ตอนที่ 66 เธอกำลังหึงอยู่ใช่มั้ย

“กลัวซะแล้ว ? “สายตาของเธอที่มีความ กลัวก่อขึ้นมา เย่โม่เซินหัวเราะเสียงต่ำๆออก มา”ใจเสาะขนาดนี้ ยังกล้าแต่งงานมาอยู่บ้าน ตระกูลเย่แทนน้องสาวอีก ? ”

รอยยิ้มที่ชั่วร้ายของเขา ถึงแม้ภายในดวงตาจะ เย็นชา และอุณหภูมิร่างกายที่ไม่อาจสัมผัสได้ เหมือนกับคนทั่วไป

เสิ่นเฉียวกลืนน้ำลาย และรู้สึกว่าริมฝีปากของ เธอยังมีลมหายใจของเขาติดอยู่ เธอค่อยๆยึดตัว ตรง แล้วจ้องไปทางเขา : “ฉันไม่กลัว”

เย่โม่เซิน : “ไม่กลัว ?”

“ฉันไม่กลัว ! “เสิ่นเฉียวตอบอย่างแข็งขัน : “เส่โยวไม่มีทางคิดร้ายกับคุณแน่นอน การ ที่ฉันพาเธอมาก็เพื่อมาเป็นแขกเท่านั้น ฉันไม่ อนุญาตให้คุณคิดกับเธอในแง่ร้ายแบบนั้น”

ประโยคสุดท้ายนั้นเหมือนกับไปกระตุ้นจิต วิญญาณของเย่โม่เซิน รูม่านตาของเขาหยุดนิ่ง

ไป : “ไม่อนุญาต ?”

“ใช่ ! ฉันไม่อนุญาต !”

“เสิ่นเฉียว เธอหึงเหรอ ? “อยู๋่ๆเยโม่เซินก็ ทำเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ เสียงหัวเราะนั้น สะเทือนใจคน เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าหูของเธอแทบ จะท้อง ชายตรงหน้าเธอไม่เพียงแต่โตมาหล่อ ทักษะการจูบก็ยอดเยี่ยม น้ำเสียงก็น่ากิน

เดี๋ยวนะ นี่เขากำลังพล่ามอะไรอยู่ ? ? ?
เขาทั้งคุณกันแน่ ? ฉันแค่ไม่อยากให้คุณได้มี โอกาสทำร้ายเส่โยวก็เท่านั้น ! ”

ได้ยินแบบนั้น ดวงตาของเยโม่เซ็นก็เย็นชาไป สักพัก และทันใดนั้นเขาก็ผลักเธอออก เสิ่นเฉียว ไม่ทันได้ตั้งตัว จนสะดุดเกือบจะล้มลงไปกับพื้น เธอเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองไปที่เยโม่เซินด้วย ความโมโห

“เธอเชื่อเพื่อนตัวเองขนาดนี้เลยเหรอ ? ไม่รู้ว่า ฉันควรจะเสียใจกับความโง่เขลาของเธอดีมั้ย”

เสิ่นเฉียวขมวดคิ้ว และอยากจะถูกเถียงกับเขา ต่อ แต่เขากลับหันหลังแล้วเข็นวีลแชร์เดินออก จากห้องไป

เส้นเฉียวโกรธมาก ทว่าก็ไม่ควรตามไปพูด อะไรอีก แต่ภายในใจของเธอนั้นเลือกที่จะเชื่อ มั่นในตัวหานเส่โยว ทั้งสองรู้จักกันมานานขนาดนี้ ย่อมมีความรู้สึกที่ดีอย่างมาก

ยิ่งไปกว่านั้น หานเส่โยวจะไปชอบเย่โม่เซินได้ ยังไง ? เพราะเขาตั้งใจทำให้เธอหวั่นไหว !

เส้นเฉียวหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนอย่างหัวเสีย จัดการตัวเองเสร็จก็เริ่มง่วงนอน เธอจึงขึ้นเตียง เตรียมตัวเข้านอน

หลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่เสิ่นเฉียวสะลืมสะ ลือขึ้นมาเหมือนได้ยินเสียงคนเดินภายในห้อง เธอรู้สึกรำคาญ ใครมาทำอะไรดึกดื่นป่านนี้ ?

เสิ่นเฉียวค่อยๆลืมตาขึ้น รูปร่างที่สูงยาวก็ ปรากฏตรงหน้า เป็นรูปร่างที่คุ้นตา เพียงแต่ เห็นแค่หลังเท่านั้น

หนังตาหนักจนรับไม่ไหว เสิ่นเฉียวเอามือมาปิดหูตัวเองโดยอัตโนมัติ จากนั้นก็หลับตาลง แล้วก็เข้าสู่ความฝันอย่างรวดเร็ว

วันต่อมา ในขณะที่เสิ่นเฉียวกำลังเคลิ้มฝันอยู่ นั้น สาวใช้ก็เดินมาเคาะประตู แล้วบอกเธอว่า คุณหานมาหา

เสิ่นเฉียวมุดตัวออกมาจากผ้าห่ม หลังได้ยิน ประโยคดังกล่าวก็ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ อีกทั้งยังถามกลับไปอย่างงงๆว่า : “ใครคือคุณ

หาน ?”

สาวใช้ยืนตากะพริบตาปริบๆ แล้วตอบกลับไป ว่า : “คุณนายน้อยสอง เพื่อนที่คุณพามาเมื่อวาน ค่ะ พวกเราได้ยินว่าเธอแซ่หาน”

ได้ยินดังนั้น เสิ่นเฉียวก็ได้สติ ที่แท้ก็เป็นเส่โยว
“โอเคเข้าใจแล้ว”

พูดจบ เสิ่นเฉียวก็หันหลังเดินกลับมา แต่เดิน ไปได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดเพราะรู้สึกไม่ชอบมาพา

กล

ยังเช้าขนาดนี้ เส่โยวจะมาทำไมกัน ?

แต่เธอก็มีปฏิกิริยาตอบกลับรวดเร็ว จึงหันไป บอกว่า : “เธอบอกให้เสี่ยวรอฉันซักครู่ ฉันจะ

รีบลงไป”

“ได้ค่ะ คุณนายน้อยสอง”

หลังจากสาวใช้ไปกันหมดแล้ว เสิ่นเฉียวก็รีบ กลับไปที่หน้าเตียงของเธอ แล้วเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเอาชุดที่เจียดเงินตัวเองไปซื้อหยิบออกมา แต่ตอนที่กำลังเตรียมตัวจะเข้าไปห้องน้ำเพื่อ เปลี่ยนชุดนั้น ก็เพิ่งสังเกตว่าเย่โม่เซินกำลังใช้ ห้องน้ำอยู่
เสิ่นเฉียวค่อนข้างอึดอัด เธอไม่สามารถบอกให้ เขาออกมาได้ และก็ไม่กล้าเปลี่ยนชุดข้างนอก ห้อง สุดท้ายก็ทำได้แต่ยืนรอเปื่อยๆอยู่ตรงนั้น ต่อไป

เย่โม่เซินเหลือบมองเธอ ก่อนจะอาบน้ำต่อไป

เสิ่นเฉียวสูดลมหายใจเข้าปอด และรออย่างใจ จดใจจ่อ

เธอมองดูเวลา

ผ่านไปสักพัก เสิ่นเฉียวก็มองดูอีก แล้วก็มองเย่ โม่เซิน เขายังคงอาบน้ำไม่เสร็จ

ผ่านไปอีกพักหนึ่ง เสิ่นเฉียวก็มองดูนาฬิกา อีกครั้ง สุดท้ายก็เอ่ยปากพูดออกมาอย่างหมด ความอดทน : “เอ่อ…..คุณจะอาบน้ำเสร็จตอน ไหน ? ช่วย…..เร็วกว่านี้หน่อยได้มั้ย ?”
เสิ่นเฉียวค่อนข้างอึดอัด เธอไม่สามารถบอกให้ เขาออกมาได้ และก็ไม่กล้าเปลี่ยนชุดข้างนอก ห้อง สุดท้ายก็ทำได้แต่ยืนรอเปื่อยๆอยู่ตรงนั้น ต่อไป

เย่โม่เซินเหลือบมองเธอ ก่อนจะอาบน้ำต่อไป

เสิ่นเฉียวสูดลมหายใจเข้าปอด และรออย่างใจ จดใจจ่อ

เธอมองดูเวลา

ผ่านไปสักพัก เสิ่นเฉียวก็มองดูอีก แล้วก็มองเย่ โม่เซิน เขายังคงอาบน้ำไม่เสร็จ

ผ่านไปอีกพักหนึ่ง เสิ่นเฉียวก็มองดูนาฬิกา อีกครั้ง สุดท้ายก็เอ่ยปากพูดออกมาอย่างหมด ความอดทน : “เอ่อ…..คุณจะอาบน้ำเสร็จตอน ไหน ? ช่วย….เร็วกว่านี้หน่อยได้มั้ย ?”
เส่โยว รอเธออยู่ข้างล่างนะ

แต่ก็เหมือนว่าเย่โม่เซินจะไม่ได้ยินที่เธอพูด ยัง คงค่อยๆบรรจงอาบน้ำต่อไปเหมือนไม่มีใครอยู่ ตรงนั้น

เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปาก”เย่โม่เซิน.”

ไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นคนพิการ ? จะให้ฉันอาบ เร็วแค่ไหน? “ทันใดนั้นเย่โม่เซินก็ตอบกลับมา หนึ่งประโยค

เสิ่นเฉียวหมดคำจะพูดต่อ เธออยากจะบอกกับ เขาว่าคนพิการก็ไม่ได้พิเศษนะ อาบน้ำต้องใช้ เวลาเป็นสิบนาทีเลยเหรอ ? แต่พอมองดูขาของ เขาที่ไม่สามารถขยับได้นั้น เสิ่นเฉียวก็เก็บคำ พูดพวกนั้นเอาไว้และไม่ได้พูดออกไป

ช่างมันละ เธอจะเถียงกับคนพิการไปให้มันได้อะไร ?

แค่เดิมที่ความพิการก็ทำให้เขามีบาดแผลใน ใจแล้ว การมาเป็นภรรยาของเขานั้น ถ้าเธอยัง จะมาทำร้ายความเจ็บปวดที่เขามีนั้นอีก เธอก็จะ ใจจืดใจดำเกินไปแล้ว

คิดได้อย่างนั้น เสิ่นเฉียวก็ระงับความโกรธของ ตัวเองเอาไว้ แล้วถามกลับไปเบาๆ : “แล้วคุณจะ อาบอีกนานแค่ไหนคะ?”

เย่โม่เซินหัวเราะเยาะออกมา : “เร่งฉันเหรอ ?”

เสิ่นเฉียว : “เปล่า ฉันก็แค่ถามเฉยๆ !”

เยโม่เซินหันมามองเธอด้วยสายตาเย็น ชา : “อย่าลืมสถานะของตัวเอง”

เสิ่นเฉียวโมโหมาก ดูเหมือนว่าเธอคงจะไม่มีโอกาสได้ใช้ห้องน้ำแล้ว หลังจากที่มองเขา ด้วยแววตาที่จงเกลียดจงชังแล้ว เสิ่นเฉียวก็ถือ ชุดเดินกลับไปนั่งลงข้างเตียง

ปกติก็ไม่เคยเห็นเขาใช้ห้องน้ำนานขนาดนี้ แต่ ทำไมวันนี้อยู่ๆก็ใช้เวลานานขนาดนั้น เธอรู้สึก ได้ว่าเหมือนเขาจะจงใจทำแบบนั้น

คิดถึงตรงนี้ อยู่ๆเสิ่นเฉียวก็นึกถึงคำพูดที่เย่ โม่เซินพูดกับเธอไว้เมื่อคืน สีหน้าเธอค่อยๆ เปลี่ยนไป แต่ไม่อยากจะคิดไปไกลกว่านั้น แล้ว ก็จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าตรงข้างๆเตียง เพราะยัง ไงประตูห้องก็ล็อกเอาไว้ไม่มีใครเข้ามาได้ เย่โม่ เซินอยากจะอยู่ในห้องน้ำนานแค่ไหนก็ให้เขาอยู่ ให้เต็มที่

เสิ่นเฉียวรวดเร็วมาก แค่พริบตาก็เปลี่ยน เสื้อผ้าเสร็จแล้ว แต่พอหันกลับมากลับพบว่าเย่ โม่เซินนั่งอยู่บนวีลแชร์จ้องมาที่เธอ และเธอเอง ก็ไม่รู้ว่าเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่
เสิ่นเฉียวตาโตด้วยความตกใจ : “คุณออกมา ตั้งแต่เมื่อไหร่ ?”

เย่โม่เซินทำสายตานิ่งๆ : “เธอเร่งฉันเองไม่ใช่

เหรอ?

“เสิ่นเฉียวไม่รู้จะพูดอะไรออกมา ตอนที่เร่ง เขาเขากลับไม่ออกมา แต่พอไม่เร่งกลับออกมา

ในทันที?

“คุณเห็นหมดแล้ว ? “คิดๆแล้ว เสิ่นเฉียวไม่โอ เคอย่างมาก จึงถามออกไป

ถึงเมื่อกี้นี้เธอจะหันหลังให้ แต่….เธอก็โป๊หมด เลยนะ และก็ไม่รู้ว่า ….เขาเห็นหรือไม่เห็นกันแน่

ยิ่งคิด ใบหน้าของเสิ่นเฉียวก็ร้อนฉ่าขึ้นมา
เย่โม่เซินแสยะยิ้มแล้วจ้องไปที่เธอ : “เห็นแล้ว

ยังไงล่ะ?”

ได้ยินแบบนั้น เสิ่นเฉียวก็ตาโต แล้วเอามือทั้ง สองกอดเข้าด้วยกัน

เห็นแล้วเป็นยังไง…

ทำไมเขาถึงพูดออกมาได้อย่างเต็มปากเต็มคำ แบบนั้น ?

“เยโม่เซิน คุณมันไร้ยางอาย ! ”

ไร้ยางอาย ? “เย่โม่เซินขยับรถวีลแชร์ไป ตรงหน้าเธอ ขนตากระตุกเล็กน้อย และอยู่ๆก็ เจ็บแขนของเธอดึงตัวเธอเข้ามา แต่เสิ่นเฉียวก็ ตอบโต้ได้ก่อน เธอใช้มือทั้งสองข้างกดลงบน ขาของเขาเอาไว้ ตัวที่เล็กบางนั้นโน้มลงไปใกล้ กับเย่โม่เซิน
เขาจับไปที่เอวของเธออย่างรุนแรง : “ให้ฉัน เปิดประสบการณ์ใหม่ให้เธอหน่อยมั้ยว่าอะไรที่ น่าไร้ยางอายยิ่งกว่า ? ”

สีหน้าของเสิ่นเฉียวค่อยๆเปลี่ยนไป เธอยกมือ ขึ้นมาจะดันเขาออก แต่ก็นึกขึ้นได้ว่ามือของ เธอกดขาเขาเอาไว้อยู่ หลังจากเอามืออีกข้าง ออก มือที่กดขาเขาเอาไว้ก็อ่อนแรงลงไปโดย อัตโนมัติ บวกกับท่าทางที่ทุลักทุเลของเธอ ทำให้มือของเธอลื่น และลื่นลงไปตรงหว่างขาคู่ นั้น….ตรงกลางนั้น….