ตอนที่ 280 ไอคนเชยๆ คุณชายอย่างผมจะ ช่วยคนจน

หลินซีเหวินหันกลับไปมองที่หลงจื้อ ภายใต้โคมไฟบนถนน หลงจื้อที่กำลังยืนอยู่ ด้วยร่างกายที่สูงยาว สีหน้าของเขาเย็นชา เล็กน้อย บุคลิกของเขาก็ดื้อรั้นเล็กน้อย แต่ ดวงตาของเขาสดใสเป็นพิเศษดวงดาของเขา บริสุทธิ์และไม่สามารถบอกได้ว่าด้านใด แต่ดู เหมือนว่าเธอจะไม่ได้เห็นมันมานานแล้ว

ทันใดนั้น หลินซีเหวินก็สะดุ้งเล็กน้อย

“ พี่สาวกำลังจะกลับบ้าน คุณตาม มา ทําไม?” ความมึนงงของหลินซีเหวินมีอยู่เพียง ไม่กี่วินาที จากนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว แทนที่ด้วยสไตล์พี่สาวคนโตของตระกูลหลิน

ผลไม้แพนเค้กที่คุณเพิ่งพูดถึงเมื่อกี้ คืออะไร?” หลงจื่อมองไปรอบ ๆ ดวงตาของ เขาเหม่อลอย เขาพูดด้วยความไม่แยแสและ ถามอย่างผู้ดี หลิน เหวิน” หือ?”

หลงจื้อก้าวขายาวของเขาออกไป “ หือ

อะไร?”

หลินซีเหวินยิ้มเยาะเย้ย “คุณอยากกิน เหรอ? โอเค พี่สาวจะพาไปดูนะ ชิชะ คุณชาย บ้านรวยนี่ไม่รู้อะไรสักแล้ว เคยกินเจียน งกัว อมาก่อน โตมาขนาดนี้ได้อย่างไร?”

“พูดมากจริงๆ!”

ร้านเจียนปิ้งกัวจื่อมีแต่รถเข็นที่เก่าๆ เพราะอากาศดีเถ้าแก่น้อยยังเปิดอยู่ช่วงกลาง คืน แต่ว่าช่วงนี้มีลูกค้าไม่มาก มีผู้หญิงคน

เดียวที่รอเข้าแถวอยู่

“เถ้าแก่คะ เจียนปิ้งกัวจื่อสองชิ้นค่ะ” หลินซีเหวินสั่งไป เถ้าแก่ก็ตะโกนมาอย่าง กระตือรือร้น ครับดี!”

หลินซีเหวินสะกิดแขนของหลงจื้อ “คุณ เอาเผ็ดไหม?”

ชุดสูทที่ตัดเย็บจากอิตาลีระดับไฮเอนด์ที่ ใส่บนร่างกาย เครื่องประดับใด ๆ แค่หยิบออก มาก็มีมูลค่าเป็นหมื่น ความแตกต่างระหว่าง หลงจี๋อกับคนขายของมันชัดเจนเกินไป

ถูกถามว่าจะเอาเผ็ดไหม ดึงหลง อลง จากตำแหน่งคุณชายรองหลังของตระกูลหลง ไปสู่ระดับพลเมืองข้างถนนในทันที สิ่งที่น่า รําคาญกว่านั้นคือ คนเชยๆคนนี้ไม่ได้ถือเอาตัว คนของเขาเลย

“เผ็ด!”

สิ่งที่น่าโกรธยิ่งกว่าคือหลงจื่อตอบได้ อย่างราบรื่นมาก

“เถ้าแก่ เผ็ดทั้งคู่ อีกชั้นเพิ่มไข่พิเศษ

“โอเคครับ รอสักครู่

เมื่อสายตาของหลงจื่อมองไปที่หลินซึ เหวินเหมือนกำลังดูสัตว์ประหลาดเล็กน้อย “ คนเชยๆ เธอเป็นผีอดตายกลับชาติมาเกิดหรือ เปล่า เมื่อกี้นี้เธอกินไปเยอะมาก ตอนนี้ยังจะ กินอีก? ไข่สองฟองด้วย?” กระเพาะของผู้หญิงคนนี้เป็นหลุมดำ หรือเปล่า?

หลินซีเหวินเหล่มองเขา จากนั้นเลือกที่ จะเพิกเฉย และไม่สนใจเขา

ไม่กี่นาทีต่อมา เจียนปิ้งกัวจื่อก็ออกมา หลินซีเหวินก็ยัดหนึ่งในนั้นให้หลงจื่อ “ คุณชายรองหลง ของคุณ”

หลงจื้อเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หลินซึ เหงินด้วยตาขาวเศษหนึ่งในสามของเขา” คุณ หมายความว่าอย่างไร?

อันทีที่เธอให้เขามีไข่สองฟอ

“ง่ายมาก เมื่อกี้ฉันกินอาหารไป แต่คุณ ไม่ได้กิน อีกอย่างฉันว่าคุณน่าสงสารดี ก็เลย เอาไข่ให้1ฟอง คำขอบคุณไม่ต้องพูดแล้ว จ่ายตังซะ!”

หลงจื้อเพิ่งเปลี่ยนความคิดเล็กน้อย แต่ หลิน เหวินพูดเช่นนี้ออกมามันก็จบไปอีก ริม ฝีปากของเขาโค้งงอและพูดคำหยาบออกมา จากนั้นก็เอื้อมไปหยิบกระเป๋าเงินของเขา

ภายในกระเป๋าสตางค์ระดับไฮโซนั้นมี บัตรธนาคารซ้อนกันไปมา และมีธนบัตรอยู่ ตรงกลาง เป็นแบงค์100หยวน แต่ … เป็น ดอลลาร์สหรัฐทั้งหมด

หลังจากพลิกดูแล้วก็ไม่พบเงินหยวน แม้แต่ใบเดียว

สีหน้าของหลงจื่อแย่ยิ่งกว่าสีเงิน ดอลลาร์อีก “จ่ายไม่ได้

หลินซีเหวินเหลือบมองไปที่กระเป๋าเงิน ของเขา และเกือบจะหัวเราะเมื่อเธอเห็น ธนบัตรเงินดอลลาร์สหรัฐ “คุณชายรองหลง กำลังจะกินฟรีเหรอ?”

” ฉันเหรอ?หึ!”

เขาดึงธนบัตรดอลลาร์ออกมาจาก กระเป๋าสตางค์ แล้วยื่นให้เถ้าแก่ ” นี่คือหนึ่ง ร้อยดอลลาร์ ไม่ต้องทอน

เมื่อเถ้าแก่เห็นเงินดอลลาร์ แล้วมองไป ที่เขาทั้งสองอีกครั้ง ปากของเขากระดุกเล็ก น้อย และยิ้มอย่างไร้เดียงสามาก “พวกคุณ สองคนกินแค่เจียนปิ้งกัวจื่อ ไม่จําเป็นต้อง แกล้งกันขนาดนี้ไหม? พวกคุณบอกว่าเป็นเงิน ดอลลาร์ก็เป็นเงินดอลลาร์จิ้นเหรอ? ฉันคิดว่า มันเป็นแค่กระดาษเปล่าๆ ผลไม้แพนเค้กสอง แผ่น อันละห้าหยวน อีกอันหกหยวน รวม เป็น 11 หยวน ฉันไม่เอาให้ฉันมา10หยวนก็ พอ”

หลงจื่อสะบัดธนบัตรหนึ่งร้อยดอล และ แสดงให้เถ้าแก่เห็นว่า “นี่คือดอลลาร์สหรัฐ ของจริง ซึ่งเทียบเท่ากับ 655 หยวนในอัตรา แลกเปลี่ยนตอนนี้”

“นายหลอกใครเนีย รีบเลย จ่ายเงินมา แต่งตัวดูดี แต่ซื้อแพนเค้กให้แฟนหน่อยก็ไม่ ยอม วิธีแบบนี้ฉันเจอมาเยอะแล้ว”

หลง อรู้สึกอยากจะชนกำแพง “รอก่อน นะ ฉันจะให้คุณดูว่านี่คืออะไร คุณยังไม่เห็น เงินดอลลาร์ใช่ไหม? ฉันจะGoogleให้ดู” หลินซีเหวินไม่สามารถทนต่อได้ เธอ ดึงหลงจื้อไว้ “พอแล้วพอแล้ว ฉันเลี้ยงคุณ เอง! คุณเลี้ยงฉันทานอาหารตะวันตก ฉันเลี้ยง แพนเค้กคุณ ยุติธรรมดี!”

“คุณใช้แพนเค้ก หยวนมาชดเชย อาหารสองร้อยกว่างานที่คุณสั่งฟุ่มเฟือย น เหรอ? มันยุติธรรมตรงไหน?

หลินซีเหวินมองเขาด้วยดวงตาที่สดใส ฉายแววเจ้าเล่ห์ “ไม่เต็มใจหรือ?ถ้าไม่เต็มใจ ก็จ่ายเงิน”

“คุณ” ทั้งที่รู้ว่าตอนนี้เขาไม่มีเงินหยวน และไม่มีธนาคารอยู่ใกล้ ๆนี้ ผู้หญิงบ้านี้!

คุณอะไรคุณ ไม่จ่ายตังก็หุบปากแล้วไป ยืนข้างๆ

เธอพูดพลางหยิบเศษสิบหยวนออกจาก กระเป๋าพร้อมเหรียญ เหรียญ “ขอบคุณนะคะ เถ้าแก่!”

เถ้าแก่สายหน้าด้วยความเห็นใจอย่าง สุด ง ” สาวน้อย สังคมสมัยนี้คุณจะมองผู้ชาย แค่หน้าไม่ได้ ผู้ชายบางคนมีใบหน้าที่หลอก ลวง คุณต้องระวังนะ

“ฮาฮา! โอเคค่ะ ขอบคุณเถ้าแก่ที่เตือน นะคะ ฉันจะตาสว่างเสมอ!”

การเปรียบเทียบระหว่างแพนเค้กที่อุ่นๆ ในมือของหลงจื่อและหัวใจของเขาในตอนนี้ นั้นมันคนละโลกซัด “ไอคนเชยๆ มานี่!”

หลินซีเหวินยังคงล้อเล่นกับเถ้าแก่อย่าง สนุกสนาน แต่ถูกหลงจื้อลากไปไม่กี่เมตร คุณติดใจใช่ไหม?”

คุณมีอะไรให้ฉันติดใจ? เรื่องผิดใจแบบ นี้ มันต้องมีเสน่ห์มากพอสมควร ส่วนคุณ สม ไปได้เลย

หลงจื้อบีบเส้นแนวตั้งสามเส้นออกมาระ หว่างคิ้วของเขา “ปากมีพิษแบบนี้ ระวังตัวเอง ดพิษตาย

นั่นคงต้องวางยาพิษให้คุณตายก่อน” หลินซีเหวินสะบัดมือของหลงจื่อออก และดึงถุงกระดาษที่ใส่แพนเค้กออกมา กลิ่น อาหารที่หอมๆน่าดึงดูดคน และอ้าปากกินค่า ใหญ่ พร้อมกับทำเสียงลากยาวด้วยความพึง พอใจว่า “อืม” “นี่แหละคืออาหารที่อร่อยที่สุด ในโลก!”

หลงจื้อกระตุกคอและมองไปที่ของใน มือ” อร่อยเหรอ?”

แพนเค้กร้อนๆดูน่าสนใจเป็นพิเศษใน ตอนกลางคืน จริงๆแล้วก็ดูอร่อยดี

หลงจื่อได้ลองชิมดู ความกรอบที่เข้า ปากและกลิ่นหอมของไข่โชยมา ไม่เลี่ยนเลย แม้แต่น้อย ทางกลับกัน รสชาติสดชื่นเพราะ ผักสดที่ใส่เข้าไป อาหารแป้งและผักกับซอสที่ อร่อยมันเข้ากันมาก นอกจากนี้ยังมีผักดอง แสนอร่อย แพนเค้กแผ่นเล็กๆสามารถมี รสชาติอย่างในเวลาเดียวกัน

แค่คําเล็กๆนําเดียว หลงจื้อก็รู้สึกว่าต่อม ลิ้นของเขาได้รับความรู้สึกแปลก ๆที่กระตุ้น ความรู้สึก สรุปแล้ว เขาชอบมัน

หลินซีเหวินกันเต็มปาก เมื่อเธอเคี้ยว เธอก็ยังได้ยินเสียงกรอบของผัก “เป็นยังไง บ้าง? ฆ่าอาหารฝรั่งที่คุณกินมาทั้งหมดเลย หรือเปล่า?”

” แค่อันนี้? ฝันไปเถอะ

หลิน เหวินเหลือบมองเขา “คนรวยๆ อย่างพวกคุณ เอะอะก็เข้าร้านอาหารตะวันตก กินอาหารฝรั่งเศส อาหารญี่ปุ่น ซาซิมิอาหาร ทะเลต่างๆ ในความคิดของฉันนะ มันแพน เค้กหรือขนมปังไส้หมูของจีนไม่ได้เลย”

หลงจื่อจ้องมองไปที่หลินซีเหวินซึ่ง กำลังจดจ่ออยู่กับการกินแพนเค้ก เมื่อมอง จากท่าทางการกินและสีหน้าการแสดงออก ของเธอ มันทําให้คนเข้าใจผิดคิดว่าเธอกิน อาหารที่อร่อยที่สุดในโลกจริงๆ ทำไมถึงมีคน กินอาหารได้อย่างมีความสุขได้ขนาดนี้?

ออกมาจากค่ายผู้ลี้ภัยรึเปล่า? ทั้งสองคนถือแพนเค้กคนละอัน แล้วเดิน ไปบนทางเท้า คึกคักที่สุดของ ซึ่งแสงจันทร์ และนีออนส่องสว่างไปมา พร้อมกับพระจันทร์ เสียวบนท้องฟ้าและท้องฟ้าที่เต็มไปด้วย ดวงดาว

ลมเย็นยามค่ำคืนพัดมาเป็นครั้งคราว พัด ผมของเธอและชายเสื้อของเขาด้วย

หลงจื้อถามว่า “คนเชยๆ ที่ที่คุณอยู่ เป็น พื้นที่ภูเขาหรือเปล่า?”

หลินซีเหวินพยักหน้าอย่างแน่ว แน่ไม่ใช่แค่ภูเขา! ผู้คนที่นั่นอาศัยอยู่ใต้ หน้าผาสูง หมู่บ้านมีขนาดเล็กมาก มีเพียงไม่กี่ สิบครัวเรือนเอง ไม่มีร้านค้าใกล้ ๆ โอเค ถึงมี ร้านค้าก็ไม่มีตังซื้อ สรุปง่ายๆ ของที่ใช้อยู่อา สัยทั้งปี ผลิตเองและขายเองทั้งหมด เวลาไป เรียนต้องเดินทางภูเขาไปไกลมาก…

พูดไปพูดมา หลินซีเหวินเองก็เชื่อตัวเอง ว่ามันเป็นเรื่องจริง แม่เจ้า ระดับการสร้างเรื่อง นี่มัน…….สุดยอดจริงๆ หลงจื่อฟังจนรู้สึกเหม่อลอย และลืม เคี้ยวอาหารในปากไปด้วย “สิ่งที่คุณพูดเป็น ความจริงเหรอ?”

รู้สึกเหมือนรายการเรียลลิตี้รายการหนึ่ง

หลินซีเหวินต้องบีบน้ำตาออกมาเพื่อ ทําให้มันเหมือนจริง เธอพยักหน้า “อืม นั่น เป็นเรื่องจริงที่สุด! ฉันจะเอาบ้านเกิดของฉัน มาล้อเล่นได้อย่างไร เฮ้อ!

ทันใดนั้นมือใหญ่ๆของหลงจื้อก็กดไหล่ ของหลินซีเหวินไว้ ” คนเชยๆ ฉันตัดสินใจ แล้ว”

หลินซีเหวินตกใจจนแทบสําลักตาย” คุณ … คุณตัดสินใจอะไร?”

ให้ตายเถอะ คุณชายรองหลงเป็นบ้า อะไร มันน่ากลัวมากนะในตอนกลางคืน

สีหน้าของหลงจื้อไม่มีความล้อเล่นเลย ทางกลับกัน นานๆทีเขาจะจริงจังแบบนี้ “ฉัน ยังไม่เคยไปที่ที่คุณเล่า วันหลังพาฉันดูหน่อย ฉันจะบริจาคโครงการแห่งความหวัง สร้าง โรงเรียนให้พวกคุณ คำพูดลึกซึ้งไม่ต้องพูด หรอก นายน้อยอย่างฉันมีสติสัมปชัญญะสูง และยินดีที่จะช่วยเหลือผู้อื่น ไม่หวังสิ่ง ตอบแทน

หลิน เหวิน” หีอ?”

อย่ามองฉันด้วยสายตาเทิดทูนแบบนี้ ฉันจะเข้าใจผิดคิดว่าคุณชอบฉัน”

“ฮาฮา! คุณชายรองหลง ฉันสงสัยจริงๆ ว่าคุณไปเรียนความสามารถในการหลงตัวเอง มาจากไหน ฉันอยากเรียนบ้าง!”

“นายน้อยอย่างฉัน ไม่เคยหลงตัวเอง ฉันแค่เข้าใจตัวเองอย่างถ่องแท้”

หลินซีเหวินไม่อยากสนใจเขาอีกต่อไป ทั้งสองก็เดินไปมาเรื่อยๆแบบนี้ หลงจื่อพูด แซวเธอบ้าง เธอพูดแซวหลงจื่อบ้าง ไม่นาน แพนเค้กก็กินหมดแล้ว

คุณชายรองหลง พี่จะกลับบ้านแล้ว” ทั้งสองเดินเล่นจนถึงสี่ทุ่มอย่างไม่รู้ตัว

หลงจื่อมองดูนาฬิกาของเขา “ ฉันเสีย เวลาไปมากแล้ว คนเชยๆ พวกคุณทั้งหมู่บ้าน ไม่สามารถชดใช้คืนได้

หลินซีเหวินเกี่ยวนิ้วของเธอขึ้นมา ” ตอนอยู่บ้านพี่แบกถังน้ำไปไม่น้อย ความแข็ง แรงของร่างกายยังไหว เราสองคนลองฝีมือ หน่อยไหม? และอยากจะค่อยปากนายให้ เบี้ยวจริงๆ!”

หลงจอดบไปที่หัวเธอเหมือนกับที่ เจ้าของคบสุนัขตัวหนึ่ง หลังจากตบเบา ๆ แล้ว เขาก็ลูบหัวเธอ

“ไม่เหมือนผู้หญิงตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เบาๆหน่อย นี่ดึกแล้วอย่าทำให้คนอื่นตกใจ”

หลิน เหวินเงยหน้าขึ้นมองไปที่มือของ เขา และหลบการลูบของเขาทันที ให้ตาย เถอะ ! หัวของผู้หญิง จะมาลูบมั่วๆได้ยังไง!

“ไสหัวไป! พี่จะไปแล้ว!” “คุณอยู่ที่ไหน?”

“จะยุ่งทำไมว่าฉันอยู่ที่ไหน? ฉันอยู่ใต้

สะพานลอย”

คุณอยู่ที่ไหน ฉันไปส่ง ถือว่าฉันช่วยคน ยากจนแล้วกัน”

ให้ตายเถอะ!

“ไม่เป็นไร ฉันรถเมล์ได้ แม้ว่าพี่จะจน แต่ค่ารถเมล์แค่สองหยวนฉันมีปัญญาจ่าย

รู้สึกว่าจนถึงขั้นอดมื้อกินมื้อ

“มันดึกมากแล้ว รถเมล์ที่ไหนยังวิ่งอยู่? อย่าทําตัวเก่งนัก ฉันไปส่ง ไม่ต้องห่วงฉันไม่ ได้คิดอะไรกับคุณ สําหรับฉันแล้วคุณเปรียบ เหมือนสัตว์เลี้ยง แถมยังเป็นเพศผู้

แม่มึง!!!

ทันใดนั้น มีรถเมล์กำลังขับมาพอดี หลิน ซีเหวิน ก็วิ่งไป ป้ายรถประจำทาง “รถมาแล้ว! พี่ไปแล้วนะ!” ทันทีที่พูดจบ เธอก็ขึ้นรถไป

รถเมล์ขับออกไปอย่างเร็ว ปล่อยหลงจื่อ ยืนอยู่คนเดียวกับสายลม

เมื่อมองไปที่ป้ายรถเมล์ ป้ายที่รถขบวน พิเศษหมายเลข 23 ขับผ่าน หลงจื่อแทบ กระอักเลือด ให้ตายเถอะ ไอ้คนเชยๆหลินเห วินนี่มันอยู่ที่อะไรกัน?

นี่คือรถเมล์รับส่ง ป้ายต่อไปจะตรงไปยัง ชานเมืองเกียวโด

หลินซีเหวินขึ้นมาก็พบว่าความฉลาด ของเธอโง่มาก เธอรีบหลงจื้อจนขึ้นรถเมล์รับ ส่งที่ไม่จอดระหว่างทาง แม่งเอ้ย!

หลังจาก นรถมาไม่กี่นาทีโทรศัพท์ก็ดัง

เมื่อเห็นคำว่าเถ้าแก่หลิน3คำ หลินซีเห วิน สูดหายใจเข้า ” แด๊ดดี้คะ … มีอะไรเห รอ?”

“ตอนนี้อยู่ที่ไหน?” “เอ่อ … อยู่ในรถ บนรถเมล์” หลินซีเห วินเอนศีรษะพิงหน้าต่างไว้ เส้นทางนี้คงวิ่งถึง เที่ยง

“รถเมล์? จะจอดที่ไหน ฉันจะให้คนขับ รถไปรับ

หลินซีเหวินมองไปที่ป้ายรถเมล์ แล้วพูด ชื่อไป1ที่ “แด๊ดดี้ สถานการณ์วันนี้ค่อนข้าง พิเศษ กลับไปหนูจะอธิบายให้ฟัง หนูขอนอน ในรถสักพัก แด๊ดดี้ให้ลุงเฉินรอหนูที่ชานชาลา นะคะ”

“มันไกลเกินไป หนูเอาโทรศัพท์ให้คน ขับรถ ฉันจะให้เขาส่งหนูกลับมา

“ไม่จําเป็นหรอกมั้ง!” นี่คือรถเมล์ไม่ใช่ รถส่วนตัว

“ไม่จําเป็นอะไรกัน ถ้าเขาจะไม่ส่ง ฉัน จะโทรไปที่ บริษัทรถเมล์ ดึกขนาดนี้ลูกสาว ของฉันไปเสี่ยงได้อย่างไร?”

หลินเหวินกุมขมับ เธอนึกถึงเรื่องตลก ที่สร้างออกมาให้หลงจื่อฟัง เธอรู้สึกตลกมาก “โอเคโอเคค่ะ หนูจะเจรจากับคนขับรถ และ ขอให้เขาจอดใกล้ ๆ แด๊ดดี้ใจเย็น ๆนะคะ ใจเย็น ๆ อย่าใจร้อน หนูปลอดภัยมาก ไม่มี เรื่องอะไรแน่นอน!”

หลังจากที่วางสายไป ข้อความของหลง จ๋อก็เข้ามา

“ไอคนเชย ฉันตัดสินใจจะทดลองทํา โครงการความหวังช่วยเหลือกับเธอก่อน

เธออึ้ง!

หมายความว่ายังไง

“ฉันจะช่วยเหลือเธอ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ