บทที่ 56 คิดเองเออเอง

บทที่ 56 คิดเองเออเอง

ไม่ได้

ก่อนหน้านี้ก็ สองครั้งแล้วที่เย่โม่เซินทำแบบนี้เพื่อ เธอเอง เธอจะไม่ยอมให้เขาต้องมาแบกความผิดนี้

เพราะตนอีก

คิดได้ดังนั้น เสิ่นเฉียวก้าวเข้าไปอย่างไม่ลังเล แล้ว หยุดอยู่ตรงหน้าของนายท่านเย่ เอ่ยขึ้น “นายท่านเย่ เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของคุณชายเลยค่ะ ทั้งหมดเป็น ความผิดของหนูเอง”

“เธอว่าอะไรนะ” นายท่านเย่หรี่ตาพิจารณามองมาที่ เสิ่นเฉียว เอ่ยขึ้นด้วยเสียงขู่ “เรื่องนี้ไปเกี่ยวอะไรกับ

เธอ”

“วันนั้นเป็นหนูเองที่….”

“ผมเองที่ให้เธอไปหาลู่สุนฉาง ตระกูลเย่ไม่อยากร่วมงานกันกับตระกูลลู่ หากท่านมีอะไรที่ไม่ พอใจ เราจะไปคุยกันต่อที่การประชุมผู้บริหาร” เย่โม่ เซินเอ่ยตัดบทเธอเสียงแข็ง

เส้นเฉียวชะงักนิ่งยืนอยู่ที่เดิม หันกลับมามองเย่โม่ เซินอย่างไม่น่าเชื่อ

เขาเป็นอะไรกันแน่

ทำไมถึงไม่ให้เธอพูดความจริงต่อหน้านายท่านเย่ และยังช่วยเธอปิดบังเรื่องอีก

“คุณชายเย”

“หุบปากไปซะ” เย่โม่เซินเงยหน้ามองเล็กน้อย เอ่ย ขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวมากขึ้น “คนตระกูลเย่เขา จะคุยกัน ถึงคิวเธอพูดแล้วหรอ”

เสิ่นเฉียวหุบปากแน่นสนิท ใบหน้าซีดเผือด รีบก้าวถอยออกมาข้างๆ จากนั้นกุมมือตัวเองไว้แน่น กัดริมฝีปากล่างจวนเลือดเกือบจะไหลออกมา

เย่หลื่นหานมองเห็น รู้สึกเป็นห่วง

ได้ยินประโยคนั้นของเย่โม่เซิน ทำเอานายท่านเย่ โกรธจนทนไม่ไหว ไอ้เด็กเวรคนนี้นิ เขารู้ดีว่าตัวเอง ไม่อาจได้สิทธิ์ในที่ประชุมผู้บริหารได้ เพราะพวกเขา ล้วนแต่สนับสนุนเยโม่เซินกันทั้งนั้น ตอนนี้มันยังไม่

ถึงเวลา

แต่นายท่านเย่คงไม่ปล่อยไว้แบบนี้แน่นอน

“โม่เซิน แกอย่าคิดว่าฉันไม่กล้าแตะต้องแกนะ”

เยโม่เซิน ไม่สนใจเขา เงยหน้าขึ้นมอง “บริษัทอยู่ ที่นี่ ปู…ท่านสามารถเรียกประชุมคณะผู้บริหารได้ ตลอดเวลา ถ้า…พวกเขายอมฟังคุณ”

พูดจบ เขาก็แสยะยิ้มออกมารอยยิ้มนั้น แฝงไปด้วยความสะใจ

เห็นได้ชัดว่า เขาอยู่เหนือผู้ใด

ใช่แล้ว ต่อให้เยโม่เซินมีตำแหน่งที่สูง มีอำนาจเด็ด ขาด มักจะทำเรื่องให้ผู้คนหวั่นใจอยู่บ่อย ๆ แต่เรื่อง ที่จะเกิดในภายหลัง จะเป็นผลยืนยันการกระทำ ว่า เขาทำถูกต้องเสมอ

เหล่าอาวุโสในการประชุมผู้บริหารรู้ดี ตั้งแต่ที่เขา เข้าบริษัทมาก็ถูกพวกเขาดูถูกมาโดยตลอด

เยโม่เซินเข้ามาบริหารบริษัทได้ยังไม่นาน ก็ทำ แต้มได้ดีโดดเด่นเป็นอย่างมาก ทำให้ในบรรดา ผู้บริหารต่างเริ่มเปลี่ยนมุมมอง รวมถึงทุกคนต่าง ก็ชัดเจนเป็นอย่างดี เย่โม่เซินเขาพิการแค่ขา แต่ สมองไม่ได้พิการเลย

“ตระกูลลู่ ชอบให้ยั่วนักไม่ใช่หรอโม่เซิน แกทำร้าย ท่านประธานลู่ ก็คงต้องให้คำอธิบายกับอีกฝ่าย หน่อย”
ชายอีกสองคนที่มาด้วยเห็นที่ท่าเริ่มไม่ค่อยดี กลัว ว่ามันจะร้ายแรงไปกว่านี้ จึงเอ่ยปากปรามไว้

ใช่ๆ ไม่ร่วมมือก็พอว่า แต่ทำไมต้องถึงขั้นทำร้าย กันด้วยล่ะ”

“ยังไว้ชีวิตเขาอยู่ก็นับว่ามีเมตตามากแล้วนะ” เย่โม่ เซินกล่าวขึ้นอย่างไร้เยื่อใย

คำพูดไร้เยื่อใยแบบนี้ ทำให้สีหน้าของคนที่อยู่ใน เหตุการณ์เริ่มเปลี่ยนไป นายท่านเย่มีที่ท่าที่ไม่พอใจ เป็นอย่างมาก “แก ไอ้เศษสวะทำไมพ่อแกถึงให้ กำเนิดคนอย่างแกออกมาได้

“ปู่” เย่หลิ่นหาน เห็นเขาเผยธาตุแท้ออกมา รีบจับ ไหล่ห้ามไว้ “อย่าโมโหไปเลย ที่โม่เชินเขาไม่ร่วม งานกับตระกูลลู่ เขาก็คงมีเหตุผลของเขา สายตาเขา หลักแหลมกว่าใคร อีกอย่างหนึ่งยังไงซะโม่เซินก็ เป็นคนตระกูลเย่ คงไม่ทำเรื่องที่ทำให้ตระกูลเราเสีย ผลประโยชน์หรอก ท่านไม่ต้องเป็นห่วง
“ใช่หรอ มันก็ไม่แน่หรอก” เย่โม่เซินตอบกลับด้วย สายตาเยือกเย็น

เสิ่นเฉียวฟังอยู่ข้างๆ อย่างปวดหัว รู้สึกได้ว่าเย่โม่ เซินมักจะยั่วโมโหคุณปู่อยู่เรื่อย คำพูดแต่ละประโยค ช่างกระแทกกันอยู่เรื่อย ไม่แปลก ที่นายท่านเย่ที่ โมโหขนาดนี้

“หลิ่นหาน แกฟังไว้นะ ฟังไว้ว่าเขาพูดจายังไงกับ ฉัน มันเหมือนคนอื่นเขาพูดซะที่ไหนกัน”

“คุณปู่ครับ ท่านกลับไปก่อนเถอะ ผมจะให้คนขับรถ ไปส่งท่านเอง” เย่หลิ่นหานพูดแค่นี้ก่อน จากนั้นพยุง คุณปู่ลงไปด้านล่าง คนแก่สองคนเห็นสถานการณ์ แบบนี้ จึงต้องตามออกมา

ห้องทำงานกลับสู่ความสงบเงียบอีกครั้ง

เสิ่นเฉียวยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน สีหน้ายัง คงซีดเซียว ริมฝีปากล่างมีร่องรอยของการถูกเธอ

กัด
“ออกไป” อยู่ดีๆ เย่โม่เซินก็ร้องสั่งขึ้น

เสิ่นเฉียวยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ

“ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง”

เสิ่นเฉียว กะพริบตาปริบๆ และรีบหันมาทางเย่โม่ เซิน “คุณช่วยฉันทำไม”

เย่โม่เซินเหลือบตาขึ้นพลางขมวดคิ้วหลังได้ยิน

“รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นปัญหาของฉัน ไม่ใช่หรอ ทำไมคุณ ไม่ให้ฉันพูดต่อหน้าคุณปู่ ทั้งๆ ที่มันเป็นความผิดของ ฉันแท้ๆ”

“เหอะ” เย่โม่เซิน หัวเราะ “เธอสำคัญตัวเองเกินไป หรือเปล่า”

“อะไรนะ” เสิ่นเฉียวฟังไม่เข้าใจ เธอแค่กำลังสับสน จริงๆ แล้วเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่
“อย่าให้ฉันต้องพูดเป็นครั้งที่สาม ไสหัวออกไป

เสิ่นเฉียวกลับยังไม่อยากไป นอกจากไม่ไปไหน เธอยังก้าวเข้ามาประชิดใกล้ๆ กำมือแน่น เอ่ยขึ้น “เย่ โม่เซิน คุณจะเอายังไงกันแน่ คุณเกลียดฉันไม่ใช่ หรอ แต่ทำไมคุณถึงมักจะช่วยฉัน แล้วเรื่องเมื่อสัก ครูนี้ เพียงให้ฉันได้บอกกับคุณปู่ให้ชัดเจน พูดให้ ท่านเข้าใจ พวกคุณทั้งสองก็ไม่ต้องมาทะเลาะกัน แบบนี้ และนั้นมันก็เป็นความผิดของฉันเองตั้งแต่ แรก

ตั้งแต่ครั้งแรกที่ล่าสุดฉาง มาอ้อล้อเธอ เย่โม่เซินก็ ปฏิเสธการร่วมงานกับตระกูลลู่ทันที

ครั้งที่สองก็เป็นเพราะเธออีก ทำให้เยโม่เซินต้อง กำจัดสู่สุนฉาง

รวมสองเรื่องนี้แล้ว ดูยังไงๆ ก็เป็นปัญหาของเขา

แต่ว่าเขาไม่เอ่ยอะไรเลยแม้แต่คำเดียวหนำซ้ำยังรีบเอ่ยตัดบทก่อนเธอเสียอีก

“เหอะ ผู้หญิงนี่ ช่างชอบคิดเองเออเองจริงๆ จะร่วม งานกับใครมันก็เป็นการตัดสินใจของฉัน ส่วนเธอ ฉัน เย่โม่เซิน ไม่เคยต้องการให้ผู้หญิงคนไหนมาออก หน้ารับแทน ส่วนเรื่องระหว่างฉันกับคุณปู่ มันไม่ใช่ เรื่องอะไรของคุณ เข้าใจไหม”

เสิ่นเฉียว ซึ่งไป

“จะให้ฉันพูดหยาบคายไปมากกว่านี้ไหม ของมือ สองอย่างเธอ เธอคงไม่ได้คิดว่าฉันทำแบบนี้เพื่อ เธอหรอกนะ ในสมองของเธอคงไม่ได้จินตนาการ อะไรไปมากกว่านี้หรอกนะ ถ้าคิดแล้ว ให้รีบลบออก ให้หมดเลยนะ และไปให้พ้นสายตาฉันเดี๋ยวนี้”

เอ่ยจบประโยค สีหน้าของเสิ่นเฉียวซีดเผือด

เธอคิดไม่ถึงเลยว่า….เขาจะพูดคำพูดที่ไม่น่าฟัง แบบนี้ออกมา
มือสองข้างกำเข้าหากันแน่น เธอไม่เอ่ยอะไร ตัว สั่น จากนั้นริมฝีปากล่างถูกกัดลงแน่น “ฉัน ฉันเข้าใจ แล้ว…”

พูดจบ เธอเหลือบตาต่ำลง ขนตาเรียวยาวบดบังทุก ความรู้สึกเธอไว้

“ขอโทษด้วย เป็นฉันเองที่คิดมากเกินไป ต่อไปคง ไม่มีอีกแล้วคุณชายเย่ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ดิฉันขอตัว ก่อนนะคะ”

เยโม่เซิน ไม่ได้เอ่ยอะไร สัมผัสได้ถึงความเยือก เย็นที่อยู่รอบกาย ที่บ่งบอกชัดเจนว่าให้เธอรีบไสหัว ไปจากที่นี่

เสิ่นเฉียวกลับหลังหันเดินออกไป ยืดอกตั้งตรงขึ้น ทุกก้าว ก้าวออกไปด้วยความเสียใจ

ออกไปโดยไม่ได้ สนใจเลยว่า แววตาของคนที่อยู่ ด้านหลังมันจ้องมองเธอด้วยความกระวนกระวายใจ

ขนาดไหน
ผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรกันแน่ มักจะมาคาดเดาความ คิดและจิตใจของเขาอยู่เรื่อย เธอยังคิดว่าเธอเป็น ภรรยาของเขาอยู่รึเปล่านะ

เหอะ ช่างไม่รู้อะไรจริงๆ

แต่ทว่า เห็นสายตาที่มองต่ำอย่างผิดหวังของเธอ ในใจของเย่โม่เซินกลับใจเสียอย่างบอกไม่ถูก เริ่ม รู้สึกเสียใจขึ้นมา..

ประมาณว่า รู้สึกผิด

ผู้หญิงที่ชอบเรียกร้องความสนใจ ก็คงจะหาวิธี ล่อลวงเขาอยู่ตลอดเวลา