ตอนที่ 50 กุหลาบหนึ่งหมื่นดอกในโรงพยาบาล

สิ่งที่เป็นของผม สักวันก็ต้องได้

หลังจากวุ่นวายกับการทำงานมาทั้งวัน ฉู่ลั่วหานเอนกาย บนราวระเบียงในโรงพยาบาลและนึกถึงสิ่งที่ถังจิ้นเหยีย

นพูด

มีแสงตะวันยามพระอาทิตย์ตกในท้องฟ้าตะวันตก ฉู่ล วหานวางมือข้างหนึ่งไว้ในกระเป๋าเสื้อคลุมสีขาวของเธอ และอีกมือหนึ่งถือกาแฟร้อนที่เพิ่งรินมา ยามเย็นอย่างเงียบๆ มองดูพระอาทิตย์

ทันใดนั้นเธอนึกถึงเรื่องราวหลายปีก่อนที่เธอเรียนอยู่ที่ สหรัฐอเมริกา เธอมักจะหมกมุ่นอยู่ในห้องสมุด ห้องปฏิบัติ การ ห้องเรียนและที่พัก ทุกวันวันที่ยุ่งวุ่นวาย(ไม่ว่างมีอะไร ทำมากมาย) ไม่มีเวลามานั่งเพ้อเจ้อ ในเวลานั้นเธอเหนื่อย มาก แต่ วันเวลาเหมือนเหยียบเมฆสบาย ๆ ใช้ชีวิตอย่างมี ความสุข อิสระและเรียบง่ายมาก

แต่ตอนนี้ ทุกอย่างเปลี่ยนไป และเวลาของเยาวชนเดิน หน้าต่อไปห่างไกลจากเธอมากไปทุกที ความเหนื่อยล้า และความเบื่อหน่ายเต็มอยู่บนใบหน้าของเธอ แทบจะไม่มี ร่องรอยความไร้เดียงสาเลย

จากนั้น เป็นการได้พบเจอครั้งแรกกับหลงเซียว พบกับเขา ชีวิตของเธอกลายเป็นเส้นตกราง พุ่งไปพุ่งมา ควบคุมไม่ได้
ถ้าชีวิตเหมือนแค่ครั้งแรกที่เจอ มันจะดีแค่ไหน?

เขายังคงเป็นผู้ชายเสื้อขาวสะอาด เดินผ่านเธออย่าง ท้ายเรือ

อากาศได้เตะต้องกลิ่นหอมหลงเหลือของวันเวลา สลัก รูปของเขาไว้ในใจเธอ…เธอจึงต้องถนอมรักษามันไว้ ให้ มันเป็นการพบเจอที่บังเอิญ เป็นช่วงเวลาในความทรงจำที่ ยากที่จะลบเลือน

จะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา? หากไม่มีสิ่งนั้นในภายหลัง ลั่วหานหยิบกาแฟจิบลิ้นอันขมขื่นของเธอ เธอลืมใส่ น้ำตาล

จำได้ว่า เขาไม่ใส่น้ำตาลลงในกาแฟของเขา เขาชอบที่ จะลิ้มรสความขมขื่นจริงของกาแฟ เขาชอบที่จะดื่มกาแฟ อย่างช้า ๆ จิบทีละคำ และเขาดื่มแค่กาแฟจาเมกาบลูเมาท์ เท่น

กาแฟบดสดใหม่ พร้อมกับกลิ่นหอมที่ละเอียดอ่อน จะทำ รู้สึกหลงไหลเมื่อวางในถ้วยของเขา

ไม่รู้ว่า..

เขากำลังทำอะไรในเวลานี้

เขาจะคิดถึงอะไรบ้างในบางครั้งหรือไม่?

“คุณหมอฉู่ ? ทำไมคุณอยู่ที่นี่คนเดียว?” ถ้ามีคน ขัดจังหวะความคิดของฉู่ลั่วหานทันใดนั้น เธอก็ไม่รู้ว่าเธอ จะอยู่ที่นี่แค่ไหน
ฉู่ลั่วหานเงยหน้าขึ้นมองหญิงตั้งครรภ์ที่สามีของเธอป่วย เธอยิ้มเล็กน้อย “ไม่มีอะไร ทำไมคุณมาที่นี่?”

ผู้หญิงคนนั้นถือถุงพลาสติกในมือของเธอ เต็มไปด้วย ของต่างๆ”ฉันถามมาหลายคน จึงรู้ว่าคุณอยู่ที่นี่และใน ที่สุดก็พบคุณ ขอบคุณวันนั้นมาก ตอนนี้สามีของฉันพ้น ขีดอันตรายแล้ว อาการของเขาก็มั่นคงแล้ว ขอบคุณมาก

ฉู่ลั่วหานถูกทรมานด้วยการนินทาและการเสี่ยงด่าทอมา เป็นเวลาสองหรือสามวัน และในที่สุดก็ได้ยินประโยคที่ ทำให้อบอุ่นหัวใจ และรู้สึกเป็นอย่างมาก “ดีมากเลย คุณ เป็นผู้หญิงที่ตั้งครรภ์และควรพักผ่อนให้เต็มที่”

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มและพยักหน้า “คุณหมอฉู่พ่อแม่ของฉัน มาเยี่ยมสามีจากบ้านเกิดของฉัน นี่เป็นผลิตภัณฑ์พิเศษ จากบ้านเกิด ฉันขอให้พวกเขาเอามา คุณ…อย่ารังเกียจ”

เธอยื่นถุงพลาสติกให้ฉู่ลั่วหานด้วยมือทั้งสองด้วยรอย ยิ้มอันบริสุทธิ์จากใจของเธอ

ฉู่ลั่วหานไม่สะดวกที่จะปฏิเสธอีก จึงรับมันไว้ “ขอบคุณ นะ ฉันจะกินมันให้หมด”หญิงสาวยิ้มเล็กน้อย คิดทบทวน สักพัก “คุณหมอฉู่ บางสิ่งบางอย่าง…ฉันเชื่อว่ามันไม่เป็น ความจริง….คุณหมอฉู่ เป็นหมอที่ดีและเขาจะไม่ทำอะไร เลวร้ายอย่างแน่นอน!”

ฉู่ลั่วหานคิดไม่ถึงจริงๆว่า เธอจะช่วยเธอลบล้างคำใส่

ร้าย

“ฉันได้เขียนสิ่งที่คุณพูดกับฉันในกลุ่มเพื่อนอันน้อยนิดของฉันแล้ว แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ฉันหวังว่าฉัน จะช่วยคุณได้ คุณหมอฉู่สู้ๆนะคะ!”

เธอกำกำปั้นของเธอ เพื่อให้กำลังใจเธอ ฉู่ลั่วหานพยักหน้า “โอเค สู้ๆ! คนจะเป็นแม่ก็ต้องสู้ๆ!” เมื่อนำผลิตภัณฑ์พิเศษจำนวนมากกลับไปที่ทำงาน จ้าว เหมียนเหมียนและจี้ซือหยู่รู้สึกอิจฉา” สายตาของคนดูช่าง เฉียบคม! คุณหมอฉู่ อย่ายอมแพ้!”

“สายตาของคนดูมีความคมชัดจริงๆ แม้แต่คุณหมอฉู่ ชอบกินปลายังรู้กัน ปลาแห้งเหล่านี้เพียงพอสำหรับคุณที่ จะกินเป็นเวลาครึ่งเดือน”

จริง ๆ ด้วย แล้วเมื่อเปิดถุงพลาสติก กลิ่นคาวสด ๆ นั้น ก็ได้โชยมา ที่แท้บังเอิญจัง

“เยอะเกินไปแล้ว ฉันกินคนเดียวไม่หมดหรอก แบ่งให้ พวกคุณหน่อย”

ฉู่ลั่วหานค้นหาถุงพลาสติกที่สะอาดและแบ่งปลาแห้ง ออกเป็นสามส่วน

“ว้าว! คุณหมอฉู่ ฉันหวังว่าจะมีคนมอบผลิตภัณฑ์พิเศษ ให้คุณทุกวันในอนาคตนะ!”

จี้ซื้อหยู่พูดว่า “คุณไม่จำเป็นต้องแบ่งให้เยอะขนาดนี้มั้ง? คุณเอามันกลับไปกินกับครอบครัวของคุณเถอะ ก็ไม่ได้ มากนิ”

ฉู่ลั่วหานปิดผนึกกระเป๋าอีกครั้ง “ฉันอาศัยอยู่ด้วยตัวเองเมื่อฉันกินอิ่มก็เหมือนอิ่มทั้งครอบครัว ไปแบ่งให้ใคร?”จ้าว เหมียนเหมียนหัวเราะคิกคัก “งั้นฉันก็ไม่ได้เกรงใจแล้วนะ แม่ฉันทำปลาได้อร่อยมาก ไว้มีโอกาสมาให้พวกคุณลอง

ชิมดู

แม่…คำคำนี้ ไกลแสนไกล

ลั่วหานลูบคอของเธอ “เลิกงานแล้ว เจอกันพรุ่งนี้”

จี้ซื้อหยู่ผลักเธอออกไปเก็บของ “รีบหนีอย่างรวดเร็ว มัน จะน่าสังเวช ถ้ายมราชเกาดึงคุณให้ทำงานล่วงเวลาก็ซวย แล้ว”

“ยมราชเกา คุณหมายถึงรองผู้อำนวยการเกาเหรอ”

“ไม่แหงนะสิ! นี่เพิ่งเข้าออฟฟิศมาแค่สองสามวัน ชื่อเสียง ของเธอก็ดังแล้ว ตอนนี้ทั้งแผนกกลัวเธอ ถ้าสถานการณ์นี้ ยังคงดำเนินต่อไป ฉันคิดว่าต่อไปเธอจะถูกคนอื่นถล่ม”

ลั่วหานออกจากงานพร้อมกับกระเป๋าแล้วขับรถกลับ บ้านช้าๆ ไม่ได้กลับมาหลายวันแล้วและบ้านก็ร้างมาก ในห้องครัว

หม้อและเครื่องครัวดูเงียบเหงา ในห้องนั่งเล่นดอกไม้ใน แจกันนั้นเที่ยว หน้าต่างที่ลืมปิดลมและฝนได้เขามา หนังสือไม่กี่หน้าที่ไม่ได้ปิดถูกฝนซาเปียกแล้วแห้ง กระดาษดูเหี่ยวย่น

ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่บางสิ่งมีการ เปลี่ยนแปลงจริง ๆ
สูบลมหายใจขนาดใหญ่ ฉู่ลั่วหานถอดเสื้อกันลมออก แล้วแขวนไว้บนไม้แขวนเสื้อ และเริ่มทำความสะอาดห้อง เคลียดอกไม้เหี่ยวแห้งปิ้ง เทน้ำทิ้ง ถูพื้น และทำความ สะอาดสิ่งที่เหลืออยู่ในตู้เย็นหลังจากยุ่งไปสักพัก ได้ขยะ ขนาดใหญ่สองถุง

วางขยะไว้นอกประตู เธอถอดปลอกหมอนและ ผ้าปูที่นอนออกแล้วนำไปทำความสะอาด

นำชุดสกปรกเข้าไปในเครื่องซักผ้า ฉู่ลั่วหานมองไปที่ ห้องที่สะอาดใหม่ด้วยแขนสะเอว รู้สึกพอใจมาก เอา กระเป๋า เปลี่ยนรองเท้าแล้วลงไปข้างล่างพร้อมกับขยะ

ไปซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของเพื่อเติมเต็มตู้เย็นก่อน เธอซื้อค็อกเทลสีสดใสสองสามขวดแล้วกลับบ้านพร้อมถุง ช้อปปิ้งขนาดใหญ่ ระหว่างทางเธอเห็นป้าขายดอกไม้รถ เต็มไปด้วยดอกกุหลาบ ลิลี ดอกทิวลิป ดอกคาเนชั่น กลิ่น หอมและกลิ่นหอมรวมกัน และมีการผสมผสานสีเข้าด้วย กัน ทำให้ฉากฤดูใบไม้ผลิอบอุ่นเต็มไปในบรรยากาศ

คนสวย ซื้อดอกไม้สองสามช่อไหม มีราคาถูกสำหรับ คุณ”

ฉู่ลั่วหานเลือกดอกลิลีมาสองสามดอกและดอกทิวลิปมา สองสามดอก เธอไม่ได้ซื้อดอกกุหลาบเพียงอย่างเดียว เธอไม่ได้ต่อรองราคาตอนชำระเงิน ป้าผู้ขายดอกไม้ยิ้ม และดึงกุหลาบสองดอกโดยสมัครใจ “คนสวย นี่ มอบให้ คุณ กุหลาบ ควรซื้อให้เป็นของขวัญหรือรอใครสักคนมอบ ให้
11

11

หลังจากกล่าวขอบคุณเสร็จ เธอโซเซไปบ้านพร้อมถุง ช้อปปิ้งด้วยมือเดียวและอีกมือถือดอกไม่

ดอกกุหลาบ มอบให้คนอื่น หรือรอคนอื่นมอบให้?

ลั่วหานอยากหัวเราะเธอไม่เคยได้รับดอกกุหลาบใน ชีวิตเลยระหว่างเดินทางกลับบ้าน ฉู่ลั่วหานมักจะรู้สึกว่ามี ใครบางคนติดตามเธออยู่ข้างหลัง มีคนหนึ่ง ตามก้าวของ เธอเร็วหรือช้าลงอย่างเห็นได้ชัด

จู่โจมเธอ!

ใจของฉู่ลั่วหานเครียด หรือว่าเป็นคนครั้งก่อน? พวกเขามาจากไหนเป็นใครกัน? ทำไมเธอถึงพบเธอได้ ทุกที่?

ไป มันสายเกินไปแล้วยังห่างไกลจากบ้าน ฉูลั่วหานคิด ได้หนึ่งแผน ที่วางถุงช้อปปิ้งลง หยิบโทรศัพท์มือถือออก มาและแสร้งทำเป็นรับสาย เปิดเสียงดังมาก

“โอ้ย…จะถึงแล้ว คุณอยู่ข้างหน้าใช่ไหม?รีบมารับฉัน

เร็ว ๆ? แขนของฉันเมื่อยมากแล้ว เร็วๆสิ วิ่งมาก็ได้!”

เมื่อเธอตะโกนแบบนี้ เงาที่ซ่อนอยู่ในความมืดหยุด เคลื่อนไหว และฉู่ลั่วหานก็ยกกระเป๋าช้อปปิ้งอีกครั้งแล้ว เดินออกไป

พิงหลังไว้ในประตู เธอหลับตาและสูดหายใจลึก ๆ ด้วย ความกลัว เมื่อกี้มันน่าตื่นเต้นและน่าสะพรึงกลัวมาก ในตอนนี้เธอกลัวจะวิญญาณของเธอจะบินหนีไปแล้ว

ใครกันที่กำลังติดตามเธอ? เธอจะต้องรู้ให้ได้ มิฉะนั้นวัน ที่ต้องใช้ชีวิตด้วยความกังวลใจจะสิ้นสุดเมื่อไหร่?

วางดอกไม้ในแจกันและเตรียมที่จะเอาผ้าปูที่นอนที่ล้าง แล้วออกมา ทันใดนั้นโทรศัพท์ดังขึ้นและเสียงกริ่งดังขึ้น ทำให้เธอกลัวจนเกือบจะนั่งลงบนพื้น!

บนหน้าจอ เป็นหลงเซียว

“สวัสดี ” เสียงของเธอสงบ 11

“ทำไมคุณยังไม่กลับมา?”

หลงเซียว ซักถาม ไม่เคยนุ่มนวลเหมือนที่ผ่านมา

ฉู่ลั่วหานถือโทรศัพท์ไว้บนไหล่ หยิบผ้าปูเตียงและ ปลอกหมอนออกมาด้วยมือทั้งสองและเตรียมพร้อมที่จะไป ตากให้แห้ง “ฉันย้ายกลับไปที่บ้านของฉันและหลงจื่อคง ไม่ไปวิลล่าอีกแล้ว เราไม่จำเป็นต้องแสดงอีกต่อไป”

หลงเซียวที่ยืนอยู่คนเดียวในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ ขมวดคิ้วลึกๆ เขาเพิ่งกลับบ้านจากที่ทำงานและเขาหาเธอ ทั่วทุกที่ก็ไม่เจอ ของส่วนตัวของเธอถูกนำออกไป บ้านทั้ง หลังก็สูญเสียพลัง

“ใครอนุญาตให้คุณกลับไป! กลับมาเดี่ยวนี้”

ฉ่ลั่วหานยิ้มเบาๆ ยืดผ้าปูเตียงแล้ววางลงบนที่แขวนเสื้อ “ท่านเซียว เพื่ออะไรกัน?ฉันไม่อยู่ เพื่อให้คุณมีพื้นที่ส่วน ตัว”
ท่านเซียวโมโห “ฉู่ ลั่วหาน คุณยังไม่เข้าใจเหรอ มันไม่ดี เลยที่คุณจะทำให้ผมโมโห”

“บูม!” ท่านเซียวขว้างโทรศัพท์ลงบนโซฟา หน้าจอเปิด อยู่และโทรศัพท์ไม่ได้วางสาย

ฉู่ลั่วหานยักคิ้วของเธอ นี่เขาทะเลาะกับโม่หรูเฟยหรือมี เรื่องอะไรในตระกูลหลง? โกรธมากขนาดนี้ในหัวใจของซู ฉู่ลั่วหาน… หลงเซียวจะไม่โกรธเพราะเธอ เพราะคงไม่มี ส่วนไหนของมีค่าให้เขาโกรธเพื่อเธอหรอก? วางของที่ซักแล้วทั้งหมดลงบนระเบียง ฉู่ลั่วหานถูกความ

หิวเรียกตื่นและต่อไปเธอจะเตรียมอาหารเย็นให้กับตัวเอง

สวมใส่ผ้ากันเปื้อน และเสิร์ฟสองจานและซุปหนึ่งจาน ภายในครึ่งชั่วโมง

ฉู่ลั่วหานนั่งอยู่ที่โต๊ะรับประทานอาหาร รู้สึกเหงาที่ฝั่ง ตรงข้ามว่างเปล่า

ความเหงา ความรู้สึกผิดหวังนั้น ชื่อเรียกของมันก็คือ ความโดดเดี่ยว

ทานอาหารเช้าแบบหน้าต่อหน้ากับหลงเซียวหลายครั้ง ตอนนี้เธอหันหน้าไปทางโต๊ะรับประทานอาหารเพียงลำพัง และเธอก็ไร้รส

ไม่รู้เขากินอาหารเย็นหรือยัง? กินกับอะไร? ตู้เย็นใน วิลล่านั้นยังมีของเหลือไหม?เขาเป็นคนที่เยือกเย็นและ หยิ่งผยอง จะซื้อผักและทำอาหารเอง?

เป็นไปไม่ได้น่าตลกจริงๆ ที่ในใจเธอยังคงนึกถึงแต่เขา
หลังจากกินไปไม่กี่คำ เธอก็รู้สึกอิ่ม

วันต่อมา เมื่อเธอไปทำงานในโรงพยาบาล เธอเพิ่งก้าว เข้ามาในล็อบบี้ที่ชั้นหนึ่ง และหมอและพยาบาลกลุ่มใหญ่ก็ รีบวิ่งไปในทิศทางเดียว

“มันโรแมนติคมาก! ไม่แปลกที่เป็นคุณชายของตระกูล หลง! จัดได้อลังการมาก!”

” มันช่างน่าประทับใจ! พวกคนรวยเขาทำกัน!”

“ฉันได้ยินมาว่ามีดอกไม้นับหมื่นดอก! นับหมื่น นั่นมัน ต้องใช้เงินเท่าไหร่กัน?”

“ไม่ไหลยะ หัวใจของฉัน!”

เสียงอุทานที่คล้ายกันดำเนินต่อจากฝูงชนอดไม่ได้ที่จะ จ้องมอง หลงเซียวมาหรือ?ก็จริงอยู่ โม่หรูเฟยเข้ารับการ รักษาในโรงพยาบาลที่นี่ และไม่น่าแปลกใจที่ หลงเซียวจะ มาพบเธอ

แต่จำเป็นต้องขนาดนี้ไหม? ทุกครั้งต้องทำอะไรให้มันรู้ กันทั่วบ้านทั่วเมือง เหมือนกลัวว่าคนอื่นจะไม่ทราบว่าเขา อยู่ที่นี่

ตื้นจริงๆ! (พวกที่ตามหาสิ่งภายนอก)

เธอเดินไปข้างหน้าตามฝูงชน และกำลังจะขึ้นลิฟต์มี ผู้คนมากมายขวางทางไว้ พื้นที่ขนาดใหญ่และห้องก็เต็ม ไปด้วยเสียงกรีดร้องและอุทาน

เมื่อสายตามองผ่านเงาที่หนาแน่น เธอเห็นพื้นที่สีแดงขนาดใหญ่ สีแดงเหมือนพระอาทิตย์ตกดิน แดงไม่รู้จบ

พระเจ้า-

ทางเดินยาวนั่น สีแดงนั้น ล้วนเป็นกุหลาบทั้งหมดด้วย กลีบที่ขยายออกไปโดยไม่มีที่สิ้นสุด!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ