บทที่136 ทนไม่ไหวอีกแล้ว

บทที่136 ทนไม่ไหวอีกแล้ว

เงินเฉียวเดินตามเย่โม่เซินเข้าไปในห้องประชุมด้วยความ น้อยใจ

เย่หลิ่นหานก็อยู่ในนั้นด้วย ตอนที่สายตาของเขามองเห็น เสิ่นเฉียว เขายังมอบรอยยิ้มอบอุ่นใจดีให้กับเธอ ต่อให้เสิ่น เฉียวอารมณ์ไม่ดี แต่ว่ารอยยิ้มของอีกฝ่ายมันอบอุ่นราวกับ เป็นลมในฤดูใบไม้ผลิอย่างนี้ ก็ยากที่จะทนทาน ความรู้สึก น้อยใจภายในใจเมื่อกี้ก็ลดลงไปเล็กน้อย ส่งยิ้มกลับไปให้เย่

หลิ่มหาน

การกระทำเล็กๆที่ส่งไปมาให้กันของคนทั้งคู่ ก็ถูกเย่โม่เซิน เห็นครบทุกฉากทุกตอนไปโดนปริยาย

เพราะอย่างนี้ บรรยากาศเยือกเย็นที่อยู่รอบๆตัวเขาก็แผ่

กระจายออกมามากกว่าเดิมอีก

หานชิงกับซูจิ่วมาถึงแล้ว เป็นเย่หลิ่นที่เป็นรองประธานไป รับพวกเขาด้วยตัวเอง เพราะฉะนั้นตอนที่เสิ่นเฉียวเจอเย่หลิ่ นหาน เธอก็สามารถเห็นหานชิงกับซูจิ่วที่นั่งข้างๆเขาไปด้วย
เหมือนกับเมื่อวาน หานซึ่งยังคงนั่งอยู่ตรงนี้เงียบๆเหมือน เดิม สายตาของเขาราวกับว่ามองไม่เห็นใครเลย

เขาก้มอ่านเอกสารที่วางอยู่ด้านหน้า จนถึงตอนที่เสิ่นเฉียว มองมา เขาก็ราวกับรับรู้ได้ เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเงินเฉียวครู่ หนึ่ง แล้วก้มหัวให้เงินเฉียวเบาๆ

เสิ่นเฉียวเองก็หันไปก้มหัวให้เขาเช่นกัน แล้วก็แบบเดียวกัน

กับซูจิ๋ว

ในเวลานี้ไอความเย็นที่แผ่มาจากเย่โม่เซินยังเจือความ

ร้ายกาจออกมาด้วย

เหอะ เป็นผู้หญิงที่มีแต่คนให้ความสนใจจริงๆ

ไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็มีแต่คนทักทายเธอ ในใจของเธอคงจะ

รู้สึกดีมากแน่ๆ

พอนั่งลงกับที่ นิ้วเรียวยาวของเย่โม่เซินก็เคาะลงบนโต๊ะ

“กาแฟ”

เสิ่นเฉียวพยักหน้า “ฉันจะไปเตรียมค่ะ”
พูดจบ เธอก็ก้าวเดินออกไปด้านนอก กาแฟของทุกคนใน ห้องประชุมมีเธอเป็นคนเตรียมทั้งหมด แถมยังไม่มีใครมา ช่วยเธอเลยสักคน เสิ่นเฉียวเองก็ถือว่าเหนื่อยใช่ย่อย

ตอนที่เธอถือถาดกาแฟขนาดใหญ่เดินเข้าไปในห้องประชุม การประชุมก็ได้เริ่มขึ้นแล้ว ภายในห้องประชุมกำลังมีคนนำ เสนองานอยู่ เสิ่นเฉียวไม่สามารถทำเสียงดังได้ เธอวางแก้ว กาแฟเอาไว้หน้าท่านประธาน ผู้ร่วมถือหุ้น และก็ผู้จัดการ แต่ละคนอย่างเบามือ

เย่หลิ่นหานเห็นว่าเธอคงเหนื่อยไม่น้อย ตอนที่เธอกำลังมาก เลยช่วยเธอเข็น เสิ่นเฉียวรู้สึกซาบซึ้งจนต้องเงยหน้ามองเขา แล้วก็เดินไปวางกาแฟไว้ตรงหน้าของหาน ง

หานชิงมองมือขาวเนียนและนิ้วเรียวยาวของมือทั้งสองข้าง

แต่ละนิ้วราวกับหยกมิปาน

ในความทรงจําของเขา ตอนที่เขายังเด็กมากๆ มือของแม่ ของเขาก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน ช่วยพลิกหนังสือให้เขาทีละ หน้าๆ ช่วยเล่าเรื่องต่างๆให้เขาฟังอย่างไม่เบื่อหน่ายและไม่

รำคาญ

สุดท้ายยังใช้มือทั้งสองข้างช่วยนวดหัวให้เขา น้ำเสียงอ่อน

หวาน
“หานขิง ถ้าเกิดมีโอกาสที่หาน้องจนเจอ จะต้องดูแลเธอให้

ดีๆนะ”

หลังจากที่แม่ตายไป หานซึ่งสามารถบอกได้ว่าเขาใช้เรื่อง เป็นจุดมุ่งหมายของชีวิตและความพยายาม

เมื่อสองปีที่แล้ว ในที่สุดเขาก็หาน้องสาวที่ได้ยินว่า พลัดพรากจากกันตั้งแต่เด็กจนเจอ แต่ว่า……ภายในใจของเขา กลับรู้สึกโหวงๆ เขามักจะรู้สึกว่าตัวเองยังไม่ได้ทำตามคำขอ ขอแม่ให้สําเร็จ

ทุกวันนี้การปรากฏตัวของเสิ่นเฉียวทำให้ความรู้สึกขาดหาย

ในใจของเขามันเพิ่มมากขึ้น

เพราะว่าเงินเฉียวมักจะทำตัวเหมือนกับคนในความทรงจำทั้ง อย่างตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจ มันทำให้เขาเข้าใจผิด

เขาพยายามหาน้องสาวคนนั้นของเขามาตลอด

ดูไปแล้ว หลังจากการประชุมในครั้งนี้จบลง คงต้องให้ซูจิ๋ว ลองไปค้นประวัติของเสิ่นเฉียวดูเสียหน่อย

ซูจิ๋วมองเสิ่นเฉียวด้วยความประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าแค่เธอ คนเดียวต้องทำงานเยอะขนาดนี้ แล้วลองมองไปที่เย่โม่เชินที่นั่งนิ่ง ไม่แม้แต่จะวอกแวกอยู่ตรงตำแหน่งประธาน ส่วนก ถึงภาพที่ร้านอาหารเมื่อวาน

ในใจก็คิด ผู้ชายคนนี้นี่ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไร้หัวใจจริงๆ

ตอนที่เสิ่นเฉียวยกกาแฟเข้ามาอีกรอบ เย่หลิ่นทานก็ทนมอง ต่อไปไม่ได้ ตอนที่เขากำลังจะลุกขึ้น หานซิงก็ส่งสายตามายัง

ตัวเอง

ซูจิ๋วทำงานกับหานชิงมาหลายปี ก็เข้าใจได้ในทันที เขา รีบชิงลุกตัดหน้าเย่หลิ่มหานไปช่วยเส้นเขียวยกกาแฟ พูดขึ้น เสียงเบา “ให้ฉันช่วยนะคะ

เส้นเฉียวนิ่ง “ขะ ขอบคุณค่ะ

หลังจากนั้นซูจิ๋วกับเสิ่นเฉียวก็ช่วยกันยกกาแฟไปเสิร์ฟไว้ ด้านหน้าทุกคน ตอนที่อยู่ตรงหน้าของเปโม่เป็น อยู่ๆเขาก็ หัวเราะแกนๆขึ้นมา “เลขาของประธานหานมีน้ำใจจังเลยนะ ครับ”

เสียงที่พูดแทรกขึ้นมา สามารถขัดจังหวะการประชุมลงได้ใน

ทันที
หลายๆคนมีสีหน้าตกใจ ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

สายตาเย็นชาของทานชิงหยุดมองอยู่ที่เขา เสียงแข็งเอ่ยขึ้น “คนของบริษัทคุณไม่พอ? อย่างนี้ทำให้ผมสงสัยว่าต่อไปถ้า เราร่วมงานกัน บริษัทของคุณจะสามารถตามทันบริษัทตระกูล หานของเราได้หรือเปล่า?

เย่โม่เขินส่งเสียงที่ในลำคอ “ในฐานะบริษัทอันดับหนึ่งใน เมืองเป่ย พวกเราเน้นที่คุณภาพ ไม่ใช่ที่ปริมาณ

เสิ่นเฉียวที่ยืนอยู่ด้านข้างได้ยิน ก็ถึงกับเลิกคิ้ว

เอาอีกแล้ว เย่โม่เซินนี่ไม่ยอมปล่อยผ่านอีกแล้ว ชัดเจนอยู่ แล้วว่ากำลังจะมีโปรเจกต์ร่วมกับบริษัทตระกูลหาน สุดท้าย ก็ยังโต้กลับไปอีก ไม่รู้จักอดทนบ้างหรือยังไง?

เสิ่นเฉียวก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร ทั้งๆที่ตัวเองโดน เย่โม่เซินทำให้อับอายขนาดนี้ แต่เธอก็ยังคิดแทนตระกูลเยอี

ก

หรือเป็นเพราะว่าตัวอยู่ที่ไหน ก็อยู่กับฝั่งนั้นอย่างนี้เหรอ?

ไม่ว่าทุกคนจะหัวช้าแค่ไหน แต่ว่าก็พอจะมองออกว่าอะไร เป็นอะไร การประชุมในครั้งนี้เริ่มมาได้ครึ่งทางแล้ว จู่ๆก็เกิดเรื่องประหลาดแบบนี้ขึ้น

ประธานทานกับคุณชายจะทะเลาะกันหรือยังไง? เพราะ อะไร?

“ใช่เหรอ? ถ้าอย่างนั้นผมก็รอดูผลงานบริษัทของคุณแล้ว

การประชุมในครั้งนี้จบก่อนเวลากำหนด แต่ว่าเรื่องที่ทำให้ คนอื่นๆประหลาดใจก็คือ การคุยโปรเจกต์ตกลงกันได้สำเร็จ เย่ไม่เขินกับหานซึ่งไม่ได้เขม่นกันเพราะคำพูดสองประโยคนั้น ตอนที่เซ็นสัญญา ทั้งสองฝ่ายยังจับมือกันอีกด้วย

ตอนที่การประชุมจบลงแล้ว เสิ่นเฉียวได้ยินเสียงท่านผู้ อำนาจหลายคนพูดขึ้น

“ประธานทานกับคุณชายเย่ของเราถึงแม้ว่าจะอายุยังน้อยแต่ ก็น่านับถือนะ หลังจากที่ทะเลาะกันในที่ประชุมก็ยังสามารถ เซ็นสัญญาได้อย่างใจเย็นได้อีก ฉันนึกว่าการร่วมมือกันในครั้ง นี้จะล้มเหลวเสียแล้ว”

“ไม่น่าจะนะ ถึงประธานเปจะพิการ แต่ว่าสมองเขาน่ะเป็นเลิศ มาก โอกาสในการร่วมลงมือแบบไหนที่ควรจะคว้าเอาไว้ เขาก็ รู้หมด แล้วคุณลองดูท่าทางของหานชิง แค่ดูก็รู้แล้วว่าเขาเป็นคนที่ทํางานอย่างมีระเบียบแบบแผน โชคดีที่แยก

ออก”

ตอนที่ทานขงกับ วออกมา ซูจิ๋วทนไม่ไหวจนต้องพูดออก มา “ประธานทาน วันนี้คุณไม่ควรจะออกตัวแทนคุณหนูเส้นคน

นั้น”

ฟังจบ หานซิงก็คิ้วกระตุก

ซูจิ่วพูดต่อ “พวกเขาทั้งคู่น่าจะทะเลาะกันอยู่ ปกติประธาน หานเป็นคนใจเย็นไม่พูดเยอะ ทำไมวันนี้ถึงได้.

แต่ซูจิ๋วยังไม่ทันจะได้พูดจบ เขาก็ได้ยินหานชิงสั่งขึ้นมา เสียงเย็น “ซูจิ๋ว เธอช่วยไปตรวจสอบเส้นเฉียวคนนี้ให้หน่อย ขอทุกเรื่อง”

ซูจิ่วนิ่งไป

“ด่วนที่สุด” หานชิงพูดขึ้นอีกครั้ง

ซูจิ่วเพิ่งจะได้สติกลับมา “ค่ะ รับทราบค่ะ
ในใจของเธอสงสัยมาก เป็นครั้งแรกที่ทาน เท่าสนใจน หญิง อย่าบอกนะว่าสนใจเส้นเดียวกันนั้น เฉียวคนนั้นมีอะไรพิเศษกัน? ก็จริงอยู่ที่เธอหน้าตาดี ยอม ยังหุ่นดีอีกต่างหาก โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นที่มีความเป็นชาอยู่ หน่อยๆ ทำให้คนรู้สึกว่าเธอนั้นดูสูงส่ง

และถึงจะเป็นแบบนั้น ก็ไม่น่าจะทำให้ประชา ทานเสียอาการ

ได้นี่

ตกลงเพราะอะไรกันแน่?

เส้นเฉียวเห็นว่าทุกคนไปแล้ว เธอเองก็เตรียมตัวจะออกไป พร้อมๆกับทุกคน แต่เซียว กลับตามาพูดกับเธอ ผู้ช่วยเส้น คุณชายเยสั่งให้คุณกลับแก้วกาแฟทั้งหมดที่น

ฟังจบ เส้นเฉียวได้แต่ถอยหลังกลับมา แล้ว ที่วางเอาไว้บนโต๊ะอย่างเงียบๆ

เย่หลิ่นหานออกไปช้า เห็นว่าเธอกำลังเก็บของ เขาก็วาง

ปากกาแล้วเดินเข้ามาช่วย

“ทำไมไม่เขินถึงไม่สั่งให้คนมาช่วยเธออีกแรง

“เอ่อ……” เส้นเฉียวถอยหลังไปสองก้าว รองประธานเป
เธอจำคำพูดของเย่โม่เซินได้ ต้องรักษาระยะห่างกับเย่หลิ่

มหาน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ