บทที่ 124 หล่อนเป็นใคร

คำถามนี้ถามจนทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเก้อเขิน เขายื่นมือออกมาเช็ดเหงื่อที่ หน้าผาก

” ผู้ช่วยเสิ่นพูดอะไรน่ะครับ? นี่คือข้อกำหนดของบริษัทที่มีมาตั้งนาน แล้ว อีกอย่าง ผู้ช่วยเส้นเป็นคนที่อยู่ข้างกายท่านประธานเย่ ถ้าหากว่า ทำการยื่นเรื่องเงินก่อนล่วงหน้า ก็คงจะต้องเป็นเรื่องที่สำคัญมาก แผนก การเงินของพวกเราก็คงจะไม่มีความเสียหายใดๆด้วยเช่นเดียวกันครับ ”

* แต่ก่อนหน้านั้น….”

เสิ่นเฉียวกำลังคิดไม่ตก เสี่ยวเหยียน ก็จัดการเรื่องเรียบร้อยแล้ว ให้

เธอ”

เสิ่นเฉียวยื่นมือออกไปรับ ขอบคุณค่ะ ”

” อย่าคิดว่าเธอพูดขอบคุณแล้วฉันจะไม่เกลียดเธอนะ! ” เสี่ยวเหยียน พูดเสริมขึ้นอีกครั้ง: ถึงแม้ว่าฉันจะใช้เส้นเข้ามาเหมือนกัน แต่วิธีการใช้ เส้นของเธอนั้นน่าเกลียดกว่าวิธีของฉันเสียอีก ”

เสิ่นเฉียว: . แม้ว่าจะมีคนพูดเรื่องใช้เส้นสายได้อย่างโจ่งแจ้งขนาดนี้ เห็นท่าหางพรง ไปตรงมาของหล่อนแล้ว เสิ่นเฉียวก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไร เธอทำแต่ยก ยิ้มมุมปาก: วันนี้ขอบคุณพวกคุณทั้งสองคนมากๆ งั้นฉันขอตัวก่อนนะ

รอจนเธอเดินจากไป เสี่ยวเหยียน ถึงค่อยหันมามองฟอตัวเองอย่างไม่ พอใจ

“ฟอ ทำไมอยู่ๆฟอถึงให้เงินหล่อนไปตั้งมากมายขนาดนั้นละ? ถึงเวลา ท่านประธานเปกล่าวโทษเราจะทำยังไง? ตั้งสองหมื่นนะ สามารถให้ฉัน ดำรงชีวิตได้นานเลยนะนั่น ”

ได้ฟังดังนั้น ชายหนุ่มก็จ้องหล่อนทันที น้ำเสียงของเขาดุดันขึ้น: ครั้ง หน้าอย่าวู่วามอีก นี่เป็นหน้าที่ที่ผู้ช่วยเชียวคนข้างกายของท่านประธาน เย โทรมามอบหมายให้กับฉัน ดีที่แกไม่ได้พูดอะไรเกินไปมากกว่านี้ และ โชคดีที่ผู้ช่วยเสิ่นใจกว้าง ไม่เอาเรื่องแก”

* ชิ คนอย่างหล่อนน่ะหรอใจกว้าง ทะเลาะกับคนอื่นในห้องอาหาร แถม ยังเอาอาหารราดใส่คนอื่นอีกหล่อนคิดว่าเป็นคนของท่านประธานเย่แล้ว จะทำอะไรก็ได้หรือไง ใช้อำนาจรังแกคนอื่นซัดๆ”

“เรื่องนั้น แกอย่าเอาไปปนกัน และไม่ต้องไปฟังคำพูดของคนอื่น แกดู ท่าทางของเธอสิ เหมือนคนโหดร้ายไหมละ? คนในบริษัทเป็นยังไง แกก็รู้ หนิ?” เสี่ยวเหยียน เบะปาก ถึงอย่างไรหนูก็ยังคิดว่าที่หล่อนเอาอาหารราด ใส่คนอื่น มันไม่ถูกต้อง l ทั้งสามคนถูกหล่อนเล่นงานจนเละขนาดนั้น หรือ ว่าเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องจริงละ?”

พูดเสร็จ เสี่ยวเหยียน ก็หมุนตัวและเดินจากไป

หลังจากที่เสิ่นเฉียวแก้ไขปัญหาได้แล้ว ก็กลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัว เอง แต่เธอกลับอดไม่ได้ที่จะนึกถึง เสี่ยวเหยียน หล่อนบอกว่าเธอใช้ เส้นเข้ามาทำงานที่นี่ เพราะฉะนั้น ในสายตาของทุกคนตอนนี้ เสิ่นเฉียวก็ คือคนที่พึ่งความสัมพันธ์ของเย่โม่เซินเข้ามาทำงาน

ช่างเถอะ เธอจะไปคิดเล็กคิดน้อยทำไม? ทำงานของตัวเองให้ดีก็

พอแล้วละ

เวลาหนึ่งวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

หานเสโยวรู้ข่าวว่าหานชิงจะกลับประเทศวันนี้ เธอก็ดีใจขึ้นมาทันที ก่อน ที่เขาจะขึ้นเครื่อง หานเสี่ยวก็ได้โทรไปหาเขา

* มีอะไร? ” น้ำเสียงของหานชิงยังคงเย็นชาเหมือนเดิม

หานเสโยวกลับไม่สนใจ เพราะวันนี้เธออารมณ์ดีเป็นพิเศษ เธอใกล้จะ หาฟอของเด็กในท้องแทนเส้นเฉียวได้แล้ว

* ฟี่ วันนี้ฟี่จะกลับประเทศหรอ?”

” ฮือ อีกสิบห้านาทีก็จะขึ้นเครื่องแล้ว ”

* พี แล้วเรื่องที่ฉันให้พี่ช่วยสืบหา พี่รู้ความจริงแล้วใช่ไหม?”

ดวงตาของหานเสี่ยวหรี่ลงเล็กน้อย มองคนในสนามบินที่กำลังเดินไป มา ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น

* ใช่

” จริงหรอ? หานเส่โยวยิ้มขึ้นมาทันที: ขอบคุณค่ะพี่ ฉันรู้ว่าพี่เก่งอยู่ แล้ว! แล้วสามารถดูก่อน…

” กลับไปค่อยให้แกดูข้อมูล ขอวางสายก่อน”

พูดเสร็จ หานชิงก็กดวางสาย ข้างกายเขามีเลขาสาวยืนอยู่คนหนึ่ง หลัง จากที่เธอเห็นเขาวางสายโทรศัพท์แล้ว ก็พูดเตือนขึ้นทันที: ” ท่าน ประธานหานคะ เครื่องบินจะถึงเมืองเป่ยในอีกห้าชั่วโมง ผู้ช่วยเสิ่นของ ทางบริษัทตระกูลเย่ ได้จองห้องอาหารไว้แล้ว หลังจากที่เราลงจากเครื่อง แล้ว ก็จะรีบไปทันทีค่ะ ซูจิ๋ว ส่งข้อมูลอีกหนึ่งฉบับไปให้เขา

หานชิงกวาดสายตามอง ดวงตาว่างเปล่าปรากฏอารมณ์ผิดปกติขึ้น สายตาของเขาไปหยุดอยู่บนใบหน้าของเสิ่นเฉียว

ใบหน้าของผู้หญิงคนนี..ทำไมรู้สึกคุ้นหน้าจัง?

” ท่านประธานหานคะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า? ” ซูจิ่ว พูดถามขึ้น

หานชิงขมวดคิ้วเล็กน้อย นิ้วอวบลูบไปที่บนดวงตาของหญิงสาว ถึง แม้ว่าผู้หญิงในรูปจะกำลังยิ้ม แต่ดวงตาคู่นั้นกลับเงียบเหงา เหมือนทะเล กว้างใหญ่ที่มองแล้วหาที่สุดไม่ได้ ไม่มีตัณหาและอารมณ์ส่วนเกินใดๆใน

นั้น

เกิดความเงียบขึ้น

ดวงตาแบบนี้…เขาเคยเห็นอยู่แค่คนเดียว

” อ้อ ใช่แล้วค่ะ ตามที่ได้สำรวจมา คุณเสิ่นเฉียวคนนี้ยังเป็นเพื่อนร่วมชั้น ของคุณหนูเสโยวอีกด้วยค่ะ”

หานชิง: เพื่อนร่วมชั้น? ”

* ใช่ค่ะ ” หานชิงจ้องรูปภาพอยู่สักพักใหญ่สายตาของเขาไม่เคลื่อนไปไหน ชูจิ๋ว ทำงานกับหานชิงมาเป็นเวลาหลายปี ไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน จึง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสัย: ท่านประธานหานชอบผู้หญิงคนนี้หรอคะ?”

หานชิง…. เขากวาดสายตาไปมองเธออย่างเย็นชา ซูจีิ๋ว รีบกัมหน้า ลงไปทันที: ซูจิ๋ว พูดผิดไปแล้วค่ะ”

หานชิงเก็บข้อมูลที่มีรูปภาพ พับเป็นสี่เหลี่ยม และยัดใส่เข้าไปใน กระเป๋าเสื้อสูทของตัวเอง วันนี้ที่ต้องไปเจอก็คือคนนี้หรอ?”

* ใช่ค่ะ ”

* ไปกันเถอะ

ห้าชั่วโมงผ่านไป เครื่องบินที่หานชิงนั่งมา ก็มาถึงเมืองเบ่ยเป็นที่

เรียบร้อย

เสิ่นเฉียวรู้ว่าเขาจะออกมาจากสายการบินนี้ ดังนั้น เธอจึงมารอที่สนาม บินล่วงหน้า เจรจาเรื่องงานจะต้องมีความจริงใจ เรื่องนี้เธอเข้าใจดี เมื่อ ก่อน เธอเคยได้รับโอกาสจากคนอื่นมาก็ไม่น้อย และพลาดไปก็ไม่น้อย เหมือนกัน คนในสนามบินเยอะมาก เส้นเฉียวจ้องสายการบินที่แสดงอยู่บนหน้าจอ ในที่สุดเธอก็มองเห็นเครื่องบินที่หานชิงนั่งมา ได้ลงจอดเป็นที่เรียบร้อย แล้ว เธอถามผู้ช่วยของหานชิง และรู้ว่าหานชิงจะออกมาจากทางผู้ โดยสาร VIP

หลังเครื่องลงจอด ซูจิ๋ว ก็ได้นำโทรศัพท์ของหานชิงมาเปิตเครื่อง ตอนที่ เตรียมจะติดต่อเสิ่นเฉียว โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

ซูจิ๋ว กดรับด้วยใบหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ หลังจากนั้นใบหน้าก็

ปรากฏความแปลกใจขึ้น: คุณพูดว่าอะไรนะ? คุณมา ….รับเราหรอ?”

หานชิงที่ยืนอยู่ข้างๆมองเธอเล็กน้อย ซูจิ๋ว กระแอมไอเบาๆ และพูดขึ้น: ” ท่านประธานหานคะ ผู้ช่วยเสิ่นมารับเราที่สนามบินค่ะ เธอกำลังรออยู่ ด้านนอก

เดิมที ซูจิ๋ว คิดว่าหานซิงจะขมวดคิ้ว แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะทำเพียงแค่ หน้าเป็นซา: ยังถือว่ามีความจริงใจ ไปกันเถอะ”

” ค่ะ” ซูจิ๋ว รีบเดินตามไปทันที

นี่เป็นครั้งแรกที่หานชิงจำผู้หญิงคนนึงที่อยู่ในฝูงคนมากมายได้

แม้ว่าตอนที่จำหานเส่โยวได้นั้น หานชิงก็ไม่ได้มีความรู้สึกแบบนี้เลยสัก

นิด แต่ครั้งนี้ ตอนที่เขาเดินมาถึงทางออก ดวงตาที่คมเหมือนเหยี่ยวกลับ สามารถมองเห็นเส่นเฉียว ที่ยืนอยู่ในฝูงคนได้อย่างรวดเร็ว