บทที่141 ต้องการฉันรึเปล่า

บทที่141 ต้องการฉันรึเปล่า

มีเวลาเหลือไม่ถึงห้าเดือนแล้ว?

ในตอนแรกเย่ไม่เซินยังไม่เข้าใจว่าเธอกำลังหมายถึงอะไร แต่ทันใดนั้นเขาก็คิดขึ้นได้ เธอหมายถึงข้อตกลงระหว่างพวก เขาสองคน

ทันใดนั้นเย่ไม่เป็นก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟและพูดขึ้นด้วยความ โกรธ: “จนป่านนี้เธอยังจำเรื่องข้อตกลงเรื่องนี้อยู่อีกเหรอ?”

เสิ่นเฉียวหันหลังให้เขา เมื่อได้ยินคำพูดนี้มันทำให้ไหล่ของ เธอถึงกับหดลงอย่างชัดเจน เพียงชั่วอึดใจเธอจึงได้พยักหน้า

หง็ก ๆ

เธอจะทำลืมเรื่องข้อตกลงนี้ได้อย่างไร?

ข้อตกลงนี้เป็นเหมือนกับการวาดเส้นขั้นกลางระหว่างเธอกับ เย่ไม่เซินที่ไม่สามารถจะก้าวข้ามผ่านมันไปได้ เพียงแค่มีข้อ ตกลงนี้อยู่ เธอก็จะสามารถควบคุมจิตใจของตัวเอง ไม่ให้มัน ไม่ก่อหวอดแบบนี้ต่อไป
“ดังนั้น เธอก็เลยงี่เง่ากับฉันเพราะเรื่องนี้งั้นเหรอ?” เย่ไม่เชิ นพูดเหมือนคิดเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้ ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

…ไม่ใช่” คำพูดของเงินเฉียวตัดขาดลำแสงในใจของเย่ไม่

เซิน

ดวงตาที่สว่างไสวก่อนหน้าได้อับแสงลง เหมือนเหล่า ดวงดาวที่ถูกปกคลุมไปด้วยกลุ่มเมฆดำ รอบด้านปกคลุมไป ด้วยความมืดมิด

เสิ่นเฉียวรู้สึกได้ถึงลมหายใจของคนข้างหลังที่เปลี่ยนเป็น เย็นเยียบ ความอบอุ่นรอบด้านก็ลดต่ำลง เธอทางด้านนี้ที่ เตรียมผ้าห่มไว้แล้ว ก็ล้มตัวลงนอน

ทั้งสองคนที่อยู่ในห้องต่างไม่พูดจา

คืนนี้เสิ่นเฉียวก็ต้องทนทุกข์จากการนอนไม่หลับอีกแล้ว อาจ จะเป็นเพราะกลิ่นของผ้าห่มใหม่ ทำให้เธอนอนหลับไม่สนิท ในตอนกลางคืน จนถึงเวลารุ่งสางเธอจึงได้หลับสนิท

ในฝัน เหมือนกับมีหมาป่าดุร้ายที่จ้องมองเธออยู่ เสิ่นเฉียว ถูกจ้องหลังจนหนาวสั่น สั่นสะท้านไปทั้งตัว เหตุใดจึงมีหมาป่า

มาจ้องเธอได้นะ?
เธอคิดจะถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว แต่สุดท้ายก็พบว่าข้างหลัง เธอนั้นเป็นหุบเหวลึกไม่สิ้นสุด เธอก้าวไปข้างหลังพบกับความ ว่างเปล่าแล้วตกลงไป

เส้นเฉียวตกใจตื่น เหงื่อท่วมไปทั้งตัว

ในตอนที่เธอลืมตานั้น รู้สึกว่าบรรยากาศโดยรอบนั้นไม่ปกติ เธอกลอกตาไปมาและพบว่าดวงตาลึกลับและเยือกเย็นคู่ หนึ่งราวกับหมาป่า คนคนนั้นจ้องมองเธอด้วยแววตาดุร้ายจน เส้นเลือดแดงโปนจนลูกตาแทบถลน เหมือนหลุดออกมาจาก ในฝัน

แต่เจ้าของดวงตาคู่นั้นคือ——

เย่โม่เซิน!

ทันใดนั้นเสิ่นเฉียวก็จับผ้าห่มแน่นแล้วลุกขึ้นนั่ง เสิ่นเฉียวที่ เดิมทีง่วงจนแทบจะไม่ไหวเมื่อเห็นหน้าเต่ไม่เป็นแบบนั้นก็ หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง

คุณคงไม่เข้าใจ สภาพเขาตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับหมาป่าดุร้าย สามารถตะครุบและฉีกร่างคุณเป็นชิ้น ๆ ได้ทุกเมื่อ

“คุณ คุณทำอะไรน่ะ?”
ทำไมไม่นอนดี ๆ มาจ้องหน้าเธออยู่ทำไมกัน?

เย่ไม่เซ็นจ้องเธอด้วยดวงตาแดงก่ำ “ยายผู้หญิงหลายตัว เธอกล้าสวมเขาให้ฉันงั้นเหรอ?

“คุณพูดอะไรอยู่น่ะ?” เส้นเฉียวที่เพิ่งตื่นแล้วถูกเขาทำให้เสีย ขวัญเช่นนี้ ใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ

รูปถ่ายจำนวนหนึ่งโยนลงตรงหน้าเส้นเฉียว ในตอนแรกเงิน เฉียวไม่รู้ว่ามันคืออะไร เธอจึงพลิกรูปขึ้นมาดูอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็หยิบมันขึ้นมา

หลังจากดูรูปถ่ายพวกนั้นชัด ๆ แล้ว เส้นเฉียวก็เบิกตาโพลง มองดูคนในนั้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ

นั่นมันเธอกับเหลินหานที่ไปทานสุกี้กันไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงโดนคนถ่ายเอาไว้ล่ะ?

มิน่าล่ะ เมื่อวานนี้ตอนบ่ายเธอรู้สึกเหมือนมีคนสะกดรอยตาม ที่แท้เธอก็ไม่ได้รู้สึกไปเอง
ใครเป็นคนเอารูปพวกนี้ให้คุณ?” เส้นเฉียวเงยหน้าตามเขา ด้วยท่าทีกังวล

ไม่เซินมีรอยยิ้มที่ชั่วร้าย “ร้อนตัวเหรอ?”

เส้นเฉียวสะบัดผ้าห่มแล้วลุกขึ้น “ไม่ใช่อย่างนั้น คุณอย่าเชื่อ รูปถ่ายพวก ง่าย ๆ ฉัน…

“ຮູມີຄ່າຍເປັນພວວນລວນ?“ ເຢໂນເປັນຕົ້ນເພາະ “ລ?”

ไม่ได้เป็นของปลอมค่ะ แต่มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด แค่ฉันแค่ ไปกินข้าวกับพี่ใหญ่เท่านั้น ฉันไม่เคยคิดสวมเขาให้คุณ

เธอเดินมาที่หน้าเยโม่เขินและพยายามอธิบาย แต่ไม่เป็น ยาเมื่อใหญ่และลากเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ฝ่ามือใหญ่ที่ร้อน เป็นเจ้าของเธอไว้แน่นและบีบคางของเธอด้วยอีกมือ

ครั้งนี้กินข้าว แล้วครั้งหน้าล่ะ? ขึ้นเคียงกับเขาเหรอ แล้ว ตาของเขาคุกคามอย่างหนัก ความโกรธในตัวของเขาแทบจะ บาดเผาเส้นเฉียวให้กับดินไป

“แม่ไม่เป็น คุณปล่อยฉันนะ คุณเลิกพูดดูถูกจับได้แล้ว ฉันกับ พี่ใหญ่เราไม่มีอะไรกัน แค่กินข้าวด้วยกันก็เท่านั้น
“ใช่เหรอ?” เย่โม่เซินยิ้มเยาะ มือที่ยึดคางเธอไว้เพิ่มแรง หนักขึ้น ผู้หญิงอย่างเธอยังกล้าทำท่าทางใสซื่อบริสุทธิ์อยู่เห รอ? ถ้าหากว่าฉันไม่สั่งสอนเธอละก็ เธอคงจะไม่รู้ว่าควรจะ วางตัวยังไงสินะ

“คุณทำฉันเจ็บแล้ว ปล่อย…

ทันทีที่เธอพูดคำถัดมา ริมฝีปากก็ถูกเย่ไม่เป็นประกบอย่าง

รุนแรง

เขาจูบเธออีกแล้ว!

เสิ่นเฉียวเบิกตาโพลง เธอบิดตัวพยายามขัดขืนเขา

แคว่ก

ทันใดนั้นชุดนอนของเสิ่นเฉียวถึงจุดจบ

เธออยากจะร้องออกมา แต่เสียงทั้งหมดที่เธอทำนั้นถูกกลืน

ไปโดยเย่โม่เซิน

เสิ่นเฉียวอยากจะผลักเขาออกไป แต่เขากลับบีบเอวของเธอ

ด้วยความแรงและแต่ละนิ้วของเขาจับเธอไว้แน่น
เย่โม่เซินที่เป็นแบบนี้ทำให้เสิ่นเฉียวรู้สึกกลัว เหมือนกับ

ปีศาจ

เขาจับศีรษะของเธอไว้และพูดด้วยเสียงหอบพร่า: “พูดสิ เธอกับเขาทําอะไรกัน?

ท่าทคุกคามของเขาทำให้เงินเฉียวหัวปั่น จิตใจปั่นป่วน เมื่อ เธอได้ยินคำถามด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าของเขา ชั่วครู่ เธอ ก็ได้สติ เธอกัดริมฝีปากล่างแน่นมองหน้าเย่ไม่เซินและไม่พูด

อะไร

เขายิ้มอย่างเย็นชา: “พูดสิ

เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากแน่น นัยน์ตาแดงก่ำ: “ไม่ได้ทำอะไร เลย! คุณไม่เชื่อก็ไม่ต้องมาถามฉัน!”

“โอเค” น้ำเสียงของเย่ไม่เป็นทุ้มต่ำลงมาก: “ไม่พูดก็ได้ ถ้า งั้นอย่ามาโทษฉันก็แล้วกัน”

เสิ่นเฉียว: “.……”

เมื่อเธอตระหนักถึงความหมายของมันขึ้นมาได้ ก็ทำให้เธอ

รู้สึกปวดใจเย่โม่เชินบรรลุวัตถุประสงค์แล้ว เขยิบเข้าไปใกล้แล้วกระซิบ ที่ข้างหูเธออย่างเย็นชา “พูดไม่พูด?”

คำพูดของเขาทำให้เสิ่นเฉียวหน้าแดงได้สำเร็จ แม้กระทั่ง ติ่งหูเธอยังกลายเป็นสีแดงระเรื่อไปด้วย เย่โม่เซินรู้สึกว่ามัน น่ารัก เขาจึงงับไปคำหนึ่ง

“อา… เย่ไม่เซิน คะ…..คุณปล่อยฉันเร็วส

“ปล่อย เธอแน่ใจ?” เข้าใช้ท่าเก้าตื้นลึกหนึ่ง (เทคนิคการร่วม รักของจีนโบราณ) ทำให้นิ้วเท้าของเสิ่นเฉียวต้องหงิกเกร็ง