บทที่104 อย่ามาแตะต้องฉัน
บทที่104 อย่ามาแตะต้องฉัน
เสิ่นเฉียวยืนอยู่หน้ากระจก ดวงตาเธอเบิกกว้างจ้อง มองตัวเองในกระจกด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่บริเวณคอขาวๆของเธอมีรอยม่วง
อยู่หลายจุด
รอยช้ำเช่นนี้เสิ่นเฉียวเคยเห็นมันมาก่อน
แต่ทว่า เคยเห็นเพียงแค่หนึ่งหนเท่านั้น
คือค่ำคืนที่ฝนตกหนักซึ่งเธอกับหลินเจียงได้หย่าร้าง กัน เธอโดนผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งพรากความบริสุทธิ์ ในครั้งแรกไป หลังจากที่เธอวิ่งหนีกลับมาถึงบ้าน เธอ ก็รีบอาบน้ำอย่างเอาเป็นเอาตาย ในตอนนั้นเธอเห็นว่า บริเวณคอของเธอมีรอยจูบจำนวนมาก
ซึ่งมันก็เหมือนกับตอนนี้
เธอเหม่อลอยไปประมาณสิบวินาที เฉินเฉียวจึงดึงสติ ของตัวเองกลับมา สีหน้าของเธอขาวซีด เธอรีบกัมหน้า ลงแล้วเอามือไปเปิดเสื้อผ้าของเธอออก
เป็นไปตามที่คิด นอกจากบริเวณคอ รอยช้ำเหล่านี้ยังมี อยู่ทั่วร่างกายของเธอ
เสิ่นเฉียวรู้สึกช็อกจนชนเข้ากับประตูที่อยู่ด้านหลัง
ใช่แล้ว เธอลืมไปได้ยังไง..
ถึงแม้ว่าเมื่อคืนในห้องห้องนั้นจะจุดยาสลบ แต่…ลู่สุน ฉางให้เธอดื่มยาเข้าไป
เธอเอาแต่กังวลใจว่าเย่โม่เซินว่าจะโดนฤทธิ์ไปด้วย รึเปล่า หลังจากนั้นเป็นยังไง เธอกลับลืมเรื่องที่ตัวเธอ เองโดนกรอกยาไปทั้งหมด ส่วนความจำต่อจากนั้นเธอ นึกอะไรไม่ออกเลยสักนิด เธอนอนแน่นิ่งอยู่ตรงนี้ แต่ ร่างกายของเธอกลับมีรอยช้ำมากมาย
ไม่ต้องพูดถึงเยโม่เซิน เขาไม่มีความสามารถในด้านนั้น
สิ่งนี้แสดงถึงอะไร???
แสดงถึงอะไร???
เสิ่นเฉียวไม่สามารถควบคุมร่างกายที่กำลังสั่นได้ เธอ รู้สึกไร้เรี่ยวแรงแล้วทรุดตัวนั่งลงอยู่บนพื้น
สวรรค์เล่นตลกครั้งยิ่งใหญ่กับเธอจริงๆ
“คุณนายน้อยสอง เป็นอะไรไปนะ?” ป้าเฉินเห็นเธออยู่ๆ นั่งลงอยู่บนพื้น ป้าเฉินตกใจจนรีบวางสิ่งของในมือลง แล้วพุ่งเข้ามาหาเธอ จากนั้นค่อยๆพยุงตัวเธอขึ้นมา
เสิ่นเฉียวถูกพยุงตัวกลับมาอยู่บนเตียง หลังจากที่ เอนตัวลงนอนเธอก็มีท่าทีที่ดูมีนงง ทันใดนั้นเองเธอนึก เรื่องสำคัญอะไรออก เธอคว้ามือของป้าเฉินออกไว้
“ป้าเฉิน ป้าเฉิน!”
“ป้าเฉินอยู่ตรงนี้ คุณนายน้อยสอง ตกลงคุณเป็น
อะไรไป?”
“ช่วยฉัน ช่วยฉันเรียกหมอมาหน่อย!”
“ได้ได้ ป้าเฉินจะไปช่วยคุณเรียกหมอมาเดี๋ยวนี้แหละ” ป้าเฉินมองเห็นสีหน้าของเธออยู่ๆขาวซีดจนดูน่ากลัว เธอตกใจจนไม่กล้าถามอะไรไปมากกว่านี้ จากนั้นรีบออก จากห้องพักเพื่อไปเรียกหมอ
คุณหมอโดนเรียกมาอย่างกะทันหัน หลังจากเข้ามาใน ห้องมองเห็นว่าเสิ่นเฉียวฟื้นขึ้นมาแล้ว คุณหมอจึงเผย รอยยิ้มออกมา เสิ่นเฉียวกลับจับไปที่คอเสื้อของเขา เธอ นอนอยู่ตรงนั้นแล้วลืมตาเปิดกว้าง
เธอมีอะไรอยากจะพูด
คุณหมอคนนี้คือคุณหมอที่เจอกันในครั้งก่อน คุณหมอ
สุย
คุณหมอสุยรู้เรื่องความสัมพันธ์อันซับซ้อนระหว่างเธอ กับเยโม่เซิน เมื่อเห็นเธอจ้องมองมาที่ตัวเองแล้วไม่ยอม พูดอะไรออกมาสักที เขาจึงหันไปพูดกับป้าเฉิที่อยู่ด้านหลัง ญาติของผู้ป่วยท่านนี้ครับ รบควนเชิญ คุณลอกไปรอข้างนอกก่อนเถอะ ผมขอตรวจดูคนไข้คนนี้ สักหน่อยครับ ”
ได้ค่ะ” ป้าเฉินเดินออกไปจากห้องพัก
เสิ่นเฉียวจับไปที่ชายเสื้อของคุณหมอสุย เธอขยับริม ปากแต่เธอกลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ
คุณหมอสุยพอจะเดาออกว่าเธอจะถามว่าอะไร ดังนั้น เขาจึงถาม คุณหนูเสิ่นเรียกผมมาเพราะต้องการจะถาม เรื่องของเด็กในท้องใช่มั้ยครับ?”
เมื่อฟังจบ ดวงตาของเสิ่นเฉียวเบิกกว้าง เสียงของเธอ สั่นโดยไม่รู้ตัว “คุณหมอ คุณรู้?”
“อ็ม” คุณหมอสุยพยักหน้า เขารับรู้ถึงความกังวลของผู้ ที่จะเป็นแม่คน เขายิ้มอ่อนๆ “คุณ ใจได้ เด็กสบายดี”
เมื่อได้ยินว่าเด็กปลอดภัย เสิ่นเฉียวรู้สึกโล่งใจในทันที มือเล็กๆที่จับชายเสื้อของเขาแน่นค่อยๆคลายแรงออก
“ขอบคุณค่ะ”
“ยังมีอะไรอีกมั้ย? มีตรงไหนที่รู้สึกไม่สบายมั้ย?” ใน เมื่อคุณหมอสุยเข้ามาในห้องนี้แล้ว เขาค่อยๆโน้มตัวลง ยื่นมือมาจับชีพจรที่ข้อมือของเธอ จากนั้นหยิบเครื่องฟัง ตรวจมาตรวจร่างกายเธอตามปกติ
“ดูแล้วจะไม่มีปัญหาอะไรแล้วล่ะ คุณหนเสิ่นพักผ่อนให้ ดีๆเถอะ”
ตอนที่คุณหมอสุยกำลังเตรียมที่จะออกจากห้องพักก็ได้ ยินเสียงจากนอกห้องดังแว่วเข้ามา
“คุณชายสอง คุณมาแล้ว”
เยโม่เซินมาแล้ว? เมื่อได้ยินชื่อของเขา แววตาของเสิ่น เฉียวก็เปลี่ยนไปทันที เธอมุดเข้าไปในผ้าห่มทันที
“คุณหมอสุยกำลังตรวจร่างกายให้กับคุณนายน้อยสองค่ะ”
เมื่อพูดจบ ประตูห้องถูกเปิดออกจากข้างใน คุณหมอ สุยเดินออกมาแล้วสบตากับเยไม่เป็น
“คุณชายเt ตรวจร่างกายเรียบร้อยแล้ว คุณหนูเส้นตื่น แล้ว ร่างกายไม่ได้บาดเจ็บอะไรครับ
เยโม่เซินพยักหน้า “อ็ม”
เสิ่นเฉียวหลบอยู่ใต้ผ้าห่มแล้วฟังเสียงการเคลื่อนไหว ข้างนอกห้อง เธอได้ยินเสียงของล้อรถเข็นค่อยๆเคลื่อน เข้ามาในห้อง เธอตกใจจนตัวหดไปสักพัก
เมื่อคืน….ตกลงมันเกิดเรื่องอะไรขึ้น
ปั้ง
ประตูห้องพักปิดสนิทเสียงอื่นๆหายไปหมด มีแค่เสียง ล้อรถเข็นที่กำลังหมุน
ไม่มีใครพูดอะไร เสิ่นเฉียวเริ่มสงสัยเล็กน้อย เย่โม่เซิน เข้ามาในห้องแค่คนเดียว?
“หมกอยู่ในผ้าห่มทำอะไร?”
เสิ่นเฉียวกำลังครุ่นคิดอยู่ เสียงของเยโม่เซินอยู่ๆดังขึ้น มาทำให้เธอรู้สึกตกใจ
ไม่กล้าเจอหน้าใคร?”
เสิ่นเฉียว : ”
เธอค่อยๆดึงผ้าห่มออก จากนั้นสบตากับเยโม่เซิน
เสิ่นเฉียวอึ้งทันที
เพราะใบหน้าอันงดงามของเย่โม่เซินมีรอยแผลขีดข่วน
บนใบหน้าทั่งดงามมีรอยแผลขีดข่วนยาวประมาณสอง สามเส้น ดูคล้ายกับโดนกรงเล็บของแมวข่วนมา อีกทั้ง บนริมฝีปากอันเรียวบางมีแผลถลอกอยู่ ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเสื้อผ้าของเขาดูเรียบจนไร้รอยยับ เสิ่น เฉียวคงนึกว่าเขาโดนตบตีมา
ดังนั้นเสิ่นเฉียวจึงเอ่ยปากถาม “บนหน้าคุณไปโดน
อะไรมา?”
เมื่อฟังจบ เยโม่เซินอึ้งไปทันที นิ้วอันเรียวยาวของเขา ค่อยๆลูบไปที่บาดแผลขีดข่วนบนใบหน้า
หน้าเป็นอะไร? ห์เธอยังจะมีหน้ามาถามอีก
“คุณว่ายังไงล่ะ?” เย่โม่เซินถามกลับหนึ่งคำ
เสิ่นเฉียว”..”
เธอจะไปรู้ได้ยังไง?
สายตาของเย่โม่เซินจ้องมองไปที่ริมฝีปากล่างของเธอ เมื่อคืนริมฝีปากล่างโดนเธอกัดจนเป็นแผล หลังจากไป ถึงโรงพยาบาลหมอได้ทายาให้กับเธอ แต่ทว่าบาดแผล บนริมฝีปากของเธอนั้นหายดีอย่างรวดเร็ว
บรรยากาศในห้องเงียบจนรู้สึกแปลกประหลาด เสิ่น เฉียวกำลังจะกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง แต่เย่โม่เซินรีบ พูด “อย่าขยับ”
การกระทำของเสิ่นเฉียวหยุดชะงัก เย่โม่เซินเคลื่อนตัว เข้ามา เขาเงยหน้าของเธอขึ้นแล้วบีบไปที่คางของเธอ “คุณโง่รึไง? เจอเรื่องอะไรกัดริมฝีปากตัวเองเป็นอย่าง เดียวทำไง?”
“ฉัน….” เสิ่นเฉียวไม่เข้าใจว่าอยู่ๆทำไมเขาถึงต้อง อารมณ์ร้ายขนาดนี้ แววตาของเขาช่างมืดมนแลดูน่ากลัว
“ริมฝีปากของตัวเองบาดเจ็บอยู่ไม่รู้หรอ?” เย่โม่เซิน เหลือบไปมองดูเธอ น้ำเสียงดุดัน
เสิ่นเฉียวเอามือไปสัมผัสริมฝีปากล่างของตัวเอง เธอ รู้สึกเจ็บจริงๆ ทำไมเมื่อตะกี้ตอนที่เธอดื่มน้ำซุปถึงไม่รู้
สึกอะไร? หรือว่าจะนึกเรื่องอื่นๆมากจนเกินไป?
“โง่!” เย่โม่เซินด่าเธออีกหนึ่งคำ
เสิ่นเฉียวรู้สึกได้ว่าวันนี้เย่โม่เซินดูแปลกมากๆ ถึงแม้ว่า จะร้ายกับเธอเหมือนเดิม ด่าเธอเหมือนเดิม แต่….น้ำ เสียงของเขา…เหมือนว่าจะอ่อนโยนกว่าแต่ก่อนมาก
เธอรู้สึกไปเองรึเปล่า?
เยโม่เซินเห็นเธอกำลังเหม่อลอย น้ำหนักแรงที่มือ ค่อยๆผ่อนลงโดยไม่รู้ตัว สายตาของเขาจ้องมองไปที่ รอยม่วงซ้ำตรงบริเวณคอของเธอ ความสุขและความพึง พอใจถูกสื่อออกมาผ่านดวงตาสีดำ
เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน เธอกอดคอของเขาด้วย ความสับสนขอร้องเขาให้เบาหน่อย….เยโม่เซินรู้สึก ราวกับว่ามีแมวน้อยตัวหนึ่งเข้ามาจักจี้หัวใจของเขา
นิ้วมือของเขาค่อยๆเอื้อมมาที่บริเวณคอของเธอโดย ไม่รู้ตัว ปลายนิ้วที่อบอุ่นค่อยๆลูบสัมผัสรอยม่วงช้ำตรง บริเวณคอของเธอ
เสิ่นเฉียวรู้สึกคัน เธอหลบการสัมผัสของเขา
ทันใดนั้นเอง เธอพึ่งจะนึกออกว่าบริเวณคอของตัวเอง นั้นมีอะไรอยู่ สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว จาก
นั้นรีบถอยไปด้านหลังทันที
“อย่ามาแตะต้องฉัน!!”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ