บทที่ 26 อย่าเข้าใจผิด
ทำไม?
ผู้ชายที่ทำตัวเย็นชาเมื่อกี้นี้ ทำไมถึงเปลี่ยนไปเป็นคนละ
คน?
เธอฝันไปหรือเปล่า?
หรือว่า?
“คุณหนูเสิ่นได้โปรดให้อภัยฉันเถอะนะคะ คุณก็รู้นี่คะว่า ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ” พนักงานเห็นว่าเย่โม่เซินหันไปถาม เสิ่นเฉียวจึงรู้ว่าเธอเป็นคนที่จะตัดสินใจเรื่องนี้ก็คลานไป หาที่แทบเท้า น้ำตานองหน้าในขณะที่กอดเข่าเธอไปด้วย
สติของเสิ่นเฉียวกลับมา ก้มหน้าลงไปมองเธอ
พนักงานร้องไห้และสะอื้นหนัก “ฉันทำงานที่นี่ได้แค่เดือน เดียวยังไม่มีเงินอะไรมากมาย ที่บ้านก็มีลูกที่ยังต้องเรียนหนังสือ คุณหนูเสิ่นโปรดเมตตา ปล่อยฉันไป เถอะนะคะ”
สถานการณ์ของพนักงานคนนี้เหมือนกับเธอเมื่อก่อน ทำงานเดือนหนึ่งได้แค่ไม่กี่บาท แถมยังมีค่าใช้จ่ายของ ทางบ้านอีก จะเอาเงินที่ไหนมาเก็บได้
เธอเม้มริมฝีปาก ก้มลงไปประคองพนักงานขึ้นมา “คุณลุก
ขึ้นก่อนนะคะ”
เธอปาดน้ำตา ไม่ยอมลุกขึ้นยืน
“คุณลุกขึ้นก่อนนะคะ เรื่องนี้ฉันเองก็มีส่วนผิด จะโทษคุณ คนเดียวทั้งหมดไม่ได้หรอก”
“จริงเหรอคะคุณหนูเสิ่น? ถ้าอย่างนั้นฉัน..”
เสิ่นเฉียวประคองเธอลุกขึ้นแล้วพูดเสียงเบา “ฉันรู้ว่าการ ทำงานมันไม่ใช่เรื่องง่าย คุณเองก็ไม่ได้ตั้งใจ.” หยุดพูด เพียงแค่นั้นก็หันไปมองที่เย่โม่เซิน แม้เซียวซู่จะพูดแล้วว่า ทั้งห้างฯนี้เป็นของเธอ แต่อีกไม่นานมันก็ต้องเป็นของเย่ โม่เซินอยู่ดี
ดังนั้นเสิ่นเฉียวยังคงต้องถามความคิดเห็นจากเขา
ดวงตาของเย่โม่เซินเยือกเย็น เหมือนกับสูทสีเข้มที่เยือก
เย็นของเขา
“ตัดสินใจเอง”
เสิ่นเฉียวนิ่งไปครู่หนึ่งถึงหันไปพูดกับเธอ “ครั้งนี้ถือว่าให้ มันแล้วกันไปแล้วกัน”
พูดจบเสิ่นเฉียวก็หันไปมองเย่โม่เซินอีกครั้ง เขาหรี่ตาลง เล็กน้อยแต่ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์อะไร คงจะหมายความ ว่าเขาเห็นด้วยกับการตัดสินใจของเธอ?
“คุณหนูเสิน คุณเป็นคนดีมากค่ะ ฉันขอขอบคุณแทน ครอบครัวของฉันด้วย!”
น้ำตาแห่งความตื้นตันปรากฏบนดวงตาของพนักงาน เธอ ถือให้เสิ่นเฉียวเป็นผู้มีพระคุณ
เสิ่นเฉียวรู้สึกอายเล็กน้อยกับการที่ได้รับยกย่องขนาด นี้เป็นครั้งแรก จึงฝืนยิ้มออกมา “ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ คุณไปทำงานต่อเถอะ”
“ค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวไปจัดชุดก่อน”
พนักงานหนีไปจากตรงนี้อย่างรวดเร็วหลังจากพูดจบ
เกิดเสียงเย็นยะเยือกขึ้นหลังจากที่พนักงานพึ่งจะเดินจาก
ไป
“มันคุ้มเหรอที่เธอจะเก็บเด็กไว้เพื่อผู้ชายแบบนั้น?”
กว่าเสิ่นเฉียวจะเข้าใจคำพูดนั้นก็ใช้เวลาอยู่พักใหญ่
เย่โม่เซินคิดว่าเด็กในท้องคือลูกของหลินเจียง
นอกจากเสิ่นเฉียวแล้ว คนอื่น ๆ ที่รู้ว่าเธอท้องต่างก็คิดกัน ว่าพ่อของเด็กในท้องคือหลินเจียงอดีตสามีของเธอ
ทั้งคู่แต่งงานกันมานานถึงสองปี ก็คงเป็นเรื่องปกติที่จะ ตั้งท้อง
ไม่มีใครคิดหรอกว่าจริงๆ แล้วเด็กในท้องของเสิ่นเฉียว นั้นเป็นลูกของคนแปลกหน้า
ตอนนี้ริมฝีปากของเสิ่นเฉียวทำเพียงขยับเท่านั้น ไม่มี
เสียงพูดใด ๆ
ช่างมันเถอะ
เธอจะอธิบายอะไรได้ล่ะ จะบอกว่าเด็กไม่ใช่ลูกของหลิน เจียง? แล้วเป็นลูกของใคร? บอกไปก็เพิ่มความอับอายให้ ตัวเองเปล่า ๆ
คิดได้แบบนั้น เสิ่นเฉียวก็ลดระดับสายตาลง
“โง่กว่าที่คิด” เย่โม่เซินพูดเสียงเบา ริมฝีปากขยับยิ้ม อย่างเย้ยหยัน
ไม่รอเสิ่นเฉียวตอบกลับ เย่โม่เซินก็บังคับหมุนวีลแชร์ กลับด้วยตัวเอง พอเธอมาคิดได้เซียวซู่ก็เดินตามเย่โม่เซิน ไปช่วยเข็นวีลแชร์แล้ว เธอเองก็อยากเดินตามไปด้วยถ้า ไม่ติดว่าเธอยังสวมชุดนั้นอยู่ จึงต้องกลับไปเปลี่ยนชุดก่อน
พอออกมาจากห้องก็พบกับพนักงานที่เอาชุดสีเด่นสะดุด ตามาให้ “คุณหนูเสิ่น จะไปร่วมงานเลี้ยงใช่ไหมคะ? ฉันคิด ว่าชุดนี้เหมาะกับคุณมากค่ะ”
“แต่ฉัน…” เสิ่นเฉียวมองไปทางประตูที่ว่างเปล่า ภายใน ใจก็เกิดความอ้างว้างขึ้นมา เย่โม่เซินทั้งเธอไปแล้วจริง ๆ เหรอ?
“คุณหนูเสินไม่ต้องกังวลนะคะ คุณชายเย่ดีกับคุณขนาด
นั้น เขาต้องรอคุณอยู่ข้างนอกแน่ค่ะ คุณกลับไปเปลี่ยนชุด
ก่อนนะคะ”
เพราะคำเกลี้ยกล่อมของพนักงานเสิ่นเฉียวถึงยอมกลับ เข้าไปเปลี่ยนชุด
พอเปลี่ยนชุดเสร็จ ออกมาจากห้องกลับไม่เห็นแม้แต่เงา ของเย่โม่เซิน
เธอรู้สึกผิดหวังจนต้องกัดริมฝีปากของตัวเองไว้
เสิ่นเฉียว นี่เธอกำลังคาดหวังอะไรอยู่?
แค่เขาทำดีกับเธอนิดหน่อยก็เพ้อไปไกลแล้วเหรอ?
เสิ่นเฉียวก้มหน้าเดินกลับไป
“เธอมัวแต่ชักช้าอะไรอยู่?”
ทันใดนั้นเอง เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้น มองไปตามทางของเสียง
ร้านถัดไปเป็นร้านกาแฟที่เย่โม่เซินนั่งอยู่ด้านนอกนั้น โดยที่ตรงหน้าเขามีกาแฟอยู่หนึ่งแก้ว เซียวซู่ยืนอยู่ข้าง หลังเขาอย่างไม่สบอารมณ์ “คุณหนูเสิน คุณชายเยรอคุณ มานานมาแล้วนะ คุณนี…”
ชอบทำให้คนอื่นรอนานจริง ๆ
ประโยคสุดท้ายที่เซียวซูคิดแบบนั้นมานานพักหนึ่งแล้ว แต่ไม่ได้พูดออกมา
เพราะวันนี้เย่โม่เซินทำตัวแปลกมาก ไม่ว่าเขาจะทำอะไร
ก็เกินความคาดหมายของเซียวซู่ตลอด
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เย่โม่เซินมีผู้หญิงอยู่ข้างกาย?
เมื่อเดือนที่แล้ว โทรมาบอกว่าข้างกายเขามีผู้หญิงอยู่คน หนึ่งโดยที่ตัวเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้น จนกระทั่ง เดือนต่อมาถึงรู้ว่าทั้งคู่มีอะไรกันแล้ว แต่ตอนนั้นนายท่านสาวบังคับให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงอื่นอยู่แล้ว
ซึ่งก็คือเสิ่นเฉียว
ตอนแรกคิดว่าเสิ่นเฉียวจะอยู่ที่ตระกูลเย่ได้ไม่นาน เพราะ ความเป็นตัวเองของเยโม่เซินคงยากและทรมานเธออยู่
มาก
แต่ใครจะรู้ว่าเขาจะเข้าไปช่วยเสิ่นเฉียวที่กำลังถูกรังแก!
ไอ้ช่วยเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็พอเข้าใจ แต่นี่เล่นเสียใหญ่โต!
ซื้อทั้งห้างฯ แต่ก็ดีสำหรับอุตสาหกรรมของตระกูลเย่ แต่สุดท้ายมันตกเป็นของเสิ่นเฉียวผู้หญิงที่เยโม่เซินไม่ ยอมรับ
ทำไมเขาต้องใส่ใจอะไรขนาดนั้น?
อีกด้านหนึ่ง ในขณะที่เสิ่นเฉียวมองเห็นเย่โม่เซิน ก็รู้สึก อุ่นใจเรื่อยๆ ดวงตาคู่สวยปรากฏประกายความสุขอย่าง เห็นได้ชัด จากนั้นก็เดินไปหาเย่โม่เซินอย่างรวดเร็ว
“นายยังไม่กลับเหรอ?”
ไม่ต้องตั้งใจฟังอะไรกับเสียงของเสิ่นเฉียวมากก็รู้ว่าเธอ
กำลังมีความสุข
เยโม่เซินเลิกคิ้ว เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนี้
ทำไมการกระทำที่มีต่อเขาตอนนี้มันไม่เหมือนกับก่อน หน้านี้? เย่โม่เซินเหล่ตามองแล้วหัวเราะในลำคอโดยที่ไม่
ได้ตอบคำถามของเธอ
เสิ่นเฉียวยิ้มเล็กน้อย “ฉันเข็นเอง”
เซียวซูได้ยินแบบนั้นก็ขยับไปด้านข้างทันที
เสิ่นเฉียวมายืนแทนที่เขาแล้วเข็นวีลแชร์ของเย่โม่เซิน ไปข้างหน้า โดยที่มีเซียวซู่ตามมาด้วยใบหน้าที่ไม่แสดง อารมณ์
เสิ่นเฉียวเข็นรถของเย่โม่เซิน อารมณ์บูดบึงก่อนหน้านี้ เปลี่ยนมาสดใสขึ้นแล้ว แต่สภาพอารมณ์นี้ก็อยู่ได้ไม่นาน เพราะความช่างพูดของเธอ
“เย่โม่เซิน ทำไม…นายถึงช่วยฉันล่ะ?”
จริงๆ แล้วเสิ่นเฉียวเองก็ไม่มั่นใจ เกิดความลังเลกับ คำถามนี้มากกว่าจะกล้าถามออกมา
เย่โม่เซินที่นั่งอยู่บนวีลแชร์ตะลึงไปพักหนึ่ง ดวงตาหรี่ลง อย่างเป็นอันตราย
“นี่เธอคิดไปถึงไหน?”
เพียงคำถามเดียว เสิ่นเฉียวก็เหมือนถูกน้ำเย็นราดหัวให้ ความคิดเพ้อฝันทั้งหมดหายไป
เสิ่นเฉียวหยุดเดิน โดยไม่ต้องรอคำตอบเย่โม่เซินก็สุมไฟ เพิ่มขึ้นอีก “ซื้อห้างฯให้เธอก็ไม่จำเป็นว่าฉันจะคิดอะไรกับ เธอหรือเปล่า?”
“ฉัน.”
“ผู้หญิงแต่งงานครั้งที่สองเพื่อไว้ลูกของชายชั่วเก่า คน แบบนี้ฉันเย่โม่เซินไม่ต้องการมัน เข้าใจนะ?”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ