บทที่ 78 เขาเปลี่ยนไป

บทที่ 78 เขาเปลี่ยนไป

โรงพยาบาล

หลังจากที่แพทย์ตรวจเสิ่นเฉียว เสร็จแล้วเขาก็หันมา พูดกับ เยโม่เซิน ว่า “ผู้ป่วยน่าจะได้รับความตื่นตกใจกลัว เป็นอย่างมาก”

ตื่นตกใจกลัว? เย่โม่เซิน หรี่ตาลง เธอพักอยู่ในห้อง ตลอด เธอจะตกใจได้อย่างไร? เป็นไปได้ไหม.

เยโม่เซินจำได้ว่าตอนที่เข้าไป วิลล่ามืดไปหมด

หรือที่แท้แล้วเธอจะกลัวความมืด?

“ผู้ป่วยน่าจะได้รับความตื่นตกใจและหวาดกลัวเป็น อย่างมากทำให้เธอตกอยู่ในห้วงจินตนาการของตัวเอง ในตอนนี้ดังนั้น..”

“เธอถูกตรวจดีแล้ว นอกจากความดันโลหิตต่ำกับสมรรถภาพทางกายไม่ดี ก็ไม่มีความผิดปกติอื่น แต่เธอ ท้องใช่ไหม ต่อไปอย่าให้เธอได้รับความตกใจแบบนี้อีก มันมีเค้าลางสัญญาณเตือนถ้าเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอี กบอยๆมันอาจจะทำให้แท้งได้ตลอดเวลา”

“แต่คุณหมอ สุดท้ายแล้วเพราะอะไรเธอถึงเป็นแบบนี้

ได้”

เซียวซูเล่าถึงสถานการณ์ในตอนนั้น หมอก็คิดอยู่พัก หนึ่งก่อนจะพูดอีกครั้งว่า”อาจเป็นไปได้ว่าผู้ป่วยมีความ ฝังใจเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมนี้ ดังนั้นจึงสร้างความเสีย หายทางจิตใจต่อเธอจะรุนแรงกว่าคนทั่วไปสิบเท่า”

“ฝังใจ?” เซียวซูหันไปมองโม่เซินโดยไม่รู้ตัว

เข้าเม้มปากของเขา สายตาของเขากัมมองไปบนใบ หน้าเสิ่นเฉียวแล้วนิ่งเงียบเหมือนเดิม

“แล้วคุณหมอเธอจะตื่นเมื่อไหร่?
“รอก่อนเถอะ ปล่อยให้สมองเธอทำงานช้าๆ ผู้ป่วย ต้องปรับตัวก่อนที่จะตื่น”

เซียวซู่ผงะไป เกือบจะถามว่าแล้วถ้าคนไข้ปรับตัวเอง ไม่ได้ล่ะ?

หลังจากที่คุณหมอออกไป ก็เหลือแค่เพียงสามคน เท่านั้นที่อยู่ในห้องพักผู้ป่วย

“คุณชายเย่ ผู้ช่วยผู้ช่วยเสิ่นคืนนี้–อาจจะไม่ตื่นขึ้นมา แล้วนะครับ”

ทันทีที่เขาพูดจบเชียวซู่ก็รู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัว เขาเย็นลงมาก เขารีบถอยหลังออกมาสองก้าวอย่าง รวดเร็ว : “ถ้าอย่างนั้นผมจะไปดูว่าป้าเฉินมาแล้วหรือ ยัง”

หลังจากพูดจบ เซียวซู่ ก็ออกจากห้องพักผู้ป่วยไป อย่างรวดเร็วและในที่สุดห้องพักผู้ป่วยก็เงียบสงบ เย่ โม่เซิน จ้องมองหน้าใบหน้าซีดของ เสิ่นเฉียว ที่ไม่ ขยับเขยื้อน
เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

มีความฝังใจกับที่มืด?

เสิ่นเฉียวมีความฝันที่ยาวนาน

ในความฝันเธอเป็นคนเดียวที่ตัวเล็กลง ดูเหมือนจะสี่ หรือห้าขวบเธอถูกขังอยู่ในห้องมืดเล็กๆ ที่ไม่มีแสงสว่าง ไม่มีน้ำไม่มีอาหาร

ในห้องมีเพียงเตียงเล็กๆ ที่มีผ้าห่มบางๆวางอยู่

เธอขดตัวเหมือนลูกบอลเล็กๆ ซุกอยู่ที่มุม และได้ยิน เสียงข้างนอกเป็นครั้งคราวซึ่งทำให้เธอตัวสั่นด้วยความ กลัว

เธอหิวมาตลอดสามวัน ร่างกายเล็กๆของเธอเกือบจะ เหลือแต่กระดูกเบ้าตาลึกโบดูไม่เหมือนคน

แอ๊ด–
ประตูถูกเปิดออก มีเงาคนที่เดินเข้ามาหาเธอแล้วหยุด สูบบุหรี่!

เสิ่นเฉียว ตัวน้อยไม่สามารถทนกับความเจ็บปวดได้ และกรีดร้องออกมา

“ถ้าแกยังกล้าตะโกน แกต้องชดใช้ค่าเสียหาย!ยังจะ กล้าตะโกนไหม!”

“อ๊ะอ๊ะอ๊ะ!”

“ฉันวันนี้ทำให้แกเจ็บ ทำให้แกไม่ฟัง ฉันให้แกไม่ฟังคำ พูดฉัน!”

ไม่เอา เจ็บ….อย่าตีหนู….”

ในห้องพักผู้ป่วยที่เงียบสงบ เสิ่นเฉียวซึ่งนอนอยู่เงียบๆ บนเตียงโรงพยาบาล จู่ๆ ก็ตะโกนออกมา ก็ดึงความ สนใจจากสายตาของเย่โม่เซินให้หันมามอง

“อย่าดี เจ็บ…..แม่…”
เยโม่เซินเลื่อนรถเข็นเข้ามาใกล้ ครู่เดียวร่างก็สูงโน้ม ตัวเข้ามาใกล้เธอเล็กน้อย ได้ยินคำพูดที่ออกมาจากปาก

ของเธอ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย

อย่าดี?

เจ็บ?

จากทั้งสองคำดูเหมือนเขาจะได้รับข้อมูลที่สำคัญบาง อย่างและเสิ่นเฉียวยังดูเหมือนจะอยู่ในความสับสน เธอ ไม่ได้ตื่นขึ้นมา คำพูดเหล่านี้ทั้งหมดเธอโดยไม่รู้ตัว เธอ พูดแต่ประโยคแรกแต่ไม่ได้พูดประโยคถัดไป

เยโม่เซินขมวดคิ้วของเธอขึ้นเล็กน้อย แล้วลูบหน้าผาก ของเธอโดยไม่รู้ตัวปลายนิ้วของค่อยไล่ไปที่หางตาของ เธอและเช็ดน้ำตาเหล่านั้นตรงหางตา

ในวันปกติใบหน้าของเธอเกือบพันเข้าด้วยกัน

ความรู้สึกนี้ …เจ็บปวดมากหรือเปล่า?
“ตื่นขึ้นมา!” จู่ๆเสียงของเย่โม่เซินก็รุนแรงขึ้นมา!

“เจ็บ….เจ็บ…. เสิ่นเฉียว พูดคำนี้ซ้ำๆ เย่โม่เซิน เห็น ว่าใบหน้าของเธอเจ็บปวดจริงๆ มือใหญ่ของเขาจับข้อ มือสีขาวบางของเธอเอาไว้ ค่อนข้างแรง “ตื่นขึ้นมา!ไม่ ได้อยู่ในความฝัน!”

อาจเป็นเพราะเขาใช้แรงมากเกินไป เสิ่นเฉียวxiu ขมวดคิ้วแน่นขึ้นและยิ่งเจ็บปวด แต่ก็ลืมตาขึ้นอย่าง รวดเร็ว

โดยไม่มีสัญญาเตือนมาก่อนสายตาของเธอได้สบตา เข้ากับ เยโม่เซิน เช่นนี้ เย่โม่เซิน คลายมือของเขาโดย ไม่รู้ตัว

ก็เห็นรอยช้ำบนข้อมือสีขาวของ เสิ่นเฉียว

อย่างไรก็ตาม เยโม่เซิน ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรกับ เสิ่น เฉียว เสิ่นเฉียว ก็ทรุดตัวลงแล้วปิดตาทั้งสองข้างลง

เยโม่เซิน ”
หลังจากหลับตาลงในครั้งนี้ เสิ่นเฉียว ไม่ได้ร้องออกมา ด้วยความเจ็บปวดใดๆอีกต่อไป และสีหน้าของเธอก็กลับ

คืนสู่ภาวะปกติเหมือนก่อนหน้านี้

เมื่อก่อนเป็นอย่างไรนะ?

แม้ว่าเยโม่เซินไม่เคยเห็นคนตาย แต่ก่อนหน้านี้เสิ่น เฉียวก็ให้ความรู้สึกว่าเหมือนเธอได้ตายไปแล้ว เธอนอน เงียบๆไม่ขยับทั้งใบหน้าไม่มีชีวิตชีวา

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว ตอนนี้เธอยังนอนหลับตา อยู่แต่ใบหน้าของเธอมีชีวิตชีวา

เย่โม่เซินถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดวงตาของเขา กัมลงบนข้อมือของเธอและเอื้อมมือออกไปอีกครั้ง นิ้ว มือของฉันถูเบาๆบนรอยช้ำ การเคลื่อนไหวที่อ่อนโยน แม้แต่เขาก็ไม่ได้สังเกตเห็น

ประมาณสิบห้านาทีต่อมาเซียวซู่พาป้าเฉินกลับมา และ เมื่อป้าเฉินเข้ามาเธอเห็นเสิ่นเฉียวนอนอยู่บนเตียง
ก็มีสัมผัสของความทะบุถนอมปรากฏในดวงตาโดยไม่รู้

“คุณนายน้อยสองคนนี้ ทำไมร่างกายของเธอเป็นแบบ นัว ครั้งที่แล้วก็เข้าโรงพยาบาล วันนี้ก็เข้าโรงพยาบาล อีก”

“ดูแลเธอให้ดี” หลังจากเยโม่เซินสั่งป้าเฉินจบ เขาก็ เซ็นรถเข็นออกไปข้างนอกแล้วเชียวซู่ก็รีบตามไป

“คุณชายเป?

ไปตรวจสอบข้อมูลทั้งหมดของเสิ่นเฉียว รวมถึง ข้อมูลในอดีตของเธอไม่ว่ารายละเอียดจะเป็นอะไรก็ตาม ทุกอย่างจะถูกตรวจสอบ”

เมื่อได้ยินเซียวซู่หยุดก้าวไปครู่หนึ่งรู้สึกประหลาดใจ เล็กน้อย คุณชายเย? ทำไมจู่ๆถึงคิดอยากจจะตรวจสอบ ข้อมูลผู้ช่วยเสิ่น? เธอไม่ใช่ว่า …. แต่งงานเข้ามาแล้วเห รอ? อีกทั้งอีกครึ่งปีพวกเขาก็ต้องหย่ากันอยู่แล้ว ตรวจ สอบข้อมูลเพื่ออะไร?
“ฉันต้องการพรุ่งนี้ตอนเช้า”

หลังจากนั้นทันทีสิ่งที่ เย่โม่เซิน พูดเสร็จก็ทำให้ใบหน้า ของเซี่ยวซูเปลี่ยนไป “อะไรนะ? ต้องการพรุ่งนี้เช้าถ้า อย่างนั้นผมก็ไม่ได้นอนทั้งคืน…”

“มีปัญหา?”

เขากวาดสายตามา

เซี่ยวซู่ยึดหลังตรง “ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหาอย่าง แน่นอน!”

“ผมจะส่งข้อมูลให้คุณพรุ่งนี้เช้า!”

ถึงจะพูดแบบนี้ แต่จะตรวจสอบข้อมูลของคนคนหนึ่ง ทั้งคืน เหมือนอยากจะเอาชีวิตเขาจริงๆ

โดยเฉพาะที่เขาทิ้งขว้างเวลาไปก่อนหน้านี้ ตอนนี้เวลา ผ่านไปถึง 10 โมงแล้ว เขาเหนื่อยจะตายมาตั้งแต่เช้า ยังต้องไปหาข่าวอีก
เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น เย่โม่เซิน ลุกขึ้นล้างหน้าล้างตา เสร็จ เซียวซู่ก็ส่งมอบข้อมูลให้เขาตรงเวลา

“คุณชายเย่ จากที่เมื่อคืนคุณให้ผมหาข้อมูล ผมคิดว่า ผมรู้แล้วว่าทำไมผู้ช่วยเสิ่นเป็นแบบนั้น คุณลองดู”

หลังจากพูดจบเซียวซูก็ส่งข้อมูลไปข้างหน้า

เยโม่เซินขมวดคิ้ว “ทำไม?”