ตอนที่ 49 เมาเหล้า(1)

บทที่ 49 ร่ำเมรัย(1)

บนถนน

เสิ่นเฉียวเดินไปข้างหน้าแต่ละก้าวอย่างหนักอึ้ง ท่าทางของเธอสับสน ขอบตาแดง น้ำตาแข็งตัวอยู่ ในดวงตาของเธอ ไม่ไหลรินออกมาแม้แต่หยดเดียว

กระเป๋าในมือของเธอถูกเธอขว้างจนเปลี่ยนรูปร่าง จนดูเป็นของเกรดต่ำ

ปัง !

ใครบางคนวิ่งมาด้วยความเร็วแล้วพุ่งชนเข้ากับเธอ เสิ่นเฉียวล้มลงไปนั่งกองอยู่กับพื้น กระเป๋าของเธอ พังแล้ว ของด้านในกระจายออกมาหมด

คนที่ชนเธอยืนทำตัวไม่ถูกอยู่กับที่”ขอโทษครับ ! คุณไม่เป็นไรนะ ?”

เสิ่นเฉียวนั่งอยู่กับพื้นอย่างมึนงง มองภาพตรงหน้า

มีนงง

คนที่วิ่งชนเธอรีบก้มตัวลงมาช่วยเธอเก็บของของ เธอขึ้นมา จากนั้นก็วางไว้ในมือของเธอ : “ขอโทษ ครับ แต่ผมมีธุระด่วน ขอโทษจริงๆ ของทั้งหมดอยู่ ตรงนี้แล้วนะครับ”

หลังจากที่คนนั้นเอาของคืนให้กับเสิ่นเฉียวแล้ว ก็ รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปอีกครั้ง

ในมือของเสิ่นเฉียวล้วนเป็นของที่เขาเก็บขึ้นมาให้ เธอ ส่วนกระเป๋ากระเด็นไปอยู่ข้างๆ ไม่สามารถใส่ ของอะไรได้อีกแล้ว

เสิ่นเฉียวก้มหน้าก้ม ตา สายตามองต่ำทำให้ไม่อาจ รู้ถึงความรู้สึกที่อยู่ในดวงตาของเธอ หลังจากนั้น เธอก็หัวเราะขึ้นมาในทันที
ผู้คนต่างพากันหลีกเลี่ยง ไม่กล้าเดินไปใกล้

มีอะไรบางอย่างหล่นลงมาจากบนใบหน้าของเธอ บนหลังมือของเธอ ไม่ทันไรเสื้อผ้าของเธอก็เปียก ชุ่ม

ไม่เหมือนกันว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ เสิ่นเฉียว ร้องไห้จนพอแล้วจึงเอามือปาดน้ำตาบนใบหน้าของ เธอออกไปจากนั้นก็ลุกขึ้นยืนและเก็บกระเป๋าใบพัง ที่หล่นไปอยู่ข้างๆ แล้วเอาของใส่กลับเข้าไปเหมือน เดิม จากนั้นก็ม้วนกระเป๋าเพื่อกันไม่ให้ของหล่นออก มา และลุกขึ้นเดินต่อไปข้างหน้าราวกับไม่มีอะไรเกิด ขึ้น

เดิมทีนั้น เธอกลับบ้านไปเพื่อจะไปเอาเงินที่เธอ ค่อยๆเก็บสะสมมาตลอดหลายปีนี้ไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ ร้านสองสามชุด จะได้ไม่ถูกเยโม่เซินหัวเราะเยาะเอา ตลอด แต่ไม่คิดเลยว่าเงินเก็บทั้งหมดจะหายไป แม้ กระทั่งแม่แท้ๆของเธอ ยังไล่เธอออกจากบ้าน

นั่นเป็น..แม่แท้ๆที่คลอดเธอออกมา
แต่อยู่ๆแม่กลับ…..ไล่เธอออกจากบ้าน

บางครั้งเสิ่นเฉียวก็คิดว่า จริงๆแล้วเธอเป็นลูกแท้ๆ หรือเปล่า ทำไมแม่ถึงดูแลน้องสาวดีกว่าเธอตั้งแต่ เด็กๆ ? เธอไม่รู้ว่ามีส่วนไหนที่เธอทำผิดพลาดไป เธอขยันตั้งแต่เด็ก เชื่อฟังพ่อแม่ เพื่อแสดงให้เห็น ว่าเธอเป็นเด็กที่ไม่ดื้อ ฉะนั้นเวลาที่พ่อแม่พูดอะไร เธอก็จะไม่ปฏิเสธ

ให้เธอไปแต่งงานกับตระกูลเย่แทนเสินโย่ว เธอก็ ทำตามแล้ว แต่คิดไม่ถึงเลยว่า…

มาคิดถึงภูมิหลัง ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้ว

เสิ่นเฉียวเอยเสิ่นเฉียว ชีวิตเธอนี่มันช่างเหมือนกับ เรื่องตลกจริงๆ…

**

เย่โม่เซ็นนั่งอยู่ตรงหน้าต่างคนเดียว มองดูดวงไฟที่อยู่ภายนอกหน้าต่าง ภายในห้องที่เงียบงันมี เพียงเสียงลมหายใจของเขาเพียงคนเดียว เมื่อก่อน ช่วงนี้ ยัยผู้หญิงบ๊องนั่นจะต้องออกมาจากห้องอาบ น้ำ จากนั้นก็ทำเสียงอยู่บนเตียงเล็ก ๆของเธออยู่พัก ใหญ่ก่อนจะหลับไป แต่มาวันนี้…

เย่โม่เซินขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วมองไปยังเตียงเล็ก ๆที่อยู่ตรงมุมนั้น

ผ้าห่มปูไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่มีแม้แต่

เงาคน

เธอคนนั้น …ดูเหมือนว่าหลังจากที่เลิกงานแล้วก็ ออกไปจนตอนนี้ยังไม่กลับมา

เยโม่เซินยกนาฬิกาตรงข้อมือขึ้นมาดู

ใกล้จะห้าทุ่มแล้ว

ให้มันได้อย่างนี้สิ เธอจะไปค้างนอกบ้านเหเซียวซู่เดินเข้ามาพอดี และพูดกับเยโม่เซ็นอย่าง เคารพว่า : “คุณชายเล้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัว กลับก่อนนะครับ”

รอเดี๋ยวไม่โม่เซินขยับสายตา เป็นนัยว่าให้เข้ามา

หา

เชียวซูเดินเข้าไปหา : “คุณชายเย่ ?”

“แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ ? ”

ตอนแรกเซียวซู่ยังไม่รู้ว่าที่เยโม่เซินถามมานั้น หมายถึงผู้หญิงคนไหน และยังคิดว่าหมายถึงผู้หญิง คนก่อนหน้าที่มาค้างคืนกับเขา เขาเกาหัวแล้วพูด ว่า: “คุณชายเย่เรื่องนี้ผมได้เพิ่มจำนวนคนไปที่โรง พยาบาลแล้วครับ ช่วงนี้ยังหาผู้หญิงโสดที่เข้าไป ตรวจที่โรงพยาบาลเจอเลยครับ คุณชายเย่ผมขอพูด คำเสียมารยาท ใช่ …ผู้หญิงที่มีสามีแล้วที่ท่านนอน ด้วยมั้ยครับ ?”
ได้ยินคำนี้ เยโม่เซินโมโหเลือดขึ้นหน้า มือกำ แน่น”แกว่ายังไงนะ?”

อารมณ์บนตัวของเขาเดือดพล่าน จนแทบจะระเบิด ออกมา ทำเอาเซียวซู่ตกใจจนต้องถอยหลังไปหนึ่ง ก้าว และพูดออกมาด้วยความสั่นกลัว : “เย่ คุณชาย 1eiผมแค่ล้อเล่นครับ มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน ? ฮ่า ฮ่า!”

เยโม่เซินหรี่ตา พูดอย่างอันตรายว่า : “คนที่ฉันถาม หาคือเธอคนนั้น ! ”

“ผู้หญิงคนไหนครับ ? “เซี่ยวซูลูบหัวตัวเอง ยังไม่ เข้าใจ !

ในขณะที่เยโม่เซินจะควบคุมความโกรธที่กำลัง เดือดดาลอยู่ภายในใจของเขานั้น ในที่สุดเซียวซู่ก็ เข้าใจ แล้วรีบชิงพูดขึ้นมา : “ที่คุณชายเย่ถามคือผู้ ช่วยเสิ่นเหรอครับ ?”

เย่โม่เซินไม่ได้ตอบกลับ
เซียวซูมองไปรอบ ๆ : “เอ่อ เวลานี้ผู้ช่วยเสิ่นควร จะอยู่ที่นี่แล้วไม่ใช่เหรอครับ ? ทำไมวันนี้ไม่เห็นตัว

เลย ?”

เย่โม่เซินกล้ามเนื้อหน้าผากกระตุก

“แกถามฉัน แล้วฉันจะไปถามใคร ?”

เซี่ยวซู่ : “…ทราบแล้วครับ ผมจะรีบไปหาเดี๋ยวนี้ ครับ !

สิบนาที่ผ่านไปเย่โม่เซินรอจนหมดความอดทนแล้ว ผู้หญิงคนนั้นยังคงไม่มีวี่แววว่าจะกลับมา และเซียวซู ก็ยังไม่ส่งข่าวมา

ขณะที่เย่โม่เซินกำลังจะเข็นรถวีลแชร์ออกไปนั้น

เซียวซูก็เดินเข้ามา

“คุณชายเย่เจอตัวแล้วครับ”

*
ร้านเหล้า

แสงสีในสถานบันเทิง เสิ่นเฉียวนั่งอยู่ตรงหน้าบาร์ ยกเหล้าช็อตต่อช็อต

เอาให้ฉันอีกช็อต”เสิ่นเฉียวดื่มรวดเดียวหมด แล้วยื่นแก้วให้บาร์เทนเดอร์ตรงหน้า “ขอแบบแรง ที่สุด ! ”

เสียงที่ดังของเธอ ดึงดูดเสียงปรบมือชอบใจของ กลุ่มชายฉกรรจ์ข้างๆ !

ไม่ใช่ว่าเส้นเฉียวดื่มเหล้าไม่เป็น เธอเคยไปงาน ปาร์ตี้แล้วดื่มจนเลือดออกในกระเพาะอาหารซึ่งนั่นก็ เป็นเรื่องปกติ แต่ทุกครั้งที่เธอกลับบ้านไปแล้วรู้สึก ไม่สบาย สามีของเธอหลินเจียงก็จะหลับไปก่อน เสมอ ทำให้เขาไม่เคยถามไถ่เธอเลยซักครั้ง

ตอนแรกเสิ่นเฉียวก็ยังดื่มเหล้าไม่เก่ง แต่หลังๆมาก็ ค่อยๆดื่มเป็นแล้ว
เธอไม่ได้เมามานานมากแล้ว

ในมุมมืดมุมหนึ่งเซียวซู่เข็นรถวีลแชร์ของเย่โม่ เซิน : “คุณชายเย่ผู้ช่วยเสิ่นอยู่ทางนั้นครับ”

ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้หาตัวยากอะไร เย่โม่เซินจ้อง มองไปที่เธอท่ามกลางผู้คน

เธอใส่เสื้อผ้าง่ายๆเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนที่ซัก จนสื่ออกขาว รูปร่างของเธอผอมเล็กจนเหมือนเด็ก มอปลายที่ไร้เดียงสา นั่งอยู่ตรงหน้าบาร์ ปล่อยผมที่ ปกติแล้วจะมัดเอาไว้เหมือนหางม้าลงมา พาดไป ไหล่ของเธออย่างนุ่มนวล ปกปิดใบหน้าเธอไว้ครึ่ง หนึ่ง

แสงจากไฟสีต่าง ๆที่สาดส่องไปที่ผมที่อยู่บนหน้า ของเธอ ให้ความรู้สึกที่ดูสลัวๆ ทำให้ใบหน้าสามมิติ ของเสิ่นเฉียวยิ่งดูนุ่มนวลขึ้นไปอีก ใบหน้ารูปไข่ของ เธอแดงขึ้นมา แสดงให้เห็นว่าดื่มไปแล้วไม่น้อยเลย ทีเดียว

“คุณชายเย็ดูเหมือนว่าผู้ช่วยเสิ่นจะดื่มไปเยอะเลยนะครับ ดูเหมือนท่าทางเศร้าเอามากๆ ผมไปพา เธอกลับมานะครับ ?”

เย่โม่เซินนั่งเงียบ แต่กล้มเนื้อตรงหน้าผากที่กระตุก เผยให้เห็นอารมณ์ของเขาในตอนนี้ !

พวกผู้ชายก็จ้องไปที่เสิ่นเฉียวอยู่นานสองนานจน ตอนนี้อดไม่ไหวต้องเดินไปชวนคุย มือข้างหนึ่งโอบ ไปที่ไหล่ของเธอ : “คนสวย เศร้าขนาดนี้เลยเหรอ ครับ ? นั่งดื่มคนเดียวมาก็นานแล้ว อยากให้พี่ดื่มเป็น เพื่อนมั้ย ?”

เสิ่นเฉียวจ้องไปยังคนที่เอามือโอบไหล่เธอเอาไว้ ด้วยสายตาที่มีนเมา จากนั้นก็หัวเราะออกมาอย่าง เย็นชา แล้วปัดมือของชายคนนั้นออกไป : “อย่ามา แตะตัวฉัน”

ชายคนนั้นยืนอึ้ง ไม่คิดว่าผู้หญิงตรงหน้าที่ดู ท่าทางจะตัวเล็กน่ารักนุ่มนวล สายตากลับเย็นชาได้ ขนาดนี้ เหมือนกับทะเลสาบที่เงียบสงบบนเขา ไร้ คลื่นไร้ลม
“ผมมีเจตนาดีนะ ดูคุณดื่มไปเยอะ ก็แค่อยากดื่ม เป็นเพื่อนก็เท่านั้น ไม่เห็นต้องรีบปฏิเสธขนาดนี้ เลย ?”

พูดจบ มือของชายคนนั้นก็โอบไปที่เอวบางเล็ก ของเธออย่างไร้มารยาท เสิ่นเฉียวดื่มไปไม่น้อย แล้วพอรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เธอก็ยังมีความ รู้สึกป้องกันได้!

“นายปล่อยฉัน….”

“เอามือของนายออกไป”