บทที่157 ไปกับฉันเถอะ

หลังจากที่ทั้งสองนั่งลงเสี่ยวเหยียนก็เปิดปากพูดทันที “เรื่องในห้อง ประชุมฉันได้ยินมาหมดแล้วนะ เฉียวเฉียวคุณสุดยอดไปเลย!”

เป็นครั้งแรกที่ได้เสี่ยวเหยียนพูดชมตัวเอง เสิ่นเฉียวรู้สึกผิดเล็ก น้อย จากนั้นพูดด้วยความอึดอัดใจ “สุดยอดตรงไหน มันไม่มีอะไร หรอก”

“ฉันนึกว่าคุณจะโดนรังแกจนร้องไห้ขี้มูกโป่ง นึกไม่ถึงว่าคุณไป วันแรกก็โต้ตอบแล้วเอาคืนเลย อีกอย่างยังโต้ตอบได้อย่างสวยงาม ขนาดนี้ ตอนนี้หัวหน้าคนนั้นแล้วก็พวกคนเหล่านั้นที่อยากจะหัวเราะ เยาะคุณคงจะบ้าตายแล้วล่ะ”

เสิ่นเฉียว “.………..” เธอพูดด้วยความรู้สึกเป็นทุกข์ “ตอนนี้ในบริษัทมีคน มากมายอยากจะเห็นฉันหน้าแตก ถ้าคุณอยู่กับฉันละก็คุณอาจจะ ซวยไปด้วยก็ได้นะ

เสี่ยวเหยียนพูดอย่างไม่ยี่หระ “ไม่เป็นอะไรหรอก ฉันอยู่แผนกบัญชี นะ ส่วนปู่ของฉันเป็นหัวหน้าแผนกบัญชี พวกเขาไม่กล้าทําอะไรฉัน หรอก”

เสิ่นเฉียว “มีแบบนี้ด้วยหรอ?”

“ใช่สิ คุณรู้รึเปล่าว่าเงินเดือนของคนทั้งบริษัทต้องจ่ายผ่านมือ ของฉันน่ะ-ฮารา”

เสิ่นเฉียวพอจะเริ่มเข้าใจ ที่แท้เสี่ยวเหยียนคือคนที่คุมปากท้องของ

ทุกคน

ถึงแม้ฉันจะไม่หักเงินของพวกเขาไปเรื่อย แต่ฉันสามารถค้างการ ชำระเงินเดือนให้กับพวกเขาได้~คุณรู้รึเปล่าว่าคนในเมืองส่วนใหญ่ ล้วนแต่เป็นพวกใช้เงินชนเดือน ทุกเดือนต่างก็รอคอยวันที่เงินเดือน ออก เพียงแค่ฉันใช้ความคิดเล็กน้อยแล้วยืดวันจ่ายเงินเดือนออกไป ให้ล่าช้าสักวันสองวัน พวกเขาแต่ละคนก็จะร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้ว”

เสิ่นเฉียว “เก่งจังเลย”

“ดังนั้นจากนี้ไปฉันจะปกป้องคุณเอง ไม่ต้องกังวลขนาดนั้นหรอก”

ทั้งสองทานอาหารกลางวันแล้ว เสิ่นเฉียวก็กลับมาที่ทำงานของตัว เอง คอมของเธอค่อนข้างจะเก่ามาก ดังนั้นเธอต้องเสียเวลาในการ จัดการกับมันเล็กน้อย

เสิ่นเฉียวนั่งๆอยู่ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลัง

เธอขมวดคิ้วแน่น จากนั้นหันหน้าไปมองเห็นสวี่เกี่ยวกำลังเดินเข้า มาหาตัวเอง ในมือของเขาถือกาแฟหนึ่งแก้ว เขาวางมันไว้ตรงหน้า ของเสิ่นเฉียว “อันนั้น…..คุณชื่ออะไรนะ?” สวี่เคี่ยวต้องการจะเรียกชื่อเธอแต่เขากลับพบว่าตัวเองไม่รู้จักชื่อ ของเธอ เพราะเธอโดนลดตำแหน่ง ตอนที่เธอมาก็ไม่ได้ผ่านขั้นตอน ที่ถูกต้อง อยู่ๆบอกจะยัดเธอเข้ามาในแผนกก็ยัดมาเลย ดังนั้นจึงไม่มี ไฟล์บันทึกใดใด

เสิ่นเฉียวจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่เย็นชา เธอไม่ได้ตอบคำถาม ของเขา เธอแค่เหลือบไปมองแก้วกาแฟหนึ่งที

หัวหน้ามาหาฉันมีธุระอะไรมั้ย?”

หัวหน้าถูมือไปมา จากนั้นยิ้มแล้วพูด “คุณไม่บอกชื่อก็ไม่เป็นไร คุณ พึ่งจะมาใหม่ งั้นฉันเรียกคุณว่าสาวน้อยละกัน”

เสิ่นเฉียว “.…….. สาวน้อยมันเกี่ยวอะไรกับเธอที่พึ่งมาใหม่มั้ย?

“หัวหน้าเรียกฉันว่าเสี่ยวเสิ่นก็ได้ ”

เธอไม่อยากบอกชื่อของตัวเองกับคนที่อยู่ตรงหน้าผู้ซึ่งมีสายตาที่ดู ไม่ประสงค์ดีคนนี้ อีกทั้งเป็นคนที่พยายามจะทำร้ายเธอในตอนเช้า

“เสี่ยวเสิ่น? เสี่ยวเสิ่นเพราะดีนะ!” สวี่เลี่ยวยิ้มแฉ่งแล้วเดินมาข้าง หน้าหนึ่งก้าว จากนั้นชี้ไปที่แก้วกาแฟแก้วนั้น “ฉันตั้งใจเอามาให้คุณ

เสิ่นเฉียว “หัวหน้า ตกลงคุณมาหาฉันมาธุระอะไรกันแน่?” ธุระไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก” สวี่เลี่ยวมือไปมา จากนั้นเดิน เข้ามาใกล้เธออีกหลายก้าว สีหน้าของเสิ่นเฉียวเปลี่ยนไปทันที เธอ รีบถอยไปด้านหลังหลายก้าวเพื่อรักษาระยะห่างกับเขา จากนั้นจ้อง มองไปที่แววตาของเขาที่เต็มไปด้วยความน่ารังเกียจ อยู่ๆเสิ่นเฉียวก็ เข้าใจอะไรบางอย่างทันที

เธอยืนอยู่กับที่ จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “อย่าเข้ามานะ!”

สวี่เลี่ยวโดนเธอพูดเช่นนี้ เขาจึงยืนอยู่กับที่ทันที แต่เขาไม่ได้รู้สึก โกรธ เพียงแต่สายตาของเขายังคงจ้องมองไปที่แขนขาวๆและลำคอ ที่เรียวสวยของเธอไม่หยุด เขาหรี่ตามอง

“จริงๆแล้ว เสี่ยวเสิ่นคุณโดนลดตำแหน่งแล้วย้ายเข้ามา อีกอย่าง ก่อนหน้านี้คุณอยู่ในบริษัทก็เจออะไรแย่ๆมาไม่น้อยสินะ? ทุกคนล้วน แต่อยากเห็นคุณหน้าแตกหรืออยากทำร้ายคุณ คุณรู้จักเฉียงเวยที่ อยู่แผนกการออกแบบใช่มั้ย? ก่อนที่คุณจะมาเธอขอให้ฉันดูแลคุณ ดีดี คุณเข้าใจความหมายของฉันสินะ?”

เสิ่นเฉียวไม่พูดอะไร

สวี่เลี่ยวพูดต่อ “แต่ฉันรู้สึกว่าการกระทำของพวกเธอเช่นนี้มันไม่ถูก ต้องเลยจริงๆ จะทำร้ายผู้หญิงที่น่ารักขนาดนี้อย่างคุณได้ยังไงกัน? ก็เป็นเพราะว่าพวกเธอชอบท่านประธานเย่แต่ไม่อาจจะเอื้อมมือไปถึง ได้ แต่คุณกลับมีโอกาสเข้าใกล้เขาใช่มั้ย? มันช่างไม่ควรจริงๆ”

คำพูดนี้ทำให้เสิ่นเฉียวเริ่มขมวดคิ้ว “ตกลงคุณอยากจะพูดอะไร กันแน่?”

“ฉันก็แค่อยากจะปกป้องคุณ คำพูดที่เฉียงเวยบอกกับฉัน ฉันก็ไม่ ฟังเลย เรื่องที่เกิดขึ้นในตอนเช้าก็เป็นสิ่งที่เกิดเหนือความคาดหมาย แต่เสี่ยวเสิ่น ฉันรับรองกับคุณได้ว่าต่อจากนี้มันจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ ขึ้นอีก”

เขาพูดไปด้วยเดินเข้ามาใกล้เสิ่นเฉียวไปด้วย เสิ่นเฉียวรู้ว่าในใจ ของเขามีความคิดอะไร เธอยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูด “คุณลองก้าวเข้า มาใกล้อีกทีสิ”

ฝีเท้าของสวี่เสี่ยวหยุดชะงัก เขายืนอยู่กับที่แล้วฝืนยิ้มออกมาอย่าง มีเลศนัย จากนั้นพูด

เสี่ยวเงิน เคยได้ยินคําพูดที่ว่าผู้รู้สถานการณ์ คือผู้มีสติปัญญาเป็น เลิศมั้ย? ตอนนี้คุณโดนลด าแหน่งมาอยู่ในแผนกของฉัน ขอเพียง แค่ฉันยินยอมที่จะปกป้องคุณ จากนี้เป็นต้นไปคุณก็จะโดนรังแกน้อย ลง ไม่ต้องเจออุปสรรคมาก ดีมั้ย?”

เมื่อเห็นว่าเสิ่นเฉียวไม่ตอบ สวี่เคี่ยวจึงพูดกล่อมเธอต่อ “ ถึงแม้ว่า ฉันจะเทียบกับท่านประธานไม่ได้ แต่ยังไงซะท่านประธานก็ไม่เอา คุณแล้วใช่มั้ย? คุณตามมาอยู่กับฉันดีกว่า ถึงแม้ว่าฉันจะไม่มีอำนาจ และเงินทองเท่าท่านประธานขนาดนั้น แต่ฉันรับรองว่าฉันจะไม่ทิ้ง คุณไปเรื่อยแน่นอน คุณว่ายังไงบ้าง?”

เสิ่นเฉียว: “.……………. นึกไม่ถึงว่าวัตถุประสงค์ที่แท้จริงของเขาก็คือสิ่งนี้

“เสี่ยวเงิน คุณลองพิจารณาดูดีดี ผู้รู้สถานการณ์ คือผู้มีสติปัญญา เป็นเลิศ แต่ฉันไม่บีบคั้นคุณหรอก ฉันให้เวลาคุณคิดให้ดีดีสองวัน

เมื่อพูดจบ สวี่เลี่ยวไม่รอให้เสิ่นเฉียวเปิดปากพูด เขาหันหลังแล้ว เดินออกไป

หลังจากที่เขาเดินออกไปแล้ว เสิ่นเฉียวกลอกตาใส่เขาอยู่ภายใน ใจ คุณลุงคนนี้เป็นบ้าหรอ? เธอแม้แต่เป็นเมียน้อยของเย่โม่เซินยังไม่ อยากจะเป็น เธอจะอยากเป็นเมียน้อยของเขาได้ยังไง?

เป็นเพราะว่าสวี่เลี่ยวอยู่ตรงนี้เป็นเวลานาน อยู่ๆเสิ่นเฉียวจึงรู้สึกว่า อากาศของที่นี่มัวหมองเพราะเขาทันที

เธอไม่อยากอยู่ต่อจึงเก็บข้าวของแล้วเดินออกไปก่อน

ยังไม่ถึงเวลาทำงาน เธอจึงไปหาเสี่ยวเหยียนเพื่อพูดคุยด้วย

เสิ่นเฉียวเดินไปที่แผนกบัญชี ระหว่างทางเธอได้ข้อความจากหาน เสโยว บอกให้เธอเดินออกมาข้างถนนของบริษัท เธอผ่านมาตรงนี้ แล้วมีของขวัญจะให้เธอ

เสิ่นเฉียวเห็นว่าเสี่ยวเหยียนยังไม่ออกมา เธอจึงเดินลงไปด้านล่าง จากนั้นยืนอยู่ข้างถนนไปสักพัก รถของหานเส่โยวจึงขับเข้ามา

ประตูรถเปิด หานเสโยวยื่นถุงอันหนึ่งให้กับเธอ

“เฉียวเฉียว ฉันตั้งใจซื้อมาให้คุณ ตอนกลางคืนคุณกลับไปถึงบ้าน แล้วค่อยเปิดดูนะ”

“ทําไมอยู่ๆถึงซื้อของให้ฉันล่ะ?” เสิ่นเฉียวจ้องมองถุงนั้นอย่างไม่ เข้าใจ ดูแล้วน่าจะแพงมาก ก็ไม่รู้ว่าเธอซื้ออะไรมา

หานเส่โยวดูหลบสายตาเล็กน้อย เธอยิ้มอย่างอึดอัดใจแล้วพูด “ทำไมล่ะ? ตอนที่ฉันซื้อให้ตัวเองก็นึกถึงคุณไม่ได้หรอ? ดังนั้นเลย อให้คุณอีกอันไง คุณรังเกียจฉันใช่รึเปล่า?”

“ไม่ได้รังเกียจหรอก” เสิ่นเฉียวกลอกตามองบนใส่เธอ “คุณก็รู้ว่า ฉันจะรังเกียจคุณได้ยังไงกัน คุณตั้งใจขับมาที่นี่เลย”

มันไม่มีอะไรหรอก ต่อจากนี้ฉันจะพยายามทำดีกับคุณนะเฉียว เฉียว!”

เสิ่นเฉียว “.………. ทำไมล่ะ? คุณลับหลังทำอะไรผิดต่อฉันรึเปล่า?”

สีหน้าของหานเส่โยวขาวซีด เธอรีบพูดอธิบาย “คุณพูดบ้าอะไร ? ฉันหานเส่โยวเคยทำเรื่องไม่ดีลับหลังคุณด้วยหรอ? เฉียวเฉียว ตอน นี้คุณพูดถากถางฉันมากขึ้นแล้วใช่มั้ย? หี” “ไม่นะ ขอบคุณมาก”

“หึ ใครให้คุณขอบคุณกัน ฉันไปก่อนนะ”

“เฉียวเฉียว!”

เสียงของเสี่ยวเหยียนดังมาจากด้านหลัง เสิ่นเฉียวหันหน้าไปมอง เห็นว่าเสี่ยวเหยียนกำลังเดินมาทางนี้

“เพื่อนของคุณหรอ?” หานเส่โยวจ้องมองเสี่ยวเหยียนที่อยู่ห่างออก

ไป จากนั้นถาม

เสิ่นเฉียวพยักหน้า “เพื่อนสาวคนหนึ่งในบริษัทที่ดีกับฉันน่ะ”

“โอเค งั้นอีกสองวันฉันค่อยมาเยี่ยมคุณ”

หานเส่โยวพึ่งจะขับออกไป เสี่ยวเหยียนก็เดินมาอยู่ข้างเสิ่นเฉียว พอดี เธอยื่นหัวแล้วจ้องมองไปทิศทางที่หานเส่โยวขับออกไป “เห้ย ผู้หญิงที่หน้าตาดูร้ายคนนั้นคือคนคนนั้นที่ฉันเคยเห็นในวีแชทก่อน หน้านี้รึเปล่า?”