บทที่16 ถึงเวลาที่ตกลงกันไว้แล้ว

เสิ่นเฉียวตอนนี้ยังไม่อยากกลับตระกูลเย่ เธอเอ้อระเหย อยู่กับหานเส่โยวจนถึงค่ำกว่าจะกลับไป

ระหว่างทางเธอก็ยังคิด พอถึงแล้วเธอจะรีบอาบน้ำก่อน หลังจากนั้นจะรีบเข้าไปขดตัวนอนในผ้าห่ม พอปิดไฟปุบ เยโม่เซินก็คงไม่น่าจะลากเธอออกมาจากผ้าห่มหรอก

แต่ว่าเสิ่นเฉียวคิดไม่ถึงว่าเย่โม่เซินจะกลับถึงก่อนเธอ

แล้ว

เมื่อเข้าประตูไป เยโม่เซินก็เพิ่งจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ

เซียวซู่ยืนอยู่ด้านหลังเขาใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมให้เขาอยู่ พอ เห็นว่าเสิ่นเฉียวกลับมาแล้ว เขาก็แค่ชำเลืองมองครู่หนึ่ง ก่อนที่จะละสายตาไป

ไม่สนใจไยดีเธอทั้งสิ้น

เป็นอย่างนี้ก็ดี เสิ่นเฉียวคิดอยู่ในใจ จากนั้นก็หันไปเดิน ไปที่มุมมุมหนึ่ง เธอหาเสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนและเข้าไปยังห้องอาบน้ำ

เสิ่นเฉียวเข้าไปตั้งนานแล้วก็ยังไม่ออกมาจากห้องอาบน้ำ สักที เธอกลัวที่จะต้องเผชิญหน้ากับเย่โม่เซิน

ก๊อกก๊อก-

ขณะที่เสิ่นเฉียวกำลังครุ่นคิด ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงอัน เย็นชาของเย่โม่เซินดังมาจากที่ข้างนอก

“ห้องน้ำเป็นของเธอรีไง จะหดหัวอยู่ในนั้นอีกนานแค่

ไหนวะ”

พอได้ยิน เสิ่นเฉียวก็ตกใจ เกือบทำเอาเธอสะดุดล้ม โชค ดีที่ได้กำแพงเกาะช่วยเอาไว้

“เดี๋ยวออกไปแล้ว” เสิ่นเฉียวรีบปิดฉากกั้นห้องน้ำ รีบเอา ผ้าเช็ดตัวเช็ดตัวให้แห้งอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็รีบใส่เสื้อผ้า

เธออยากจะหดหัวเหมือนเป็นเต่าเสียจริง แต่ว่าเย่โม่เซิน ไม่ยอม ดังนั้นตอนที่ออกมา ผมของเสิ่นเฉียวยังเปียกอยู่ ยุ่งเหยิงประอยู่บนบ่า น้ำที่ด้านบนแทรกซึมลงไปยังเสื้อผ้า ทำให้เสื้อผ้าที่เธอสวมอยู่นั้นเปียกปอนไป

ด้วยน้ำ

“คุณ คุณจะเข้ารึเปล่า ฉันเข้าเสร็จแล้ว”

พูดจบเสิ่นเฉียวก็ค่อยๆเดินไปรอบๆเขาอย่างระแวดระวัง

พรีบ!

ขณะที่เดินผ่านเขาอยู่นั้น อยู่ๆเย่โม่เซินก็คว้าจับข้อมือ

เธอเอาไว้

ดวงตาอันสวยงามของเสิ่นเฉียวเบิกโต เธอลดสายตาจับ จ้องไปที่มือของเขา ก่อนจะพูดติดอ่างอย่างประหม่า “ทะ

จะ ทำอะไรน่ะ

“อา” มีอีกข้างหนึ่งของเย่โม่เซินหมุนรถเข็น หันไปทาง เธอ “ระยะเวลาที่ตกลงกันมาถึงแล้ว ผู้หญิงสองผัว”

เสียงเขานิ่งๆ แต่เปี่ยมไปด้วยความเย็นชา
ดวงตาลุ่มลึกเหมือนกลางดึก อันตรายเหมือนสัตว์ป่า

กำลังจ้องจะตะครุบเหยื่อ

เสิ่นเฉียวโกหกไม่เก่ง ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าที่จะสบตาเขา เธอเบือนหน้าหนี พร้อมกับพูดเบาๆว่า “ฉันรู้ ฉันไปเอาเด็ก ออกเรียบร้อยแล้ว”

ใช่สิ

เธอมันโง่

คิดหาวิธีอะไรดีๆไม่ออกทั้งนั้น

เธอไม่รู้ว่าจะพูดจาโน้มน้าวเย่โม่เซินให้ยอมรับเด็กคนนี้

ได้ยังไง

เพราะว่าที่มาที่ไปของเด็กคนนี้ ขนาดตัวเธอเองก็ยังไม่รู้ เธอรู้แต่ว่าลูกอยู่ในท้องของเธอ เป็นชีวิตหนึ่งที่ได้เชื่อม โยงกับเธอก่อตัวขึ้นมา

ถ้าหากว่าเธอมักง่ายและละทิ้งเขา นั่นไม่ได้หมายความ ว่าเธอเป็นฆาตกรอย่างนั้นหรือ
“จริงเรอะ” เย่โม่เซินเสียงแข็ง โทนเสียงสูงขึ้นเล็กน้อย

ขนตาเสิ่นเฉียวสั่นเครืออยู่บ้าง เสียงอ่อนลง “ฉันฉันฉัน ฉัน ฉันทำแล้วจริงๆ”

พอพูดจบ เสิ่นเฉียวบิดมือทั้งคู่ที่ถูกเขาจับอยู่นั้นเพื่อหยิบ กระดาษแผ่นหนึ่งออกจากกระเป๋าและยื่นให้เขาดู “นี่เป็น

ใบรับรองการทำแท้ง คุณลองดูสิ”

เยโม่เซินไม่ได้รับเอาไป

มีลมหายใจอันไม่สงบนิ่งอยู่ในชั้นบรรยากาศ

หัวสมองของเสิ่นเฉียวเริ่มเฉื่อยชา ผมที่ยังไม่ได้เช็ดให้ แห้งของเธอยังคงทำน้ำไหลหยดลงมาติ้งติ้ง

“เป็นความจริง” เสิ่นเฉียวพูดย้ำอีกครั้ง แต่น้ำเสียงนั้นฟัง ดูไม่มีความมั่นใจเลยสักนิด

เย่โม่เซินหัวเราะอย่างเย็นชา จากนั้นเขาหยิบใบรับรอง จากมือเธอขึ้นมา “ใครกันมันช่างใจกล้า แม้กระทั่งปลอม แปลงเอกสารให้คุณได้ ใบรับรองปลอมๆใบหนึ่งคิดจะมาหลอกผมเย่โม่เซินอย่างนั้น”

ใบรับรองการทำแท้งถูกกำจนยับยู่ยี่ ก่อนจะโยนไปที่ ปลายเท้าของเสิ่นเฉียว

เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นมองอย่างตกตะลึง ร่างเธอสั่นรัว ริม ฝีปากก็พลอยขาวซีดและสั่นไปด้วย “คุณ…

แรงบีบที่ข้อมือถูกเพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน เสิ่นเฉียวรู้สึกว่า ข้อมือของตัวเองเจ็บจนแทบจะขาดออกจากกัน เธอขมวด คิ้วด้วยความเจ็บปวดในแววตา แต่กลับกัดริมฝีปากแน่น ไม่ ยอมส่งเสียงอันใด

“เหอะ ผมเดาเอาไว้แต่แรกแล้วว่าผู้หญิงอย่างคุณมันไม่ ซื่อสัตย์” เย่โม่เซินออกแรงบีบ ลากเธอเข้าไปในอ้อมแขน ไม่ให้โอกาสเธอได้ต่อสู้ขัดขืน ก่อนจะวางถุงใบเล็กๆลงใน มือของเธอ

เสิ่นเฉียวก้มหน้าลง เธอเห็นว่าในถุงมียาเม็ดสีขาวอยู่ หนึ่งเม็ด

สิ่งที่เธอคิดอยู่นั้น ทำให้สีหน้าเธอถึงกับขาวซีด ทั้งสอง มือพยายามที่จะปัดยานั้นทิ้งไป แต่กลับถูกเย่โม่เซินกำเอาไว้แน่น

“ผมเย่โม่เซิน สิ่งที่ผมเกลียดที่สุดในชีวิตก็คือผู้หญิง อย่างคุณ เห็นแก่ตัวแต่กลับยังแสร้งทำเป็นบริสุทธิ์เดียงสา มาทำลายครอบครัวของคนอื่น ทำร้านลูกของคนอื่นโดย การแต่งงานเข้ามา มีวัตถุประสงค์อันไม่บริสุทธิ์ ยังคิดที่จะ อยู่อย่างสงบสุขอีกอย่างนั้นเรอะ”

เขาเปิดอ้าปากถุงด้วยตัวเอง รอยยิ้มกลับกลายเปลี่ยน เป็นความชั่วร้ายและกระหายเลือด

“อยากอยู่ตระกูลเย่ต่อไม่ใช่รึยังไง ถ้างั้นก็ว่าง่ายๆ กลืน ยานี้ลงไปซะ ผมจะยอมให้คุณอยู่ที่นี่ต่อในฐานะคุณนาย น้อย”

ไม่ต้องคิด เสิ่นเฉียวรู้ว่านั่นคือยาอะไร สีหน้าเธอเปลี่ยน เป็นซีดขาว ร่างน้อยๆสั่นสะเทือนอยู่ภายใต้การควบคุม อย่างดุดันของเขา

“ไม่ ฉันไม่ต้องการ! เย่โม่เซิน คุณเชื่อฉันเถอะนะ ใบรับ รองนั้นไม่ใช่ของปลอม ฉันเอาเด็กออกไปแล้ว คุณเชื่อฉัน เชื่อฉันสิ”
สายตาเย่โม่เซินเยือกเย็นไม่มีความอ่อนโยนใดๆ นิ้วเรียว จับขากรรไกรของเธอไว้ได้อย่างง่ายดาย บังคับให้เธอเปิด ริมฝีปาก อีกมือหนึ่งก็พยายามสอดยาเม็ดเข้าไปในปาก เธออย่างไม่ลดละ

กระบวนการทั้งหมดเสิ่นเฉียวล้วนแต่ขัดขืน แต่ว่าพละ กำลังชายหนุ่มและหญิงสาวนั้นแตกต่างกันมากเหลือเกิน เธอเคลื่อนไหวไม่ได้ภายใต้การควบคุมของเย่โม่เซิน ได้ แต่เห็นต่อหน้าต่อตาว่าเขาเอายายัดเข้าใส่ในปากของตัว เอง

กลิ่นแปลกๆของยาเม็ดละลายกระจายอยู่ทั่วลิ้น ความขม นั้นทำให้จิตใจของเสิ่นเฉียวหดหู กระเพาะอาหารเริ่มการ

ทำงาน

“ปล่อยฉัน..

“กลืนลงไปซะ” เย่โม่เซินกดเธออย่างโหดร้ายไร้ความ เมตตา พยายามที่จะผลักเม็ดยาเข้าไปในปากของเธอ สีหน้าท่าทางนั้น เหมือนซากศพที่ฟื้นคืนชีพ กระทำเรื่อง ราวอย่างไร้อารมณ์ใดๆทั้งสิ้น

ในที่สุด เสิ่นเฉียวก็กลั้นเอาไว้ไม่ไหวส่งเสียงอาเจียนออกมาจากลำคอเสียงหนึ่ง

เยโม่เซินขมวดคิ้วขึ้น

เมื่อเห็นทีท่าว่าเธอกำลังจะอาเจียน เย่โม่เซินจึงปล่อยมือ

ออก

วินาทีต่อมา เสิ่นเฉียวเป็นเหมือนลูกศรเด้งออกจากคันธนู วิ่งพุ่งตัวหนีออกไปอย่างรวดเร็ว

เย่โม่เซินเห็นร่างน้อยๆพุ่งตรงเข้าไปในห้องอาบน้ำ ปืน ขึ้นอ้วกลงในอ่างล้างหน้า สีหน้ากลายสีเขียวจางๆ ความ โมโหในแววตาก็เพิ่มขึ้น

เสิ่นเฉียวบีบถึงอ่างล้างหน้าก็อ้วกออกมาเล็กน้อย รสขม ในปากจากเม็ดยาไม่ได้จางหายไปไหน ยังคงติดอยู่กับ ต่อมรับรสของเธออยู่อย่างไม่ขาดสาย ทำให้เธออ้วกแล้ว ก็อ้วกอีก

แต่ว่าที่เคราะห์ดีก็คือ ยานั้นก็ถูกเธออาเจียนออกมาด้วย ไม่ได้ทานเข้าไป

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เสิ่นเฉียวถึงได้กลับมาสู่สภาพเดิมได้ แต่ร่างกายนั้นก็อ่อนระโหยโรยแรง เธอฝืน พยายามทำความสะอาดห้องน้ำให้หมดจด ก่อนที่ร่างกาย จะล้าจนต้องนั่งนิ่งอยู่กับที่

ก็ชัดๆว่าเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ แต่ว่าหน้าผากและคอกลับ เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อท่วม

ปวดท้องมาก…

เสิ่นเฉียวเผลอกุมท้องน้อยของตัวเองด้วยสัญชาตญาณ

เธอจำได้ว่ายานั้นได้อ้วกออกมาแล้ว แต่ทำไมถึงเจ็บ ท้องได้ล่ะ เป็นไปได้ไหมว่าหลงทานเข้าไปนิดหน่อยแล้ว มันมีผลกระทบอะไรต่อเด็ก

เมื่อคิดถึงตรงนี้ สายตาของเสิ่นเฉียวก็เต็มไปด้วยความ

ตื่นตระหนก

สีหน้าเธอขาวซีดเหมือนผีลุกขึ้นและเดินออกจากห้องน้ำ มือกุมน้อยและเดินโซซัดโซเซออกไปข้างนอก

เยโม่เซินเผยอริมฝีปากอันเรียวบาง “จะไปไหน”
เสิ่นเฉียวไม่ตอบ ได้แต่เดินออกไปดื้ออย่างนั้น

“หยุดอยู่ตรงนั้น!” เย่โม่เซินตะโกนขึ้น แต่ก็ไม่สามารถ หยุดสิ้นเฉียวเอาไว้ได้ ร่างน้อยๆหยุดอยู่กับที่อยู่ครู่หนึ่ง แต่หลังจากนั้นเธอก็ล้มตึงลงไปข้างๆ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ