ตอนที่ 62 บินไปบนท้องฟ้ากับเขา
ตอนที่ 62 บินไปบนท้องฟ้ากับเขา
ฉู่ลั่วหานที่อยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขาสองคน เหมือนอยู่บนหน้าผา ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวก็คือหลง เซียวที่เย็นชาและเคร่งขรึม ก้าวไปข้างหลังหนึ่งก้าว ก็….
ถ้าอย่างนั้น ถังจิ้นเหยียนจะถูกหลงเซียวฆ่าทันที
ไหม?
ดังนั้นหลังจากต่อสู้ด้วยอุดมการณ์สามวินาที ฉู่ วหานก็ตัดสินใจเลือกหลงเซียว ถังจิ้นเหยียนแพทย์ผู้ อ่อนโยน ถือมีดผ่าตัดได้ แต่หลงเซียวเป็นใคร? เขา เป็นคนที่ถือมีดสั้น ไม่สิ เขาคือคนที่มีปืนกล
ยั่วโมโหเขา จุดจบก็คือน่าเวทนามาก
ดวงตาลุ่มลึกของท่านเซียวมองไปที่เสื้อคลุมบน ตัวเธอที่เป็นของผู้ชายอีกคน แค่ชำเลืองมองด้วยความ รังเกียจ ฉู่ลั่วหานก็รู้ทันที ถอดเสื้อผ้าออกเตรียมส่งให้ ถังจิ้นเหยียน เขายังไม่ทันรับ มือใหญ่ของหลงเซียวก็ ดึงแขนเธอไว้ เสื้อคลุมร่วงหล่นพื้นทันที
ฉ่ลั่วหานเกลียดหลงเซียว พูดขึ้นเสียงทุ้มข้างหู เขา “นายทำอะไร?”
หลงเซียวลดกายส่วนบนลงมา ใบหน้าไร้ที่ติ ราวกับสวรรค์สร้าง “เธอว่าไงล่ะ?”
เมื่อเขาเข้ามาใกล้ กลิ่นอากาเว่ก็ชัดเจนไปทั่ว ร่างกาย ฉู่ลั่วหานมองเขาด้วยดวงตาเป็นประกาย ภูเขาที่ซับท้อนกันอยู่เบื้องหลัง ท้องฟ้าครามและเมฆ ขาวที่อยู่ห่างไกล ล้วนเปลี่ยนรสชาติ
ถังจิ้นเหยียนไม่สนใจเสื้อผ้า ก้าวไปข้างหน้าพูด ขึ้น “คุณหลง คุณหมอฉู่โดนมีดบาดที่หลังมือ ตอนนี้ ต้องพักผ่อน คุณจะทำอะไร?”
หลงเซียวและถังจิ้นเหยียนมองหน้ากัน สองตาที่ แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงต่อสู้กันกลางอากาศ เขาทำ เสียงฮึดฮัดอย่างเย็นชา “พักผ่อน? อยู่ที่นี่ฉันมองไม่ ออกเลยว่าพักผ่อนยังไง”
ตอนนี้ถังจิ้นเหยียนยังคงเป็นแพทย์ที่ได้มาตรฐาน เขาไม่คลุมเครือกับผู้ป่วย “คุณหมอฉู่ได้รับบาดเจ็บที่ เส้นเลือด ห้ามขยับไปไหน ทางที่ดีที่สุดต้องนอนอยู่ กับที่ รอให้แผลสมานก่อนถึงจะขยับได้ นายเป็นห่วง เธอ ผม….ในฐานะหมอก็เป็นห่วงเธอเหมือนกัน”
หลงเซียวฟังความหมายโดยนัยของเขาออก “ถัง จิ้นเหยียนใช่ไหม? มีคนไข้หลายคนรอให้นายเป็นห่วง อยู่ ส่วนเธอ ฉันจะรับผิดชอบเอง”
ถังจิ้นเหยียนยังคงไม่วางใจ พูดขึ้นเสียงทุ้ม “เธอ ระวังตัวเองให้มากดีกว่านะ ช่วงนี้สิ่งต่างๆในชีวิตความ เป็นอยู่ก็ต้องระมัดระวังด้วย”
“ถังจิ้นเหยียน” ท่านเซียวเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียง ไม่พอใจอย่างมาก นี่คือการเตือนอย่างชัดเจน “เธอเป็นหมอ นายไม่จำเป็นต้องพูดมาก”
ฉู่ลั่วหานพยักหน้าให้กับถังจิ้นเหยียน บ่งบอกให้ เขาอย่าไปเถียงหลงเซียว มันไม่มีประโยชน์เลยสักนิด แต่เมื่อแววตาเจตนาดีมองถังจิ้นเหยียน ที่มแทง
เขาเบาๆ ในฐานะความภาคภูมิใจของผู้ชายคนหนึ่ง
ไม่ใช่ว่าเขาไม่สามารถปกป้องเธอ ไม่ใช่ว่าเขา ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะยืนหยัดต่อสู้กับหลงเชียวเพื่อ เธอ สิ่งเหล่านี้เธอไม่รู้เลย
อย่างไรก็ตามเมื่อเทียบกับสิ่งเหล่านี้ ในตอนนี้เมื่อ ฉ่ลั่วหานมองไปที่หลงเซียว มีความประหลาดใจสุดจะ พรรณนาในดวงตา เป็นการโจมตีถึงชีวิต
และแพทย์ด้านหลังสองสามคนก็ต่างตกตะลึง!
คนในหมู่บ้านไม่รู้จักหลงเชียว เข้าใจผิดคิดว่าเป็น ทีมกู้ภัยที่โรงพยาบาลหรือไม่ก็รัฐบาลส่งมา แต่พวก เขารู้ไง!
คนตรงหน้านี้คือประธานบริษัทMBK คุณชาย ตระกูลหลงผู้มีความสัมพันธ์ที่ไม่เหมาะสมกับราชินี ภาพยนตร์และโทรทัศน์ที่โด่งดังที่สุดในปัจจุบัน!
พระเจ้าช่วย!
หลงเซียวมาอยู่ที่นี่หมายความว่าไง!? เมื่อครูนี้รอง คณบดีต่อสู้เพื่อหญิงสาวอย่างเห็นได้ชัด นี่มัน สถานการณ์แบบไหน?
แพทย์หนุ่มสาวมองหน้ากัน สับสนมีนงง เซอร์ไพรส์ ตกตะลึง!
ไม่มีแม้แต่ความกล้าหาญในการซุบซิบนินทา แต่ละคนถืออุปกรณ์การแพทย์ไว้ในมือยืนนิ่ง
หลงเซียวไม่ได้รีบพาฉู่ลั่วหานออกไป แต่มองเธอ ด้วยสายตาเย็นชา พูดขึ้นเหมือนผู้พิพากษา “ใครทำ เธอเจ็บ?”
เมื่อครู่นี้ได้ยินถังจิ้นเหยียนพูดว่าเธอโดนมีดบาด ปัญหานี้เขาต้องชัดเจนกับมัน
ฉู่ลั่วหานได้ยินก็ใจคอไม่ดี ด้วยความโกรธของ หลงเซียว ผู้ชายเมื่อครูนี้ต้องตายแน่
แพทย์สองสามคนที่มองด้วยความตื่นเต้นและผู้ ป่วยที่เฝ้ามองเหมือนผู้พิพากษามองหลงเซียวด้วยกัน แต่ละคนเส้นประสาทตึงเครียด เห็นแววตาผู้ชายคน นั้น เขาต้องการฆ่าคนแล้ว
ลั่วหานเงยหน้าขึ้น พยายามเค้นยิ้มที่ไม่แยแส ออกไป “คนเราพลาดกันได้ บางครั้งหมอก็ทำร้ายตัว เอง ฉันจะทำพลาดไม่ได้เลยเหรอ?”
หลงเซียวแสยะยิ้มอย่างดูถูก มองไปที่ถังจิ้นเหยีย นทันที ถึงแม้ตอนนี้ท่านเซียวไม่อยากสนใจเขา ไม่ อยากมองเขาเลยสักนิด แต่ก็ต้องทำให้แน่ใจ
ท่านเซียวสามารถถูหินในดวงตาคนอื่นได้ แต่ใน ดวงตาเขาไม่มีที่ว่างสำหรับเม็ดทราย “มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
ถังจิ้นเหยียนรู้ว่าฉู่ลั่วหานต้องการปกป้องผู้ชาย เมื่อครู่นี้ เลยพูดคล้อยตาม “เมื่อกี้คุณหมอฉู่ไม่ ระวัง….”
“ดีมาก โกหกด้วยกันหมด ดีมาก ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันจะเก็บกวาดทั้งหมู่บ้านจนกว่าคนลงมือจะออกมา”
ท่านเซียวพูดพลางยกมือไปทางเฮลิคอปเตอร์ ท่าทางเขาเอื่อยเฉื่อยและดูถูกเหยียดหยาม กวาด หมู่บ้านหนึ่งให้เรียบดูเหมือนจะเป็นเรื่องง่าย เขาไม่คิด เรื่องการฆ่าคนและชุดใช้กันด้วยชีวิตเลย
ในโลกของท่านเชียว ไม่มีคำว่าชีวิตเพื่อชดใช้ ชีวิต
เมื่อเลขาธิการหมู่บ้านเห็นเหตุการณ์นี้ก็ตื่น
ตระหนก ตกใจวิ่งขาสั่นเข้าไป คุกเข่าต่อหน้าหลง เซียวดัง “ตุ้บ” เขารู้ดีว่าคนที่มาท่านนี้ใจร้ายและไม่ ยอมแพ้ง่ายๆ
“คุณชาย ผมทำร้ายคุณหมอฉู่โดยไม่ได้ตั้งใจ ถ้า คุณอยากระบายความโกรธให้ลงมาที่ผมเถอะครับ ปล่อยพวกเขาไป”
ฉ่ลั่วหานเห็นเลขาธิการหมู่บ้านคุกเข่า ก็โน้มตัว กัดฟันแกะน้ำเกลือ ออกแรงดึงเข็มออก แผลจากเข็ม เลือดยังคงไหลอย่างต่อเนื่อง ไหลล้นออกมาที่ผิวขาว เนียน
ถังจิ้นเหยียนเห็นแล้วก็รีบเข้าไปห้ามเลือด ฉู่ลั่วหา นโบกมือปัดพูดขึ้น “ไม่ต้องค่ะ”
“คุณหลง คนที่ทำฉันเจ็บไม่ใช่เขา นี่มันเรื่องของ ฉัน ฉันไม่เอาเรื่องคนที่ต้องมารับผิดชอบ คุณไม่มีสิทธิ์ เข้าไปยุ่ง”
หลงเซียวมองเธอด้วยดวงตาเย็นชา “ไม่มีสิทธิ์? ต้องให้ฉันทำให้เธอดูไหม?”
ท่านเซียวชี้นิ้วไปที่ชายที่ถือปืนอยู่ด้านหลัง ปืนใน มือผู้ชายคนนั้นดึงไกปืนลงดัง “คลิก”
“คุณหลง!” ฉู่ลั่วหานกัดฟัน ท่านเซียวกำลังสู้กับ ใคร! โกรธมาจากไหน จะไปลงที่ใคร?
“คนที่คุณอยากพาไปก็คือฉัน ฉันจะไปกับคุณ ให้ พวกเขาอยู่ต่อ ให้คนของคุณเก็บปืน เรื่องเล็กแค่นี้เอง คุณต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ?”
ท่านเซียวมองผู้หญิงที่ริมฝีปากซีดเซียวนอนอยู่ บนเปล ครุ่นคิดคำพูดของเธอแล้ว เมื่อครู่นี้เธอพูดว่า ไงนะ? เรื่องเล็ก? โดนมีดฟันมันคือเรื่องเล็กเหรอ?!
เธออยากให้ตัวเองโดนมีดฟันตายหรือไง! เธอไม่กลัวตาย เขาจะเป็นห่วงอะไรกันนักหนา นะ? ให้ตายเถอะ เขาโกรธไปเพื่อใคร!
“มันเอามีดฟันเธอจริงๆ ฉันก็เอาปืนยิงมันตายได้ จริงๆ นี่มันยุติธรรมแล้ว” พูดจบ มือใหญ่ท่านเซียวบีบ คางเธอเบาๆ แสงเย็นวาบไปทั่วดวงตา “ถ้ายังกล้าอ้อนวอนอีก ฉันจะไม่เก็บไว้สักคน!”
“ผมเอง คนที่เอามีดฟันโดนเธอคือผม คุณ….คุณ ฆ่าผมเถอะ!”
ผู้ชายเมื่อครู่นี้กลับมาอีกครั้ง
ในใจฉู่ลั่วหานกล่าวเชี่ยไรเนี่ย! แกไม่มีสมองหรือ
ไง!
ท่าทางมีคุณธรรมสูงเสียดฟ้าของผู้ชายคนนั้นมัน ที่มาลั่วหาน เมื่อครู่นี้ฟันชาวบ้านเหมือนคนบ้า ตอน นี้จู่ๆ ก็กลายเป็นโฮ่วอี้ที่ช่วยเหลือชาวบ้าน
ผู้ชายคนนี้กำหมัดแน่นยืนอยู่หน้าสุดของฝูงชน มี ลักษณะท่าทางลืมความตาย หมดคำพูด…..จริงๆ
“คุณฆ่าผมเถอะ! ยังไงโรคนี้ก็รักษาไม่หาย ผม ตายตอนนี้จะได้ไปหาเมียผม คุณฆ่าผมเถอะ!”
หลงเซียวแสดงออกถึงความรังเกียจ ลำแสงสีแดง จากปืนสไนเปอร์เลงไปที่หน้าผากผู้ชายคนนั้น
พอผู้ชายคนนั้นถูกเล็งก็ขาอ่อนล้มลงกับพื้น ตาม ด้วยกางเกงที่เปียกเป็นวงกว้าง
“ฉู่ ลั่วหาน เธอว่าฉันควรทำตามที่เขาต้องการ ไหม?”
ในใจเธอตื่นตระหนก “หลงเซียว ชีวิตแลกด้วย ชีวิต คุณบ้าไปแล้วเหรอ?”
“งั้นลองดูไหมล่ะ ฉันจะแลกด้วยชีวิตไหม?” หลงเซียวไม่ได้แสดงออกมากเกินไปตั้งแต่ต้นจนจบ น้ำ เสียงยังคงเย็นยะเยือกตลอดเวลา
ฉู่ลั่วหานหายใจเข้าลึกๆ เธอคว้าแขนเสื้อหลง เซียวไว้ พูดด้วยเสียงที่ได้ยินเพียงสองคน “คุณจะทำ อะไรกันแน่? คุณว่ามาสิ”
ในที่สุดท่านเซียวก็มีการแสดงออกทางสีหน้านิด หน่อย เขาแสยะยิ้ม ริมฝีปากบางวาดโค้งยิ้มน่ากลัวยิ่ง กว่าความตาย น่าหลงใหลยิ่งกว่าซาตาน “ในที่สุดเธอก็ เข้าใจสักที ฉันต้องการให้เธอ…..อยู่ข้างๆ ฉันอย่าง เชื่อฟัง ถ้าออกไปแค่ครึ่งก้าว ฉันจะให้เธอเห็นผลที่ ตามมาที่เธอแบกรับไม่ไหว”
ฉู่ลั่วหานหัวเราะฮ่าๆ “ถ้าท่านเซียวอยากได้ซอมบี้ ฉันก็จะทำให้ ปล่อยพวกเขาไป ฉันจะไปกับคุณ”
ความเครียดระหว่างคิ้วท่านเซียวจางหายไป “ดี มาก! เธอไม่ได้โง่จนเกินไป”
ท่านเซียวโบกมือให้สไนเปอร์หยุดโจมตี ลำแสงสี แดงหายไปจากหน้าผากผู้ชายคนนั้น
ฉูลั่วหานหลับตา กัดฟันด้วยความแค้น “หลงเซียว คุณเป็นปีศาจเหรอ? คุณเป็นปีศาจสินะ”
พี่เซียวโน้มตัว แขนสองข้างอุ้มฉู่ลั่วหานเข้ามาใน อ้อมแขนตน เขาลดคางลง “ตอนนี้มากับปีศาจสิ มาดู ว่านรกเป็นยังไง ให้เธอได้เปิดทัศนวิสัย”
ท่านเซียวผู้หยิ่งผยองอุ้มฉู่ลั่วหานที่บาดเจ็บขึ้นมาท่ามกลางสายตาที่ประหลาดใจ ชื่นชม หวาดกลัว…. ของทุกคน เดินทีละก้าวไปยังประตูเฮลิคอปเตอร์อย่าง มั่นคง
เสียงคำรามขนาดใหญ่ดังขึ้นอีกครั้งในพื้นที่หลาย ร้อยเมตร ฉู่ลั่วหานถูกหลงเซียวอุ้มไปบนห้องเครื่อง เธอนอนราบลงบนโซฟาคู่ขนาดใหญ่ในห้องเครื่อง โซฟากว้างมาก ราวเพรียวของเธอนอนลงไปแล้ว เหมือนนอนเตียงเดี่ยว โซฟาหนังมีพื้นผิวที่ดีเยี่ยม นอนลงไปแล้วด้านหลังรู้สึกสบายมาก
“เราไปกันได้”
หลงเซียวออกคำสั่ง คนขับเครื่องบินพยักหน้า
สตาร์ทเครื่องบิน
เฮลิคอปเตอร์ค่อยๆ บินขึ้น ไม่นานก็ออกจากพื้น
ดิน คนและบ้านบนพื้นดินค่อยๆ เล็กลงเรื่อยๆ สุดท้าย
ก็กลายเป็นจุดดำเล็กๆ
แต่ว่า
ตอนฉ่ลั่วหานถอนหายใจมองออกไปนอกหน้าต่าง รู้สึกที่งกับภูเขาอันงดงามตรงหน้า!
เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นภูเขาสูงตระหง่านเช่นนี้ สีเขียวเข้มทอดยาวไม่มีสิ้นสุด เหมือนทั้งโลกอยู่ภาย ใต้เท้าตนเอง
เฮลิคอปเตอร์ข้ามช่องเขาไป น้ำตกสองแห่งไหล ลงมาเป็นสายน้ำสีเงินขนาดใหญ่ สาดน้ำครั้งใหญ่บนหิน น้ำพุใสขนาดหนึ่งฟุตฝังอยู่ระหว่างโขดหิน สวยจน หายใจไม่ออก
“สวยมาก…”
เธอจับหน้าต่างด้วยมือข้างหนึ่ง อดไม่ได้ที่จะ อุทานออกมาสวยมาก สวยอย่างสง่างาม สวยอย่างน่า เกรงขามและร้ายกาจ
ท่านเซียวอยู่ในตำแหน่งที่เธอมองไม่เห็น บน ใบหน้ามีความสั่นไหวที่หาได้ยาก เขาหันไปมองวิว ทิวทัศน์นอกหน้าต่าง วิวนี้เหมือนในดวงตาของเธอ ถือว่าเป็นการเที่ยวด้วยกันไหมนะ?
ฉ่ลั่วหานนึกได้ ที่หลงเซียวมาที่นี่ต้องไม่ใช่ผ่านมา แน่ๆ ต้องมาเพราะเธอ หรือว่า…หลงเซียวเป็นห่วงเธอ เหรอ?
ทันใดนั้นฉู่ลั่วหานก็รู้สึกผิด รู้สึกเสียใจ เธอมอง ไปที่ใบหน้าเย็นชาของหลงเซียว พูดขึ้นอย่างไม่ค่อย เป็นธรรมชาติ “เมื่อกี้ขอบคุณนะ”
ท่านเซียวทำเสียงฮึดฮัดเย็นชา “อยากฆ่าฉันล่ะ
สิว”
” พูดจริงๆ ไม่เชื่อด้วยหรอ %3D
เฮลิคอปเตอร์บินเป็นเวลาหลายชั่วโมง ท่านเซียว กลัวแขนเธอจะเป็นอะไร ให้เฮลิคอปเตอร์จอดที่เมือง ที่ใกล้ที่สุด พาเธอไปโรงพยาบาลเพื่อพันแผลใหม่ ฉู่ลั่วหานนอนอยู่โรงพยาบาล ในขณะนี้ จู่ๆ เธอก็รู้สึกชื่นชมตัวเอง จะว่าอย่างไรดี?
มีสงครามนิดหน่อยของความยิ่งใหญ่และความ เดใจของแพทย์ที่สนามรบ สลด
ท่านเซียวนั่งโซฟาในห้องผู้ป่วย ขมวดคิ้วอย่างไม่ อดทน “ฉู่ ลั่วหาน เธออยากให้มันฟันเธอตายเหรอ?”
หม?
ฉ่ลั่วหานหัวเราะอย่างกระฉับกระเฉง ดวงตาวาด โค้งยิ้มได้กวนโอ๊ยมาก “เปล่า โดนฟันตายครั้งเดียว ไม่มีความหมาย ให้ทรมานอย่างช้าๆ ดีกว่า”
ท่านเซียวพูดเรียบๆ “ถ้าอยากให้เป็นแบบนี้ ฉันจะ ฟันหัวหน้าที่ดีของเธอสักที แบ่งปันความเจ็บปวดให้ พวกเธอ ดีไหม?
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ