บทที่117 คำพูดเหล่านี้พูดได้เพียงรอบเดียว

บทที่117 คำพูดเหล่านี้พูดได้เพียงรอบเดียว

เย่โม่เซิน: ..”

ผู้หญิงคนนี้เป็นคนโง่สินะ?

ต้องใช่แน่

ถ้าอย่างนั้นเธอคงไม่ถามคำถามโง่ๆ ในเวลาอย่างนี้แน่

“นี่ฉันยังแสดงออกไม่ชัดเจนอีกเหรอ?” เย่โม่เซินหรี่ตาลง ริมฝีปากบางเปิดออกเล็กน้อย “หรือว่าเธอมันใสซื่อเกินไป?”

เสิ่นเฉียวอ้าปากค้าง เขาแสดงออก…อะไรเหรอ?

“แม่ผู้หญิงแต่งงานรอบสอง คำพูดบางอย่างฉันจะพูดแค่ครั้ง เดียว เธออย่าหวังว่าฉันจะพูดให้เธอฟังเป็นครั้งที่สอง” เย่โม่ เซินพูดขั้นอย่างเย็นชา คำพูดนั้นแฝงไปด้วยความหยิ่งยโส

ดวงตาของเสิ่นเฉียวเบิกกว้างอย่างสงสัย: “อะไรคะ?”
ให้ตายสิ!

เปโม่เซินมองดูเธอในเวลานี้ที่แสดงสีหน้าอยากรู้อยากเห็น แล้วอยากจะจับคนที่อยู่ตรงหน้ามาดีดูดแรง ๆ สักที เขาพูดใน สิ่งที่ไม่สามารถจะพูดออกไปได้หมดแล้ว สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ ฟังสักนิด

คิดถึงตรงนี้ ริมฝีปากของเย่โม่เซินกระตุกเบา ๆ และเสียง ของเขาก็เย็นลงเล็กน้อย

“ดูท่า ในสายตาของเธอคงจะไม่มีฉัน สามีคนนี้อยู่เลยสินะ

เสิ่นเฉียว: “คุณพูดให้ชัดเจนสิคะ สุดท้ายแล้วคุณหมายความ ว่ายังไง? ก่อนหน้านี้ฉันนอนที่เตียงหลังเล็กก็สบายดี ทำไมจู่ ๆ จะนอนเตียงเดียวกัน หรือว่าเป็นเพราะฉันกับคุณ..

คำพูดต่อไปยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกเย่โม่เซินขัดจังหวะอย่าง เกรี้ยวกราด: “พอแล้ว!”

ความหงุดหงิดอย่างกะทันหันนั้นน่ากลัว ระหว่างคิ้วและดวง ตาของเย่โม่เซินถูกย้อมด้วยความดุดัน

“ไม่รู้อะไรก็อย่าถาม ยายผู้หญิงหน้าโง่ อยากจะนอนเตียงหลังเล็กก็เรียกคนงานให้ย้ายขึ้นมาเองก็แล้วกัน เธอคิดว่าฉัน อยากจะนอนร่วมเตียงกับผู้หญิงที่แต่งงานสองครั้งอย่างเธอ เหรอ? มันทั้งลดค่า! เสียเกียรติ!

เสิ่นเฉียว: “…”

เย่โม่เซินหมุนล้อวีลแชร์แล้วหันหลังออกไปจากห้อง

หลังจากที่เขาออกไปแล้ว ห้องก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง เสิ่นเฉียวโกรธจนใจกระเพื่อมแรง ให้สาวใช้ยกเตียงกลับมา คงเป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าเขาคิดว่าการนอนกับเธอทำให้ลดค่า และเสียเกียรติแล้ว ถ้าอย่างนั้นเธอก็ไม่อยากจะเสนอหน้า เข้าไป

เธอปูพื้นเอาได้รึเปล่า?

เสิ่นเฉียวออกไปของผ้านวมสองผืนจากสาวใช้ พื้นก็ถูกเช็ด ทำความสะอาดหมดแล้ว เธอใช้ผ้านวมสองผืนนั้นปูไปกับพื้น และย้ายเครื่องนอนและของของเธอกลับมา

ทันใดนั้นเครื่องนอนสี่ชิ้นก็ขาดไปสองชิ้น เหลือเพียงผ้า ปูและหมอนสีฟ้า มันดูว่างเปล่าไปหมด ดูแล้วร้างอย่างน่า

ประหลาด
เสิ่นเฉียวจัดการกับของของตัวเองเสร็จแล้วจึงไปอาบน้ำ อาบน้ำเสร็จเธอก็เข้านอนทันที

เธอหลับไปได้ครึ่งทาง ทันใดนั้นก็ เหมือนมีคนเกล้า

เธอ

เพราะเธอง่วงมาก เธอจึงห่มผ้าไว้แน่นมาก แต่เธอก็ยังรู้สึก ว่าผ้าห่มมันถูกเลิกออกอยู่ดี

เสิ่นเฉียวลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็วมันบังเอิญไปชนกับดวงตาที่ เย็นชาและลึกล้ำคู่หนึ่ง

เย่โม่เซ็น! !!

“คุณทำอะไรน่ะ” เสิ่นเฉียวถามออกมา

เยโม่เซ็นมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “เธอว่าไงล่ะ?

เสิ่นเฉียวสงบสติอารมณ์ครู่หนึ่งก่อนลุกขึ้นนั่ง กำผ้านวมใน มือแน่น ฉันกำลังนอนอยู่ดี ๆ คุณมาแย่งผ้าห่ม แล้วคุณยังจะ มาถามฉันอีก”

เย้่โม่เซ็นหัวเราะคิกคัก: “ผ้านวมเป็นของเธอเหรอ?
ก็ได้ เธอหยิบผ้าห่มมาจากเตียงของเย่โม่เซิน

“คุณก็ใช้ผ้าปูก่อนหน้านั้นสิ” เสิ่นเฉียวพูด: “คุณให้คนงาน เก็บของของฉันไปหมดแล้ว ผ้านวมนี่ควรจะให้ฉันถึงจะถูก”

ตอนนี้เธอง่วงจนทนไม่ไหว ตั้งแต่เธอตั้งท้องเธอก็ยิ่งอยาก จะนอน หลังจากที่พูดกับเย่โม่เซินแล้ว เสิ่นเฉียวรำคาญที่จะ โต้เถียงกับเขาอีกและถือผ้าห่มไว้ในอ้อมแขนของเธอ “เครื่อง นอนของคุณก่อนหน้านี้อยู่ในตู้ รบกวนคุณไปหยิบเองก็แล้ว กัน ฉันนอนก่อนแล้ว”

พูดจบ เสิ่นเฉียวก็ล้มตัวนอนและห่มผ้ากลับไปเหมือนเดิม

เธอไม่ได้สนใจว่าท้ายที่สุดแล้วเย่โม่เชินแสดงออกอย่างไร เสิ่นเฉียวรู้เพียงหลังจากเธอล้มตัวลงได้ไม่นานเธอก็หลับไป

เธอหลับไปถึงกลางดึก จู่ๆ เสิ่นเฉียวก็รู้สึกร้อนขึ้นมา ที่หลัง ของเธอเหมือนมีอะไรเคลื่อนไหวและส่งผ่านความร้อนออกมา อยู่ตลอด ผ่านชุดนอนบาง ๆ ความร้อนถูกถ่ายเทมายังผิวหนัง

ของเธออย่างต่อเนื่อง
อุณหภูมิในร่างกายของเสิ่นเฉียวค่อย ๆ สูงขึ้น เธอขมวดคิ้ว และเตะผ้าห่มออกอย่างช่วยไม่ได้

สุดท้ายก็สบายขึ้นหน่อย

ผ่านไปแค่วินาทีเดียว ผ้าห่มผืนนั้นก็กลับมาอยู่บนตัวเธออีก

เสิ่นเฉียวก็เตะอีก เพียงแค่ไม่นาน ผ้าห่มก็กลับมาห่มบนตัว เธออีก

เสิ่นเฉียวร้อนจนทนไม่ไหว เธอนอนร้อนจนเหมือนเด็ก เอาแต่ใจ เธอพลิกตัว ความร้อนที่ด้านหลังหายไปแล้ว แต่ ความร้อนที่ด้านหน้ากลับสูงขึ้น

เสิ่นเฉียวลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ ดวงตาที่เย็นชาทั้งงัวเงีย และเกียจคร้าน ด้วยวิธีนี้มันวิ่งเข้าไปในตาของเย่โม่เซินแบบ ไม่มีการแจ้งเตือนล่วงหน้า

ตาของเขา เหมือนกับมีดาวเด่นแวววาว สวยงามเกินจะ

บรรยาย

เสิ่นเฉียวจ้องมองนิ่ง ๆ อยู่นาน กะพริบตาปริบ ๆ แล้วอดไม่ ได้ที่จะยื่นมือออกไปที่หน้าของเย่โม่เซิน เมื่อนิ้วของเธอใกล้จะโดนผิวของเย่โม่เซิน ความง่วงก็กลับมาอีกครั้ง เธอ หลับตาแล้วหลับไปอย่างรวดเร็ว

ด้วยความง่วงที่เข้ามา พร้อมกับลมหายใจร้อนก่อนหน้านี้ มี อะไรบางอย่างที่อ่อนนุ่มประทับอยู่ที่ริมฝีปากเธอ

เสิ่นเฉียวมีปฏิกิริยาตอบกลับด้วยกันหลบไปข้างหลัง เจ้าบาง อย่างที่อ่อนนุ่มนั้นรับรู้ได้ถึงความไม่พอใจ ขยับไปข้างหน้า เล็กน้อยเช่นเดียวกับเธอและกดอย่างหนักกับริมฝีปากนุ่มของ เธอ

เอาเถอะ ในเมื่อหลบไม่พันเสิ่นเฉียวก็ขี้เกียจจะไปสนใจแล้ว นอนต่อดีกว่า

เธอหลับต่อไปได้เพียงไม่นานเท่านั้น เจ้าบางอย่างที่อ่อน นุ่มบนริมฝีปากก็เริ่มขยับอีก มันโลมเลียริมฝีปากเธอ เหมือน กำลังกินเยลลี่ มันค่อย ๆ ลิ้มชิมรส

เลียมัน กัดมัน ดันมัน

เสิ่นเฉียวร้องออกมาเบา ๆ ภายใต้การรุกของฝ่ายตรงข้าม ทำให้อีกฝ่ายสูญเสียตำแหน่งของเขาเพียงใช้ปลายลิ้นดุนดัน เข้าไปในโพรงปากของอีกฝ่าย เป็นเหมือนการทะลุประตูเมือง ของกองทัพศัตรู
“อืม” เสียงของเสิ่นเฉียวที่ดังขึ้นในขณะที่เธอยังหลับดัง เข้าไปในหูของเย่โม่เซินราวกับมีเวทมนตร์ เสียงนั้นทำให้ท้อง เขาร้อน มือใหญ่ค่อย ๆ เคลื่อนไปที่แผ่นหลังของเธอ

จูบค่อย ๆ ดื่มค่ำคืนที่เงียบสนิท เย่โม่เซินราวกับจะได้ยิน

เสียงหัวใจตัวเองเต้น

ตึก!

ตึก!!

ดังขึ้นเป็นจังหวะ มันดังเหมือนพลที่ถูกจุดขึ้นในคืนที่เงียบ

สงัด

ถึงแม้จะห่างไกล แต่เสียงนั้นเหมือนกำลังกระแทกหัวใจ ที่

ละนิด ๆ

“คอ…” เขาร้องขอมากเกินไป ในที่สุดเสิ่นเฉียวไม่สามารถจะ นอนสงบ ๆ ได้อีก คิ้วงามคู่นั้นขมวดหากันแน่น มือน้อยผลัก

เขาโดยไม่รู้ตัว

เยโม่เซินจับข้อมือของเธอไว้ ร่างใหญ่หันกลับมาตามใจทาบ

ทับร่างของเธอ
เพียงชั่วครู่ เสิ่นเฉียวก็รู้สึกได้ถึงความไม่ปกติ เธอค่อย ๆ ตื่น จากฝัน

วินาทีแรกที่ลืมตา ข้างหน้ามืดไปหมดไม่เห็นอะไร แต่กลับ จำได้ชัดเจนถึงร่างแกร่งของชายหนุ่มที่กำลังทาบทับเธออยู่ และริมฝีปากของชายหนุ่มคนนั้นก็กำลังประกบปากเธออยู่

ตัวแข็งที่ออยู่เกือบสิบวินาที เส็่นเฉียวก็ได้สติว่าเกิดอะไรขึ้น ดวงตาสวยเบิกโพลงท่ามกลางความมืด ร่างเล็กของเธอต่อสู้ ดิ้นรนอยู่ภายใต้อ้อมกอดของเย่โม่เซิน

“ปล่อยฉันนะ…อือ…”

เยโม่เซินเม้มริมฝีปากและหัวเราะเบา ๆ: “หี ตอนนี้เพิ่งจะมา ตอบโต้มันช้าไปแล้วรึเปล่า”

เสียงของเย่โม่เซิน เสิ่นเฉียวนิ่งอยู่กับที่ จากนั้นเธอก็ใช้แร

งกัดเย่โม่เซิน

ฟู–

เสียงหายใจของเย่โม่เซินดังออกมาจากความมืด เสิ่นเฉียว แอบสบถออกมาเบา ๆ แล้วผลักร่างของเขาออก