ตอนที่ 75 ทานอิ่มแล้ว ก็ออกไปซะ

ตอนที่ 75 ทานอิ่มแล้ว ก็ออกไปซะ

ลั่วหานกลับไปที่โรงพยาบาล ยังดีที่ไม่สาย

เปลี่ยนเสื้อคลุมขาวไปตรวจ ก่อนเข้าห้องปฏิบัติ การก็เห็นคนนั่งต่อแถวถือฟอร์มลงทะเบียนเต็มห้อง โถงใหญ่

สิบนาที่ก่อนเธอยังคลุมเครือกับหลงเซียวหนุ่มผม ทองในคฤหาสน์หรู ตอนนี้ผสมไปด้วยกลิ่นฉุนในห้อง

โถงสำหรับรอ

ในใจเต็มไปด้วยอารมณ์มากมายชั่วขณะหนึ่ง และไม่รู้ว่าตอนนี้หลงเซียวกำลังทำอะไรอยู่ อยู่ เป็นเพื่อนเธอที่บ้าน? หรือไปบริษัท?

“คุณหมอ ฉันเจ็บหน้าอกมาครึ่งเดือนแล้ว….”

คนไข้บรรยายอาการดึงความคิดของฉู่ลั่วหาน ลับมา ฉู่ลั่วหานพยักหน้า “การวินิจฉัยเบื้องต้นคือ อาการแน่นหน้าอกเมื่อเหนื่อยล้า เดี๋ยวเอาแผ่นทดสอบ ไปที่ห้องCTเพื่อถ่ายฟิล์ม….”

พอเริ่มทำงาน ฉู่ลั่วหานก็จมอยู่กับความวุ่นวาย

ตอนเช้าผ่านไปอย่างรวดเร็ว คนไข้มาตลอดเลย ไม่มีเวลาเอาไปคิดเรื่องอื่น สิบสองนาฬิกาแล้ว แพทย์ ที่นั่งตรวจเลิกงานพร้อมกัน
พอคู่ลั่วหานเงยศีรษะขึ้น ยังมีผู้ป่วยหลายรายอยู่ นอกประตู พูดว่ามาจากที่ห่างไกล อยากจะตรวจกับ คุณหมอ

“เข้ามาสิคะ”

ฉู่ลั่วหานตัดสินใจทำงานล่วงเวลา

วินิจฉัยผู้ป่วยหลอดเลือดหัวใจรายสุดท้าย ฉู่ลั่ วหานปวดท้องกะทันหัน กดกำปั้นแรงๆ บนท้อง แค่ไม่ ได้กินอาหารเช้า แน่นหน้าอกขนาดนี้เลยเหรอ?

แต่ไม่เพียงแค่ไม่ได้ทานอาหาร แต่ยังโกรธด้วย

ลั่วหานเดินออกมาจากห้องปฏิบัติการ ห้อง ปฏิบัติการแผนกโรคหัวใจปิดหมดแล้ว ห้องโถงสำหรับ รอก็ว่างเปล่า สอดมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมสีขาว ฉ่ลั่วหานแตะมันและเตรียมคืนกุญแจให้กับถังจิ้นเห | ยีน

หาเวลาอื่นมาคืนกุญแจดีไหม? หรือว่าตอนบังเอิญ เจอค่อยคืน ถ้าตั้งใจเอากุญแจไปคืนก็กลัวเขาจะคิด เยอะ และเธอก็ไม่อยากให้ความหวังแก่ถังจิ้นเหยียน

เดินไปที่โรงอาหารพนักงาน ด้านในยังมีคนเยอะ ฉ่ลั่วหานได้อาหารแล้วก็ถือจานไปหาที่นั่ง ที่นั่งรอบๆ มี คนนั่งหนึ่งถึงสองคน นั่งลงไปที่นั่งใกล้ๆ มีแพทย์สอง คนกำลังนั่งทานอาหารอยู่ฝั่งตรงข้าม

เห็นฉ่ลั่วหานนั่ง ทั้งคู่ก็ถือจานเดินออกไปยัง กระซิบอีกว่า “เธอเป็นเมียน้อย ตอนนี้โรงพยาบาลไม่ให้พูด แต่เรื่องแบบนี้ยิ่งไม่ให้พูดก็ยิ่งน่าเคลือบแคลง โชคร้ายจริงๆ!”

ฉู่ลั่วหานกำตะเกียบแน่น คีบผักใบเขียวเข้าปา กช้าๆ เธอคิดว่ามันจะหายไปหมดแล้ว ไม่คิดว่าคำ วิจารณ์และการสบประมาทยังอยู่ในใจพวกเขา

เฮอะ ใครจะช่วยเธอล่ะ? ใครจะไปหยุดปากพวก เขา?

“โอ๊ย นี่มันหมอที่เป็นเมียน้อยโด่งดังของเราไม่ใช่ เหรอ? หมอฉู่ลั่วหานที่เป็นหน้าเป็นตาของแผนกโรค หัวใจ จะๆๆ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะรู้สึกว่าเป็นคนน่า

สมเพชยังไงไม่รู้?”

ยังไม่เห็นร่างนั้น แต่ฟังจากน้ำเสียงเกรี้ยวกราด แยกออกว่าเป็นซุนเจียลี่ความล้มเหลวในการผ่าตัดยิ่ง ทำให้ความเกลียดชังที่มีอยู่นั้นมากขึ้นไปอีก เธอจงใจ เพิ่มเสียงของเธอเป็นสองเท่าต่อหน้าผู้คนที่ทาน อาหารอยู่

ทันใดนั้นทุกคนก็จ้องไปที่ฉู่ลั่วหาน แทบจะมอง ทะลุร่างกายเธอ โรงพยาบาลใหญ่มาก หลายคนไม่รู้ จักฉลั่วหาน ในที่สุดวันนี้ก็ได้เห็นตัวจริงของนางเอกใน

ข่าว

เสียงพูดคุยดังต่อเนื่องเป็นระลอก พูดไม่น่าฟังยิ่ง ขึ้นเรื่อยๆ

บู่ลั่วหานกลั้นความโกรธเอาไว้ พูดขึ้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ทักษะการแพทย์ไม่ดีก็สามารถเรียนรู้ได้ แต่จิตใจไม่ซื่อตรง ครูจะดีแค่ไหนก็ช่วยอะไรไม่ได้”

ซุนเจียลี่กัดฟันกรอดและกระแทกกล่องอาหารลง บนโต๊ะดัง “ปัง” น้ำซุปกระเด็นออกมาไม่น้อย เหนียว ติดบนชุดลำลองของฉู่ลั่วหาน ชุดลำลองสีขาวมีคราบ น้ำมันสีเหลืองมากมาย

“คนเป็นเมียน้อยมีจิตใจซื่อตรงงั้นเหรอ? ฮ่าๆ นี้ กำลังพูดถึงตัวเองน่ะสิ! ฉู่ ลั่วหาน ปกติทำตัวเย็นชา เคร่งขรึมใครเห็นก็กลัว แต่จริงๆ ซ่อนความต่ำช้าเอา ไว้”

“เธอพูดจบหรือยัง! หุบปากซะ”

ฉู่ลั่วหานเงยศีรษะจ้องซุนเจียลื่อย่างโกรธเคือง นิ้วเธอขาวซีดเพราะออกแรงมากเกินไป ริมฝีปากบางก็ ซีดเซียวเล็กน้อย เธอเหนื่อยมาทั้งเช้าแล้ว ตอนนี้ไม่ อยากคุยกับใคร

“หมอซุน ทุกคนมีความเป็นส่วนตัว ทำไมต้องเปิด เผยในที่สาธารณะ?”

เกาหยิ่งจือ? ช่างบังเอิญจริง!

“ใช่ รองผู้อำนวยการเกา เมื่อกี้ฉันกลั้นไม่ได้” ซุน เจียลี่แสร้งทำเป็นขอโทษ ซึ่งในความเป็นจริงก็ได้ตรา หน้าว่าฉ่ลั่วหานเป็นเมียน้อยแล้ว

เกาหยิ่งจือแสดงท่าทางปกป้องฉู่ลั่วหาน พูดกับ คนรอบๆ “มองอะไร? แยกย้ายกันไป ไม่อนุญาตให้หมอมีเรื่องส่วนตัวเหรอ?”

เธอพูดแบบนี้ คนรอบข้างก็เอามือปิดปากแค่น

หัวเราะ

ฉู่ลั่วหานค่อยๆ เงยศีรษะขึ้นมองดวงตาเย้ยหยัน

ของเธอ “รองผู้อำนวยการเกา หมายความว่าไง?”

เกาหยิ่งจือโน้มตัว กวาดตามองคราบน้ำมันบนตัว เธอด้วยใบหน้าดูถูก “เธอไม่ต้องเสแสร้งต่อหน้าฉัน ความสัมพันธ์ของเธอกับหลงเซียวไม่เหมาะกันเลย ทำไม นอกจากเมียน้อยแล้วจะเป็นอะไรได้อีก? แฟน ตัวจริงของเขาก็คือโม่หรูเฟย”

ฉลูรั่วหานแทบเอ่ยคำว่า “ภรรยา” ออกมา แต่คิดๆ แล้วโวยวายจนเป็นแบบนี้ จะอธิบายไปทำไมอีก? ไม่ ช้าก็เร็วเดี่ยวก็หย่าแล้ว ยิ่งคนรู้มากขึ้น เธอก็จะเสีย เปรียบมากขึ้นหลังหย่าร้าง

ลั่วหานทำเสียงฮึดฮัด “จะคิดยังไงก็แล้วแต่”

พูดจบเธอก็ลุกขึ้นก้าวเท้ายาวออกไป เดินผ่านซุน เจียลี่ตรงไปข้างหน้า

ซุนเจียลี่มองเกาหยิ่งจือ เข้าใจกันโดยปริยาย จากนั้นก็ตะโกนอย่างรุนแรง “ยังไงก็ขอเตือนเธอไว้ เลย เป็นเมียน้อยก็ต้องมีสติหน่อยนะ ในเมื่อมีผู้มี พระคุณอย่างหลงเซียวแล้ว ก็อย่าจ้องรองคณบดีถัง อีก รองคณบดีถังไม่ชอบผู้หญิงสกปรกอย่างเธอหรอก อย่าทำลายชื่อเสียงของเขา!”
“หมอซุน ชื่อเสียงของฉัน ต้องการคุณปกป้อง ตั้งแต่เมื่อไร?”

เสียงสง่างามของผู้ชายไหลผ่านกระแสน้ำขุ่นมา เหมือนสายลมโชยมาจากประตูทางเข้าโรงอาหาร ไม่ ได้คำรามและตะโกน แต่เต็มไปด้วยพลัง

การมาของถังจิ้นเหยียนทำให้ทุกคนในโรงอาหาร ปิดปากเงียบไม่กล้าพูดอะไร

หลังจากนั้นไม่นาน ร่างสูงใหญ่ของถังจิ้นเหยียนก็

ยืนข้างๆ ฉู่ลั่วหาน สายตามองคราบน้ำมันบนร่างกาย

เธอ สายตาก็หันไปมองซุนเจียลี่อย่างไม่พอใจ “หมอ

ซุน อีกหนึ่งชั่วโมงมาหาฉันที่ห้องทำงานด้วย”

ใบหน้าซุนเจียลี่มีความรู้สึกหลากหลาย รู้สึกเป็น เกียรติอย่างยิ่งที่ได้รับการเชิญโดยลำพัง แต่เห็น สีหน้าของถังจิ้นเหยียนแล้วไม่น่าเป็นเรื่องที่ดี “รอง คณบดี ถามได้ไหมคะว่าเรื่องอะไร?”

ถังจิ้นเหยียนทำหน้าเย็นชา เขาที่เป็นสุภาพบุรุษ ช่วงนี้เห็นฉู่ลั่วหานถูกรังแกบ่อยๆ ใบหน้าก็เริ่มคุ้นเคย กับความเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ “คนไข้เกือบตายในมือของ เธอ เธอคิดว่าเป็นเรื่องอะไรล่ะ?”

ซุนเจียลี่หน้าซีดลงทันที เธอมองเกาหยิ่งจืออย่าง ขอความช่วยเหลือ แต่เธอทำเหมือนไม่รู้จักเธอ พูดขึ้น เรียบๆ “เรื่องราวต้องมีคำอธิบาย เธอเป็นผู้รับผิดชอบ มันก็สมควร”
“แต่….”

“ในเมื่อหมอซุนกินอิ่มแล้ว ยังไม่ไปอีก?”

เกาหยิ่งจือส่งซุนเจียลี่ไป แล้วเดินไปตรงหน้าทั้งคู่ “รองคณบดี ในโรงพยาบาลมีการวิพากษ์วิจารณ์ความ สัมพันธ์ระหว่างคุณกับคุณหมอฉู่ คุณมาออกหน้าตอน นี้ ไม่ได้เป็นการสร้างปัญหาให้ตัวเองเหรอ?”

เกาหยิ่งจือพูดกับถังจิ้นเหยียน หวังว่าจะถูกเขา มองเห็นมากขึ้น แต่สายตาของถังจิ้นเหยียนสนใจแค่ คนเดียว “รองผู้อำนวยการเกา เรามีความสัมพันธ์อะไร เหรอ?”

เกาหยิ่งจือกดเสียงทุ้มทันที “รุ่นพี่ คุณหมอู่ เป็น …ยังไงแล้วคุณก็ควรเว้นระยะห่างกับเธอดีกว่า อย่าไปยุ่งเลย”

ถังจิ้นเหยียนโกรธอย่างเห็นได้ชัด เขาตะเบ็งเสียง ดังขึ้น เอ่ยเตือนโดยไม่สนสิ่งที่เธอเรียกว่าเจตนาดี “รองผู้อำนวยการเกาก็กินอิ่มแล้วใช่ไหม?”

ฉ่ลั่วหานรู้สึกว่าเรื่องตลกนี้มันน่าเบื่อจริงๆ เกิดขึ้น ซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันน่าสนใจไหม! เธอเหนื่อยแล้ว!

หลีกเลี่ยงจากทั้งสองคน ฉู่ลั่วหานพูดขึ้นทันที “สิ่ง ที่ผู้นำพูด ฉันไม่สะดวกฟัง ไปก่อนนะคะ”

รองเท้าส้นสูงเหยียบพื้นกระเบื้อง ฉู่ลั่วหานรู้สึกว่า สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดเมื่อเร็วๆ นี้มันน่าขยะแขยงเกินไป ทั้งทำในที่แจ้งและที่ลับ แต่ละอย่างที่เผยออกมา คิดจะทำอะไรก็พูดให้ละเอียดในที่แจ้ง! เล่นกลลวงอะไร

กัน!

ทิ้งเกาหยิ่งจือไว้ ถังจิ้นเหยียนก็หันตัวเดินตาม ออกมา ตอนจากมาเห็นแววตาเกาหยิ่งจือ เย็นยะเยือก อย่างมาก

“คุณหมอฉู่”

ได้ยินดังนั้น ฉู่ลั่วหานก็หันตัวมา “รองคณบดี เมื่อ ก็ขอบคุณนะคะ แต่รองผู้อำนวยการเกาก็พูดถูก เราไม่ ควรติดต่อกันอีกจริงๆ นี่กุญแจค่ะ คืนให้คุณ”

ฉู่ลั่วหานรู้สึกเบื่อหน่าย ความทรมานวนลูป ขัดเกลาความอดทนเธอทีละนิด และขัดเกลาความ นับถือตนของเธอด้วย เธอแค่อยากรักษาอาการป่วย ของคนไข้ เข้างานเลิกงานตามปกติ มันยากขนาดนั้น เชี่ยวเหรอ!

ถังจิ้นเหยียนรับกุญแจและยิ้มอย่างอ่อนโยน “ฉัน มาเพื่อบอกเธอว่าผู้บัญชาการซูที่ห้องVIPตื่นแล้ว เพื่อ ขอบคุณ เขาให้ฉันเป็นตัวแทน จัดงานเลี้ยงตอนกลาง คืนให้หมอในแผนกอายุรกรรมและศัลยกรรมโรค หัวใจได้ผ่อนคลายกัน”

ฉ่ลั่วหานไม่สนใจ “รองคณบดีพาพวกเขาไปก็ได้ ค่ะ ฉันไม่ไป”

“ไม่ได้นะ ฉันแค่รับผิดชอบในการกระจายข่าว ผู้ บัญชาการซูเป็นเจ้าภาพ เธอไม่อยากไปต้องไปบอกเขาเอง”

คู่สังหารขมวดคิ้ว เพื่อปฏิเสธงานเลี้ยงต้องไป รบกวนผู้ป่วยระดับสูงในห้องICUโดยเฉพาะ ดูเหมือน จะลำบากเกินไป “กี่โมง? ที่ไหนคะ?”

“KTV ริมแม่น้ำ ออกเดินทางด้วยกันตอนเย็น หลัง เลิกงานออกไปนั่งรถกับทุกคนที่หน้าประตูก็ได้”

ลั่วหานมองไปที่เสื้อผ้าสกปรกของตัวเอง ตอน กลางคืนใส่ชุดนี้ไปเหรอ?

ถังจิ้นเหยียนพูดขึ้น “ยังมีเวลา ไปซื้อเสื้อผ้า ก็ ถือว่าให้ตัวเองผ่อนคลาย”

เอ่อ…ดูออกเลยเหรอ?

ในขณะนี้ ที่ตึกใหญ่สำนักงานMBK

“นี่มันไม่ง่ายเลย ในที่สุดธุรกิจใหญ่ อสังหาริมทรัพย์ที่ยากที่สุดในเมืองเจียงเฉิงก็ทำสำเร็จ เจ้านาย ทุกคนทำงานล่วงเวลามาครึ่งเดือนสำหรับโปร เจคนี้ ตอนนี้เซ็นสัญญาแล้ว ต้องให้รางวัลหน่อย ไหม?”

จี้ตงหมิงยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานหลงเซียว เมื่อครู่นี้ สมาชิกทุกคนในทีมโครงการฝากให้มารับขอรางวัล ท่าทางจริงใจเหลือเกิน

หลงเซียวเปิดไฟล์และดูเอกสาร “จะให้โบนัสทุก คน จำนวนเงินจะขึ้นอยู่กับผลงานส่วนบุคคล เดี๋ยวฉัน เซ็นชื่อ”
จี้ตงหมิงขมวดคิ้ว เจ้านายชอบใช้เงินฟาดหัว มัน ไม่จริงใจเท่าไร “เจ้านาย ถ้าให้โบนัสมันจะไม่เสริม การสร้างทีมสัมพันธ์ คุณว่าพาพวกเขาออกไปพักผ่อน ไปเที่ยวกันหน่อยดีไหม? ไม่มีกิจกรรมร่วมกันมาตั้ง นานแล้ว”

หลงเซียวตอบอืม “งั้นให้การเงินให้กองทุน กิจกรรม เดี๋ยวฉันเซ็นชื่อ”

“….เจ้านาย การสร้างทีมสัมพันธ์ คุณมีส่วนร่วม เองจะดีกว่านะครับ มันจะได้เพิ่มกำลังใจและโปรเจคนี้ มันก็ยากมาก คุณก็รู้…”

หลงเซียวขี้เกียจเงยศีรษะมองจี้ตงหมิง วันนี้เขา พูดมากจริงๆ

แต่อย่างไรก็ตามเขาก็เห็นด้วยเช่นกัน

ตอนกลางคืน KTVหรูหราที่สุดในเมืองหลวง

“ว้าว! สมแล้วที่เป็นผู้บัญชาการ ใจกว้างมาก ว่ากัน ว่าห้องส่วนตัวเพรสซิเดนท์ด้านในนั้นคืนหนึ่งบริโภค กันถึงเลขหกหลัก!”

“มีคนจ่ายให้ เราก็มีหน้าที่เที่ยวสิ!”

เป็นสถานบันเทิงอันดับต้นๆ ช่างเป็นเรื่องบังเอิญ มันอยู่ภายใต้ MBK เป็นทรัพย์สินส่วนตัวภายใต้ชื่อ หลงเซียว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ