บทที่75 พูดแล้วเขาจะเชื่อไหม

บทที่75 พูดแล้วเขาจะเชื่อไหม

สายตาของ เยโม่เซินจ้องใส่เธอราวกับมีดคม เสิ่นเฉียว พูดไม่ออกครู่หนึ่ง เธอไม่รู้จะอธิบายยังไง

ดังนั้นเธอทำได้แค่กัดริมฝีปากล่างของเธอและมองเย่ โม่เซิน เธอไม่พร้อมที่จะพูดหรืออธิบาย

เยโม่เซิน ค่อยๆหรี่ตาลงเล็กน้อยปลายนิ้วของเขาจับ ล้อเหล็กรถเข็นเบาๆ “ดูเหมือนว่าคุณจะไม่อธิบายอะไร หน่อยเหรอ?”

เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่างของเธอแน่น

“ผู้ช่วยเสิ่นคุณตามมาที่นี่ได้อย่างไร” เซียวซู รู้สึก ประหลาดใจที่เห็น เสิ่นเฉียว ปรากฏตัวที่นี่ แต่ในใจกลับ มีความสุข ผู้ช่วยเสิ่น ไม่น่าจะรู้เรื่องของคุณชายเย่ เลย ซึงเหรอ?

เมื่อคิดได้แบบนี้ เซียวซู่ก็อดคิดไม่ได้ที่จะหันไปมองเย่ โมเช่น
เมื่อเห็นเขาขมวดคิ้วแน่น อุณหภูมิในร่างกายของเขา เต่ำลงอย่างน่ากลัว เซียวซูทิ้งความคิดไร้สาระของเขาไป

“ในเมื่อไม่มีคำอธิบาย ผมจะทำเป็นไม่เห็นแล้วกัน

ควรจะจัดการยังไงก็จัดการอย่างนั้น” พูดจบเยโม่เซิน เข็นล้อรถเข็นกลับไป เซียวซูจ้องมองด้วยสายตาที่เบิก กว้าง “คุณชายเย่….”

แต่ เย่โม่เซิน ดูเหมือนจะไม่ได้ยินมันและเข้าห้องไปใน ไม่ช้า

เสิ่นเฉียวมองไปข้างหลังเขา เธอตระหนักถึงอะไรขึ้น มาได้ เธออยากจะเรียกเขา แต่สายตาเย็นชาของเขาวิ่ง ผ่านหัวของเธอไป ดังนั้นเฉินเฉินเฉียวจึงหยุดริมฝีปาก ตัวเองไว้

เซียวซู่อดไม่ได้ที่จะมองผู้ช่วยเสิ่นและกระซิบเบาๆ “คุณตั้งใจจะไม่อธิบายจริงๆเหรอ?”

แปลกมาที่ตามมาที่นี่ จะต้องอธิบายแน่นอน
MAN

เสิ่นเฉียวละสายตาลง “ฉันพูดแล้วเขาจะเชื่อเหรอ?”

อย่างไรก็ตามเขาดูถูกเธอเสมอดังนั้นไม่พูดจะดีกว่า ยัง ไงผลที่ได้ก็เหมือนกัน

“คุณ……

“ผู้ช่วยเซียวคนคนนี้ . จะให้จัดการยังไงครับ?”

บทสนทนาเมื่อกี้ทำให้ลูกน้องบางคนเข้าใจ เสิ่นเฉียว และเยโม่เซิน รู้จักกันดีและท่าทีของเซียวซู่ที่มีต่อเชียว เฉียวนั้นไม่ธรรมดา นี่แสดงให้เห็นว่าความสัมพันธ์ของ เสิ่นเฉียว กับพวกเขานั้นดีทีเดียว แต่สัมพันธ์กันยังไงก็ ไม่รู้

เซียวซู่คิดและเม้มริมฝีปากของเขา คุณชายเยไม่ได้ พูดอย่างชัดเจน แต่ตัวตนของเธอไม่ใช่คนธรรมดา พวก

นาย…สบายใจได้แล้วกัน”

หมายความว่าอย่าทำร้ายเธอ

พวกเขามองหน้ากันแล้วค่อยๆพยักหน้าทีละคน
เสิ่นเฉียว ถูกนำตัวลงไปทันที และการชักถามในห้อง

ยังคงดำเนินต่อไป

เซียวซู่กลับมาอย่างรวดเร็วและยืนอยู่ข้างหลังเย่โม่

เซิน

“ต่อกันเถอะ!”

ผู้หญิงคนนั้นมองไปข้างนอกและถามด้วยความสงสัย

“เกิดอะไรขึ้น?”

เซียวซูกล่าวว่า “ไม่มีอะไรเลย มันมีอะไรมาแทรกนิด หน่อย จะไม่ส่งผลกระทบใดๆ คุณรีบพูดเถอะ คุณไป ไหนและคุณทำอะไรในวันนั้น? มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเป็น พิเศษไหม?”

ผู้หญิงคนนั้นหยุดสักครู่แล้วเงยหน้าขึ้นมองเยโม่ลึก ดวงตาของเธอเงยขึ้นเล็กน้อย “เรื่องพิเศษคืออะไร?”

เซียวซูตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและเขากำลังจะพูด ริม ฝีปากเรียวบางของ เยโม่เซิน เปิดขึ้นพร้อมกับเสียงเย็น ชาของเขา “อนุญาตให้คุณถามเหรอ?”
ผู้หญิงคนนั้นตกตะลึงด้วยออร่าที่ทรงพลังในตัวเขา เธอใช้เวลาสักพักถึงตั้งสติกลับมาได้ “ฉันแค่อยากรู้ว่า เรื่องพิเศษที่คุณกำลังพูดถึงนั้นคืออะไร ไม่มีความหมาย อื่น

เชียว ซูก็ตอบสนองอย่างรวดเร็วเช่นกันถ้าไม่ใช่ เยโม่ เซิน อยู่ที่นี่เขาเกือบจะติดกับดักของผู้หญิงคนนี้ “บอก ให้พูดก็พูด ใช่ไม่ใช่เรื่องพิเศษเธอพูดออกมาพวกเรา ก็รู้เอง

ผู้หญิงกัดริมฝีปากล่างของเธอและไม่พูด กัมหัวมองลง ไปที่พื้นดิน

“พูดสิ

ทำไมฉันต้องบอกเรื่องนี้กับพวกคุณด้วย ?” จ่าผู้หญิง คนนั้นก็ยิ้มออกมา แล้วพูดเบาๆ “นั่นเป็นเรื่องส่วนตัวของ ฉันแม้ว่าคุณจะพาฉันมาที่นี่ แต่ฉันมีสิทธิ์เลือกที่จะเงียบๆ ไว้”

เยโม่เซ็นหรี่ตาลงเล็กน้อย มองผู้หญิงตรงหน้า แล้วก็ หมุนล้อไปข้างๆเธอ อยู่ใกล้ๆเขา
เธอถูกปกคลุมด้วยออร่าที่ทรงพลังในตัวเขา

ริมฝีปากของเธอสั่นเทา หัวใจเต้นแรง

เธอลุกขึ้นโดยไม่รู้ตัวและพยายามที่จะใกล้ชิดกับเยโม่ เซิน

ผลที่ได้คือยังไม่ทันได้ใกล้ชิด กลิ่นฉุนของน้ำหอมจาก ร่างกายเธอ ทำให้เยโม่เซินถอยไปสามฟุต

“พาเธอออกไป!”เยโม่เซินจู่ๆก็สั่งออกมาอย่างเยือกเย็น

“คุณชายเย?”

เซียวซูมองกลับไปที่เปโม่เซินอย่างไม่เข้าใจ

เกิดอะไรขึ้น? นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาพูดเองเหรอ?

ก็ปล่อยให้อีกฝ่ายออกไป? ไม่ง่ายเลยนะที่จะหาคนที่ พอดีกับที่เลือกไว้เจอ!
“พาออกไป”เย่โม่เซินมีน้ำเสียงที่รุนแรงมากขึ้น

เห็นได้ชัดว่าเสียงของเขาโกรธมาก

เซียวซูไม่กล้าลังเลอีกต่อไปรีบพาเธอออกไป!

รอจนคนอื่นออกไปหมดแล้วเซียวหันกลับมา ถึงได้พบ ว่าตรงที่ผู้หญิงคนนั้นนั่ง มีกลิ่นแรงมากจริงๆตอนแรก เขายืนอยู่ไกลมากเลยไม่ได้กลิ่น

“คุณชายเย่ กลิ่นน้ำหอมทำให้รู้สึกไม่สบายเหรอ?”

เซียวซู่ถาม เขาไปเปิดที่หน้าต่างออก ตรงนั้นมีลมโกรก ไม่มีกลิ่นแปลกๆ

เย่โม่เซินเม้มปากไม่พูดอะไร ตาของเขาลดลง

ขนตายาวบดบังดวงตาสีดำของเขา ไม่สามารถมอง เห็นความรู้สึกในดวงตาเขาได้

คืนนั้นผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มีกลิ่นแรงขนาดนี้ ค่อนข้าง สะอาดเป็นพิเศษ
ดังนั้น เยโม่เซิน ที่ถูกวางยาจึงไม่สามารถควบคุมตัว เองได้ครู่หนึ่งเพราะต้องการเธอ

ขั้นตอนทั้งหมด เพราะความเยาว์วัยและความแน่นขนัด ของผู้หญิงคนนั้นทำให้เขาเป็นบ้า และเธอยังเป็น เหมือนกระต่ายสีขาว เธอไม่ใช่คนเมื่อกี้อย่างแน่นอน เธอยักคิ้วหลิ่วตาพยายามจะยั่วยวนเขา และบนตัวเธอ กลิ่นน้ำหอมแรงมาก

เยโม่เซิน หรี่ตาของเขาลง นึกถึงคืนนั้นภายใต้สายฝน ที่ตกหนักเขายังจำได้ดี

“คุณชาย คุณชาย ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”

ต่อมาเขาล็อกเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา เธอกลัวจนตัว สั่นตลอดเวลา เธอแค่อยากจะผลักเขาออกไป แต่ไหน เลยเขาจะปล่อยเธอไป? ลมหายใจที่สะอาดในร่างกาย ของเธอนั้นช่างเหลือเกิน เขาเป็นเหมือนหมาป่าที่ถูก เปิดผนึกกินอย่างสมบูรณ์กินเธอไปทั้งตัว แม้แต่กระดูกก็ ไม่มีเหลือ

แต่ไม่คิดว่าหลังจากเขาตื่นขึ้นมา ผู้หญิงคนนั้นที่หนีไปอย่างสั้นเชิง ไม่ถึงข่าวคราวไว้ให้เขาเลยสักนิด

แต่ก็สามารถมองออก อีกฝ่ายเป็นคนที่ชีกลัวมาก

ไม่กล้าเผชิญหน้ากับสิ่งที่เกิดขึ้นโดยตรง

หรือบางที….เพราะเป็นครั้งแรก เธอเลยหนีไป

ทันใดนั้นเปโม่เซ็นก็เงยหน้าขึ้นมา ริมฝีปากของเขายิ้ม

ตราบใดที่เธออยู่ในเมืองนี้ เขาจะสามารถหาเธอเจอได้

ใช่แล้วคุณชายเย่ คนของเราทั้งหมดอยู่ทั่วเมืองเป๊ย หรือผู้หญิงที่คุณพูดถึง มันเป็นไปได้ไหมที่จะเป็นคน เมืองอื่น?

ค้ำอามของเชียว นขมวดคิ้วแน่น

ใช่แล้ว ผู้หญิงคนนั้น อาจจะมาจากเมืองอื่น? ถ้าเธอ ไม่ใช่คนในเมืองนี้ล่ะ?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ดวงตาของเยโม่เซ็นก็เฉียบคมขึ้นมา ทันทีและเสียงของเขาก็ค่อนข้างเย็นชา

“ถ้าอย่างนั้นก็ส่งคนไปเพิ่มอีก ออกไปตามหา!”

เชียวช้างพยักหน้า โอ้ถ้าอย่างนั้นผมจะส่งคนไปเพิ่ม แต่คุณชายเชผมยังคิดอยู่ว่าเราควรตรวจสอบคนที่ ทำแท้งด้วยหรือไม่? ผมไม่คิดว่าจะมีผู้หญิงคนไหนที่จะ คลอดลูกของคนแปลกหน้าหรือเปล่า? ต้องเป็นผู้หญิง แบบไหนถึงจะเป็นดอกไม้ที่งดงามมหัศจรรย์ขนาดนั้น ได้?

เมื่อพูดถึงตรงนี้ สิ่งที่เชียวนึกถึงอีกเรื่องคือ “มีอีก เรื่องหนึ่ง พวกเราจะตรวจสอบดูแค่ที่โรงพยาบาลไม่ได้ ไหม? ผู้หญิงคนนั้นอาจไม่ได้ตั้งครรภ์..”

หลังจากได้ยินเส้นเลือดบนหน้าผากของ เยโม่เซิน ก็ ผุดขึ้นมาทันที เหมือนๆโดนเฉี่ยวชูชกเขาด้วยหมัด

“สมควรตายเรื่องพวกนี้นายควรจะคิดได้ตั้งนานแล้ว ไม่ใช่เหรอ? ยังกล้าที่จะมาถามต่อหน้าฉันอีก?”