บทที่ 54 ใช้พื้นที่ตู้เสื้อผ้าของเขา

บทที่ 54 ใช้พื้นที่ตู้เสื้อผ้าของเขา

ค่ำตามหน้าไม่อายแบบนี้ทำให้เส้นเฉียวถึงกับพูด ไม่ ออก เธอเหลือบมองเขาเงียบๆ อย่างไม่เห็นด้วย แต่พอนึกถึงเมื่อวาน คนที่พาเธอกลับมาก็คือเขาเอง ในใจจึงรูสาขาบซึ้ง และได้แต่หลบตามองต่ำ

ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่ ก็ขอบคุณคุณมากนะ”

แบบนี้อีกแล้ว

มาแบบยั่วโมโห ใช้ไม้นี้อีกแล้ว

แย่โม่เซ็นเหลือบตามองต่ำอย่างอารมณ์ร้อน เธอจะ ทำเป็นอารมณ์ดีต่อหน้าตนไม่ได้เลยใช่ไหม ถึงได้มี แต่ทำท่าทีแบบนี้ใส่ คิดดังนั้น ไฟแห่งความโกรธก็ ค่อยๆ คุกกรุ่นขึ้นในทรวง เอ่ยขึ้นเสียงแข็ง “ฉันแค่ กลัวว่าเธอจะทำขายหน้าตระกูลตระกูลเย่ ถ้าไม่เช่น

นี้ ต่อให้คุณตายอยู่ตรงหน้าฉันก็จะไม่สนใจ”

คำพูดที่ไร้เยื่อใย ราวกับกระบี่อาบยาพิษที่ปักลึก เข้าไปถึงกันบึงขั้วใจของเสิ่นเฉียว เสิ่นเฉียวถึงกับ พูดไม่ออก เก็บทุกความรู้สึกไว้ลึกๆ ทำได้เพียงเอ่ย ตอบกลับไปแบบนี้

“ฉันเขาเจแล้ว”

พูดจบ เธอกลับหลังหันเดินแล้วเข้าห้องน้ำไป

หลังจากออกมาจากห้องน้ำ เย่โม่เซินได้ออกไป ทำงานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เสิ่นเฉียวเตรียมตัวเปลี่ยน เสื้อผ้าออกไปข้างนอก แต่กลับหากระเป๋าเสื้อผ้า ของตัวเองไม่เจอ อีกอย่างเสื้อผ้าเธอที่เคยแขวนไว้ ในตู้เสื้อผ้าก็หายไปหมดด้วย

สีหน้าของเสิ่นเฉียวเปลี่ยนไป กลับหลังหันเดินออก

ไปด้านนอก

ทันใดนั้นมีเด็กรับใช้คนหนึ่งเข็นราวเสื้อผ้าเข้ามาพอดี พอเห็นเธอเข้าจึงหยุดฝีเท้าลง ตะโกนเรียก อย่างร้อนรน “คุณผู้หญิงคะ”

เสิ่นเฉียวถึงกับตกใจ มองไปที่พวกเธอด้วยความ สงสัย “นี่พวกเธอ…

“คุณผู้หญิงคะ คุณผู้ช่วยเซียวสั่งให้พวกเราเอามา

ส่งทิ่นคะ

เสิ่นเฉียวเงียบไป นึกถึงเสื้อผ้ากองใหญ่ที่เย่โม่เซิน ซื้อให้เธอเมื่อคืนวาน ให้ฉันหมดเลยหรอ”

ใช่ค่ะ คุณผู้หญิง

พูดจบ พวกสาวใช้ก็พากันเข็นเสื้อผ้าเข้าไปในห้อง จากนั้นเก็บใส่เข้าไปในตู้เสื้อผ้าเธอทีละชุดๆ

นับว่าเย่โม่เซินยังพอมีน้ำใจอยู่บ้าง เพราะตู้เสื้อผ้า เขาใหญ่มาก เสื้อผ้าของเขาก็ไม่มีอะไรมาก ดังนั้น จึงไม่ค่อยกินพื้นที่ในตู้เสื้อผ้าเท่าไหร่พื้นที่ที่เหลืออยู่จึงเหลือไว้ให้เสิ่นเฉียว สาวใช้หยิบ เสื้อผ้าอันหรูหราเหล่านั้นเก็บใส่ตู้เสื้อผ้าอย่าง เรียบร้อย จากนั้นจึงหันมาบอกเธอ “คุณผู้หญิงคะ ทั้งหมดนี้คือชุดของคุณ พวกเราเสร็จธุระแล้ว ถ้า ไม่มีอะไรแล้วพวกเราขอตัวก่อนนะคะ”

เส้นเฉียวนิ่งเงียบมองไปที่ตู้เสื้อผ้าที่ถูกจัดวางเต็ม ตู้อย่างเป็นระเบียบอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเงยหน้าขึ้น มองสาวใช้ที่กำลังจะออกไป “เดี๋ยวก่อน”

สาวใช้ชะงักฝีเท้าอย่างเร็วพลัน หันกลับมามองเธอ “คุณ คุณผู้หญิง มีอะไรอีกหรอคะ”

“แล้วเสื้อผ้าฉันที่อยู่ในตู้ก่อนหน้านี้ล่ะ และก็ยังมี กระเป๋าเสื้อผ้าฉันอีก”

พอได้ยิน สีหน้าของสาวใช้เปลี่ยนไป ตอบอธิบาย เสียงเบา “คุณผู้หญิงคะ กระเป๋าเสื้อผ้ามันเก่าแล้ว พวกเราก็เลย….ทิ้งไปแล้ว และเสื้อผ้าพวกนั้น..”
เสิ่นเฉียวได้ยินดังนั้น หน้าถอดสีทันที “โยนทิ้งแล้ว หรอ พวกเธอจะมาโยนของของฉันทิ้งตามใจได้ยัง ไงกันหะ”

เธอเอ่ยถามขึ้นด้วยความโมโห

สาวใช้ก้มหน้าก้มตาตัวสั่น “ขอโทษนะคะ คุณผู้ หญิง คุณ…คุณชายรองเป็นคนสั่งให้พวกเราเอาไป ทั้ง ดังนั้น ”

ได้ยินแบบนี้ เสิ่นเฉียวก็เข้าใจโดยทันที ที่แท้ก็เป็น ฝีมือของเย่โม่เซินนี่เอง เพราะเขาดูถูกเสื้อผ้าที่เธอ ใส่ ก็เลยซื้อชุดใหม่ให้เธอ รวมถึงจัดการกับสิ่งของ เก่าๆ ทั้งหมดของเธอ

ช่างเถอะ นี่ไม่ใช่ความผิดของพวกเธอ พวกเธอก็ แค่ทำตามคำสั่งของเย่โม่เซินเท่านั้น

“ขอโทษนะคะ คุณผู้หญิง ขอ..โทษด้วยจริงๆ ค่ะ”
“ช่างเถอะๆ พวกเธอไม่ได้ผิด กระเป๋าเสื้อผ้าฉันอยู่ ไหน” ในนั้นมีของสำคัญมากของเธอ

“ในห้องเก็บขยะ ฉันจะพาคุณไปค่ะ”

“อืม”

เสนเนย ๑๒ามสาวใช้คนหนึ่งเดินนำไปที่ห้องเก็บ ขยะ พอถึงก็เห็นกระเป๋าเสื้อผ้าของตนถูกโยนไว้ใน มุมหนึ่ง เธอรีบเข้าไปเปิดมัน สาวใช้วิ่งตามไปข้างๆ พลางอธิบาย “กระเป๋าถูกทิ้งไว้ที่นี่ตลอด ไม่เคยถูก ใครเปิด คุณหนูรองตรวจสอบดูว่ามีอะไรหายไปหรือ เปล่า”

เสิ่นเฉียวตรวจสอบดู ถอนหายใจอย่างโล่งอก “ไม่มี ขอบใจนะ”

“ไม่ต้องเกรงใจค่ะคุณผู้หญิง แต่ว่า….กระเป๋านี้คุณ จะเอากลับไปด้วยไหมคะ”

เสิ่นเฉียวพยักหน้า “อืม”
“แต่ว่า… ” สาวใช้เอ่ยขึ้นอย่างลังเล “คุณผู้ชายจะ”

“เรื่องเขาเธอไม่ต้องสนใจ ถ้าเกิดเขาถาม เธอก็แค่ ตอบว่าโยนทิ้งไปแล้ว แต่ฉันเป็นคนเก็บกลับมาเอง”

พูดจบ เสิ่นเฉียวก็ลากกระเป๋ากลับไป สาวใช้เดิน ตามไปข้างหลังเงียบๆ และสุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยอะไร

ต่อ

เสิ่นเฉียวกลับถึงห้อง ก็เปิดสำรวจกระเป๋าอีกรอบ แล้วหยิบถุงที่อยู่ข้างในออกมา ข้างในมีชุดกระโปรง สีดำ เป็นชุดที่เธอตั้งใจไปซื้อมาจากร้านก่อนที่จะ แต่งงาน แต่ต่อมาพอทำงานเธอก็ไม่มีโอกาสได้ใส่ มันอีกเลย

จนถึงตอนนี้ก็ไม่มีโอกาสได้ใส่แล้ว แค่เอาออกมา ลองใส่ดูแล้วกัน

แต่ว่า…
เสิ่นเฉียวหันกลับมามอง เสื้อผ้าที่เต็มตู้ แววตา ค่อยๆ เศร้าลง เธอเคยบอกว่าเธอจะไม่ใช้เงินของ เขา ไม่ว่ายังไงก็จะไม่ใช้

ณ ห้องทำงาน

“ก๊อกๆ -”

“เข้ามา”

ประตูถูกผลัก เข้ามา พร้อมกับการปรากฎกายของ หญิงสาว ที่ยกกาแฟมาเสิรฟ์ถึงโต๊ะของเขา

“คุณชายเย่กาแฟค่ะ” เสิ่นเฉียววางกาแฟลงบนโต๊ะ อย่างไร้อารมณ์ จากนั้นกลับหลังหันเตรียมจากไป

สายตาของเย่โม่เซินจับจดอยู่บนกองเอกสารที่อยู่ ตรงหน้า นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ จึงเหลือบตาขึ้น มอง เห็นเสิ่นเฉียวที่ใส่ชุดกระโปรงสีดำ รูปทรงใหญ่ โค้ง แต่ต่อให้ใส่มาทำงานก็ดูไม่เทอะทะ อีกอย่างยังลู่ไปกับหุ่นที่เรียวงามของเธอ

เพียงแค่.

ชุดนี้ไม่ใช่ชุดที่เขาซื้อเมื่อคืนวาน

คิดได้ดังนั้น เย่โม่เซินเอ่ยขึ้น

“เดี๋ยวก่อน”

เสิ่นเฉียว หยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียก หันหลัง

กลับมา

“คุณชาย ยังต้องการอะไรอีกค่ะ”

เยโม่เซิน หรี่ตาลง

วันนี้เสิ่นเฉียวแต่งหน้ามา ริมฝีปากถูกแต่งแต้มด้วย ลิปสติกสีเมเปิ้ลที่ออกรุ่นมาใหม่ เปลี่ยนใบหน้าที่เคย ดูจืดชืดให้มีสีสันขึ้นมา ผมสยายยาวถึงเอว ทำให้ใบหน้าเธอดูอ่อนโยนขึ้นมา

แต่งแบบนี้ดูดีกว่าปกติเป็นอย่างมาก แต่ว่า เยโม่เซิ นกลับไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“ชุดนี้มาจากไหน”

พอ เตยเส้่นเฉียวก็ชะงักไป เม้มมุมปากพลางเอ่ย ขั้น “ของฉันเอง”

เห็นเขาที่จ้องตัวเองอยู่นาน เสิ่นเฉียวจึงรีบอธิบาย “เมื่อก่อนฉันมีแต่เก็บไว้ วันนี้ก็เลยหยิบออกมาใส่ดู”

เย่โม่เซินเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ “ทำไมไม่ใส่ชุดที่ ฉันซื้อให้”

“ก็เมื่อวานฉันบอกคุณไปแล้วไง ว่าฉันจะไม่ใช้เงิน ของคุณ” เสิ่นเฉียวเอ่ยต่ออย่างหนักแน่น “ฉันเป็นคน พูดคำไหนคำนั้น”
“เหอะ” เย่โม่เซิน เค้นหัวเราะ “ไม่ใช้เงินของฉัน จริงๆ หรอ แล้วเธอคิดว่าที่เธอกินเธอใช้อยู่ทุกวันนี้ นั้นของใครกัน”

“ฉัน…” เสิ่นเฉียวพบว่าตัวเองไม่อาจปฏิเสธเขาได้ หายใจเข้าลึกๆ พลางเอ่ยขึ้น “ฉันรู้ว่าที่ฉันกินฉันใช้ อยู่ทุกวันนี้เป็นของคุณ ฉันจะตั้งใจทำงาน ให้คุณหัก ออกจากเงินเดือนฉันได้เลย

“เธอคิดว่าเศษเงินเดือนของเธอนั้นมันพอหรอ”

เสิ่นเฉียวเงียบไป แน่นอน บ้านตระกูลเย่ใหญ่ขนาด นั้น เงินเดือนของเธอคงไม่พอสำหรับค่าเช่าบ้าน แน่นอน “แล้วคุณจะเอายังไง ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่ ฉันจะตั้งใจทำงานหาเงินมาคืนคุณแน่นอน ที่บริษัทมี งานอะไรที่ฉันช่วยได้เชิญคุณมอบหมายมาเลย”

พูดจนสุดท้าย เสิ่นเฉียวเริ่มมีแรงฮึดสู้ขึ้นมา ใบหน้า ขาวนวลเต็มไปด้วยความจริงจัง

เยโม่เซินจึงพบว่า เธอจริงจังกับเรื่องนี้เป็น
อย่างมาก ไม่ได้มีเจตนาใดๆ เลย