บทที่137 น้ำลายสามารถหยุดไม่ให้เลือดไหลได้

บทที่137 นํ้าลายสามารถหยุดไม่ให้เลือดไหลได้

เย่หลิ่นหานเห็นว่าเธอถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แววตาก็สลดลง เล็กน้อย “ผมเป็นสัตว์ประหลาดเหรอ?”

“คะ?” เสิ่นเฉียวไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด เงยหน้ามองเขา อย่างไม่เข้าใจ

เย่หลิ่นหานยิ้มเจื่อนๆ “ถ้าเกิดผมไม่ใช่สัตว์ประหลาด ทำไม คุณถึงกลัวผมขนาดนั้น?

.……..ขอโทษนะคะพี่ใหญ่”

เธอไม่ได้กลัวเขา แต่เธอกลัวว่าเย่ไม่เซินจะเข้ามาเห็นแล้ว จะมาหาเรื่องอีก ผู้ชายคนนั้น….ถึงจะบอกว่าไม่ชอบเธอ

แต่ว่าความต้องการของเขามันรุนแรงจริงๆ

เพราะว่าตอนนี้เธอยังมีป้าย คุณนายน้อยสองแขวนเอาไว้อยู่

“ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่โกรธเธอ” เย่หลิ่นหานยิ้มให้เธออย่าง อ่อนโยน เขาพูดขึ้นเสียงเบา “ตรงนี้ปล่อยให้ฉันจัดการเถอะ เธอขึ้นไปก่อน

ได้ยินแบบนั้น สีหน้าของเงินเฉียวก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย “จะ เป็นแบบนั้นได้ยังไงกันคะ ปล่อยให้ฉันทำก็ได้ค่ะ พี่ใหญ่ไป ทํางานต่อเถอะค่ะ”

คิดถึงเรื่องที่เขาเคยช่วยเธอที่โรงอาหารครั้งก่อน เส้นเฉียว ยังไม่เคยได้พูดขอบคุณกับเขาสักครั้งเลย ช่วงนี้พอเจอเขา ก็เอาแต่หลบหน้า ในใจของเสิ่นเฉียวเองก็รู้สึกแย่ ดังนั้นเธอ เลยกดเสียงต่ำแล้วพูดขึ้น “ใช่แล้วค่ะพี่ใหญ่ เรื่องที่โรงอาหาร ครั้งก่อน ขอบคุณนะคะ

“เรื่องนี้ไม่ต้องไปสนใจหรอก หลังจากนั้นโม่เซินไปรับเธอ แล้วใช่ไหม?” พอพูดถึงตรงนี้ เย่หลิ่นหานก็ยิ้มขึ้นเบาๆ “ไม่เชิ นก็แคร์เธอเหมือนกันนะ น้องสะใภ้

พอพูดถึงเย่โม่เซิน เสิ่นเฉียวถึงได้รู้ตัวว่าเขาไม่อยู่ในห้อง

ประชุมแล้ว

คงเป็นเพราะตอนนี้ เขาคงไม่อยากจะเห็นหน้าเธอเท่าไหร่ละ

มั้ง

เสิ่นเฉียวก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา เธอยิ้มเยาะตัวเองในใจ “อึม คง

อย่างนั้นมั้งคะ”
เย่หล่นหานว่าเธอดูเศร้าลง ก็พูดขึ้นด้วยความเป็นห่วงเป็น อะไรไป? ทำไมโม่เขินถึงทำกับเธอแบบนี้? พวกเธอทะเลาะ กันเหรอ?”

“ไม่ใช่ค่ะ ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดีเหมือนกัน มันค่อนข้างจะรับ ช้อน

เย่หลิ่นหานว่าเธอคิดมากจน ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด สภาพแบบ นี้ของเธอ ภายในสายตาของเขามันช่างดูน่ารักมากๆ อดไม่ ได้ที่จะยื่นมือออกไปลูบหัวของเธอ “ไม่ต้องคิดมากแล้ว เป็นผู้ หญิงก็ต้องสดใสหน่อย ต้องยิ้มเยอะๆถึงจะดี

ท่าทางน่ารักแบบนี้ทำให้เส้นเฉียวชะงักไปชั่วครู่ถึงจะขยับตัว แล้วเธอก็ถอยหลังไปสองก้าว “ขอบคุณค่ะพี่ใหญ่ ฉันรู้แล้ว

“เดี๋ยวเลิกงานแล้วพอมีเวลาไหม? ได้ยินว่าของหวานทำให้ อารมณ์ดีขึ้นได้นะ เค้กครั้งก่อน…..

พูดถึงของหวาน เสิ่นเฉียวก็หน้าเสีย “พี่ใหญ่คะ คือว่า ฉันไม่อยากโกหกพี่ เลยคิดว่าพูดความจริงกับพี่ดีกว่า

“หึม?”
“จริงๆแล้วฉันไม่ทานของหวานค่ะ เค้กครั้งก่อน…ฉันให้เพื่อน

ของฉันไปค่ะ พี่ใหญ่ พี่ไม่โกรธใช่ไหมคะ?”

เสิ่นเฉียวคิดว่าพูดให้ชัดเจนไปเลยคงจะดีกว่า เกิดวันไหนอ ยู่ๆเขาถึงจะซื้อเค้กมาให้เธออีก หรืออยู่ๆก็จะพาเธอไปกิน ของหวาน จะได้ไม่ต้องทำลายน้ำใจของเขา

เย่หลิ่นหานราวกับคิดไม่ถึงว่าเธอจะซื่อสัตย์ขนาดนี้ ตอน แรกก็ถึงกับนิ่งอึ้งไป แต่วิถัดไปเขาก็ยิ้มให้กับเธอ แล้วก็ยื่นมา

ลูบหัวเธออีกครั้ง “น้องสะใภ้ ฉันดีใจมาก”

เธอยอมบอกความคิดจริงๆให้ฉันฟัง นี่ทำให้ฉันดีใจมาก

มือของเย่หลิ่มหานยังคงวางอยู่บนหัวของเธอ เสียงของเขา มันอ่อนโยนราวกับลม “ไม่เป็นไร เธอไม่ชอบกินของหวาน

อย่างนั้นเธอชอบกินรสชาติอะไร?”

เงินเฉียวมองเขา แล้วค่อยคิดอย่างจริงจัง “รสเผ็ด? ไม่ใช่ส พี่ใหญ่ ฉันต้องรีบไปทำงานแล้วค่ะ”

พูดจบ เงินเฉียวก็รีบไปยกแก้วกาแฟแล้วออกไปจากห้อง

ประชุม
แต่ตอนที่เธอเปิดประตูออกไปก็ชนเข้ากับเย่ไม่เป็นที่อยู่ด้าน นอกประตูพอดี เส้นเฉียวตกใจจนถอยหลังมาสองก้าว ใน วินาทีนั้นเองพวกก็ล้มแล้วร่วงลงไปบนพื้น เพราะว่าในมือเธอ ถืออยู่เป็นจำนวนมาก เพราะฉะนั้นเสียงของมันก็เลยดังมาก

แต่ว่าในตอนนี้คนก็ออกไปแทบจะหมดแล้ว คนที่ได้ยินเสียง หันกลับมามอง เห็นว่าเป็นเส้นเฉียวที่ทำแก้วตกก็เป็นแล้วก็ เดินจากไปในทันที

กลับเป็นเย่หลิ่นหานที่อยู่ในห้องประชุมที่ได้ยินเสียงของตก ก็เลยรีบออกมาดู “น้องสะใภ้? ไม่เป็นไรใช้ไหม?”

เย่หลิ่นหานรีบเดินไปดึงตัวเส้นเฉียวออกมาจากบริเวณนั้น บนพื้นมีแต่เศษแก้ว “ระวังนะ อย่าให้บาดเท้าได้

เย่โม่เซินเห็นภาพตรงหน้า ริมฝีปากก็เหยียดยิ้มเย็นขึ้น

“พี่ใหญ่ดูแลน้องสะใภ้ดีจังนะครับ

ได้ยิน เย่หลิ่นหานก็เงยหน้ามองเขา สายตาของเขามันเต็ม ไปด้วยความเอือมระอา “ไม่เป็น นายปล่อยให้น้องสะใภ้ทำ

เรื่องพวกนี้คนเดียวได้ยังไง?
“ตระกูลเย่ไม่เลี้ยงคนขี้เกียจ เธอทำอะไรได้บ้าง?” เย่โม่เชิ นพูดเย้ยเสียงเย็น

เย่หลิ่นหานคิ้วกระตุก “เท่าที่ฉันรู้ เธอเป็นคนติดต่อกับบริษัท ตระกูลหาน แถมเอกสารในการประชุมครั้งนี้ก็เป็นเธอที่เป็นคน เตรียมเอาไว้ ที่นายพูดว่าเธอทำอะไรไม่ได้ ดูเหมือนว่าจะ ไม่ถูกต้อง น้องสะใภ้เป็นผู้ช่วยที่ดี โม่เซินเสียอีกที่เอาคนที่มี ฝีมือมาทํางานเล็กๆ”

“อ๋อ ดูเหมือนว่าพี่ใหญ่จะรู้ความสามารถของเธอดีกว่าผมที่ เป็นสามีอีกนะ?”

“ไม่เซิน ทำไมนายต้องพูดจาไม่น่าฟังแบบนี้ด้วย? พี่เป็นคน

แบบไหน ยังไม่รู้อีกเหรอ?”

แววตาเกรี้ยวกราดของเปโม่เซ็นชัดเจนขึ้น แบบไหน ผมเองก็ไม่ค่อยจะรู้แน่เสียด้วย

“พี่ใหญ่เป็นคน

ตั้งแต่คืนนั้นที่เขาเปิดอกพูดเรื่องจริงกับเขา เย่ไม่เป็นก็ เปลี่ยนเป็นน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ที่กำลังพูดกับเย่หลิ่นหานก็ แทรกคำดูถูกไว้มากมาย เสิ่นเฉียวคิดแล้วคิดอีก ก็แกะมือของ เย่หลิ่มหานออก

เธอไม่ควรจะหาเรื่องเดือดร้อนให้เย่หลิ่นหานอีก
ที่เป็ไม่เป็นไม่เกรงใจเขาในตอนนี้ เป็นเพราะว่าเหลื่นหาน เข้ามายุ่งเกี่ยวกับเธอ

“พี่ใหญ่ ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆค่ะ พี่ไปทำงานเถอะค่ะ เดี๋ยว ตรงนี้ฉันเก็บกวาดก็เรียบร้อยแล้ว

“น้องสะใภ้..

“ขอร้องนะคะพี่ใหญ่!” เส้นเฉียวใช้เสียงที่หนักแน่นขึ้นกว่า เดิม เย่หลินหานที่กำลังจะก้าวเดินมาด้านหน้าก็หยุดเอาไว้แค่ นั้น เขามองมาทางเสิ่นเฉียวอย่างเหนื่อยอ่อน แล้วก็หันไป มองทางเย่ไม่เซิน สุดท้ายก็ทําได้แค่ถอนหายใจอย่างเหนื่อย หน่าย

“เอาอย่างนั้นก็ได้ อย่างนั้นฉันไปก่อน ไม่เซิน น้อง สะใภ้ พวกเธอมีอะไรก็พูดกันดีๆ

หลังจากที่เย่หลิ่นหานไปแล้ว เสิ่นเฉียวก็เหมือนกับเบาใจลง ไป เธอย่อตัวลงเก็บเศษแก้ว หยิบพวกมันขึ้นแล้ววางไว้บน

ถาดทีละชิ้นๆ

ภาพตรงหน้าทำให้เย่โม่เซินหรี่ตามองด้วยความหงุดหงิด ใจเขามันหงุดหงิดมากๆ ตอนกำลังจะด่าว่าเธอไม่รู้จักไม้กวาด

หรืออย่างไร มือของเสิ่นเฉียวก็โดนแก้วทิ่มเข้า
สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป แต่ว่ากลับไม่ส่งเสียงร้องออกมา เพ ราะว่าเยโม่เซินยังคงคอย เธอจัดการสะบัดมือที่มีเลือดไปนา แล้วก็เก็บเศษแก้วต่อ

อนั้นทำตัวน่าสงสาร จะได้ไม่ต้องหาเรื่องให้เป็ไม่เชินว่าเธอนั้นทำตัว เธอไม่ต้องการค่าดูถูกเหยียดหยามของเขาอีกแล้ว

คิดไม่ถึงว่าเย่ไม่เขินจะไกรถเข็นมาตรงหน้าเธอ แล้วเขาก็ กระชากแขนเธอขึ้นโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว เส้นเฉียวร้อง ออกมาด้วยความตกใจ ข้อมือของเธอโดนเขาก็บเอาไว้แน่น

มือเธอเลือดออกแล้ว ไม่เห็นหรือไม่? เช่โม่เป็นการขึ้น อย่างโมโห

“เห็น เห็นแล้วค่ะ…” เสนเฉียวตอบตะกุกตะกัก อยากจะ มือตัวเองกลับมา “แต่ว่านั่นก็ไม่ใช่เรื่องของคุณ จะ

“ไม่ใช่เรื่องของฉัน?” สายตาของเย่ไม่เป็นคนกว่าหมาป่า เขาเอานิ้วที่โดนเศษแก้วของเธอมาดูดเลือด อยู่ๆเส้นเดียว ก็หน้าแดง รีบดึงมือตัวเองกลับมาในทันที เฮโม่เป็นคุณ ทําอะไร? รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

ลิ้นของคนชั่วมันนุ่มนวล เขาดูดเลือดที่อยู่บนนิ้วเธอออกไปจนหมด

ผ่านไปพักใหญ่เยไม่เป็นถึงได้ปล่อยเธอ เขากระตุกยิ้มร้าย

ลายสามารถทำให้เลือดหยุดไหลได้ เธอควรจะขอบคุณ