บทที่ 52 จัดการเลขด้วยตัวฉันเอง

บทที่ 52 จัดการเรอด้วยตัวฉันเอง

เชียวซูเอามือมาปิดตาตัวเอง ทำราวกับว่าตัวเองคือ มนุษย์ล่องหน !

เขาไม่เห็นอะไรทั้งนั้น

แต่ว่าถึงแม้ว่าจะปิดตาแต่หูก็ยังได้ยินอยู่ เสียงอู้อี้ ของเสิ่นเฉียว นั้นดังเข้ามาในหูอย่างชัดเจนคุณชาย เปรออีกหน่อยไม่ได้หรือไงกัน จะถึงห้องอยู่แล้ว เชียว อดใจไม่ไหวที่หน้าลิฟต์เลยเหรอ

จูบนี้ไม่นานนักเพราะเสิ่นเฉียวไม่ทันได้เตรียมตัว เพียงแค่จูบเดียวของเย่โม่เซิน ร่างกายก็ไร้เรี่ยวแรง ไปเสียหมดในอ้อมกอดของเขา

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอควบคุมลมหายใจไม่ได้ดังนั้น เย่โม่เซิน จึงรีบปล่อย แล้วจับปลายคางของเธอ พูด ด้วยเสียงแหบว่า “เธอไปทำอะไรเย่หลื่นหานกันแน่ เขาถึงได้ใส่ใจเธอนัก”อยากจะมาอุ้มเธอด้วยตัวเองอีก

เคยถามความเห็นของเย่โม่เซินหรือยัง

เสิ่นเฉียวกะพริบตาที่ดูสดใสต่อหน้าเย่โม่เซิน เธอ ถามอย่างไม่เต็มปากนักว่า “เย่หลิ่นหาน คือใครเห

รอ

เยโม่เซินขมวดคิ้วและหรี่ตา “ไม่รู้จักเหรอ”

“อืม” เธอพยักหน้าราวกับไก่จิกข้าว

เย่โม่เซินเงียบไปสักพักแล้วถามว่า “งั้นฉันเป็นใคร”

เซียวซู่ที่อยู่ข้างๆ “..”

น่ากลัวนิดหน่อยนะ

เสิ่นเฉียวจ้องมองที่คนเบื้องหน้า ดวงตาสวยจ้อง มองเขาแล้วถามขึ้นว่า “เธอเป็นใคร”
เยโม่เซินสีหน้าเปลี่ยนไป กล้าดียังไงที่ไม่รู้ว่าเขา คือใคร คิดไปคิดมาบรรยากาศรอบตัวคลายความ กดดันลงเล็กน้อยเย่โม่เซินมองมาที่เธอด้วยสายตา อันตราย ฉันให้เวลาเธอหนึ่งนาที คิดให้ออกว่าฉัน คือใคร”

“เยเมเขน

เยโม่เซินพูดจบเสิ่นเฉียวก็พูดขึ้นมา เสียงของเธอ สดใสกังวานพร้อมๆ กับเสียงของประตูลิฟต์ เซียวซู่ ยังยืนอยู่ตรงที่เดิมไม่รู้ว่าตอนนี้จะเข็นเขาต่อดีไหม

“เมื่อกี้เธอยังไม่ตอบคำถามของฉันเลย ทำไมต้อง มายุ่งเรื่องของฉันด้วย” เมื่อคิดขึ้นได้ว่าคนข้างหน้า เยโม่เซิน เสิ่นเฉียวจึงกลับไปถามคำถามเดิมอีกครั้ง

เยโม่เซินแค่รู้สึกปวดหัว ยัยเด็กคนนี้จะไม่ยอม ปล่อยไปเลยใช่ไหม

“กลับห้อง” เย่โม่เซินสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกเซียวซูพยักหน้าแล้วเข็นพวกเขาออกไป ประตู และเข้าห้องไปเพียงครู่เดียวเท่านั้น

ไม่ง่ายเลยที่พาพวกเขากลับมาที่ห้องเชียวซู่ปาด เหงื่อ “คุณชายเยงั้นผมไปก่อนนะครับ”

“รอriย4.- เคนรับใช้สองคนนั้นมา”

“ครับ”

ไม่นานนักเซียวซูก็เรียกคนรับใช้ขึ้นมา แล้วออกไป รอข้างนอก

สาวใช้พยายามดึง เสิ่นเฉียวลงมาจากเย่โม่เซินจาก นั้นจึงพาเธอไปส่งที่เตียงเสิ่นเฉียวไม่หยุด ขัดขืนไม่ หยุด เมื่อจัดการเธอเรียบร้อยแล้ว ทุกคนต่างพากัน ปาดเหงื่อ

“ได้แล้วล่ะ ออกไปได้

หลังจากสาวใช้ออกไปแล้วเย่โม่เซินเลื่อนเก้าอี้ไปข้างเคียงเส้นเฉียว และจ้องมองที่เงียบสงบลง แล้ว

เมื่อกี้ที่เธอขัดขึ้น อยู่ดีๆ เธอก็ร้องไห้เสียงดังทำให้ โม่เซินรู้สึกตกใจ

ตอน๒๒๒. ที่ข้างหน้าเธอมองดูอย่างละเอียดอีก ที่พบว่าเด็กคนนี้ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปสักนิด

“ดื่ม….ดื่มอีกแก้ว”

อยู่ดีๆ เสิ่นเฉียวพูดพึมพำออกมาแล้วพลิกตัว

เย่โม่เซินมองเธออย่างนิ่งๆ แล้วคิดว่าเธอก็เป็นผู้ หญิงที่ดีคนหนึ่งจริงๆ

เชียวซูรออยู่ข้างนอกสักพักได้ยินเสียงของเย่โม่ เซินแล้วจึงเข้าไปใหม่ เข้าไปแล้วไม่กล้ามองอะไร ทั้งนั้น”คุณชายเย่เมื่อกี้คนฟังเอามาให้ คิดว่าน่าจะเป็น ของคุณหนูเสิน”

เฮโม่เซ็นรับของมา เมื่อเปิดดูก็เป็นของของเสิ่น เฉียวทั้งนั้นแต่กระเป๋าก็พังไปเสียหมดแล้ว “เก็บของ ได้กระเป๋าใบนี้ทั้งไปซะ”

“ครับ”

“แล้วก็เอากะละมังใส่น้ำมา”

เชียวซูเอากะละมังใส่น้ำมาให้เย่โม่เซิน ไม่ทันรอ ให้เขาพูดอะไรก็เอากะละมังวางไว้ที่ข้างหัวเตียง

เย่โม่เซิน “รู้แล้วเหรอว่าฉันจะทำอะไร”

เซียวซู่ยิ้มอย่างมีเลศนัย “ผมอยู่กับคุณชายเย่มา นาน เรื่องแค่นี้ถ้าผมไม่รู้ ผมจะเป็นผู้ช่วยได้อย่างไร ละครับ”
หลังจากได้ยินดังนั้น เขาจึงเงยหน้าขึ้นมามองแล้ว ขมวดคิ้ว “งั้นเหรอ ทำไมเธอถึงคิดไม่ได้ว่าฉันจะ สาดน้ำใส่หน้าเธอ ให้เธอตื่นล่ะ”

เซียวซู่ร่างกายสั่นเทา “คุณชายเย่จะทำแบบนี้จริงๆ เหรอครับ”

“บิดผ้าขนหนูให้ฉัน”

เซียวซูถอนหายใจโล่งอก โชคดีที่ คุณชายเยไม่ทำ แบบนั้น

เซียวซู่ส่งผ้าขนหนูที่บิดแล้วให้เขาวางผ้าเช็ดตัว และเช็ดแก้มของเธอเบาๆ เสิ่นเฉียวรู้สึกไม่สบายตัว เธอยกมือสะบัดผ้าขนหนูออก “อย่ามาโดนฉัน”

เยโม่เซินหยุดไปสักพักแล้วเช็ดต่อ

เสิ่นเฉียวขัดขึน ยกมือขึ้นมาเพื่อจะตีเขาอีกครั้งแต่ กลับโดนเย่โม่เซิน ขู่ไว้ว่า “ถ้าขยับอีกฉันจะโยนเธอลงไปเดี๋ยวนี้”

เชียวซูพูด น่ากลัวเกินไปแล้ว !

แผนนี้ใช้ได้ผลกับเสิ่นเฉียว โดนเย่โม่เซินขู่แล้วก็ ไม่ขยับอีก อยู่นิ่งๆ ให้เย่โม่เซินวางผ้าขนหนูไว้บน

หัว

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เย่โม่เซินมือของหยุดลง กะทันหัน มองดูเธอที่นอนขมวดคิ้วอยู่บนเตียง

เป็นอะไร ?

เซียวซู่เห็นเย่โม่เซินมีอาการแปลกไป แล้วจึงมอง

ตาม

เห็นแค่เสิ่นเฉียวที่นอนอยู่นิ่งๆ แต่ไม่รู้ทำไมน้ำตา

จึงไหลออกมา

น้ำตาราวกับคริสทัลไหลลงมา ไม่นานนักหมอนก็ เปียกชุ่ม
นี่ น่อะไรกัน เป็นอะไรไป

“ทำไม” เสิ่นเฉียวที่ร้องไห้ไม่หยุดพูดเสียงเบา

“แม่ แม่ ฮือๆ หนูเป็นลูกของแม่”

เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นเสิ่นเฉียวขมวดคิ้วแน่น

เซียวซูรู้สึกทำตัวไม่ถูกมองไปที่เย่โม่เซินแล้วไม่รู้ จะทำยังไงเกี่ยวกับเรื่องนี้

เย่โม่เซิน ใบหน้าซ่อนเร้นอารมณ์เอาไว้ดูไม่ออก ว่ารู้สึกอย่างไรแล้วส่งผ้าขนหนูไปให้เซียวซู”ล้างให้ สะอาด”

เซี่ยวซูล้างผ้าขนหนูแล้วบิดผ้าส่งกลับคืนให้เย่โม่ เซิน แล้วถามอย่างระมัดระวังว่า

“เอ่อ….คุณชายเย่ผู้ช่วยเสิ่นเธอมีเรื่องทุกข์ใจอะไร หรือเปล่า”
เย่โม่เซินไม่ได้ตอบอะไร มือเขาหยุดลงจากนั้น จึงใช้นิ้วเรียวเช็ดซับน้ำตาให้เธอ “เธอกลับไปก่อน เถอะ”

“แต่คุณชายเย่ยังไม่ได้…”

*. สื่องของฉัน ฉันจัดการเองได้”

พูดเสร็จเซียวซูดวงตาเบิกโตแล้วพูดว่า “คุณชายเย่ ไม่นะครับ หากคุณเปิดเผยแล้วล่ะก็….”

“ห้องนี้มีอะไรให้เปิดเผย”

“ถ้าคุณหนูเสิ่นรู้เข้า…

“ไม่เป็นไร” เย่โม่เซินมีสีหน้าไม่แยแส “เธอรู้ก็ไม่ เป็นไร ถ้าเธอพูดออกไปล่ะก็ ฉันจะจัดการเธอเอง”

เซียวซู “. “ในระหว่างนี้ไม่รู้จะพูดอะไรดีจะจัดการเธอด้วยตัวเอง เธอทำได้เหรอ