บทที่145 ยุแยงตะแคงรั่ว
บทที่145 ยุแยงตะแคงรั่ว
“มีลูกน้องที่ไหนกล้าต่อรองกับเจ้านาย?” เย่โม่เซินพูดด้วย ความรําคาญ
เสิ่นเฉียวจับกระเป๋าในมือแน่น เธอกัดฟันพูดด้วยความโมโห ไม่น้อย “ต่อให้ต้องทำโอทีเพราะเอกสารพวกนั้น แต่มันก็ ไม่ใช่ว่าจะเสร็จได้ในพริบตา ฉันเอากลับไปทำที่บ้านได้ไหม
คะ?”
เธอยอมอ่อนให้ครึ่งหนึ่ง
“ไม่ได้”
อย่างไรก็ตาม เย่โม่เซินไม่มีทีท่าจะยอม
เสิ่นเฉียวจะพูดอะไรได้? เธอคิดดูแล้ว นัดเจอหานเส่โยวใหม่
ในวันพรุ่งนี้เถอะ
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่เธอกลับถอน สายตาที่ดื้อรั้นจ้องมองไปที่เย่โม่เซินและเดินไปที่ที่นั่งของ
เธอโดยไม่พูดอะไรสักคำ
ทำโอทีก็โอที คนอย่างเสิ่นเฉียวเธอไม่จำเป็นต้องยอมแพ้
ใคร
เสิ่นเฉียวกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ส่วนเซียวซูก็เข็น พาเย่โม่เซินออกไปแล้ว
หลังจากที่เขาไปแล้ว เสิ่นเฉียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและส่ง ข้อความให้หานเส่โยว เพื่อบอกว่าวันนี้เธอไปไม่ได้แล้ว ให้ นัดกันใหม่
ข้อความถูกส่งออกไปได้เพียงสองนาที หานเส่โยวก็รีบโทร
หาเธอทันที
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น? เย็นนี้นัดกันแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมจู่ ๆ
จะให้นัดใหม่ล่ะ?”
น้ำเสียงของหานเส่โยวฟังดูเป็นกังวลและกระสับกระส่ายไม่
น้อย
มันไม่ง่ายสำหรับเธอที่จะตัดสินใจบอกคำตอบให้กับเงิน เฉียว กลัวว่าหากผ่านวันนี้ไปจะอดไม่ได้พูดความจริงออกไป แต่คิดไม่ถึงว่าจู่ ๆ เสิ่นเฉียวจะไม่ไป
ดังนั้นหานเส่โยวจึงตื่นตระหนกอยู่ในใจ
เธอกำลังคิดว่าเสิ่นเฉียวเกิดไปรู้อะไรเข้ารึเปล่านะ
เสิ่นเฉียวมองดูเอกสารกองพะเนินเป็นภูเขาตรงหน้าเธอแล้ว ปวดหัวเล็กน้อย “ขอโทษนะเส่โยว ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเบี้ยวนัด เธอนะ เพียงแต่ว่าวันนี้มีธุระด่วนน่ะ เลยไปตามนัดไม่ได้
หานเส่โยว: “ถ้างั้นพรุ่งนี้ล่ะ?”
“ถ้าเป็นพรุ่งนี้…ก็ต้องรอพรุ่งนี้ล่ะ
“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ทำไมเธอยุ่งขนาดนี้?”
เสิ่นเฉียว: “ฉันต้องทำโอทีที่บริษัท”
ปลายสายนิ่งไปชั่วครู่แล้วจึงพูดขึ้น: “เธออยู่คนเดียวเหรอ?”
เสิ่นเฉียวมองไปรอบ ๆ ที่ว่างเปล่าแล้วพยักหน้า: “ใช่”
“ฉันอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง เดี๋ยวฉันเอาอาหารเย็นไปให้ เธอ
อยากกินอะไร?”
ได้ยินคำพูดนี้ ทำให้เสิ่นเฉียวอบอุ่นใจ “ฉันอะไรก็ได้ แต่เธอ มาอยู่เป็นเพื่อนฉันก็ทำให้เธอเสียเวลาหมดสิ
“ฉันกับเธอเราเป็นอะไรกัน เธอยังจะพูดกับฉันแบบนี้อีกเห รอ? รอฉันก่อนนะ ฉันจะไปถึงภายในหนึ่งชั่วโมง
หลังจากวางสายไป เสิ่นเฉียวก็มองดูรูป profile วีแชทของ
เส่โยว
เพื่อนรักของเธอ หานเสีโยว
เธอดีกับตัวเองขนาดนี้ เธอจะเป็นคนแบบนั้นอย่างที่ เสี่ยวเห
ยียนพูดได้ยังไง?
ชั่วชีวิตนี้ไม่มีทางเป็นไปได้
เสิ่นเฉียวเก็บโทรศัพท์ และตั้งใจใช้ความคิดให้อยู่กับงาน
และไม่รู้ว่าทำงานผ่านไปนานแค่ไหน ทันใดนั้นเสียงลิฟต์ ก็ดังขึ้น เมื่อหานเส่โยวปรากฏตัวขึ้นที่ทางเดินพร้อมกล่อง อาหารสองกล่องและตะโกน “โอ๊ยหนักจังเลย เสิ่นเฉียวรีบมา ช่วยฉันหน่อย” เวลานั้น เงินเฉียวก็พบว่าเวลาผ่านไปแล้วหนึ่ง ชั่วโมงโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว
เธอรีบลุกขึ้นไปรับหานเสโยวและรับถุงจากมือเธอมา
หานเส่โยวเดินมากับเธอจนถึงโต๊ะและมองดูเอกสารกอง พะเนินเท่าภูเขาจนไม่สามารถวางกล่องอาหารไว้บนโต๊ะได้
“แม่เจ้า นี่มันเรื่องอะไรกัน? ทำไมเอกสารเยอะขนาดนี้?”
ดวงตาของเสิ่นเฉียวมืดลงและเธอพูดเบา ๆ “ไม่มีอะไร หรอก เดี๋ยวฉันทําความสะอาดก็มีที่วางแล้ว ขอเวลาสิบนาที”
หานเส่โยวอยู่ข้าง ๆ ดูเสิ่นเฉียวทำความสะอาด เธอมองไป ทางห้องทำงานโดยไม่รู้ตัวและพูดโดยไม่รู้ตัว: “คุณชายเย่ โอ ด้วยไหม?”
“เปล่า” เสิ่นเฉียวส่ายหน้า: “ทั้งบริษัทคงมีฉันเพียงคนเดียวที่ ทําโอที”
หานเส่โยวเบิกตาโพลง: “นี่มันตรรกะอะไร ทั้งบริษัทมีเธอทำ โอทีคนเดียว? งานทั้งบริษัทจะให้เธอทำคนเดียวหรือยังไง?”
“มันไม่เกี่ยวกันหรอก ฉันทำงานไม่เสร็จเองต่างหาก”
“งานเยอะขนาดนี้ทำสามวันก็ไม่รู้จะเสร็จได้รึเปล่า?” หานเส่ โยวบ่นอย่างอารมณ์เสีย: “บริษัทของพวกคุณปฏิบัติต่อเธอ แบบไร้คุณธรรมไปนะ”
เสิ่นเฉียวทำความสะอาดของตรงนั้นเสร็จแล้ว จึงลากเก้าอี้ มาให้หานเส่โยวนั่งและเปิดกล่องอาหาร
“เธอชอบอาหารเจของร้านนี้ไม่ใช่เหรอ? ฉันตั้งใจซื้อมาสอง ชุด ขับรถตั้งยี่สิบนาทีไปซื้อมาเลยนะ”
“ขอบคุณนะ เส่โยว”
“เกรงใจอะไรกัน? พวกเราเป็นใครกัน
ทั้งสองคนหยิบตะเกียบและทานอาหาร ทันใดนั้นหานเสโย
วก็ถามขึ้น “เธอยังไม่บอกเลยว่าทำไมบริษัทถึงต้องให้เธออยู่
ทำโอทีด้วย? มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?
กับหานเส่โยว เสิ่นเฉียวไม่มีอะไรที่จะไม่พูด
เธอเล่าทุกอย่างโดยละเอียดให้หานเสีโยวฟัง
หลังจากที่หานเส่โยวได้ฟังแล้ว การแสดงออกบนใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย
“เธอหมายความว่า เป็นเพราะรูปพวกนั้นทำให้เขาโกรธ ดัง นั้นเลยจงใจให้เธอทำงานพวกนี้เหรอ?”
เสิ่นเฉียวหัวเราะแล้วพูดเบา ๆ: “ใครจะไปรู้? หรือไม่อาจจะ เป็นเพราะฉันดูขัดหูขัดตา
พูดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง: “เส่โยว เธอว่า ใครเป็นคนแอบเล่นงานฉันกันนะ? ตั้งใจถ่ายรูปพวกนั้น
หานเส่โยวหน้าซีดเผือด ในเธอเต้นไม่เป็น เธอปกปิด ความตึงเครียดในดวงตาของเธอก้มศีรษะลงและตอบอย่าง ลวก ๆ: “ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ”
เธออยากจะหยิบเนื้อเจชิ้นหนึ่ง สุดท้ายคงเป็นเพราะความ ตื่นตระหนก ตะเกียบจึงตกลงพื้น
สีหน้าของทานเล่โยวเปลี่ยนไปมาก เธอแค่อยากจะก้มลงไป หยิบตะเกียบแต่ก็ทำเก้าอี้ล้มไปด้วย
เสิ่นเฉียว: “…เส่โยว เธอเป็นอะไร? เงอะ ๆ งะ ๆ”
เมื่อหานเส่โยวก้มศีรษะลงเพื่อหยิบตะเกียบเธอก็อดไม่ได้ที่ จะหลับตาเพื่อให้กำลังใจตัวเอง
อย่ากระโตกกระตาก!
“ไม่มีอะไรหรอก…
” หานเส่โยวยิ้มอย่างเก้อเขิน เธอลุกขึ้น
และจะใช้ตะเกียบนั้นคีบอาหารต่อ เสิ่นเฉียวขมวดคิ้วแล้วหยิบ
ตะเกียบในมือเธอไป: “มันสกปรกแล้ว กินไม่ได้แล้ว เดี๋ยวฉัน
เอาไปล้างให้ก่อน
พูดแล้วเธอก็หยิบตะเกียบแล้วลุกขึ้นไปล้าง
หลังจากเธอลุกไป หานเส่โยวใช้มือกุมหน้าอก ใบหน้าของ เธอเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดน่ากลัว
คิดไม่ถึงว่าเธอจะเสียอาการต่อหน้าเสิ่นเฉียวแบบนี้
หลังจากเสิ่นเฉียวไปสักพัก หานเส่โยวก็ปรับอารมณ์ของเธอ
ให้เข้าที่ได้
“เฉียวเฉียวคือว่าวันนี้ฉันไม่ได้กินข้าวเที่ยง แล้วเมื่อกี้ยังขับ รถตั้งนาน ฉันหิวจนหน้ามืดมือสั่น ต้องลำบากเธอเลย”
ได้ยินอย่างนั้น เสิ่นเฉียวตกตะลึงและมองเธออย่างซาบซึ้ง
“เส่โยว เธอดีกับฉันจริง ๆ เลย”
หานเส่ยวเม้มปาก: “ไม่เสียหน่อย ก็เธอเป็นเพื่อนสนิทคน เดียวของฉัน! และฉันก็มีเธอเป็นเพื่อนสนิทเพียงแค่คนเดียว ก็ ต้องดีกับเธอสิ”
หลังจากที่ทั้งสองคนกลับมานั่งที่แล้ว หานเส่โยวกลับไม่มี อารมณ์จะทารอะไรต่อแล้ว เธอพูดขึ้นเบา ๆ “เฉียวเฉียว ถ้า อย่างนั้นจะบอกว่ารูปภาพพวกนี้ทำให้เธอกับคุณชายเย่ผิดใจ กันเหรอ? ความสัมพันธ์ของพวกเธอมันแย่ขนาดนั้นเหรอ? หรือจะบอกว่า….เพราะรูปพวกนั้น?”
เสิ่นเฉียวมองดูอาหารตรงหน้าอย่างเงียบงัน อันที่จริงเธอก็ ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ก่อนหน้านี้เป็นช่วงที่สงบสุขได้รึเปล่า แต่ ดูเหมือนพวกเขาจะสงบสุขดีอยู่ช่วงหนึ่งตั้งแต่เรื่องแพทย์ แผนจีน
แต่ความสงบสุขนั้นเป็นความอัปยศอดสูสำหรับเสิ่นเฉียว
ผู้ชายที่เกลียดเขาที่สุดในชีวิตของตัวเองอารมณ์เปลี่ยนไป สุดขั้วหลังจากมีความสัมพันธ์กับเธอและเธอก็คิดไม่ออกว่าจะ
ไปที่ไหนดี
“น่าจะใช่” เธอพยักหน้า
ตาของหานเส่โยวลุกเป็นประกายเมื่อได้ยินอย่างนั้น
ดูแล้วการใช้รูปถ่ายจะเป็นวิธีสร้างความร้าวฉานให้พวกเขา ได้ดีทีเดียว
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ