บทที่33 ขอโทษแล้วมีประโยชน์อะไร
คืนนั้น เสิ่นเฉียว ฝัน
เธอฝันถึงคืนวันนั้นเมื่อหนึ่งเดือนก่อน ชายหนุ่มปล้นฉวย เอวของเธอด้วยท่าทีแข็งกร้าว จูบที่เร่าร้อนและดุเดือด ลม หายใจร้อนผะผ่าว เสียงครางแผ่วเบา
เสิ่นเฉียวพลิกตัวเปิดผ้าห่มเพราะรู้สึกร้อนและลืมตา
ฟ้าสว่างมากแล้ว ทั้งห้องเต็มไปด้วยแสงแดดและลม หายใจแห่งรุ่งอรุณที่ส่องเข้ามาจากหน้าต่าง
เสิ่นเฉียวลุกขึ้นนั่งในหัวของเธอมีนงงเล็กน้อย
ผ่านมาก็นานแล้วทำไมยังเจอผู้ชายคนนี้?
ในฝันนั้นผู้ชายคนนี้ยังคงแข็งกร้าว
เพียงแต่ว่าเสียงของเขาฟังไม่ชัดเจน
เสิ่นเฉียวปาดเหงื่อบนหน้าผาก จู่ๆ ก็คันคอ เธอปิดปาก กระแอมเล็กน้อย จึงฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้ มองไปทาง เดียงที่อยู่ไม่ไกล
เย่โม่เซินยังคงนอนอยู่ เสิ่นเฉียวกลัวจะเสียงดังรบกวน เขา จึงได้พยายามไอเบาๆ แต่อาการคันคอนั้นก็เกินจะรับ ไหว เธอจึงได้พยายามลุกขึ้นอย่างเร็ว ยืนขึ้นด้วยเท้าเปล่า จากนั้นเข้าไปหลบอยู่ในห้องน้ำ
ไออยู่ในห้องน้ำอยู่นาน เธอบีบยาสีฟันและแปรงฟัน
เย่โม่เซิน เป็นคนหลับไม่ลึก เพียงแค่เสิ่นเฉียวพลิกตัวเขา
ก็ตื่นแล้ว เพียงแค่ไม่ได้ลืมตา
หลังจากนั้นไม่นาน เย่โม่เซินได้ยินเสียงไอ แต่ก็ถูกกลั้น ไว้อย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงได้ยินเสียงเธอรีบลุกไปห้องน้ำ
ทันทีหลังจากนั้นจึงได้ยินเสียงไอเล็ดลอดออกมา ราวกับ ไม่อยากจะให้เขาได้ยิน
แต่ว่าห้องนี้ก็ใหญ่แค่นี้ ไม่ว่าเธอจะพยายามกลั้นยังไง เสียงไอก็ยังสามารถเล็ดลอดออกมาได้บ้าง ด้วยความเงียบรอบด้าน ไม่มีเสียงรบกวนใด เสียงเหล่านี้กลับดัง เข้าไปถึงหูของเย่โม่เซินอย่างชัดเจน
เยโม่เซินคิดถึงเรื่องที่เซียวซู่คุยกับตนเองเมื่อคืนนี้
“ตอนนี้คุณหนูเสิ่นตั้งครรภ์แล้ว ให้นอนที่พื้นดูจะไม่ค่อย เหมาะรึเปล่าครับ?”
ถึงแม้ว่าตอนนี้จะไม่ใช่ฤดูหนาว แต่ก็เริ่มเข้าฤดูใบไม้ร่วง แล้ว ที่พื้นก็มีเพียงผ้าห่มปูทับชั้นหนึ่ง ยิ่งกว่านั้นเธอเองก็ เป็นผู้หญิง นอนนาน ๆ คงไม่ดีต่อสุขภาพ
เย่โม่เซินลืมตาและกะพริบตาอยู่พักหนึ่งแล้วหลับตาอีก ครั้ง
แต่ว่าในหัวกลับมีภาพของผู้หญิงคนนั้นปิดปากและไออยู่ ในห้องน้ำ
หลังจากนั้นไม่นาน เย่โม่เซินพลิกผ้าห่มด้วยความรำคาญ กวาดสายตามองเวลาที่ตรงหัวเตียง นี่ยังห่างจากเวลาตื่น นอนของเขาอีกตั้งหนึ่งชั่วโมง
หลังจากเสิ่นเฉียวล้างหน้าแปรงฟันเสร็จแล้ว พบว่าเย่โม่เซินตื่นขึ้นมาแล้ว เธอจึงรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย “ขอโทษค่ะ ฉันรบกวนคุณรึเปล่าคะ?”
เมื่อได้ฟัง เย่โม่เซินขมวดคิ้ว
ผู้หญิงคนนี้มีความรู้ตัวเป็นอย่างดี อีกทั้งยังรู้ว่าตนเอง เสียงดังรบกวนเขา
เสิ่นเฉียวคุ้นชินกับการไม่ได้ใส่ชั้นในนอนเวลากลาง คืน แต่ทุกเช้าเมื่อเธอตื่นนอนจะเข้าไปใส่ในห้องน้ำให้ เรียบร้อย แต่เมื่อครู่เพราะเธอไอ ดังนั้นจึงไม่ได้จัดการ เรื่องนี้ให้เรียบร้อย
ตอนนี้เมื่อเห็นเปโม่เซิน เสิ่นเฉียวจึงนึกเรื่องนี้ขึ้นได้ เธอ จึงปฏิบัติตัวอย่างไม่ค่อยเป็นธรรมชาตินัก
“รู้ว่าเสียงดังรบกวนผมทำไมคุณไม่เสียงเบาลงหน่อย?”
เผชิญหน้ากับคำกล่าวโทษของเย่โม่เซินเสิ่นเฉียวไม่มี อะไรจะโต้แย้ง เป็นเพราะเธอเสียงดังรบกวนเขาจริง ทำได้ เพียงก้มหน้าและกำเสื้อแน่นพร้อมเสียงอ่อย: “ขอโทษ
ค่ะ…
ขอโทษ?
ท่าทางอ่อนแอไร้ทางสู้ของเธอแบบนี้ยิ่งทำให้เย่โม่เซิน
ไม่เป็นสุข
เธอไม่รู้จักตอบโต้ไง? ไอไม่ใช่เรื่องที่เธอจะควบคุมได้ เสียหน่อย! เขาพูดอะไรก็ต้องเป็นอย่างนั้นรึไงกัน?
“ขอโทษแล้วมีประโยชน์อะไร?”
เสิ่นเฉียวกัมหน้า ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร สายตาเย็นชาแข็ง กร้าวของเย่โม่เซินทำให้เธอไม่เป็นตัวของตัวเอง เธอ อยากจะกลับไปที่ห้องน้ำ
เย่โม่เซินเองก็ไม่รู้ตัวว่าเป็นอะไร มักจะรู้สึกว่าเสิ่นเฉียว ไม่เหมือนกับที่ตัวเองคิดเอาไว้
เขาคิดว่าการเผชิญหน้ากับคนที่รังแก จะทำให้เธอลุกขึ้น ตอบโต้กลับ ใครจะคิดว่าเธอไม่คิดแม้แต่จะตอบโต้ อีกทั้ง ยังทำหน้าน้อยใจเสียอีก
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณตื่น” ในที่สุดเสิ่นเฉียวก็เงย หน้ามามองเย่โม่เซิน และพูดหนึ่งคำ
ริมฝีปากบางของเย่โม่เซินยกขึ้นเป็นเส้นตรง
“มานี่”
เข้าไป? เสิ่นเฉียวสีหน้าเปลี่ยน ห่อไหล่โดยไม่รู้ตัว
เธอ….ไม่ได้สวมชั้นในนะ??
คิดถึงตรงนี้เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่าง ยืนอยู่ที่เดิมไม่ไป
ไหน
เยโม่เซินพยายามเก็บความโกรธและขมวดคิ้ว: “หูตึง?”
เสิ่นเฉียว จึงเดินเข้าไปหาเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ทุกก้าว เหมือนกับการก้าวเดินไปบนใบมีดแหลมคม อึดอัดเหลือ ทนมองดูเย่โม่เซินอย่างจำใจ
เมื่อเดินไปถึงตรงหน้าเยโม่เซิน เส้นเฉียวไม่สามารถ ทรงตัวอยู่ได้ เกือบจะล้มลงไป
เย่โม่เซินหรี่ตาลง ขยับมือคิดจะดึงเธอไว้ เสิ่นเฉียวตกใจจนอุทานออกมาแล้วล้มลงนั่งยองลงไป
มือของเย่โม่เซินคว้าอากาศ อากาศหนาวเย็นจนเกือบ หยุดนิ่ง
จากนั้นไม่นานเย่โม่เซินขมวดคิ้ว: “เธอทำอะไรของเธอ?”
เสิ่นเฉียวนั่งยองอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ
“เอ๊ะ?”
“ฉัน…ปวดท้อง” สุดท้ายเสิ่นเฉียวก็หาข้ออ้างที่ดูไม่ค่อย ดี ไม่ว่ายังไงเธอไม่ได้คิดจะลุกขึ้น
เยโม่เซินขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม “ปวดท้อง?”
ทำให้เขายิ่งคิดถึงเรื่องที่คุยกับเซียวซู่เมื่อคืนนี้ ปวดท้อง เพราะว่าร่างกายโดนอากาศเย็นมากเกินไปงั้นเหรอ?
เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้แล้ว เย่โม่เซินก็รู้สึกวุ่นวายใจไม่น้อย
เยโม่เซินไม่พูดอะไร เสิ่นเฉียวก็ยังนั่งยองอยู่ตรงนั้น และไม่รู้ว่าผ่านไปนานเพียงใด ทั้งสองคนยังอยู่ในท่าเดิม
เย่โม่เซินมีปัญหาที่ขา ไม่มีเซียวซูคอยช่วยเขาทำได้ เพียงนั่งอยู่กับที่ เสิ่นเฉียวก็ไม่กล้าลุกขึ้นมา ดังนั้นทั้งคู่จึง ทำได้เพียงนิ่งอยู่อย่างนั้น
ลืมไปแล้วว่านั่งยองอยู่นานแค่ไหน ขาของเสิ่นเฉียว ชา ไปแล้ว มองดูเย่โม่เซินอย่างร้อนรน
แต่เขากลับไม่ขยับ เธอเองก็ไม่กล้าขยับ
“มองผมทำไม? อย่าหวังว่าผมจะอุ้มคุณขึ้นมา”
เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้นเสิ่นเฉียวจึงได้แต่ตกตะลึง
ใช่แล้ว เย่โม่เซินมีปัญหาที่ขา เขาลุกไม่ขึ้นอยู่แล้ว เสิ่น เฉียวขยับปากพูด “คุณ….เรียกฉันไปทำไมคะ?”เย่โม่เซินไม่ตอบ
“พูดสิคะ?”
“เธอปวดท้องไม่ใช่เหรอ?”
เสิ่นเฉียวหน้าซีดและพยักหน้า: “อือ แต่ว่า….ตอนนี้ดีขึ้น
แล้ว คุณมีอะไรรึเปล่า?”
“คุณช่วยเข็นเก้าอี้วีลแชร์มาหน่อย”
สายตาเขามองไปที่เก้าอี้วีลแชร์ที่อยู่ไม่ไกลเสิ่นเฉียวนิ่ง ไปชั่วครู่ก่อนที่จะเข้าใจ ที่แท้เขาต้องการจะนั่งเก้าอี้วีล แชร์ จึงได้ค่อย ๆ ลุกขึ้น “คุณรอฉันเดี๋ยวนะคะ”
จากนั้นจึงได้เข็นวีลแชร์เข้ามา
“พยุงผม”
เยโม่เซินเงยหน้ามองหน้าเธอ: “ทำได้รึเปล่า?”
มองดูระยะทางจากเตียงถึงเก้าอี้เสิ่นเฉียวอีกอักพยักหน้า: “น่าจะได้นะคะ”
ไม่มีทางเลือกเสิ่นเฉียว ทำได้เพียงเดินไปช่วยเขา
“ขาผมไม่มีแรง คุณช่วยนั่งยอง ๆ แล้วให้ผมเท้าไหล่คุณ”
“ค่ะ” ตามวิธีที่เขาพูด เสิ่นเฉียวไม่ขัดขืนแม้แต่น้อย ไม่พูด พร่ำทำเพลงเธอคุกเข่าลง
เยโม่เซินยื่นมือไปจับบ่าขอเธอเพื่อยืมแรง เย่โม่เซินที่สูง กว่าหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรเสิ่นเฉียวที่ตัวเล็กสูงไม่ ถึงร้อยหกสิบห้าเซนติเมตร ดังนั้นเมื่อถูกเย่โม่เซิน เท้าบ่า เพื่อขอแรงจึงเป็นการยากที่เธอจะยืดเอาให้ทรงตัวอยู่ได้
เยโม่เซินเหงื่อออกเต็มหน้าผากและดึงมือกลับ: “คุณไม่ ไหวช่างเถอะ”
เมื่อได้ฟัง เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่างแน่น ไม่เป็นไรค่ะ ฉัน ได้ เมื่อครู่ฉันแค่ไม่ได้ยืนให้ดี ลองใหม่อีกที”
เมื่อพูดจบ เสิ่นเฉียวเปลี่ยนท่า จากนั้นจึงตบบ่าตนเอง”ฉันได้ค่ะ คุณใช้แรงได้ค่ะ”
จากนั้น เยโม่เซินกลับไม่ขยับและจ้องมองเธออยู่อย่าง
นั้น
เสิ่นเฉียวตอบสนองกลับมามองตามสายตาของเขา จึง พบว่าเขากำลังมองที่ตรงนั้น
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ