บทที่97 ฉันอยู่ด้วย ไม่มีใครกล้าทำอะไรเธอหรอก

บทที่97 ฉันอยู่ด้วย ไม่มีใครกล้าทำอะไรเธอหรอก

“ผู้ช่วยเสิ่น ชุดๆนี้คุณชายเย่เป็นคนเลือกเองกับมือ”

เซียวซู่ห้ามตัวเองไม่ไหว จนต้องพูดขึ้นมา

“อำ?” เสิ่นเฉียวทำหน้างงๆหันไปมองเย่โม่เซิน เยโม่ เซินหลบตาเธอ กระแอมขึ้น “ฉันเลือกหรอ ทำไมฉันไม่ เห็นจะรู้?”

เอ้อ ใช่ครับๆ ชุดนี้ผมเป็นคนเลือกเอง

ขอโทษด้วยครับผู้ช่วยเสิ่น”

เซียวซูบนในใจ คุณ เย่ชาย นี่คุณชายไม่รู้สึกละอายบ้าง

หรอ?

เซียวซูไม่ค่อยรู้ว่าเย่โม่เซินรู้สึกยังไงกับเสิ่นเฉียว แต่

ในฐานะลูกน้อง เขาก็ทำได้เพียงแสร้งว่าไม่รู้อะไรทั้งนั้น

“ไปกันได้แล้ว”เย่โม่เซินเดือน เสิ่นเฉียวถึงได้เดินมา

ผลักรถเข็น

ทั้งสามคนเข้าไปในลิฟต์ ออกมาขึ้นรถ ผ่านไปแป๊บ เดียวก็ถึงสถานที่จัดงาน

เสิ่นเฉียวมองวิวระหว่างทางที่มางานเธอพบว่าระหว่าง ทางนั้นไม่เห็นมีบึงน้ำเลยสักแห่ง เมื่อลงจากรถเธอถึง ตระหนักได้

เธอกำลังโดนเย่โม่เซินแกล้งอีกหนแล้ว

บึงน้ำอะไร! ไม่เห็นจะมี นี่เขากำลังแกล้งเธออยู่ชัดๆ

คิดถึงตรงนี้ เธอก็ผลักรถไปข้างหน้าอย่างโมโห “คุณ โกหกฉันอีกแล้ว! ตอนนั่งรถมาฉันไม่เห็นบึงน้ำเลยสัก

แห่ง”

ได้ยินอย่างนั้น เย่โม่เซินก็กระตุกยิ้มมุมปากขึ้น “เด็ก

โง่”
เพราะเสียงของเขาเบามาก เธอเลยไม่ได้ยินว่าเขาพูด ว่าอะไร เธอเลยจำเป็นต้องโน้มตัวไปข้างหน้า “อะไรนะ คะ?”

เยโม่เซินหันมาเห็นพอดีว่าตอนที่เธอที่โน้มตัวลงมา หน้าอกของเธอก็โผล่ออกมาด้วย เขาสูดลมหายใจเข้า “เงยหน้า”

เสิ่นเฉียวถึงจะไม่เข้าใจ แต่ก็ทำตามเขาสั่ง

“ห้ามกัมหัวอีก” ที่นี่คนเยอะจนตาลาย ถ้าเธอกัมลงมา คนคงได้เห็นกันหมดพอดี

เขามองเห็นไม่มีปัญหา แต่เมื่อคิดถึงว่าก็มีคนอื่นมอง เห็นด้วยเหมือนกัน ใจเขาก็ไม่สงบสุขอีกต่อไป

เวรจริง! รู้แบบนี้เขาคงเลือกชุดที่เรียบร้อยกว่านี้ให้เธอ

เสิ่นเฉียวยังคงสับสน “ตกลงมีอะไรหรอคะ?”

“เธอทำตัวให้มันดูเป็นผู้หญิงเรียบร้อยกว่านี้ไม่ได้หรอ?”

ได้ฟังเธอก็เบิกตาโต “ฉันไม่เรียบร้อยตรงไหนคะ?”

เส้่นเฉียวกัมลงมองชุดที่ตัวเองสวม ยิ้มเยาะ “คุณชาย เปิดชุดนี้ไม่ใช่ว่าคุณเป็นคนเลือกเองหรือคะ? ตอนนี้มา ว่าฉันทำตัวไม่เรียบร้อย ไม่ใช่ว่ากำลังตบหน้าตัวอยู่หรือ ไง?”

เชียวซูไม่ได้บอกแล้วหรอ ว่าเขาเป็นคนเลือกชุดนี้”

เชียวชู่ที่ยืนอยู่ข้างๆรีบตอบ “ขอโทษครับ ครั้งหน้าผม จะเลือกชุดที่ดูเรียบร้อยกว่านี้ครับ”

เย่โม่เซินมองคาดโทษเชียวซู่ และเขาก็ทำได้เพียง กรีดร้องในใจ

การเปิดตัวของเย่โม่เซินได้รับเสียงตอบรับเป็นอย่างดี ถึงแม้ว่าเขาจะนั่งอยู่บนรถเข็นแต่ว่าตระกูลเย่ในเมือง เปียถือว่าเป็นตระกูลดังอันดับต้นๆ อีกทั้งเยโม่เซินยัง เป็นประธานของบริษัทตระกูลเย่ การปรากฏตัวของเขา สามารถเรียกสายตาจากคนมาร่วมงานได้เป็นอย่างดี

ตอนที่แสงไฟและสายตาจับจ้องอยู่ที่เยโม่เซิน เสิ่น เฉียวที่เดินอยู่ข้างๆก็ไม่ได้โดนมองข้าม อย่างน้อยวันนี้ ชุดที่เสิ่นเฉียวสวมก็เป็นชุดราตรีสีเทา ผมของเธอปล่อย ยาวประบ่า มองดูแล้วดูสวยงาม เรียบร้อย สะอาดตา

ทำให้ดึงดูดสายตาทั้งของชายหนุ่มและหญิงสาวที่มา ร่วมงาน

จำนวนครั้งที่เย่โม่เซินเข้าร่วมงานเลี้ยงแค่มือข้างเดียว ก็นับได้ และระยะห่างในการเข้าร่วมงานแต่ละครั้งนั้น ห่างกันค่อนข้างนาน นับตั้งแต่ที่เขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่ง ของบริษัทตระกูลเย่ก็หลายปีแล้ว เขาเข้าร่วมร่วมงาน เลี้ยงน่าจะเพียง5-6ครั้งเท่านั้น

แต่คำเชิญที่เขาได้รับทุกครั้งจะเป็นเกี่ยวกับเรื่องธุรกิจ หรือไม่ก็เป็นงานเลี้ยงที่ถูกจัดขึ้นเพราะงานวันเกิดของ ลูกสาว ส่วนใหญ่เขาจะปฏิเสธการเข้าร่วม

นานๆเข้า ในแวดวงชนชั้นสูงเยโม่เซินก็เหมือนกับเทพที่เจอตัวได้ยาก

ชายคนนี้ลึกลับเกินกว่าจะหาอะไรมาเปรียบเทียบ แต่ เขากลับจัดการเรื่องราวต่างๆเร็วราวกับพายุ หน้าตาหล่อ เหลาราวเทพบุตร แถมยังมีหัวด้านการค้าอีก

แต่เพราะว่าเขาไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องสาวๆเลย เพราะงั้นก็ เลยเริ่มมีข่าวลือว่าเขานกเขาไม่ขัน นานวันเข้า ทุกคนก็ คิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง

ตอนนี้ ต่อให้จะมีคนอยากจะมีสัมพันธ์ฉันท์เครือญาติ กับเขาแค่ไหน พอได้ยินเรื่องเขานกเขาไม่ขันก็มักจะ พิจารณาเรื่องคบหาแทนลูกสาว

เพราะฉะนั้นครั้งนี้เมื่อเห็นเย่โม่เซินควงสาวมาด้วย แถมยังเดินคู่กันเข้ามาภายใต้สายตาของคนมากมาย ก็ เป็นเรื่องธรรมดาที่หลายๆคนจะให้ความสนใจ

“ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆคุณชายเย่นั่นใครกัน? หน้าตาใช้ได้ เลยนะ ลูกสาวของบริษัทไหนหรือเปล่า?”
ไม่น่าจะใช่นะ ดูชุดที่เธอสวมก็ดูแพงใช้ได้อยู่ แต่ว่า อย่างอื่นก็ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษนี่ ผู้หญิงแบบนี้น่าจะ เป็นแค่ผู้ช่วยของคุณชายเยไม่ก็ตำแหน่งอื่นมากกว่า”

“ฉันเคยได้ยินคนในบริษัทพวกเขาพูดว่า คุณชายเย่มีผู้ ช่วยเพิ่มขึ้นมาคนนึง ครั้งก่อนแม่สาวผู้ช่วยคนนี้ก็เคย ออกงานคู่กับเขามาแล้วครั้งนึง แต่ว่าครั้งก่อนเธอแต่ง ตัวธรรมดาๆ เพราะงั้นครั้งก่อนเลยไม่มีใครสนใจเธอ กับ ครั้งนี้ก็น่าจะเป็นคนๆเดียวกันนะ”

“ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง แย่จริง…. ฉันก็นึกว่าผู้หญิงคนนี้จะ ทำให้ข่าวลือเป็นเรื่องโกหกเสียอีก”

พวกผู้ชายหัวเราะกันยกใหญ่ ทุกคนมารวมตัวคุยกัน คน ที่ไม่เข้ากลุ่มก็มารวมฟังด้วย

“ถ้าเป็นแค่ผู้ช่วย งั้นพวกเรา…. รออีกแป็บเข้าไปหา เธอกันเถอะทั้งหน้าตาทั้งหุ่น ก็ดีใช้ได้ บางที….เรื่องบน เตียงก็น่าจะไม่แพ้กัน?”

“ความคิดนี้ใช้ได้ แต่ว่าฉันเห็นเธอก่อน พวกนายห้ามแย่ง”

“ใครจะแย่งนายกัน พวกเราก็ต่อคิวหรือไม่ก็จัดเป็น

กลุ่มๆ

“ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆ”

เสิ่นเฉียวเมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังโดนจับจ้องจากทุก ทิศทางเธอก็รู้สึกประหม่าจนต้องหลุบตาลง มือที่กำลัง จับที่ตัวจับรถเข็นของเย่โม่เซินก็เริ่มแน่นขึ้น ภาพตรง หน้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆ

ดูเหมือนว่าอาการเก่าๆของเธอกำลังกลับมา

เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าปากกับคอของเธอแห้งไปหมด ตัวของ เธอก็เริ่มโงนเงนไปมา

เย่โม่เซินรู้สึกได้ถึงอาการแปลกๆของเธอ เขาขมวดคิ้ว

“เป็นอะไร?”

เสิ่นเฉียวส่ายหน้า ไม่ ไม่เป็นไร”
แต่ว่าเสียงที่เปล่งออกมาของเธอสั่นๆ

เยโม่เซินขมวดคิ้วหนักยิ่งกว่าเก่า คิดถึงครั้งที่กำลัง เดินอยู่ในห้างสรรพสินค้า ตอนนั้นเธอต้องเผชิญหน้ากับ สายตาสอดรู้และตำหนิของคนอื่น เธอไม่ทันได้โต้ตอบ อะไรกลับไป เธอก็ตาปรือแล้วเป็นลมล้มลงไปเลย

ถ้าไม่ใช่เพราะเขารับเธอเอาไว้ได้ทันเวลา เธอคงได้ลง ไปนอนอยู่บนพื้น

เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าภาพด้านหน้าของเธอค่อยๆมีดลงทุกที แต่เธอก็ทำได้เพียงกัดริมฝีปากตัวเองแล้วอดทนเอาไว้

มือเธอได้รับสัมผัสอุ่นๆ เย่โม่เซินวางมือของเขาใกล้ๆ กับมือของเธอ เสียงทุ้มถาม “ตื่นเต้นหรอ?”

เสียงนุ่มทุ่มในลำคอของเขาฟังแล้วทำให้รู้สึกเหมือนมี แรงมากขึ้น มือเล็กๆที่เย็นเฉียบของเธอเทียบกับมือใหญ่ ของเขา มือของเขาก็ไม่ต่างอะไรกับกองไฟกองใหญ่ มันทำให้เธอนั้นรู้สึกอุ่นขึ้นไปถึงหัวใจ

เสิ่นเฉียวที่อยู่ในอาการประหม่าเมื่อกี้ พอได้ยินคำพูด ของเขาก็ได้แต่กระพริบตามองท้ายทอยของเจ้าของคำ

พูด

เหมือนกับเขารู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เขาเลยพูด ขึ้นมาอีกครั้งว่า “มีฉันอยู่ด้วย ไม่มีใครกล้าทำอะไรเธอ

หรอก

ตั้ง

คำพูดเมื่อกี้ มันเหมือนกับเป็นเสียงของนาฬิกา เสียงของมัน ดังลั่นเข้าไปในใจของเสิ่นเฉียว

เธอได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นรัวและเร็วขึ้น นที่อยู่ด้านหน้าก็ดูตัวโตขึ้น ความรู้สึกที่ถูกดูแลทำให้ เธอไม่ได้กลัวเขาอย่างที่ผ่านมา เมื่อเงยหน้าอีกครั้ง ภาพตรงหน้าเธอก็เปลี่ยนมาเป็นปกติ

เสิ่นเฉียวไม่เคยรู้ตัวว่าอาการของเธอก็สามารถรักษา ให้หายได้ ตั้งแต่..เกิดเรื่องนั้นขึ้น เธอก็กลัวสถานที่ที่มีคนรวมตัวเยอะๆ โดยเฉพาะเวลาที่มีคนมอง

มาทางเธอมากๆ