บทที่142 ยาบำรุงครรภ์

บทที่142 ยาบำรุงครรภ์

ความดุเดือดนี้ไม่รู้ว่าดำเนินไปนานเท่าใด เสิ่นเฉียวรู้สึกแต่ เพียงว่าตัวเธอไม่เป็นของเธออีกต่อไป ทุกประสาทสัมผัสของ เธอถูกเย่ไม่เซินเข้าควบคุม สุดท้ายร่างกายเธอกลับนอนอยู่ บนตัวเขาอย่างสับสน ไร้ทิศทาง

ผ่านไปครู่ใหญ่ เย่โม่เซินก็ถอนตัวออก จับแขนเธอแล้วเลื่อน ตัวเธอวางไว้ที่ผ้าห่มด้านข้าง มีรอยยิ้มเยาะเกิดขึ้นที่มุมปาก

ด้วยใบหน้าที่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือดังผู้ชายเลว ทรามคนหนึ่ง

“ยายผู้หญิงแต่งงานสองครั้ง เธอนี่ตัณหาจัดเหมือนกันนะ”

หลังของเสิ่นเฉียวสัมผัสกับผ้าห่มนุ่ม เธอหลับตาโดยไม่รู้ตัว ด้วยความเหนื่อยล้า ทันใดนั้นเสียงที่เย็นเยียบของเย่โม่เซินก็ ดังขึ้น

ราวกับในช่วงฤดูหนาวที่หนาวเหน็บ ทันใดนั้นก็ถูกสาดด้วย น้ำเย็น ทำให้เธอรู้สึกหนาวสะท้านตั้งแต่เท้าขึ้นมา
เงินเฉียวลืมตาขึ้น สิ่งที่เขาตาเธอก็คือรอยยิ้มที่โหดร้าย นั้นของเย่โม่เซิน เธอผงะไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็ลุกขึ้นไปคว้า ผ้าห่มมาคลุมร่างของเธอแล้วมองเขาอย่างเดือดดาล

เย่โม่เซินยื่นมือออกไปบีบคางเธอแน่น เสิ่นเฉียวพยายาม ดิ้นรนแต่ไม่สามารถสะบัดพ้นได้ ทําได้เพียงจ้องหน้าเขา

“จัดการตัวเองให้ดี จากนี้ไปฉันจะตรวจสอบเธอทุกคืน ถ้า หากว่าฉันเจอว่าเธอไม่สะอาดและไม่ซื่อล่ะก็…

เขาไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น แต่ก็ชัดเจนว่าเป็นคำพูดที่ข่มขู่

คุกคาม

“เย่โม่เซิน ทำไมคุณถึงทำกับฉันแบบนี้? คุณอยากจะตรวจ สอบฉันก็ทำ? คุณทำเหมือนฉันเป็นตัวอะไรไปแล้วกันแน่?

ช่วงเวลาแห่งความอ่อนโยนละมุนละไมผ่านไปเหลือไว้เพียง ความเย้ยหยัน คำพูดเหล่านั้นบาดลึกเข้าไปในใจของเสิ่น

เฉียว

ตาเธอแดงก๋าและร้องถามเย่ไม่เซินเสียงดัง

เมื่อเห็นดวงตาแดงก่ำของเธอ ในใจของเย่โม่เซินก็รู้สึกทน ไม่ไหวเล็กน้อย แต่รูปถ่ายพวกนั้นยังคงติดอยู่ที่มุมสายตาของเขา สำหรับเยโม่เซ็นยิ่งนึกถึงภาพที่เธอกับเย่หลิ่ นหานกินสุกี้ด้วยกัน ยิ้มให้กัน หรือไปไหนด้วยกัน มันทำให้ใจ ของเย่โม่เซินลุกเป็นไฟอย่างบอกไม่ถูก

คำพูดของเย่ไม่เป็นเหมือนลูกศรอาบยาพิษ

ทำไมเหรอ? ก็เพราะเธอคือผู้หญิงที่ตระกูลเสิ่นของพวก เธอส่งมาให้ฉันถึงเตียงไงล่ะ เหตุผลแค่นี้เพียงพอรึยัง?

บนใบหน้าของเสิ่นเฉียวไม่เหลือเลือดแม้แต่น้อย คงจะเป็น เพราะโกรธมาก จนทำให้เธอไม่มีอารมณ์อะไรบนใบหน้า มี เพียงใบหน้าซีดขาวที่จ้องมองเย่โม่เซิน และปากซีดขาวที่สั่น เทา

เธอไม่พูดอะไรอีก จากนั้นครู่หนึ่งเธอได้ลดสายตาลงและทำ หน้าอาลัยตายอยาก

ใช่สิ เธอมีคุณสมบัติอะไรจะไปเถียงเขา

ตั้งแต่วันที่เธอต้องแต่งงานแทนเงินโย่วเข้ามาในตระกูลเ ชีวิตของเธอก็ได้ถูกลิขิตไว้แล้ว

ถ้าหากว่าเย่โม่เซินไม่เซ็นสัญญากับเธอไว้เป็นเวลาครึ่งปี ทั้ง ชีวิตของเธอจะต้องอยู่กับเย่ไม่เขิน นอกเสียจากเขาจะเต็มใจปล่อยเธอไป

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวทุกข์ใจจนต้องหลับตาลง จากนั้นจึง พลิกตัวและดึงผ้าห่มมาห่มตัวเองเอาไว้

เธอไม่อยากจะสนใจเย่ไม่เซินแล้ว คนเลว

น้ำตาไหลออกจากหางตาเงียบ ๆ ไหลลงหมอนและหายไป

ทันใด

ด้านหลังเป็นอย่างไรบ้างนั้นเงินเฉียวไม่รู้เลย ได้ยินเพียง เสียงใส่เสื้อผ้าแว่ว ๆ ครู่หนึ่งก็เป็นเสียงหมุนล้อวีลแชร์ จน เสียงล้อนั้นจางหายไป

เงินเฉียวจึงมั่นใจว่าเย่ไม่เซินออกไปแล้ว

เธอเข้ามาตระกูลเย่นานขนาดนี้แล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเสีย น้ำตามากมายเช่นนี้ เหมือนสายสร้อยลูกปัดที่มันขาด ร่วง หล่นไม่สามารถจะเก็บมันขึ้นมาได้หมด มีความเจ็บปวดบาง อย่างเกิดขึ้น อาการบวมและปวดที่ริมฝีปากของเธอและรอย ประทับที่เขาทิ้งไว้บนร่างกายของเธอล้วนทำให้เธอนึกถึง ความอัปยศอดสู อย่างชัดเจน

ทั้งกายอยู่ตรงนั้นไม่รู้นานเพียงไหน ทันใดนั้นเงินเฉียวก็รู้สึกไม่สบายที่ท้องน้อย เธอทำได้เพียงใช้มือพองตัวขึ้นเพื่อ ไปห้องน้ำ สุดท้ายเธอก็พบว่าพื้นที่น้อย ๆ ตรงนั้นมีเลือดไหล

ในตอนแรกเส้นเฉียวยังคิดว่าประจำเดือนมา

แต่เมื่อคิดดูแล้วมันไม่ปกติ เธอตั้งครรภ์แล้ว แล้วประม จะมาได้ยังไง?

ได้ยินว่าเรื่องที่ต้องระวังในระหว่างการตั้งครรภ์ของสามเดือน แรกคือเรื่องการมีเพศสัมพันธ์ เธอลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ แม้ว่าขาจะเจ็บ แต่เส้นเดียวก็รีบเก็บของ และแต่งตัวเพื่อไปลงทะเบียนที่โรงพยาบาล

หลังจากที่แพทย์ทำการตรวจวินิจฉัยเธอแล้วก็มีหน้าคอม ข้างซับซ้อน” “คุณเพิ่งจะตั้งครรภ์ได้ประมาณสองเดือย

เส้นเฉียวพยักหน้า

“สามีคุณค่ะ”
ได้ยินอย่างนั้น สีหน้าของเสิ่นเฉียวก็เปลี่ยนไปแล้วพูดเสียง

อ่อย: “เขา เขางานยุ่งค่ะ

เมื่อแพทย์เห็นสีหน้าเธอไม่สู้ดี น้ำเสียงจึงซับซ้อนขึ้นเล็ก น้อย “ในช่วงสามเดือนแรกของการตั้งครรภ์คู่รักต้องใส่ใจ กับจำนวนการมีเพศสัมพันธ์ อีกทั้งไม่ควรจะทำอะไรรุนแรง เกินไป บวกกับร่างกายคุณที่อ่อนแออยู่แล้ว ถ้าหากว่าเกิด สถานการณ์แบบนี้อีก หมอไม่กล้าจะรับรองความปลอดภัย ของเด็ก”

เสิ่นเฉียว: “.…….” เธอพยักหน้ารับด้วยความกระอักกระอ่วนใจ “ฉันทราบแล้วค่ะ ต่อไปจะระวังค่ะ”

“เดี๋ยวหมอจะสั่งยาบำรุงครรภ์ให้คุณ กลับไปให้ทานยาตาม เวลา ให้ระวังเรื่องอาหารและการพักผ่อน ถ้าไม่ไหวก็ไม่ควร มีเพศสัมพันธ์ เข้าใจไหม?” พูดจนถึงสุดท้าย แพทย์คงจะ สังเกตเห็นภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเธอ จึงพูดขึ้น อีกคำหนึ่ง เมื่อเราเป็นแม่ ก็ต้องปกป้องลูกของตัวเองให้ดี เข้าใจไหม?

“ขอบคุณค่ะคุณหมอ!” เสิ่นเฉียวมองเธอด้วยความขอบคุณ หลังจากเงินเฉียวได้รับยาแล้วก็ออกจากโรงพยาบาล

เธอพบกับหลินเจียงเขาระหว่างที่ออกจากโรงพยาบาล
หลินเจียงลงจากรถในทันทีและเดินไปหาเธอด้วยรอยยิ้ม “บังเอิญจังนะเฉียวเฉียว ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอเธอที่นี่ เธอมา โรงพยาบาลทําไม?”

ได้เจอหลินเจียงทำให้เธอคิดถึงเรื่องที่ผ่านมา แววตาก็เย็น ชาลงและเดินจากไปโดยไม่อยากจะสนใจเขา

ใครจะไปคิดว่าหลินเจียงจะดื้อดึง เขาเข้าไปดึงมือของเงิน เฉียวและพูดอย่างสนิทสนม: “เฉียวเฉียวคุณอย่าเป็นผม ผม มีเรื่องอยากจะคุยกับคุณนะ

สีหน้าของเงินเฉียวดูไม่ดี และสะบัดมือของเขาออกไป: “ฉัน

ไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ

“แต่ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ เฉียวเฉียว คุณให้โอกาสผมสัก ครั้งเถอะนะ พวกเราไปคุยกันที่ร้านกาแฟใกล้ ๆ ที่นี่กันเถอะ”

ได้ยินดังนั้น เสิ่นเฉียวหยุดก้าว ไปร้านกาแฟแถวนี้?

เธอยิ้มขึ้น: “ฉันเลี้ยงเหรอ?”

ทันใดนั้นสีหน้าของหลินเจียงก็มีสีสันขึ้น: “นะ แน่นอนว่า

ไม่ใช่สิ ผมเลี้ยงเอง
“ไม่ต้อง” พูดแล้วเสิ่นเฉียวก็ยิ้มเยาะและก้าวถอยหลังเล็ก น้อย: “หลินเจียง ฉันขอให้คุณเข้าใจไว้อย่างนะ ฉันหย่ากับ คุณแล้ว พวกเราไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันแล้ว คุณอย่ามายุ่ง กับฉันอีก”

พูดจบ เสิ่นเฉียวก็หันหลังแล้วเดินไป เดิมทีเสิ่นเฉียวคิดว่า เธอพูดได้แจ่มแจ้งแล้ว แต่เธอกลับประเมินความไร้ยางอาย ของหลินเจียงไว้ต่ำไป คิดไม่ถึงว่าเขาจะเดินตามเธอมา: “ใคร บอกว่าเราไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันแล้ว เมื่อกี้คุณไปตรวจ อะไรที่โรงพยาบาล

เมื่อเสิ่นเฉียวได้ยิน เธอเกือบจะล้มหน้าคว่ำ

หรือว่าหลินเจียงจะรู้แล้ว?

“คุณจะรู้ไปทำไมว่าฉันมาตรวจอะไร? หลินเจียง เรื่องของฉัน คุณไม่ต้องมายุ่ง คุณเลิกยุ่งกับฉันสักที!”

เธอเร่งฝีเท้า หวังให้ออกไปจากตรงนี้ให้เร็วขึ้น

หลินเจียงตามเธอไป หลินเจียงตัวแขนเธออย่างแรงและ ตะโกนขึ้น: “เสิ่นเฉียวนี่เธอยังกล้าตอแหลอีกเหรอ เธอท้อง ใช่รึเปล่า? เด็กในท้องเธอนั่นลูกใคร?”
สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ “กูไม่ได้แตะตัวมึงเลย ใช่ไหม? แล้วมึงท้องได้ยังไง? เส้นเฉียวนี่มึงแม่งสวมเขาให้ก ใช่ไหม?”

เงินเฉียว: “.…….

นอกจากนี้ยังมีผู้คนบางคนที่มองพวกเขาด้วยสายตาแปลก ๆ แต่หลินเจียงไม่รู้สึกละอายเลย ในทางกลับกันเขายิ่งพูดถึง เรื่องนี้ก็ยิ่งอาละวาดมากกว่าเดิม

“คิดไม่ถึงเลย ว่าเธอที่วางท่าทางไว้ว่าเป็นผู้หญิงที่แสนดี แบบนี้ คิดไม่ถึงว่าเธอจะทำแบบนี้กับฉัน เป็นผู้ชายที่ฉันเจอ คราวที่แล้วใช่ไหม? เธอได้กับมันตั้งแต่เมื่อไหร่?