ตอนที่ 292 กราบไหว้พ่อตาแม่ยาย
อเมริกา นิวยอร์ก ท้องฟ้าปลอดโปร่ง อากาศ
เดินออกจากสนามบิน ลั่วหามเงยหน้า มองท้องฟ้า พูดว่า “ไม่ได้กลับมานานมาก ทีนี เป็นบ้านแห่งที่สองของฉัน รู้สึกคิดถึงมาก
หลงเขียวกอดเอวเธอ ทั้งสองเดินไปถึง รถที่จอดรออยู่หน้าประตูทางออกสนามบิน พร้อมกัน “ถ้าเมียผมคิดถึงที่นี่ขนาดนี้ ครั้งนี้ เราก็อยู่นานหน่อย และใช้โอกาสนี้อยู่เป็น เพื่อนพ่อแม่คุณนานหน่อย
“คุณละ? บริษัทมีเรื่องมากมาย คุณจะมี เวลาอยู่เป็นเพื่อนฉันเหรอ?” ลั่วหานเอียงตัว มองใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ถามขึ้น อย่างเป็นห่วง
หลงเขียวกลับเหมือนไม่มีอะไรเลย “เรื่องของบริษัทให้ตงหมิงกับคนอื่นคอยดูแล ได้ แต่มาเยี่ยมพ่อตาแม่ยาย กลับบ้านเป็น เพื่อนภรรยาน้ มีผมทําได้คนเดียว
ลัวหานหัวเราะกับคําอธิบายของเขา ยิ้ม จนเห็นฟัน แล้วพูดคล้อยตามเขา “ท่านเขียว พูดถูก ถ้าอย่างนั้นท่านเขียว เรากลับบ้าน ตระกูลเฉียวกันเถอะ พ่อแม่ฉันกำลังรอพวก เราอยู่”
“ได้
คําเดียวง่ายๆ สั้นๆ ทุกครั้งที่เขาตอบคำนี้ ทําให้คนอื่นแปลความหมายไปได้หลายแบบ
รถ หลงเขียวให้คนจัดเตรียมไว้ก่อน แล้ว ไม่ใช่แค่รถ ท้ายรถก็เต็มไปด้วยของที่ หลงเชียวให้คนจัดเตรียมตามตารางที่เขาแจ้ง รวมทั้งของขวัญที่ได้มาจากตู้หญิงเซวียนครั้ งก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่หลงเซียวมาพบพ่อตา แม่ยาย ก็ต้องใจกว้างหน่อย
ตลอดทางมา หลงเซียวจับมือลั่วหานไว้ คลอด เสมือนกลัวเธอบ่นหายไป วิ่งผ่านวิว นอกหน้าต่าง เมืองนิวยอร์กที่รุ่งเรืองและ คึกคัก แสง ส่องเข้ามาเดี่ยวมือเดี๋ยวสว่าง
ลัวหานเอียงหัวไปพิงที่ไหล่เขา “ท่าน เขียวตอนนี้ตื่นเต้นหรือตึงเครียดคะ? คุณจับ มือฉันไว้นานแล้ว ไม่อยากปล่อยเหรอคะ?
หลงเชียวโน้มตัวลงไปจูบที่ผมของเธอ “คุณนายหลง ตอนนี้คนที่ตื่นเต้นที่สุดคือพ่อ แม่คุณที่รออยู่ที่บ้าน ผมจะตื่นเต้นอะไร?”
“ออ? คุณเป็นลูกเขยจะเข้าบ้าน พวกเขา ตื่นเต้นอะไร?”
“ผมเป็นลูกเขย ก่อนเข้าบ้าน ก็กลาย เป็นเจ้าหนี้ของบริษัทเฉียวชื่อ เพราะฉะนั้น ตามหลักแล้ว วันนี้เจ้าหนี้จะมาเยี่ยมลูกหนี้ ครั้งแรก คุณภรรยาคิดว่า ใครจะตื่นเต้นกว่า กัน?”
ลั่วหานยกหัวขึ้นจากไหล่เขา เงยหน้า มองตาเขา “คุณให้การสนับสนุนการเงินกับ บริษัทเขียว อเมื่อไหร่? ทำไมฉันไม่รู้?
หลงเซียวจับหัวเธอวางกลับไปที่ไหล่ ของตัวเองเหมือนเดิม “รู้ตอนนี้ก็ไม่สาย เพราะผมคิดว่า จะแต่งลูกสาวของตระกูลเดียว แล้ว สินสอดก็ขาดไม่ได้อยู่แล้ว ให้ล่วงหน้าก็ ไม่เห็นไม่ดีตรงไหน
ลัวหานขยับปาก “เงินที่คุณช่วยบริษัท เฉียว อ กี่ร้อยล้าน? เงินที่คุณให้ฉันมันเยอะ เกินไปแล้ว”
หลงเขียวพยักหน้าเห็นด้วย “ถ้านับแล้ว ก็ถือว่าไม่น้อย เพราะฉะนั้นเมียคนนี้ต้องเก็บ ไว้ทั้งชาติ ไม่อย่างนั้นก็ขาดทุนไม่น้อย
ล้วหานโกรธจนหัวเราะ “นายทุนโหด
คิดไปแล้ว ลั่วหานก็รู้สึกใจหาย เงินที่ หลงเชียวใช่ในตัวเธอเยอะเกินไปแล้ว ครั้งที่ โดนลักพาตัวเขาใช้เงินไปห้าร้อยล้าน ครั้งที่ ค้นหาศพได้ยินว่าใช้ไปหลายพันล้าน และ แหวนบนนิ้วของพวกเขาอีกหลายร้อยล้าน รวมกับเงินที่ให้เฉียว อ ให้ อ.โอ้พระเจ้า
ถ้าวันนึงพวกเขาแตกแยกกัน หลงเชียว บังคับให้เธอคืนเงิน เธออยู่จนอายุห้าร้อยปี องคืนไม่หมด
คิดถึงตรงนี้ ล้วหานก็ได้แต่เชื่อฟังไม่ กล้ายั่วยวนเบาอีก
รถเบนซ์สีดำาเข้าไปจอดที่คฤหาสน์ ตระกูลเฉียว คนขับรถลงไปเปิดประตูให้ทั้ง สอง ลั่วหานลงจากรถ มองดูสนามหน้าบ้านที่ คุ้นเคย ยิ้มหน้าบาน “เป็นไงบ้าง? ที่นี่เป็นที่ฉัน เคยใช้ชีวิตมาสองปี
หลงเขียวพยักหน้า “ดีมาก เหมือนสถาน ที่ที่เลี้ยงดูแพทย์หญิงที่ฉลาดอย่างแอนนา ได้”
“เหอะ ปากท่านเขียวนี่ ซึ่งแสบได้ไม่ เลือกเวลาสถานที่เลยนะ”
สองผัวเมียกระซบกระซิบกัน สองผัวเมีย ตระกูลเฉียวยืนต้อนรับแขกอยู่ตรงบันไดหน้า ประตูคฤหาสน์แล้ว เฉียวหยวนฟานเข็นรถเข็น ทั้งสองมองหน้ากันยิ้ม โบกมือให้ลูกสาวกับ
ลูกเขย
แอนน่า ลูกรักของแม่ กลับมาสักที”
ได้มั้นกางแขนออก อยากรีบกอดลูกสาว ล้วหานรีบเดินไปข้างหน้าเธอ โน้มตัวไปกอด ได้ น อ้อนเหมือนเล็กน้อย “แม่ หนูคิดถึงแม่ มากเลย
” แม่ก็คิดถึงหนู มาให้แม่ดูหน่อย ไปอยู่ เมืองจีนตั้งนาน เป็นยังไงบ้าง?”
“หนูสบายดีค่ะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง
สองแม่ลูกถามสารทุกข์สุกดิบ บรรยากาศอบอุ่น
ส่วนอีกฝั่งหนึ่ง เฉียวหยวนฟานกับหลง เขียวยืนห่างกันหลายเมตร มองหน้ากันยิ้ม ทักทาย ทันใดนั้น เฉียวหย่วนฟานก็เปิดปาก พูด “ได้ยินตั้งนานแล้วประธานบริษัทMBK เป็นคนชาญฉลาด ไม่ใช่แค่ด้านธุรกิจ ยังเป็น ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบ วันนี้ได้เห็นตัวเองสักที
ล้วหานเงยหน้าขนมองเฉียวหยวนฟาน คําพูดนี้ เขาฝึกไปกี่รอบถึงพูดออกมาได้? ไม่ เหมือนวิธีการพูดในเวลาปกติของเขาเลย แต่ วิธีการพูดวันนี้ ดูสบายดี
กลับกันหลงเขียว มาเยี่ยมพ่อตาแสง ตัวอย่างดี ปกติก็ให้ความสําคัญกับการแต่ง กายอยู่แล้ว หลงเขียวก็ไม่เคยผิดพลาดเรื่อง รสนิยมการแต่งตัวอยู่แล้ว ชุดสูทสีขาวครีม ด้านในเป็นเสื้อกล้ามสีเดียวกัน คู่กับเนคไท ลายขวาง อกผายไหล่ฝั่งดูโดดเด่น ถึงจะไม่ พูดอะไรเลยก็ให้ความรู้สึกดีกับคนอื่น
เขายิ้มนิดๆ ท่าทางถ่อมตัวมีมารยาท “หอชมเกินไปครับ ผมได้ยิน วลั่วพูดถึงสอง ท่านประจํา เธอชื่นชมทั้งสองท่านไม่หยุด วัน ถึงผมได้มาเยี่ยมด้วยตัวเองแล้ว เป็นอย่างที่ เธอพูดเลยครับ”
ปากก็ทําเป็นถ่อมตัว แต่ดูท่าทางบุคลิก แล้วไม่ได้ถ่อมแม้แต่น้อย คําพูดสุภาพ เรียบร้อย หาข้อสงสัยว่าไม่จริงใจไม่เจอเลย
โดยเฉพาะ ค่าเริ่มต้นของหลงเขียว “พ่อ” ค่านี้ ดึงความใกล้ชิดของทั้งสองทันที ในใจของเฉียวหยวนฟานรู้สึกว่าได้ลูกชาย ครึ่งหนึ่งมาทันที เขารู้สกพอใจมาก ชอบ ลูกเขยคนนี้มาก
“ดี ดี เหอะๆ ไม่ช้าหรอก ผมรู้ว่าคุณงาน ยุ่งมาก มาก็ดีแล้ว”
ความเกรงใจยังต่อเนื่อง ได้มิ้นยิ้มพูด คุณสองคนนี้เพิ่งเจอกันก็คุยอย่างกับรู้จักกัน มาก่อน จะยืนพูดข้างนอกเหรอคะ? เข้าไปกัน เถอะ”
” เข้าไป เข้าไป
เฉียวหยวนฟานปากพูดอยู่กำลังจะเข็น ได้มันเข้าไป หลงเชียว อยาวยื่นไปเร็วก่อน เขา “พ่อ ผมมาเข็นแม่เองครับ แม่กับลั่วมั่ว เข้าไปก่อน
เรียกได้ธรรมชาติขนาดนี้ จะไม่ให้ได้มั่น ใจละลายได้ยังไง?
ล้วหานก็รู้สึกซาบซึ้งหันไปมองเขา กระซิบข้างหูเขา “เยี่ยมมาก
หลงเชียวก็ไม่ปฏิเสธ เข็นได้ลิ้นเข้าไป ในห้องโถง เข้าไปแล้วทั้งสี่คนก็นั่งลง มี ชา วางอยู่ข้างหน้าคนละแก้ว
หลังจากพวกเขาเข้าไปในบ้านแล้ว คน ขับรถกับแม่บ้านก็ช่วยกันนำของขวัญเข้ามา ในบ้าน แค่ดูกล่องด้านนอกก็รู้ว่าของขวัญพวก นี้ราคาไม่น้อย
เฉียวหย่วนฟานเห็นของขวัญที่กองเต็ม ห้องรับแขก ถามขึ้นด้วยอาการอึ้ง “นี่..…….. คือ?”
“ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ที่เตรียมให้พ่อกับ แม่ รับไว้นะครับ
ของขวัญเล็กน้อย? …. …….ยังเล็กน้อย? อาการถ่อมตัวของหลงเขี้ยวทำให้หมอจู่ต้อง มองเขาใหม่เลยทีนี้ หลงเซียวอ่อนน้อมมีมารยาท ถึงแม้จะ นั่งบนเก้าอี้ แต่ก็ยังคงความสง่าเป็นผู้ดี คำพูด ที่พูดออกมายิ่งเสมือนพระราชาที่สูงส่ง
ผู้ชายคนนี้ หาที่ไม่ได้จริงๆ
ในใจล้วหานรู้สึกทะนงตัวเล็กน้อย ครั้ง แรกที่รู้สึกได้ว่าที่แท้เวลาสามาแสดงตนใจ กว้างแบบนี้ มันทำให้ผู้หญิงรู้สึกดีใจขนาดนี้
เฉียวหย่วนฟานกับได้มั้นสบตากัน ใน สายตามีความประหลาดใจ แคล้วหานก็มอง เห็นความพอใจในสายตาพวกเขา
“ลูกเขยที่ดีเกรงใจเกินไปแล้ว คนมาก็ พอ ไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้ พ่อกับแม่ใช้ไม่ หมดหรอกของพวกนี้ พวกลูกเก็บไว้ใช้เอง เถอะ”
หลงเชียวพูด “ของพวกนี้ให้พ่อกับแม่ โดยเฉพาะครับ พ่อกับแม่ดูแลลั่วลั่วได้ดีขนาด นี้ พวกเราควรจะกตัญญู สำหรับผมกับถั่วลั่ว เราเตรียมไว้ต่างหากครับ พ่อแม่วางใจได้ ส่ง ที่คนอื่นมีลัวล้วก็ไม่ครับ
ได้มันรู้สึกดีใจจนกลั้นไม่อยู่ ล้วล้วโชคดี มาก ได้มีสามีที่ดีคอยดูแล ความล่ามากเมื่อ ก่อนก็ถือว่าผ่านไปหมดแล้ว เธอดีใจมหน้า บาน “แม่ว่านะ ไม่ใช่สิ่งที่คนอื่นมีลัวล้วก็มี ส่ง ที่คนอื่นไม่มี วลัวมีหมด
ลัวหานพูด “แม่ รู้ดีไปหมดนะคะ เยี่ยม เลยค่ะ ”
เห็นลูกรักกันขนาดนี้ แม่กับพ่อก็ไม่มี อะไรต้องเป็นห่วงแล้ว ดี ดีมาก
เฉียวหย่วนฟานยกนาชาขึ้นมาดื่ม ถาม “โปรเจคที่ลูกเขยที่ดีของพ่อท่ที่นิวยอร์กพ่อ ดูแล้ว ทําได้ดีมาก ถึงมีเวลาจะสั้น แต่ชื่อเสียง ก็แซงหลายยี่ห้อของอเมริกาไปแล้ว ถ้า พัฒนาแบบนี้ไปเรื่อยๆ ไม่ถึงปีต้องควบคุมร้อย ละห้าสิบในตลาดแน่นอน
หลงเขียวขอบคุณอย่างถ่อมตัว แล้วพูด ข็น “พ่อเรียกขอผมก็พอครับ” ล้วหานคมชา “ใช่ค่ะพ่อ อย่าเรียกแต่ ลูกเขย ดิ ยกย่องเขาเกินไป เดี๋ยวลอยไป แล้ว หนูจะไปหาที่ไหน?”
“ฮาๆ ได้ งั้นก็เรียกชื่อละกัน หลง เขียว……อืม เรียกหลงเขียวนะ?”
“ครับ”
การสนทนาถามไปตอบมาง่ายๆ อย่าง ครอบครัว หลงเขียวก็ไม่ได้พูดอะไรน่าเกรง ขาม แต่ในตัวเขาก็มีบุคลิกที่ดีและสุขุม ดูสง่า ทุกจุดดั่งการเลี้ยวดูเติบโตมาจากตระกูลผู้ดี
ลั่วหาน กอะไร นมา ไปหยิบกล่องของ ขวัญที่ได้มาจากงานประมูล วางให้เฉียวหย่วน ฟานดู
“พ่อดูซิคะ ชอบไหม?”
เฉียวหย่วนฟานดูรูปภาพจากศิลปินที่คน ชอบ ชอบจนยิ้มหน้าบาน ความสุขบนใบหน้า นั้นปิดปังไม่อยู่เลย “นี่เป็นภาพสะสมของเขา เลยนะ ลูกได้มายังไง?” ล้วหานยกความดีทั้งหมดให้หลงเขียว “หลงเขียวประมูลมาจากงานประมูลให้พ่อโดย เฉพาะ หนูแค่บอกว่าพ่อชอบศิลปินท่านนี้ เขา ก็จําได้เลยค่ะ”
ภาพพจน์ที่ดีแบบนี้ ยิ่งเพิ่มคะแนนให้กับ หลงเขียวหลายคะแนน เฉียวหยวนฟานพอใจ จนหาค่าบรรยายไม่ได้
“ดี ดี ลูก….หลงเซียวดีมาก ภาพวาดนี้ พ่อชอบมาก
หลงเขียวไม่ได้อธิบาย แค่ตอบรับ “พ่อ ชอบผมก็ดีใจแล้วครับ”
เฉียวหย่วนฟานดูภาพวาด รู้สึกชอบมาก “แต่ ราคาภาพนี้ น่าจะไม่ถูกนะ?”
ก็ไม่ถือว่าถูก
หลงเขียวก็ยิ้มอย่างมีความสุข “เงินทอง หาง่าย ของชอบหายาก ที่สำคัญพ่อชอบมันก็ คุ้มราคาแล้วครับ
“ของชอบ หายากจริงๆ หลงเขียว ความคิดลูกนี่เหมือนเข้ากับพ่อจริงๆ เดี๋ยวเรา ต้องมาดื่มกันสักหน่อย”
หลงเขียวกลับพูดอย่างเกรงใจ แน่นอน ถ้าพ่ออยากดีมผมต้องดื่มด้วยแน่นอน แต่ว่า ผมต้องขออนุญาตลิ่วล้วก่อน เรื่องนี้เธอคมผม เข็มครับ”
“ออ? มีแบบนี้ด้วย? แอนน่า หลงเซียว ดื่มเหล้าหน่อย ลูกยังคมอีก?”
ลัวหานไอ “พ่อ หลงเขียวเคยผ่าตัด หัวใจ เพราะฉะนั้นดื่มเหล้าเยอะไม่ได้ วันนี้คุย กันสนุก เดี๋ยวก็ดื่มได้นิดหน่อยค่ะ”
หลงเขียวพูดอย่างมีมารยาท “ถ้าอย่าง น้น เดี๋ยวพ่อก็ยอมผมหน่อยนะครับ
“ฮาๆ ได้ๆ”
ล้วหานต้องยอมแพ้กับพฤติกรรมการ แสดงออกที่หลงเซียวมาเยี่ยมพ่อแม่เธอ อีก อย่างใกล้ชิดขนาดนี้ ไม่วางตัวและเป็นกันเอง
ถ้าความรักยังเพิ่มระดับได้ วันนี้ล้วหา นรักเขาเพิ่มอีกหลายคะแนน
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ