E

บทที่ 60 กลับไปที่เจ้าของเดิม

บทที่ 60 กลับไปที่เจ้าของเดิม

ป้าเฉินเห็นสีหน้าเสิ่นเฉียวของดูผิดหวัง ก็รู้ว่าสิ่ง ที่ตัวเองปลอบประโลมนั้นไม่มีประโยชน์ ทำได้ เพียงแค่พูดเบา ๆ อีกครั้งว่า “คุณนายน้อยสอง อย่าเพิ่งท้อใจ ถึงอย่างไรคุณก็เพิ่งแต่งงานเข้า ตระกูลเย่จำเป็นที่จะต้องปลูกฝังความรู้สึกกับ คุณชายสอง ป้าเฉินดูออกว่าคุณชายสอง ปฏิบัติ ต่อคุณนายน้อยสองไม่ธรรมดา”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เสิ่นเฉียวก็เงยหน้าขึ้น สายตา มองไปที่เธออย่างอ่อนโยน

“ขอบคุณ ป้าเฉิน”

หลังเสิ่นเฉียวทานโจ๊กเสร็จก็เข้านอน ป้าเฉินบ อกว่าตัวเองจะอยู่ดูแลที่นี่ในตอนกลางคืน จากนั้น เสิ่นเฉียวก็บอกให้ป้าเฉินไปนอนพักผ่อนที่เตียงผู้ ป่วยข้าง ๆ พอดีที่ห้องผู้ป่วยนี้มี

เพียงเธอคนเดียว ด้วยเหตุนี้จึงป้าเฉินตอบรับ

เสิ่นเฉียว นั่งอยู่สักพัก จากนั้นก็ส่งข้อความไป อธิบายต่อหานเสี่ยวถึงสถานการณ์ของตัวเอง แล้วก็ไปนอน

วันต่อมา หานเส่โยวก็มาที่มาเยี่ยมเธอที่โรง พยาบาล

“ขอบคุณคุณน้าที่ดูแลเฉียวเฉียวตลอดทั้งคืน วันนี้ฉันจะมาดูแลเธอเอง คุณรีบกลับไปพักผ่อน เถอะ หานเส่โยวกระตือรือรันจับแขนของป้าเฉิน และพูดสิ่งที่ดีมากมาย ทำให้ป่าเฉิน เบิกบานด้วย ความยินดี ไม่นานก็กลับไป”

หลังจากรอให้ป่าเฉินกลับไป หานเส่โยวก็รีบเดิน ออกไปส่งที่ประตูห้องผู้ป่วย ก่อนเดินกลับมา

“เป็นอะไรเหรอ? ทำไมถึงดูลับ ๆ ล่อ ๆ” เสิ่น เฉียวอดไม่ได้ที่จะถามออกมา

เมื่อได้ยินอย่างนี้ หานเสโยวก็จ้องมองเธอ “คุณ ยังจะพูดอย่างนี้กับฉันเหรอ? ถ้าไม่ใช่เพราะช่วย คุณตรวจสอบเรื่องต่าง ๆ ฉันจะลับ ๆ ล่อ ๆ อย่างนี้ เหรอ?”

ตรวจสอบเรื่องต่าง ๆ ? เสิ่นเฉียว คิดถึงกระดุม นั่น “ได้เรื่องเหรอยัง ?”

หานเส่โยวเปิดกระเป๋าออก แล้วหยิบกระดุมออก มา กระดุมสีทองส่องแสง “กลับไปที่เจ้าของเดิม”

เสิ่นเฉียวยื่นมือไปรับเอามา แล้วถามด้วยความ สงสัย “ไม่ต้องใช้สิ่งนี้ค้นหาเบาะแสเหรอ? ทำไม ถึงไม่ใช้แล้ว?”

“ดูให้แน่ใจก็พอแล้ว จำเป็นต้องพกติดตัวตลอด เวลาด้วยเหรอ? ยิ่งไปกว่านั้น นี่คือสิ่งของที่มีค่า สำหรับคุณ และจะต้องส่งคืนให้คุณ” พูดจบ หาน เส่โยว ก็ยิ้มให้เธอ “เฉียวเฉียว คุณช่างโชคดีจริง

เสิ่นเฉียว ? ? ?”

“พี่ชายฉันพูดแล้ว กระดุมแบบนี้มีไม่เยอะใน ตลาด ดังนั้นส่วนประกอบที่ใช้หายากมาก ตอนนี้ ให้คนไปตรวจสอบแหล่งที่มาแล้ว รอให้หาต้นตอ พบ อยากจะรู้ว่าเป็นใครก็ไม่ยากแล้ว”

เดิมทีเส้นเฉียวคิดว่าการพึ่งพากระดุมนี้เพื่อ ค้นหาคนจะเป็นเรื่องที่ยาก แต่คิดไม่ถึงว่าหานเส่ โยวจะช่วยเธอจัดการได้ภายในเวลาอันรวดเร็ว เธอรู้สึกซาบซึ้ง “เสี่ยว ขอบคุณ”

“ยัยโง่ คุณจะมาพูดขอบคุณอะไรกับฉัน พวกเรา เป็นอะไรกัน?” หานเส่โยวเม้มริมฝีปาก แล้วคิด อะไรขึ้นมาได้บางอย่าง “ถ้าหากว่าหาคนเจอแล้ว คุณคิดจะทำอย่างไรเหรอ? หย่ากับเย่โม่เซินเห รอ?”

เมื่อกล่าวถึงเย่โม่เซิน การแสดงออกของก็เสิ่น เฉียวเปลี่ยนเป็นซับซ้อน

“ทำไมอยู่ดี ๆ ก็ไม่พูดอะไรออกมา” หานเส่โย วเหลือบมองไปที่เธอ” เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นเห รอ?”

“ฉันเอง ก็ไม่รู้เหมือนกัน”

ไม่รู้อะไร มีเรื่องอะไรก็พูดกับฉัน ฉันจะวิเคราะห์

ให้คุณ”

เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นใบหน้าที่ กระตือรือร้นของ หานเส่โยว ริมฝีปากของเธอก็ ขยับ จากนั้นก็บอกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงนี้แก่ เธอ หลังเสิ่นเฉียวพูดอธิบายจนจบ หานเส่โย วก็จับมือทั้งสองของเธอ และมองเหมือนผีสาง เทวดา: “ฟังคุณแล้ว นับว่าเยโม่เซินนั้นไม่เลว สำหรับคุณ”

ไม่เลวอย่างนั้นเหรอ? เสิ่นเฉียวเองก็รู้สึกอย่างนี้ แต่เมื่อนึกถึงภาพคำพูดเย็นชาของเขากับตัวเอง ก็รู้สึกว่านี่อาจเป็นภาพลวงตาของเธอเอง

“แต่เขาอารมณ์เสียเล็กน้อย อาจเป็นเพราะ อาการบาดเจ็บที่ขา ฉันได้ยินมาว่าคนที่มีความ บกพร่องทางร่างกาย มักมีอารมณ์ที่แปรปรวนง่าย และยากที่จะควบคุม อีกทั้งเขาเป็นคนที่มีความ รับผิดชอบ ถ้าหากจะเป็นคนไร้มนุษยธรรม มันคง เป็นเรื่องใหญ่สำหรับเขาแน่ ๆ ”

เสิ่นเฉียวคิดถึงวันที่เธอเข้าตระกูลเย่ในวันแรก เพื่อที่จะอยู่ต่อไปเธอพูดคำพูดที่ไร้ยางอายต่อ เย่ โม่เซิน ต่อมาเขาลากเธอไปบนตัก แล้วปล่อยให้ เธอรับความรู้สึก

หากเย่โม่เซินไม่มีมนุษยธรรมล่ะก็ แล้ววันนั้น เกิดอะไรขึ้นกับเธอเหรอ?

“คิดอะไรอยู่เหรอ ? หน้าแดงหมดแล้ว”

ขณะที่กำลังคิดจนวิญญาณจะออกมา คำพูดของ หานเส่โยว ดึงสติของเธอกลับมา เสิ่นเฉียวจ้อง มองที่ หานเส่โยว อุณหภูมิบนในหน้า

址ของเธอก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็เปล่งเสียง ออกมาว่า “ฉันคิดว่า เป็นการดีที่จะไม่พูดคุยเรื่อง นี้

“ทำไม คุณเป็นทุกข์หรือเปล่า ?”

“เปล่า”

“ถ้าอย่างนั้น คุณบอกฉันว่าเมื่อสักครู่คิดอะไร ? ทำไมเมื่อฉันพูดเรื่องด้านนั้นของเขา คุณต้องหน้า แดง ? หรือว่าคุณทดลองมันแล้ว ?” สีหน้าของ หานเสี่ยวยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย , คิดขึ้นมา ได้ก็พูดว่า “ไม่สิคุณชายสองแห่งตระกูลเย่นั้นไร้ ความสามารถนี่ ไม่สามารถทำให้คุณหน้าแดงได้ ถึงจะถูกสิ”

“เส่โยว คุณไม่ต้องพูดแล้ว” เสิ่นเฉียวทนไม่ไหว กับเธอมันแย่มาก

“ฉันไม่ได้พูดอะไร เห็นได้ชัดว่าคุณหน้าแดงไป เอง ฉันก็แค่ถามเท่านั้นเอง”

เสิ่นเฉียว

ก๊อก ก๊อก

ทันใดนั้นประตูก็ถูกกระแทก จากนั้นลูกบิดประตู ก็บิด แต่ก็ไม่สามารถเปิดได้ ดังนั้นเสียงที่น่า สงสัย จึงดังมาจากนอกประตู

“ผู้ช่วยเสิ่น ? ”

หานเส่โยวมองดูเสิ่นเฉียวก็พบว่าใบหน้าของ เธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย

“คนที่บ้านคุณเหรอ ?” หานเส่โยวเดาตัวตนของ คนที่จะมาถึง

“คุณชายเยประตูล็อค”

หน้าของเสิ่นเฉียวขาวซีด เขามาจริง ๆ ด้วย

sเมื่อวานมาแล้วก็ไปไม่ใช่เหรอ? ทำไมวันนี้ถึงมา อีก? สุดท้ายแล้วเขาจะทำอะไรกันแน่?

“อย่ากังวล” เมื่อเสิ่นเฉียวรู้สึกเป็นกังวลมาก เกินไป มือของหานเส่โยว กอดเธอไว้ แล้วเธอก็ กะพริบตา “มีฉันอยู่”

พูดจบก็ไม่รอให้เสิ่นเฉียวตอบ หานเส่โยวก็ลุก ขึ้นไปเปิดประตู

เซียวซู่กำลังเตรียมที่จะใช้มาตรการ ประตูก็ถูก เปิดออก จากนั้นก็มีหญิงแปลกหน้าปรากฏตัว ออกมาหน้าประตู เซียวซู่นิ่งอยู่สักครู่ และกำลัง คิดว่าพวกเรามาผิดห้อง แต่เมื่อมองดูรอบ ๆ ก็พบ ว่าถูกต้องแล้ว

“พวกคุณมาหาเสิ่นเฉียวเหรอ?” ยังไม่ทันที่จะ รอให้เซียวซู่ได้คิดอย่างถี่ถ้วน หานเส่โยวก็เริ่ม

สอบถาม

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เชียวซู่ก็มองเข้าไปในห้องผู้

ป่วย เมื่อเห็นเสิ่นเฉียวนั่งอยู่บนเตียง เขาตอบโต้ และพยักหน้า

“อืม”

“เข้ามาสิ” หานเส่โยว หันไปด้านข้าง เซียวซู่เดิน ไปเข็นเย่โม่เซินจากด้านหลัง

ในตอนนี้หานเส่โยว เพิ่งจะมองเห็นเยโม่เซิน

ได้อย่างชัดเจน ถึงแม้ว่าจะนั่งอยู่บนรถเข็น แต่ อย่างไรก็ตาม ออร่าที่ทรงพลังยังคงอยู่บน ใบหน้า และคุณสมบัติที่สวยงามบนใบหน้าที่หล่อ เหลาดึงดูดสายตาของหานเส่โยวในทันที

สายตาของเขาเย็นชา เขามองไปที่เธอเพียงครู่

เดียว ก็หันกลับมา

หานเส่วดูเซียวซู่เข็นเขาเข้าไปในห้องผู้ ป่วย เธอมีปฏิกิริยาออกมาเล็กน้อย นั่น คนนั้น คือทายาทตระกูลอันดับแรกตระกูลเย่ของเมือง เป่ยเย่โม่เซินหรือ ?
แต่ เขาไม่ได้พิการอย่างนั้นเหรอ? เดิมที่คิดว่า คนที่นั่งบนรถเข็นนานแรมปี คงจะอ้วน ผิวเหลือง ผมมัน ตาสีขาวและเป็นผู้ชายที่น่าเกลียด

คิดไม่ถึงว่าเขาจะหล่อขนาดนี้

ก่อนที่จะพึ่งพาจินตนาการของหานเส่โยว เธอ ยังเป็นทุกข์จากการถูกบังคับให้แต่งงานกับ เสิ่น เฉียวตอนนี้

หานเส่โยวกลืนน้ำลาย คิ้วที่ดูดีของ เย่โม่เซิน นั้นปรากฏขึ้นในหัวสมองที่คลุมเครือ จนรู้สึก อึดอัดขึ้นมา

เธอค่อย ๆ หันหน้ากลับไปช้า ๆ เมื่อมองเห็น ท้ายทอยที่ดูสมบูรณ์แบบของผู้ชาย ก็ราวกับว่า หัวใจนั้นถูกจับด้วยมือใหญ่ ๆ