บทที่133 คนแปลกหน้ายังดีกว่า

บทที่133 คนแปลกหน้ายังดีกว่า

หานเสโยวทำตาโต เธอไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง

บนเอกสารบอกว่าคนนั้นคือ เย่โม่เซิน

ดังนั้น ผู้ชายที่เธอกับเสิ่นเฉียวเที่ยวตามหากันให้วุ่นวาย คนนั้น ก็คือเย่โม่เซิน

ที่แท้พ่อของเด็กก็เธออยู่ๆข้างๆเธอ แต่เธอกลับไม่รู้อะไร เลย รวมถึงเย่โม่เซินด้วย

เป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกัน?

แปะๆ

อยู่ๆเสียงน้ำจากห้องน้ำก็หยุดลง หานเส่โยวรีบดึงสติตัว เองกลับมาในทันที พี่หานชิงอาบน้ำเสร็จแล้ว ถ้าเกิดเธอ อยู่ต่อไป ต้องถูกจับได้แน่ๆ
คิดได้ถึงตรงนี้ หานเส่โยวก็รีบเอาเอกสารใส่กลับเข้าไป ในซองเหมือนเดิม แต่น่าเสียดายที่เธอลุกลี้ลุกลน พอเธอ วางซองเอกสารกลับไปที่เดิมแล้วเตรียมกำลังจะรีบออกไป แขนเสื้อของเธอก็ไปกวาดพวกของบนโต๊ะให้ตกลงมา

ปัง!

โทรศัพท์ที่ตกลงบนพื้นเสียงดังชัดเจน หานเส่โยวตกใจ จนแทบจะเป็นบ้า สุดเลยก็เลยต้มรีบหันกลับมาก้มเก็บ โทรศัพท์ไว้ที่เดิม แล้วก็เตรียมตัวจะออกไปจากห้องอีก ครั้ง ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออกเสียก่อน

หานเส่โยวหยุดนิ่ง เธอรีบหันหลังกลับไปมองที่ห้องน้ำใน ทันที

หานชิงที่อาบน้ำเสร็จแล้ว บนเรือนร่างกำยำยังคงมี หยดน้ำเกาะอยู่ ผมสีดำขลับก็ลู่ดิดอยู่กับหน้าผากของเขา ดวงตาสีเข้มใบบนหน้าเย็นชาไร้อารมณ์นั่นกำลังจ้องมาที่ หานเส่โยว

เขาไม่พูดอะไร ปากเรียวบางทำแค่เม้มเอาไว้ ส่วนสายตา ก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่หานเส่โยว
ใจของหานเส่โยวเต้นแรง สายตาที่มองไปยังหานชิงมี ประกายของความกริ่งเกรง สามารถมองออกว่าท่าทาง ของเธอมันก็คือโจรที่ถูกจับได้

แต่ว่าแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆคงไม่ดีแน่ หานเส่โยวทำได้ แค่กัดริมฝีปาก เธอยื่นมือออกไปทักทายหานชิง “พี่ พี่

ใหญ่.

เสียงที่เอ่ยออกมา หานเส่โยวได้ยินเสียงตัวเองกำลังสั่น

หานชิงไม่ตอบ สายตาของเขาลดระดับลงมา มองมาที่มือ

ของเธอ

หานเส่โยวเริ่มกังวล แล้วรีบดึงมือกลับมาไว้ด้านหลังของ ตัวเอง แต่เธอก็คิดได้ว่าถ้าทำแบบนี้มันไม่ถูกต้อง เธอรีบ เอาโทรศัพท์ออกมา

“ขอโทษนคะพี่ชาย เมื่อกี้ฉันโดนเข้ากับโทรศัพท์ของพี่ โดยไม่ได้ตั้งใจ มันก็เลยตกลงมาบนพื้น ไม่รู้ว่าจะเสียหรือ เปล่า….” หานเส่โยวพยายามกดอารมณ์ที่มันกำลังตีกัน วุ่นวายเหมือนคลื่นที่ซัดสาดในใจของเธอ แล้วพูดขึ้นเสียง เบา
หานชิงยกผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดผมด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ขา เรียวยาวกำลังก้าวมาทางเธอ บรรยากาศเคร่งขรึมที่อยู่บน ตัวเขาก็ค่อยๆกดดันหานเส่โยวเช่นกัน

ได้ยินแค่เสียงเรียบเย็นของเขาเอ่ยขึ้น “ไม่ใช่ว่าฉันเคย พูดไปแล้วหรือไง? ถ้าฉันยังไม่อนุญาต ก็ห้ามเข้าออกห้อง

ฉันโดยพลการ”

ฟังจบ สีหน้าของหานเส่โยวก็เปลี่ยนไป

“พี่ชาย ฉันไม่ได้ตั้งใจ…. ฉันก็แค่ได้ยินมาพี่กำลังอาบ น้ำอยู่ แค่…ตั้งใจจะเข้ามารอเฉยๆ” พอพูดถึงตรงนี้ หาน เส่โยวก็กลัวจนน้ำตาเริ่มเอ่อ สีหน้าน่าสงสารกำลังมอง มาที่หานชิง “ครั้งหน้าฉันจะไม่ทำอีกแล้ว ฉันจะออกไป เดี๋ยวนี้เลย”

หานเส่โยววางโทรศัพท์ลง ตั้งท่าจะจากไป

แต่หานชิงกลับรั้งเธอเอาไว้ “เดี๋ยวก่อน”

เธอหยุดเดิน หานเส่โยวตกใจจนยืนนิ่งอยู่กับที่

สายตาแหลมคม หยุดอยู่ที่แผ่นหลังของเธอ หานเส่โยวได้ยินเขาถาม “มีเรื่องอะไร พูดมาสิ”

หานเส่โยวกะพริบตา เธอสูดหายใจเข้าลึก แล้วค่อยๆพูด ขึ้น “ก็ ก็ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว แค่เห็นว่าพี่ชายไปต่างประเทศ เพิ่งจะกลับมา เสี่ยวคิดถึงพี่ชาย ก็เลยมาดูว่าพี่ชายนอน หรือยัง ฉัน….” เธอเริ่มพูดไม่รู้เรื่องอีกครั้ง หานเส่โยว ไม่ชอบตัวเองในตอนนี้มากที่สุด ทั้งๆที่เธออุตส่าห์แถจน รอดแล้วเชียว แต่ว่าเมื่อไหร่ที่เธอเห็นสายตาที่เหมือนกับ มองทะลุใจคนของหานชิงได้ที่ไร เธอก็รู้สึกเหมือนไม่ว่า เธอจะโกหกอะไรออกไป ก็ต้องโดนจับได้ทุกครั้ง

บวกกับเธอที่เป็นคนใจฝ่อ เพราะฉะนั้นเวลาที่ยืนอยู่ต่อ หน้าหานชิงก็ยิ่งรู้สึกไม่มีความมั่นใจ

หานชิงไม่ได้พูดอะไรต่อ สายตาของหันมองอยู่ที่ซอง หนังสีน้ำตาล ตอนที่เขากำลังจะหยิบขึ้นมา ก็พบว่าซองมัน โดนคนเปิดไปก่อนแล้ว เขาหรี่ตาขึ้นด้วยความหงุดหงิด

“เธอได้ดูเอกสารหรือยัง?”

หานเส่โยวพอโดนเขาถามแบบนี้ ก็หน้าซีดในทันทีพอคิดได้ก็ปฏิเสธไป “เปล่า ไม่ได้ดูนี่ พี่ชายฉันก็แค่เพิ่งจะ เข้ามาในห้อง แล้วเห็นว่าหน้าจอโทรศัพท์พี่มันสว่างขึ้น พอดี แต่ว่าไม่ระวังก็เลยทำโทรศัพท์พี่ตก”

เธอช้อนตามองเขา หานชิงหัวเราะด้วยเสียงขึ้นจมูกเบาๆ มีแค่เธอเท่านั้นที่ได้ยิน

“งั้นเหรอ?” เขาถาม

หัวใจของหานเส่โยวเต้นแรง “พี่ เป็นเอกสารสำคัญมาก อย่างนั้นเหรอ? แน่นอนว่าฉันไม่มีทางแตะต้องของของคน อื่นอย่างสุ่มสี่สุ่มห้าอยู่แล้ว เสโยวเป็นเด็กดีอยู่แล้ว ถ้าไม่มี อะไร เสโยวกลับก่อนแล้วกัน”

หานชิงเงยหน้ามองเธอ “ไม่อยากรู้เรื่องนั้นแล้วเหรอ?”

“เรื่องนั้น…ไว้ว่ากันพรุ่งนี้ก็ได้พี่ วันนี้พี่น่าจะเหนื่อยมาก แล้ว รีบๆพักผ่อนนะคะ”

พูดจบ หานเสี่ยวก็รีบหนีออกมาจากห้องของเขา
สายตาเย็นชาของหานชิงมองตามไปที่ตัวของเธอ เขา เปิดซองเอกสารหนังออก หยิบเอกสารด้านในออกมาดู แล้วก็โยนลงไปบนโต๊ะ

ครู่ใหญ่ เขาก็คิดอะไรออก…. เขาหยิบรูปขนาดเท่า กระดาษA4ที่โดนพับเอาไว้ออกมาจากสูทของตัวเอง หลังจากที่เปิดออกดู บนกระดาษแผ่นนั้นก็มีรูปๆหนึ่ง ถึง แม้ว่าใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นจะยิ้มแย้ม แต่ว่าก็ไม่ สามารถปกปิดความเย็นชาระหว่างหัวคิ้วทั้งสองข้างนั้นได้ ดวงตาคู่นั้นยังคงมีประกายของความเย็นชาแสดงออกมา ทำให้มองแล้วก็รู้สึกได้ว่าเองไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป

ตกลงว่าเธอเป็นใครกันแน่…ทำไมถึงเหมือนกับผู้หญิง คนนั้นในความทรงจำของเขาอย่างกับแกะ

ตอนเย็นหลังจากที่เสิ่นเฉียวกลับถึงบ้าน ก็รีบเอาสูทที่ เสี่ยวเหยียนให้เธอยืมไปซักจนสะอาด แล้วก็ตากให้แห้ง วันถัดไปตอนไปทำงานจะได้เอาไปคืนให้เธอที่แผนกการ เงิน
เสี่ยวเหยียนเห็นว่าเธอเอาสูทมาคืนให้ ก็ทำท่าทางหยิ่ง

ยโส

“ฉันขอบอกเธอก่อนเลยนะ ที่ฉันให้เธอยืมเสื้อผ้าเนี่ย

ไม่ได้เพราะว่าอยากจะช่วยเธอหรอกนะ แต่เพราะว่าไม่ ต้องการจะเห็นว่าเธออ่อยประธานเยของฉัน”

เส้่นเฉียวคิดว่าคนตรงหน้าเธอ เป็นคนที่ปากร้ายแต่ใจดี เธอพยักหน้า “โอเค ฉันรู้แล้ว”

เสี่ยวเหยียนเห็นว่าเธอยังคงยิ้มระรื่น เลยหรี่ตาขั้น “เธอนี่ ยังไงกันเนี่ย! ฉันว่าเธอขนาดนี้แล้ว นี่เธอยังไม่โกรธฉันอีก หรอ?”

เสิ่นเฉียวยิ้มตอบ “เพราะว่าฉันรู้ว่าเธอช่วยฉันไง ครั้งนี้ ขอบคุณเธอมากนะ ไม่อย่างนั้น ตอนนั้นฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะ ต้องทำยังไงดี”

ใครอยากให้เธอขอบคุณกัน? ถ้าไม่อะไรก็รีบๆไป

ได้แล้ว!”

เสิ่นเฉียวก็เลยจำเป็นต้องออกมาก่อน ตอนที่เข้าไปใน ลิฟต์เธอก็เจอเข้ากับเย่โม่เซินที่อยู่ชั้นบนพอดี ทั้งสองคนจ้องตากันแป๊บหนึ่ง ไม่ได้รอให้เสิ่นเฉียวได้ตั้งสติ เย่โม่ เซินก็เป็นคนเบนสายตาก่อน

บรรยากาศเย็นๆที่มันห่อหุ้มอยู่รอบตัวเขาทำให้คนที่อยู่ รอบๆแทบจะตัวแข็งที่อ ก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดลงเสิ่นเฉียว ก็เดินเข้าไป แค่เดินเข้ามาแขนกับแขนของเธอก็รู้สึกได้ ถึงความเย็น

วันนี้เธอสวมเสื้อผ้าที่เป็นเซตเสื้อแขนกุดสีเขียวอ่อน สีนี้ ช่วยขับผิวของเธอ แต่ว่ามันกำลังโชว์แขนขาวเนียนของ เธออยู่ เย่โม่เซินแค่เห็นก็หงุดหงิด

ผู้หญิงคนนี้ เสื้อผ้ายิ่งโป๊ยิ่งกล้าใส่!

“ผู้ช่วยเสิ่น”

เซี่ยวซู่ทักทายเสิ่นเฉียวก่อน

เสิ่นเฉียวหันมาก้มหัวให้เขา แล้วก็กลับไปยืนไม่พูดอะไร

เซียวซู่เริ่มตระหนักได้ว่า ตั้งแต่ที่เสิ่นเฉียวปรากฏตัว บรรยากาศเย็นๆรอบตัวเย่โม่เซินก็แผ่ออกมาเรื่อยๆขนาดที่ว่ามันแผ่ไปทั่วพื้นที่ว่างๆภายในลิฟต์จนเต็มแล้ว ก็ยังคงแผ่ออกมาได้อีก ตอนที่เห็นผู้ช่วยเสิ่นไม่แม้แต่จะ มองสักนิดก็หมุนตัวไปแล้ว

ไอ้เจ้าบ้าคนนี้นี่มันยังไงกัน? เมื่อวานตอนกินข้าวที่ร้าน อาหารดูเหมือนจะยังดีๆกันอยู่เลย ทำไมแค่คืนเดียวก็….