บทที่150 ชอบจูบของฉันรึเปล่า

อุ้มเธอออกมาจากบริษัท…

คิ้วสวยของเสิ่นเฉียวขมวดเข้า เย่โม่เซินพาเธอมาโรง พยาบาล?

กี่วันมานี้บรรยากาศระหว่างเธอกับเขามันน่ากลัวมาก เขา มองเธอด้วยแววตาที่แสนจะเกลียดชัง แล้วจะพาเธอมาส่งโรง พยาบาลงั้นเหรอ?

เสิ่นเฉียวไม่พูดอะไร แต่กลับรู้สึกเหมือนโดนอะไรกัดอยู่ในใจ

ใจมันชา ๆ

เสิ่นเฉียวหลับตาลงด้วยความสิ้นหวังดูเหมือนว่าเธอจะไม่ สามารถควบคุมหัวใจของเธอได้แล้ว

เป็นอะไร? ” เสี่ยวเหยียนเห็นสีหน้าเธอไม่ดีอีกทั้งไม่พูดจา จึง เข้าใจว่าเธอไม่สบายขึ้นมาอีก

เสิ่นเฉียวส่ายหน้าและพูดขึ้นเบา ๆ: “ฉันไม่เป็นไร แล้วเขาล่ะ?” “ไปแล้ว” เสี่ยวเหยียนจับแก้มของเธอและพูดเบา ๆ: “เขาพา เธอมาส่งโรงพยาบาล หมอบอกฉันว่าไม่เป็นไร ให้ฉันอยู่ที่นี่ ดูแลเธอ หลังจากนั้นก็กลับไปแล้ว”

“อือ วันนี้ขอบคุณนะ

“ขอบคุณอะไรกัน เธอคิดว่าฉันทําเพื่อช่วยเธอเหรอ? ไม่ใช่ เสียหน่อยไหม? ฉันทำเพื่อให้ได้เข้าใกล้ท่วงท่าสง่างามและกล้า หาญของคุณชายเย่ต่างหาก!” เสี่ยวเหยียนพูดแล้วเริ่มระลึก ความหลัง: “เธอรู้ไหมตอน คุณชายเย่รับตัวเธอไปจากฉันตรง ๆ เนี่ย เขาดูหล่อขนาดไหน? วินาทีนั้นจะฉันคิดว่าฉันกำลังดู พระเอกซีรีย์ เสิ่นเฉียว เธอนี่โคตรโชคดีเลย ได้เป็นคนที่คุณ ชายเย่เลือก ไม่งั้นรูปร่างหน้าตาอย่างเธอ ต๊าย~ตาย เทียบฉัน

ไม่ติดเลยสักนิด!

เสิ่นเฉียว: “…”

เธอบอกว่าเย่โม่เซินรับเธอเข้าไปไว้ในอ้อมกอดตรง ๆ เหรอ?

“แต่ว่าเธอพูดความจริงมาดีกว่า เธอกับคุณชายเย่มีความ สัมพันธ์ยังไงแน่ ทำไมเขาถึงได้เป็นกังวลกับเธอนัก? ถ้าเป็นคน รักธรรมดา ไม่มีทางทำแบบนี้แน่ ใช่ไหม? ”

เป็นกังวลกับเธอเหรอ? “เธอคงจะดูผิดแล้วล่ะ ฉันกับคุณชายเย่ไม่ได้มีอะไรพิเศษ หรอก แค่ลูกน้องเจ้านายธรรมดาเท่านั้น”

“เชอะ ฉันไม่เชื่อเธอหรอกนะ แววตาที่เขามองเธอมันเต็มไป ด้วยความปรารถนา หรือไม่แน่เขาอาจจะชอบเธอ!”

แค่คําเดียว ในใจของเสิ่นเฉียวก็เกิดคลื่นโหมซัดสาด

ชะ ชอบเธอ?

เป็นไปไม่ได้หรอก!

เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าใจของเธอเต้นเร็วไม่เป็นจังหวะ เสี่ยวเหยี ยนยังคงพูดเองเออเองไม่หยุด: “อีกหน่อยเธอได้เป็นภรรยา ประธานบริษัท เธออย่าลืมเสียล่ะว่าวันนี้ฉันช่วยเธอไว้ อย่าลืม เลื่อนตำแหน่งขึ้นเงินเดือนให้ฉันด้วย…

เสี่ยวเหยียนอยู่คอยดูแลเธอที่โรงพยาบาลอยู่ตลอดจนถึงค่ำ เมื่อเสิ่นเฉียวว่าตนเองไม่เป็นไรแล้วจึงอยากกลับ

เสี่ยวเหยียนห้ามเธอ: “ออกจากโรงพยาบาลไม่ได้นะ ร่างกาย เธออ่อนแอ” เสิ่นเฉียวขมวดคิ้วสวย: “ตอนนี้น่าจะไม่เป็นไรแล้ว ไม่ได้เป็น อะไรมากเสียหน่อย ทำไมต้องอยู่โรงพยาบาลต่อด้วย?”

“ ยังไงก็ไม่ได้ คุณชายเย่บอกแล้ว ให้ฉันดูแลเธอให้ดี ๆ ก่อน เขาจะกลับมาฉันไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”

ในตอนที่เสิ่นเฉียวลุกขึ้นและอยากจะลงไปที่พื้น ทันใดนั้นประ ต้องห้องคนไข้ก็เปิดออก

เย่โม่เซินปรากฏตัวขึ้นที่หน้าห้องคนไข้พร้อมกับใบหน้าเย็นชา

“คุณชายเย่” ทันทีที่ เสี่ยวเหยียนเห็นเขาก็เหมือนได้เห็นผู้ช่วย ชีวิต เธอชี้ไปที่เสิ่นเฉียว: “เสิ่นเฉียวอยากออกจากโรงพยาบาล ค่ะ แต่ฉันไม่เห็นด้วย ฉันหัวชนฝาเลยค่ะ!”

เสิ่นเฉียว: “…”

สายตาเย็นชามองไปที่เธอ แหลมคมและลึกล้ำ

“อยากออกจากโรงพยาบาลเหรอ?”

เสิ่นเฉียวนิ่งไป ริมฝีปากบางของเย่โม่เซินขยับอีกครั้ง: “ฝันไปเถอะ”

เสิ่นเฉียว: “แต่ฉันรู้สึกว่าไม่มีอะไรมากแล้ว ออกจากโรง พยาบาลแล้วไปพักที่บ้านไม่ได้เหรอ?”

เย่โม่เซินไม่พูดอะไร เซียวซู่ที่อยู่ด้านหลังของเขายิ้มทักทาย กับ เสี่ยวเหยียน: “วันนี้รบกวนคุณแล้ว คุณรีบกลับไปพักผ่อน เถอะครับ”

เสี่ยวเหยียน รับคำ แต่กลับจ้องมองเย่โม่เซินอย่างอดไม่ได้ อืม…หล่อจริง ๆ เลย เธอยังอยากจะอยู่ดื่มความหล่อของเขา อีกสักนิด

น่าจะเป็นตาของเธอที่คลั่งไคล้หลงใหลมากเกินไป เย่โม่เซ็น ส่งสายตาล้ำลึกมองไปที่เธอ พร้อมกับการแจ้งเตือนในแววตา ทำให้เสี่ยวเหยียน รู้สึกได้ถึงแรงกดดันและพูดขึ้นทันที: “ฉันท ราบแล้วค่ะ จะกลับแล้วค่ะ”

“เสิ่นเฉียว เอาไว้พรุ่งนี้ฉันมาเยี่ยมเธอใหม่นะ!”

พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็หายไปราวกับกลุ่มควัน

เสิ่นเฉียวอยากที่จะหัวเราะ เมื่อครู่เห็นชัด ๆ ว่าเธอยังอยากที่ จะอยู่ต่อ แต่สุดท้ายกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย จะพูดไปคน อย่าง เสี่ยวเหยียน …ก็เข้ากับเธอได้ดีทีเดียว เป็นคนซื่อ ๆ แม้ จะพูดอะไรตรงไปตรงมาและบางทีอาจจะทิ่มแทงใจ แต่ก็พูดได้ ว่าเธอไม่เสแสร้ง คิดยังไงก็พูดอย่างนั้น

เพื่อนคนนี้ถือว่าไม่เลวเลย

เซียวซู่กระแอมเบา ๆ: “เดี๋ยวผมไปส่งเธอเอง”

จากนั้นเขาก็หันหลังแล้วออกจากห้องคนไข้ไป

ทำให้ในห้องคนไข้เหลือเพียงเย่โม่เซินกับเสิ่นเฉียวเพียงสอง คน

บรรยากาศที่เงียบทำให้กระอักกระอ่วนใจเล็กน้อย เสิ่นเฉียว มองเขาไม่วางตา แต่เย่โม่เซินกลับไม่อยากจะมองเธออย่าง ชัดเจน กลับหมุนล้อวีลแชร์ไปที่โต๊ะด้านข้างแทน เป็นที่ที่เซียว ซู่วางกระเป๋าเอาไว้ตรงนั้น

มือเรียวยาวเปิดกระเป๋าหยิบแล็ปท็อปและเอกสารออกมา จา กนั้นเย่โม่เซินก็เริ่มทำงานเงียบ ๆ อยู่ในห้องพักคนไข้

เสิ่นเฉียวที่นอนอยู่บนเตียง: “.….

เขามาทำงานที่นี่เนี่ยนะ? จะทํางานอีกนานไหม? เสิ่นเฉียวคิดไปพลางและมองหลังของ

เขาเงียบ ๆ

ดูไป ๆ เสิ่นเฉียวก็คิดถึงเย่หลิ่นหาน

มือของเธอกุมที่ท้องน้อยโดยไม่รู้ตัว——

เส่โยวเป็นเพื่อนที่ดีขนาดนั้น เธอไม่มีทางหลอกเธอได้หรอก

ถ้าหากว่าเด็กเป็นลูกของเย่หลิ่นหานจริง ต่อไปเธอจะทำ อย่างไร?

“ไม่สบายก็หลับตาแล้วพักผ่อนเสีย”

ไม่ทันได้ตั้งตัว เสียงของเย่โม่เซินก็ดังขึ้น เสิ่นเฉียวได้สติก็พบ ว่าเย่โม่เซินกำลังจ้องเธออยู่อย่างรุนแรง

เสิ่นเฉียวสบตาเขา นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น: “คุณกลับเถอะ

ค่ะ”

เมื่อได้ยินดวงตาของเย่โม่เซินก็หรี่ลงอย่างอันตราย

“ที่นี่ไม่เหมาะจะเป็นที่ทำงานของคุณค่ะ” เสิ่นเฉียวรีบอธิบาย จู่ ๆ เธอก็ไม่อยากจะเห็นเย่โม่เซิน ตอนนี้ในหัวเธอช่างสับสน

อย่างไรก็ตามเย่โม่เซินหัวเราะเยาะขึ้น: “เห็นแต่หน้าผู้ชายคน อื่นจนชิน ตอนนี้แม้แต่หน้าฉันก็ไม่อยากมองงั้นเหรอ?”

สีหน้าของเสิ่นเฉียวเปลี่ยนไป

เขาเริ่มอีกแล้ว!

เสิ่นเฉียว เธอเชื่อไหมว่าฉันสามารถเอาผู้ชายคนนั้นมาลงโทษ ได้?”

“คุณเข้าใจผิดแล้ว!” เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากแล้วอธิบาย “ฉันก็แค่ คิดว่าที่นี่ไม่เหมาะจะเป็นที่ทำงานของคุณเท่านั้น”

“ใช่เหรอ?” เย่โม่เซินวางสิ่งของในมือลง จากนั้นเขาหมุนล้อวีล แชร์เข้ามาใกล้ ๆ เธอ เมื่อเห็นอย่างนั้น เสิ่นเฉียวก็ห่อตัวโดยไม่รู้ ตัว

เขากำลังจะประกาศอำนาจเหนือเธออีกแล้วใช่ไหม?

เย่โม่เซินมาถึงด้านหน้าของเสิ่นเฉียวอย่างรวดเร็ว นิ้วเรียวบีบ คางของเธอ ก้มศีรษะลงและประกบริมฝีปากของเธออย่างดุ เดือด เสิ่นเฉียวเบิกตาโพลง

จูบนี้เกิดขึ้นโดยไม่มีการแจ้งเตือนล่วงหน้า ช่องปากของเสิ่น เฉียวถูกเย่โม่เซินใช้แรงรุกล้ำ ลิ้นอ่อนนุ่มแทรกตัวเข้าไปยึด ครองเธอ

ริมฝีปากของเสิ่นเฉียวแห้งเล็กน้อย แต่ริมฝีปากของเย่โม่เซินก ลับอ่อนนุ่มและชุ่มชื่นเหมือนน้ำแข็ง เขากดที่ด้านหลังศีรษะของ เธอและจูบอย่างแรง ออร่าของผู้ชายที่เอาแต่ใจห่อหุ้มร่างเล็ก กะทัดรัดของเสิ่นเฉียว

เสิ่นเฉียวถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้น คอที่เรียวและขาวของเธอ เรียวยิ่งขึ้น ในขณะที่ดวงตาของเธอปิดแน่น ขนตาของเธอสั่น เล็กน้อย การแสดงออกซึ่งความเสน่หานี้ชัดเจนว่าหัวใจกำลัง เต้นแรง

เย่โม่เซินกระแทกริมฝีปากและลิ้นกลับ แต่ไม่รีบร้อนจะผละตัว ออก ริมฝีปากบางของเขากดเข้ากับริมฝีปากของเธอและถาม เสียงแหบพร่า

“ชอบให้ฉันจูบเธอแบบนี้ไหม?”

เสิ่นเฉียวพยักหน้าอย่างสับสน

ดวงตาสีเข้มของเย่โม่เซินเผยให้เห็นถึงความพึงพอใจ มุมปาก ของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อย มือใหญ่ของเขาสัมผัสไปทั่วทุกส่วนบน

ร่างกายเธอ

“แล้วฉันล่ะ? ชอบฉันไหม?”