ตอนที่ 70 ถ้าไม่เชื่อมาพนันกัน

บทที่ 70 ถ้าไม่เชื่อมาพนันกัน

“เฉียวเฉียว พูดแบบนี้…หมายความว่ายังไง ? “รอยยิ้ม ตรงมุมปากของหานเส่โยวแข็งที่อไปทันใด : “ฉันไม่มี เจตนาแอบแฝงเลยนะ เธอสงสัยฉันเหรอ ? ”

“ไม่ใช่แบบนั้น ! “เส้นเฉียวส่ายหัว : “ฉันจะไปสงสัย เธอได้ยังไง ?”

เธอแค่เป็นห่วงเรื่องระยะห่างของหานเส่วที่ใกล้เย่ โม่เซินมากจนเกินไป เย่โม่เซินอาจจะลงมือกับเธอได้ ถึง อย่างนั้นเธอก็รู้สึกว่า…คำพูดที่เยโม่เซินพูดออกมานั้น ไม่ใช่การล้อเล่นแน่

ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องที่ได้ยินมาก็อาจจะไม่เป็นความจริง เสมอไป

เรื่องที่เขาพิการอาจเป็นเรื่องจริง แต่เรื่องที่เขาไร้ สมรรถภาพทางเพศ–ดูเหมือนจะเป็นแค่ข่าวลือ

“เฉียวเฉียว เธอไม่สงสัยฉัน แล้วทำไมเธอถึงพูดออกมาแบบนั้นล่ะ ? “ท่าทีของหานเส่โยวเปลี่ยนไปเป็น ความอึดอัด เธอกัมหน้าก้มตาแล้วทำเสียงต่ำ : “เป็น เพราะคำพูดที่ป้าแกพูดเลยทำให้เธอเข้าใจผิดใช่มั้ย ? แต่ฉันบอกเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอ ป้าแกก็แค่พูดเล่น เท่านั้นเอง ? ถ้าเธอไม่เชื่อ ครั้งหน้าฉันจะพาหลี่โย่หมิ งมาพูดกับเธอด้วยตัวเอง”

เสิ่นเฉียวนิ่งเงียบ แล้วขมวดคิ้วจ้องไปทางเธอเท่านั้น อยากจะอธิบายให้ฟัง แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มจากไหน

หานเส่โยวคิดว่าเธอไม่เชื่อ จึงรีบหยิบโทรศัพท์มือถือ ออกมาจากในกระเป๋า

“ฉันจะโทรหาหลี่โย่หมิงเดี๋ยวนี้ล่ะ ! ”

เสิ่นเฉียวหยุดเธอเอาไว้ หานเสี่ยวเงยหน้ามองเธอ

“เธอไม่ต้องโทรหาเขาหรอก ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อใจเธอ นะ แต่ฉันแค่….”เธอจะพูดยังไงดี หรือควรจะพูดไปว่า เธอเป็นห่วงเพราะกลัวว่าเย่โม่เซินจะลงมือกับเธอ ? แต่ ขึ้นพูดแบบนี้ออกไป ก็เท่ากับว่าเธอขายเย่โม่เซินน่ะสิ
“แต่อะไร ? “หานเส่โยวเห็นเธอกระอักกระอ่วน จึงถาม

ขึ้นมา

เสิ่นเฉียวกัดปากอย่างร้อนรนใจ : “ฉันไม่รู้จะอธิบายกับ เธอยังไงดี แต่เส่โยว พวกเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ ? เธอฟังฉันหน่อยได้มั้ย ? อยู่ให้ห่างจากเขาไว้เถอะ ! ”

สีหน้าท่าทางของหานเส่โยวนิ่งไปทันที : “เฉียวเฉียว เธอชอบเขาแล้วเหรอ ? ”

ได้ยินแบบนั้น เสิ่นเฉียวถึงกับหายใจไม่ออก : “เธอพูด ว่ายังไงนะ?”

“ถ้าไม่ใช่เพราะเธอชอบเขา แล้วเธอจะมาบอกให้ฉัน อยู่ห่างๆเขาไปทำไม ? อีกอย่างนะ ฉันยังไม่ได้เข้าใกล้ เยโม่เซินเลยด้วย ? แต่เธอทำตัวแบบนี้ เทียบกับคนที่ ชอบใครซักคนแล้วเธอก็มีปฏิกิริยาไม่ต่างจากคนพวกนั้น เลย”

เสิ่นเฉียวเบิกตาโพลง เธอชอบเยโม่เซิน ? นั่นเป็นเรื่อง ที่เป็นไปไม่ได้ การพูดการจาของเขาก็ไม่เข้าหูและเหตุผลที่เธอห้ามปรามเสีโยวนั่นก็เพราะเธอกลัวว่า เยโม่เซินจะลงไม้ลงมือกับเสี่ยว ไม่มีเหตุผลอื่นใดเลย

ไม่ใช่แบบนั้น ! แต่ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไงให้เธอ เข้าใจ !”

“ไม่ต้องอธิบายอะไรแล้วล่ะ”หานเส่โยวเบือนหน้าหนี ไม่มองเธออีก แสดงให้เห็นว่าอารมณ์ของเธอไม่ดีเอา มากๆ : “เฉียวเฉียว ฉันคิดว่าพวกเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน การไว้ใจกันในเรื่องแบบนี้ถือเป็นพื้นฐานอย่างหนึ่งเลย ฉันนช่วยเธอมาก็หลายเรื่อง แต่อยู่ๆเธอกลับคิดว่าฉันคิด อะไรกับเย่โม่เซิน แบบนั้นเหรอ ?”

เสิ่นเฉียวหน้าซีดเผือด เธอดึงมือของหานเส่โยวเอา ไว้ : “เส่โยว ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อใจเธอนะ และไม่ได้คิดว่า เธอคิดอะไรกับเย่โม่เซินเลย เพียงแต่….”

หานเส่วถอนหายใจออกมาอีกครั้ง แล้วหันไปจับมือ ของเธอ แล้วพูดกับเธอเบาๆ : “เธอคิดว่าทำไมฉันถึง ชวนเขาออกมากินมื้อเช้ากับพวกเราล่ะ? ทั้งหมดที่ฉัน ทำไปก็เพื่อเธอ”
“เพื่อ…ฉัน ?”

“ถึงแม้ว่าอีกครึ่งปีหลังพวกเธอจะต้องหย่ากันก็ตาม แต่ ถึงอย่างนั้นตอนนี้เธอก็ยังมีศักดิ์เป็นภรรยาของเขา เธอ อาศัยในบ้านตระกูลเย่ ฉันเลยหวังว่าจะได้สานสัมพันธ์ อันดีกับเย่โม่เซิน และเพื่อให้เธอมีวันที่ดีๆกับคนในบ้าน ตระกูลเย่ บ้าง เฉียวเฉียว จริงๆแล้วเธอเห็นถึงความตั้งใจ จริงของฉันบ้างมั้ย ?”

เสิ่นเฉียว : “.”

“ฉันแค่หวังว่าครึ่งปีหลังจากนี้เธอจะอยู่ในบ้านตระกูล เยได้อย่างปลอดภัย พวกเราก็เหมือนพี่เหมือนน้อง หรือ ว่าเธอไม่เคยรับรู้เลย ?

“เส่โยว….ฉันขอโทษ”ที่จริงเสิ่นเฉียวไม่คิดเลยว่าเธอ จะคิดเพื่อตัวเองขนาดนี้ เธอนึกถึงตอนแรกๆที่หานเส่โย วเอ่ยปากชวนเย่โม่เซินและเย่หลิ่นหานด้วยความสุภาพ และไม่ทันคิดเลยว่าหานเส่โยวจะคิดเพื่อขนาดนั้น แต่ตัว เธอเองภายในใจเธอกลับคิดเป็นอกุศลแบบนี้ไปซะได้
เธอรู้สึกว่าคำพูดของคุณป้าเจ้าของร้านแทงบาดเข้ามา

ในแก้วหู

คิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็รู้สึกเศร้าขึ้นมาจากภายใน รอบ ตาเธอแดงขึ้นมาเองโดยไม่รู้ตัว : “เส่โยว ฉันไม่ได้ เข้าใจเธอผิดนะ ที่ฉันขอให้เธออยู่ห่างจากเขา….เพราะ มีความลำบากใจบางอย่าง”

“เอาเถอะ ฉันเข้าใจแล้วว่าเธอลำบากใจ ฉันจะไม่โทษ เธอ แต่ว่า…..อย่าห้ามให้ฉันช่วยเธอ ตกลงมั้ย ? “หานเส่ โยวพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน เสิ่นเฉียวเองก็ไม่รู้ จะปฏิเสธยังไง จึงได้แต่พยักหน้าตอบไป

“งั้นพวกเรากลับกันเถอะ อย่าให้พวกเขารอนาน”

“โอเค”

หลังจากกลับไป เสิ่นเฉียวและหานเส่วทั้งสองก็แยก กันนั่ง

ยังไงซะเสิ่นเฉียวก็เป็นภรรยาของเย่โม่เซิน ต้องนั่งข้างเย่โม่เซินอยู่แล้ว แต่พอกันเธอกำลังจะสัมผัสลงไป บนเก้าอี้ น้ำเสียงที่เย็นชาของเย่โม่เซินก็ลอยมา

“ประหม่าจนต้องไปวางแผนรับมือกับเพื่อนเลย ?”

ได้ยินแบบนั้น ท่าทางของเสิ่นเฉียวก็หยุดนิ่ง เธอหันไป มองทางเย่โม่เซิน

เยโม่เซินหันหน้ามาข้างๆ แล้วจ้องมองเธอย่างจัง ริมฝี ปากบางๆโค้งขึ้นเล็กน้อย : “ไม่ได้ผลหรอก”

เสิ่นเฉียวหน้าซีด และไม่ตอบเย่โม่เซิน

“เพื่อนของเธอ เห็นได้ฉันว่าเธออยากยั่วยวนฉัน เชื่อ ฉันมั้ย ? ”

เสิ่นเฉียวไม่สนใจเขา แต่คิดไม่ถึงว่าอยู่ๆเย่โม่เซินจะ เล่นแบบนี้ ร่างกายที่สูงใหญ่ของเขาค่อยๆเอียงมาทาง เธอ ริมฝีปากที่บางนั้นกระซิบมาที่ข้างหูของเธอเบาๆ ลม หายใจอุ่นๆที่ออกมานั้นผสมปนเปกับน้ำลายที่กระเด็นมา

โดนตรงคอเธอ มันจักจี้
รูปร่างที่เรียวเล็กของเสิ่นเฉียวสั่นเทา เธออยากจะหนี ไปให้ไกลจากเขา แต่กลับถูกเยโม่เซินจับแขนเอาไว้

“ถ้าไม่เชื่อ เรามาพนันกันหน่อยมั้ย”

พนัน ? เสิ่นเฉียวกะพริบตาปริบๆ กัดปากตอบไป ว่า : “เรื่องนี้ไม่มีทางเป็นไปได้ ดังนั้นฉันจะไม่พนันอะไร กับคุณทั้งนั้น ไร้สาระ ! ”

“เฮอะ”เย่โม่เซินพูดออกมาอย่างเปิดเผย : “ถ้าเธอแพ้ ต้องทำแท้งลูกนอกสมรสในท้องของเธอซะ”

เสิ่นเฉียวทำตาโตขึ้นมาอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ ได้ยิน เธอกำหมัดแน่นอยู่ใต้โต๊ะ เธอกัดริมฝีปากตอบไป

ว่า : ไม่มีทาง ! ”

“ทำไม ? กลัวงั้นสิ ?”

น้ำเสียงของเยโม่เซินทั้งถากถางและไร้เยื่อใย เสิ่น เฉียวนั่งหลังตัวตรง : “การพนันแบบนี้มันน่าเบื่อ ฉันไม่ ขอร่วม”
“นั่นมันเรื่องของเธอ ยังไงก็ตาม ลูกนอกคอกกับเพื่อน ของเธอเลือกมาอย่างเดียว เธอ… จะเลือกใคร ?”

เสิ่นเฉียว : เย่โม่เซิน ให้มันน้อยๆหน่อย”

“คุณสัญญากับฉันแล้ว ว่าให้ฉันอุ้มท้องและอยู่ที่บ้าน ตระกูลเย่ได้ และพวกเราก็เซ็นสัญญากันแล้ว ฉันแค่ต้อง อยู่ที่บ้านตระกูลเย่แค่ครึ่งปีแล้วเราก็จะหย่ากัน เรื่องนี้ไม่ เกี่ยวกับเส่โยวเลยแม้แต่น้อย ทำไมคุณต้องลากเธอเข้า มาเกี่ยวด้วย ?”

เสิ่นเฉียวโมโหเอามากๆ หานเสี่ยวคิดเพื่อเธอขนาด นั้น แต่อยู่ๆเยโม่เซินกลับให้เธอเลือกมาระหว่างลูกในไส้ กับเส่โยว

“ในเมื่อเกมเริ่มแล้ว ดังนั้นกฎของเกมก็ขึ้นอยู่กับฉัน ตั้งแต่วินาทีที่เธอแต่งงานมาอยู่บ้านตระกูลเย่แทนน้อง สาวของเธอ ชะตาชีวิตของเธอก็ถูกกำหนดเอาไว้อยู่แล้ว ทำไม ? ยังไม่รู้สถานะของตัวเองอีก ? ”

เสิ่นเฉียวกัดฟันแน่น เล็บที่กำแน่นอย่างไร้ซึ่งเสียงแทบจะกดเข้าไปในเนื้อ

“คุยอะไรกัน ? “เย่หลิ่นหานที่นั่งอยู่ตรงข้ามเห็นทั้งสอง คนนั่งคุยกันอย่างใกล้ชิด ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา แล้วแซวว่า : “โม่เซินกับน้องสะใภ้รักกันดีจริงๆ”

ได้ยินแบบนั้น เสิ่นเฉียวก็ขยับตัวออกห่างเย่โม่เซิน โดยทันที แล้วคิดในใจว่าใครมันจะอยากมารู้สึกดีกับคน โรคจิตแบบนี้กัน ?

แขนเธอถูกเยโม่เซินกำไว้อย่างแน่น เขายิ้มให้เย่ หลิ่นหานแล้วส่งสายตาที่อ่อนโยนให้ : “ใช่ครับ ต้อง ขอบคุณพี่จริงๆ ผมเลยได้ภรรยาที่ดีแบบนี้”