ตอนที่ 8 ผมต้องการให้คุณ ขอร้องผม

!

สิ่งของของหลงเซียว?

ที! สิ่งของ? ในสายตาของหลงเซียว ฉันฉู่ลั่วหานเป็น ได้เพียงแค่สิ่งของ?

ฉู่ลั่วหานแสยะยิ้ม เชิดหน้าขึ้นราวกับหงส์ ท่าที หงุดหงิดของเขาไม่ส่งผลต่อเธอแม้แต่น้อย คิ้วสีหม่นยิ้ม เยือกเย็น “คุณหลงเซี่ยว คุณผิดแล้วค่ะ ฉันฉูลั่วหาน ไม่ใช่สิ่งของของคุณ ไม่ได้เป็นของใช้ของคุณ ฉันบอก ให้คุณ ปล่อยมือ!”

รวบรวมแรงทั้งหมดออกมา โต้ตอบความโมโหของเขา ในตอนนี้ คู่ลั่วหานรู้จักคนอย่างหลงเซียวดี ผู้ขายคนนี้ เป็นคนเย็นชา โหดเหี้ยม เลือดเย็น บนโลกใบนี้ ไม่มี อะไรที่เขาจะเห็นคุณค่าจริงๆ แม้แต่ตัวโม่หรูเฟยเอง ก็ตาม

สำหรับการมีอยู่ของเธอนั้น ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึง

หลงเซียวไม่เพียงแต่ไม่ยอมปล่อยมือ แต่กลับหมุนตัว เอาแผ่นหลังของฉู่ลั่วหานแนบชิดกับกำแพงที่เย็นเฉียบ ลั่วหานใส่ชุดบางราวกับปีกบาง โชว์แผ่นหลัง เดิมทีก็ หนาวมากอยู่แล้ว เมื่อแนบชิดแบบนี้ ความหนาวเย็นแผ่ ซ่านจากพื้นขึ้นมาหัวจรดเท้า เกร็งไปทั้งตัว
“คุณเชื่อไหม ผมจะทำให้คุณไม่สามารถเดินออกไป จากสวนนี้ได้?” แววตาลุกโชนเป็นไฟของเขา ค่อยๆแผด เผาใบหน้าของเธอ

หน้าของฉู่ลั่วหานถูกเขาบีบจับเอาไว้ ดวงตาทั้งสอง

แทบจะปลิ้นตาขาวออกมา ยกมือขึ้น ตบที่แขนของเขา

“ปล่อย..มือ”

อารมณ์ของหลงเซียวยากที่เพลาลง บีบคางของเธอ แรงขึ้น “ขอร้องผมสิ!”

ฉู่ลั่วหานรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก คุณหลงเซียวคุณ มันประสาท! อยากที่จะให้ฉันขอร้องคุณ ฝันไปเถอะ! หลงเซียวใช้แรงมากกว่าเดิม ครั้งนี้ เขาจะบีบเธอให้

ตายจริงๆ….

มองดูใบหน้าม่วงแดงของฉู่ ลั้วหาน หลงเซี่ยวหลบตา ลง แล้วสะบัดตัวเธอทิ้ง

“ผละ!” เสียงดังขึ้น ฉู่ลั่วหานถูกหลงเชียวทิ้งลงบนพื้น หัวเข่าเสียดสีกับพื้นตรงนอกประตู วินาทีนั้นเธอเจ็บตน ต้องกัดฟันกรอด!

หลงเซียว คนบ้า

หลงเซียวเปิดประตูออก กดรีโมตไฟในบ้าน โคมไฟคริ สทัลบนเพดานส่องสว่างบ้านที่มืดมิด ห้องรับแขกที่เต็ม ไปด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหราราวกับพระราชวังของกษัตริย์ อังกฤษ ในห้องนี้แม้แต่หมอนอิงเล็กๆ ยังเป็นงานฝีมือจากแบรนด์ระดับสูงของฝรั่งเศสที่จัดทำลิมิเต็ด เพื่อ บ้านหลังนี้ ตอนนั้นท่านเซียวทุ่มเงินไปมาก

ทว่ากลับคิดไม่ถึง จะแลกกลับมาด้วยผู้หญิงหลายใจ ที่พูดเรื่องหย่าออกมาได้อย่างง่ายดาย!

มือของหลงเซียวข้างหนึ่งพาดอยู่บนโซฟา เพราะ ความโมโหจึงทำให้เส้นเลือดบนหน้าผากปูดออกมา จู่ๆก็ กระตุกขึ้น

ฉูลั่วหานพยายามเหยียดตัวขึ้นมา

ซัด–”

ตรงหัวเข่านั้นมีแผลขนาดใหญ่ เลือดไหลเปื้อนหัวเข่า ขาวบาง เลือดไหลลงมาจากหลังเท้า บนพื้น คลุกเคล้า กับรองเท้าส้นสูงสีแดง

ส่วนที่ลึกที่สุดของบาดแผลแทบจะเห็นกระดูกขาว สิง ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ หลงเซียวคงอยากจะสะบัดเธอทิ้งให้ ตายๆไปใช่ไหม?

ลั่วหานทนความเจ็บปวดเอาไว้ แม้แต่การทำร้าย

ร่างกายในครอบครัวก็เกิดขึ้นแล้ว คุณหลงเซียว คุณยัง คิดอยากจะทำอะไรอีก?! หลงเซียวเมื่อเห็นแผลบนหัวเข่าของฉู่ลั่วหานที่มีเลือด

ไหลอาบ ทำให้ความโมโหของเขาลดลงกว่าครึ่ง คิ้วย่นลงมาอย่างไม่รู้ตัว “มานี่สิ”
เสียงของเขาแน่นตึง เย็นชา

ฉู่ลั่วหานกัดฟันกรอด ต่อให้ตายก็ไม่ยอม “ไม่ตาย หรอกค่ะ คุณไม่ต้องเป็นห่วง”

นิ้วชี้ของหลงเซียวกำเป็นหมัด “ผมบอกให้คุณมานี้”

ล้อเล่นอะไรกัน? ไปหาเขา? ไปหาเขาเพื่อรอให้เขาบีบ คอให้ตายหรือไง?

เมื่อเห็นหญิงสาวยืนอยู่ตรงประตูไม่ขยับ หลงเซียว เดือดดาลขึ้นมาทันที เดินไปสองถึงสามก้าวก็ไปถึงตรง หน้าของเธอ แขนเรียวยาวคว้าตัวฉู่ลั่วหานขึ้นมาเหนือ อากาศ ฉ่ลั่วหานเอียงตัว ถูกท่านเซียวอุ้มเอาไว้ ร่างกาย อยู่บนอากาศ เพียงชั่วพริบตาร่างกายของเธอก็แนบชิด อยู่ในอ้อมกอดของเขา!

ความโมโหของชายหนุ่มพ่นออกมาทางจมูก โจมตีทุก

อณูขุมขนและเส้นเลือดของเธอด้วยความไวแสง ยังไม่ทันได้สัมผัสถึงความอบอุ่น หลงเซียวโยนฉู่ล่ วหานทิ้งลงไปบนโซฟาที่นุ่ม ความนุ่มเด้งนั้นทำให้วินาที

ที่เธอนั่งลงไปก็ถึงกับกระเด้งตัวขึ้นมา….

ยังไม่ทันได้นั่งนิ่ง มือหนาก็กดทับแขนเธอเอาไว้ ฉู่ลั่ วหานทำได้เพียงนั่งนิ่งอย่างว่าง่าย

ความอบอุ่นที่ยังไม่ทันได้ดื่มด่ำ ก็ล่องลอยไปโผบินไป ความเป็นสาวน้อยของฉู่ลั่วหานที่พึ่งกลับมานั้นถูกหลง เซียวทำให้ตายไป
ฉ่ลั่วหานเจ็บหัวเข่าจนขมวดคิ้ว หลงเซียวมองหัวเข่า ของเธอ เช็ดแผลให้เธอด้วยสีหน้าตึงเครียด

“คุณพูดไม่ผิด ไม่ตายหรอก”

นี่คือผลลัพธ์จากการรักษาของท่านเซียว

ฉู่ลั่วหานกัดฟันกรอด “หลงเซียว คุณคิดอยากจะทำ อะไรกันแน่ คุณต้องเห็นฉันเป็นอัมพาตก่อนใช่ไหมถึงจะ พอใจ! ”

เผชิญหน้ากับความโมโหและเดือดดาลของฉู่ ลั่วหาน ท่าทีของหลงเซียวนั้นดูสงบนิ่งมาก เขากวาดตามองดู เธอ ไม่สนใจไฟที่กำลังลุกโชนในดวงตาของเธอ “คุณ หมอฉู่มองไม่ออกหรอครับ นี่เป็นเพียงแค่แผลภายนอก ไม่มีวันทำให้กลายเป็นอัมพาตได้หรอกค่ะ ถ้าแม้แต่เรื่อง พื้นฐานแค่ไหนหมอฉู่ยังวินิจฉัยไม่ถูก งั้นก็อย่าเป็นหมอ เลยครับ”

ถ้าอัมพาตขึ้นมาจริงๆ ความเป็นจริงก็ดีเหมือนกัน ไม่ใช่หรอ? เธอจะได้ไม่ต้องหนีออกไปจากครอบครัว ตระกูลหลง

“คุณ หลงเซียว ถ้าวันนี้คุณมาเพื่อเยาะเย้ยฉัน ต้อง ขอโทษด้วย ฉันไม่มีเวลามาสนใจคุณ” ฉู่ลั่วหานพูดด้วย ถ้อยคำรุนแรงจบก็เดินจากไป มือใหญ่ของเขาจับหัวเข่า ของเธอเอาไว้ กดเบาๆ-

“อา!
ความเจ็บปวดสุดขั้วหัวใจนั้นทำให้แผ่นหลังของฉูลั่ หวานมีเหงื่อไหลออกมา “หลงเซียว! ” 11

หลงเซียวพยักหน้า แล้วปล่อยเธอ จับหัวเข่าของ ตนเองเอาไว้แล้วยืนขึ้น “คุณเองก็รู้จักเจ็บด้วยหรอ? ผม นึกว่า บนร่างกายของคุณจะไม่มีระบบประสาทที่ทำให้ รู้จักเจ็บเสียอีก”

ฉู่สั่วหานไม่เพียงแค่เจ็บ ตอนนี้เธอเกร็งไปหมดทั้งตัว แต่ว่า สิ่งที่หลงเซียวพูดเมื่อกี้ หมายความว่ายังไง?

“ในเมื่อรู้จักเจ็บ งั้นก็นั่งนิ่งๆ”

เล็บคริสทัลของฉู่ลั่วหานจิกลงบนโซฟา ใต้ตามีความ ร้อนรุ่ม ร้อนจนทำให้เธอแทบจะหยุดน้ำตาไม่ให้ไหล ออกมาไม่ได้ ใช้หลังมือเช็ดหางตา ขับไล่น้ำตากลับไป

ร้องไห้อะไร? ห้ามร้องไห้!

หลงเซียวถือกล่องยาเอาไว้ เห็นในสิ่งที่ตนกำลังทำ ท่านเซียวสบถเสียงเบา”SHIT! ” เขากลับกำลังหยิบ กล่องยามาให้ผู้หญิงที่ไม่รู้จักดีชั่ว!

เขาควรที่จะให้เธอได้ลิ้มรสความเจ็บปวด ควรจะมอง ดูน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างหมดทางช่วยเหลือ!

ท่านเซียวทำหน้านิ่งแล้ววางกล่องยาไว้บนโต๊ะกระจก

เพื่อให้เธอคนที่ไม่สะดวกก้มตัวลงใช้งานได้ง่ายขึ้น จาก

นั้นทิ้งเอาไว้แล้วเดินไปนั่งตรงโซฟาเดี่ยวย่อเข่าแล้วนั่ง

ลงไป
ฉู่ลั่วหานมองดูกล่องยา แล้วมองดูหลงเชียวที่ทำ เหมือนตนไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง หัวเราะเยาะให้กับตนเอง นี่ เธอกำลังคาดหวังกับเขาหรอ? หวังว่าเขาจะทำแผลให้ เธอด้วยตนเอง? ตื่นเถอะ! เขาคือหลงเซียว! หลงเซียว คนที่อยากเห็นเธอรีบๆตาย!

ไม่ทำแผลให้ก็ไม่เป็นไร หมอฉู่ไม่ต้องการ

ฉู่ลั่วหานหยิบแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อออกมา เทลงบนก้อน สำลี เพื่อที่จะฆ่าเชื้อให้กับแผลที่มีเลือดไหลตรงหัวเข่า ก้อนสำลีอยู่ไกลจากบาดแผลกว่าหนึ่งเซนติเมตร สีหน้า ของฉู่ลั่วหานซีดขาว ขั้นตอนการฆ่าเชื้อนั้นเจ็บปวดเกิน บรรยาย!

หางตามองเห็นขาที่ไขว้กันเอาไว้ของหลงเซียว ความ โมโหของฉู่ลั่วหานนั้นแปลเปลี่ยนเป็นการทำร้ายตนเอง วางนิ้วมือลง แอลกอฮอล์กัดผิวราวกับเป็นกรด ความเจ็บ ปวดนั้นลึกเข้ากระดูก เหมือนถูกเอามีดแทงเข้ามาใน กล้ามเนื้อ!

เหงื่อเม็ดโตของฉู่ลั่วหานไหลลงมาไม่หยุด เท้าเกร็ง เป็นพักๆ ความสั่นสะท้านนั้นทำให้เธอไม่อาจหลีกหนี ความน่าเวทนา

โคมไฟคริสทัลสะท้อนกับพื้น ฉู่ลั่วหานที่สวมชุดเดรส สีดำกำลังก้มตัวลงจัดการบาดแผลของตนเอง ผมยาว ปลิวจากด้านหน้ามาด้านหลัง ผมด้านหน้าตกลงมาบังตา เธอเอาไว้
นิ้วมือของท่านเซี่ยวกระตุก เขาอยากจะเก็บผมให้กับ

เธอ

ฉ่ลั่วหานโยนก้อนสำลีที่เปื้อนเลือดแดงไว้ในโถใส่บุหรี่ ทีละก้อนๆ ใช้ไปทั้งหมดสิบสามก้อน ตลอดทุกขั้นตอน ในการล้างแผลนั้นฉู่ลั่วหานไม่ส่งเสียงร้อง

ดวงตาของหลงเซียว ค่อยๆหดหูลง

กับตนเองยังใจร้ายได้ขนาดนี้ กับคนอื่น จะเป็นยังไง? ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น หลงเซียวยังไม่ทันได้รู้สึก สงสาร ก็เก็บความคิดนั้นกลับไป

ฉูลั่วหานทายาให้กับตนเอง เอาผ้าพันแผลเอาไว้ ขั้น ตอนที่เหลือนั้นทำเสร็จในอีกใจเดียว

ขาเรียวยาวจู่ๆก็มีผ้าก๊อซพันเอาไว้ มองดูแล้วน่า เกลียดมาก

จับโซฟาแล้วพยุงตัวเองลุกขึ้นยืน ฉู่ลั่วหานต้อง ปกป้องศักดิ์ศรีสุดท้ายของเธอเอาไว้ พูดขึ้น “ฉันไปก่อน นะคะ”

แขนทั้งสองของหลงเซียวอ้ากว้าง คล้ายกับเหยี่ยว กางปีกนั่งพิงโซฟาเอาไว้ เขาพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด “ที่นี่เป็นบ้านของคุณ คุณยังอยากจะไปที่ไหนอีก?”

ฉู่ลั่วหานยิ้ม เพื่อที่จะปกปิดความเจ็บปวดในใจ เธอ พยายามยิ้มแต่กลับไม่ได้ทำให้ดูน่าสงสาร “ฉันจำไม่ได้ ว่าตนเองมีบ้านอยู่ที่นี่ คุณหลงคะ ฉันว่าคุณคงจำผิดแล้ว”

เธอจับกระเป๋าแนบตัว เสียงจากด้านหลังดังขึ้นอีกครั้ง “อย่าทดสอบกับความอดทนที่มีขีดจำกัดของผม คุณ เป็นผู้หญิงของผม ตาย ก็ต้องตายในที่ของผม! ”

ตอนที่ฉู่ลั่วหานหันหลังให้กับเขานั้น ความเจ็บปวดที่ เผยอยู่บนใบหน้าคล้ายจะรวดร้าว ทว่าหันหน้ากลับไป กลับเหมือนไม่ได้รู้สึกแบบนั้น “การที่คุณเก็บฉันเอาไว้ ก็ เพื่อตอบสนองความต้องการเป็นเจ้าของของผู้ชาย แสดงถึงความสามารถของตนเอง อีกทั้งยังทำให้ฉันต้อง ตกที่นั่งลำบาก ใช่ไหมคะ?”

คิ้วของหลงเซียวขมวดเป็นปม ริมฝีปากราวกับคมดาบ น้ำเสียงเย็นยะเยือกเหมือนน้ำแข็ง พูดอย่างเชื่องช้า “ไม่ เพียงเท่านี้? ผมยังอยากให้คุณรู้ว่าการถูกหักหลังมัน ต้องเจอกับอะไร อีกทั้ง ความรู้สึกของการถูกหักหลัง”

ลั่วหานหัวเราะในลำคอ เธอคาดหวังลมๆแร้งๆในตัว เขามานานกว่าสามปี รู้สึกเหมือนระหว่างพวกเขาอย่าง น้อยก็ยังมีความอ่อนโยนให้กันบ้าง ทว่าดูจากวันนี้แล้ว ความคาดหวังของเธอคงหมดอายุไปนาน ควรที่จะโยน ทิ้งไป

ไม่รอให้ฉู่ลั่วหานพูดคำว่าหย่าร้างสองพยางค์นี้ หลง เซียวลุกขึ้น เดินไปข้างๆเธอ ผ่านไหล่ของเธอไปครึ่ง ก้าว ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

“อีกอย่าง ทางที่ดีที่สุดคุณควรจะหยุดความคิดในสมองของคุณสะ ของที่ผมใช้แล้ว เมื่อโยนทิ้งไป จุดจบ มีเพียงแค่หนึ่งเดียว-

หมุนตัว ขยับเข้ามาใกล้ ดวงตาทั้งสี่สบตากันด้วย ความรวดเร็ว เหมาะเจาะ เหี้ยมโหด

“ทำลายทิ้ง”

ปลายนิ้วของฉู่ลั่วหานเย็นเฉียบ เหมือนถูกฟ้าผ่า “คุณ หลงเซียว ในเมื่อคุณเกลียดฉันขนาดนี้ ทำไมไม่ฆ่าฉัน ทิ้งไปเลยละคะ?”

หลงเซียวเปลื้องเนคไทของเขา ร่างสูงบดบังแสงสว่าง ทำให้ฉูลั่วหานซ่อนอยู่ในเงานั้นทั้งตัว ” คุณหมอฉูลอง คิดดูให้ดีสิครับ เวลาแบบไหนที่คนไข้เจ็บปวดทรมาน ที่สุด? คือความตาย? หรืออยากตาย แต่กลับไม่สามารถ ตายได้?”

“ครื้น!

คำพูดของหลงเซียวเหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจของฉู่ลั่ วหาน เขาต้องการให้เธอตายทั้งเป็น?!

ดวงตาไร้ความรู้สึกของฉู่ลั่วหานกลายเป็นน้ำแข็งขึ้น มา “ใครกันแน่ที่จะตายทั้งเป็น ยังไม่แน่ใจเลยหนิคะ” หลงเซียวกระตุกยิ้ม เชยคางแหลมของเธอขึ้น แล้ว

เอื้อนเอ่ย “ดูท่าแล้ว คุณคงเตรียมพร้อมเรียบร้อย”

“คนเป็นหมอรอรับฟังความต้องการของคนไข้ยี่สิบสี่ ชั่วโมง อีกทั้ง คุณหลงอย่าลืมนะคะ บนโลกใบนี้ยังมีสิ่งที่โหดร้ายกว่าการตายทั้งเป็นอีกค่ะ นั่นก็คือไม่อยาก ตาย แต่กลับต้องตาย”

พูดจบ ฉู่ลั่วหานสะบัดรองเท้าส้นสูง แล้วเดินขึ้นบันได ไป ก็แค่ให้นอนคืนนึงไม่ใช่หรอ? ก็ได้!

ฉูลั่วหานเดินขึ้นไปชั้นสองด้วยความพยายาม เปิด ประตูห้องนอน ภาพตรงหน้าคือห้องหอของพวกเขา เป็น สถานที่ครั้งแรกที่เธอได้ร่วมหลับนอนกับเขา ทุกสิ่งทุก อย่าง เหมือนเดิม

สะบัดหัว ขับไล่ความทรงจำออกไป ฉู่ลั่วหานปิดประตู ล็อกเอาไว้!

ก็แค่นอนค้างคืน คิดว่าเธอไม่กล้าหรือไง?

มองดูประตูห้องนอนชั้นสองที่ปิดประตูลงแล้ว ในที่สุด ใบหน้าของหลงเซี่ยวก็มีความรู้สึก

หลังจากที่แลกฝีปากกันแล้วนั้น จู่ๆเขาก็พึ่งรู้ตัวว่า แท้จริงแล้วตัวเขาเองก็มีอารมณ์ผันผวนไปมาเหมือนกัน มีความรู้สึก อีกทั้งยังรู้จัก….ปวดหัวใจ

หลายครั้งที่เขาคิดว่า ใจของตนเองตายไปแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ