บทที่ 51 เมาเหล้าเมาสุรา (3)

บทที่ 51 ร่ำเมรัย (3)

“พอแล้ว” เย่โม่เซินจับข้อมือของเธอเพื่อต้องการที่

ดึงเธอออกจากอ้อมกอด

ใครจะรู้ว่าเส้นเฉียวไม่ยอมทำตาม ขัดขืนแล้วก้าว ไปข้างหน้า “เธอยังไม่ตอบฉันเลย”

เย่โม่เซินกล้ามเนื้อกระตุก ดึงตัวเธอและผลักเธอ ออกไปเสิ่นเฉียวขัดขึ้นอย่างสุดชีวิต ทุกการกระ ของเธอตอนนี้ล้วนออกมาจากสัญชาตญาณทั้งนั้นเย่ โม่เซินยังคงผลักเธอออกไป เธอดึงรั้นคอของเย่โม่ เซินหลังจากนั้นจึงทิ้งตัวนั่งลงบนตักของเขา

ทุกคน ณ สถานที่นั้น

เย่โม่เซินมองหาความช่วยเหลือ ลูกน้องถามด้วย เสียงต่ำว่า “คุณชายเยให้ช่วยไหมครับ”
พูดเสร็จ เขาสองคนเดินขึ้นมาข้างหน้าเพื่อคิดที่จะ จับหลังมืออันเนียนขาวของเส้นเฉียว

เยโม่เซ็นเห็นแล้วจ้องตาเขม็ง “ถอยไป”

ได้ยินดังนั้น มือกร้านทั้งสองจึงหยุดค้างกลาง

อากาศ

เชียวฟูที่มองอยู่ข้างๆ ได้แต่ตะโกนกรีดร้องในใจ คุณชายเยเครียดขนาดนี้มองไม่ออกกันหรือไงมีตา หามีแววไม่

เช้โม่เซินราวกับไฟลุกโชติช่วง เสิ่นเฉียวนั่งอยู่ใน อ้อมกอดของเขา สองมือโอบรอบต้นคอของเขาเอา ไว้กลิ่นกายหอมๆ ของเธอโชยออกมา ความหนาว เย็นและลมหายใจที่แรงหลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียว

มือใหญ่ของเย่โม่เซินโอบล้อมรอบเอวของเธอ เสียงแหบต่ำของเขาถามว่า “อยากรู้ขนาดนี้เลยเห รอ”
เสิ่นเฉียวริมฝีปากแดงจิ้ปากเล็กน้อย อยู่ดีๆ เธอจึง เอนตัวซบลงบนไหล่ของเขา พูดเสียงพึมพำว่า “ง่วง

จัง”

เย่โม่เซิน “………..

บอกว่าง่วงแค่นี้เหรอ

“ห์นึ้ สาวน้อย เธอไม่มีโอกาสแล้วนะ”

เย่โม่เซินดันรถเข็นด้วยมืออีกข้างเซียวซู่เห็นแล้ว จึงรีบถามว่า “รีบไปเตรียมรถแล้วออกจากที่นี่กัน”

พูดเสร็จเซียวซู ปล่อยผู้ชายคนเมื่อกี้ไป แล้วรีบ ตามไป

ระหว่างทางกลับบ้านเสิ่นเฉียวยังคงนอนอยู่ในอ้อม กอดของเย่โม่เซิน เธอยังคงเมาเหมือนเดิมไม่สร่าง เมา โอบคอต้นคอของเย่โม่เซิน สักพักก็เล่นหูเขา สักพักก็ช่วนคอเขาทำนุ่นทำนี่ไม่หยุดทำให้ไฟในร่างกายของเย่โม่เซินลุกโชน

เยโม่เซินก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ แค่โดนผู้หญิง กระตุ้นก็มีอาการซะแล้ว

ฉันจับมือเธอไว้เพื่อไม่ให้เธอขยับอีก

เสินเฉยวขดขึ้นแล้วพูดเสียงแหบพร่าว่า “ปล่อย

ฉัน”

เย่โม่เซินนิ่งเงียบไปแล้วมองไปข้างหน้า “เร็ว”

ผู้หญิงคนนี้ ถ้าไม่รีบส่งกลับไป ต้องทำอะไรบ้าๆ

แน่

แต่นิสัยของเขาก็โดนเธอขัดไปซะหมดแล้ว

ถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไป…..

เซียวซู่เหยียบคันเร่งมองดูทั้งสองผ่านกระจกหลัง
จริงๆ เลย ท่าทางที่ดูเย้ายวนนั้น ผู้หญิงเมาในอ้อม 12884ขาคณขายเหมได้ขนาดนั้นเลยเหรอ

“มีอะไรน่าดู” ป้าเสียงเย็นยะเยือกถูกส่งมาจากค้าน หลังเชียวชูนั่งหลังตรงมองจ้องตรงไปข้างหน้า ไม่ กล้ามองไปที่ไหนอีก

ล้อเสน โครจะกล้ามองไปมั่วๆ ละ

เสิ่นเงียวโดนกดเอาไว้ถึงแม้เธอจะขัดขึ้นก็ตาม ร่างขอบบางและอ่อนนุ่มปิดตัวอยู่ในอ้อมแขนของเย โม่เซิน เธอช่วนไปทั่วไม่หยุดเยโม่เซินจ้องมองเธอ กดเธอเอาไว้ บ้าจริง อย่าวุ่นวายสิ”

เสิ่นเฉียวขัดขึ้นอยู่สักพักก็หยุดไปแล้วก็นอนอยู่ท่า เดิม เธอจ้องมองโม่เซินอย่างเศร้าๆ แสดงออกถึง ความน้อยใจราวกับกำลังโทษฉันอยู่ เปโม่เซินทน ไม่ไหวแล้วพูดว่า ถ้าไม่อยากโดนฉันโยนลงรถ ก็ ทำตัวดีๆ
หลังจากได้ยินคำพูดเสิ่นเฉียวเบิกตากว้างแล้วรีบ ปิดตา ซุกไปอ้อมกอดของเขาราวกับว่ากลัวแล้ว ไม่ ซนแล้ว

เย่โม่เซินโล่งใจคลายมือที่กดเธอเอาไว้ เสิ่นเฉียว รู้สึกได้ จึงรีบกอดเอวเขาเอาไว้ซุกเขาไปในอ้อม กอดเขา

เยโม่เซินร่างกายแข็งที่อ เหงื่อเริ่มไหลออกตาม หน้าผาก

โชคดีที่ เสิ่นเฉียว กอดเขาครั้งนี้ไม่ซนอีกแล้ว เพียงแค่หลับไปเท่านั้น

รู้สึกถึงลมหายใจที่สม่ำเสมอของเธอเย่โม่เซินกัม หน้ามองผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง

ตอนเมากับตอนไม่เมานี่เป็นคนละคนกันเลย

ผู้หญิงคนหนึ่ง ก็มีด้านนี้เหมือนกัน
เหมือนกับเด็กขี้อ้อนต้องการที่พักพิง แต่ตอนตื่น แข็งกร้าวอย่างกับอะไรดี เห็นๆ อยู่ว่าโมโหซะขนาด นั้นแล้วกลับหันหลังเดินออกไป ไม่อธิบายไม่พูด อะไรสักคำ

“แม่…”

เสียงแผวเบาจากริมฝีปากสีชมพู ขนตาของเสิ่น เฉียวสั่นไหวเบาๆ

สิบห้านาทีผ่านไปรถได้มาถึงตระกูลเย่เมื่อเปิด ประตูเซียวซู่ก็ดันให้เย่โม่เซินลงจากรถและเย่โม่เซิ นก็ยังมีสาวน้อยที่เกาะติดเขาอยู่ราวกับมือปลาหมึก

นี่มันอะไรกัน ยังไม่วางเธอลงอีกคุณชายสองไม่ใช่ บอกว่าไม่ชอบคุณนายน้อยสองไม่ใช่เหรอ ทำไมอยู่ ดีๆ ถึงเป็นแบบนี้ได้

เหล่าสาวใช้มองกันไปมองกันมา ดูเหมือนว่าเมื่อ ก่อนมีสาวรับใช้คนหนึ่งโกรธแค้นคุณนายน้อยสอง แล้วก็ลาออกไปเลย
ในขณะที่กำลังเดินเข้าลิฟต์มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

“โม่เซิน”

เซี่ยวซู่หยุดชะงัก ทางด้านข้างเห็นเย่หลิ่นหานที่ กำลังเดินมาทางนี้

เดินไปที่ข้างหน้าแล้วหยุดลงเย่หลิ่นหานมองไปที่ เสิ่นเฉียว “โม่เซินเกิดอะไรขึ้น”

เยโม่เซินตอบด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ไร้อารมณ์ “ก็อย่างที่เห็น”

เย่หลิ่นหานได้กลิ่นของแอลกอฮอล์ จึงถามขึ้นว่า

“น้องทั้งสองดื่มมาเหรอ”

“อืม”

เย่หลิ่นหานพูดต่ออีก “โม่เซิน ขาของเธอคงไม่ สะดวก พี่ช่วยละกัน”
พูดจบ เขาก็ยื่นมือออกมาเพื่อที่จะดึงตัวเส้นเฉียว ไปจากเยโม่เข็น แต่ไม่ทันจะโดนตัว เขายกแขนขึ้น กันมือเอาไว้แล้วมองด้วยสายตาเย็นชา

“ขอขอบคุณพี่ใหญ่ ฉันเองดีกว่า”

เยหลานแมลงที่มีอตัวเอง แล้วยิ้มออกมาเบาๆ “โม่เซิน พี่ก็แค่เป็นห่วงว่าขาของเธอจะไม่สะดวก ถึงจะเป็นผู้หญิงก็มีน้ำหนักอยู่เหมือนกัน ขาของ เธอ…

“เธอเป็นภรรยาของผม คนอื่นไม่ต้องหรอก”

เย่หลิ่นหานสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย “โม่เซิน พี่ไม่ ได้หมายความว่าอย่างนั้น เพียงแค่.

“ไป”

เซียวซูรู้สึกอึดอัดแต่เธอก็สั่งคำสั่งของเย่โม่เซิน พยักหน้าแล้วเข็นรถเข็นเข้าลิฟต์ไป
ระหว่างขึ้นลิฟต์ไปลิฟต์สั่นเล็กน้อยทำให้เสิ่นเฉียว ตกใจตื่นจากนั้นจึงค่อยๆ ลืมตากลมโตของเธอขึ้น เธอพยายามเงยหน้ามองแต่กลับโดนเยสโม่เซินตัน หน้าของเธอซุกเข้าไปในอก

การกระทำนี้ของเขาคงออกมาจากจิตใต้สำนึก

เป็นเพราะเขาไม่ต้องการให้เย่หลื่นหานเห็นเสิ่น เฉียวในสภาพเมามายเช่นนี้

สภาพเมามายของผู้หญิงคนนี้ช่าง…

เก็บไว้ให้เขาดูคนเดียวก็พอแล้ว

“อื้อ….” โดนเขาดันหน้าซุกเข้าไปอ้อมกอดแล้วก็

ยากที่ขัดขืน

ตั้ง

ประตูลิฟต์ปิดลงเย่โม่เซินค่อยๆ คลายมือออก เสิ่น เฉียวเป็นอิสระ ทันทีที่เธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ภาพตรงหน้าก็มืดดำไปหมดพร้อมกับ

ปากที่โดนปิด