ตอนที่ 63 ไม่ซื่อสัตย์

บทที่ 63 ไม่ซื่อสัตย์

หานเส่โยวทำท่าจะผลักประตูเข้าไป

เสิ่นเฉียวตกใจจนหน้าซีด เธอรีบเดินไปคว้าตัว หานเส่โยวเอาไว้

หานเส่โยวเบะปากมองบนอย่างเซ็ง : “โถ่ ให้ ฉันได้เข้าไปเห็นด้วยตาหน่อยสิ”

เสิ่นเฉียวไม่ยอมให้เธอได้มีโอกาสนั้น ก่อนจะ พาเธอกลับไปที่เดิม : “เส่โยว อย่าซนสิ เดี๋ยว เขาจะโมโหเอา”

“ก็ได้ๆ เห็นแก่เธอหรอกนะ งั้นรอให้เขาเลิก งานก่อนค่อยดูก็ได้ จริงสิเฉียวเฉียว คุณชายเย่ เขาชอบหัวเสียใส่เธอบ่อยมั้ย ?”

เสิ่นเฉียวคิดอยู่สักพัก เอียงหัวเล็กน้อยก่อนจะ Raบไปว่า : หัวเสียใส่ไม่มีนะ แค่ฉันแต่งงาน เข้าไปอยู่ในตระกูลเยแค่นี้ก็ทำให้เขาลำบาก แล้ว แถมขาของเขาก็ยังเจ็บอีก ถึงจะโมโหใส่ แต่ฉันก็เข้าใจได้ล่ะนะ

จริงเหรอ ? “หานเส่โยวนั่งคิด “อันที่จริงฉัน รู้สึกว่าการที่เขาสามารถทำให้เธออยู่ที่ตระกูลเย่ ได้ นั่นก็แสดงว่าเขาไม่ธรรมดาเลยนะ และ.. ฉันดูจากท่าทางของเขาแล้ว ก็ไม่เหมือนกับคน ที่ไร้สมรรถภาพทางเพศเลย คุณชายเย่คนนี้.. ดูไม่ค่อยจะเหมือนกับในเรื่องเล่าเท่าไหร่เลยนะ

รอจนถึงเวลาเลิกงาน หลังจากเยโม่เชินออก ไปแล้ว เสิ่นเฉียวถึงพาหานเส่โยวไปที่ห้อง ทำงาน

“แค่ดูเฉยๆนะ ห้ามอยู่นาน ห้ามแตะต้องของใน นั้นด้วย ไม่งั้นโดนจับได้แน่”

หานเสโยวทำตามที่บอก หลังจากดูห้องทางานเสร็จก็เดินตามเส่นเฉียวออกมา ระหว่าง ทางที่ไปส่งเธอกลับบ้าน อยู่ๆก็มีความคิด แปลกๆผุดขึ้นมา : “เฉียวเฉียว คืนนี้ฉันไปเป็น แขกบ้านเธอนะ ? ”

ได้ยินแบบนั้น เสิ่นเฉียวก็มือไม้สั่น เธอมอง ไปทางหานเสีโยวด้วยท่าทีที่แปลกประหลาด ใจ : ไส่โยว ?”

หานเสีโยวหลุดหัวเราะออกมาทันที : “ฉัน หมายความว่า ฉันจะไปเยี่ยมเธอในฐานะแขก ของบ้านเธอไง เธอแต่งงานไปอยู่ที่ตระกูลเย่ตั้ง นานแล้วน่าจะยังไม่มีใครไปหาเธอเลยใช่มั้ย ? ฉันคิดว่าฉันน่าจะไปสักหน่อย ให้คนบ้านตระกูล เย่รู้บ้างว่าเธอก็มีคนหนุนหลังอยู่นะ แบบนี้พวก นั้นจะได้ไม่กล้ามารังแกเธอ”

ที่เธอพูดมาก็ฟังดูมีเหตุมีผล ดูน่าเชื่อถือ เสิ่น เฉียวไม่ได้คิดว่าเอายังไง ได้แต่ก้มหน้าก้มตาไม่ พูดไม่จา
หานเส่โยวเห็นเธอเงียบไป เหมือนจะไม่ค่อย ดีใจ ข้างในจึงรู้สึกกระอักกระอ่วน มือที่จับพวง มาลัยอยู่ก็สั่นเทา ก่อนจะพูดออกไปว่า : “ถ้าเธอ ไม่สะดวกจริงๆ งั้นฉันยังไม่ไปก็ได้นะ ?”

“ไม่ใช่ไม่สะดวก ฉันแค่กำลังคิดว่า….ฉัน แต่งงานมาตั้งนานขนาดนี้ แต่ก็ไม่เคยมีใครไป หาฉันที่บ้านตระกูลเย่เลยจริงๆซักคน”

หานเส่โยวที่กำลังขับรถอยู่ก็หยุด แล้วนึกถึง พ่อแม่ของเธอ ก่อนจะพูดปลอบเธอว่า : “ฉันก็ ไปหาแล้วนี่ไง ? เฉียวเฉียว เธอนับฉันเป็นคน หนึ่งในครอบครัวของเธอได้เลยนะ”

เสิ่นเฉียวยิ้ม แล้วก็สวมกอดคอของหานเส่ โยว : “เส่โยว ขอบคุณนะ”

สุดท้ายหานเส่โยวก็กลับบ้านไปพร้อมๆกับเสิ่น เฉียว ทว่าเธออยู่ในบ้านตระกูลเย่แต่ไม่มีตำแหน่ งใดๆ ดังนั้นเสิ่นเฉียวจึงต้องไปถามความเห็น ของนายท่านก่อน แต่ระหว่างทางที่กำลังไปก็ไปเจอเข้ากับเย่หลิ่นหาน

หลังจากเย่หลิ่นหานได้ฟังเหตุผลของเธอแล้ว ก็อธิบายให้เธอเบาๆว่า : “คุณปู่ยังโมโหเรื่อง ก่อนหน้านี้อยู่ ดังนั้นผมไม่แนะนำให้คุณไปหา แกนะ มีอะไรมาคุยกับผมก่อนมั้ย ?”

เสิ่นเฉียวคิดอยู่ซักพัก ก่อนจะพูดเรื่องการพา หานเส่โยวมาเป็นแขกที่บ้านกับเย่หลิ่นหาน พูด เสร็จก็ก้มหน้าก้ม ตา และพูดขึ้นอย่างประหม่า ว่า : “ฉันไม่รู้ว่าจะได้มั้ย…..เลยอยากจะมาถาม ความเห็นของนายท่าก่อนค่ะ”

“ไม่เป็นไร เสิ่นเฉียว ตอนนี้เธอเองก็เป็นหนึ่งใน คนของบ้านตระกูลเย่นะ การตัดสินใจเรื่องพวก นี้เธอสามารถตัดสินใจเองได้เลยนะ ถ้าอยาก พาเพื่อนมาก็พามาเลย”เย่หลิ่นหานยังคงถ่อม ตัวและมีมารยาทเหมือนเดิม เสิ่นเฉียวเกือบจะ มีความสงสัยในตัวเองว่าเข้าใจเขาผิดไปหรือ เปล่า
เสิ่นเฉียวไม่ทันสังเกตุว่าเย่หลิ่นหานเรียกชื่อ เธอเปลี่ยนไป และเธอเองก็ลืมไปว่าอยู่ที่นี่เธอ ชื่อเสิ่นโย่ว

“ขอบคุณค่ะพี่ งั้นฉันไปพาเพื่อนเข้ามาก่อนนะ คะ

“อิ้ม ไปเถอะ “เย่หลิ่นหานยิ้มให้ แล้วอยู่ๆก็ยื่น มือไปลูบหัวของเธอ : “ได้ข่าวว่าเมื่อคืนเธอเข้า โรงพยาบาลเหรอ อาการไม่หนักใช่มั้ย ? ”

ท่าทางที่เขาเอามือมาลูบหัวนั้นมันดูเอ็นดูเกิน ไปจริงๆ เสิ่นเฉียวถอยหลังออกมาหนึ่งก้าวตาม สัญชาตญาณ แล้วสายหัวบอกไปว่า : “ขอบคุณ พี่ใหญ่ที่เป็นห่วงค่ะ อาการฉันไม่หนักอะไร ฉัน ไปรับเพื่อนมาก่อนนะคะ”

“ฉันไปกับเธอด้วยดีกว่า”

พูดจบ เย่หลิ่นหานก็เดินตามหลังเธอไปรับตัว หานเส่โยวเข้ามา
ตอนที่หานเส่โยวเห็นเย่หลิ่นหานนั้น ขณะที่ กำลังสงสัยว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร เย่หลิ่นหานก็ ยื่นมือและเดินเข้ามาหาเธอก่อน : “สวัสดีครับ ผมเป็นพี่ชายของเสิ่นเฉียว เย่หลิ่นหาน”

“สวัสดีค่ะ ฉันหานเส่โยว”หานเส่โยวเป็นคนที่ เคยเจอคนดังๆมาก่อน จึงมีปฏิกิริยาตอบกลับไว และไม่ได้รู้สึกประหม่าที่จะต้องจับมือกับเย่หลี่

นหาน

“ยินดีต้อนรับสู่บ้านตระกูลเย”

“ขอบคุณค่ะ”

“พวกคุณคุยกันไปก่อนนะ ผมมีธุระต้องไปทำ

ก่อน”

เสิ่นเฉียวพาหานเส่โยวเดินขึ้นไปข้างบน ขณะที่ทั้งสองเข้าลิฟต์ หานเส่โยวก็ถามขึ้นมา ว่า : “คนนั้นก็คือพี่ชายของเย่โม่เซินเหรอ ? โต มาหล่อเลยทีเดียว สำหรับเธอก็ถือว่าไม่เลวเลยนะ ?”

ได้ยินอย่างนั้น เสิ่นเฉียวก็นึกถึงเรื่องที่ผ่านมา แล้วก็พยักหน้าตอบ : “ใช่ พี่ชายของเย่โม่เซิน เป็นคนที่ดีมากจริงๆนั่นล่ะ”

“ถึงจะโตมาหล่อ แต่ฉันรู้สึกว่า …เย่โม่เซินยัง มีความรู้สึกมากกว่า ! สายตาที่ลึกซึ้งและความ เป็นชายชาตรีบนตัวของเขา จ๊จ…”

เสิ่นเฉียวส่งสายตาที่ประหลาดใจมา หานเส่โย วกระแอมเบาๆ : “ฉันชมสามีเธออยู่ไง !”

ขณะที่เดินไปถึงหน้าประตูห้อง เสิ่นเฉียวกลับ รู้สึกไม่ดีขึ้นมา เธอยืนกัดริมฝีปากแน่นอยู่ตรง นั้น เธอลืมไปได้ยังไงว่า ตอนนี้เธอนอนอยู่ห้อง เดียวกันกับเย่โม่เซิน ถ้าเกิดพาหานเส่โยวเข้า ห้องไป เย่โม่เซินเขา…..จะโอเคเหรอ ?

“เป็นอะไรไป ?”
“ผู้ช่วยเสิ่น พวกคุณกลับมาแล้วเหรอ ครับ ? “ขณะที่กำลังพิจารณาอยู่นั้น เซียวซูก็เข็น เย่โม่เซินเดินมาทางนี้ พอเห็นเยโม่เซิน สายตา ของเสิ่นเฉียวก็เปลี่ยนไป และก้าวถอยหลังไป โดยอัตโนมัติ

รายละเอียดเล็ๆน้อยๆนั้นอยู่ในสายตาของเย่โม่ เซิน นัยน์ตาที่ดำมืดนั้นปรากฏให้เห็นการเยาะ เย้ยเล็กน้อย

เหอะ ผู้หญิงคนนี้ดูๆแล้วก็กลัวเขาจริงๆ และ ยังแผ่ความกลัวที่อยู่ข้างในออกมา แต่การตอบ สนองของมือและเท้าของร่างกายนั้นไม่สามารถ จะหลอกตาคนได้

“ค่ะ กลับมาแล้ว เย่ คุณชายเย่….นี่คือ…. เพื่อนของฉันหานเส่โยว”เสิ่นเฉียวคิดอยู่ซักพัก ก่อนจะพูดต่อ แล้วแนะนำหานเส้่โยวให้เย่โม่ เซิน

พอเห็นเย่โม่เซิน สายตาของหานเสี่ยวก็เหมือนกับเห็นแสงสว่าง สายตาของเธอจ้อง ไปที่ใบหน้าของเย่โม่เซินอย่างไม่อาจที่จะละ สายตาไปได้ จากนั้นก็ยิ้มขึ้นมาที่มุมปากแล้วส่ง ไปทักทายเย่โม่เซิน

“คุณชายเย่ ฉันคือหานเส่โยวค่ะ เราเคยเจอ กันมาก่อนหน้านี้ที่โรงพยาบาล”พูดจบ เธอยัง กะพริบตาให้กับเย่โม่เซิน จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับ ตัว

สายตาของเย่โม่เซินมองขึ้นมา และกวาดตา มองไปที่เธอ

หานเส่โยวรู้สึกว่าหัวใจของเธอได้ถูกฉกฉวย เอาไปแล้ว !

สายตาแบบนี้ ! ท่าทางแบบนี้ ! ผู้ชายแบบนี้ ! จะโดดเด่น–เกินไปแล้ว !

หัวใจของหานเสียวอดไม่ไหวที่จะเต้นตูมตาม เมื่อได้มาเห็นเย่โม่เซิน !
อย่างไรก็ตาม สายตาของเย่โม่เซินแค่มอง สำรวจไปที่เธอเพียงชั่วครู่แล้วก็ละสายตาไป จากนั้นก็มองไปที่เสิ่นเฉียวที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ

ตอนที่เสิ่นเฉียวถูกสายตาอันเย็นชาของเขา มองมานั้นหลังของเธอก็ขนลุกขนพองขึ้น มา ริมฝีปากอมชมพูอ้าออกเล็กน้อยแล้วเอ่ย ว่า : “ถ้า….รุกล้ำพื้นที่ของคุณ งั้นฉันจะพาเธอ ออกไปข้างนอกเองค่ะ”

“ยินดีต้อนรับ”

ถึงอย่างไรก็ตาม ในตอนนั้นเอง อยู่ๆเย่โม่เซินก็ มองไปทางหานเส่โยวแล้วเอ่ยปากออกมา

ด้วยน้ำเสียงที่ปกติ แต่ทว่ามันกลับทำให้หัวใจ ของหานเส่โยวเต้นขึ้นมาอย่างรุนแรง

เซียวซู่มองดูสถานการณ์ในตอนนี้ ก็รู้สึกได้เลย

ว่ามีบางอย่างผิดปกติ