บทที่116 ร่วมเรียงเคียงหมอน
บทที่116 ร่วมเรียงเคียงหมอน
ทางด้านเสิ่นเฉียวไม่รู้ถึงความคิดที่แปลกประหลาดและ
ยุ่งเหยิงของหานเส่โยว
หลังจากแยกกับหานเส่วเธอก็ตรงกลับบ้านตระกูลเย่
เมื่อกลับถึงบ้านตระกูลเย่ เธอก็พบว่าเตียงหลังเล็กของเธอ
ไม่อยู่แล้ว
สีหน้าของเสิ่นเฉียวเปลี่ยนไปในทันที คิดถึงเรื่องเมื่อสมัยที่ เธอเพิ่งจะย้ายมาตระกูลเย่แล้วต้องนอนกับพื้นหรือนั่งหลับ อยู่ข้างนอกในตอนนั้น ตอนหลังเพราะเชียวซูรู้สึกว่าเธอน่า สมเพชเหลือทน ดังนั้นจึงหาเตียงหลังเล็กมาให้เธอ ทำให้ เสิ่นเฉียวได้นอนหลับอย่างสงบในเวลากลางคืน
แต่ว่าจู่ ๆ เตียงหลังเล็กก็หายไปเสียอย่างนั้น ในใจของเสิ่น
เฉียวเกิดความตระหนกขึ้น
เธอคิดว่าเป็นเพราะจู่ ๆ เย่โม่เซินก็เกิดโกรธเธอขึ้นมา แล้ว สั่งให้คนย้ายเตียงหลังเล็กของเธอออกไปรึเปล่า
เส้นเฉียวยืนนึ่งอยู่ตรงนั้น และทำอะไรไม่ถูก
ทันใดนั้นสาวใช้สองคนก็เข้ามาและเห็นเธอ จึงเรียกเธอ
“คุณนายน้อยสอง
เมื่อได้ยินเสิ่นเฉียวจึงได้สติและหันกลับมามองพวกเธอ พยักหน้าแล้วจึงพบว่าพวกเธอกำลังถือเสื้อผ้าของเธอ
“พวกคุณกำลังทำอะไรเหรอคะ?” เสิ่นเฉียวขมวดคิ้วถาม จากนั้นจึงหันไปมองตำแหน่งของเตียงหลังเล็ก “เมื่อกี้พวก คุณกำลังเก็บของของฉันเหรอคะ?”
สาวใช้สองคนพยักหน้า: “คุณชายสองให้พวกเราเก็บของ ของคุณนายน้อยสองค่ะ”
สีหน้าของเสิ่นเฉียวเปลี่ยนเป็นซีดขาว เก็บของของเธอแล้ว
ได้ฟังคำพูดเหล่านี้แล้ว…เหมือนกับกำลังจะไล่เธอไป
“เพราะ.เพราะอะไร?” เสิ่นเฉียวพูดอย่างยากลำบากและ เลือดบนริมฝีปากของเธอค่อยๆจางลง
สาวใช้ทั้งสองมองหน้ากันอย่างไม่ทราบสาเหตุจากนั้นก็ส่าย หัว: “พวกเราก็ไม่ทราบค่ะคุณนายน้อยสอง คุณชายสองสั่งมา แบบนี้ พวกเราก็ทำตามนั้นค่ะ”
ทันใดนั้นเสิ่นเฉียวก็พูดอะไรไม่ออก
ผ่านไปนานเธอจึงถาม: “แล้วเขาล่ะ?”
“คุณชายสองอยู่ที่ห้องหนังสือค่ะ”
“ฉันทราบแล้ว”
เสิ่นเฉียวไม่ลังเลนาน เธอก้าวเท้าเดินไปทางห้องหนังสือ
แน่นอนว่า ไฟห้องหนังสือยังเปิดอยู่ เมื่อเดินมาถึงที่หน้าประ ดูเสิ่นเฉียวพบว่าเซียวซู่ก็อยู่ที่นั่นด้วย
เซียวซู่ได้ยินเสียง จึงมองมาทางเธอ แล้วหันไปพูดเบา ๆ กับ เยโม่เซิน “คุณชายเย่ครับ ผู้ช่วยเสิ่นมาแล้ว งั้นผมขอตัวก่อน”
“อือ” เย่โม่เซินยังคงจ้องมองไปที่จอคอมพิวเตอร์ ด้วย สายตาเย็นชาและตอบรับคำหนึ่ง
เซียวซู่ออกจากห้องหนังสือและเดินสวนกับเสิ่นเฉียวไป
เสิ่นเฉียวยืนอยู่หน้าห้องครู่หนึ่ง ก่อนที่จะก้าวเท้าเข้าไปใน ห้องหนังสือ เธอเดินไปทางข้างกายเย่โม่เซิน จ้องมองแผ่น หลังบางของเขาอย่างตั้งใจ
เย่โม่เซินรู้ว่าเธอมาแล้ว แต่ไม่ได้สนใจเธอ สายตาของเขา ยังคงจับจ้องอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ เสิ่นเฉียวยืนอยู่ตรงนั้น ครู่หนึ่งและไม่รู้ว่าจะพูดกับเขาอย่างไรดี เธออยากจะถามเขา ไปตรง ๆ ว่าทำไมต้องย้ายเตียงของเธอไป เขาอยากจะให้เธอ ไปนอนข้างนอกอย่างนั้นเหรอ?
แต่ว่าเธอกลับพูดมันออกมาไม่ได้เมื่อคำพูดมันติดอยู่ที่ริม
ฝีปาก
สุดท้ายกลับเป็นเย่โม่เซินที่พูดขึ้นก่อน: “กลับมาแล้วเหรอ?”
เสียงของเขาต่ำและเขาแสดงอารมณ์ใด ๆ
เสิ่นเฉียวเม้มปาก พยักหน้า: “ค่ะ”
มือของเย่โม่เซินกำลังกดแป้นพิมพ์บนคีย์บอร์ด แล้วพลาง พูดขึ้นอย่างเย็นชา : “ฉันยังมีงานต้องทำ เธอไปดูหน่อยว่าคนงานเก็บของเธอเสร็จรึยัง”
เสิ่นเฉียว: “..”
นี่เป็นคำสั่งราชโองการบอกเธอหรืออย่างไร?
เสิ่นเฉียวกำมือแน่นอยู่เงียบ ๆ สุดท้ายเธอกลับไม่พูดอะไร สักคำ หันหลังเดินไปด้วยความโกรธ
เธอคิด ในเมื่ออีกฝ่ายไล่เธอถึงขั้นนี้แล้วเธอจะยังอยู่ทำไม?
สู้กลับไปเก็บของ แล้วออกไปจากที่นี่ก็จบแล้ว
เมื่อเดินมาถึงประตู เสียงของเย่โม่เซินที่เย็นชาก็ดังขึ้นอีก
“หมอนฉันให้คนเปลี่ยนเป็นแบบเดียวกับของฉัน ถ้าหากว่า เธอไม่ชินกับผ้าไหม เธอจะบอกให้พวกเขาเปลี่ยนก็ได้นะ”
เสิ่นเฉียวก้าวขาข้างหนึ่งออกไปแล้ว เมื่อได้ยินแบบนั้นก็ชัก เท้ากลับ เธอคิดว่าตัวเองได้ยินผิดไป เธอหันกลับมาอย่างไม่ น่าเชื่อ
“คุณว่าอะไรนะคะ?”
ในที่สุดเย่โม่เซินก็ละสายตาขึ้นมาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ มองใบหน้าขาวนวลของเธออย่างมุ่งมั่น: “ทำไม? ยังอยากจะ แยกเสียงกับฉันอยู่เหรอ?”
เสิ่นเฉียว: “…”
ปากของเธอมุ่ยเล็กน้อย
เยโม่เซินคิดว่าเธอไม่พอใจ จึงขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ: “มี
ปัญหาอะไรรึเปล่า?”
เสิ่นเฉียวเลียริมฝีปากของเธอโดยไม่รู้ตัวและส่ายหน้า ไม่ ไม่มีค่ะ คุณเอาเตียงฉันไปเก็บ เพื่อ…ให้ฉันไปนอนเตียง
เดียวกันกับคุณ?”
เธอยังคงรู้สึกว่ามันไม่น่าเชื่อ
เยโม่เซินจะให้เธอร่วมเรียงเคียงหมอนกับเขา
เขา…ไม่ได้ทำอะไรผิดใช่ไหม?
อย่างไรก็ตามเสิ่นเฉียวยิ่งทั้งสงสัยและไม่แน่ใจ ทำให้ในใจ ของเย่โม่เซินเกิดความไม่พอใจเข้าไปอีก
“สามีภรรยานอนด้วยกัน มันแปลกมากเหรอ?”
เสิ่นเฉียวได้สติ พยักหน้า จากนั้นก็ส่ายหน้า “ไม่แปลกค่ะ”
แท้จริงแล้วในใจเธอรู้สึกแปลกมาก ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านั้น ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนั้นแย่มากอย่างชัดเจน ตอนนี้ เขากลับจะใช้ชีวิตแบบสามีภรรยาขึ้นมา หรือว่าจะเป็นเพราะ
ที่นอนด้วยกันในคืนนั้น?
เสิ่นเฉียวว่าในใจเธอมันรู้สึกอย่างไร แต่มันไม่ใช่ความรู้สึกที่
ดีแน่นอน
“ฉันทราบแล้วค่ะ ฉันไปดูก่อนนะคะ” พูดจบ เส้นเฉียวก็ออก
ไปจากห้องหนังสือ
หลังจากกลับมาที่ห้องคนรับใช้ก็ทักทายเธอ
“คุณนายน้อยสอง หมอนกับผ้าห่มของคุณจัดการเรียบร้อย
แล้วค่ะ เราได้จัดเตรียมผ้าแพรไหมแท้กับหมอนไหมแท้ไว้ให้ คุณ คุณนายน้อยสองลองดูว่ามีตรงไหนที่ไม่ชอบ ก็สั่งเราได้
เลยค่ะ”
เสิ่นเฉียวส่ายหน้า: “ดีมากแล้วค่ะ”
“ถ้าหากว่าคุณนายน้อยสองไม่มีอะไรแล้ว พวกเราขอตัว
ก่อน”
“ค่ะ”
หลังจากที่พวกเธอออกไปแล้ว เสิ่นเฉียวก็ค่อย ๆ เดินไปที่ เตียงหลังเดียวที่อยู่ในห้องนั้น
เธอยืนอยู่ข้างเตียง เสิ่นเฉียวมีสีหน้าเรียบเฉย
เตียงหลังนี้เป็นของเย่โม่เซิน เธอเคยใช้มันในวันที่เธอแต่ง เข้ามาตระกูลเย่ครั้งแรก ในตอนนั้นเธอสวมชุดเจ้าสาว จากนั้น เธอก็ไม่กล้าเข้าใกล้มันอีก ตลอดมามันมีหมอนใบเดียว มัน เป็นของเย่โม่เซิน แต่วันนี้กลับมีกลับมีหมอนสีชมพูอ่อนใบ หนึ่งวางอยู่ข้างหมอนของเย่โม่เซิน หมอนชุดสีฟ้าอ่อนของเย่ โม่เซิน บอกได้ว่ามันเป็นหมอนชุดที่เข้าคู่กันสีฟ้าและชมพู
ยังมีการเปลี่ยนผ้านวมเปลี่ยนผ้านวมลายสีชมพูและสีฟ้าซึ่ง
ดูเหมือนเป็นชุด
เสิ่นเฉียวแววตาสับสนมาก เธอกำมือแน่นแล้วแน่นอีกอยู่เงียบ ๆ
ถ้าหากบอกว่า…เป็นเพียงเพราะเรื่องคืนนั้น เขาเป็นหนี้ ตนเอง หรือด้วยอารมณ์อย่างอื่น แล้วมันเกิดทำให้ความรู้สึกที่ มีต่อเธอมันเปลี่ยนไป เช่นนั้นเธอเองก็ไม่ต้องการ
แต่ว่า…ลึกลงไปในใจของเธอกลับโหยหาอารมณ์ที่อบอุ่น
เหล่านี้
เยโม่เซินผู้ชายคนนี้ เป็นคนที่ภายนอกเย็นชาแต่ร้อนรุ่มอยู่
ภายใน
นี่เป็นสิ่งที่เธอคาดไม่ถึง
“พอใจกับสิ่งที่เธอเห็นรึเปล่า?” เสียงที่เย็นชาดังมาจากทาง ด้านหลัง เสิ่นเฉียวได้สติกลับมา ทันใดนั้นเธอหันกลับมา เจอ เย่โม่เซินที่กำลังหมุนล้อวีลแชร์เข้ามา จากนั้นก็หยุดอยู่ตรง หน้าเธออย่างรวดเร็ว
มือของเสิ่นเฉียวยังวางไว้บนผ้าห่ม เธอเก็บมือด้วยความตื่น เต้น มองไปที่เขาด้วยความเกร็ง
เยโม่เซินมองหน้าเธอ เหมือนกำลังพยายามค้นหาปฏิกิริยา
บางอย่าง
“คือว่า…ไม่ใช่ว่าคุณไม่ชอบให้คนอื่นเข้าใกล้คุณไม่ใช่เหรอ คะ? ก่อนหน้านี้เราตกลงกันแล้ว คุณไม่ให้ฉันแตะตัวคุณ แต่ ว่า….คุณก็ย้ายเตียงฉันออกไปแล้ว”
พูดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็นิ่งไป เธอมองดูสีหน้าของเยโม่ เซินด้วยความลังเล แล้วจึงค่อย ๆ พูดขึ้น: “ถ้านอนร่วมเตียง เดียวกันอย่างนี้ แล้วฉันเกิดไม่ระวังไปโดนตัวคุณ จะทำยังไง คะ?”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ