บทที่ 84 นายสามารถขอตัวเธอไปได้
บทที่ 84 นายสามารถขอตัวเธอไปได้
พูดเกลี้ยกล่อมแทนเย่โม่เซิน?
ไม่สิ ทำไมเป่หลิ่นหานถึงได้พูดแทนเยโม่เซินละ? ปกติ ถึงแม้ว่าเยโม่เซินจะปฏิบัติต่อเขาอย่างไม่ค่อยเลวร้าย แต่ยังไงก็พูดดีๆใส่กันไม่ได้แน่นอน
” ถึงอย่างไรเธอก็ไม่ได้รู้จักเย่โม่เซินตั้งแต่แรก ระหว่าง พวกเธอยังต้องใช้เวลาขัดเกลากันอีกเยอะ”
เส้นเฉียวส่ายหน้า ” พี่ใหญ่ ที่ฉันร้องไห้ไม่ใช่เป็น เพราะเขาหรอก พี่ใหญ่ไม่ต้องไปพูดแทนเขา ”
ได้ฟังดังนั้น เย่หลิ่นหานก็งงเล็กน้อย และได้ยิ้มออก มางั้นก็ดี ฉันคิดว่าพวกเธอทะเลาะกันสะอึก ”
เสิ่นเฉียวไม่ได้พูดอะไร กัมหน้าก้มตาดื่มซุปทีละเล็กที
ละน้อย
เธอก้ม หัว ท่าทางที่ผมกระจายลงมา ดูน่ารักมาก เย่หลี่ หานยกมืออยากจะไปลูบหัวของเธอ แต่ตอนที่ใกล้จะ สัมผัสกับหัวของเธอนั้น มือของเย่หลิ่นหานกลับชะงักไป
เขามองเสิ่นเฉียว และหันมามองฝ่ามือของตัวเอง สุดท้ายก็เก็บมือกลับไป
เวลานี้ โทรศัพท์ของเย่หลิ่นหานได้ดังขึ้นอย่าง กะทันหัน เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา ” เธอค่อยๆกินนะ ฉัน ออกไปรับโทรศัพท์”
“คื้อ ”
หลังจากที่เย่หลิ่นหานออกไปรับโทรศัพท์ เสิ่นเฉียวก็
รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ
ถึงแม้ว่าเย่หลิ่นหานจะดีกับเธอมาก แต่ถึงอย่างไรก็ไม่ ได้สนิทกันขนาดนั้น เพราะฉะนั้น เสิ่นเฉียวถึงได้รู้สึกไม่
สบายใจ
ขณะนี้เขาออกไปแล้ว เธอถึงได้หมุนตัวกลับมา และกินข้าวต่อเงียบๆ
ผ่านไปประมาณหนึ่งนาที เย่หลิ่นหานก็กลับเข้ามา ” น้องสะใภ้ ที่บริษัทมีงานด่วนนิดหน่อย ฉันต้องกลับก่อน กินเสร็จแล้วจะมีคนใช้มาเก็บทำความสะอาด ตอนเย็น ฉันจะให้คนรถมารับเธอไปส่งที่บ้าน”
เสิ่นเฉียวได้ยินว่าบริษัทมีงานด่วน สีหน้าก็ได้เปลี่ยนไป ทันที: วันนี้ฉัน ยังไม่ทำเรื่องลาเลย ฉัน….”
” ป่วยขนาดนี้ ไม่เชินคงไม่เอาเรื่องเธอหรอก พักผ่อน เถอะ”
หลังจากที่เย่หลิ่นหานไปแล้ว เสิ่นเฉียวถึงได้รู้สึกว่ามัน ไม่ถูก
เธอคือน้องสะใภ้ของเขา เป็นภรรยาของเย่โม่เซินจะ มาอยู่ในบ้านของเย่หลิ่นหานได้ยังไง?
ถ้าเยโม่เซินรู้เข้า ถึงตอนนั้นคงต้องหลบหลีกอารมณ์ ของเขาอีกแน่ๆ
อีกอย่าง เธอต้องหลีกเลี่ยงการสงสัย ไม่อย่างนั้นคน ข้างนอกจะนินทาเย่หลิ่นหานเอาได้
คิดได้ดังนั้น เสิ่นเฉียวจึงรีบกินของให้เสร็จ หลังจากนั้น ก็ลุกขึ้น
คนใช้เข้ามาพอดี
“คุณหนูเสิ้น คุณทานเสร็จแล้ว? ”
เสิ่นเฉียวหน้าแดงนิดหน่อย: อือ ขอบคุณที่ต้อนรับนะ คะ แต่วันนี้ฉันมีงานด่วน ฉันต้องขอตัวกลับก่อน”
” คุณหนูเสิ่นอย่ารีบค่ะ คนรถกำลังมารับคุณนะคะ”
ได้ฟังดังนั้น เสิ่นเฉียวก็ได้ชะงักไป คนรถ? ”
“ใช่ค่ะ คนรถที่คุณชายหานใช้ประจำ เขาต้องไปส่ง คุณชายหานที่บริษัทก่อน หลังจากนั้นก็จะกลับมารับคุณ ค่ะ ”
เสิ่นเฉียวชะงักไป ” ไม่ต้องก็ได้ค่ะ รบกวนเกินไป
แล้ว ฉันกลับเองได้ ป้ายรถเมล์แถวนี้อยู่ตรงไหนคะ?”
คนใช้มีใบหน้าเก้อเขิน: คุณหนูเสิ่น คุณไม่ใช้รถที่จัด ให้หรอคะ? ”
เสิ่นเฉียวส่ายหน้า ไม่ใช้ค่ะ ฉันนั่งรถเมล์กลับไป สะดวกกว่า รบกวนบอกป้ายรถเมล์สายต่อไปให้ฉันด้วย ค่ะ ”
สุดท้าย คนใช้เห็นความมุ่งมั่นของเสิ่นเฉียวจริงๆ จึง ทำได้เพียงพาเธอไปส่งที่ป้ายรถเมล์ด้วยตัวเอง ที่นี่ไง คะคุณหนูเสิน”
ขอบคุณนะคะ ” เสิ่นเฉียวยิ้มให้เธอ
คนใช้ชื่นชมและตกใจเล็กน้อย จึงสายหน้าไปมา: คุณ หนูเสิ่นไม่ต้องเกรงใจค่ะ นี่เป็นครั้งแรกที่คุณชายหานพา ผู้หญิงเข้าบ้าน คุณหนูเสิ่นต้องคว้าโอกาสไว้ให้ดีๆนะคะ ฉันขอตัวก่อน”
พูดเสร็จ ไม่รอให้เสิ่นเฉียวตอบสนองกลับมา คนใช้ก็ได้เดินจากไปแล้ว
เสิ่นเฉียวยืนงง ยังคงกำลังดูดซึมความหมายที่คนใช้
เพิ่งพูดเมื่อสักครู่
ผ่านไปสักพัก เธอมีสีหน้าเก้อเขินเล็กน้อย
เห็นได้ชัดว่า คนใช้คนนี้เข้าใจความสัมพันธ์ของเธอกับ เย่หลิ่นหานผิดไปแล้ว?
บริษัท
ได้จัดการประชุมขึ้นอย่างกะทันหัน คนในบริษัทไม่มี ใครรู้มาก่อน อีกทั้งนึกไม่ถึงว่าเยโม่เซินจะวิจารณ์รอง ประธานเยในที่ประชุม ทำให้ผู้ถือหุ้นพากันงง ไม่รู้เลยว่า เกิดเรื่องอะไรขึ้น
ตอนแรกเย่หลิ่นหานยังหาคำตอบไม่ได้ ต่อมาเยโม่เซิ นมักจ้องจับผิดเขา อีกทั้งสายตาที่แหลมคมเหมือนมีด นั้นได้มองมาที่เขา เหมือนเขาไปแย่งของล้ำค่าที่เยโม่เซินรักมาอย่างนั้นแหละ และอยู่ๆเย่หลื่นหานก็ นึกถึงหญิงสาวที่กำลังกินข้าวอยู่ที่วิลล่าส่วนตัวของเขา ขึ้น มุมปากจึงยกยิ้มเล็กน้อย
รอจนการประชุมสิ้นสุดลง เย่หลิ่นหานก็เดินขึ้นไปข้าง
หน้า
” โม่เซิน ทำไมวันนี้อารมณ์ร้อนจัง? ”
เย่โม่เซินยิ้มเย็น: ” รองประธานเย่ทำเรื่องงามหน้าเอา ไว้ในเอกสารสัญญาเกิดความผิดพลาดที่เกิดจากความ สะเพร่า พี่ไม่มีจิตสำนึกเลยสักนิดเดียว”
เยโม่เซินไม่เคยไม่มีเหตุผล วันนี้เขาเหวี่ยงใส่เย่หลี่ นหานก็ถือว่าเหวี่ยงถูกคนแล้ว เพราะเอกสารสัญญาเกิด ความผิดพลาดขึ้นจริงๆ
” พี่สะเพร่าเอง พี่ต้องขอโทษนายด้วย”
” เพียงแต่ วันนี้นายอารมณ์ร้อนไปหน่อย
สายตาของเย่โม่เซินเหมือนหนามที่แหลมคม: พี่คิดว่าตัวเองทำผิดแล้ว คนอื่นจะโกรธไม่ได้หรอ? ”
” ไม่ใช่แบบนั้น พี่แค่เดาสาเหตุที่ทำให้นายโกรธก็ เท่านั้นเอง เย่หลิ่นหานยิ้มเล็กน้อย และเดินขึ้นไปข้าง หน้าสองก้าว: วันนี้ตอนที่ฉันไปโรงพยาบาล เจอน้อง สะใภ้ด้วย”
ได้ฟังดังนั้น เส้นเลือดบนหน้าผากของเย่โม่เซินก็ปูด ขึ้นมาทันที
นึกไม่ถึงว่าเย่หลิ่นหานจะกล้าพูดถึงเธอต่อหน้าเขา? เขากำลังคิดอะไรอยู่?
” น้องสะใภ้เป็นลม ฉันจึงพาเธอกลับไป
น้ำเสียงเพิ่งหยุดลง เย่หลิ่นหานก็รับรู้ถึงความหนาว เย็น ที่แพร่กระจายออกมาจากบนตัวของเย่โม่เซิน เป็น ความหนาวเย็นที่บ้าคลั่ง เย่หลิ่นหานชะงักไปเล็กน้อย ในดวงตาที่อ่อนโยนปรากฏแสงที่ไม่เปิดให้ใครรับรู้ขึ้น
เซียวซู่ที่อยู่ข้างๆรู้ว่าอารมณ์ของเย่โม่เซินไม่สามารถควบคุมได้แล้ว จึงรีบเดินขึ้นไปพูดอย่างรวดเร็ว ” รองประธานเย่ คุณทำเกินไปหรือเปล่าครับ? คุณนาย น้อยสองเป็นลม คุณไม่พาเธอไปโรงพยาบาล กลับพา ไปที่บ้านแทน คุณกำลังคิดอะไรอยู่หรอครับ?”
ที่เขาพูดถือว่าเกรงใจมากแล้วนะ
เย่หลิ่นหานยิ้มเล็กน้อย เธอวิ่งออกมาจากในโรง พยาบาล ในโรงพยาบาลน่าจะมีคนที่เธอไม่อยากเจอ หรือมีเรื่องที่ทำให้เธออยากหลบหนี หรือเธอไม่ชอบ โรงพยาบาล ถ้าฉันยังพาเธอกลับเข้าไป งั้นไม่เท่ากับ ว่าฉันทำร้ายเธอหรอ? เซียวซู่ ทำเรื่องอะไรต้องคิดให้ รอบคอบก่อนนะ
เหอะ พี่คิดรอบคอบแล้วละสิ งั้นพี่ใคร่ครวญแล้วหรือ
ยัง ว่าเธอคือผู้หญิงของผม”
” โม่เซินหมายความว่า ไม่ให้ฉันไปสนใจน้องสะใภ้ที่ สลบไม่ได้สติ?”
“คุณพูดบ้าอะไร?” เซียวซู่รู้สึกโกรธนิดหน่อย:ป่วยก็ต้องไปโรงพยาบาล ไม่ชอบโรงพยาบาลจะไม่ไป แบบนี้ได้หรอ?”
” และอีกอย่างจิตใจของรองประธานเย่ทำด้วยอะไรกัน
แน่ หลังจากที่คุณนายน้อยสองเป็นลมไป ทำไมคุณถึง ไม่โทรหาพวกเราละ?”
” วันนี้พวกนายอารมณ์ร้อนจริงๆด้วย โม่เซิน พี่แค่รู้สึก ว่าขาของนายไม่สะดวก จึงไม่ได้โทรหานาย นายไม่ โทษพี่หรอกใช่ไหม? ”
เยโม่เซินยิ้มเย็น พี่ว่าไงละ?”
” ที่พี่มาบริษัทก็เพื่อจะมาบอกนาย ว่าเลิกงานแล้วก็ไป
รับเธอกลับบ้านด้วย”
” เธออยากอยู่ที่ไหนก็ให้เธออยู่ไป ผู้หญิงประเภทนั้น สมควรให้ผมไปรับกลับบ้านหรอ?”
เยโม่เซินได้ติดเครื่องทำการเหน็บแนมอีกครั้ง
เย่หลิ่นหานขมวดคิ้ว น้องชายที่อยู่ตรงหน้าเขามีอะไรชอบไม่พูดจริงๆด้วย
” ที่ผมไม่อยากให้พี่ไปใกล้ชิดกลับเธอ ก็เพราะเธอคือผู้ หญิงที่เห็นแก่เงิน อีกอย่าง บนตัวของเธอยังมีตำแหน่ง คุณนายน้อยสองคำคอไว้อยู่ จะได้ไม่ตกเป็นขี้ปากคนอื่น ผมไม่ได้บอกว่าผมเป็นห่วงเธอ และจะไปรับเธอ ”
” โม่เซิน? ”
” ถ้าพี่ชอบเธอ พี่ก็ไปพูดเรื่องนี้กับนายท่านว่าขอตัว
เธอไป”
เสิ่นเฉียวรีบมาที่บริษัท ไถ่ถามที่ที่พวกเขาอยู่อย่าง ชัดเจนแล้ว และตอนที่เธอมาถึงหน้าห้องประชุม ก็ได้ยิน ประโยคนี้เข้าพอดี
เธอยืนอยู่ที่ประตู และเห็นเยโม่เซินที่อยู่ข้างในแล้ว
ใบหน้าของเขาเย็นชา สายตาเย็นเหมือนบึงน้ำลึก ที่ไม่มีอุณหภูมิใดๆ คำพวกนั้น เหมือนหนามแหลมคมที่
แทงลงไปบนทรวงอกของเธอ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ