บทที่114 ติดต่อนักออกแบบแล้ว
บทที่ 114 ติดต่อนักออกแบบแล้ว
เสิ่นเฉียวยังไม่ได้พูดคำพูดที่เหลือ เย่โม่เซินก็สาดสายตา อันเย็นชาเข้าใส่เธอ: “พูดไร้สาระอะไรน่ะ? เธอคิดว่าฉันจะเอา เรื่องแบบนี้ไปบอกน้าฉันได้เหรอ?”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น เสิ่นเฉียวจึงค่อย ๆ หลบสายตา
ใช่แล้ว เธอไม่ได้ท้องลูกของเย่โม่เซิน เรื่องนี้เป็นเรื่องเสื่อม เสียเกียรติสำหรับผู้ชาย เขาจะสามารถพูดออกไปได้ยังไงกัน?
เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าหัวใจของเธอจมลงทีละน้อย
“แผลของฉันไม่เป็นไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ” เสิ่นเฉียวพูด
เบาๆ
เยโม่เซินก็ไม่มีเหตุผลที่จะรั้งเธอไว้ เขาพยักหน้า: “อือ”
เสิ่นเฉียวกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ด้วยแววตา
หม่นหมอง
นี่เธอคิดอะไรอยู่?
จากนั้นเล็นเฉียวก็กำจัดความคิดนี้ไป แล้วทุ่มเทตั้งใจทำงาน ในเวลาอันรวดเร็วก็ถึงเวลาเลิกงาน
เมื่อถึงเวลา โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เป็นหานเสโยวที่ส่ง
ข้อความหาเธอ
(เฉียวเฉียว รถของฉันจอดอยู่หน้าซูเปอร์มาร์เก็ตไม่ไกลจาก ออฟฟิศเธอ เดี๋ยวเธอเดินตรงมาเลยก็เจอ
(ได้
เสิ่นเฉียวเริ่มเก็บของ จากนั้นก็สะพายกระเป๋าลงไปข้างล่าง
เธอได้พบกับเย่โม่เซินกับเซียวซู่ที่ออกมาจากห้องทำงาน พอดี เสิ่นเฉียวนิ่งไปครู่หนึ่ง แต่ก็ยังก้าวไปข้างหน้าแล้วพู ดกับเย่โม่เซิน: คือว่า…เย็นนี้ฉันไม่กลับบ้านพร้อมคุณนะคะ
เสิ่นเฉียวรีบพูดขึ้น “ฉันจะไปหาเส่โยวค่ะ”
จะไปหาผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว? เย่โม่เซินขมวดคิ้วเล็กน้อย “เธอเป็นเพื่อนเธอเหรอ?”
เสิ่นเฉียวรีบพยักหน้า: “ค่ะ พวกเรารู้จักกันนานแล้ว ฉันไปหา เธอจริงๆ ค่ะ ไม่ได้ไปหาคนอื่น”
เธอเป็นกังวลว่าเย่โม่เซินจะเข้าใจผิดว่าเธอไปพบผู้ชาย ดัง นั้นจึงต้องออกตัวก่อน เพื่อไม่ให้เกิดความเข้าใจผิดหลังจาก กลับไป
เยโม่เซินจ้องเธอครู่หนึ่ง อธิบายไม่ถูกว่าเธอรู้สึกว่าคำพูด สุดท้ายของเธอนั้นไพเราะติดหูจริง ๆ เธออธิบายอย่างเจาะจง เพราะกลัวว่าเขาจะเข้าใจผิด ซึ่งแสดงให้เห็นว่าในใจของเธอ สนใจความคิดเห็นของเขา
“ได้” เย่โม่เซินเม้มปากเบา ๆ แล้วพูด: “ให้เซียวซูไปเป็น
เพื่อนเธอก็แล้วกัน”
ได้ยินอย่างนั้น สีหน้าของเสิ่นเฉียวเปลี่ยนไปเล็กน้อย: “ไม่ ได้ เซียวซู่ต้องไปส่งคุณที่บ้าน คุณเคลื่อนไหวไม่สะดวก”
เยโม่เซินยกมุมปาก เขาจ้องมองเธอด้วยแววตาลุกโชน
“เป็นห่วงผมขนาดนั้น?”
เส้นเฉียวหน้าแดงเล็กน้อย: “พอแล้ว ฉันขอตัวก่อนค่ะ”
จากนั้นเธอจึงได้หลบฉากไป
เมื่อถึงชั้นล่าง คนไม่น้อยเห็นเธอแล้วต้องถอยห่าง ส่วนใหญ่ แล้วเป็นเพราะเรื่องเมื่อกลางวัน ทำให้รู้สึกว่าเธอเป็นคนน่า กลัวแล้วสินะ?
เสิ่นเฉียวเร่งฝีเท้าและเดินไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ต เมื่อเธอไปถึง ซูเปอร์มาร์เก็ตเธอสามารถมองเห็นรถของหานเส่วได้ใน พริบตา เธอเดินไปเคาะหน้าต่างอย่างรวดเร็ว แต่หานเส่โยว ที่อยู่ในรถนั่งเหม่อลอยดูเหมือนจะใส่ใจเธอราวกับคิดถึงเรื่อง สำคัญ
เสิ่นเฉียวรู้สึกแปลกใจ เธอเคาะกระจกอีกครั้ง แล้วตะโกนขึ้น
“เส่โยว?”
หานเส่โยวก็ยังไม่สนใจเธอ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่?
เสิ่นเฉียวจึงทำได้เพียงเคาะกระจกแรง ๆ แล้วตะโกนเรียก เสียงดัง หานเส่โยวจึงได้สติกลับมา เมื่อเห็นเสิ่นเฉียวที่ยืนอยู่
ข้างรถอยู่แล้ว เธอจึงรีบลดกระจกรถ
“เฉียวเฉียวเธอมาแล้วเหรอ”
“เธอเป็นอะไรไปนะ? นั่งเหม่ออยู่ในนี้ ฉันมาตั้งนานแล้วล่ะ เสิ่นเฉียวหันไปยิ้มหวานให้เธอ แล้วอ้อมไปอีกด้านเพื่อเปิด ประตูรถ
หานเสี่ยวกลับพูดขึ้น: “พวกเราไม่ต้องขึ้นรถ พวกเขาจะขึ้น ไปที่ชั้นสามบนซูเปอร์มาร์เก็ตจ๊ะ ที่ร้านมีร้านขนมอยู่ร้านหนึ่ง”
ร้านขนมหวาน.
ได้ยินคำว่าหวานแล้ว หน้าเสิ่นเฉียวก็เปลี่ยนไป
“วางใจเถอะ ไม่ได้มีแค่ของหวานหรอก อย่างอื่นก็มี”
หานเส่โยวลงจากรถแล้วจูงเธอขึ้นไปข้างบน
เสิ่นเฉียวขึ้นไปที่ร้านขนมหวานที่ชั้นสามกับเธอ หานเส่โยว สั่งอาหารเยอะแยะ เสิ่นเฉียวมองไปมองมาแล้วสั่งน้ำผลไม้คั้น
สดแก้วหนึ่ง
ทั้งสองคนนั่งลง
“ขอโทษนย วันนั้นที่เธอไปโรงพยาบาลฉันอยากจะไปเยี่ยม เธอ แต่ว่าเธอยังไม่ได้นอนสติ ฉันก็เลยไม่อยากจะไปรบกวน เธอ”
ได้ยินอย่างนั้น เมื่นเฉียวตกตะลึง ในวันนั้นเธอฟื้นขั้นแล้ว ได้เจอเพียงเยโม่เซ็น แต่กลับไม่รู้ว่าหานเสโยวก็ไปเยี่ยมเธอ หลังจากได้ยินคำพูดของเธอก็แปลกใจเล็กน้อย
วันนั้นเธอก็ไปเหรอ?”
“ใช่น่ะสิหานเส่โยวพยักหน้า: “เพื่อนสนิทของฉันเข้าโรง พยาบาล ฉันก็ต้องไปเยี่ยมสิ”
เสิ่นเฉียวหัวเราะ: “ฉันรู้ ว่ามีแค่เธอที่ดีกับฉันที่สุดแล้ว”
หานเสโยว:”อันที่จริงแล้วฉันเรียกเธอออกมาเพราะมีเรื่อง
สำคัญมากจะบอกกับเธอนะ”
เมื่อพูดจบ หานเส่โยวก็หันไปมองรอบ ๆ จากนั้นโน้มตัวไป ข้างหน้าเธอและลดเสียงลง: “พวกเราติดต่อนักออกแบบคน นั้นได้แล้วนะ”
ในขณะที่บริกรนำน้ำผลไม้มาเสิร์ฟที่โต๊ะ เสิ่นเฉียวที่สีหน้านิ่ง เฉยเมื่อได้ยินสิ่งนี้ก็ดกตะลึง เธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็วทำให้ชนกับบริกร
เพลัง!
“อ๊ะ ขอโทษค่ะ!”
แก้วตกลงพื้นแตกกระจาย น้ำแตงโมหกใส่เสิ่นเฉียวเต็มตัว
บริกรคิดว่านั่นคือความผิดของตน จึงได้ขอโทษด้วยความ ตกใจ:”ขอโทษค่ะ ๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
หานเส่โยวสีหน้าเปลี่ยนและลุกขึ้นนะ”เธอเป็นอะไรไป? ทำ
อะไรถึงได้เป็นแบบนี้”
เสิ่นเฉียวดึงหานเส่ว แล้วพูดเสียงเบากับบริกร:”ไม่เป็นไร ค่ะ เป็นเพราะฉันลุกขึ้นเร็วเกินไป ไม่เกี่ยวกับคุณ แต่ว่าคุณ ช่วยหยิบกระดาษทิชชูมาให้ทีได้ไหมคะ?”
บริกรอึ้งไปพักหนึ่งก่อนจะรีบพยักหน้า รีบไปหยิบกระดาษ
ทิชชูมาให้เสิ่นเฉียวด้วยความไวแสง เมื่อกลับมาพร้อมกับผู้ จัดการร้านและทำการขอโทษขอโพยเธอ
“ต้องขอโทษคุณลูกค้าด้วยจริง ๆ บริกรคนเมื่อครู่ไม่ได้เรื่อง จริง ๆ ทำให้เสื้อผ้าของคุณเป็นเช่นนี้ไปแล้ว ถ้าอย่างนั้น เรา ขอชดเชยด้วยการให้ลูกค้าทั้งสองท่านให้รับประทานอาหาร ฟรีในอาหารมื้อนี้ ถือเป็นการชดเชยคุณลูกค้าทั้งสองท่าน”
กระโปรงที่เสิ่นเฉียวใส่อยู่นั้นเป็นตัวที่เยโม่เซินซื้อให้ ผู้ จัดการร้านมีสายตาแหลมคม ดูก็รู้ว่ากระโปรงนั้นมีราคาแพง
บวกกับหานเส่วที่สวมใส่แต่ของแบรนด์เนม ผู้จัดการร้าน ไม่กล้าจะว่าอะไรกับคนแบบนี้ ทำได้เพียงรีบเข้าไปขอโทษ
หานเส่โยวกะพริบตาปริบ ๆ : “แค่คิดจะชดใช้ด้วยอาหารพวกนี้ คิดว่ากระโปรงของเพื่อนฉันมีค่าแค่นั้นเองเหรอ?”
สีหน้าของผู้จัดการร้านเปลี่ยนไปเล็กน้อย: “อย่างนั้นคุณผู้ หญิงคิดว่าเราควรจะจัดการยังไงดีคะ?”
“ขอโทษค่ะ” บริกรคนนั้นรีบเข้ามาขอโทษเสิ่นเฉียว: “ฉันไม่ ได้ตั้งใจจริง ๆ ขอให้พวกคุณให้อภัยพวกเราเถอะค่ะ”
เสิ่นเฉียวที่รับกระดาษทิชชูมาเพื่อเสร็จคราบน้ำแตงโมปั่น เมื่อได้ฟังดังนั้นเธอจึงพูดขึ้น: “ฉันพูดแล้วไม่ใช่เหรอ? มันเป็น ปัญหาจากฉันเอง เส่โยว เธออย่าทำให้พวกเขาต้องลำบากเลย”
หานเส่โยวตะโกนขึ้น “ก็โมโหแทนเธอน่ะสิ จานก็ถือไม่ดีเอง แค่ขอโทษแล้วให้ขนมมาชิ้นหนึ่งมันจะได้อะไรล่ะ? ไอ้ขนมนี่มี
ค่าเท่าไหร่กันเชียว? เชอะ”
“ต้องขอโทษด้วยจริงๆ”
“ไม่เป็นไรค่ะ พวกคุณกลับไปทำงานเถอะค่ะ” เสิ่นเฉียวหัน
กลับไปพูดกับพวกเธอ
“ขอบคุณมากค่ะ” หญิงสาวมองไปที่เสิ่นเฉียวอย่างลึกซึ้ง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความขอบคุณ
หลังจากที่พวกเธอไปแล้ว หานเส่โยวอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “เธอเป็นอะไรไป? กระโปรงเปื้อนขนาดนี้แล้ว เธอจะปล่อยไป แบบนี้เหรอ?”
“มันเป็นเพราะฉันไม่ดีเอง” เส่นเฉียวอธิบายเสียงเบา: “เมื่อ ก็ฉันตื่นเต้นไปหน่อย ทำให้ลุกไปชนเธอเข้า จะพูดไปแล้วฉัน เป็นฝ่ายผิดที่ทำแก้วเขาแตก”
หานเส่โยวไม่เชื่อและไม่สนใจเธอ
แต่ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงบางอย่างและยิ้มตาหยี: “ทำไมรู่ ๆ เธอก็ตื่นเต้นขึ้นมาล่ะ ใช่เพราะหาผู้ชายคนนั้นเจอแล้ว เธอก็ เลยตื่นเต้นเหรอ?”
เส้นเฉียว: .เธออย่าพูดเพ้อเจ้อสิ
หายเสโยวหรี่ตา: “อันที่จริงเธอทนเยโม่เซินไม่ไหวแล้ว อยากจะรีบไปจากเขาไม่ใช่เหรอ?”
ทนเย่โม่เซินไม่ไหวแล้ว อยากจะรีบไปจากเขา?
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ