืน ภาพที่อยู่ ตรงหน้าก็ยิ่งชัดเจนขึ้น ชัดเจนจนทำให้เธอรู้สึกว่าฝันร้ายจะ กลับคืนมาอีกครั้ง

ลั่วหานยิ้มอย่างเยือกเย็นมากขึ้น เผยให้เห็นฟันที่เรียง เป็นระเบียบขาวสะอาด โม่หรูเฟย ใบหน้าที่สวยขนาดนี้ เธอ อยากได้มันไม่ใช่เหรอ? ถ้าเกิดให้ใบหน้านี้กับเธอ เธอว่าไง? ถ้าอยากได้ล่ะก็ จะผลักเธอลงจากหน้าผา แล้วค่อยเปลี่ยน หัวเปลี่ยนหน้าใหม่ให้กับเธอ ให้เธอได้มีใบหน้าที่สวยงาม ให้ เธอได้กลายเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุด ดีไหม?”

โม่หรูเฟยสีหน้าซีดขาวจนหมด เธอมุดตัวสั่นๆอยู่ที่มุม โซฟา นั่งขดขาทำตาโต

“ไม่…..ฉันไม่ต้องการ ฉู่ลั่วหาน แกปล่อยฉันไป! ”

แม้ว่าเธอจะกำลังดิ้นรนขัดขืน แต่แรงทั้งเนื้อทั้งตัวของ เธอก็ค่อยๆสูญหายไปเนื่องจากความตื่นตกใจ สุดท้ายก็ ทำได้แค่นั่งอ่อนปวกเปียกอยู่บนโซฟา อย่างไรก็ตามถูกลั่ วหานกดบังคับเธอได้อย่างสมบูรณ์โดยใช้แค่มือเดียว

“เธอพูดถูก ฉันไม่ต้องทำอะไร ก็ได้ทุกสิ่งทุกอย่างมา แล้ว ฉันไม่ได้ทำอะไร ก็กลายเป็นโรคเอดส์ ฉันไม่ได้ทำอะไร ก็มีใบหน้าที่ทำให้ใครๆต่างก็อิจฉา ฉันไม่ได้ทำอะไร ในหัวก็ เต็มไปด้วยลิ่มเลือด ฉันไม่ได้ทําอะไร ก็กลายเป็นเมียที่ตาย ไปแล้วของสามี ฉันไม่ได้ทำอะไร….. เธอแนบตัวเข้าไป ปลายจมูกแทบจะไปชนกับจมูกของ โม่หรูเฟย น้ำเสียงเยือกเย็นราวกับมีน้ำแข็งที่แหลมคมคอย ขีดคอยข่วน เยือกเย็นจนทำให้โม่หรูเฟยอึ้งชะงักไปในทันที

“โม่หรูเฟย ฉันไม่ได้ทำอะไร กลับมีคนอยากที่จะเอา ชีวิตของฉัน อยากให้ฉันตายโดยไม่มีหลุมศพ… “เธอยิ้ม ยิ้ม บางเบา และอ่อนโยนสุดๆ”โม่หรูเฟย ชะตาชีวิตของฉันดี ขนาดนี้ เธออยากได้ไหมล่ะ?”

โม่หรูเฟยราวกับเลือดในร่างกายแข็งตัวไม่ไหลเวียน แล้ว จ้องมองฉู่ลั่วหานที่พูดตั้งแต่ต้นจนจบอย่างคล่องแคล่ว ด้วยสีหน้าสบายๆ
เธอได้ฟังแล้วในใจของเธอก็เหมือนกับถูกมีดแทงเข้าไป ดัง นึก

ขณะที่โม่หรูเฟยกำลังตื่นตกใจอยู่นั้น ผู้ชายทั้งสองคน ก็ไม่ได้พูดอะไร

หลงเซียวที่เห็นลั่วหานฟังคำพูดเยาะเย้ยและอัปยศอดสู ของโม่หรูเฟยจนจบอย่างไม่มีท่าจะขยับเขยื้อนในตอนแรก และเขากำลังรอการตอกกลับของภรรยาอยู่ แต่เขาคิดไม่ถึง ว่าทุกประโยคที่ลั่วหานพูดออกมาจะมีพลังทำลายล้างที่ แข็งแกร่งขนาดนี้

ใจที่สั่นเพราะว่าเธอ ถึงขนาดที่แทบจะหยุดหายใจ

ความเจ็บปวดในใจค่อยๆแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกายของ เขา เธอพูดอย่างง่ายๆ แต่เขาฟังแล้วในทุกๆประโยคล้วนแฝง ไปด้วยความเศร้าโศก ถ้าตอนที่เจอเข้ากับตัวเองจะมีสภาพ

จิตใจเป็นยังไงกันนะ? เกาจิ่งอานก็นิ่งเงียบ ดอกไม้ในมือถูกเขาเด็ดทิ้งไปอยู่ หลายดอกโดยไม่รู้ตัว กลีบดอกไม้ที่ยับเยินร่วงลงบนพื้น เกา

จิ่งอานไม่รู้เลยสักนิด

โลกที่ฉู่ลั่วหานออกมามันเป็นแบบไหนกัน?

จินตนาการไม่ได้เลย

โม่หรูเฟยปากสั่น ทั้งตัวกระสับกระส่ายจนแทบจะล้มลง ไป“ไม่ ไม่อยาก ฉู่ลั่วหา…ฉันไม่ได้…………แกส่งเธอ เข้าไปในคุกแล้ว จะเอายังไงอีก?”

เกาจิ่งอานเส้นเลือดกระตุก สายตาของลั่วหานจ้องไปที่ สภาพที่ผอมบางสภาพนั้น

ลั่วหานยิ้มเล็กน้อยขนาดนรกฉันยังไปมาแล้ว แค่ให้ เธอเข้าไปในคุกมันจะแค่ไหนกันเชียว? หึม?”เธอลากยาวเสียงตอนที่พูดคําสุดท้าย น้ำเสียงที่ไพเราะและนิ่งๆในตอน แรกจู่ๆก็เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่น่าดึงดูดขึ้นมาทันที

โม่หรูเฟยกลืนน้ำลาย มองเธออย่าประหลาดใจ”ฉู่ลั่วหา น แกคิดจะทําอะไร? จะเอายังไง?”

เกาหยิ่งจื้อก็เข้าไปในคุกแล้ว ยี่สิบปีหลังจากที่เธอเกือบ จะใช้ชีวิตในคุก จิตใจของผู้หญิงคนนี้โหดเหี้ยม เยือกเย็น แข็งแกร่ง หนักแน่นมากกว่าที่เธอคิดเอาไว้เสียอีก

ลั่วหานจับคางของเธอ เชิดขึ้นมา เธอคิดว่าฉันจะทำ อะไร? โม่หรูเฟย ที่ฉันมีทั้งหมดนี้ล้วนต้องขอบคุณพวกเธอ นะ พวกเธอดีกับฉันขนาดนี้ เธอว่า ฉันควรจะตอบแทนพวก เธออะไรบ้างไหม? เธอให้หน้าใบนี้กับฉันมา ฉันให้หัวใจกับ เธอเป็นยังไง?”

พูดพลาง นิ้วมือที่เรียวยาวดูดีของเธอก็จิ้มๆที่หัวใจของ โม่หรูเฟย รอยยิ้มดูลึกลับซับซ้อน “ไม่! ไม่! …..ในลําคอที่แห้งของโม่หรูเฟยทำได้แค่ฝืน

พูดคำง่ายๆออกมาได้เล็กน้อย ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ

ลั่วหานยิ้มๆ สบถเสียงหูออกมา เธอกลัวอะไร? ฉันเป็น หมอ แถมเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านโรคหัวใจโดยเฉพาะด้วย เปลี่ยนหัวใจไม่เจ็บหรอก เธอรู้สึกว่าตัวเองเหมาะสมกับหัวใจ อะไรล่ะ? ใจหมาป่า ปอดสุนัขที่เขาพูดกันดีไหม ฉันควรจะ เปลี่ยนใจแบบไหนให้เธอดี?”

“ไม่ ฉันไม่.………วาน แก แกออกไปนะ ปล่อยฉันไป! ปล่อยฉันไป….. ” โม่หรูเฟยตกใจจนสีหน้าขาวซีดกว่ากระดาษ ราวกับเกล็ดน้ำแข็ง

มือของลั่วหานยังคงรั้งเธอเอาไว้ ดอกพุดซ้อนบนตัวเธอ ส่งกลิ่นหอมบางๆตลบอบอวลที่ปลายจมูกของเธอ กลิ่นหอม ของดอกพุดซ้อนแผ่กระจายกลบกลิ่นของน้ำยาฆ่าเชื้อ กลิ่นหอมบางเบา อ่อนๆ แต่กลับน่ากลัว

นั่นเป็นกลิ่นของฉู่ลั่วหาน! ของฉู่ว…..…

มือของลั่วหานค่อยๆขยับจากหัวใจของเธอขึ้นมาตรง ศีรษะ”หรือว่า ฉันจะเปลี่ยนสมองให้เธอเป็นยังไง? ให้เธอ ฉลาดขึ้นสักหน่อย จากนี้เวลาทำอะไรก็จะได้รู้จักใช่สมอง คิดซะบ้าง อย่าให้ตัวเองโง่ซะจนไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี”

นิ้วมือจิ้มที่ศีรษะของเธอ กดๆจิ้มๆอย่างเป็นจังหวะ

โม่หรูเฟยมีเสียงดังก้องอยู่ในหัว“ไม่ จากนี้ไปจะไม่ทำ แล้ว จะไม่แล้ว แกปล่อยฉันไป ….ปล่อยฉันไป…”มือของโม่ หรูเฟยคว้าข้อมือของเธอ คิดที่จะดึงมือของเธอออก แต่แรง ของตัวเองกลับมีไม่พอ

ลั่วหานออกแรงเบาๆ เพื่อสลัดมือของโม่หรูเฟยออก“โม่ หรูเฟย ฉันมีนะ เธออยากได้ไหม? สามีของฉัน สถานภาพ ของฉัน ตำแหน่งชื่อเสียงของฉัน อำนาจหุ้นของบริษัทโม่ซื่อ ที่อยู่ในมือของฉัน อยากได้ไหม?”

โม่หรูเฟยบังคับปาก ส่ายหัว

ระยะห่างระหว่างหน้าของลั่วหานกับโม่หรูเฟยใกล้กัน มาก โม่หรูเฟยแทบจะไม่มีโอกาสได้หลบไปไหนเลย ทำได้ แค่มองสีหน้าอารมณ์ของเธอ ดูการเปลี่ยนแปลงไปมาของ รายละเอียดต่างๆบนใบหน้า

จากนั้นก็ยากที่จะขยับตัวไปไหน

ลั่วหาน หึ ออกมาหนึ่งคำ รอยยิ้มบางๆยังคงอยู่บน ใบหน้าไม่จางหายไปในเมื่อไม่อยากได้ ถ้าอย่างนั้นฉันก็ขอ ถามคุณโม่หรูเฟยหน่อยนะ ว่าวันนี้เธอมาทำอะไรที่นี่?”

สมองของโม่หรูเฟยหยุดนิ่งไปนานแล้ว เธอจะรู้ได้ยังไง ว่าหลังจากที่ฉู่ลั่วหานเล่นอ้อมค้อมไปไกลขนาดนั้นจู่ๆก็กลับมาทีประเด็นเดิม

ในหัวของเธอว่างเปล่าอยู่สักพัก หาคำพูดตอบกลับไป ไม่ได้

แววตาที่เย็นชาของหลงเซียวตอนนี้เยือกเย็นจนหาที่ เปรียบไม่ได้ รู้สึกขยะแขยงไม่อยากมองโม่หรูเฟยอีก

เกาจิ่งอานคิดว่าขืนปล่อยแบบนี้ต่อไปคงจะไม่ได้การ โม่หรูเฟยจะต้องถูกลั่วหานทำให้ตกจนเป็นโรคประสาทแน่ๆ ดังนั้นจึงก้าวเท้าเดินเข้าไปข้างหน้า

“คุณนายหลง ช่วยให้เกียรติพวกเราหน่อยได้ไหม? วันนี้ หรูเฟยมารบกวนคุณแล้ว ผมขอโทษคุณแทนเธอก็แล้วกัน ตอนนี้ให้ผมพาเธอกลับไปได้ไหม?”

เกาจิ่งอานหยาดเหงื่อไหลซึมออกมาระหว่างคิ้ว เรียบร้อยแล้ว พอเขาหันไปมองลั่วหาน ก็ตกใจขึ้นทันที

ที่ร่างกายของผู้หญิงคนนี้ครอบคลุมไปด้วยพลังที่ทำให้ คนรู้สึกประหลาดใจมากๆ

ลั่วหานปล่อยข้อมือของโม่หรูเฟย รู้สึกว่ามากเกินไป แล้ว”คุณเกา ลูกพี่ลูกน้องของคุณดูเหมือนความทรงจำจะไม่ ค่อยดีนะ ลืมเรื่องที่เคยทำในอดีตไปจนหมดแล้ว ฉันแค่ช่วย รื้อฟื้นความจำให้เธอเท่านั้น ทำไมคุณถึงต้องจริงจังขนาดนี้ ด้วย?”

เกาจิ่งอานกลืนน้ำลาย “เอ่อ…คุณนายหลง เมื่อก่อนหรู เฟยทำเรื่องเลวๆมาเยอะ ต่อจากนี้ไปเธอจะไม่ทำอีกแล้ว คุณ วางใจได้”

ลั่วหานก้มมองโม่หรูเฟยที่ตกใจจนไม่กล้าพูดอะไรไม่ กล้า? ทำไมฉันรู้สึกว่ามันไม่เหมือนเลยล่ะ? แต่ไม่ว่าเธอกล้า หรือไม่กล้า ฉันก็พร้อมต้อนรับขับสู้ทุกเมื่อ วันไหนที่ไม่มีศัตรูมันก็จะรู้สึกเหงาๆ”

เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน เพราะฉะนั้นโม่หรูเฟย ต้องหัดใช้ สมองบ้าง อย่าเอาแต่ใช้วิธีการต่ำๆที่มันไร้ค่าไร้ศีลธรรมแบบ นั้นมาทำให้ฉันต้องมาขายหน้าที่นี่”

เกาจิ่งอานวางดอกไม้บนโต๊ะ สมองมือพยุงโม่หรูเฟยขึ้น มา”คุณนายหลง คุณชายหลง วันนี้มาสร้างปัญหาให้พวกคุณ แล้ว ผมต้องขออภัยด้วยครับ ไว้วันหลังผมจะมาขอโทษด้วย ตัวเอง”

พูดจบเขาก็พยุงโม่หรูเฟยเตรียมจะออกจากประตูไป

ลั่วหานเหลือบมองดอกไม้สดที่อยู่บนโต๊ะ ก่อนจะถาม ขึ้นอย่างไม่ได้แยแสอะไร“ดอกไม้ช่อนี้ใครเป็นคนซื้อ?”

เกาจิ่งอานคิด บางทีนี่อาจจะเป็นโอกาสที่ได้เปิดทางให้ กับลูกพี่ลูกน้องก็ได้ จึงพูดขึ้น“เป็นดอกไม้ที่หรูเฟยเลือกให้ คุณ คุณชอบดอกพุดซ้อนไม่ใช่เหรอ?”

เกาจิ่งอานยิ้มอย่างฝืน

ลั่วหานพูดขึ้น“ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนคุณเกานำกลับไป ด้วยนะ ของขวัญของเธอแพงเกินไปจริงๆ ฉันกลัวจะ ตอบแทนกลับไม่ไหว”