ตอนที่ 279 เศษ1 ส่วน3ของเทพธิดา

ตอนที่ 279 เศษ 1 ส่วน3ของเทพธิดา

หลินซีเหวินหยิบเมนูขึ้นมา เธอไม่ได้ดู เลย แต่เธอมองไปที่โต๊ะของพวกเขา “คุณชายรองหลง เราเปลี่ยนที่นั่งกันเถอะ”

หลงจื่อไม่อยากสนใจเธอ คร่ำครวญ อย่างโกรธเกรี้ยว” จะเปลี่ยนที่นั่งอะไร?

หลิน เหวินมองไปรอบ ๆ ไปนั่งที่ตรง นั้น มีฮวงจุ้ยที่ดี”

หลงจื้อเหล่ตา “ แค่กินข้าวคุณยังต้อ งดูฮวงจุ้ยด้วยเหรอ? คุณเป็นโรครึเปล่า!

หลินซีเหวินเม้มริมฝีปากและอธิบาย อย่างจริงจังว่า “นี่คุณไม่เข้าใจ ในหมู่บ้านของ เรา ชาวบ้านให้ความสำคัญกับฮวงจุ้ยมาก กิน ข้าวในสถานที่ที่ฮวงจุ้ยไม่ดี กินไปกินมาอาจ จะอาหารเป็นพิษได้ เมื่อกี้ฉันลองคำนวณดู แล้ว ตำแหน่งของเราไม่ค่อยดี หยินเยอะ ถ้า หยินเยอะจะสูดหยางของผู้ชายไป แต่หาก ขาดหยางก็จะ …..

“ให้ตายเถอะ ผมไม่เคยเห็นคนแปลก ประหลาดแบบคุณมาก่อน! อยากเปลี่ยนก็ เปลี่ยนเถอะ ปิดปากเธอด้วย

ตอนนี้หลงจื่อรู้สึกเสียใจมากที่ชวนเธอ ทําไมเขาถึงคิดอย่างไร้เดียงสาว่าคนเชยๆนี้ ค่าโม่ล่างคนไปเพียงไม่กี่คําและเธอจะ เปลี่ยนดีขึ้น? โง่จริงๆ

ผู้หญิงคนนี้เชยจริงๆ! เป็นคนแปลกที่แท้

จริง!

หลินซีเหวินยิ้มออกมา “ขอบคุณ!”

สําหรับเรื่องฮวงจุ้ย หลินซีเหวินจะไปรู้ ได้อย่างไร เธอแค่อยากเปลี่ยนเป็นโต๊ะใหญ่ๆ แค่นั้นเอง ขนาดของโต๊ะนี้ไม่สามารถตอบ สนองความต้องการของเธอได้

จากตำแหน่งริมหน้าต่างย้ายไปยัง ตำแหน่งรับประทานอาหารทางทิศตะวันออก ของห้องโถง

หลินซีเหวินยืดตัวออกอย่างสบาย ๆ เอาล่ะ ที่นี่แหละ ฮวงจุ้ยดี มีทรัพย์เข้าเยอะ คุณชายรองหลงจะได้รับโชคอย่างแน่นอน”

หลงจื่อเอนกายลงบนโซฟาขายาว ๆ เขาไขว้ขาไว้ ศีรษะของเขาปวดเล็กน้อย เนื่องจากที่เธอป่วน “พอแล้ว ที่นั่งเปลี่ยนแล้ว สั่งอาหารได้แล้ว หลังจากกินเสร็จรีบแยกย้าย กัน”

หลิน เหวินห์ๆ “คุณชายรองหลง นี่เป็น ครั้งแรกที่ฉันมากินอาหารในสถานที่แบบนี้ แต่ มีในทีวีเขาบอกแล้วว่าควรกินอาหารตะวันตก ช้าๆ ตอนที่ฉันมาฉันยังฝึกมารยาทในการรับ ประทานอาหารแบบตะวันตกจากวิดีโอด้วย วัน นี้ลงสนามเป็นครั้งแรก คุณอย่ารีบนะคะ”

หลงจื้อปวดขมับ “จากนี้ไป หุบปากของ เธอชะ!”

หลินซีเหวินพยักหน้าให้ความร่วมมือ เป็นอย่างมาก “ ถ้าอย่างงั้นฉันจะสั่งอาหาร แล้วนะ”

หลินซีเหวินถามอีกว่า “ทุกอย่างของที่นี่ ฉันกินได้หมดเลยใช่ไหม?

หลงจื่ออยากเหมือนว่าเขาไม่รู้จักผู้หญิง แปลกๆคนนี้ เขาขี้เกียจสนใจเธอ ตอบแค่ม

“งั้นก็ดี!”

เธอเรียกบริกรมา ตบไปที่เมนู “ทําตาม เมนูนี้ เสิร์ฟมาอย่างละ1จาน

หลงจอเงยหน้าขึ้นอย่างเงียบ ๆ ดวงตา ของเขาตกใจเล็กน้อย คิ้วของเขาก็เลิกขึ้น มาอย่างละ1จาน?”

“ ม! ใช่ ลองทุกอย่าง ไม่อย่างงั้นฉันจะ รู้ได้อย่างไรว่าอันไหนอร่อย?”

นี่มันดรรกะอะไรกัน!

บริกรก็ประหลาดใจเช่นกัน มองไปที่ หลิน เหวิน แล้วมองไปที่หลงจื่อแขกวีไอพี ของพวก เขากลืนน้ำลายแล้วยิ้ม” คุณชาย หลงครับ ก็ท่านครับ?”

หลินซีเหวินยกนิ้วขึ้นมาสองนิ้ว “สอง ท่าน”

“สำหรับสองท่าน มีอาหารรวมทั้งหมด สองร้อยกว่าจาน มัน……

หลงจื่อจิ้มไปที่ระหว่างคิ้ว” ทำตามที่เธอ บอก”

บริกรมองไปที่ หลิน เหวินราวกับมอง ปีศาจ เสื้อผ้าทั้งตัวของเธอบวกกันยังไม่พอ อแม้แต่อาหารจานเดียว ปากของเขาก็สั่นจน จะเบี้ยวอยู่แล้ว “ได้ครับ … ทั้งสองท่านโปรด รอสักครู่นะครับ”

หลินซีเหมินตันแว่นตาที่ดั้งจมูกของเธอ “โอเคค่ะ ขอบคุณค่ะ”

หลงจื่อสังเกตหลินซีเหวิน นิ้วมือที่ เรียวๆเคาะไปที่โต๊ะ” ดีมาก ดีมากมาก คนเชยๆ คุณทําให้ผมมีความเข้าใจใหญ่สำหรับผู้หญิง” หลิน เหวีนวางข้อศอกไว้บนโต๊ะ คาง วางอยู่บนฝ่ามือของเธอ “อย่าง ฉันไม่ได้คาด หวังว่าคุณชายรองหลง จะมองว่าฉันเหมือนผู้ หญิงคนหนึ่งนะคะ คุณชายรองหลงเป็น ลูกชายของครอบครัวที่ร่ำรวย ฉันเป็นแค่เด็กผู้ หญิงบ้านๆที่มาจากบ้านนอก … ไม่มี คุณชาย รองหลง คุณคงไม่ได้ชอบฉันใช่ไหม? ตาม โครงเรื่องปกติของซีรีส์ทีวีแล้ว คุณชายรวยๆ อย่างพวกคุณจะชอบคบผู้หญิงธรรมดา ๆที่สุด แล้ว”

“ฝันไปเถอะ ฉันไม่ได้ตาบอด!” ผู้หญิงคนนี้นี่มันเป็นเพียงจริงๆ

หลินซีเหวินพยักหน้า และทันใดนั้นก็ ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ดีแล้ว ดีแล้ว ฉันกลัวว่านายจะชอบฉันจริงๆ”

“เป็นโรค!”

ยังไม่ทันรับประทานอาหาร หลงจื้อได้ ค่าหลินซีเหวินว่าเป็นโรคมาแล้วนับครั้งไม่ ถ้วน ทำไมพี่สะใภ้ของเขาถึงเลือกผู้หญิงแบบ นี้เป็นผู้ช่วยได้!

ผู้หญิงคนนี้ นี่มันเป็นไดโนเสาร์ในหมู่ผู้ หญิง เป็นลิงอุรังอุตังในสังคมมนุษย์

สลัดนำมาเสิร์ฟที่โต๊ะอย่างรวดเร็ว จาน แล้วจานเล่า แค่สลัดที่น้ำสลัดต่างกันก็มี มากกว่า 20จาน โต๊ะขนาดใหญ่ถูกวางเต็มไป ครึ่งหนึ่ง

หลินซีเหวินมองไปที่ใบผักบนโต๊ะแล้ว หยิบมันขึ้นมา “ฉันว่า คุณชายรองหลง พวก เรามาที่นี่เพื่อกินข้าวหรือกินหญ้ากันแน่? นี่มัน ยาวัชพืชชัดๆ ฉันว่าเรามาที่นี่เพื่อกินข้าว ไม่ ได้มาเพื่อต้อนฝูงแกะนะ”

หลงจอ: ..…………… ขมวดคิ้วแล้วหายใจเข้า ลึก ๆ บอกตัวเองว่าอย่าไปถือสากับคนเชยๆ “นี่มันสลัดผัก เป็นผักไม่ใช่วัชพืช โอเค?”

หลินซีเหวินเม้มริมฝีปาก “ มันต่างจาก วัชพืชตรงไหน? ส่วนผสมหลักก็เหมือนกัน “เหี้ย! คุณกับพี่สะใภ้ของฉันมีส่วนผสม หลักที่เหมือนกัน พี่สะใภ้ของฉันเป็นเทพธิดา และเธอ… เป็นธิดาโรคประสาท!

หลินเหวินยิ้มออกมา ” ไม่เลวนะ อย่าง น้อยก็มีสองในสามที่คล้ายไอดอลฉัน”

“เขี่ย! มีคนประหลาดแบบนี้ได้ยังไงกัน! กินไปเถอะ! ของเยอะขนาดนี้ยังปิดปากคุณไม่ ได้อีก!!

เห็นได้ชัดว่าหลินซีเหวินไม่สนใจสลัด เธอจึงหันไปมองบริกร ช่างมันเถอะ เอา อาหารเหล่านี้กลับไป บอกแขกในมือค่ำวันนี้ ว่า คุณชายรองหลง เลี้ยงสลัดทุกคนที่มาทาน ข่าววันนี้ !”

หลงจื้อกระตุกปากและเยาะเย้ย “วิธี เดียวกัน ใช้สองครั้งอีก? เก่งจริงๆ”

หลินซีเหงินเดือนบริกรให้เก็บจานไป จากนั้นก็มองไปที่หลงจื้อ “ครั้งแรกยังไม่ชิน ครั้งที่สองเซียน ยังโอกาสในอนาคต ฉันจะ ฝึกฝนให้มาก น คุณชายรองหลง คุณไม่ได้ ขาดเงิน ใช่ไหม?

หลงจื้อหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมา และมองไปที่หน้าจอ เมื่อกี้เขาไม่ได้ยินอะไร เลย

เขาทําเหมือนหลินซีเหวินเป็นอากาศ มิ ฉะนั้นเขาจะโกรธจนตายแน่ๆ

อาหารเรียกน้ำย่อยถูกกลับไป และ อาหารหลักก็ถูกเสิร์ฟทีละจาน สเต็ก ฟัวกราส์ และคาเวียร์ … ไม่นานโต๊ะก็เต็ม

หลิน เหวินถือมีดและส้อมไว้ในมือ “นิสิ สิ่งที่มนุษย์กินกัน ไม่ต้องเกร็งใจนะ กินได้ เลย”

โต๊ะอาหารแบบตะวันตกขนาดใหญ่ ที่มี ถ้วยและจานกระจัดกระจายเต็มไปหมด ติดกัน เป็นแถว

นี่มันทานข้าวกันคนสองที่ไหน นี่มันงาน พบปะแลกเปลี่ยนเรื่องอาหารต่างหาก ไม่ช้าแขกของร้านอาหารตะวันตกก็มุ่ง ความสนใจไปที่โต๊ะที่ใหญ่ที่สุด หลงจื่อที่แทบ จะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าสื่อ และมีเพียงไม่กี่คน ที่รู้จักเขา ดังนั้นหลงจื้อจึงไม่ได้กลายเป็นจุด สนใจของผู้คน

แต่ทางกลับกัน หลินซีเหวิน ที่อยู่ตรง ข้ามกับเขา กลับดึงดูดทุกคนในร้านทันที!

“โอ้พระเจ้า ผู้หญิงคนนี้โชคดีเกินไป ไหม เธอถูกแฟนของเธอตามใจขนาดนี้เลย หรือ?”

“น่าอิจฉาจังเลยค่ะ เป็นครั้งแรกที่เห็น แฟนพาแฟนกินข้าวแบบนี้! เป็นบริการแบบเจ้า หญิงชัดๆ!”

อีกอย่าง ผู้ชายคนนี้หล่อมาก ฉันอิจฉา มาก! ต้องแกล้งคนโสดอย่างนี้เลยเหรอ!”

“ผู้หญิงคนนี้โชคดีเกินไปมั้ย? หน้าตา แบบนี้แต่ได้แฟนหนุ่มที่หล่อขนาดนี้! อ๊ะ! ฉัน อิจฉาจนจะบ้าตาย! “ เหมือนพระเอกละครเกาหลีเลย! หัวใจ ดวงน้อยๆของฉัน!

การพูดคุยกันในร้านอาหารดังขึ้น ความ อิจฉาริษยาต่างๆ และความเกลียดชังนินทา ทุกประเภท แต่ไม่ว่าจะแสดงออกมาแบบไหน ความหมายสุดท้ายก็คือ นี่เป็นคู่รักกัน!

ดวงตาของ หลินซีเหวินเป็นประกาย “ไอ้ บ้า! คนพวกนี้มีสุนทรียภาพรึเปล่า!

“อย่างน้อยสายตาของผู้คนก็กระจ่าง ………………..ไม่ชอบหรอก”

ดวงตาของ หลินซีเหวินภายใต้แว่นตาสี คํานั้นส่องประกายด้วยความเฉลียวฉลาด ส้อม ในมือของเธอก็หมุนอย่างคุ้นเคย คุณชาย รองหลง ดูเหมือนคุณจะไม่เป็นที่รู้จักเท่าพี่ ชายของคุณนะ ถ้าเป็นพี่ชายของคุณ ร้าน อาหารทั้งร้านก็คงเดือดมาก คงมีคนมาขอถ่าย รูปขอลายเซ็น”

หลงจื้อยิ้มออกมา “ คุณไม่รู้จักพี่ชาย ของผมมากพอ ถ้าเขาอยู่ที่นี่จริงๆ ร้านอาหาร จะต้องเงียบแน่นอน เพราะพี่ชายของผมเวลา กินข้าว มักจะจองทั้งร้านเลย

หลินเหวินแทบจะกัดลิ้นตัวเอง ” โอ้ แสดงว่า ระดับของคุณและพี่ชายของคุณน่า จะต่างกันมากว่าหนึ่ง ออร่าก็ต่างกัน ไม่น่า แปลกใจที่ไอดอลของฉันแต่งงานกับพี่ชาย ของคุณ ส่วนคนแบบคุณ ฉันสงสัยมากว่าต่อ ไปคุณจะแต่งงานกับภรรยาแบบไหน”

“หม ปาก!”

“อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าคุณจะแต่งงานกับผู้ หญิงแบบไหน ถ้าไม่สบาย ยินดีต้อนรับมาที่ โรงพยาบาลหวาเซียได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ”

“เชี่ย! ไอคนเชย นี่พูดภาษาคนเป็นไหม

เนีย!”

“ขอโทษนะ อันนี้ไม่รู้จริงๆ ภาษาคนคือ อะไร? คุณพูดได้ไหม? สาธิตให้ฉันเรียน หน่อยได้ไหม ฉันเรียนรู้เร็วมาก” ตอนนี้หลงจื่อมีเพียงความคิดเดียว ” ไอ้ คนเชย! ไม่กินแล้ว ไปเลย!”

หลินซีเหวินถือมีดและส้อมในท่าที่ถือมีด ขนาดใหญ่ ข้อศอกของมือทั้งสองข้างวางบน ช่องว่างเพียงเล็กน้อยบนโต๊ะ “ฉันยังไม่ได้เริ่ม กินเลย ไปไหนล่ะ? กินหมดค่อยว่ากัน

หลงจื่อใช้มือข้างเดียวปิดหน้าผากและ ปิดตาไว้ “คุณมีความละอายใจในตนเองบ้าง เปล่า อย่างน้อยคุณก็เป็นนักศึกษาแพทย์ที่ ทํางานในโรงพยาบาลหวาเซีย ท่ากินข้าวแบบ นี้ คุณนี่มัน …

หลิน เหวินหั่นสเต็กมาชิ้นใหญ่ ยัดเข้า ปากแล้วเคี้ยวแรง ๆ แก้มของเธอเต็มไปด้วย เนื้อสเต็ก บวมเป่งเธอพูดอย่างคลุมเครือว่า “ฉันขอโทษนะ คุณชายรองหลง ฉันเป็นคน ยากจน โตขนาดนี้ฉันยังไม่เคยเห็นภาพ อลังการขนาดนี้มาก่อน เพราะคุณถึงได้เห็น ยังไม่ให้กินเยอะๆอีก? อาหารที่นี่แพงมากๆ กินเยอะๆส อย่าเกรงใจกัน” ใครกันแน่ที่ไม่ต้องเกรงใจใคร !

“ให้ตายเถอะ สมองฉันมีปัญหาหรือไง ถึงชวนคุณมาทานอาหารเย็นด้วยกัน

หลินซีเหวินกลืนกินอย่างเร่งรีบ มีดและ ส้อมเสียบไป แต่ละจาน ไม่ต้องพูดถึง มารยาทในการรับประทานอาหารแบบตะวันตก เลย แม้แต่แผงขายอาหารก็ไม่มีวิธีการกิน แบบนี้ “ ดีมาก ฉันก็ไม่ชอบสถานที่แบบนี้ เหมือนกัน ฉันรู้สึกอึดอัดที่จะรับประทาน อาหาร ดังนั้นคุณชายรองหลง ฉันขอร้อง วัน หลังเราสองคนอยู่ห่างกันไกลแค่ไหนก็ให้มัน ไกลเท่านั้น ชวนกินข้าวเรื่องแบบนี้ก็ไม่ต้องทํา แล้ว”

ดวงตาสีดำของหลงจื่อเหมือนเปลว เพลิง แผดเผาไปที่หน้าหลินซีเหวินท่าทางจะ แผดเผาเธอให้เป็นเถ้าธุลีไปเลย “ฟังที่คุณพูด แล้ว ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยอยากเจอฉัน?”

หลงจื้อถามตัวเอง เขาอยู่มานานกว่า 20 ปี เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับผู้หญิงที่ไม่อยาก เจอเขา มีแต่ผู้หญิงมาวนเวียนอยู่รอบตัวเขา เสมอ คนเชยๆแปลก ๆนี้ อยากจะหลีกเลี่ยง

เขาเหรอ?

หลง อรู้สึกไม่พอใจ

เป็นอย่างมาก! โดยเฉพาะ! สุด ๆ !

หลินเหวินพยักหน้า และชื่นชมใน ความเข้าใจของเขาเป็นอย่างมาก “ใช่ค่ะ แม้ว่าหน้าตาของคุณชายรองหลงจะพอผ่าน ตาได้ ใจป้าด้วย แต่ขอโทษด้วยนะ แต่ฉันรู้สึก ไม่สบายเมื่อเห็นคุณ และฉันกังวลว่ากิน อาหารมื้อนี้เสร็จ 3วันก็คงย่อยไม่หมด

“อย่าใช้เล่ห์เหลี่ยมตีสองหน้า ผู้หญิง แบบไหนบ้างที่ฉันไม่เคยเจอ ยิ่งอยากได้ก็จะ ยิ่งปล่อยไป ถอยออกเพื่อที่จะเดินหน้า เล่ห์เหลี่ยมแบบนี้มันไม่จำเป็น”

หลินซีเหวินวางมีดและส้อมลง เครื่องใช้ เงินซนกับแผ่นดิสก์สีขาว และทําให้เกิดเสียง ที่คมชัด ตามด้วยเสียงหัวเราะที่ชัดเจนและไม่ แยแสของหลินซีเหวิน “ แสดงว่า ฉันสามารถ เข้าใจว่าพฤติกรรมของคุณชายรองหลง ก็คือ คุณจะจีบฉัน?”

“อุ้ย!

หลินซีเหวินเช็ดมือและมุมปากของเธอ “ดีมากดีมากค่ะ เราสองคนจากกันตรงนี้ ต่อไป เราจะไม่เป็นหนีกันอีก ให้ตายก็อย่าได้พบกัน อีก”

ใบหน้าที่หล่อเหลาของหลงจื่อเกือบจะ ผิดรูปไป เพราะผู้หญิงแปลกๆนี้ทำให้เขาโกรธ มาก

หลินซีเหวินลุกขึ้นและทักทายพนักงาน เสิร์ฟ “ที่เหลือไม่ต้องเสิร์ฟแล้วนะคะ แบ่ง อาหารที่เหลือให้แขก สุภาพบุรุษคนนี้เป็นคน เลี้ยง!”

หลงจื่อกัดฟัน” ไอ้คนแปลกมนุษย์ ”

หลินซีเหวินรำคาญที่จะโต้เถียงกับเขา เธอลุกขึ้นและเดินออกจากร้านอาหารไป โดย ทั้งแสงสีและดนตรีของร้านไว้ข้างหลัง อากาศข้างนอกและดวงดาวที่พร่างพราวหลัง จากออกไปข้างนอกสบายมาก

หลงจื่อสอดมือเข้าไปในกระเป๋าของเขา มองไปที่หลินซีเหวินที่มองขึ้นไปบนท้องฟ้า ไม่ไกล และพูดอย่างเย็นชาว่า “คนเชยๆ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ