บทที่ 123 เพิ่มความกดดัน

เวลาค่อยๆผ่านไปอย่างเงียบๆ วันต่อมา สิ่งแรกที่เสิ่นเฉียวทำตอนถึง บริษัทก็คือไปยื่นเรื่องเงินที่แผนกการเงิน

แรกเริ่ม คนในแผนกการเงินไม่ค่อยชอบเธอนัก ตอนเห็นเธอยังทำท่า ทางรำคาญอีกต่างหาก

* ไม่มีการส่งมอบใบเสร็จจะขอยื่นเรื่องได้ยังไงละ? อีกอย่าง กรณีแบบนี้ ยังต้องการขั้นตอนกับเวลาที่ไปด้วยนะ”

เสิ่นเฉียวงุนงง: ไหนบอกว่าไม่ต้องใช้ละ?”

คนในแผนกการเงินกลอกตาใสเธอ: ” ใครบอกเธอว่าไม่ต้องใช้? ตอน เข้ามาใหม่ๆไม่รู้กฎระเบียบของบริษัทรีไง? หรือคิดว่าตัวเองมีคนหนุน หลังแล้วจะกำเริบเสิบสานยังไงก็ได้?”

ได้ฟังดังนั้น สีหน้าของเสิ่นเฉียวก็ขาวซีดขึ้นทันที เธอกัดริมฝีปากล่าง ของตัวเองแน่น

ก็ไปโม่เซินบอกอยู่ว่าเธอสามารถมารายงานต่อที่นี่ได้เลย แต่มาตอนนี้ คนในแผนกการเงินกลับพูดอีกอย่างนึง สรุปว่ามันเป็นยังไงกันแน่? คนใน แผนกการเงินไม่ชอบเธอ ต้องการเล่นงานเธอหรือเป็นเยโม่เซินที่ หลอกเธอ?

คิดมาถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวคิดอยู่สักพักถึงค่อยถามขึ้นมาใหม่: คือว่า คุณ เข้าใจผิดอะไรรึเปล่า? ขอยื่นเรื่องก่อนล่วงหน้าไม่ได้จริงๆหรอ? ”

คนคนนั้นหัวเราะอย่างเป็นซา สายตาที่หล่อนใช้มองเสิ่นเฉียว เหมือน สายตาที่ใช้มองคนปัญญาอ่อนแบบนั้นเลย: ถามสิบรอบ คำตอบก็ยัง เหมือนเดิม ไม่ได้”

เสิ่นเฉียวทำได้เพียงกลับไปบนตึกอย่างคนหงอยเหงา เธอคิดอยู่สักพัก ใหญ่ และคิดว่าควรกลับไปหาเย่โม่เซิน

หลังจากที่เยโม่เซินรู้เรื่องนี้ เขาก็ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้

แปละ

เดิมที เขาคิดจะให้เซียวซูไปแจ้งแผนกการเงินก่อนล่วงหน้า แต่เขากลับ ลืมเรื่องนี้ไปสนิท ทำให้ตอนนี้เธอต้องโดนปฏิเสธกลับมา

บริษัทไม่อนุญาตให้ทำการยื่นเรื่องหรอ? งั้นฉันไม่…*

” ผมบอกว่าได้ก็ได้สิ คุณเชื่อหล่อนหรือเชื่อผมละ?”

เสิ่นเฉียว: ก็ต้องเป็นนายอยู่แล้ว ” รู้ตัวอีกที เธอก็ตอบไปแบบนั้นแล้ว เปโม่เซินยกยิ้มมุมปาก: งั้นคุณก็ไป ที่นั่นอีกครั้ง

“หา? ยังต้องไปอีกหรอ? เสิ่นเฉียวบิดนิ้วเข้าหากันและจิ้มไปมาอย่าง ลำบากใจ หลังจากที่เธอไปที่นั่น ก็เหมือนโดนไล่ออกมา ทำให้เธอรู้สึก ขายหน้ามาก เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าตัวเองทำไม่ได้อีกแล้ว

” ต้องไป เปโม่เชิญพูดอย่างแน่วแน่

.ก็ได้ ”

ใครใช้ให้เธอขาดเงินใช้กันละเสิ่นเฉียวทำได้เพียงออกจากห้องและเดิน ไปขึ้นลิฟต์ หลังจากนั้นก็ไปที่ชั้นห้า

เยโม่เซ็นหยิบโทรศัพท์ออกมา และรีบกดโทรหาเชียวซู่ทันที: ” แจ้ง แผนกการเงินว่ายื่นเรื่องเงินทำงานให้กับผู้ช่วยเสิ่นล่วงหน้าด้วย ”

ถึงแม้ว่าเซียวซู่จะยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ใช้กรณี พิเศษประเภทนี้ และอีกอย่าง เป้าหมายยังเป็นผู้ช่วยเสิ่น เซียวซู่ก็เห็นจน ซินแล้วด้วย ถึงอย่างไรช่วงนี้ พฤติกรรมที่เปโม่เซ็นปฏิบัติต่อเสิ่นเฉียว เซียวซู่ก็ได้เห็นมาหมดแล้ว

* ทราบแล้วครับ ผมจะไปแจ้งเดี่ยวนี้ เส้นเฉียวยืนสังเลใจอยู่ด้านนอกเป็นเวลานาน ก็ยังไม่เข้าไปในแผนก การเงินสักที เธอกำลังคิดว่าหรือจะกลับไปบอกเยโม่เซิน ว่าคนในแผนก การเงินบอกเธอว่าต้องมีใบเสร็จและต้องมีใบขั้นตอนต่างๆ คนที่วันๆอยู่ แต่ในห้องผู้อำนวยการและปลีกวิเวกอย่างเขา อาจจะไม่รู้หนึ่งในสาเหตุนี้ ก็ได้?

คิดไปคิดมา ตอนที่เส้นเฉียวตัดสินใจจะกลับ ในแผนกการเงินกลับมี ชายหัวล้านวัยกลางคนเดินออกมาอย่างกะทันหัน พอเห็นเธอ เขาก็รีบ เรียกเธอ: ผู้ช่วยเส้น

ได้ยินดังนั้น ฝีเท้าของเสิ่นเฉียวก็หยุดลง เธอมองเขาอย่างงุนงงเล็ก น้อย: คุณเรียกฉันหรอ?”

ชายวัยกลางคนส่งเสียงหัวเราะเล็กน้อย: ผู้ช่วยเสิ่นเป็นคุณนี่เอง? ทำไมถึงยืนอยู่ที่หน้าประตู ไม่เข้ามาละครับ? รีบเข้ามาสิครับ”

เสิ่นเฉียวรู้สึกงุนงง แต่เขาเป็นกันเองมาก ดังนั้น เสิ่นเฉียวจึงเดินตามเขา เข้าไปข้างใน

” เสี่ยวเหยียน บอกผมว่าเมื่อสักครู่ คุณมารายงานเรื่องเงินแล้วใช่ไหม ครับ?”

เส้นเฉียวพยักหน้าอย่างเก้อเขิน: ” แต่คนของพวกคุณบอกว่าต้องมีใบ ชั้นตอน และยังต้องมีใบเสร็จ ถึงจะสามารถยื่นเรื่องได้ ฉัน….*

– ไม่ต้องครับ ไม่ต้อง หล่อนจำผิดแล้วครับ! ชายวัยกลางคนรีบโบกมือ ไปมาทันที: ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้ครับ ผู้ช่วยเส้นลองดูว่าจะยื่นเป็นจำนวน เงินเท่าไหร่ ผมจะพิมพ์รายงานให้คุณเองครับ”

เสิ่นเฉียว: ได้จริงๆหรอคะ?”

เธอมองเข้าไปข้างใน และเห็นหญิงสาวที่ชื่อ เสี่ยวเหยียน ยืนอยู่ตรงนั้น จริงๆ หล่อนกำลังโมโห และจ้องเธออย่างไม่เป็นมิตร

* ได้สิครับ ทำไมจะไม่ได้ละ? รีบเข้ามาเถอะครับ”

ชายวัยกลางคนเรียกเสี่ยวเหยียน เล็กน้อย : ลบไปพิมพ์รายงานให้ผู้ ช่วยเสิ้นสิจะยืนโง่อยู่ทำไม? ไม่อยากทำงานแล้วหรอ? ”

ได้ยินดังนั้น เสี่ยวเหยียน ถึงค่อยหมุนตัวไปหยิบเอกสารอย่างโมโห และ ส่งให้เส้นเฉียว: เธอกรอกเอกสารนี้จะยื่นเรื่องเป็นจำนวนเงินเท่าไหร่ก็ เขียนลงไป

” ขอบคุณ เสิ่นเฉียวยื่นสองมือออกไปรับเอกสารอย่างมีมารยาท เธอ ใช้เวลาเพียงห้านาที ก็กรอกเอกสารทั้งหมดเสร็จเรียบร้อย

เสี่ยวเหยียน จ้องเธออย่างคับแค้นใจ เห็นเธอกรอกเอกสารอย่างตั้งใจ จึงพึมพำอย่างโกรธแค้น: ” ไม่ใช่ว่าใช้เส้นสายหรอกหรอ ทำไมถึงให้สิทธิ

พิเศษกับหล่อนละ?

เส้นเอ็นวได้ยินไม่ชัดเจน เธอเงยหน้าขึ้นไปมองหล่อน ไม่ต้องบอกเลย ว่าสายตานั้นไร้เดียงสาขนาดไหน เสี่ยวเหยียน มองเธอเล็กน้อย อยู่ๆก็ รู้สึกว่าคำพูดของตัวเองเมื่อสักครู่นั้นเต็มไปต้วยความร้ายกาจ หล่อนจึง พูดกับเธออย่างอารมณ์ร้าย: มีอะไร? หรือที่ฉันพูดมันมีอะไรผิดหรอ?”

เสิ่นเฉียวไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงนำเอกสารที่กรอกเสร็จแล้วส่งไปให้ หล่อน: ฉันขอยื่นเรื่องเป็นจำนวนเงินห้าพันบาทก่อนได้ไหม? ”

* เยอะขนาดนั้น ทำไมเธอไม่ไปปล้นมาเลยละ?” เสี่ยวเหยียน ยังคงพูด

อย่างอารมณ์ร้าย

ชายวัยกลางคนตบหัวของ เสี่ยวเหยียน เล็กน้อย รอยยิ้มบนหน้าใกล้จะ พังทลายลงมาอยู่แล้ว: ” พูดอะไรของหล่อน หรือว่าไม่อยากทำงานแล้ว จริงๆ? ไม่อย่างนั้น ตอนนี้หล่อนก็ไปเก็บของกลับบ้านซะเลยสิ?”

เสี่ยวเหยียน ส่งเสียงชื่อออกมา หล่อนกุมหัวตัวเอง และมองชายวัยกลาง คนอย่างคับแค้นใจ เสิ่นเฉียวสังเกตได้ถึงสายตาที่ชายวัยกลางคนใช้มอง หล่อน ถึงแม้ว่าจะเป็นสายตาที่ดุร้าย แต่กลับมีความรู้สึกรักและเอ็นดู ผสมไปด้วยความจำใจ ความรู้สึกที่ทั้งสองคนมีให้เธอ เหมือนเป็น …พ่อ กับลูก * ผู้ช่วยเส้นครับ ห้าพันบาทน้อยเกินไปหรือเปล่า ถึงอย่างไรคุณเก็เป็นผู้ ช่วยที่อยู่ข้างกายของท่านประธานเย่นะครับ ห้าพันบาทอาจจะไม่พอใช้ ไม่อย่างนั้น….ผมเพิ่มให้คุณอีกสองหมื่น? ”

เสิ่นเฉียวได้ฟัง สีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย: สอง สองหมื่น? ไม่ต้องเยอะ ขนาดนั้นหรอกค่ะ?”

” ฟอ ฟอบ้าไปแล้วหรอไง? ”

และเป็นเหมือนที่คิดไว้จริงๆ เสี่ยวเหยียน ร้องออกมาอย่างตกใจ: ี นี่คือ แผนกการเงินของบริษัท ถ้าฟอให้หล่อนไปสองหมื่น ถึงเวลา ท่าน ประธานเยกล่าวโทษพวกเราจะทำยังไงละ?”

“ ใครเป็นพ่อแก เจ้าคนชั่วรีบไสหัวไปซะ ” ชายวัยกลางคนโบกมือ บอกไปให้หล่อนไสหัวไป หลังจากนั้นก็หันมายิ้มและพูดกับเสิ่นเฉียว: งั้น เดี๋ยวผมเพิ่มจำนวนเงินให้คุณเป็นสองหมื่นบาท เสี่ยวเหยียน รีบไป จัดการเรื่องนี้เร็วเข้า อย่าให้ผู้ช่วยเสิ่นต้องรอนาน ”

เสิ่นเฉียวยืนรอพวกเขาจัดการเรื่องให้อยู่ที่เดิม ในใจกำลังคิดว่าทำไมมา ครั้งนี้ ท่าที่ถึงได้เปลี่ยนไปถึงขนาดนี้ หรือคนที่ชื่อ เสี่ยวเหยียน คนนั้น กำลังเล็งเล่นงานเธอ? กำลังคิดเพลินๆ เสียงของชายคนนั้นก็ดังขึ้นมาอีก ครั้ง: ขอโทษด้วยจริงๆครับ เสี่ยวเหยียน ค่อนข้างอารมณ์ร้อน แต่หล่อน ไม่ได้คิดร้ายกับผู้ช่วยเสิ่นแน่นอนครับ ผู้ช่วยเสิ่นจะเห็นแก่ เสี่ยวเหยียน ที่อายุยังน้อย และไม่คิดเล็กคิดน้อยกับหล่อนได้ไหมครับ?” “คุณอย่าเกรงใจไปเลยคะ คุณยอมให้ฉันยื่นเรื่องส่วงหน้า ฉันก็ต้อง ขอบคุณคุณมากๆด้วย เสื่อเฉียวยิ้มเล็กน้อย

เธอดูออกว่าชายวัยกลางคนปฏิบัติต่อเธออย่างระมัดระวังมาก ราวกับ กลัวว่าจะทำให้เธอไม่พอใจอย่างนั้นแหละ ท่าทางดูไปมา เหมือนถูกเพิ่ม ความกดดัน เช่น….ตอนที่เขาพูดกับเธอ บนหน้าผากมักจะมีเหงื่อผุดออก มา

หลังจากที่ได้ยินคำพูดของเธอ เห็นได้ชัดว่าเขาถอนหายใจออกมาเบาๆ

ดังนั้น เสิ่นเฉียวจึงพูดขึ้นอย่างอดไม่ได้: ก่อนหน้านั้น เสี่ยวเหยียน บอก ว่าต้องมีโบขั้นตอน อยู่ๆ ก็บอกว่าไม่ต้องแล้ว มีคนโทรหาคุณหรือเปล่าคะ?